Τroubadors n' Bohemians...BattleREADY...Alwayz!
John Tiller's music:'food' for' thought(s)-here's an appetizer!
*feat. -ΜUSIC (4 songs,'Battle Ready' EP) - PREVIEW -
+ ΑΠΟΚΛΕΙΣΤΙΚΗ συνέντευξη
by DK®
Αν θα θέλαμε να εντάξουμε-τρόπον τινά-τον John Tiller σε κάποιο μουσικό 'φόντο' που να ταυτίζεται με τα εν Ελλάδι, μουσικά δρώμενα και τεκταινόιμενα, τότε θα αναγκαζόμασταν να τον αποκαλέσουμε 'τραγουδοποιός-έντεχνο ελληνικό ροκ'. Καμία σχέση-θα μπορούσα να πω-και το κάνω ευθύς αμέσως. O John Tiller, είναι χωρίς αμφιβοιλία μία από τις πλέον ελπιδοφόρες, εκπλήξεις της Ευρωπαϊκής folk rock ή dark country (όπως ο ίδιος προτιμά να αποκαλεί το μουσικό ύφος πάνω στο οποίο δημιουργεί τα κομμάτια του).
Ένας 'διαφορετικός' 30άρης, από ό,τι έχουμε συνηθίσει να βλέπουμε σε Ευρωπαϊκό έδαφος, μουσικός που αναζητά,χωρίς να αρνείται τις βασικές του επιρροές, νέους δρόμους, πιο δύσκολους ίσως σε πρώτο άκουσμα, αλλά από αυτούς που θα σε οδηγήσουν, με βεβαιότητα, στο μουσικό 'μονοπάτι' που κ εσύ, αν ανήκεις στους λάτρεις της ακουστικής κιθαριστικής μουσικής, με στίχους που δεν έχουν τίποτε να κρύψουν-το αντίθετο μάλιστα-από τα βιώματα και τις πιο βαθιές σκέψεις και ερωτήματα που απασχολούν όλους μας, όσο και το δημιουργό τους, θα θελήσεις να ακολουθήσεις.
Αναμφίβολα, δεν πρόκειται για την κριτική ενός δίσκου για εμπορικούς λόγους-ο καλλιτέχνης έτσι κι αλλιώς κάνει την πρώτη του βουτιά στα βαθιά νερά πολύ σύντομα, μέσω μέσων κοινωνικής δικτύωσης και, ελπίζουμε, και στα ράφια των καθημαγμένων-δυστυχώς-από κρίσεις, πανδημίες αλλά και διαδίκτυο-δισκοπωλείων.
Μιλήσαμε με τον Άγγλο, εκ Manchester ορμώμενου, καλλιτέχνη που μας θύμισε, αναμφίβολα, τον...Springsteen στα νιάτα του-αν και δεν του το...είπαμε. Κουβεντιάσαμε για ό,τι ίσως απασχολεί πιο έντονα το νέο μουσικό σήμερα, τον 20+ χρόνων σε ηλικιακή κλίμακα, που σκοπεύει να φτάσει πρωτίστως στο επίπεδο του Τiller και να συνεχίσει το 'μακρύ, παράξενο ταξίδι...' που ο ίδιος ξεκίνησε και στο οποίο κάποτε αναφέρθηκαν οι Grateful Dead για να δώσουν ένα 'στίγμα' του τι σημαίνει να ξεκινάς, σε ένα περιβάλλον, συχνά σκληρό, και που (εν αντιθέσει με τα '60s και τα '70s περί των οποίων μιλούσε ο Jerry Garcia), σήμερα, που ο θαυμαστός νέος κόσμος τον οποίο (άλλος ένας μεγάλος των ημερών εκείνων είχε) προβλέψει, είναι πλέον εδώ: μουσικά μιλώντας αυτό το περιβάλλον σε αυτόν τον καινούργιο κόσμο, είναι πιο 'πολύβοουο και πιο συγκεντρωτικό και πολυμορφικό από ποτέ άλλοτε-όχι πάντοτε με αγνές και ξεκάθαρες προθέσεις να βρίσκονται πίσω από δήθεν πρωτεργάτες της της πολυμορφίας αυτής-αλλά και πιο...γεμάτο από ποτέ άλλοτε.
Εν προκειμένω-και για να διαβάσετε, αγγλιστί, στη μητρική γλώσσα του καλλιτέχνη την αποκλειστική συνέντευξη του στους Διαχειριστές του Χάους- ας τον εντάξουμε, για να επιτευχθεί μια, τρόπος του λέγειν, 'αντιστοιχία' με τα εν Ελλάδι μουσικά πράγματα, στο έντεχνο μουσικό τοπίο-όμως ας βγάλουμε το 'ελληνικό' από τον παραπάνω χαρακτηρισμό 'έντεχνο' καθώς δεν αρκεί για να αποδώσει τη δυναμική του καλλιτέχνη. Ίσως τα 'dark country' που του αποδίδεται ως το είδος το οποίο ακολουθεί και ο ίδιος δέχεται ή ακόμη γενικότερα, το σαφώς ευρύτερο 'Americana'-αυτά τα δυο,ναι, ίσως να ήταν περισσότερο ενδεικτικά και πιο κοντά στα ακούσματα του, δίχως αμφιβολία και ακόμη πιο κοντά σε ότι αφορά στις δικές του συνθέσεις-τόσο μουσικά όσο και στιχουργικά.
Λάτρης του Bob Dylan, του Neil Young και του Leohnard Cohen (του Townes Van Zant-θα προσέθετα χωρίς...ενδοιασμούς),τους οποίους άλλωστε συχνά διασκευάζει-ειδικά το φιλλέληνα Leonard, του οποίου το 'Tower Of Songs' συγκέντρωσε δεκάδες χιλιάδες προβολές και οδεύει (αν δεν έχει ήδη συμβεί αυτό) προς τριψήφιο νούμερο στα social media μουσικού, κυρίως, ενδιαφέροντος-ο John δε διστάζει να ρίξει λίγο από το δικό του, αυτοσχέδιο (sic:DIY) γλυκόπικρο...δηλητήριο στις δικές του συνθέσεις, λίγο παραπάνω 'σκοτάδι'...για να υπερτονίσει το πραγματικό φως που (εν)υπάρχει στις χαλαρές, γεμάτες συναισθήματα και αναφορές στο 'ζειν' του καθημερινού ανθρώπου, του γείτονα, της ή του συντρόφου, του 'τύπου' της διπλανής πόρτας, συνθέσεις του...που μιλάνε κατευθείαν στην καρδιά.
 |
| Ο Τiller, to 2009...perrformin'-πιτσιρικάς ακόμη, αλλά με full αυτοπεποίθηση! |
- Ο Τiller, μέσα από δυνατές συνθέσεις της πρόσφατης κυκλοφορίας του, δείχνει να κινείται τόσο σε γνωστές νόρμες και περπατημένα μονοπάτια που μας θυμίζουν τα τέλη της δεκαετίας των '60 αλλά με το 'νέο αίμα' κάπως παραπάνω από εμφανές-μια folk αρκετά οικεία στους περισσότερους,αλλά που έχοντας περάσει τις δικές της περιπέτειες στη μουσική βιομηχανία δείχνει να ψάχνεται ξανά και δεν είναι διόλου τυχαία η επανάκαμψη της, το comeback της americana, ίσως πια όμως, με νέους όρους που οι καιροί που ζούμε, το απαιτούν.
* John Tiller walks the dark road of americana.He's-definitely-with the 'outlaws' than with the 'inlaws'.He actually's a real enthusiast of the 'genre' and that seems to be his 'lucky card' or if U prefer, the 'ace-hidden'-in-his-sleeve' and that's what makes the whole work o'his, spicy and interesting than most of what's goin' on in this part o'the..."country" *
Η μουσική του Tiller έχει τη δύναμη να δημιουργεί εικόνες στο μυαλό σου-σε 'μεταφέρει' στη λεωφόρο των αναμνήσεων' με μαεστρία-για κάτι που έζησες παλιά με κάποιο δικό σου άνθρωπο,μια σχέση, κάπου μακριά, κάποιο περασμένο καλοκαίρι σε κάποιο νησί ή ένα καταφύγιο όπου βρέθηκες κατά τη διάρκεια μιας χιονοθύελλας στα βουνά..και αν όλα αυτά ακούγονται και είναι σαφώς..αορίστως αναμενόμενα. Άλλωστε μιλάμε για ακουστική, έντονα φορτισμένη συναισθηματικά, μουσική, country, αλλά από την αποκαλούμενη outlaw ή indie, αν προτιμάτε...με την κιθάρα να μοιράζεται τον 1ο ρόλο με τη φωνή του καλλιτέχνη- που τελικά προκύπτει ως το πλέον δυνατό, διαφοροποιητικό και έντονο στοιχείο στις συνθέσεις του.
Το folk rock του Tiller εμπεριέχει-σαφώς-και Dylan και Cohen, ίσως και Roger Miller ή Kris Kristofferson περισσότερο, παρά Johny Cash ή Hank Williams. Χωρίς να επιχειρείται κανενός είδους σύγκριση φυσικά στα προαναφερθέντα ονόματα-μεταξύ τους-η αναφορά στοχεύει στο να αναδείξει ή και να επιβεβαιώσει το 'παγκόσμιο' ύφος και χαρακτήρα αυτής της ΟΛΟδικής του σκοτεινής country όπως και ο ίδιος χαρακτηρίζει τη μουσική του, παρά μια,τρόπον τινά, αναβίωση πάνω σε ένα υπόβαθρο τοπικό - southernFried ή...Αγγλοσαξωνικού 'τύπου' ή ακόμη και πάνω ακριβώς στο ίδιο μονοπάτι που κάποτε χάραξε ο Cohen ή ο Dylan,o Townes VZant ή οποιοσδήποτε άλλος.
΄
------- Ο Τiller είναι επαναστατικός, με το στοιχείο της αντίδρασης(που προκαλείται από την-οιαδήποτε- δράση) να εκπορεύεται μέσα από το βάθος της φωνής του, τα εκάστοτε crescento, τις μικρές αυτές 'εκρήξεις', εδώ κι εκεί), με μια τρυφερότητα με την οποία η φωνή του 'ντύνει' τις συγχορδίες, όταν μιλά για τα πιο 'σκληρά' συναισθήματα που κάθε άνθρωπος, αραιότερα ή συχνότερα,θα βιώσει ή το ακριβώς αντίθετο...Αυτή είναι ή μάλλον εκεί 'κρύβεται' η επαναστατικότητα του τραγουδοποιού μας. Σου προσφέρει τα 'έργαλεία' αφειδώς-it's up to you, το πως θα τα 'επεξεργαστείς' μέσα σου --------
Απλά, ο Τiller, προτιμά να βαδίζει μάλλον σε παράλληλους δρόμους με τους δικούς του μουσικούς ήρωες, δρόμους κοντινούς και οικείους-αλλά με τους όρους που ο ίδιος προτιμά να ορίσει. Γι αυτό άλλωστε και οι συνθέσεις του, ΟΛΟΦΡΕΣΚΕΣ, παρά το σαφές τους υπόβαθρο που πριν από δεκαετίες ή και αιώνες, χτίστηκε 'νότα στη νότα,τραγούδι στο τραγούδι' στις ακτές της άλλης πλευράς του Ατλαντικού, πιο δυτικά...τελικά αναμίχθηκε με το καθημερινό μουσικό 'ταξίδι' ομογάλακτων με τους πρώτους των πρώτων τραγουδοποιών...για να προκύψουν οι νέοι τροβαδούροι, οι νέοι άνθρωποι της νέας μουσικής...ΟΙ μποέμ τύποι, κυρίες και κύριοι δεν αποσύρθηκαν, ούτε βγήκαν στη σύνταξη, ούτε-πολύ περισσότερο, εξαφανίστηκαν-είναι ΕΔΩ και δεν...κρατιούνται από το να μεταδώσουν αυτήν τη δημιουργική τους διάθεση για σκέψη, για χαλάρωση αλλά και για μποέμικες καταστάσεις που θα έχουν τη δική τους μουσική 'συνοδεία...τη συνοδεία των συνθέσεων του Jοhn Tiller.
ΥΓ. Στην αρχή του άρθρου, 4 τραγούδια από το Battle Ready EP του John Tiller*
(συνέντευξη του Tiller στον DK® )THE INTERVIEW (X-clusive)
1) Who are your main influences as a songwriter?
There are so many! I’m always finding new stuff I like, but I’d say Bob Dylan and Leonard Cohen are the two that I come back to most. Certainly Bob has influenced my writing more than anyone else.
2) What do you think of today's music? Better than in the past or worse?
It’s difficult to say. I like a lot of new music, there’s a lot of good stuff out there, but it’s sometimes hard to separate the wheat from the chaff. Whereas if you were to look at a year like 1966, For example, there you had The Beatles - Revolver. Bob Dylan - Blonde On Blonde and The Beach Boys - Pet Sounds all released within 4 months of each other! It’s hard not to say those were the glory days.
3) What do you think about the new breed of American "roots" music as it makes its comeback?
I like it, in many ways that style never went away. Although there is definitely a lot of high quality stuff out there at the moment. I tell you who I like at the moment, that band Watchhouse. Their new album is incredible.
4) I’ve noticed many people focus on the words in your songs as being a particular strong point. How do you get inspiration for your lyrics?
-I read a lot, novels, poetry all of that helps oil the gears for a songwriter. I usually write dozens of verses then edit them down to three or four. I like the way it leaves the listener with a hint of the story being told, but not everything.
I also like to write from the perspective of different characters within a song. Sometimes the “me” or the “us” in one verse can transform into “you”or “them” in the next. The same story told from different points of view.
5) What’s your opinion on the current state of the music industry, how social media and the internet have changed things?
-I think broadly the internet has been a force for good. New outlets, new platforms and new ways for people to connect and be creative has to be a good thing. It’s not perfect, and whilst it can be fun, the social media thing can get a little much sometimes, but overall I think we’re headed in the right direction.
6) What do you feel about modern recording techniques?
-Personally I like to do it old school. Most of my music is recorded in the most natural way possible. We’re always just trying to capture the sound in the room. I think it’s more exciting that way. Too much of modern music production tries to make the song sound perfect, which in my opinion removes all the spontaneity from it. If my voice sounds vulnerable or angsty or something on a record then that’s because that’s the way I was feeling that day. Likewise if there’s a mistake on the guitar or a creak in the floorboards we leave it in the mix! In fact if you listen to the cover or the Tom Waits song I did, you can actually hear my piano stool creaking. I remember being annoyed at the time but now it’s my favourite part of that recording! In a world of “perfect” production, it’s the little glimpses of humanity that people connect with most.
7) Whether it’s live or on record. Which song of yours do people respond best to?
-I think probably Broken Now. It’s funny because it was the last one written for the Battle Ready EP and the quickest to record. But that immediacy seems to have really resonated with people.
Now when I play it live I actually do a slower, more ambient version, I’m interested in how songs can change and evolve over time, this one in particular has revealed itself to have a lot of hidden layers. It might be a reggae tune next month!
I’ve actually just started playing my new song “The Sky is High & The Ocean is Wide” live recently and it’s being received really well. It’s my favourite to play at the moment too. But that’s always the way with the new ones!
+++ Παρακάτω, υπάρχουν όλες οι ηλεκτρονικές/διαδικτυακές διευθύνσεις, μέσα από τις οποίες βρίσκετε ο,τιδήποτε με τις συνθέσεις , αλλά και τη δραστηριότητα του καλλιτέχνη στα social media, όπως, για παράδειγμα, το ΝΕΟ single του καλλιτέχνη+++
* John Tiller’s new single 'The Sky is High & The Ocean is Wide' streaming on Spotify http://JohnTiller.lnk.to/Spotify.
* More at johntiller.net
twitter: @itsjohntiller
@itsjohntiller
