Τετάρτη 14 Σεπτεμβρίου 2022
Σε ποια χώρα του κόσμου συμβαίνει να καυγαδίζει ο ποιο άχρηστος τεμπέλης με τον ποιο εργατικό άνθρωπο μιάς εταιρείας και όλοι οι εργαζόμενοι να παίρνουν το μέρος του τεμπέλη ?
Δευτέρα 8 Αυγούστου 2022
THIS IS A JOURNEY INTO SOUND
RainerFiedler - Are You Tired Sisyphos'?'
Label: Karete!Money!Super Fighter!!-KMSF
- 2 x Vinyl, LP, Limited Edition, Die-Cut
Country: Europe
Released: 2018 -
Produced by RainerFiedler
A Review (by DK®)
Have you ever thought of yourself as someone who's been tryin' to fulfill his dreams or-anyway-tryin' to accomplish a goal and this effort comes close to an end but,somehow you can't make it at once...and you have to try all over again? Well, this is what humans are like-at least those that have a dream to follow-ain't that true? Most of us we could say...coz there's no one really who will deny it-have been through this kind of process,more or less,regardless of the nature of this dream or vision or goal...coz life is full of these-and would be boring without it after all,right? And truth is, we never make it the first attempt...we just have to try over and over and over again...like havin' to push up a stone uphills till we reach the top but this stone falls down before we complete the task-then we have to try again.
Well, this ain't much different than the ancient Greek myth of Sisyphos, a guy who has been in this positon but (the myth wants) never stops tryin'...he's eternally pushin' up that 'stone', into the ages of the ages and so fourth. There's a lot more to this myth, but at this point ain't no...point gettin' deeper into this it, coz the Rainfiddler, a multi- musician from Hamburg chose this mythical 'frame' to start his artistic journey and 'travelled' through time just to expose hismself to the audiences through this timeless story:he named his first recording after the main figure of this particular myth. And sooner or later he will take you into the myth and beyond that. "This is a journey into sound", as heard on 'Paid In Full' by Eric B & Rakim. This is a fact.Anyway, Rainerfiedler,believe me, doesn't seem tired at all.Took him 10 long years to complete this project which is-no doubt about that-a reminder of the artist's theatrical past-as a stage or/and a music directoe & more. The intermissions, the lyrics, the whole approach 'shouts out' the multi-cultural personality of RaineFiedler-the one he has developed trough different projects as the years gone by. The album, double, long & full, has made it all right-so far:the project "Are You Tired Sisyphos" had an unexpectedly positive feedback-specially in central Europe where critics and audience have seemed to have loved this bold trip into the world of rock, pop, indie or any-era-you-wanna 'place' it in. Even if the audience in these troubled times we're livin' in, seems to focus on 'shorties' & streaming 'sounds'You won't find stereotypes in here-neither is an archetypal album. The truth lies somewhere in the middle as RaineFiedler-this well known vinil collector, music geek, producer, theater director whose career started longtime ago ago-practically when he was kid- uses material that can be found in different eras, but in his own terms & his special ways.
This is clearly a personal vision-even if more than 16 session musicians,not to mention artists from other fields, contributed so it would be completed.
The influences are all over, but don't expect to hear something that has a solid 'form', a certain feeling or a 'labeled' sound. You may reveal voices of the past and melodies you might have heard, here & there...Maybe, it's no exaggeration at all if we said this artist reminds a lot Frank Zappa, a do-it-all kind of figure, a guitar master, a fully concetrated musician with a clear vision. Joni Mitcell or Leonard Cohen are surely present in this album...and the harmonies may take you far to the seashores of California and the Beach Boys...or a (Death) Cab (for Cutie) may also offer you the backseat for another trip to a more minimalistic musical viewpoint & there comes Blaine Renninger-or Bob Dylan!So is this album 'abstract'? well...the artist himself claims that "...Led Zeppelin was my first favourite band when I was a kid. As a teenager I loved Aerosmith but only their albums of the 70s. And though I am not the world`s biggest fan of the Beatles, the Stones or the Doors, they all had outstanding songs...the greatest inpact on me it was without doubt Dylan...Joni Mitchell also had a huge impact, she is such a phenomenon artistically, my personal all-time Number One female artist...slightly ahead of Kate Bush and Björk - who are the three goddesses in my Music Pantheon..." and "... Cohen? Sure!...or Damien Jurado or Tim Rutili-or those catchy guitar pop tunes that Robert Pollard came up with dozens of times..." His latest fave? Greek latest Stonerock-meets-trad sensation 'Villagers Of Ioannina City'.
So U cannot really label the guy-neither the album.
Let's just say that the overall sound 'fits' more to a European audience than an American one-not that ain't got enuff 'americana' in it. It's just that the music fans in the old Continent prefer this sound more, compared to the ones on the other side of the Atlantic ocean-with the exception of the few who will love it, no matter where they're from. Music is universal and global and Rainerfiedler knows this well enuff...the songs point any direction.It all sounds a bit crazy...but this meltin' pot seems to have worked out fine with the first attempt. The stone has been...carried all the way up, close to the top...and the top is always ahead, specially for an artist who had just released his debut album-even if its a double one & took him that long to complete. Quite a long journey-if you'd ask me...RainerFiedler doesn't seem ready to stop. The artist has already got a whole new stash of songs for his next album.The journey goes on and on and on-the album is so full of different styles that if someone would try to label it as folk-kraut-pop-rock-indie...but we've been through all that, haven't we? Hear is believing and that's exactly the point of the video clips in here-to give us the big picture.And, please, forgive me for the enthusiasm, but this DIY work-not raw, not polished either ( the production seems to have met the artist's demands)- exceeds way above the the usual 'pop gem'...it's so promising that deserves a 'look'-through listening, at once. As for epilogue, I'd definitely say-or admit- that the myth of Sisyphos still stands today-as for ever.Indeed. But If i'd try to rate or rank this album so you would have a better 'view',I would ask you to imagine that the album is a car:it's an old one,maybe a T Ford,hot rod,year 1934 and it is a pick up...only its engine is German made, it's a BMdouble' underneath and it's strong enuff to take you anywhere...but it looks so good, only romantics would purchase it. Don't hesitate-take that ride...
T H E I N T E R V I E W
'I do what I feel I have to do and I think that is
basically what being an artist is all about'
1. How come and you named your project "Are U tired Sisyphos'"? what is the connection of the myth and your project?
- This is quite a long story. Being as much into theatre and literature as into music, it feels kind of self-evident to stumble into Greek mythology-when you`re a young man and begin to think about the "big questions" you start looking for answers in literature or philosophy or religion.
Greek mythology that directly led to the old tragedies, so I ended up reading every piece of old Greek literature that was translated and availablehunting in second hand book stores as many of the old books were not in print for decades.
So when I travelled to Athens I just had to visit the Dionysos Theatre, I took a seat and looked around and enjoyed all the pictures that popped up in my imaginationThis is a unique cultural heritage if you ask me. I can`t think of anything that compares to this! I was especially fascinated by those guys who were eternally punished in Hades, mainly for simply being human beings and doing good for humans and/or "cheating" the gods. Being punished for doing good - what a thought. What`s the moral behind these stories? Why did these people have to suffer eternally? Eternally, so every new day brought back the suffering from the previous day and all days before and it would continue forever! Prometheus, though not in Hades, and Sisyphos were the most striking characters for me and that led to scribbling a piece of drama based on Prometheus .
To me Sisyphos does not just stand for the creative human being who has to start all over again and again and again - remember, once more: eternally! He can`t die! - but in fact he is a symbol for any human being. Is there any better description of all our achievements including all failures than the punishment of this guy? All our striving for a better world, a better life, for truth, peace, justice, equality et al that we seem to work for for so many years or decades or even centuries, so many individuals´ life times - and then it takes a flick of the switch and within seconds everything is broken once more, another war, another man made desaster, another period of everything going down again.
But since I had become a stage director, the Greek tragedies remained central to my work. One of the recent pieces I directed was Iketides by Aischylos. It is still such an amazing piece after more than 2000 years!
So I write songs but also lyrics and poems and prose. And some of the ideas simply sound better in a musical context.Like the title track of the album. And suddenly I thought that this line, Are you tired, Sisyphos?, is also the perfect line if I want to describe my own life.
2. Do U feel you belong in some kind of 'genre'? -Do U believe in 'genres'?
- I guess there`s none I really feel at home with. Am I a singer/songwriter? To a degree certainly. An indie rock artist? Partially. I don`t know, it seems easier to say what I am not! ;-) It`s one of the advantages when you are a single artist compared to a band. As a single artist you can just do what you feel like. If your manager and your label lets you! (laughs)
But then, I really don`t care much about that. If you want to call me anything, fine. My music seems to remind some people of Radiohead, others of Leonard Cohen. Errr, really? What I hear most is that I sound like Steve Kilbey. I mean I love The Church but I don`t hear that at all. Even my Mum once told me she heard me on the radio and it turned out to be The Church. (laughs)
So may I quote XTC here? This is Pop! :)
3. Are you a fan of analog sound, analog 'process'-in the makin' of an album- or are u a fan of (as Moby put it once) "...anything that produces music it's ok with me..." ?
- When it comes to listening to music I am totally analogue. I was a kid when I started collecting records, 7 inches first, later mainly LPs. Vinyl records have always been a treasure to me. Well, guitars too but that`s a different story.
When the CD appeared I bought some of my favourite albums as a second copy but after a while I realized it`s somehow not the real thing and sold them. So my home has always been - and had to be! - crammed with books and records.
4. Does High Technology has a place in today's music? In our life?
- I`m really not a fan of streaming. Sure, there are positive aspects but I feel it makes music worthless, it is becoming something like, well, instead of going into a café and taking a seat, talking to people or looking at people or reading a book... you get your coffee to walk away. Digital equipment is just amazing. as a teenager I was using those old tape machines. You can`t really compare it to today`s possibilities. It`s like comparing a bicycle with a racing car.
I also have to admit that technology gave me the chance to go for it all on my own in the first place! Without a label and all that! I love technology. We just have to learn which one is really useful and especially we also have to learn of how to use it. Almost every person I know admits that he or she is overwhelmed by the pressure of being permanently online, being on social media all the time. It`s creepy. For quite some years I carefully select which technology to use and when. I surely spend too much time with my laptop - but I work with it. If I find the time to listen to music I run immediately to my turntable and put on some vinyl! ;-)
Yes, if I think about it: We urgently need to learn to understand which technology is good and which is not. So we can avoid to end up being addicted to idiotic inventions like nuclear power plants. :)
5. Would you prefer a hi tech or a perfect analog studio or a hideout in a mountain,e.g., with the basic 'tools' for playin' and recording?
- I enjoy recording in a decent studio just as much as recording in my living room. I really love both! And I often thought of using one of this old tape recorders that produce a terrible sound but give you a pure idea of a song - like earlier Guided By Voices or Sebadoh stuff. But if some guy like Daniel Lanois came along with one of his original ideas of where to record and how... Why not? ;-)
Still, in general I like the idea of being able to record almost anywhere. I spend a lot of time on trains and enjoy working on music there on my laptop, on the arrangements or the lyrics, not necessarily singing or playing instruments on the train. (laughs) So if I may modify the Moby quote you mentioned: Anywhere I can produce music is ok with me.
* There is so much great music out there! You just have to go and find it. Just go to your local record store - it's worth being supported anyway! - and pick up a bunch of albums from artists you haven't heard about and listen to them and I am sure you'll be rewarded *
6.What was the initial idea for this project? Influences, sounds, faves- or your idea of the perfect piece of work as u always imagined it?
- Uhhh, I don`t think there is something like a "perfect piece of work", neither should be. I was dreaming of releasing an album since I started "writing" songs at the age of nine or ten - before I learned to play an instrument. I took grandma`s knitting needles and used the sofa as a drum set, humming melodies... Strangely enough many of them got stuck in my mind until today. When I was 16 I couldn`t wait any longer, scraped all of my pocket money and rented a small recording studio for three hours to record two songs that I released as a 7" single.
Oh! I just realize now that even then I decided to produce it on my own, apart from asking a guy from school to play some drums. I contacted a pressing plant and made 200 copies that were sold rather quickly. And even way back then the main idea was only to break even with it. It seems I was never really interested in making lots of money.
So the plan of releasing a proper album existed a very long time ago, even as a double vinyl. Could it be that Sisyphos is the longest making album in the history of music? I used some sketches I recorded in the mid-90s! So there is a span of roughly 22-23 years. I should probably send the info to the Guiness Book Of Records! ;-) I always loved the concept of a double album: Thinking of Blonde On Blonde, Freak Out, Physical Graffiti or London Calling...They would not have been the same with the limitations of a single album beyond the pure number of songs. Yet when I finally decided to go for it and also to produce it on my own I first thought of a single album.
Having in mind that some friends always made jokes that when I finally release my music it would be a ten LP box, I was kind of humble, wasn`t I? The whole idea of buying a vinyl album, listening to it entirely and more than once or twice, possibly reading the lyrics on the inner sleeve... all this seems to be a thing of the past as people`s attention span get shorter and shorter for various reasons. But then there will always be small groups of connoisseurs who love to take the time to sit down, put on a record, sit back and listen...
It`s a bit like with movies. As you can guess by now, if I want to see a movie I go to a cinema. And it`s not just me, there are still people in there. Despite all the streaming options or home cinema etc. ;-)
7. What was the feedback-can you say you'repleased? Do you believe your music has a more European "colour" or is more of a "universal" kind?
- I am indeed totally pleased with the feedback and also totally surprised. I really didn`t know what to expect as I never confronted anybody with my music. So when people reacted enthusiastically I thought oops, that is nice. Especially as I know I am not the world`s greatest singer. And a couple of people even ordered two copies of the album. That really feels nice.
To me, the point of being an artist is that you offer something, you present your vision and then people can decide to take it or leave it. This is luxury of course. With a label in the back I couldn`t be so relaxed.
So, European? Well, it`s certainly not K-Pop! But then the "universal" language of Pop is some kind of amalgam of mainly African rooted music that made it`s way via North America to Europe. And as I don`t dare using Indian or Arabian scales it is at least somehow western. :) The feedback so far it is pretty evenly shared all over the world, on various continents but yes, the vast majority came from Europe. None from Africa so far. I have to work on that. :)
8. What era do you feel closer to? 60s,70s etc...or is it all about a blend of each era?
- There are obviously many influences but also many styles that don`t do much for me. But I`d say every era has something. There is and was great music at all times, just as there is loads of rubbish at every time. Yet I `m surely not trying to blend as many styles as possible. When I pick up a guitar - which is when most of the songs come into being - I never think of what comes out in the end. Not the style, not the sound, I just start playing. Whatever comes to my mind.
9.Do you think that workin' with a lot of musicians- as u did - can be repeated ? Maybe u would like to do somethin' with less people?
- Working with these people surely was one of the most exciting and satisfying aspects of making the album. I am really grateful of having the chance to do that. So if possible, it will surely be repeated! But I don`t think of how many people are required when I start recording. When I`m done with the basic arrangements, I sometimes think, well this and that could be great right here. So I guess the next album will require just as many people as the previous one. I still have some hundreds of song sketches in the drawer and that is no exaggeration.
I started working on the second album a while ago and... it will take some time, yes, but not as long It`s difficult with living in so many worlds, in the theatre, in the music and, most important, for some years now being a father which takes much of my time and is the most precious to me. And it`s so great when you hear your kids humming something and you think, wait, I know that tune. :) Or you come home and hear they have your music running on their record player.
10. The next step...what would we expect? Could you ever see your self play hard rock?Or blues? or music to dance to? or hip hop? Any connections with other forms of art in your future plans?
- There are always many things happening at the same time. As I said I`ve started working on my second album. It seems I`ve cheated on everyone including myself when I said I`d release only one album but then the feedback really motivates me to do more. Perhaps I would continue even if the feedback had been terrible If everything runs fine, I can see a light in the tunnel by the end of this year. But that is really hard to tell and I need to be realistic.
Apart from that: I am also writing music for a soundtrack of an arthouse movie that is about to appear in 2023 which is something I wanted to be doing for a long time. I am not supposed to say much about it but that of course will include lots of instrumental, atmospheric stuff. Or maybe there will be a compilation of other music I wrote for other people`s theatre productions. And I`d like to do something like a ballet or modern dance.I also did some small piece as a kind of theme music for a Swiss film festival a few months ago.
As far as styles are concerned: I don`t like to limit myself, If one day something similar to Thin Lizzy`s Cowboy Song pops up in my head, I might as well end up writing a hard rock song. LOL But I`m not planning that! It`s already clear at this stage though that there will again be a rag bag of styles on the next album. When I take that Gibson semi-acoustic I always get into Bluesier stuff. When I pick up the Telecaster, I get into these indie riffs - this is how "A room full of toys" came into being by the way. It happens unconsciously. It`s like the guitar tells me what I should play. (laughs)
But I don`t see myself doing hip hop or so. Dance? Well maybe in terms of Motown or Stax influences. Now you got me! When it comes to dancing, I am really old fashioned: My favourite music to dance to is 60s Soul music. ;-)
11.What do you feel about live performances as far as what you do? Can it be
done? Shall we expect a live show sometime soon?
- Unfortunately I`m one of the not so rare species of people who feel extremely unwell on a stage. I always felt totally sick before a show. Can`t even tell you way, it`s just the way it is. This is also a reason why I didn`t become an actor but a stage director instead. But then exactly the point of being a stage director who knows how to put things on stage makes the thought very tempting. Presenting the Sisyphos material in a theatre with a certain set up... Wow!
But I would not want to limit the songs so apart from a band I`d need a full orchestra or big band. A big band that can also rock. Who is gonna pay for that? LOL But who knows? 11. Where would u like to hear your music? Would it be clubs & bars, homes or maybe on the radio? What do U feel is more important rite now for this album to be found(among these 3 "destinations"?)
I`m a nerd when it comes to LISTENING to music, it requires a quiet place like a living room. With a decent turntable. The act of putting on a vinyl record is somehow a celebration of music, a sacred act! ;-) So if I have to decide for one option only, my vote is clearly: Home!
Clubs or bars could be great if you think of single songs If I think commercially my album should be played on the radio - although I don`t even know if I`d get royalties. But I don`t mind. If somebody finds my music somewhere and can relate to it, it`s fine enough for me.
12. Do you aim at "making it big" out of music? Would U like to make a livin' out of it or you believe you should every time, focus on what u have in mind and ignore the cost?
- Ha! Very tricky indeed! I seriously think that an artist should not think of money first. Money never was that tempting for me. I`m simply not interested in most of the things you can buy. Well, old vinyl records might be an exception. And guitars, of course. I do have a few not really cheap ones. But that`s about it really. Fancy house, fancy car, fancy clothes... oh dear.
When you experience some real tough things in life, you just see that money can`t help at all. And I mean, the older you get, the more you realize what`s important in life and it`s surely not the material things, full stop.
So I guess there are two honest answers: Yes, I would like to make some money with it especially to properly pay the musicians who really gave a lot for it.
When I planned to completely produce the Sisyphos album on my own, I send the musicians my demos and told them, listen, I`d like to do this and here is what it sounds like and that there`s no money involved, all you`ll ever get from it is a free copy. Plus my eternal gratefulness. And the amazing bit: They all joined nonetheless. Not a single musician I asked told me to f.. off. They all decided to contribute and they did it in an spellbinding way. That is something that really made me happy. Still, a little budget for the next album would be helpful. :)
The second honest answer: No, if that means I would have to change something here or there, if someone told me how to make more money out of it. Some people try that. They tell you something about this marketing rubbish like "your unique selling point" et al, that kind of stuff, as if there was no difference whether you were making art or selling strawberry jam. The marketing terror totally f...ed up this planet by the way but that`s a different story.
The question is just: Why would I do that? Call me a fool but this type of prostitution is not what arts should be about. There might be a song on this on the next album, possibly the first one on side A! ;-) Plus: There are far too many big companies that have far too much power. Do I really want to join these ranks? I guess this question - Why would I do that? - is one that is with me every day on many, many occasions.
By the way: Have you read Naomi Klein`s "No Logo"? An amazing book!
13. Do you feel that sum kind of a sprecific crowd 'gets' your music better? Do you believe young people of nowsays can relate to your music?
- That`s really hard to tell. On the one had it`s pretty disillusioning. It seems there are not many people left who can relate to music that is not, well, how to say, industrially created fast food. And that is not only valid for music. If you look at the influence that social media has, not only on teenagers. But on a more optimistic day, I`d think of even very young people who get into things.
When I turned 15 I went out buying old Blues and Jazz records or old Stax and Motown albums. And if I can do it, everybody can. ;-) So there is hope! So...far,what I can tell from the feedbacks I received it`s mainly people who pay some attention to the music they listen to and to the lyrics as well. Which is not much of a surprise to me as it is obviously my own approach. But as the attention span of people gets shorter and shorter, there are less and less people who listen to an entire album or anything you have to dive into. Which is a little sad.
I mean, let`s face it: In terms of how to live our lives or what to achieve in life, we all follow the images that are presented to us by the big players of consumer capitalism, the entertainment industry, the beauty industry, the media - all present their "brave new world"-options in movies and TV series and images that permanently pop up on our phones. People are permanently being bombed with images of how to "organize" their lives. All this material, superficial, hollow nothingness... I`m pretty sure that "the best things in life" are not only free - But I`m drifting off...
I do what I feel I have to do and I think that is basically what being an artist is about. And when I present to the public what I have to offer people can take it or leave it.
I guess that money-fame-power-triangle is just some kind of, well, solatium. But yes, there is so much great music out there! You just have to go and find it. Just go to your local record store - it`s worth being supported anyway! - and pick up a bunch of albums from artists you haven`t heard about and listen to them and I am sure you`ll be rewarded
14. What do you believe about music business today? Would you like to sign a contract or work mostly independently? Would U believe that business in music today is somethin' an artist should avoid and why?
- Oh dear, this will sound disillusioned. Let`s be honest: The evil has won, a long time ago. The music business is NOT about creativity and it has probably never been, it`s not even about music - it`s just about making the most money with the least artistic input. It`s not even a secret
But maybe there are two ways of looking at it. If you`re mainly into music for commercial reasons then go for the industry. If you dream of appearing on billboards or having your own sneaker production or your underwear or fragrance line, then this type of business is just what you need. If you think all this is ridiculous nuisance that is only there to poison our minds and you tend more to think of yourself as an artist who has something to say apart from "I want to be a star" then stay away. (laughs)
It may sound a little simplistic but: The music business today is just like all other big businesses and it has been for some time - with the exception that their means of increasing profits have become more and more perfect. And as long as the kids buy it there will be no revolution. Don`t be a dreamer: They are only in it for the money! It`s toxic! Even if there is something potentially dangerous coming up like Punk or Grunge or maybe even Rock'n'Roll in its beginning in the 50s: It took them just weeks to swallow the whole movement Think of what Hip Hop was in the beginning
To finally answer your question: Although there are few independent record labels I really like - definitely NO contract whatsoever! As my main goal in life is not to be getting rich, I can afford to be stubborn! Artistic freedom is priceless! I mean, I even manage not to have a photo of myself anywhere on the internet.
15. Is there an artist -or a band -you would love to have a chance to work with in the future?
- If I could I`d invite all my favourite artists, well, the ones that are still alive at least
But if we play a game and I could put up a dream band: I guess I`d want two drummers, not exactly Grateful Dead style but I was amazed by the tricky stuff I saw from Mark Brzezicki in the early Big Country days.
And for the parts where we are about to tear down the roof I`d want Orri Pall Dyrason. On guitar I surely want Donald 'Buck Dharma' Roeser, the greatest poet of the electric guitar. And for some power chords underneath I`d surely ask Bob Mould.
We`d have Mike Watt on bass, then there should be horns and strings and lots of percussion and mallets... You see, I`m already getting lost here.
So, vocals? For male vocals I could think of John Cale, I really like him as a singer. And for female vocals my favourite is Georgia Hubley. And if I want some extraordinary vocal effects I`d ask Lisa Gerrard.
But finally: What`s my part in there? I can just stay at home then! (laughs)
16. Three words: Politics. Media. Globalization. What is the relation of music to all of these, IF there is any?
- Well, politics is originally a greek word, isn`t it? And if we nail it down to the core it simply means: The things that concern all of us. It is a tragedy of our times that so many people say they don`t care for politics. It`s like saying you don`t care for your own life or that of your love ones. And it makes people prone to conspiracies et al. Politics even means who you can have sex with. So saying you`re not interested in politics is, well, a little stupid to say the least.
Plus: You simply can`t be apolitical. If you shy away from politics it means that you`re actively supporting the forces in power. It really makes me furious that so many people say, politics is too complicated for them. The details can be tough but the basic apporach is fairly simple. I mean, just think of Prince! He was able, especially on his early works, to sing of sex AND politics at the same time! :)
Media is an important part in that. By controlling the media of your country or manipulating those of another country you can easily get your ideas into politics - or, like we`ve seen a couple of times in the recent past: You can even have laws exactly the way you want them. But if you look around and see all those crooks in power: Trump, Johnson, Bolsonaro, Erdogan, Putin, Modi or just look what`s going on in the Philippines right now... All these guys have teams that use the manipulative possibilities of the media.
Same about social media. The more entertainment , the easier it gets to manipulate people. Bread and games. I often say some developments are like "Athens to Rome": Theatre became circus, democracy became tyranny, and philosophy... Ah na, I would need to get deeper into this.
Which leads us directly to globalization. Globalization could be a very positive thing, bringing people together. If it only means that multinational companies can do whatever they want, we have a huge problem. The corporate globalization made all cities look the same, all people look the same, all music sound the same and all films look the same... Just slightly exaggerated, of course. ;-)
What I keep repeating like a mantra for years: It is not about the question capitalism yes or no. The question is if we manage to get over the neoliberal version that - apart from turning everything into a product - ruins the planet, produces injustice, takes from the poor to make the rich even richer, breeds violence and even terrorism as large groups of the population feel they`re not needed anymore ... Or if we manage to finally come to a version of a "fair" capitalism that plays with rules we have to set up, to put focus on fair trade etc.
The funny thing is that capitalism produces enough so that we simply wouldn`t have to suffer from poverty, starvation and all that. It could be used for something positive! And everything it is so fragile. As we see now, it just takes one man`s idea to destroy everything within seconds. Which is the point where we get back to Sisyphos, don`t we?
***********************************************************************************
* for more info:
music, merchandise & general information
Κυριακή 10 Απριλίου 2022
#music'speak Στη σπηλιά του Πλάτωνα. Η Ουτοπία του Heavy Metal.
Ο Πλάτωνας, όπως είναι ευρύτατα γνωστό, μελέτησε πλήθος πολιτευμάτων πριν καταλήξει στην Ιδανική Πολιτεία, το Άριστο πολίτευμα. Υπολογίζονται σε περισσότερα από 100 τα διαφορετικά είδη άσκησης εξουσίας τα οποία ο κορυφαίος φιλόσοφος παρατήρησε από κοντά προκειμένου να φτάσει στο στόχο του Κάνοντας μια αναγωγή στην τέχνη και ειδικότερα στη rock αισθητική και δημιουργία, θα μπορούσαμε να πούμε πως για να φθάσει κάποιος καλλιτέχνης τη δική του 'ουτοπία' θα χρειαστεί να 'μελετήσει'-ακούγοντας,βλέποντας,συμμετέχοντας σε- ανάλογο αριθμό, 'όγκο' αν θέλετε έργων προκειμένου να διαμορφώσει το δικό του, προσωπικό στίγμα. Στο χεβυμεταλικό rock, ο James Lemmy, μπασίστας από τη Βραζιλία, μελέτησε σίγουρα πολλά περισσότερα έργα πριν ξεκινήσει την πραγμάτωση της δικής του 'ουτοπίας', η οποία την προηγούμενη χρονιά έκανε την εμφάνιση της στα ηλεκτρονικά μέσα & στις αντίστοιχες πλατφόρμες. Οι επιρροές της μπάντας άλλωστε είναι εμφανείς εξαρχής- αρχετυπικό,ογκώδες,κλασικό heavy rock νέας αισθητικής, αλλά με τις αναφορές στους προπάτορες του είδους πανταχού παρούσες.
Και αν πιστεύετε πως οι αναφορές στον αρχαίο Έλληνα φιλόσοφο και οι συσχετισμοί με μια heavy metal μπάντα είναι υπερβολικοί, αρκεί κ μόνο ένα άκουσμα των The Platos' Cave. Η μπάντα από τη Βραζιλία, που επέλεξε διόλου τυχαία το όνομα της θα εκπλήξει όσους λατρεύουν τον κλασικό χεβυμεταλικό, ογκώδες ήχο.:στο ντεμπούτο των Βραζιλιάνων, το οποίο κυκλοφόρησε τον Αύγουστο του 2021. υπάρχουν, σε αφθονία, όλα εκείνα τα στοιχεία εκείνα που τους έκαναν να αγαπήσουν τη μουσική αυτή. Όχι, δεν είναι υπερβολή: το Castle's Invasion μοιάζει-ειδικά για ντεμπούτο-μια αριστουργηματική δουλειά και αν κάτι είναι υπερβολικό, είναι η προσοχή στα πάντα-όλα..από την παραγωγή και τις συνθέσεις ως την επιλογή των κομματιών ως προς την παρουσίαση τους...δίνοντας την αίσθηση ενός 'concept' album.
"Brazil born & (worldwide) raised. New breed meets Classic Metal...or HeavyMetal's...Utopia? Either way,fact is...REAL Heavy Metal is back! If U wanna get into a real heavy metal 'holocaust' THIS is the right place: howling guitars, a voice right outta hell, EPIC rythm section capable of "bringin' down the house"- fo' real- whatever that might be, whenever the occasion rises. If we wannat take it a lil' further with the allegories-we've already used in a certain excess-just imagine Prince Kajuku with the face of Motorhead's monster participatin' in a pagan ritual where Sepultura and Slayer are settin' the tone...
This is the perfect 'meltin pot': '70s influences & '80s-'90s fury. Great guitar riffs, stunning vocals, a tight band-happened before,it's happenin' all over again.!
The REAL DEAL for every HEADBANGER!
Ο ήχος είναι ΠΟΛY βαρύς, προδίδοντας παράλληλα τις επιρροές του γκρούπ:αν σας αρέσουν οι Megadeath, οι πρώϊμοι Metallica, οι Maiden,οι Sepultura θα εντρυφήσετε άμεσα. Οι ταχύτητες εναλλάσσονται συχνά-από μια χαοτική, ατμοσφαιρική αργόσυρτη, καταιγιστική επέλαση ως speedmetal που κόβει την ανάσα, με διπλομποτιές και ατελείωτα riffs- όχι απλά γεμίσματα-με το μπάσο να βγαίνει αρκετά μπροστά, προσθέτοντας όγκο. Πλήκτρα υπάρχουν και χρησιμοποιούνται με σχετική φειδώ, σε συγκεκριμένα σημεία, προσθέτοντας creepy ατμόσφαιρα και χρωματίζοντας τα τραγούδια με πινελιές epic metal...
Κάπου εκεί ανακαλύπτεις και το 'μυστικό όπλο' της συγκεκριμένης δουλειάς. To old school metal είναι παρών, όπου και όσο πρέπει -αρκεί να εμβαθύνεις: θα ανακαλύψεις,ιδιαίτερα στη δομή των συνθέσεων, τις πιο σκληρές και χαοτικές στιγμές των UFO, των Scorpions στη 'γιαπωνέζικη' περίοδο τους, Deep Purple στις πιο 'εκτροχιασμένες' στιγμές τους και βέβαια Sabbath-ικές καταβολές παντού.
Η φωνή του Lemmy, κολασμένη, ένας ΄'βρυχηθμός'΄από το πρώτο τραγούδι ως την τελευταία στροφή του δίσκου -τα φωνητικά ανήκουν σαφώς στη νεώτερη σχολή του σκληρού rock, μια κλασική trhash ερμηνεία.
Η παραγωγή, από την ίδια τη μπάντα απλά Υ-ΠΟ-ΔΕΙ-ΓΜΑ-ΤΙ-ΚΗ, μια DIY δουλεία υψηλού επιπέδου. Αν δεν το 'σφυρίζαμε' θα υποθέτατε πως το budget για την ολοκλήρωση του LP δε θα ήταν διόλου ευκαταφρόνητο. Και όμως. Όλα τα όργανα βγαίνουν ισότιμα μπροστά, τo rythm section, π.χ., δεν καλύπτει ΟΎΤΕ καλύπτεται και η συνολική προσέγγιση δεν πέφτει στη-συνήθη- παγίδα της ultra treble προσέγγισης αλλά ούτε και στην σχεδόν...virual, low fi -επιφανειακά- χαοτική και 'ωμή' ηχητική"κόλαση".'Οχι, εδώ δεν υπάρχουν άλλου είδους 'προσμίξεις'-το metal δε "βρίσκει" αλλού, σε punk ή -whatever...gaze υπόείδη, που εφευρίσκονται είτε για να καλύψουν ατέλειες ή απλά για να σπρώξουν, εκτός από το 'προϊόν', τους ίδιους...τους κριτικούς. Ναιιιι...
Το μέταλο εδώ όμως είναι απλά μέταλο-στην...κόψη του ξυραφιού.100% μάλιστα-τίποτε άλλο!
Με δυο λόγια, αν θέλετε να 'γεμίσετε' από heavy το οποίο με το ένα πόδι πατάει στη στέρεη, απόλυτα μεταλλική 'ναυαρχίδα' του thash metal και με το άλλο βρίσκεται στην 'αρχετυπική', κλασική, αρχαϊκή, (τρόπος του λέγειν) άποψη της μουσικής αυτής, όπως αυτή γεννήθηκε κάποτε, μέσα από γενναίες προσεγγίσεις των μεταλλαγμένων blues της βρετανικής, psychrock σκηνής, από τους Sabbath ή τους Edgar Broughton Band, με τον όγκο και τον τραχύ, ψυχεδελικά βαρυμεταλικό ήχο, είστε στην 'πηγή'
Οι Plato's Cave έχουν ότι χρειάζεται για να συνεχίσουν ένδοξα...αφού πέτυχαν 'διάνα' με το πρώτο τους άλμπουμ- δεν έχουμε παρά απλά να περιμένουμε την επόμενη κίνηση από τον James Lemmy και την παρέα του.
Επενδύστε άφοβα...
*"...for fans of Megadeath, Motorhead, UFO, Ηawkwind, (Dio's era) Black Sabbath, Judas Priest, Slayer, Sepultura, Blue Oyster Cult, Iron Maiden..."
The Band:
James Lemmy (bass and vocals)
Eddie Englund (guitars)
Martin Samborn (guitars)
John Nick (drums)
*(Backing Vocals by Kate Kelman, Keyboards by Danny D.)
*Produced by James Lemmy
**στο συγκεκρiμένο πεδίο της επένδυσης υπάρχει μια έκπληξη από τη μπάντα-
για περισσότερα στους παρακάτω συνδέσμους:
https://heavymetalcave.github.io
**first 666 copies NFT minted-more info:
Τετάρτη 6 Απριλίου 2022
LA FAMIGLIA PUZZERIA-To Ελληνικό Colpo grosso - ένας διάλογος-πρόκληση. Το απόλυτο πολιτικό Sc-Fi της μεταπολεμικής Ελλάδας. ..Ή μήπως PSY(ch)-...φάει ...φού...-τσα! (-αρχαιοελληνιστί...) ο Έλληνας...και ΠΑΛΙ;;;
Eίναι πέρα για πέρα αληθινό. Βρισκόμαστε στο 2023, με τον Κυριάκο Μητσοτάκη πρωθυπουργό, τον Αλέξη Τσίπρα στην αξιωματική αντιπολίτευση και τον Κωστάκη τον Καραμανλή στην "απέξω" (αλλά οι φήμες τον εθέλουν σε stand by position...κυκλοφορούν σενάρια περί προεδρίας κλπ κλπ).Η γνωστή οικογενειοκρατία που αποτέλεσε το κύριο χαρακτηριστικό της πολιτικής ζωής του τόπου από τη δεκαετία του 1970 και μετά δε φαίνεται να έχει τέλος...
Mιλάμε για απόλυτη 'ισοπέδωση' των πάντων, τα ίδια και τα ίδια λέμε...για ΑΠΌΛΥΤΗ, λοιπόν, κυριαρχία 2,3 οικογενειών και των 'χορηγών' τους-αφεντικών με άλλα αφεντικά, εκτός χώρας να ορίζουν τις δικές τους κινήσεις και αυτά με τη σειρά τους να καθορίζουν την πολιτική που ακολούθως...ακολουθείται και στο εσωτερικό της χώρας. Αυτό το...'βιολί', το κουραστικό, ζούμε και δεν αλλάζει-όσο δεν αλλάζουν τα πρόσωπα- ΤΙ-ΠΟ-ΤΑ! Μα...καλά-θα πει κανείς-τα χρόνια περνάνε...πως γίνεται να ΜΗΝ αλλάζουν τα 'πρόσωπα';;;(...αλλάζουν...λίιιιιγοκι εν πάσει περιπτώσει...χμ...ας το αφήσουμε για 'λίγο παραπέρα' αυτό).
Τι άλλαξε-ουσιαστικά,λέμε...-στη μετά/μιλλένιουμ Ελλάδα;; Χμμ...ο περιβόητος μπάφος, το 'ντουμάνι', το 'λαλά',, το 'βρωμά'...η κάνναβις τέλος πάντων, που πριν από λίγες δεκαετίες θεωρούταν 'προθάλαμος' της πρέζας & των 'σκληρών' απομυθοποιήθηκε,έπεσαν και οι κατάλληλες συστάσεις(βλ, εντολές) από τα 'έξωθεν' αφεντικά που λέγαμε και πιο πάνω και...ε...κατά κάποιον τρόπο νομιμοποιήθηκε...Η φαρμακευτική-αλλά ποιός μπορεί να ξεχωρίσει πλέον ένα δίγραμμο CBD από ένα δίγραμμο με THC σε ένα βαζάκι, σακουλάκι, κουτάκι...πολυτελείας μάλιστα στις περισσότερες περιπτώσεις;
Κανείς-σας το λέω χωρίς την παραμικρή επιφύλαξη. Αλλεργικός να είσαι και να' χεις ένα χαρτί γιατρού που να λέει πως το CBD καταπραϋνει τα συμπτώματα της αλλεργίας σου έχεις "φύγει" από οποιαδήποτε αστυνομική "τσιμπίδα"-ποιός θα τρέχει τώρα σε χημεία του Κράτους και άλλα παρόμοια χρονοβόρα και κοστοβόρα...Άσε που θα 'πέσει' και επίπληξη από ανώτερους...αξιωματικούς και-ακόμα χειρότερα-από δικαστικούς.ΤΙ άλλαξε δηλαδή-ουσιαστικά λέμε τώρα; Ίσως όσο άλλαξαν τα πράγματα στις ΗΠΑ με την εκλογή του Barak Obama και γι αυτό παραθέτουμε και αυτό το clip Για δέστε...Οκ λοιπόν...Αλλά μήπως στη χώρα μας, με αφορμή αυτήν την -εδώ και καιρό εδραιωμένη στην Ευρώπη αλλά και αλλού,νομοθετική προσέγγιση- ξύπνησαν ορισμένα μυαλά ή μήπως η σύγχυση απλά επιτείνεται; Την "άκουσαν" κάποιοι και ...'ευθυγραμμίστηκαν' έστω τώρα ή αποβλακώθηκαν παραπάνω;; Εδώ...θα σας γελάσω-είναι υποκειμενικό το θέμα. Αλλά με αφορμή αυτή τη μικρή-μεγάλης σημασίας όμως αλλαγή, ας παραθέσουμε έναν όμορφο διάλογο-σα θεατρικό μοιάζει, μικρής διάρκειας αλλά μεγάλης αξίας... 'ή σα σύντομη αλλά περιεκτικότατη αναδρομή στην πολιτική ιστορία της χώρας από τη μεταπολίτευση ως σήμερα και με ...προοπτικές και μελλοντολογικά σενάρια που,πραγματικά, ξεπερνούν το πιο απόκοσμο..θρίλερ- horror, terror, Sci-fi ή μήπως psy...-...φάει κι άλλη φούτσα ο Έλληνας στα επόμενα-ως τη χρονική περίοδοπου εκτυλίσσεται η συζήτηση των 2 πρωταγωνιστών-χρόνια;;;;...*Σημείωσh: φούτσα,ναι! Δεν πρόκειται για ορθογραφικό λάθος..στην αρχαία Ελλάδα το 'π', συχνά προφέρονταν σαν 'φ'-και 'μεις τους τιμάμε τους προγόνους μας. Τουλάχιστον εκείνους που έζησαν πριν χιλιάδες χρόνια-όχι τους πρόσφατους λελέδες...sorry, φιλελέδες ήθελα να πω.-2η σημείωση-CREDITS>>> Την απολαυστική κουβέντα αλιεύσαμε από δημοσίευση που ανάρτησε η φίλη Μαρίας Γεωργιάδου στο feacebook- η αγαπημένη μου συμμαθήτρια στο Λύκειο Πανοράματος καιμετά ΚΑΙ στο αντίστοιχο (2ο ή 3ο;;;-δε θυμάμαι!) Λύκειο Χαριλάου που με ξύπναγε τα πρωϊνά για να πάμε παρέα στο σχολειό (και η οποία με τη σειρά της την...'τσάκωσε' από το Μιχάλη Τσομπάνη που την..."ψάρεψε" από το Δημήτρη Καλτσούνη.)-Βρισκόμαστε λοιπόν...στην Ελλάδα του 2200 μ.χ. Ο Τάκης και ο Σταύρος περιμένουν να περάσει το κενό τους. Ο Τάκης βγάζει και ανάβει έναν μπάφο.- Το ξέρει η μάνα σου ότι καπνίζεις;- Ναι.- Και τι λέει;- Ε καλά δεν καπνίζω και ταμπάκο, δεν είμαι κανά πρεζάκι.- Διάβασες;- Διάβασα αλλά μαλάκα τα μπερδεύω. Η οικονομική κρίση ήταν μετά τον κορονοϊό ή πριν.- Και πριν και μετά. Είναι δύο κρίσεις κολλητά.- Ποια ήταν με τα πολλά γιούρογκρουπ;- Η πρώτη.- Αυτή με τον Μητσοτάκη τον Δεύτερο;- Όχι, με τον Παπανδρέου τον Τρίτο.
- Όχι τον πρώτο; Τον τρίτο.- Όχι ρε το θυμάμαι, με τον Γεώργιο Παπανδρέου ήταν.- Ναι, τον τρίτο όμως. Τον μπερδεύεις γιατί έχει ίδιο όνομα με τον πρώτο.- Μαλάκα τα γιουρογκρουπ δεν μπορώ να τα μάθω. Πόσα ήταν;- Δε θυμάμαι.- Α καλα για να μη θυμάσαι εσυ…- Τα διαγγέλματα να διαβάσεις, είναι σος φέτος έχουν να πέσουν χρόνια.- Με τον ιό;- Ναι.- Αυτός ήταν με τον Μητσοτάκη τον Πρώτο;- Τον Δεύτερο.- Μαλάκα τι κάνανε τότε; Δυο ονόματα είχανε όλα και όλα; Ο Τσίπρας ο Πρώτος πότε ήταν;- Ενδιάμεσα σε Παπανδρέου τρίτο και Μητσοτάκη Δεύτερο.- Αυτός ήταν με την αλλαγή.- Με την αλλαγή ήταν ο Παπανδρέου ο Δεύτερος.- Ο Τσίπρας ήταν που ήταν αριστερός;- Οι πηγές διαφωνούν, η απάντηση με βάση το λυσσάρι είναι ότι «βγήκε με αριστερή πλατφόρμα αλλά εφήρμοσε πιο ρεαλιστική πολιτική», άμα το γράψεις αλλιώς κόβεται όλο το θέμα.- Με το δημοψήφισμα.- Ναι.- Που είπαν ναι.- Που είπαν όχι.- Με τους Γερμανούς;- Α μπράβο!.- Με το Χίτλερ.- Όχι ρε μαλάκα άλλη περίοδο, με τους άλλους Γερμανούς, τους καλούς.- Ααααααα ναι, που το «όχι» το κάνανε μετά «ναι».- Ναι εκεί είναι τα δεύτερα Γιουρογκρουπ μην μπερδευτείς.- Ωχχχχ μαλάακα αυτά με τον Βαρουφάκη, καλά ανάθεμα αν έχω καταλάβει τίποτα.- Τέλος πάντων εκεί με τον ιό είναι που απαγορεύανε την κυκλοφορία.- Α, ναι;- Ναι.- Που λέγανε ότι για όλα φταίνε οι κομμουνιστές και οι αριστεροί.- Ναι.- Ότι χρειάζονται μέτρα περιορισμού για να προστατευτεί η χώρα.- Α γεια σου.- Που έγινε το Πολυτεχνείο.- ΟΧΙ, άλλη περίοδος.- ΠΩΣ ΡΕ ΜΑΛΑΚΑ, ΠΟΥ ΕΡΙΞΕ Ο ΜΗΤΣΟΤΑΚΗΣ ΤΟΝ ΠΑΠΑΝΔΡΕΟΥ ΚΑΙ ΕΓΙΝΕ ΜΕΤΑ ΧΟΥΝΤΑ ΚΑΙ ΑΠΑΓΟΡΕΥΟΤΑΝ Η ΚΥΚΛΟΦΟΡΙΑ!- ΑΛΛΟΣ ΜΗΤΣΟΤΑΚΗΣ, ΑΛΛΟΣ ΠΑΠΑΝΔΡΕΟΥ!- ΜΑ ΔΕΝ ΕΙΧΑΝ ΑΛΛΑ ΟΝΟΜΑΤΑ;;;;;;;(Σιωπή)- Στο τέλος γιατροί θα καταλήξουμε.- Έλα ρε μη γρουσουζεύεις.
Σάββατο 26 Φεβρουαρίου 2022
ΒREAKIN BAD στην OΥΚΡΑΝΙΑ.
Vladimir -(and...)"Walter White"- PutIn: BADASS,gas & cash...με κάθε τρόπο. ΥΓ.ΚΑΙ...gals
by DK®
ΌΛΟΙ αναλώσιμοι, 1 'ρόλος' για κάθε Ουκρανό/ή
ΆΝΔΡΕΣ- Αντιστασιακοί ΤΩΡΑ,εργάτες ΜΕΤΑ...
ΓΥΝΑΙΚΕΣ- Μανάδες, γυναίκες ΤΩΡΑ,(ΌΜΟΡΦΗ) ΓΥΝΑΙΚΑ-ΜΟΝΗ-ΨΑΧΝΕΙ"...$, στο εξωτερικό...ΜΕΤΑ.
ΠΑΙΔΙΑ:..???
Πόσο διαφορετικοί είναι τελικά ο Walter White,o μέγας Χάϊζενμπεργκ,ο χημικός με τη μαγική φόρμουλα που κάνει τη φτηνή,βλαβερή & θανατηφόρα κρυσταλλική μεθαμφεταμίνη να ξεπερνά σε αντίτιμο την κοκαϊνη & την ηρωϊνη στην...Αλμπουκέρκη του Νew Mexico-την 'κερκόπορτα' των καρτέλ του Μexico, την number One είσοδο της ντρόγκας στις ΗΠΑ, με τον Βάδίμηρο τον Πούτιν; Μάλλον...καθόλου-τηρουμένων, απλά και μόνο, των αναλογιών:
-ο White, από δασκαλάκος σε λύκειο, αλλά με 'δυνατή' και πραγματικά σημαντική προυπηρεσία σε υψηλής τεχνολογίας εταιρεία την οποία βοήθησε αληθινά στο δρόμο για την καθιέρωση, τα παίρνει στο κρανίο και διεκδικεί τα αυτονόητα: το κουμάντο, με δυο λόγια, της παραγωγής ΑΛΛΑ και διακίνησης του ΔΙΚΟΥ του προϊόντος; Και, ξεκάνοντας, ΟΠΟΙΟΝΔΗΠΟΤΕ του στέκεται εμπόδιο, ανεβαίνει ένα ένα τα σκαλιά της κυριαρχίας που θεωρεί πως του ανήκει-όπως και η ντόπια,και όχι μόνο, αγορά.
-ο Πούτιν, πρακτορίσκος της KGB, ποτέ δεν ήταν αυτό που φαίνονταν και γνωρίζοντας τα 'μέσα & τα έξω' της 'καρδιάς' της 'μηχανής' των μυστικών υπηρεσιών της Ρώσικης Αρκούδας, κατάφερε βήμα βήμα, να ανέβει τα σκαλιά της εξουσίας & τελικά να πάρει τον έλεγχο της μίας από τις 2 ισχυρότερες χώρες του πλανήτη.
-ο Walter White έπαιρνε, σε κάθε του εγχείρημα, από το πιο "αθώο" έως το πιο αιματηρό, όλες τις προφυλάξεις και έχτιζε ένα άλλοθι τόσο ακλόνητο όσο και ενός...καλόγερου. Αυτό άλλωστε έφτασε τον Τζέσι Πίνκμαν στο να παθαίνει...εγκεφαλικό στο άκουσα και μόνο του ονόματος του μέντορα του. Του Walter βέβαια δεν του καίγονταν καρφί: όταν έπαιρνε την απόφαση για κάτι, θα το έφερνε σε πέρας με την ΑΠΟΛΥΤΗ τελειότητα που χαρακτήριζε και την παραγωγή του ΤΕΛΕΙΟΥ διεγερτικού σκευάσματος, της μπλε μεθαμφεταμίνης ΤΟΥ.
-Ο Βλαδίμηρος, ότι και να κάνει, το κάνει στα ΊΣΙΑ & ΠΑΛΗΚΑΡΙΣΙΑ...δε σηκώνει μύγα στο σπαθί του,προχωρά σε κάθε κίνηση του χωρίς να υπολογίζει ΚΑ-ΝΕ-ΝΑΝ.Εξωραϊζει δε τις 'επιχειρήσεις' της νεοταξίτικης παντοδύναμης Ρωσίας, με ιστορικά επιχειρήματα,τα οποία επικαλείται στο...φτερό και δε διστάζει να προβάλει ιδιαίτερα την εικόνα του ως καλού χριστιανού που κάνει το σταυρό του με κάθε ευκαιρία. Ρίχνει δυο βόμβες, σταυροκοπιέται οκτώ,εννιά φορές-έτσι για την πλάκα που λέμε.
-Ο Walter για την οικογένεια-τα πάντα όλα για το καλό της φαμίλιας και όποιος δεν το καταλαβαίνει, στα τσακίδια...και η ίδια η οικογένεια άμα λάχει. Το Δίκαιο θα επικρατήσει-η Δικαιοσύνη πάνω απ' όλα. "Δε θα με τρελάνουν κιόλας!"
-Ο Βλαδίμηρος ΌΛΑ για την Πατρίδα-τα πάντα όλα για τη μαμά Ρωσία και όποιος δεν το καταλαβαίνει, στα τσακίδια...και η ίδια η Ρωσία- όπως τη γνωρίζαμε έστω, οι παλιοί- άμα λάχει. Το Δίκαιο θα επικρατήσει-η Δικαιοσύνη πάνω απ' όλα. "Δε θα με τρελάνουν κιόλας!"
Έτσι είναι σε αυτές τις περιπτώσεις, με αυτούς τους ανθρώπους-που έχουν το μυαλό να πάρουν ΚΑΙ τη δύναμη και να χρησιμοποιήσουν ΚΑΙ τη γνώση που ήδη κατέχουν, προς όφελος... -cuuuuut-
ΠΟΙΟ όφελος; Θυμάστε το τέλος του Breaking Bad? Ε...απλά για να αναλογιστείτε και το ΤΕΛΟΣ, όχι του Πούτιν, αλλά της ΟΥΚΡΑΝΙΑΣ.
Προς το παρόν και εν αναμονή εξελίξεων. Άλλωστε, δεν υπάρχει πλέον κινηματογράφος...ρεάλ ή σουρεάλ. Αυτά ανήκουν σε άλλες εποχές-τώρα είναι ο καιρός της κυριαρχίας των 'σειρών'.
Σήριαλ...που δεν τελειώνουν αν δεν περάσουν πολλά, πολλά χρόνια. Όπως και στην...πραγματικότητα.
Τρίτη 22 Φεβρουαρίου 2022
Τόσο καιρό αναρωτιόμασταν ΠΟΙΟ τραγούδι θα είχε τα "κυβικά"-KAI "άλογα"-plus τον τίτλο που αρμόζει και συνάδει με το όνομα του blogspot στο οποίο βρίσκεστε αυτή τη στιγμή. Και το βρήκαμε-ο Πρίγκηπας (όχι πια μαζί μας, ως φυσική παρουσία τουλάχιστον) μας 'δανείζει', επ' αόριστον εννοείται, το Α-ΠΙ-ΣΤΕΥ-ΤΟ rock'n'roll του για τις ανάγκες ενός μελλοντικού Original Soundtrack(που βεβαίως υπάρχει ήδη αλλά αναδιαμορφώνεται συνεχώς). Μέχρι την επισημη κυκλοφορία του, την οποία βεβαίως, θα πληροφορηθείτε, μπορείτε να απολαύσετε το δείγμα του Chaos & Disorder από τον Prince...ladies & gentlemen! AU REVOIR! (Music stops now till it comes back again)
Δευτέρα 17 Ιανουαρίου 2022
Παρασκευή 14 Ιανουαρίου 2022
"Και ΈΤΣΙ ΑΠΛΑ...Καταλαβαίνεις πως δεε...γίνεται να νικήσεις το ΔΑΣΚΑΛΟ!"- ΗENRY ROLLINS Vs IGGY PoP!!! A cool, funny, outrageous rock'n'roll (+SO much mo') story! Στα Ελληνικά,godam'it! (σ.σ. alrite...alrite!)
Όταν ο μαθητής ΔΕΝ μπορεί να ξεπεράσει το Δάσκαλο με την...καμία! "Μα...ούτε ένα γραμμάριο λίπος στοσώμα του...50 χρονώ άνθρωπος...και γω; Τόσες ώρες γυμναστηρίου, διατροφή, τρέξιμο..Wtf??? Dam'it!!!" "Που, πότε, πως, ΓΙΑΤΙ;; The whole story, guys!
ΚΑΙ ΠΟΛΥ ΓΕΛΙΟ αλλά ΚΑΙ συνεντεύξεις ΚΑΙ μουσική! Τα-πάντα-όα,λέμεεε!SEARCH'n'DESTROY!
Μέρος 2ο.Τα συνέλεξε λοιόν όλα αυτά που έζησε με τoν Iggy ο Mr BlackFlag- εμπειρίες, ηχογραφήσεις, βιντεοσκοπήσεις, αναμνήσεις με δυό λόγια και είπε να τα "βγάλει" από μεσα του βρε αδερφέ! Να μην του μείνει το απωθημένο, να τα σκέφτεται και να τρελαίνεται-του τη "βάρεσε" και, μια που είχε και το..."βήμα" ως κωμικός stand up, αποφάσισε να τα εξωτερικεύσει όλα αυτά, μη του 'γυρίσουν' το μυαλό και μετατραπούν σε κανά σύμπλεγμα-κόμπλεξ που λέμε κι εμείς οι...Αγγλομαθείς να ούμ'...'Ετσι κι αλλιώς φιλαράκια ήτανε με τον Iggy και μάλιστα καλά φιλαράκια, όχι τίποτε γνωστοί-να'χαμε-να λέγαμε...ε΄χανε μοιραστεί μια ζωή (που λέει ο λόγος) στο "δρόμο", στις περιοδείες, στα καμαρίνια και στα stages και στο (λεγόμενο) club circuit, όχι μονάχα της Δυτικής ακτής ή της Ανατολικής αλλά όλης της μεγάλης αυτής χώρας.Kαι που δεν είχανε βρεθεί!!Και εκτός HΠΑ μάλιστα-σε Γερμανίες, Αγγγλίες, Σκανδιναυία και λοιπά..."κρατίδια". Το τι είπε ο Henry μπορείτε να τ' ακούσετε οι Αγγλομαθείς, με την ησυχία σας στο πρώτο βίνδεο κλλλιιπ-αλλά, να , είπαμε να σας το κάνουμε μια περίληψη στο 'φτερό' ή καλύτερα, να σταχυολογήσουμε αυτά που τη βάρεσαν στην κράνα του Henry- να πάρετε μια ιδέα;;; Γιατί είναι 'μεγαλούτσικο' το κλιπάκι (και μακάρι να'τανε, εδώ που τα λέμε, ακόμη μεγαλύτερο) αλλά απολαυστικότατο-LoL,LoL και πάλι LoL!!!"Η πρώτη φορά ήταν το '92..ανοίγαμε για τον Iggy. Τα δώσαμε ολα, μιλήσαμε κιόλας-ήταν cool, προσηνής, ήρεμος- αλλά εκεί εξω, όσο κι αν πίστευα πως κάτι είχα καταφέρει απέναντι του...μηδέν! Μας έσκισε!", λέει ο Rollns. Γύρος 2ος. "1994- ήμουνα καλύτερα προετοιμασμένος και όλα έδειχναν πως θα παίρναμε...ρεβάνς. Που...όμως! Εγώ στα 30κάτι μου, αυτός στα 48 του-ούτε ένα γραμμάριο λίπους απάνω του, σκέτος μυς, κοιλιακοί φέτες-να χτυπιέται, να κάνει τα 'δικά' του-wam,bang, wooooow,roooooaar,scrfghh&^%*aaaah,bam,boom,baaang!-και στο τέλος, περνώντας από μπροστά μου, στην άκρη της σκηνής να με χαιρετά φεύγοντας μ' ένα 'έλα μαν!πως πάει; όλα καλά;". Εγώ μουν έτοιμος να...πέσω κάτω κι αυτός είχε το στυλάκι του 'έβγαλα-βόλτα-το-σκύλο-και-γύρισα' ένα πράγμα!" ξέσπασε ο Rollins. Γύρος 3ος(και φαρμακερός-με τζατζίκι, καυτερή πιπεριά και μπούκοβο μαζί)."Ήταν δυο χρόνια αργότερα-το '96 όταω ο μάνατζερ μου μου είπε πως διοργανώνεται ένα φεστιβάλ στη Φινλανδία και με ρώτησε αν θέλαμε να πάμε. 'Το ρωτάς;' του απάντησα. ΚΑΙ δεν έχω πάει οτέ ΚΑΙ γουστάρω πολύ ΚΑΙ...ναι,ναι-και γαμώ! Μέσα με τα χίλια! Ποιοί άλλοι παίζουν;' Εκεί είναι που μαθαίνω ότι παίζει ΚΑΙ το...θηρίο οπότε λέω 'Να η ευκαιρία σου-τώρα θα τον ελιώσεις! Δε σου ξεφεύγει με τίποτα!' Μαθαίνω βεβαια-και αυτό μου έκανε εντύπωση-πως στο ίδιο φεστιβάλ 1ο όνομα ήτανε οι..Cure-και τους Cure,όχι πως έχω τίποτα μαζί τους, αλλά να...αυτό το χαζοβιόλικο μαλλί του τραγουδιστή, οι κινήσεις του οι ψιλοξεχαρβαλωμένες, τα τραγούδια του τύπου "αχ, πόσο χάλια νιώθω..." κλπ κλπ....και τα λουλούδια! Είχε παραγγείλει ο Smith λουλούδια για να γείσει ολόκληρη τη σκηνή-κηπουρός χρειάζονταν...όλα αυτά λοιπόν δε μου κολλάγανε,αλλά τι να κάνεις...; Cure?-Cure! Και αρχίζω, που λέτε,ένα εξαντλητκό πρόγραμμα, 4 μήνες πριν το φεστιβάλ, τόσες θερμίδες το πρωϊνό, τόσοι υδατάνθρακες, τόσες πρωτεϊνες, τόσο το ένα, τόσο το άλλο, μετά τρέξιμο-'γειά σας παιδιά, πως είστε, καλά; Ναι,εγώ τρέχω ασταμάτητα'. Μετά έρχεται το μεσημέρι, ανάπαυση 2 ώρες και καπάκι, ξανά-μανά γυναστήριο να συμπληρώσω το...8ωρο μου πρόγραμμα διατροφής, άσκησης και αύξησης όλων των δεικτών φυσικής κατάστασης να είμαι στην καλύτερη δυνατή φόρμα όταν βρεθώ στη Φινλανδία και τον ..τσαλακώσω τον τύπο-επιτέλους!"Και φτάνει η μέρα του φεστιβάαααλ...Και είναι να βγούμε μετά τον Iggy! Και κάθομαι σε μια γωνιά πλάϊ στη σκηνή και βγαίνει.Και γίνεται..το έλα να δεις! Αυτός 50άρης, και πάλι ούτε 1 γραμμάριο λίπος απάνω του όπως πάντα και αρχίζει έεενα show-μα έεεενα show! Βam-wham-boom-bang, δεν κρατιέται στιγμή..και σε κάποια φάση βλέπει τα λουούδια και τα παρτέρια με όλες εκείνες τις...δημιουργίες και λες και του κάνουν ένα περίεργο 'κλικ' στο μυαλό και αρχίζει...BAM!-πάρ'το κάτω το παρτέρι ολόκληρο...συνεχίζει τραγουδάει, πέφτει, βρίσκει κανα δυο γλάστρες ακόμη μπροστά του-VROOOOM!-κλώτσος και...πάρ'τες κι αυτές χάμω...Και μετά, αφού ο κόσμος έχει αρχίσει ν' ανεβαίνει πάνω στη σκηνή και ο Iggy τη λέει κιόλας στους σεκιουριτάδες "Hey! Αυτό είναι το ΔΙΚΟ ΜΟΥ show", δίνει το μικρόφωνο σ' έναν πιτσιρικά και...τώρα είμαι ολομόναχος, ελεύθερος να κάνει ότι στον πού$^σο θέλει...και ανεβαίνει σ' ένα κάρο ενισχυτές-μιλάμε για ΠΟΛΥ εξοπλισμό τώρα που φτάνει και ΠΟΛΥ ψηλά,λέμε - απ' όπου δε νοείται άνθρωπος που έχει σώας τας...φρένας, να πηδήξει από κει πάνω, θα γκρεμοτσακιστεί!
Και όμως, το σκυλί το μαύρο, πηδάει, πέφτει και τσακίζεται και δεν τρέχει μία! Έχει ματώσει, μιλάμε, το αίμα τρέχει από το πλάϊ του χείλους του, να τρέχει λέμε τώρα αβέρτα κι αυτός εκεί! Καλά...τα λουλούδια τα σκόρπισε όλα παντού (οι roadies των Cure να με κοιτάνε σ' ένα στυλ "εε..τι' ναι αυτά!1!" κι εγώ να...τους κοιτάω μ' 'ένα στυλ "κι εγώ τι να κάνω δηλαδή;;;),-λέει λοιπόν και τα τελευταία του τραγούδια και τελειώνει όπως συνήθως με ένα γκραν φινάλε, σκέτο...ΥΠΕΡθόρυβο! Και ακούςαπό 15.000 κόσμο ένα τεράστιο ROOOOAAAAAAR και μένεις κάγκελο! Και έτσι απλά,με τα αίματα πάνω του παντού, τα ρούχα του ξεσκισμένα, φεύγει απ' τη σκηνή μ' εκείνο το χαλαρό βήμα και με βλέπει να τον κοιτάω με γουρλωμένα τα μάτια. Και...περνώντας δίπλα μου μ' ένα σαρδόνιο χαμόγελο μ' αφήνει μ' ένα: 'ΧΑ-χα-ΧΑΑ!'.Και τότε- έτσι απλά -είναι που' χεις καταλάβει πως-όχι!-ΔΕΝ γίνεται να κερδίσεις το ΔΑΣΚΑΛΟ!
"ΌΝΤΩς, αγαπημένε μου Henry...ΠΩΣ να τον κερδίσεις αυτόνε;; I MEAN, JUST LOOK AT THIS GUΥ!
Τρίτη 11 Ιανουαρίου 2022
Παρασκευή 17 Δεκεμβρίου 2021
Οutside Darkness HEAVY METAL Horror Show- Heavy Metal meets SciFi...To Metal στην πλέον ΟΛΟΚΛΗΡΩΤΙΚΗ του εκδοχή: ένα project για τους fans του ακραίου metal και των Ηorror films.
Το όραμα του Αιδεσιμότατου Jon Michaels που στηρίζει τη υλοποίηση του στη στήριξη όσων θέλουν να βιώσουν το ΑΠΟΛΥΤΟ Heavy meets Horror SHOW,λίγο old school,πολύ περισσότερο...Hi Tech!
Το show το οποίο οραματίζεται αυτή η cult φιγούρα του Αιδεσιμότατου Michaels βασίζεται στο βιβλίο του “7 Case Files from Rev. Jon Micheals”. O κοινός παρανομαστής μεταξύ βιβλίου & show είναι ο 'πυρήνας' της ιστορίας. Μιας ιστορίας που βασικό της στοιχείο είναι η αιώνια μάχη μεταξύ καλού-κακού, οι περιπέτειες του πρωταγωνιστή και συγγραφέα που, μετά την επίθεση του υπέρτατου κακού εναντίον αυτού και της οικογένειας του, μεταμορφώνεται σε ένα πλάσμα γεμάτο υπερδυνάμεις υπέρ του Καλού. Ακολουθούν τραγωδίες, απαγωγές,μάχες...όλα αυτά αναγκάζουν τον Jon να αφιερωθεί στον αγώνα προστασίας των αδύναμων και των νέων-και εκτυλίσσονται στο stage του χεβυμεταλλικού υπερθεάματος.Μιλήσαμε με τον Αιδεσιμότατο, έναν πραγματικά ανοιχτόμυαλο 'μεταλά' (εντύπωση μου έκανε η πραγματικά, πολυδιάσταση γνώση του πάνω σε κάθε είδος μουσικής-ακόμα και της country & south rock) και αφού μας...ευλόγησε, μας εξήγησε κάποια πράγματα σχετικά το όραμα του.
"Το Outside Darkness Heavy Metal Horror Show είναι κάτι παραπάνω από μια παράσταση, είναι μια εμπειρία" λέει. ¨"Η παράσταση θα περιλαμβάνει εμφανίσεις metal συγκροτημάτων, ακραίες επιδείξεις από μοτοσυκλετιστές (σ.σ.θυμηθείτε τους 'γύρους του θανάτου' και ανάλογες παλαιότερων εποχών, επιδείξεις), αλλά και άλλα πολλά, όπως διαγωνισμούς, συνταγές 'τρομακτικού (horror) φαγητού, συναντήσεις με επιφανή πρόσωπα του κινηματογράφου Τρόμου και Επιστημονικής Φαντασίας, αναζητήσεις φαντασμάτων και οτιδήποτε σχετίζεται με τα παραπάνω είδη τέχνης-προσθέστε και τα comics, τους ειδικούς στο make up και τα γραφικά στις ταινίες Τρόμου και τις αντίστοιχες τηλεοπτικές σειρές".
-Ποιός είναι ο στόχος-πέρα βέβαια από ένα project ενός ανθρώπου που ασχολείται επαγγελματικά με όλα τα προαναφερθέντα- τη μουσική Metal, τον κινηματογράφο Τρόμου, τις εφευρέσεις και τόσα άλλα;
"Το show υπολογίζεται ότι θα είναι τέτοιας έκτασης και πολυμορφικότητας που θα προσελκύσει δεκάδες θέσεις εργασίας- όπου και αν 'στηθεί'- και παράλληλα με όλες τις δραστηριότητες, από τους διαγωνισμούς τρομακτικού φαγητού, στις εξερευνήσεις των στοιχειωμένων σημείων κάθε πόλης που θα πηγαίνουμε, την πληθώρα παρουσίας ειδικών επαγγελματιών σε εφέ και πληροφορική που σήμερα χρησιμοποιείται στον κινηματογράφο...όλα αυτά, μπορεί να προσφέρουν,στους νεώτερους ιδέες για μια καριέρα στα αντίστοιχα επαγγέλματα ή ακόμη και ένα σκηνικό heavy metal meets SciFi για γάμους, εορτασμούς helloween και πολλά άλλα-εκπλήξεις!". Οκ, Rev! Who are U really?
Jon Michaels -
Ο Μichaels, από μικρή ηλικία εκτέθηκε σε βαριές, χειρωνακτικές αλλά και τεχνικές ειδικής φύσης εργασίες, με έναν σκληρό πατέρα ως δάσκαλο. Στα 16 του χρόνια είχε ήδη εξειδικευθεί στη διαχείριση και χρήση βαρέων υλικών-ακολουθώντας τα χνάρια της οικογένειας του- και διακρίθηκε στην υλοποίηση projects και δημιουργικών λύσεων σε κατασκευές όπως οικοδομές, ξυλουργικές κατασκευές και ακόμη πιο πολύπλοκα σχέδια. Είναι κάτοχος διπλωμάτων και αδειών στην υπόγεια διαχείριση υλικών, στις ανασκαφές και όλων των σχετικών αδειών και διπλωμάτων, (σ.σ. από δουλειά, δε βλέπω να 'μένει' πάντως-ανεξάρτητα από τη δραστηριότητα του εντός heavy metal )
Με τη μουσική ασχολήθηκε αρχικά παίζοντας ακορντεόν, μαθαίνοντας από τον πατέρα του. Σύντομα, ανακαλύπτει την κιθάρα και με τα χρόνια, εμπλέκεται σε ό,τι αφορά την ηχοληψίας και σε οπτικουαστικές τεχνικές, μέσω υπολογιστών, σε τρισδιάστατες δημιουργίες,animations αλλά και στην παραγωγή, στο mastering και στη δημιουργία video clip.
Ως μουσικός, διατέλεσε lead κιθαρίστας των Dragonfore και των Mr.Meaner-οι τελευταίοι κυκλοφόρησαν 2 albums και απέκτησαν ιδιαίτερη φήμη για τα live shows τους. Παράλληλα, δημιούργησε δύο είδη κιθάρας, μία περιστρεφόμενη, με διπλό τάστο-το ένα στα αριστερά και το άλλο στα δεξιά- και την τριπλόταστη Revolver, ένα πραγματικά απίθανο όργανο για extreme metal performances-μία καινοτομία που μπορείτε να παρακολουθήσετε στο πρώτο clip.
Ο Michaels απαντά με το μότο το οποίο, όπως μας λέει, ακολουθεί ολόκληρη τη ζωή του:" Δεν υπάρχει χρόνος για δικαιολογίες, αλλά μόνο για λύσεις-αυτό το show θέλω να είναι το πιο σπουδαίο, project της ζωής μου.Το Horror show, στηρίχθηκε έως τώρα-οικονομικά- σε μια καμπάνια που προβάλαμε μέσω της πλατφόρμας INDIEGOGO. Αν δε συγκεντρωθεί το απαιτούμενο ποσό θα ξαναπροσπαθήσουμε.."
Αυτά...και με την ευλογία σου, Αιδεσιμότατε και είθε η Δύναμη να σε οδηγεί και-βασικά- να βοηθήσει.
Περισσότερα για τη δραστηριότητα του Jon Michaels επισκεφθείτε το: OutsideDarkness.com. .
Βιβλία του Jon Michaels
“The Heavy Metal Code Book”, a complete code guide to a language just for rockers.
“7 Motivating Stories from Rev. Jon Micheals” – Good vs. Evil tales
“7 Case File Stories from Rev. Jon Micheals” - The show is based on these stories.
To contact the show's management.
Click on the email links below.
Rev.JM@OutsideDarkness.com
Τρίτη 14 Δεκεμβρίου 2021
Τroubadors n' Bohemians...BattleREADY...Alwayz!
John Tiller's music:'food' for' thought(s)-here's an appetizer!
*feat. -ΜUSIC (4 songs,'Battle Ready' EP) - PREVIEW -
+ ΑΠΟΚΛΕΙΣΤΙΚΗ συνέντευξη
by DK®
Αν θα θέλαμε να εντάξουμε-τρόπον τινά-τον John Tiller σε κάποιο μουσικό 'φόντο' που να ταυτίζεται με τα εν Ελλάδι, μουσικά δρώμενα και τεκταινόιμενα, τότε θα αναγκαζόμασταν να τον αποκαλέσουμε 'τραγουδοποιός-έντεχνο ελληνικό ροκ'. Καμία σχέση-θα μπορούσα να πω-και το κάνω ευθύς αμέσως. O John Tiller, είναι χωρίς αμφιβοιλία μία από τις πλέον ελπιδοφόρες, εκπλήξεις της Ευρωπαϊκής folk rock ή dark country (όπως ο ίδιος προτιμά να αποκαλεί το μουσικό ύφος πάνω στο οποίο δημιουργεί τα κομμάτια του).
Ένας 'διαφορετικός' 30άρης, από ό,τι έχουμε συνηθίσει να βλέπουμε σε Ευρωπαϊκό έδαφος, μουσικός που αναζητά,χωρίς να αρνείται τις βασικές του επιρροές, νέους δρόμους, πιο δύσκολους ίσως σε πρώτο άκουσμα, αλλά από αυτούς που θα σε οδηγήσουν, με βεβαιότητα, στο μουσικό 'μονοπάτι' που κ εσύ, αν ανήκεις στους λάτρεις της ακουστικής κιθαριστικής μουσικής, με στίχους που δεν έχουν τίποτε να κρύψουν-το αντίθετο μάλιστα-από τα βιώματα και τις πιο βαθιές σκέψεις και ερωτήματα που απασχολούν όλους μας, όσο και το δημιουργό τους, θα θελήσεις να ακολουθήσεις.
Αναμφίβολα, δεν πρόκειται για την κριτική ενός δίσκου για εμπορικούς λόγους-ο καλλιτέχνης έτσι κι αλλιώς κάνει την πρώτη του βουτιά στα βαθιά νερά πολύ σύντομα, μέσω μέσων κοινωνικής δικτύωσης και, ελπίζουμε, και στα ράφια των καθημαγμένων-δυστυχώς-από κρίσεις, πανδημίες αλλά και διαδίκτυο-δισκοπωλείων.
Μιλήσαμε με τον Άγγλο, εκ Manchester ορμώμενου, καλλιτέχνη που μας θύμισε, αναμφίβολα, τον...Springsteen στα νιάτα του-αν και δεν του το...είπαμε. Κουβεντιάσαμε για ό,τι ίσως απασχολεί πιο έντονα το νέο μουσικό σήμερα, τον 20+ χρόνων σε ηλικιακή κλίμακα, που σκοπεύει να φτάσει πρωτίστως στο επίπεδο του Τiller και να συνεχίσει το 'μακρύ, παράξενο ταξίδι...' που ο ίδιος ξεκίνησε και στο οποίο κάποτε αναφέρθηκαν οι Grateful Dead για να δώσουν ένα 'στίγμα' του τι σημαίνει να ξεκινάς, σε ένα περιβάλλον, συχνά σκληρό, και που (εν αντιθέσει με τα '60s και τα '70s περί των οποίων μιλούσε ο Jerry Garcia), σήμερα, που ο θαυμαστός νέος κόσμος τον οποίο (άλλος ένας μεγάλος των ημερών εκείνων είχε) προβλέψει, είναι πλέον εδώ: μουσικά μιλώντας αυτό το περιβάλλον σε αυτόν τον καινούργιο κόσμο, είναι πιο 'πολύβοουο και πιο συγκεντρωτικό και πολυμορφικό από ποτέ άλλοτε-όχι πάντοτε με αγνές και ξεκάθαρες προθέσεις να βρίσκονται πίσω από δήθεν πρωτεργάτες της της πολυμορφίας αυτής-αλλά και πιο...γεμάτο από ποτέ άλλοτε.
Εν προκειμένω-και για να διαβάσετε, αγγλιστί, στη μητρική γλώσσα του καλλιτέχνη την αποκλειστική συνέντευξη του στους Διαχειριστές του Χάους- ας τον εντάξουμε, για να επιτευχθεί μια, τρόπος του λέγειν, 'αντιστοιχία' με τα εν Ελλάδι μουσικά πράγματα, στο έντεχνο μουσικό τοπίο-όμως ας βγάλουμε το 'ελληνικό' από τον παραπάνω χαρακτηρισμό 'έντεχνο' καθώς δεν αρκεί για να αποδώσει τη δυναμική του καλλιτέχνη. Ίσως τα 'dark country' που του αποδίδεται ως το είδος το οποίο ακολουθεί και ο ίδιος δέχεται ή ακόμη γενικότερα, το σαφώς ευρύτερο 'Americana'-αυτά τα δυο,ναι, ίσως να ήταν περισσότερο ενδεικτικά και πιο κοντά στα ακούσματα του, δίχως αμφιβολία και ακόμη πιο κοντά σε ότι αφορά στις δικές του συνθέσεις-τόσο μουσικά όσο και στιχουργικά.
Λάτρης του Bob Dylan, του Neil Young και του Leohnard Cohen (του Townes Van Zant-θα προσέθετα χωρίς...ενδοιασμούς),τους οποίους άλλωστε συχνά διασκευάζει-ειδικά το φιλλέληνα Leonard, του οποίου το 'Tower Of Songs' συγκέντρωσε δεκάδες χιλιάδες προβολές και οδεύει (αν δεν έχει ήδη συμβεί αυτό) προς τριψήφιο νούμερο στα social media μουσικού, κυρίως, ενδιαφέροντος-ο John δε διστάζει να ρίξει λίγο από το δικό του, αυτοσχέδιο (sic:DIY) γλυκόπικρο...δηλητήριο στις δικές του συνθέσεις, λίγο παραπάνω 'σκοτάδι'...για να υπερτονίσει το πραγματικό φως που (εν)υπάρχει στις χαλαρές, γεμάτες συναισθήματα και αναφορές στο 'ζειν' του καθημερινού ανθρώπου, του γείτονα, της ή του συντρόφου, του 'τύπου' της διπλανής πόρτας, συνθέσεις του...που μιλάνε κατευθείαν στην καρδιά.
 |
| Ο Τiller, to 2009...perrformin'-πιτσιρικάς ακόμη, αλλά με full αυτοπεποίθηση! |
- Ο Τiller, μέσα από δυνατές συνθέσεις της πρόσφατης κυκλοφορίας του, δείχνει να κινείται τόσο σε γνωστές νόρμες και περπατημένα μονοπάτια που μας θυμίζουν τα τέλη της δεκαετίας των '60 αλλά με το 'νέο αίμα' κάπως παραπάνω από εμφανές-μια folk αρκετά οικεία στους περισσότερους,αλλά που έχοντας περάσει τις δικές της περιπέτειες στη μουσική βιομηχανία δείχνει να ψάχνεται ξανά και δεν είναι διόλου τυχαία η επανάκαμψη της, το comeback της americana, ίσως πια όμως, με νέους όρους που οι καιροί που ζούμε, το απαιτούν.
* John Tiller walks the dark road of americana.He's-definitely-with the 'outlaws' than with the 'inlaws'.He actually's a real enthusiast of the 'genre' and that seems to be his 'lucky card' or if U prefer, the 'ace-hidden'-in-his-sleeve' and that's what makes the whole work o'his, spicy and interesting than most of what's goin' on in this part o'the..."country" *
Η μουσική του Tiller έχει τη δύναμη να δημιουργεί εικόνες στο μυαλό σου-σε 'μεταφέρει' στη λεωφόρο των αναμνήσεων' με μαεστρία-για κάτι που έζησες παλιά με κάποιο δικό σου άνθρωπο,μια σχέση, κάπου μακριά, κάποιο περασμένο καλοκαίρι σε κάποιο νησί ή ένα καταφύγιο όπου βρέθηκες κατά τη διάρκεια μιας χιονοθύελλας στα βουνά..και αν όλα αυτά ακούγονται και είναι σαφώς..αορίστως αναμενόμενα. Άλλωστε μιλάμε για ακουστική, έντονα φορτισμένη συναισθηματικά, μουσική, country, αλλά από την αποκαλούμενη outlaw ή indie, αν προτιμάτε...με την κιθάρα να μοιράζεται τον 1ο ρόλο με τη φωνή του καλλιτέχνη- που τελικά προκύπτει ως το πλέον δυνατό, διαφοροποιητικό και έντονο στοιχείο στις συνθέσεις του.
Το folk rock του Tiller εμπεριέχει-σαφώς-και Dylan και Cohen, ίσως και Roger Miller ή Kris Kristofferson περισσότερο, παρά Johny Cash ή Hank Williams. Χωρίς να επιχειρείται κανενός είδους σύγκριση φυσικά στα προαναφερθέντα ονόματα-μεταξύ τους-η αναφορά στοχεύει στο να αναδείξει ή και να επιβεβαιώσει το 'παγκόσμιο' ύφος και χαρακτήρα αυτής της ΟΛΟδικής του σκοτεινής country όπως και ο ίδιος χαρακτηρίζει τη μουσική του, παρά μια,τρόπον τινά, αναβίωση πάνω σε ένα υπόβαθρο τοπικό - southernFried ή...Αγγλοσαξωνικού 'τύπου' ή ακόμη και πάνω ακριβώς στο ίδιο μονοπάτι που κάποτε χάραξε ο Cohen ή ο Dylan,o Townes VZant ή οποιοσδήποτε άλλος.
΄
------- Ο Τiller είναι επαναστατικός, με το στοιχείο της αντίδρασης(που προκαλείται από την-οιαδήποτε- δράση) να εκπορεύεται μέσα από το βάθος της φωνής του, τα εκάστοτε crescento, τις μικρές αυτές 'εκρήξεις', εδώ κι εκεί), με μια τρυφερότητα με την οποία η φωνή του 'ντύνει' τις συγχορδίες, όταν μιλά για τα πιο 'σκληρά' συναισθήματα που κάθε άνθρωπος, αραιότερα ή συχνότερα,θα βιώσει ή το ακριβώς αντίθετο...Αυτή είναι ή μάλλον εκεί 'κρύβεται' η επαναστατικότητα του τραγουδοποιού μας. Σου προσφέρει τα 'έργαλεία' αφειδώς-it's up to you, το πως θα τα 'επεξεργαστείς' μέσα σου --------
Απλά, ο Τiller, προτιμά να βαδίζει μάλλον σε παράλληλους δρόμους με τους δικούς του μουσικούς ήρωες, δρόμους κοντινούς και οικείους-αλλά με τους όρους που ο ίδιος προτιμά να ορίσει. Γι αυτό άλλωστε και οι συνθέσεις του, ΟΛΟΦΡΕΣΚΕΣ, παρά το σαφές τους υπόβαθρο που πριν από δεκαετίες ή και αιώνες, χτίστηκε 'νότα στη νότα,τραγούδι στο τραγούδι' στις ακτές της άλλης πλευράς του Ατλαντικού, πιο δυτικά...τελικά αναμίχθηκε με το καθημερινό μουσικό 'ταξίδι' ομογάλακτων με τους πρώτους των πρώτων τραγουδοποιών...για να προκύψουν οι νέοι τροβαδούροι, οι νέοι άνθρωποι της νέας μουσικής...ΟΙ μποέμ τύποι, κυρίες και κύριοι δεν αποσύρθηκαν, ούτε βγήκαν στη σύνταξη, ούτε-πολύ περισσότερο, εξαφανίστηκαν-είναι ΕΔΩ και δεν...κρατιούνται από το να μεταδώσουν αυτήν τη δημιουργική τους διάθεση για σκέψη, για χαλάρωση αλλά και για μποέμικες καταστάσεις που θα έχουν τη δική τους μουσική 'συνοδεία...τη συνοδεία των συνθέσεων του Jοhn Tiller.
ΥΓ. Στην αρχή του άρθρου, 4 τραγούδια από το Battle Ready EP του John Tiller*
(συνέντευξη του Tiller στον DK® )THE INTERVIEW (X-clusive)
1) Who are your main influences as a songwriter?
There are so many! I’m always finding new stuff I like, but I’d say Bob Dylan and Leonard Cohen are the two that I come back to most. Certainly Bob has influenced my writing more than anyone else.
2) What do you think of today's music? Better than in the past or worse?
It’s difficult to say. I like a lot of new music, there’s a lot of good stuff out there, but it’s sometimes hard to separate the wheat from the chaff. Whereas if you were to look at a year like 1966, For example, there you had The Beatles - Revolver. Bob Dylan - Blonde On Blonde and The Beach Boys - Pet Sounds all released within 4 months of each other! It’s hard not to say those were the glory days.
3) What do you think about the new breed of American "roots" music as it makes its comeback? I like it, in many ways that style never went away. Although there is definitely a lot of high quality stuff out there at the moment. I tell you who I like at the moment, that band Watchhouse. Their new album is incredible.
4) I’ve noticed many people focus on the words in your songs as being a particular strong point. How do you get inspiration for your lyrics?
-I read a lot, novels, poetry all of that helps oil the gears for a songwriter. I usually write dozens of verses then edit them down to three or four. I like the way it leaves the listener with a hint of the story being told, but not everything. I also like to write from the perspective of different characters within a song. Sometimes the “me” or the “us” in one verse can transform into “you”or “them” in the next. The same story told from different points of view.
5) What’s your opinion on the current state of the music industry, how social media and the internet have changed things?
-I think broadly the internet has been a force for good. New outlets, new platforms and new ways for people to connect and be creative has to be a good thing. It’s not perfect, and whilst it can be fun, the social media thing can get a little much sometimes, but overall I think we’re headed in the right direction.
6) What do you feel about modern recording techniques?
-Personally I like to do it old school. Most of my music is recorded in the most natural way possible. We’re always just trying to capture the sound in the room. I think it’s more exciting that way. Too much of modern music production tries to make the song sound perfect, which in my opinion removes all the spontaneity from it. If my voice sounds vulnerable or angsty or something on a record then that’s because that’s the way I was feeling that day. Likewise if there’s a mistake on the guitar or a creak in the floorboards we leave it in the mix! In fact if you listen to the cover or the Tom Waits song I did, you can actually hear my piano stool creaking. I remember being annoyed at the time but now it’s my favourite part of that recording! In a world of “perfect” production, it’s the little glimpses of humanity that people connect with most.
7) Whether it’s live or on record. Which song of yours do people respond best to?
-I think probably Broken Now. It’s funny because it was the last one written for the Battle Ready EP and the quickest to record. But that immediacy seems to have really resonated with people. Now when I play it live I actually do a slower, more ambient version, I’m interested in how songs can change and evolve over time, this one in particular has revealed itself to have a lot of hidden layers. It might be a reggae tune next month! I’ve actually just started playing my new song “The Sky is High & The Ocean is Wide” live recently and it’s being received really well. It’s my favourite to play at the moment too. But that’s always the way with the new ones!
+++ Παρακάτω, υπάρχουν όλες οι ηλεκτρονικές/διαδικτυακές διευθύνσεις, μέσα από τις οποίες βρίσκετε ο,τιδήποτε με τις συνθέσεις , αλλά και τη δραστηριότητα του καλλιτέχνη στα social media, όπως, για παράδειγμα, το ΝΕΟ single του καλλιτέχνη+++
* John Tiller’s new single 'The Sky is High & The Ocean is Wide' streaming on Spotify http://JohnTiller.lnk.to/Spotify.
* More at johntiller.net
twitter: @itsjohntiller