Czeslaw Milosz: "Aιχμάλωτη σκέψη"
*incl. RATM 'Killing In The Name' (live)

  Ομολογώ πως δεν γνώριζα το έργο του Πολωνού στοχαστή και λογοτέχνη Τσέσλαβ Μίλος (1911-2004, Νόμπελ Λογοτεχνίας 1980) πριν έρθω σε επαφή με την Αιχμάλωτη σκέψη, που θεωρείται από τα κορυφαία πεζά έργα του κι ένα από τα μεγάλα κείμενα της ευρωπαϊκής γραμματείας του 20ού αιώνα. Η αλήθεια είναι ότι λιγοστά έργα του –κυρίως ποιήματα– έχουν μεταφραστεί στην Ελλάδα κι ακόμα λιγότερα ήταν διαθέσιμα μέχρι πρόσφατα, ίσως λόγω της… συνωμοσίας του ελληνικού αριστερού εκδοτικού κατεστημένου το οποίο, όπως κατήγγειλε το «λαγωνικό» του φιλελευθερισμού, Πάσχος Μανδραβέλης, έκανε ό,τι μπορούσε για να μας τον στερήσει επί δεκαετίες. Οι καλοί, όμως, δεν χάνονται, Πάσχο...

  Ο Τσέσλαβ Μίλος ανήκει στην ελίτ των μεγάλων συγγραφέων του 20ού αιώνα, τον οποίο διέτρεξαν από τη μια άκρη ως την άλλη ζώντας σχεδόν τα πάντα στον μέγιστο βαθμό. Ανήκει σε αυτούς που ο γενέθλιος τόπος τους βρίσκεται σήμερα σε άλλη χώρα από εκείνη όπου βρισκόταν όταν γεννήθηκαν, που είδαν επαναστάσεις να εκρήγνυνται, να νικούν, να εκφυλίζονται και να πεθαίνουν, πολέμους να ξεσπούν και να διαλύουν κράτη, σύνορα να μετακινούνται και λαούς να ξεκληρίζονται. Ανήκει σε αυτούς που, εξαιτίας όλων των παραπάνω, έγραψαν μεγάλα βιβλία για τα μεγάλα ανθρώπινα θέματα. Η Αιχμάλωτη σκέψη είναι ένα τέτοιο μεγάλο βιβλίο, κι ας είναι 65 χρόνων.

Czeslaw Milosz

Πέρασμα στην #ελευθερία"
  Γράφτηκε την περίοδο 1951-1952, λίγο μετά την αυτομόληση του Τσέσλαβ Μίλος (1951), και κυκλοφόρησε το 1953. Ο Μίλος γεννήθηκε σε χωριό της Ρωσικής Αυτοκρατορίας (σήμερα της Λιθουανίας), μεγάλωσε ως Πολωνός στο Βίλνιους, όπου σπούδασε νομικά και γαλλική φιλολογία, εργάστηκε στο ραδιόφωνο, μετακόμισε στη γερμανοκρατούμενη Βαρσοβία το 1939, όπου έζησε το δράμα των Εβραίων κι ενεπλάκη για λίγο στην Αντίσταση, μπήκε στο Διπλωματικό Σώμα της νεοσύστατης Λαϊκής Δημοκρατίας της Πολωνίας το 1946 και άρχισε να εργάζεται στο εξωτερικό, όταν και αυτομόλησε στη Δύση.

  Η Αιχμάλωτη σκέψη προκάλεσε αίσθηση στους φιλολογικούς και πολιτικούς κύκλους του Παρισιού, όπου ζούσε αρχικά ο Μίλος, και πυροδότησε αντιπαράθεση με ορισμένους πνευματικούς άνδρες της εποχής (μέλη δυτικών ΚΚ) που ήλπιζαν ακόμα ότι η ΕΣΣΔ μπορεί να οικοδομήσει τον σοσιαλισμό.

  Τόσο το περιεχόμενο, όσο και το ύφος της γραφής του Μίλος θυμίζουν άλλους δύο μεγάλους του ευρωπαϊκού πνεύματος, τον Βρετανό Τζορτζ Όργουελ και το βιβλίο του Η φάρμα των ζώων (Animal Farm, 1945) αλλά κυρίως τον Ούγγρο Άρθουρ Κέσλερ και το συγκλονιστικό Το Μηδέν και το Άπειρο (Darkness at Noon, 1940), συγγραφείς και βιβλία που μνημονεύονται από τον Μίλος στο δικό του έργο.

  Σε πρώτο επίπεδο, το βιβλίο είναι μια ισοπεδωτική κριτική του σταλινισμού και των καθεστώτων που αυτός εκκόλαψε στην Ανατολική Ευρώπη.
Σε δεύτερο επίπεδο, πρόκειται για ένα μεστό δοκίμιο για την ευθύνη των διανοουμένων απέναντι στην ισοπέδωση της διαφορετικότητας που επιβάλλει ο ολοκληρωτισμός.
Και σε ένα τρίτο επίπεδο, το βιβλίο είναι ένας ύμνος στην ελευθερία του πνεύματος έτσι όπως αντιλαμβάνεται την έννοια της ελευθερίας η ευρωπαϊκή αστική δημοκρατία και ο αμερικανικός φιλελευθερισμός.

  Γιατί αξίζει όμως να διαβαστεί σήμερα, 65 χρόνια μετά τη δημοσίευσή του, ένα βιβλίο-καταγγελία του σταλινισμού, εφόσον αυτός πέθανε μετά τον βιολογικό θάνατο του Ιωσήφ Στάλιν, ενώ και η ίδια η Σοβιετική Ένωση ολοκλήρωσε τον βίο της 40 χρόνια μετά; Η απάντηση πηγάζει μέσα από την ανάγνωση του εκπληκτικού αυτού κειμένου το οποίο, ειρήσθω εν παρόδω, δεν έχει μόνο δοκιμιακή αλλά και λογοτεχνική αξία γιατί, όπως είπαμε, είναι μεγάλο κείμενο, από αυτά που η ανάγνωσή τους είναι πρωτίστως απόλαυση.

  Ο Μίλος καταπιάνεται με πολλά, διακινδυνεύοντας να πελαγώσει τον (σύγχρονο) αναγνώστη του, αλλά θα πρέπει να αναλογιστούμε ότι, όπως και στις περιπτώσεις άλλων ογκόλιθων της ευρωπαϊκής σκέψης (Όργουελ, Κέσλερ, Μαρλό, Καμί κ.ά.), τα βιβλία που γράφονταν τότε προσπαθούσαν να ερμηνεύσουν μια Ευρώπη σε συνεχή οβιδιακή μεταμόρφωση.

Ο κόσμος όλος σ' ένα βιβλίο
  Έτσι, ο Μίλος στο ίδιο φλογερό και συναρπαστικό κείμενο θα καταπιαστεί με όλα: τον σοβιετικό ιμπεριαλισμό σε βάρος της χώρας του (Πολωνία), που αποτέλεσε ιμάτιο το οποίο διαμέρισαν η χιτλερική Γερμανία και η σταλινική Σοβιετική Ένωση (Σύμφωνο Μολότοφ-Ρίμπεντροπ, για να μην ξεχνάμε…), τη σχέση μαρξισμού και χριστιανισμού και τη στάση διανοουμένων που για ένα διάστημα ήταν και με τον Χριστό και με τη «Νέα Πίστη» (η σκληρή φράση του Μίλος για το σοβιετικό ιδεολογικό/κοινωνικό οικοδόμημα), την πάλη των τάξεων και τις κοινωνικές νομοτέλειες, τον εκφυλισμό των απελευθερωτικών ιδεολογιών, τον ρόλο της λογοτεχνίας, της τέχνης γενικότερα, στις σύγχρονές του κοινωνίες.

  Εξαιρετικό ενδιαφέρον έχουν επίσης τα σχόλιά του για τις πολιτικές χειραγώγησης του κοινού από την κομματική νομενκλατούρα, για την εφιαλτική διαδικασία «απορρόφησης» του διανοούμενου, που μπορεί αρχικά να διαφωνεί αλλά στην πορεία «μαθαίνει» να συμμορφώνεται και στο τέλος να υπακούει, ενώ σε ένα από τα ωραιότερα κεφάλαια του βιβλίου αναλύει τον όρο «κετμάν»: την υψηλή τέχνη της σιωπής, στην οποία εντρύφησαν και έγιναν πραγματικοί μάστορες όλοι οι ανατολικοευρωπαϊκοί λαοί, προκειμένου να επιβιώσουν στις σοσιαλιστικές «δημοκρατίες» που προέκυψαν μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο.

  Το βιβλίο κλείνει με ένα κεφάλαιο για την Ιστορία των χωρών της Βαλτικής, αρκετά βιωματικό μιας κι ο Μίλος γεννήθηκε και έζησε όλη τη νιότη του σε μια από αυτές, προφητικό όσον αφορά τα γεγονότα που ακολούθησαν την περίοδο 1989-1993, κεφάλαιο το οποίο εξηγεί σε μεγάλο βαθμό όχι μόνο την προσωπική στάση του και τον έντονο αντιρωσισμό του, αλλά και τη σημερινή στάση των χωρών αυτών στο δίπολο Δυτική Ευρώπη – Ρωσία.

  Κλείνουμε το σημείωμα αυτό με ένα μικρό απόσπασμα από το βιβλίο, όπου ο Μίλος αναρωτιέται ποιο θα είναι το τέλος αυτής της «Νέας Πίστης», της «αντιθρησκείας», όπως την αποκαλεί, που εκείνο το διάστημα, μετά τον Πόλεμο, καυχιόταν για τη νίκη της επί του ναζισμού και τα τεχνολογικά/στρατιωτικά επιτεύγματά της:
  - «Τι θα γινόταν, όμως, αν κάποια στιγμή αυτά τα θαυμαστά επιτεύγματα τελείωναν; Τα χέρια που σήμερα χειροκροτούν θα κρατούσαν τότε μαχαίρια και πιστόλια. Οι Πυραμίδες της Νέας Πίστης και της νέας σκέψης θα κατέρρεαν. Στη θέση όπου κάποτε αυτές ορθώνονταν περήφανες, δεν θα υπήρχε τίποτε άλλο παρά αίμα και χάος». -

  Ο Τσέσλαβ Μίλος διαψεύστηκε ως προς την ένταση των φαινομένων, όχι ως προς την ουσία των προβλέψεών του. Τις οποίες ευτύχησε να δει να πραγματοποιούνται: Το 1990, μετά την κατάρρευση του «σοσιαλιστικού» καθεστώτος, επέστρεψε θριαμβευτής στη χώρα του· νομπελίστας από το 1980, κορυφαίος καθηγητής στο Τμήμα Σλαβικών Γλωσσών και Λογοτεχνίας του Πανεπιστημίου της Καλιφόρνιας στο Μπέρκλεϊ, ένας πραγματικά Μεγάλος του 20ού αιώνα.

                                      (από το diastixo.gr)                -   Θανάσης Αντωνίου
Αιχμάλωτη σκέψη
Czeslaw Milosz
μετάφραση: Ανδρέας Παππάς
Εκδόσεις Παπαδόπουλος

*pics'credit: HuffPost,  images-duckduckgo-com.jpeg

Κωλοτούμπας (τ)ο Τσιπραλέξ;;; Μπαααα.......(ο 'έπαρχος' που λατρεύουν να λατρεύουν οι 'αυτάρχες'των Βρυξελλών)

 Βασιλεύς με μάσκα, μύτη του Τζεπέτο και νιονιό επιπέδου "δεν είμαι ρομπότ" για λίγο ακόμη στη ζεστή αγκαλίτσα των ΜΜΕ (όσο δiαρκέσει αυτό το 'λίγο').
 Δεν είναι μακριά η μέρα που (τ)ο Τσιπραλέξ της πολιτικής θα ασθμαίνει στη λεωφόρο της λήθης και της ανυποληψίας, δεκάδες μίλια πίσω από τους κάθε λογής G.Bush JUNIOR, Billάκο της Μόνικα ή Νικολά των Βερσαλιών...           
                                          DK R

-το ακόλουθο κείμενο αλίευσε μέσω anarchypress και ανήρτησε στο fb ο φίλος Xenofon Tsitsonis

"Και γιατί παρακαλώ γελάτε ή θυμώνετε, που ο Τσίπρας έδωσε συνέντευξη στην Corriere de la Serra προκειμένου να πείσει τη νέα ιταλική κυβέρνηση των «ποπουλιστών» να κάνει μια ωραία κωλοτούμπα και να υπογράψει ένα ταπεινωτικό μνημόνιο η τρίτη οικονομική δύναμη της Ευρώπης;
Δεν υπάρχει καταλληλότερος σε όλη την Ευρώπη των «28» γι’ αυτή τη δουλειά. Ο Τσίπρας δεν είναι το «κανίς των Βρυξελλών», αυτό το γλυκούλικο και χαδιάρικο ζωάκι, όπως υποτιμητικά τον αποκαλούν οι πολιτικοί του αντίπαλοι.

Είναι ο μουτζαχεντίν της γερμανικής αντίληψης για την «ενωμένη ευρώπη», είναι ο αυταρχικός και αλαζόνας φύλαρχος, που ανακαλύπτει τη Νέα Υόρκη, τον καπιταλισμό (τον κανονικό όχι τον οθωμανικό…) και τα μεγάλα σαλόνια. Είναι ο κομμουνιστής που ανακάλυψε τη νέα Μόσχα του.
Είναι άξεστος και αμόρφωτος, σύμφωνοι, αλλά όλος ο βίος και η πολιτεία του μόνο αφέλεια δεν δείχνουν. Τα ευρωπαϊκά κόμματα τον θαυμάζουν ανυπόκριτα για την ικανότητά του να μετατρέψει την προσωπική του κωλοτούμπα σε κωλοτούμπα ολόκληρης της κοινωνίας, που κακά τα ψέματα, εξευτελίζεται έκτοτε διαρκώς.

Το τόλμημά του ήταν πιο ριψοκίνδυνο και από τις Αρδέννες του Χίτλερ, αλλά πέτυχε. Είπε εκείνη την κρίσιμη στιγμή ένα μεγαλοπρεπέστατο, «Σκάστε! Εγώ αποφασίζω!» και όλοι σώπασαν.
Δεν είναι πολλές αυτές οι στιγμές στην ελληνική ιστορία, οφείλουμε να ομολογήσουμε"

(Via anarchypress)

 *pics'credit: tolimeri.wordpress.com - viewtag

...and THAT'S HOW IT'S DONE...NOWADAYS!  -
This is JUSTIN JOHNSON! (προσεχώς αφιέρωμα...)

Patricia Roberts- Miller: "Δημαγωγία και Δημοκρατία" *
-plus: GRATEFUL DEAD on "DIRE WOLF" (Live San Fran '83)

«Οι Γερμανοί είναι κακοί, πολύ κακοί». Ντόναλντ Τραμπ, Βρυξέλλες, Απρίλιος 2017       *

  Οι Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής ιδρύθηκαν ύστερα από έναν σκληρό εμφύλιο πόλεμο, που είχε σαν αφορμή τις τελείως διαφορετικές απόψεις των πατέρων του αμερικανικού έθνους και των πολιτειών που απάρτιζαν το πρώιμο αμερικανικό κράτος για τον θεσμό της ανθρώπινης δουλείας.

  Η Πατρίσια Ρόμπερτς- Μίλερ, καθηγήτρια Ρητορικής και Συγγραφής και διευθύντρια του Κέντρου Συγγραφής του Πανεπιστημίου του Τέξας, στο Όστιν, έγραψε ένα μικρό δοκίμιο για τη δημαγωγία ξεκινώντας ακριβώς από την εποχή του αμερικανικού εμφυλίου πολέμου, περίοδο κατά την οποία η δημαγωγία εμφανίστηκε με τον υπέρ της δουλείας λόγο ορισμένων αξιοσέβαστων αμερικανικών προσωπικοτήτων.
Ο λόγος εκείνος, αδιανόητος για τα σημερινά δεδομένα, εκφερόμενος μάλιστα από χείλη μορφωμένων, πετυχημένων οικονομικά και πιστών στον χριστιανισμό ανθρώπων από τον αμερικανικό νότο, υπήρξε για μικρό χρονικό διάστημα δημοφιλής. Αν και ηττήθηκε στη συγκεκριμένη εμφύλια σύρραξη, εντούτοις όχι μόνο διατηρήθηκε σε μεγάλο τμήμα του αμερικανικού λαού επί αιώνες, αλλά σύμφωνα με την Π. Ρόμπερτς- Μίλερ ο λόγος εκείνος εγκαταστάθηκε οριστικά στο σώμα της αμερικανικής κοινωνίας.

  Έκτοτε, όπως υποστηρίζει, υπήρξαν αρκετές αφορμές και χαρακτηριστικές περίοδοι όπου η δημαγωγία πήρε το πάνω χέρι στην αμερικανική πολιτική πραγματικότητα, επηρέασε με δραματικό τρόπο την πολιτική ατζέντα, όρισε το πλαίσιο της κομματικής και ιδεολογικής αντιπαράθεσης και παρήγαγε ορισμένα εντυπωσιακά αποτελέσματα· η νίκη του Ντόναλντ Τραμπ το 2016, μια νίκη που φαντάζει ακόμα και σήμερα εντελώς παράλογη σε εκατομμύρια Αμερικανούς και δισεκατομμύρια πολίτες του υπόλοιπου κόσμου, είναι κατά την Αμερικανίδα πανεπιστημιακό άλλο ένα επεισόδιο στη μακρά ιστορία της δημαγωγίας στη χώρα της.
Εμείς - Αυτοί
  Το ολιγοσέλιδο βιβλίο της χωρίζεται σε τρία τμήματα: ένα πρώτο θεωρητικό, στο οποίο αποσαφηνίζονται οι πρωτεύουσες για το θέμα της έννοιες (δημοκρατία, δημαγωγία, δημαγωγός, πολιτικός διάλογος, πολιτικός ρεαλισμός, αφελής ρεαλισμός, απολυταρχία κ.ά.), ένα δεύτερο ιστορικό τμήμα, όπου αναλύεται μια χαρακτηριστική περίοδος δημαγωγίας και συγκεκριμένα ο τρόπος με τον οποίο αντιμετωπίστηκαν στις ΗΠΑ κατά τη διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου οι πολίτες που προέρχονταν ή είχαν καταγωγή από τις χώρες με τις οποίες οι ΗΠΑ βρίσκονταν σε πόλεμο (Ιταλία, Γερμανία και, κυρίως, Ιαπωνία), ενώ στο τρίτο μέρος του βιβλίου η συγγραφέας απαντάει στο μείζον ερώτημα των ημερών μας: τι κάνουμε με τη δημαγωγία;

  Η Πατρίσια Ρόμπερτς-Μίλερ θεωρεί ότι η μήτρα από την οποία γεννιέται η δημαγωγία, όχι μόνο στις σύγχρονες αλλά σε κάθε ανθρώπινη κοινωνία, είναι η αναγωγή των πολιτικών ζητημάτων στο σχήμα Εμείς (οι καλοί) – Αυτοί (οι κακοί). Επειδή μάλιστα στις ανθρώπινες κοινωνίες, ειδικά στις σύγχρονες δημοκρατίες, οι λύσεις των προβλημάτων σπάνια είναι προφανείς, το δίπολο αυτό τίθεται σε λειτουργία πολύ συχνά με την ελπίδα πως έτσι θα δοθεί λύση. Αυτό άλλωστε κάνει κι ο Τραμπ: οι ΗΠΑ είναι οι καλές, όλοι οι άλλοι είναι κακοί. Τα αμερικανικά προϊόντα είναι τα καλά (με την έννοια του ηθικού εδώ…) κι όλα τα άλλα είναι τα κακά που πρέπει να φορολογηθούν, όπως τα γερμανικά αυτοκίνητα, τα κινέζικα τηλέφωνα και η ελληνική φέτα.

  Η Αμερικανίδα πανεπιστημιακός προσπαθεί σε πρώτο χρόνο να δώσει το περίγραμμα στο οποίο θα κινηθεί, ξεκαθαρίζοντας ότι είναι άλλο η δημαγωγία (ως μια πολιτική διαδικασία αναζήτησης λύσεων κι εκφοράς συγκεκριμένου λόγου) κι άλλο ο δημαγωγός (ο φορέας λόγου). Για τη συγγραφέα, η δημαγωγία είναι ένας τοξικός πολιτικός βιότοπος, που προϋπάρχει στις ανθρώπινες κοινωνίες και βασίζεται σε τυφλούς διαχωρισμούς. 
Η παράνοια της δημαγωγίας
  Μέσα σε αυτόν τον βιότοπο, κάτω από συγκεκριμένες θερμοκρασίες «ανάφλεξης», επωάζεται και πυροδοτείται ο δημαγωγικός λόγος κι αναδεικνύεται ο δημαγωγός: η περίπτωση της Γερμανίας του Αδόλφου Χίτλερ και του ναζισμού είναι –για τη συγγραφέα– κλασικό παράδειγμα. Οι φρικτές θεωρίες του ευγονισμού, οι ακραίες πολιτικές εξόντωσης των αντιπάλων που εφαρμόστηκαν από τους ναζί κατάφεραν να επιβληθούν σε –απαθείς ως έναν βαθμό– κοινωνίες, επειδή η δημαγωγία που τις προώθησε και τις επέβαλε είχε κάνει χρόνια πριν τη δουλειά της αργά, αθόρυβα και μεθοδικά.

  Αυτό το αρρωστημένο σε βάρος των Εβραίων κλίμα της προπολεμικής Γερμανίας αντιπαραβάλλει και συγκρίνει με το τεταμένο σε βάρος των Ιαπώνων κλίμα στο εσωτερικό των ΗΠΑ κατά τη διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου. Είναι χαρακτηριστικό ότι ενώ ουδέποτε καταγράφηκε η οποιαδήποτε δολιοφθορά στο εσωτερικό των ΗΠΑ από υποτιθέμενους Ιάπωνες πράκτορες, υπήρχαν Αμερικανοί γερουσιαστές και εισαγγελείς που επέμεναν για καιρό ότι επίκειται δολιοφθορά, φτάνοντας μάλιστα στο σημείο να υποθέτουν ότι επειδή δεν υπάρχει περιστατικό δεν σημαίνει ότι δεν υπήρχε δίκτυο κατασκόπων έτοιμο ανά πάσα στιγμή να διαλύσει το εσωτερικό των ΗΠΑ. Τα αποτελέσματα αυτής της παράνοιας ήταν τραγικά – οι μαζικές εκτοπίσεις άσχετων, φουκαριάρηδων Ιαπώνων.

   Στο τελευταίο μέρος του βιβλίου και χρησιμοποιώντας –μεταξύ άλλων– την αρχαία ελληνική γραμματεία η οποία, ως συνήθως, είχε αντιμετωπίσει (κι) αυτό το ζήτημα πριν από 2.500 χρόνια (Θουκυδίδης κ.ά.), η συγγραφέας τοποθετείται συνολικά για το δίπολο δημαγωγία-δημοκρατία.

  Η Πατρίσια Ρόμπερτς-Μίλερ αναγνωρίζει ότι δεν μπορεί να υπάρξει κοινωνία χωρίς τον ιό της δημαγωγίας και πρόθυμους ξενιστές του, που θα μολύνουν το σώμα της κοινωνίας προσφέροντας «εύκολες» λύσεις («Οι Γερμανοί είναι κακοί…»), όπως δεν μπορεί να υπάρξει τηλεόραση χωρίς κακό ποιοτικά πρόγραμμα που θα το παρακολουθούμε αμέτοχοι από τον καναπέ μας, όπως γράφει. Μπορούμε όμως ανά πάσα στιγμή να κλείσουμε τη φαινομενικά διασκεδαστική τηλεόραση, γράφει χαρακτηριστικά, και να σηκωθούμε για να κάνουμε καμιά βόλτα, αναζητώντας και τις άλλες πλευρές της πραγματικότητας. Κι αυτό είναι δημοκρατία.

*( από το diastixo.gr )https://diastixo.gr/kritikes/meletesdokimia/10639-dimioyrgia-kai-dimokratia Θανάσης Αντωνίου

Δημαγωγία και δημοκρατία
Πατρίσια Ρόμπερτς-Μίλερ
μετάφραση: Σέβυ Σπυριδογιαννάκη
εκδόσεις Ψυχογιός
 pics'credit: analyst.gr - Ριζοσπάστης

  That's what I'm talkin' about, dudes! Γιάννης Fogerty & Billy-ΖΖ-Gibbons μαζί στο studio και (μετά απ'αυτό...)  ΚΑΙ σε περιοδεία. Fuckin wow..!
  Rockin' down the highway-these guys never quit, never will...they'll find a way,(only god knows how) -no doubt...- even in the...''foreverland'', jammin' with all the ...grateful dead musicians. * (But let's knock on -rose or mahogany wood-seems TOO early 4 dat...) |*
   These 2, together with the session playaz jammin'| along), look like a newly formed power duet...kids  really...wannabee rockstars someday, may.B.''...and this day...this day'll come...oh yes, this day would come..''. For both o'them actually-true r n' r Icons they(so 2 speak), ''developed'' their bands into:  ZZs were 3 parts in ONE SOLID mean machine, as CCR was the magic ''cube'' w/ country, r n'r, garage & soul- different vehicles, parallel roads paths.

  Ε αυτό κι αν είναι "δωράκι" για τ' αυτάκια και τα μάτια μας μαζί...Gibbons & Γιάννης Fogerty μαζί! Που να φανταστούμε, κωλοβαρώντας στο YouTube, ότι θα 'πέφταμε' πάνω σε Fogerty & ZΖs να...κωλοβαράνε στο studio, προβάροντας/τζαμάροντας τραγούδια από την τεράστια λίστα από hits, αμφοτέρων των ιερών τεράτων του rock n'roll.
  Για κάτι τέτοια αξίζει το συγκεκριμένο δίκτυο/κανάλι και μας χαρίζει στιγμές μαγικές. Κρίμα μόνο που το κλιπάκι περιορίζεται σε λίγα λεπτά.

Υ.Γ. Υπάρχει βεβαίως ολόκληρη σειρά από την εν λόγω 'πρόβα'- όρεξη να' χει κανείς και έναν καλούτσικο οπτικοακουστικό εξοπλισμό.

ΑΝΑΠΤΥΞΗ...Να παίρνεις Μάτι και να μη χορταίνεις...

   Ναι ρε μάγκες και μαγκίτισες. Από το Μάτι του Μαραθώνα, εκεί που κάηκε το πελεκούδι και δεν έμεινε κολυμπηθρόξυλο όρθιο, θα ξεκινήσει η ανάπτυξη και ειδικά η οικοδομική και σε επίπεδο real estate ανάπτυξη που οραματίσθηκε και υποσχέθηκε ο Τσιπραλέξης.

  Από που το συμπεραίνουμε ή που το ακούσαμε; Μα βούηξαν τα ΜΜΕ: "...80.000 στρέμματα πρόκειται να ΑΝΟΙκοδομηθούν στο Μάτι του Μαραθώνα..." διαβάσαμε...κάπου.

  Ναι! Από κει θα ξεκινήσει η ανοικοδόμηση της χώρας- κυριολεκτικά και μεταφορικά- και θα πάρει πάνω της η 'οικοδομή' (όπως την ξέραμε παλαιόθεν, με τα αυθαίρετα της, τους ημιυπαίθριους, τις βίλες κλπ κλπ...). Από κει θα πάρει την ανηφόρα η αγορά των ακινήτων- πωλήσεις, αντιπαροχές...τα ξέρετε αυτά, τα 'χουμε δει και τα 'χουμε ζήσει...
  Και έτσι, καθώς θα παίρνει "μάτι" όλη η χώρα το θαύμα της ανοικοδόμησης του Οφθαλμού (χάριν αποφυγής του πλεονασμού- για ποιούς μας περάσατε;) του Μαραθώνα (80.000 στρέμματα ειν' αυτά, δεν είναι παίξε-γέλασε-κάψε) θα 'καβλώσουν' και οι άλλοι κλάδοι και οι άλλες αγορές και θα αρχίσει η πορεία προς την ευημερία.
  Πάρτε μάτι και εδώ είμαστε...( για την ώρα, τα επιδόματα και τα 8μηνα να' ναι καλά, rite? ) -α πα πα πα...πχια! 

 

   Σα να λέμε πως σ' αυτή τη χώρα, κάποιες ''εκδοχές''  της ακόλουθης  'μορφής' εξίσωσης, λόγου χάριν, όπως:

* δημιουργικότητα & καινοτομία + **ανοικοδόμηση & αποδόμηση, όπως αντιλαμβάνεται κανείς το πως λειτουργούν ή ''ερμηνεύονται'' στην πράξη αυτές οι έννοιες και τα φαινόμενα ( με αποτελέσματα όπως τα προαναφερθέντα) οδηγούν αναπόφευκτα στη (ή 'ισούνται'', τρόπον τινά, στο διηνεκές..) με τη μετανάστευση ή αποδημία...που ορίζεται, μεταξύ δύο εποχικών περιόδων (-cut-σ.σ. οικονομικών, κοινωνικών, πολιτικών κ.α.) ως το φαινόμενο του συνόλου των μετακινήσεων....υποκείμενο σε (σ.σ. ''κυμαινόμενο ) ρυθμό, πυροδοτούμενο από διάφορους παράγοντες. 

   Ωστόσο, ο εν λόγω ορισμός υπόκειται σε πολλαπλή «ανάγνωση» με τον όρο αποδημία, να αφορά την κατηγορία όσων επέλεξαν....ότι, το ταξίδι «δεν αξίζει», για διάφορους λόγους, δημιουργώντας την κατηγορία των επιδημητικών ή καθιστικών τύπων ή ειδών, παραμένοντας στις ίδιες, λίγο-πολύ, επικράτειες καθ’ όλη την διάρκεια του ημερολογιακού έτους και τη δεύτερη κατηγορία, εκείνους που συνέχισαν να είναι μεταναστευτικοί (migratory), διότι απεφάσισαν για άλλους λόγους, ότι το ταξίδι προς.... ????? και από....???? «αξίζει» να πραγματοποιείται.

^{.                                                               Agree?}

 

^{- ( τα στοιχεία περί μετανάστευσης αλιεύθηκαν από την Wikipedia και αφορούν στα πετούμενα εκείνα που αποδημούν, στα ταξιδιάρικα πτηνά, στα ατρόμητα πουλιά που κάθε χρόνο, διασχίζουν, στους ουρανούς, απ' άκρη σ' άκρη, τον πλανήτη. Ωστόσο, κάποια συμπεράσματα ή ...αντιστοιχίες με τους ανθρώπους, προκύπτουν , μάλλον εύκολα ή έστω απλώς αβίαστα και ειδικά,ορισμένα από αυτά αφαιρούν πολοτισμό, στους ίδιους τους φορείς του (έτσι δεν είναι;;;) ΕΜΑΣ, τους Έλληνες...Με τα πλεονεκτήματα μας αλλά και α μειονεκτήματα μας και που αν ερμηνεύσουμε -αμφότερα- περισσότερο ΄λογικά' και σαφώς πιο αποφασιστικά στην πράξη, ΊΣΩΣ...ίσως καταφέρουμε κάποτε να αποφεύγουμε ανάλογες περιπτώσεις σαν της τραγικής πυρκαγιά αλλά και της γενικότερης ΄κακομεταχείρισης' του περιβάλλοντος. Αλλιώς, σαν τα χελιδόνια και τα άλλα υτα πουλιά, θα την 'κάνουμε'' κάθε χρόνο...όχι βέβαια πια εμείς, αλλά οι απόγονοι μας. Και δε θα φέρουν ίχνος ευθύνης...Νισάφι...! -πχιά!.)}
 *pic's credit: LIF

Αλήθειες pt.XVI             Women We Luv
JAW DROPPIN' -KICK AXE FEMALE POWER...

                                     NUFF SAID ALREADY: JUST WATCHIN' THE VIDEO CLIP...MAKES YA...JUST FLIP...Α-^$%*=ZIIIN..!!!!                     

Αλήθειες pt. XV                              Women We Luv 

Carrie Fisher, 1977 -pic by @historyinmoment

  Οι γυναίκες σήμερα καρπώνονται τα 'κέρδη' των αγώνων του φεμινιστικού κινήματος και ορισμένων μεγάλων προσωπικοτήτων παλαιότερων γενεών.
  Όχι άδικα- ποιός μπορεί να ξεχάσει πως κάποτε οι γυναίκες δεν είχαν δικαίωμα ψήφου και ήταν σκλάβες στην κουζίνα, στο σπίτι, στο κρεβάτι, στη δουλειά;
  Ποιός μπορεί να αγνοήσει το ότι οι γυναίκες υπέστησαν τα πάνδεινα από τον άνδρα- αφέντη και ήταν υποχρεωμένες (σε κάποιες περιπτώσεις ακόμη είναι) να ανέχονται και να υφίστανται μια φαύλη εξουσία;

  Σε όλα αυτά θα συμφωνήσουμε αλλά η αλήθεια είναι πως οι γυναίκες σήμερα φαίνεται πως έχουν περάσει από το ένα άκρο στο άλλο, χωρίς μάλιστα να 'νομιμοποιούν'- στις περισσότερες έστω περιπτώσεις και περιστάσεις- τη 'δύναμη' που, για διάφορους λόγους. έχουν αποκτήσει. Και έτσι, αντί οι σημερινές γυναίκες να οδηγούνται προς το μοντέλο/αρχέτυπο που η φύση τους έχει παραχωρήσει, αρκούνται στο να χρησιμοποιούν μια εφήμερη ισχύ που απορρέει από τους 'καιρούς', από την τωρινή πολιτικοκοινωνκή κατάσταση.

  Γι αυτό και καβάλα στ' άλογο πια, έχουν πάρει το πάνω χέρι χάρη στη...χάρη τους που την εκμεταλλεύονται στο έπακρο.

  Γι αυτό και πως πολλές γυναίκες λειτουργούν όπως τα μωρά με τις καραμέλες, τα γλυκά και τα παιχνιδάκια- η δωροδοκία μοιάζει να είναι το απόλυτο όπλο του άνδρα που θέλει το κεφάλι του ήσυχο. Νομίζετε πως είναι τυχαίο πως πρώτα ο άνδρας αποκάλεσε τη γυναίκα 'baby', το 'μωρό μου' που λέγεται τόσο συχνά; Δε νομίζω...

                                 Μαχάτμα Νίγκα, ινδομαυροβούνιος φιλόσοφος ( 1955-20??)