To αμερικάνικο HARDCORE *1980 -1986
- Η ιστορία μιας φυλής.

* \Trailers + the whole DOCUMENTARY of an era. feat: interviews by Henry Rollins plus members of Circle Jerks, Black Flag, Minor Threat, Millions of Dead Cops, Flipper talkin' too & much much much mo'!

pic by 8Tracks

Δυο λόγια για τη μουσική σκηνή που έβαλε τα πράγματα στη θέση τους όταν το rοck αργοπέθαινε στις αρένες.
 by  DK®️ 
 Το νυχτερινό σχολειό του hardcore. Kάπως έτσι θα μπορούσε κανείς να αποκαλέσει ή να χαρακτηρίσει αν προτιμάτε την εξαιρετική δουλειά του σκηνοθέτη Paul Rachman και του δημοσιογράφου-dj-συγγραφέα Steven Blush (βιβλίων σχετικών με το rock n' roll, από το punk και ως το hardcore hair metal..) υπό τον τίτλο 'Hardcore 1980-1986, A ribal History).
 To βιβλίο πρωτοκυκλοφόρησε το 2001 μέσα από το blogspot "The evening Class" και ουσιαστικά ήταν μια συζήτηση σπουδαστών με τους δημιουργούς της ιστορίας της μουσικής που ξεπήδησε τόσο μέσα από τα κέντρα των αμερικάνικων μεγαλουπόλεων, όσο και από τα προάστια της μεγαλοαστικής και της μέσης τάξης αλλά και από την 'κοινωνία' των white trash κοινοτήτων που επιβίωναν περιφερειακά των αστικών κέντρων σε ολόκληρη την αμερικάνικη επικράτεια.

pic by Green Room Radio

Το 'HARDCORE '80...-'86, A Tribal History') επανεκδόθηκε το 2010 και αποτελεί, μαζί με το οπτικό υλικό που το συνοδεύει (συνεντεύξεις με τους πρωτοπόρους της hardcore σκηνής των ΗΠΑ την περίοδο 1980-85, όταν δηλαδή ξεδίπλωσαν την οργή τους, το ταλέντο τους και τον αυθορμητισμό τους όλα εκείνα τα συγκροτήματα που μέσα από μια DIY αισθητική ''επαννεκίνησαν' τη rock μουσική, βγάζοντας την από το τέλμα της arena rock που επικρατούσε τότε, και την πήγαν πολύ, πάρα πολύ μπροστά) όχι απλά μια εξιστόρηση εκ των έσω αλλά ένα πραγματικό μνημείο, μια παρακαταθήκη για το ''πάμε παρακάτω...'' οιασδήποτε χρονικής και παράλληλα, κοινωνικής συγκυρίας. Λογοτεχνικά δε, ΄ξεσηκώνει' όλους όσους αγαπούν τη rock n'roll, ανεξαρτήτως ιδιαίτερων προτιμήσεων περίπου τόσο όσο το είχαν καταφέρει πριν από πολλά χρόνια, οι New York Dolls,οι Ramones,οι Stooges, οι Televisiοn ή ακόμη παλιότερα οι Velvets. 
  Για να μην κουράζουμε με τη συνέντευξη-ποταμό των δυο δημιουργών της δουλειάς αυτής, παραθέτουμε ένα trailer-άκι για να μπείτε στο 'τριπάκι', λίγο πριν από το τέλος του αποσπάσματος τη γνώμη του P. Rachman σχετικά με το τι συνέβαινε τότε- συνοπτικά τρόπον τινά- και στο τέλος...τέλος απλά απολαύστε ολόκληρο το ντοκυμαντέρ για την τόσο δημιουργική και -το λιγότερο- εκρηκτική, από κάθε άποψη, περίοδο.

pic by Amazon reocine.blogspot.com

Απλά προσέξτε, αν θέλετε, τις ομοιότητες και τις συνθήκες ίσως, της τότε εποχής-πολιτικά, κοινωνικά, πολιτιστικά και πάνω απ' όλα 'μουσικά',  με την παρούσα, σημερινή κατάσταση, τόσο στη Ελλάδα όσο και στον υπόλοιπο κόσμο τις 'αφορμές' που συχνά πυκνά προκύπτουν, προλειαίνοντας το έδαφος και (το κυριότερο) τις προοπτικές που ΠΑΝΤΟΤΕ υπάρχουν και "περιμένουν" τις συνθήκες, την τόλμη κάποιων-συνήθως- λίγων,(αρχικά τουλάχιστον) και την ταυτόχρονα αναπτυσσόμενη δυναμική που την κατάλληλη στιγμή θα αποτελέσει, όπως ιστορικά έχει αποδειχθεί, την αρχική σπίθα ή την αφετηρία αν προτιμάτε, για το καινούργιο και το ανατρεπτικό.

(TRAILERS: *MVDEntertainmentPrg -*hardcore star)

"Το κοινό τώρα είναι εγκλωβισμένο.(σ.σ. ακόμη και αν) Υπάρχουν πολλοί τρόποι να κάνεις οτιδήποτε καθώς υπάρχουν το διαδίκτυο. το My Space και τα e-mails- έτσι σε εγκλωβίζουν οι μεγάλες εταιρείες.

Στα τέλη της δεκαετίας του '70 ή στις αρχές των '80s, στην αυγή αυτού του κινήματος οι εταιρίες σχεδίασαν μια παρόμοια οπτική (σ.σ.επιχειρώντας να συμμετέχουν στα του κινήματος) μόνο και μόνο για να μας το πουλήσουν με το δικό τους τρόπο.Σήμερα, ενώ μπορούμε να "γκρεμίσουμε τον τοίχο" και να ουρλιάξουμε δυνατά και να φωνάξουμε και να διαμαρτυρηθούμε με αυτόν τον τρόπο, τα παιδιά πρέπει να γκρεμίσουν άλλους δέκα τοίχους. Πρέπει να είναι πιο επιθετικά. Πρέπει να ακούγονται πιο δυνατά.

    ---'Αυτό που στ' αλήθεια πρέπει να πουν είναι 'δεν θέλουμε όλη αυτή τη σαβούρα που μας κάνετε να νομίζουμε πως θέλουμε ή το να μας λέτε τι μας αρέσει.'---

pic by nightflite.com

 ************************ 
Στο σκληροπυρηνικό κίνημα αυτά όλα ήταν ξεκάθαρα. Δε θέλουμε αυτή τη σκατένια μουσική πλέον. Δε γουστάρουμε το Ronald Reagan να πηγαίνει τη χώρα πίσω στο 1955-αυτό μοιάζει με ...ανέκδοτο. Είναι μούφα. Ξέρουμε πως δεν είναι αλήθεια.
  Έχουμε αυτή τη νέα μουσική, αυτή τη νέα φωνή και αυτό σημαίνει κάτι για εμάς και ξέρουμε πως είναι ξεχωριστό.
  Μας ενεργοποίησε και μας έδωσε το 'καύσιμο' για να πιστέψουμε πως αυτό που ξεκινούσαμε, όσο μικρό κι αν ήταν, είχε κάτι το 'ερεθιστικό' και κυρίως την ηθική του να βοηθήσει κανείς τους φίλους του.  
  
------ Γιατί όλοι έπρεπε να βοηθήσουν για να συμβούν ατές οι συναυλίες τα απογεύματα της Κυριακής.ΌΛΟΙ. Έπρεπε να βρεθείς εκεί, να τρέξεις, να βοηθήσεις ακόμη και τξ μπάντα την ίδια να καταφέρει να φτάσει στον τόπο της συναυλίας. Υπήρχε μια αίσθηση συμμετοχής σε μια 'κοινότητα'. Στ' αλήθεια...στηρίζονταν όλοι μεταξύ τους για να κάνουν όλο αυτό το happening πραγματικότητα γιατί αλλιώς απλά δε θα συνέβαινε. Υπάρχουν πολλές δυνάμεις εναντίον σου που έπρεπε να ξεπεράσεις"------
                             
  *documentary by SONY Pictures