Οι καλοί ''αριστεροί'' & οι άθλιοι '' φασίστες... 
- Το τέλος της παγκοσμιοποίησης: οι ILLUMINATI 'πέθαναν', ζήτω ο...ΣΥΝΕΤΑΙΡΙΣΜΟΣ -

pic: patris.gr

    -We've been F*UCKED AGAIN ( THIS TIME 4 GOOD   ...).  incl. clips with 2Pac''s political souls
 *
   Πώς; Είσαι αντίθετος με τη συμφωνία των Πρεσπών; Σοβαρολογείς τώρα; Δεν χειροκροτείς, δεν ζητωκραυγάζεις για αυτή την κολοσσιαία νίκη του διεθνισμού, του ΝΑΤΟ, της ΕΕ και των λοιπών υπερκρατικών ομοούσιων παραφυάδων τους;
   Ε, είσαι «φασίστας»! Είσαι «φασισταριό του κέρατα, ταγματασφαλίτης, γκεσταπίτης, στέλεχος των Ες-Ες» κι ολίγα σου λέγω! Σε παρακαλώ, μην προσπαθείς να δικαιολογηθείς, δεν θέλω να ακούσω κουβέντα. Όποιος δεν συμφωνεί με την κυβέρνηση, δεν συμφωνεί και με την «πραγματικότητα». Τόσο απλό είναι. Ασφαλώς και κάνω πνεύμα…

  Διότι, «άθλιε εσύ φασίστα», η «πραγματικότητα» κατασκευάζεται, άρα και μεταβάλλεται κατά το κέφι της εξουσίας. Άλλως τε έχει χύσει άπειρο μελάνι και (κυρίως) αίμα, ώστε να εδραιώσει η κομμουνιστική εξουσία όλον αυτόν τον μηχανισμό εξαπάτησης και χειραγώγησης. Πώς; Τί παλαβομάρες είναι αυτές που λέω; Ο κομμουνισμός κατέρρευσε εδώ και δεκαετίες; Καλά, συγνώμη, είσαι παντελώς αφελής;
  «Ελάτε να ενωθούμε» είπε ο Γεώργιος «Θάμνος» Α΄ του Γκόρμπι το ’89 στη Μάλτα. Κι αυτός βέβαια άλλο που δεν ήθελε. «Έκλεισαν το μαγαζί» (εν μία νυκτί) οι «σύντροφοι» και γαία πυρί μειχθήτω˙ εκατομμύρια εξαθλιωμένοι του ενός πολιτικού συστήματος έγιναν σε ελάχιστο χρόνο ο «μοχλός ανάπτυξης» του άλλου.

  Δεν υπάρχει καπιταλισμός πλέον φίλτατε, αλλά ενοποιημένη κυριαρχία. Δουλέψανε το ένα σύστημα «εδώ», δουλέψανε το άλλο σύστημα «εκεί» και, όταν έκριναν πως «ήρθε η ώρα», ενώσανε εκείνα τα στοιχεία των δύο, που θεώρησαν ότι συμβάλουν καλύτερα στην υποδούλωση των ανθρώπων.

pic: Redoubt News

  Θέλεις παραδείγματα; Ευχαρίστως. Ας πάρουμε πρωτίστως τον Τύπο και την τεχνολογική εξέλιξη αυτού, ήτοι τα οπτικοακουστικά μέσα μαζικής «ενημέρωσης». Πριν από δεκαετίες, ακόμη κι εδώ στην Ψωροκώσταινα, αγόραζες μια εφημερίδα, αγόραζες έπειτα μια άλλη κι έβλεπες πως οι ειδήσεις που πρόβαλαν ήταν σε μεγάλο βαθμό διαφορετικές. Όχι, δεν εννοώ πως πρόβαλαν τις ειδήσεις με τον τρόπο που βόλευε την κομματική συμμορία που εξυπηρετούσαν, εννοώ στην κυριολεξία διαφορετικές ειδήσεις, διαφορετικά γεγονότα.
  Άλλες ειδήσεις, επί παραδείγματι, πρόβαλε η Ακρόπολη, άλλες η Ελευθεροτυπία. Με τον τρόπο αυτόν αναδεικνύονταν γεγονότα, ασχέτως με το πως επέλεγαν να τα «χρωματίσουν» οι όποιοι δημοσιογράφοι. Τώρα δεν ισχύει αυτό, ούτε στο ελάχιστο.
   Ρίξε μια ματιά και θα πειστείς. Σκέτη Pravda η κατάσταση! Τα ίδια και χειρότερα σε τηλεοπτικά κανάλια και ραδιοφωνικούς σταθμούς. Ασφαλώς (όσο βέβαια μπορούν), προσπαθούν να το επιβάλουν και στο διαδίκτυο.

pic: εθνικά θέματα

Βλέπεις λοιπόν; Ένα μπολσεβίκικο εργαλείο πώς έχει αναβαθμίσει τόσο επικίνδυνα τις δυνατότητες των εξουσιαστών; Ευχαρίστως να σου αναφέρω κι έταιρα παραδείγματα, που ωστόσο διατρέχονται από την ίδια «λογική». Πες μου αν θέλεις, από την λιανική τιμή πώλησης του γάλακτος, μέχρι το κόστος παροχής υπηρεσιών διαδικτύου τι παρατηρείς;

Βλέπεις μήπως κάποιον ουσιαστικό ανταγωνισμό ανάμεσα στους κεφαλαιούχους; Πού είναι το «βελτιώνουμε συνεχώς το προϊόν, μειώνοντας την τιμή» (ασφαλώς και μειώνοντας μονίμως τους μισθούς κι αυξάνοντας τις εργατοώρες) του πάλαι ποτέ καπιταλισμού; Πού είναι το παλιό «καλό» «τυρί» στη φάκα;
  Είναι πασιφανές πως οι τιμές σε βασικές πραγματικές ανάγκες, αλλά και σε απόλυτα κατασκευασμένες (βλέπε διαδίκτυο) ανεβαίνουν κατόπιν συμφωνίας των κεφαλαιούχων, η ποιότητα των προϊόντων, παράλληλα, πέφτει συνεχώς, αλλά, ο εξουσιαζόμενος δεν μπορεί να κάνει και πολλά, μιας και οι ύαινες έχουν συννενοηθεί εκ των προτέρων για το ποιο κομμάτι του θα κατασπαράξει η  κάθε μια.


.

   Πώς; Δεν έχεις πειστεί ακόμη; Ωραία, πες μου τότε, αν θέλεις, τα κουπόνια σίτισης είναι καπιταλιστική επινόηση ή κομμουνιστική; Αν ισχύει το δεύτερο (όπως όντως ισχύει) γιατί δεκάδες εκατομμύρια άνθρωποι στις ΗΠΑ (ασφαλώς κι αλλού) σιτίζονται αποκλειστικά με αυτόν τον τρόπο στις μέρες μας; Λες να μας κάνουν πλάκα; Δεν νομίζω. Μόνον πλάκα δεν το λες· ενοποιημένη κυριαρχία, όμως, σίγουρα το λες.

Αυτά για να μην έχεις αυταπάτες, για το πώς μπορεί η εξουσία να κατασκευάζει την δική της «πραγματικότητα», να την επιβάλει και –πολύ σημαντικό– να καταστέλλει όσους δεν «συμμορφώνονται» με αυτήν. Και τα εργαλεία της πλέον, όπως σου ανέπτυξα, είναι ιδιαιτέρως αναβαθμισμένα σε σχέση με το παρελθόν. Όπως ανέφερα και προηγουμένως, αν δεν συμφωνείς με την «πραγματικότητα» του Σύριζα (και των θεραπαινίδων του) είσαι φασίστας. Πάει και τελείωσε.

Ας πάμε, όμως, και στην συμφωνία των Πρεσπών καθ’ αυτή, που, ας μη γελιόμαστε, αποτελεί ένα πρώτο βήμα για αλλαγή συνόρων, μετακινήσεις πληθυσμών, είτε μέσω επιβεβλημένης εξαθλίωσης είτε μέσω ΕΟΖ (ειδικη οικονομική ζώνη), ήτοι το μαστίγιο και το καρότο μαζί.

pic: 9 84

Ωστόσο, όπως γίνεται φανερό, τόσο μέσα από το περιεχόμενο τής εν λόγω συμφωνίας, όσο κι από τον τρόπο με τον οποίον επιβλήθηκε, ένθεν κι ένθεν, οι πραγματικοί αρχιτέκτονες αυτής (όχι οι αχυράνθρωποι Τσίπρας και Ζάεφ), τα αυθεντικά αφεντικά της γαιόσφαιρας (κι όχι οι μαριονέτες τους) δεν έχουν κανέναν απολύτως ενδοιασμό να αιματοκυλήσουν την περιοχή, αν κρίνουν πως τα σχέδια τους δεν προχωρούν σύμφωνα με τις επιθυμίες.

Αντιλαμβάνονται πως η ανύπαρκτη κοινωνική συναίνεση για τα σχέδια τους θα ανεβάσει (και δυστυχώς είναι αυτονόητο) κατακόρυφα τον εθνικισμό (πάλι ένθεν κι ένθεν).

   Κι όπως η ίδια η πρόσφατη ιστορία μπορεί να μας διδάξει, τα αφεντικά της ενοποιημένης κυριαρχίας, όταν δεν λειτουργεί επαρκώς το «καρότο», σπέρνουν το χάος, προβοκάροντας εθνικές και θρησκευτικές αντιπαλότητες, που, συχνότατα, καταλήγουν σε ανθρωποσφαγές, οι οποίες διαρκούν χρόνια. Ίσως να σε ξενίζει όλο αυτό, να θεωρείς πως δεν είναι δυνατόν να συμβούν όλα αυτά στην Ψωροκώσταινα, που φιγουράρει «περήφανη» κι «ωραία» στο ΝΑΤΟ και στην ΕΕ, εδώ και δεκαετίες. Εν ολίγοις, δεν είμαστε εδώ τέως Γιουγκοσλαβία, Ιράκ, Αφγανιστάν, Συρία και Λιβύη.
   Δυστυχώς, λανθάνεις τα μάλα. Είναι τόσο μεγάλα τα συμφέροντα που διακυβεύονται, ώστε και η αποφασιστικότητα της κυριαρχίας θα είναι ανάλογη. Από τον έλεγχο των υδρογονανθράκων σε Β. Ελλάδα και Βαρδαρία, έως τον «αποκλεισμό» της Ρωσίας από τα Βαλκάκια, αλλά και την δημιουργία ποτάμιας ελεγχόμενης εμπορικής οδού, η οποία εκκινώντας από τον λιμένα της Θεσσαλονίκης κι από εκεί, μέσω Αξιού-Δούναβη, θα φθάνει στην κεντρική και βόρεια Ευρώπη. Δημιουργούν για τους λόγους αυτούς, με κάθε επισημότητα, μια νέα πολιτισμική ταυτότητα, η οποία πλέον αναγνωρίζεται κι από το Ελλαδικό κράτος, αυτή του «Μακεδόνα».

pic: vradini.gr

Μια ταυτότητα που κατασκευάστηκε μέσω μιας πλαστής κομμουνιστικής εξιστόρησης ολίγων δεκαετιών. Μια ταυτότητα που επίσης κατασκευάστηκε, για να θρέψει τον επεκτατισμό των σλάβων κομμουνιστών του Τίτο για το λιμάνι της Θεσσαλονίκης και την προσοδοφόρα έξοδο στο Αιγαίο. Βέβαια, σε άριστη συνεργασία πάντοτε με τους ελλαδίτες συντρόφους τους.
Από το «σχέδιο Λίμνες», στην «συμφωνία των Πρεσπών».
  Ψέματα; Γίνεται φανερό πως οι κομμουνιστές περίμεναν υπομονετικά εβδομήντα και πλέον χρόνια, για να πετύχουν το ζητούμενο, στα πλαίσια πλέον της ενοποιημένης κυριαρχίας, συνεταιράκια πια με τους παλιούς τους «εχθρούς» (αν βέβαια υπήρξαν ποτέ επί της ουσίας τέτοιοι).

  Κι όπως συμβαίνει πάντοτε, αυτοί που «θα πληρώσουν το μάρμαρο» θα είναι οι εξουσιαζόμενοι, τόσο στα καθ’ ημάς, όσο και στη Βαρδαρία. Είτε πρέπει να αλλοτριωθούν μέσα από οικονομικά ανταλλάγματα (βλέπε την επερχόμενη είσοδο της Βαρδαρίας ως «Β. Μακεδονία» στη Ε.Ε και τα δισσεκατομύρια ευρώ, εν είδη χρέους-«σανού», που θα «μοιραστούν» στους αφελείς, αλλά και τη δημιουργία ΕΟΖ στη Θεσσαλονίκη και πέριξ) είτε να κατασταλούν αγρίως. Κι εδώ, όπως και σε προαναφερθείσες πολύπαθες περιοχές, η καταστολή ενδέχεται να είναι πολυεπίπεδη: αστυνομικές επιχειρήσεις (που τις βλέπουμε ήδη), «αυθόρμητοι» ξεσηκωμοί της «μακεδονικής μειονότητας» (εντός της ελλαδικής κοινωνίας), δράση παραστρατιωτικών δυνάμεων του UCK (που ούτως ή άλλως δρουν ως «κράτος εν κράτει» ήδη στο Κόσσοβο, τουτέστιν ως «μακρύ χέρι» του αλβανικού κράτους, άρα και της CIA), γιατί όχι κι «εξεγέρσεις» των μουσουλμάνων στην Θράκη, αλλά και σε άλλες τεχνηέντως γκετοποιημένες περιοχές, που με τόση απανθρωπιά και βιασύνη δημιουργήθηκαν στο κέντρο της Αθήνας και της Θεσσαλονίκης. Όλα τα εξουσιαστικά «εργαλεία», ειδικά όσα μπορούν να παρουσιαστούν ως «αυθόρμητα», «στο όνομα της αυτοδιάθεσης των μειονοτήτων και του ανθρωπισμού», θα είναι, για άλλη μια φορά, ιδιαιτέρως χρήσιμα.

  Όποιοι βλέπουν «ανοίγματα ειρήνης» και «πρόοδο στη συναδέλφωση των λαών», σε όλα αυτά, είτε παίρνουν με τις χούφτες ζάναξ είτε αμείβονται καλά (για να τα «βλέπουν») είτε και τα δύο. Οι άνθρωποι μπορούν να ζήσουν αρμονικά μεταξύ τους, μόνον αν το επιθυμούν οι ίδιοι, άμεσα κι ανεμπόδιστα, μέσω της καθημερινής επαφής και της ελεύθερης ανταλλαγής πολιτισμικών στοιχείων, όπως αυτή προκύπτει μέσω των αβίαστων κοινωνικών σχέσεων· όχι γιατί οι ύαινες των υπερκρατικών δομών το επιβάλουν για τα συμφέροντά τους.
-  Αδέλφια με το ζόρι δεν γίνεται, στο τέλος καταλήγουν αδελφοκτόνοι. Τα ιστορικά παραδείγματα, δε, είναι απειράριθμα.-
****************************************************************************
  Kαι τώρα το ερώτημα (λέμε τώρα…) του ενός εκατομμυρίου ευρώ: εφόσον ακόμη κι ένας Λαοκοόντας ή ένας Οιδίποδας θα μπορούσε να «δει» ποιοι είναι πίσω από αυτή τη συμφωνία, τί επιδιώκουν και ποιες συνέπειες θα έχει για τους εξουσιαζόμενους, γιατί κάποιοι που αυτοπαρουσιάζονται ως «αντιεξουσιαστές» τη στηρίζουν με τα έργα τους και μάλιστα χρησιμοποιώντας και βία (όπου βέβαια «τους παίρνει»…) εναντίον όσων, με τον δικό τους τρόπο, εναντιώνονται σε αυτήν; Η απάντηση είναι σκληρή, μα απλούστατη: διότι δεν έχουν απολύτως κανένα πρόβλημα με την εξουσία, όταν αυτή τους κάνει τα χατήρια. Και ειλικρινώς δεν υπάρχει καμία υπερβολή στην ανωτέρω πρόταση.

pic: grothia.gr

   Επιθυμείς και πάλι αποδείξεις; Πολύ ευχαρίστως. Για πες μου, λοιπόν, ποιο είναι αυτό κόμμα, είτε ως ΚΚΕ εσωτερικού, είτε ως Συνασπισμός (άλλως τε οι πολιτικές συμμορίες, όπως όλες οι συμμορίες, έχουν πολλά ονόματα…), που προσπαθεί (χρόνια τώρα) μέσω επερωτήσεων στη βουλή, μέσω δικηγόρων (που καταφανώς πρόσκεινται στους μηχανισμούς του) να «βοηθήσει» συλληφθέντες «αντιεξουσιαστές»;
  Ποιο είναι αυτό το κόμμα (που κάποτε αν έλεγες πως θα γίνει κυβέρνηση, θα γελούσαν και τα σαλιγκάρια) που στηρίζει αναφανδόν τις καταλήψεις και γενικότερα τους «κοινωνικούς χώρους» των «αντιεξουσιαστών», ανά την ελλαδική επικράτεια; Οι απαντήσεις είναι αυτονόητες. Και μη μου αναφέρεις πάλι πως «αυτά τα λένε οι φασίστες και η Δεξιά προπαγάνδα», γιατί το εν λόγω αστείο μπαγιάτεψε.

pic:HuffPost Greece

   Ωστόσο, θα μου πεις, ενδεχομένως και με κάποιο δίκιο, πως «ο Σύριζα τούς “γλύφει” για να τους χειραγωγήσει, προς όφελος του. Αυτό δεν σημαίνει πως οι ίδιοι το δέχονται». Σου απαντώ, λοιπόν, πως όποιος αγωνίζεται ανυστερόβουλα για την ελευθερία, όπως κι αν ο ίδιος επιθυμεί να αυτοπροσδιορίζεται, όποιος μάχεται ενάντια σε κάθε εξουσία, δεν έχει δοσοληψίες μαζί της, δεν «ανοίγει» ούτε «κλείνει» νταραβέρια. Ειδάλλως είναι κάλπικος, ψεύτης κι απατεώνας, μύριες φορές χειρότερος από ό,τι υποτίθεται ότι πολεμάει.

  Το καταλαβαίνεις αυτό; Εν ολίγοις, αν έρθει ο τάδε του Σύριζα (ή των ομόρων παραφυάδων του), ενώ εσύ τελείς σιδεροδέσμιος, και σου σπρεχάρει στο πονηρό, «άκου, θα πεις το “ποίημα” στον ανακριτή και στον εισαγγελέα οπως θέλουμε εμείς, και θα πας σπιτάκι σου» ή, αν είσαι ήδη «μέσα», «θα κανονίσουμε, εμείς, να βγεις τάχιστα». Σε μια τέτοια περίπτωση, αν έχεις λίγη τσίπα (κι όχι Τσίπρα…) επάνω σου, πρέπει να τον στείλεις στο γέρο-διάολο κι ακόμη παραπέρα. Όπως άλλωστε έκαναν και κάνουν οι αναρχικοί, που δεν είναι απατεώνες. Έτσι δεν είναι;
  Όποιος αγωνίζεται για την ελευθερία –πάντα ομιλώ για τους γνήσιους– προσδοκεί την στήριξη της κοινωνίας, των ανθρώπων δηλαδή αυτής που έχουν ακόμη ανησηχίες, τρυφερότητα, διάθεση για «το αμύγδαλο της ζωής», όχι των κομμάτων, των κινημάτων, των ΜΚΟ και των λοιπών πολιτικών σχηματισμών. Απλά τα πράγματα! Τα υπόλοιπα είναι απλώς χρήσιμες ή άχρηστες λεπτομέρειες.

  Αλλά για αυτό, άλλως τε, κατασκευάστηκε το κίνημα εν Ελλάδι· για να μπορεί να γίνεται χρήσιμο δεκανίκι της εξουσίας, όταν αυτή τα βρίσκει «σκούρα», για να «μασάει» ανθρώπους με δυνατότητες και να «φτύνει» λοβοτομημένα ανδράποδα σε εναλλακτικό στυλ.

pic:Lifo

Κι όπου επί γης κινήματα, από δίπλα, ασφαλώς, και οι αργυρόνητοι τροβαδούροι τους. Όπως ο «πολύς» Αγγελάκας κι ο «υπέγραψα υπέρ της συμφωνίας των Πρεσπών» Θ. Παπακωνσταντίνου, που, ούτε λίγο ούτε πολύ, εδώ κι αρκετά χρόνια, τις συναυλίες τους γεμίζουν (όταν γεμίζουν…), θεατές, «ορμώμενοι» (σχεδόν αποκλειστικά) από τη «δεξαμενή» του κινήματος.
   Καμμία υπερβολή σε αυτό. Όπως αντιλαμβάνεσαι, βέβαια, από τα προηγούμενα, «ουδένα όφελος έχουν» (οι εν λόγω κύριοι) από το να παραμένουν άρεστοι στους άνωθι παρεπιδιμούντες των Εξαρχείων, της Ναυαρίνου και των λοιπών «απελευθερωμένων χώρων» (έλεος, θα μας ξεκολλήσουν τα φρύδια από τους γέλωτες…).

  Για πες μας, αν θέλεις, κύριε Θ. Παπακωνσταντίνου, οι Ιταλοί αναρχικοί, αν και διεθνιστές, των αρχών του 20ου αιώνα, που τόσο εξυμνείς στο ειλικρινώς εξαίρετο άσμα σου Ο Σαν Μικέλε έχει έναν Κόκορα, δεν είχαν πατρίδα; Ήταν απάτριδες; Δεν θεωρούσαν εαυτούς Ιταλούς; Είχαν παραδόσει ως μίασμα την πολιτισμική τους ταυτότητα στους κρατιστές ή, αντιθέτως, το να την διατηρήσουν αυτούσια υπήρξε κομμάτι του κοινωνικού τους αγώνα;
Μήπως δεν έχεις καταλάβει εσύ κάτι ορθά; Ή μήπως οι αφελείς δεν έχουν αντιληφθεί ότι κάποιοι «Νταλάρες» των ημερών μας, πάνω από το ατομικό τους οικονομικό κέρδος δεν βάζουν τίποτα και κανέναν;

pic: Άνεμος Ανατροπής

  Για τον κύριο Αγγελάκα, τα λόγια είναι μάλλον περιττά. Ο «καλός» Σύριζα μέχρι το Βασιλικό Θέατρο Θεσσαλονίκης τού παραχώρησε μεγαλοθύμως για τις συναυλίες του. Ψέματα;
  Είναι δυνατόν μετά, ο κατά τ’ άλλα σφόδρα επικριτικός επί κυβέρνησης Σαμαρά, κύριος Αγγελάκας, να κρατήσει την ίδια στάση και επί ημερών Σύριζα;   Μην ήμαστε και τόσο αφελείς. Η σιωπή, άλλως τε, είναι χρυσός. Κι αυτό μερικοί φαίνεται το γνωρίζουν πολύ καλά.
  Ούτως ή άλλως, ο εν λόγω κύριος, από τότε που κατέβασε (αυτοβούλως και δίχως αντιρρήσεις…) «τα ρολά» στο μουσικό συγκρότημα Τρύπες, ξεκίνησε έντονα το φλερτ του με τους παράγοντες της εναλλακτικής εξουσίας, φλερτ, που, όπως ασφαλώς φανερώθηκε, κατέληξε σε βαθιά και μόνιμη σχέση…

Για αυτό, σου ξαναλέω, «πραγματικότητα» είναι αυτό που θέλει η κυβέρνηση, η κάθε κυβέρνηση. Για όσους, όμως, δεν κυλιούνται, ως άλλοι περιχαρείς χοίροι, στο βούρκο της πολιτικής, αυτά τα «είναι» βρωμάνε ψέμμα από χιλιόμετρα και δεν τα αντέχουν.
Χίλιες φορές, λοιπόν, «φασίστας», αλλά μακρυά από τις «αλήθειες» τους!

Πόντιξ ο Σισύφιος via anarchypress

*(αναρτήθηκε στο Facebook από Xenofon Tsitsonis στις 18 Φεβρουαρίου, 19.59μ.μ. 18 Φεβρουαρίου στις 7:59 μ.μ.)

(div: βιβλιοκριτική)
 Erik Olin Wright: ''Ρεαλιστικές Ουτοπίες'' 
*plus: clips by 'Dirty Youth' + 'Within Temptation'

(photo: Ο Αναγνώστης)

  Ο Αμερικανός μαρξιστής και καθηγητής κοινωνιολογίας Έρικ Όλιν Ράιτ ξεκινάει το παρόν πυκνό σε ιδέες και πλούσιο σε προτάσεις δοκίμιό του με αφοπλιστική ειλικρίνεια: Ρήξη με τον καπιταλισμό και την αστική τάξη δεν είναι βιώσιμη σε δημοκρατικές συνθήκες, ενώ κάτω από μη δημοκρατικές συνθήκες είναι απίθανο η ρήξη να οδηγήσει σε κάποια χειραφετική, δημοκρατική λύση, εναλλακτική του καπιταλισού.
  Ο καπιταλισμός, μας λέει χωρίς περιστροφές ο Ράιτ, δεν θα πέσει με μια νέα Βαστίλη ή με μια νέα έφοδο στα Χειμερινά Ανάκτορα (ή τον… ουρανό, όπως ζητούσε η Κομμούνα του 1871). Ο καπιταλισμός δεν πέφτει ούτε με το καλό ούτε με το άγριο. Και τότε, τι να κάνουμε, που θα ’λεγε κι ο Λένιν;
  Από τη στιγμή που η επανάσταση δεν είναι επιλογή, ο Αμερικανός θεωρητικός προτείνει έναν «θετικό ταξικό συμβιβασμό» ανάμεσα στην εργασία και το κεφάλαιο, ο οποίος θα ισορροπεί τη σχέση των δύο αντίθετων πόλων σε πολύ καλύτερη κατάσταση από τη σημερινή, χωρίς όμως η πρώτη να εγκαταλείπει τις πρωτοβουλίες ενάντια στο δεύτερο.
  Όσον αφορά το πρακτικό μέρος του συμβιβασμού, τη μορφή δηλαδή που θα λάβει, ο συγγραφέας προτείνει κάτι συγκεκριμένο: την ανάπτυξη, εντός καπιταλισμού, μορφών παράλληλης, συνεταιριστικής οικονομίας της αγοράς.

  Στα πολλά ταξίδια του σε όλο τον κόσμο (πραγματοποίησε πάνω από 50 διαλέξεις σε 18 χώρες – πέρασε κι από την Ελλάδα το 2011, καλεσμένος του Ινστιτούτου Πουλαντζά), ο Ράιτ διαπίστωσε από τη μια πλευρά τη δίψα του κόσμου για υπέρβαση του καπιταλισμού κι από την άλλη τον διάχυτο πεσιμισμό της κοινωνίας. Την πικρή αίσθηση, δηλαδή, του πολιτικού αδιεξόδου όσον αφορά το πώς θα επιχειρηθεί η υπέρβαση.
---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

 - Έτσι, αναλαμβάνει να κομίσει ο ίδιος λίγη… αισιοδοξία στην υπόθεση της ανατροπής του καπιταλισμού και να αναθερμάνει το καταβεβλημένο από τις ήττες κοινωνικό σώμα με μια σειρά σκέψεων, επιχειρημάτων και προτάσεων. Αν δεν είστε 100% μαρξιστές-λενινιστές ή αντιεξουσιαστές, οι προτάσεις Ράιτ έχουν ενδιαφέρον, είναι καλοδουλεμένες και πυροδοτούν μια πλούσια συζήτηση.

  Πιάνοντας το νήμα από την κλασική μαρξιστική θεωρία περί επαναλαμβανόμενων κύκλων κρίσης στη διαδικασία συσσώρευσης του κεφαλαίου, ο Ράιτ διαπιστώνει ότι, δυστυχώς, ο Μαρξ δεν επιβεβαιώνεται: οι κύκλοι αυτοί δεν οδηγούν σε γενικευμένη, διαλυτική για τον καπιταλισμό κρίση και ο λόγος δεν είναι άλλος από την αποφασιστική παρέμβαση του κράτους, ρόλος ο οποίος, κατά τη γνώμη του συγγραφέα, είχε υποτιμηθεί από το Μαρξ -

  ------------------------------------------------------------------------------------------------------------ 
  Στο ίδιο μήκος κύματος και πάντα με… συμπάθεια προς τον Γερμανό φιλόσοφο, οικονομολόγο κι επαναστάτη, ο συγγραφέας διαπιστώνει πως ούτε η περί προλεταριοποίησης κλασική μαρξιστική θεωρία επιβεβαιώθηκε. «Αντιθέτως, αυτό που προέκυψε ήταν μια πορεία αυξανόμενης περιπλοκότητας των ταξικών δομών.Ο Ράιτ καταγράφει με ακρίβεια το πολιτικό αδιέξοδο που βιώνουν οι οπαδοί των χειραφετικών ιδεολογιών του 19ου και του 20ού αιώνα όσον αφορά το γκρέμισμα του καπιταλισμού σήμερα.
  Την ίδια στιγμή, όμως, επιχειρεί να δώσει με ειλικρινή διάθεση ξεπεράσματος του αδιεξόδου και με δεδομένο ότι τάσσεται με την εργασία, λίγη πνοή στο «χαμένο όνειρο».
  Ναι, ο καπιταλισμός δεν πέφτει και η δικτατορία του προλεταριάτου δεν θα υπάρξει. Υπάρχουν όμως άλλες λύσεις, υποστηρίζει ο Αμερικανός πανεπιστημιακός, κι αυτές αναλύονται εδώ.

    Οι ρεαλιστικές  ουτοπίες - Η κοινωνική οικονομία
  Οι περισσότεροι αναγνώστες του Διάστιχου ασφαλώς τις έχουν ακούσει ξανά, μιας και οι λύσεις αυτές, με τη μία ή την άλλη μορφή, είναι στο επίκεντρο της δημοσιότητας αυτό το διάστημα χωρίς να είναι όλες τους νεότευκτες.                               
  Παραθέτω ορισμένες από αυτές που ανθολογεί ο συγγραφέας θεωρώντας τες ως αντιπροσωπευτικές του πλούτου των επιλογών που έχουν σήμερα οι δυνάμεις της κοινωνικής χειραφέτησης.
  - Ο συνεταιρισμός της Montragon στη Χώρα των Βάσκων είναι μια δοκιμασμένη και πετυχημένη συνταγή παράλληλης οικονομίας, που ξεκίνησε το 1956. Το μοντέλο του «συμμετοχικού προϋπολογισμού» του Πόρτο Αλέγκρε της Βραζιλίας στο πλαίσιο μιας ενδυναμωμένης (κι όχι συμβολικής) συμμετοχικής διακυβέρνησης (participatory government) αναδύθηκε πριν από 27 χρόνια, έχει μια κάποια παρουσία (στην Ελλάδα σε ορισμένους δήμους), με τον συγγραφέα να τον θεωρεί ως μορφή «συμμετοχικού σοσιαλισμού».
  - Το Εργαστήρι Κοινωνικής Οικονομίας (Chantier de l’économie sociale) που δημιουργήθηκε στο Κεμπέκ του Καναδά το 1996 και δραστηριοποιείται στις υπηρεσίες φροντίδας παιδιών και την κατ’ οίκον παροχή μη-ιατρικών υπηρεσιών για ηλικιωμένους με μορφή αλληλέγγυου συνεταιρισμού, που κοντράρει στα ίσια ανταγωνιστικές ιδιωτικές επιχειρήσεις.

  Η διεθνής καμπάνια για το «βασικό εγγυημένο εισόδημα» αποτελεί επίσης ένα πρόσφατο αλλά πολύ δημοφιλές σχέδιο δράσης. Υπάρχουν όμως και ήσσονος (προς το παρόν…) εμβέλειας εγχειρήματα, όπως τα ειδικά εργατικά ταμεία μετοχών (share-levy), τα προγράμματα ιδιοκτησίας μετοχών των εργαζομένων (employee stock ownership), τα ταμεία κοινοτικής γης, κ.ά. 
Διασάφηση όρων και προοπτικές

  Μεγάλο μέρος της επιχειρηματολογίας του Ράιτ στοχεύει στην εμπέδωση από τον αναγνώστη των όρων «εξουσία», «ιδιοκτησία», «καπιταλισμός», «κρατισμός» και «σοσιαλισμός», γιατί σύμφωνα με τον συγγραφέα, οι λεπτές ισορροπίες ή για την ακρίβεια οι «μικρές ρωγμές» αυτών των συγκεκριμένων όρων είναι οι αφορμές για τον σχεδιασμό λύσεων που ξεπερνούν τη σύγκρουση κεφαλαίου κι εργασίας και προοιωνίζονται καλύτερες ημέρες για όλους.
  Ο Ράιτ περιγράφει μια γενική θεωρία κοινωνικού μετασχηματισμού, στην οποία ενσωματώνει όλη την υπάρχουσα εμπειρία των κοινωνικών αγώνων αλλά και το πλήθος των δικών του σκέψεων, έτσι όπως αυτές συγκροτήθηκαν από την προσωπική εμπειρία του με ανθρώπους των κοινωνικών κινημάτων και των εναλλακτικών εγχειρημάτων σε διάφορα μέρη του κόσμου.

Eric Olin Wright (pic: diastixo.gr)

  Σε κάθε περίπτωση, ο συγγραφέας θεωρεί ότι προϋπόθεση για την επίτευξη της πολυπόθητης υπέρβασης –υπό οποιαδήποτε από τις παραπάνω μορφές/λύσεις– είναι η ενδυνάμωση της κοινωνικής εξουσίας. Χωρίς αυτή την προϋπόθεση, προειδοποιεί, κάθε ταξικός συμβιβασμός θα αποτύχει· σε βάρος της εργασίας.

  Κι η επανάσταση; «Δεν απορρίπτω την επανάσταση στη βάση κάποιας απόλυτης ηθικής αντίθεσης με την επαναστατική βία», εξομολογείται ο Αμερικανός, αλλά ταυτόχρονα δείχνει πεπεισμένος ότι «οι ευρείας κλίμακας στρατηγικές για την οικοδόμηση ενός δημοκρατικού σοσιαλισμού μέσα από τη ρήξη δεν μοιάζουν αξιόπιστες…». Οι λύσεις που προτείνει είναι λιγότερο ελκυστικές αλλά, κατά την άποψή του, διαθέτουν μεγαλύτερες πιθανότητες επιτυχίας.
  Το βιβλίο του Έρικ Όλιν Ράιτ είναι ένα καλογραμμένο (και μεταφρασμένο εξαιρετικά) δοκίμιο, το οποίο «φωνάζει δυνατά» για να ξορκίσει τους φόβους όλων μας ότι θα γεράσουμε με τον καπιταλισμό και σιγοψιθυρίζει για να προσελκύσει φίλους σε έναν νέο, κοινό, δημοκρατικό, σοσιαλιστικό στο πρόσημό του, αγώνα. Όπου η ανατροπή των καπιταλιστικών σχέσεων παραγωγής παραπέμπεται μεν στις ελληνικές καλένδες για χάρη ενός λιγότερο γοητευτικού, ίσως, αλλά πιο πιθανού συμβιβασμού ανάμεσα στο κεφάλαιο και την εργασία                                                                                                                             
                                                Θανάσης Αντωνίου via /diastixo.gr/

''Ρεαλιστικές ουτοπίες'' του Erik Olin Wright
-μετάφραση: Λουδοβίκος Κωτσονόπουλος, Έλενα Παπαδοπούλου
-εκδόσεις Ασίνη

Γιώργος Πανηγυράκης - Οδυσσέας Κόλλιας: ''Καθημερινό Μάρκετινγκ''

«Το να βλέπεις έναν πελάτη είναι ήδη εμπόριο», λένε οι Άραβες. Από την άλλη, «πλείονες εξ ασκήσεως αγαθοί γίνονται ή από φύσεως» («οι περισσότεροι γίνονται ικανοί με την άσκηση παρά από τη φύση τους») υποστήριζε ο Δημόκριτος.

Η Ελλάδα προσπαθεί απεγνωσμένα εδώ και μια δεκαετία να επιστρέψει στην οικονομική κανονικότητα, την ίδια ώρα που η Ευρώπη βαδίζει προβληματισμένη σε δρόμους οικονομικής αβεβαιότητας. Οι μικρομεσαίες εταιρείες, που αποτελούν τη ραχοκοκαλιά της ελληνικής οικονομίας, καλούνται να οδηγήσουν τη χώρα μας σε ασφαλή μονοπάτια ανάπτυξης, μιας και το τρένο των μεγάλων βιομηχανικών επενδύσεων (πλην υδρογονανθράκων ίσως…) έχει οριστικά περάσει.

Σε αυτές τις μικρές και μεσαίες εταιρείες και τον αγώνα της επιβίωσής τους μέσα στο απρόβλεπτο τοπίο του σύγχρονου επιχειρείν αναφέρεται το παρόν βιβλίο των Πανηγυράκη και Κόλλια, στο οποίο οι συγγραφείς παρουσιάζουν 52 σύντομες επιχειρηματικές ιστορίες με θετικό πρόσημο και αναλύουν τον τρόπο με τον οποίο το παράδειγμά τους μπορεί να γίνει κανόνας.

 Mini Market: Ο παράδεισοςτου merchandising
Τα παραδείγματα που χρησιμοποιούν οι συγγραφείς κινούνται ανάμεσα στα όρια του αληθινού, του φανταστικού, του ιδεατού και του πρέποντος, και παρουσιάζονται έτσι ώστε να μπορούν να επεξηγήσουν σύνθετες έννοιες της επιχειρηματικότητας ή να εμπνεύσουν νέους επιχειρηματίες που τώρα ανοίγονται στο πέλαγος της αγοράς και χρειάζονται καθοδήγηση και συμβουλές.

Ένα μίνι μάρκετ και ο μικρόκοσμός του γίνεται η αφορμή για τους δύο συγγραφείς να εξηγήσουν το πώς η τοποθέτηση και η εμφάνιση των προϊόντων στους αναγκαστικά περιορισμένους χώρους ενός μικρομάγαζου μπορούν να προωθήσουν τις πωλήσεις και πώς ένα καθαρό πεζοδρόμιο μπροστά από την είσοδο, μια ορατή ταμπέλα και δύο γλαστρούλες με βασιλικό μπορούν να αποδειχθούν εργαλεία εμπορικής επικοινωνίας.

Ένας υδραυλικός που δέχτηκε απεγνωσμένο τηλεφώνημα πελάτη του (για διαρροή στο μπάνιο), που επισκέφτηκε τον πελάτη την καθορισμένη ώρα του ραντεβού, που είχε μαζί του όλα τα απαραίτητα εργαλεία, που έκανε την επιδιόρθωση στον πελάτη και του εξήγησε τι είχε συμβεί και γιατί, ο οποίος φεύγοντας έριξε μια γενική ματιά στα υπόλοιπα υδραυλικά του σπιτιού (προτείνοντας ενδεχομένως κάποιες ακόμα εργασίες για το εγγύς μέλλον), είναι μια ευκαιρία για τους δύο πανεπιστημιακούς να παρουσιάσουν την ιδιάζουσα έννοια «παροχή υπηρεσίας» και να επιχειρηματολογήσουν για τις πέντε διαστάσεις της: α) τα ορατά σημεία μιας υπηρεσίας, β) την αξιοπιστία της, γ) τη διάθεση άμεσης ανταπόκρισης, όταν ο πελάτης έχει την ανάγκη της, δ) τη σιγουριά που αποπνέει και ε) την ενσυναίσθηση (το προσωπικό ενδιαφέρον) που δείχνεται προς τον πελάτη της υπηρεσίας αυτής.

To σθγκριτικόπλεονέκτημα ενός λικέρ
Ένα εστιατόριο γίνεται το παράδειγμα για να εξηγηθεί η έννοια της «ροής εξυπηρέτησης» και να αναδειχθεί η αξία της διαδικασίας που τηρείται στην εξυπηρέτηση του πελάτη. «Η ροή των ενεργειών με τις οποίες παρέχεται η υπηρεσία και η σειρά που τηρείται διαμορφώνουν την ποιότητά της» υποστηρίζουν οι συγγραφείς. Κατά την ίδια λογική, ένα σουβλατζίδικο που σερβίρει κάποια από τα εδέσματά του σε χειροποίητα πήλινα σερβίτσια και προσφέρει ένα απλό λικεράκι μαζί με λουκούμι μετά το πέρας του γεύματος χρησιμοποιείται για να περιγραφεί η ακρογωνιαία στο σύγχρονο μάρκετινγκ έννοια «συγκριτικό πλεονέκτημα».

Το παράδειγμα μιας επιχείρησης διανομής γευμάτων καλείται να εξηγήσει στον αναγνώστη το πόσο πολύτιμα είναι στον σύγχρονο επιχειρηματικό στίβο τα στοιχεία των πελατών. «Ο πελάτης εκτιμά τη “μνήμη” του εξυπηρετούντος για τις προτιμήσεις του» γράφουν αναφερόμενοι σε μια από τις κορυφαίες μάχες που διεξάγονται σήμερα μεταξύ εταιρειών: τη συλλογή, αποθήκευση και αξιοποίηση δεδομένων πελατών/συναλλαγών.

Τα παραδείγματα της επιχειρηματικότητας που εξετάζονται στο παρόν βιβλίο είναι πολλά. Από ένα φαρμακείο, ένα περίπτερο κι ένα φροντιστήριο ξένων γλωσσών μέχρι μια ακτοπλοϊκή επιχείρηση και από έναν θερινό κινηματογράφο μέχρι μια υπαίθρια λαϊκή αγορά αγροτικών προϊόντων και θαλασσινών, ο λαμπρός κόσμος της παροχής υπηρεσιών κατά κύριο λόγο αλλά και ορισμένες παραγωγικές δραστηριότητες (υπάρχουν τα παραδείγματα μιας μελισσοκομικής εταιρείας κι ενός γυναικείου αγροδιατροφικού συνεταιρισμού) ανθολογούνται με μικρά κείμενα.

Αντίστοιχα, μερικές από τις κορυφαίες έννοιες του μάρκετινγκ και του μάνατζμεντ –για τις οποίες μάλιστα έχουν γραφτεί τόμοι βιβλίων– παρουσιάζονται στον αναγνώστη που επιθυμεί να δει, στα γρήγορα και μέσω παραδειγμάτων, όλη την εικόνα της αγοράς: εποχικότητα υπηρεσιών, κύκλος ζωής προϊόντος, niche marketing, after sales marketing, προστιθέμενη αξία, νευρομάρκετινγκ, merchandising κ.ά.

Το δίδυμο των συγγραφέων είναι ήδη γνωστό στον επιχειρηματικό κόσμο και φορτωμένο εμπειρίες μιας ολόκληρης ζωής ενασχόλησης με τις θεωρητικές έννοιες και τις εταιρικές διαδικασίες που παρουσιάζουν.

Ο Γιώργος Πανηγυράκης είναι καθηγητής στο Τμήμα Οργάνωσης και Διοίκησης των Επιχειρήσεων στο Οικονομικό Πανεπιστήμιο Αθηνών (ΟΠΑ) και διετέλεσε πρόεδρος της διοικούσας επιτροπής στο Ελληνικό Ινστιτούτο Εξυπηρέτησης Πελατών από το 2004 μέχρι το 2010. Διετέλεσε επίσης επί 12 χρόνια διευθυντής του Μεταπτυχιακού Προγράμματος ΜΒΑ του ΟΠΑ – ίσως το κορυφαίο μεταπτυχιακό πρόγραμμα στην Ελλάδα. Από την πλευρά του ο Οδυσσέας Κόλλιας, χωρίς να του λείπει η μακρά πανεπιστημιακή πείρα/διδασκαλία, έχει ισχυρούς δεσμούς με τη ζώσα αγορά καθώς υπήρξε σύμβουλος επιχειρήσεων, στέλεχος στο Τμήμα Μάρκετινγκ του ΟΤΕ και πιστοποιημένος εκπαιδευτής σε προγράμματα και φορείς διά βίου εκπαίδευσης. 

Καθημερινό Μάρκετινγκ
52 ιστορίες εξυπηρέτησης πελατών
Γιώργος Πανηγυράκης, Οδυσσέας Κόλλιας
Εκδόσεις Κριτική

                                                                             Θανάσης Αντωνίου via diastixo.gr

                                              
 *pic's credit: OptimizePress - Newyorker.com.nz

Ένα ΑΝΤΙΟ στον Pete Shelley
plus: Buzzcocks' FULL concert (2004)

pic by: uDiscoverMusic

Πριν μερικά χρόνια πέρασα την πόρτα του club Κύτταρο για να δω τους Βρετανούς Buzzcocks. Είχα απωθημένο να συναντήσω τον Pete Shelley, τον συνιδρυτή, συνθέτη, κιθαρίστα και τραγουδιστή της μεγάλης punk μπάντας από το Bolton.Δύο ώρες αργότερα στεκόμουν έξω από τα μικροσκοπικά, κλειστοφοβικά καμαρίνια μαζί με 5-6 πιτσιρίκια που είχαν πιάσει στασίδι από ώρα κρατώντας στα χέρια τους singles των Buzzcocks, κάτι πανσπάνια κομμάτια από τα πολύ πρώτα χρόνια της καριέρας τους. Που τα είχαν βρει;

Τη ώρα που άνοιξε η πόρτα για το κοινό, οι πιτσιρικάδες όρμησαν μέσα και έπεσαν όλοι πάνω στον Shelley ο οποίος, κοντούλης όπως ήταν, χάθηκε στις αγκαλιές τους. Δεν πρόλαβα να αντιδράσω, το punk θέλει νιάτα κι εγώ ήμουν ήδη 45άρης όταν συναντήθηκα για πρώτη φορά με έναν από τους νεανικούς ήρωές μου. Με πρόλαβαν τα νιάτα.

Έμεινα με το κασετοφωνάκι στο χέρι να κοιτάζω την ομήγυρη η οποία είχε πιάσει ήδη την κουβέντα με τον άνθρωπο που ήθελα διακαώς να μιλήσω. Εκείνη τη στιγμή μάλιστα υπέγραφε singles και albums. Πίσω από το τσούρμο με τους πιτσιρικάδες και τον συγκαταβατικό αλλά πάντα σκεπτικό Shelley χαμένο στο κέντρο σαν μικρός Θεός που κατέβηκε στη Γη να ευλογήσει το ποίμνιό του, διέκρινα ανάμεσα στις σκιές, αποσβολωμένος όπως κι εγώ, τον κιθαρίστα και τραγουδιστή Steve Diggle.

Ψηλός, ξεμαλλιασμένος κι άχαρος, με τη μακρόστενη μουτσούνα του, τα παράταιρα ρούχα του και ιδρωμένος από το live. Μου χαμογέλασε αμήχανα. Τον πλησίασα έδωσα το χέρι μου και είπα αυτοσχεδιάζοντας σε κλάσματα δευτερολέπτου: «Κύριε Ντιγκλ μήπως θα μπορούσαμε να μιλήσουμε λίγο για ένα φανζίν που εκδίδω;». Τα επόμενα 15-20 λεπτά ήταν από τα ωραιότερα που έχω περάσει με την ιδιότητα του δημιουργού fanzines. Η συνέντευξη πήγε υπέροχα και δημοσιεύτηκε στο 5ο τεύχος της Εντροπίας τον Μάη του 2014. Έχασα την ευκαιρία να μιλήσω με τον μεγάλο Πιτ Σίλεϊ αλλά γνώρισα τον Στιβ Ντιγκλ.

Ο Σίλεϊ έφυγε για πάντα από τη σκηνή πριν μερικές εβδομάδες όταν ένα ξαφνικό έμφραγμα που έκοψε το νήμα της ζωής στα 63 χρόνια του. Για όλους εμάς που τον αγαπήσαμε ήταν ένας από τους κορυφαίους Βρετανούς συνθέτες των τελευταίων 4 δεκαετιών, μια τρομερή μορφή της αναζωογόνησης της βρετανικής μουσικής σκηνής, ένας λευκός ιππότης του πανκ. Έγραψε πολλά τραγούδια, έδωσε χιλιάδες συναυλίες σε όλο τον κόσμο, κυκλοφόρησε 9 στούντιο δίσκους και 24 singles και έγραψε μερικούς από τους ωραιότερους στίχους που τραγούδησα ποτέ στη ζωή μου.

Μπορεί να έχασα, στο νήμα, την ευκαιρία να μιλήσω μαζί του για όλα εκείνα που ήθελα – από το Θατσερισμό και το punk κίνημα του 1977, μέχρι το Εργατικό Κόμμα, τη νεολαία και την εξέλιξη του rock- κρατώ όμως πάντα στη θύμησή του την υπέροχη φωνή του, τα απαλά ακόρντα και τα οργισμένα ριφάκια του αλλά και τις αιχμηρές ματιές του δεξιά κι αριστερά στις σκηνές του κόσμου όπου έπαιζε. Κρατώ για πάντα μέσα μου το φλεγόμενο πανκ πνεύμα που τον κρατούσε τόσο δημιουργικό μέχρι και την έκτη δεκαετία της ζωής του.

Το punk 40άρισε πια. Οι μεγάλοι ήρωές μας είναι πατημένα 60 αλλά συνεχίζουν να ροκάρουν στις σκηνές όλου του κόσμου και κάθε τόσο περνάνε κι από εδώ για να μας θυμίζουν ότι κάποτε άνοιξαν ένα παράθυρο στη μουσική και μπήκε καθαρός αέρας. Ο αέρας που αναπνέουμε έχει κάτι από το δικό τους ‘οξυγόνο’. Κι όταν κάποιοι από αυτούς φεύγουν, η ατμόσφαιρα βαραίνει...
                                                          Θανάσης Αντωνίου

Fake news=Real news after all: ''Ελλάδα, ένας πραγματικός (virtual) παράδεισος - Το βιοτικό επίπεδο των κατοίκων από τα υψηλότερα στον κόσμο!''*Το τρελό πάρτυ που ακολούθησε στο Μέγαρο Μαξίμου

Plus:Loads o'clips from disco 2 hip hop 2 hardcore 2 famous movie scenes
by DK R
  Εκατοντάδες λίστες με θέμα τις χώρες με υψηλό βιοτικό επίπεδο κατέκλυσαν το διαδίκτυο τις προηγούμενες εβδομάδες. Λίστες,λίστες, λίστες...μας τα ζάλισαν κανονικά. Είδαμε Ιαπωνία, Ελβετία, Νέα Ζηλανδία, Μονακό, Αυστραλία-λίγο πολύ τα αναμενόμενα δηλαδή με κάποιες παραλλαγές εδώ κι εκεί, έτσι για να μείνει ζωντανό το θέμα λίιιιιιγο παραπάνω και...κουβέντα να γίνεται ή να'χαμε να λέγαμε.
  Η πλάκα είναι πως και η Ελλαδάρα μας -ΟΛΕ- ήταν παρούσα σε πολλές από αυτές τις λίστες (πολλές περισσότερες από όσες θα περίμενε κανείς). Απορώ πως δε βγήκε αυτός ο (προσωπικά μου είναι) πολύ αντιπαθής Τζανετόπουλος (το λέω καλά;- αυτό είναι το όνομα του; μη θίξουμε υπολήψεις ή αθώους ανθρώπους), ο εκπρόσωπος Τύπου της κυβέρνησης ντε...με τον οποίο πόσο πολύ θα ήθελα να συνεργαστώ κάποτε και δεν είπε λέξη για το γεγονός τς παρουσίας της χώρας μας στα διάφορα παγκόσμια top15 ή top20. Μα καλά, δε διαβάζει ιντερνέτ;

(pic by: http://seferou.blogspot.com/2018/07/o-vasilias-ilios-Tsipras-kai-oi-fiestes-pou-etoimazei-gia-xortofagous.html)

  Ωραίος υπεύθυνος πληροφόρησης...μπράβο ρε μπαγάσα, την απέφυγες την...παγίδα. Άντε ρε γίδια που θα' λεγε και ο Άγγελος- ένας είναι και θα μας πάει στο Μουντιάλ, πριν επιστρέψει με τη βοήθεια της Παναγιάς στην ολοκαίνουργια Τούμπα που ως τότε θα έχει αναβαθμιστεί στο μεγαλύτερο στάδιο της Ρωσ...εεε, της Ελλάδας ήθελα να πω.

  Ο Τσιπραλέξ βέβαια είμαι ΣΙΓΟΥΡΟΣ (δηλαδή πληροφορημένος από τις εν τω Μαξίμου άκρες των Διαχειριστών) πως άνοιξε ακριβή σαμπάνια για την πάρτη του και φθηνές για το ''υπόλοιπο'' προσωπικό και το'ριξε στο γλέντι και στο χορό.
  Οι ίδιες πληροφορίες περιέγραψαν το βράδυ που αναρτήθηκε στο διαδίκτυο η πρώτη λίστα με τη Ελλάδα στην 14 θέση των πιο γαμάτων- από κάθε άποψη- χωρών ως ένα τρελό πάρτυ με ένα βασικό πρωταγωνιστή- τον πρωθυπουργό...- να χορεύει το Highway to Hell των AC/DC (από το OST της παιδικής ταινίας 'Ο Μεγαλοφυής') σε κάθε τραπέζι που έβρισκε μπροστά του.

  Στη δε μεγάλη ψιλο-οβάλ τράπεζα των συσκέψεων o Alex έκανε και το α λα Τραβόλτα χορευτικό από το Saturday Night Fever, το κινηματογραφικό έπος της ντίσκο ντε...Οι υπόλοιποι ήπιαν ξεροσφύρι τη σαμπάνια μέχρις ότου ο Τσιπραλέξ πιάσει ένα παιδικό μικρόφωνο των 5 ευρώ (με αυτοκόλητο από την επίσης παιδική ταινία 'Frozen') για να τραγουδήσει το...100 Miles & Runnin' των NWA...παρακαλώ!

  Το ξημέρωμα βρήκε τον πρωθυπουργό σε ημικωματώδη κατάσταση στο γραφείο του και κάποιον παρατρεχάμενο να είναι ετοιμος να του καρφώσει μια ένεση αδρεναλίνης στο στήθος α λα Pulp Fiction και έναν άλλο παρατρεχάμενο να προλαβαίνει την άστοχη 'επέμβαση' στο παρά ένα-κυριολεκτικά!
  Όταν ο Αλέξης ξύπνησε ανακάλυψε πως φορούσε το μπλουζάκι με το λογότυπο The World Is Yours από το Scarface (α λα Τόνυ Μοντάνα) το οποίο είχε φροντίσει να τυπώσει κατά τη διάρκεια του πάρτυ κάποιος κλητήρας που του το φόρεσε όταν ο πρωθυπουργός μετά από μια άψογη πιρουέτα σωριάστηκε στο παχύ χαλί του διαδρόμου.

Ο κλητήρας (εννοείται φυσικά...) πως προορίζεται για αναβάθμιση τέτοια που δεν αποκλείεται να τον βρει πίσω από δεκάδες μικρόφωνα- συχνά πυκνά. Τ' ακούς Τζανετόπουλε; Έτσι, για να μάθεις να ΜΗΝ είσαι τόσο άκαμπτος, ανέκφραστος σα χαλασμένο cyborg και συγκρατημένος. Άμα πια...!

WOT is n' WOT is NOT rock n'roll???-pt.II: Απο-λαυ-στι-κός Angus, τα χώνει 'χοντρά' as ever και τα λέει ΌΛΑ με δυο riffs!
-plus: 'Let There Be Rock' + 'If You Want Blood' + 'You Shook Me...' ALL OFFICIAL CLIPS.

pic by Pinterest



Ο Αngus μας τα 'χε "ξαναπεί"- ήταν 7 του Δεκέμβρη του 2017 όταν είχαμε αναρτήσει μäέρος παλαιότερης συνέντευξης του αεικίνητου κιθαρίστα- συύμβολο των AC/DC και όπου ο αυστραλός 'διαολάκος' τα έχωνε συλλήβδην σε progressive rock, τους Stones, στους Ζeppelin, σε Beck, Clapton και MacLaughlin και δε συμμαζεύονταν...Ήταν μια από καρδιάς 'εξομολόγηση' του Angus στον Harry Doherty**, σχετική με το τι θεωρεί rock n'roll και γενικότερα, με ότι συνέβαινε στη μουσική σκηνή των late '70s -'80s, όταν το rock ήταν στα (πολύ)πάνω του και αρκετές μπάντες αποτελούσαν το mainstream των χρόνων εκείνων.

  Πάμε λοιπόν να δούμε τι ακόμη έχει πει ο Angus, τόσο για συγκροτήματα τα οποία απαξιώνει χωρίς δεύτερη σκέψη, όσο και για τη μουσική σκηνή της εποχής εκείνης, για το rock n'roll, αλλά και για τους ίδιους τους AC/DC.
  Όπως θα διαπιστώσετε, πίσω από την παιδική (με άπειρες δόσεις ειρωνείας και χιούμορ) φιγούρα του Angus κρύβεται ένας βαθιά φιλοσοφημένος άνθρωπος που έχει ζήσει τη μουσική από μικρή ηλικία και έχει ιδρώσει όχι μόνο στα shows των AC/DC αλλά και συν-δημιουργώντας (κατά τη διάρκεια μιας μακράς, δύσκολης και σταθερής πορείας) με το μακαρίτη τον αδερφό του τη μπάντα που λάτρεψαν και λατρεύουν (και ΘΑ λατρεύουν) εκατομμύρια μουσικόφιλοι σε όλο τον κόσμο- για ΠΑΝΤΑ. Χωρίς περαιτέρω καθυστέρηση λοιπόν...
              Για τις θεωρούμενες 'σοβαρές' μπάντες
  "Δε γνωρίζω κανέναν που να έχει δει τις λεγόμενες σοβαρές μπάντες και να το διασκέδασε. Μπορεί να λένε πως ήταν σπουδαία και πως η μουσική ήταν καλή, αλλά κατά τη διάρκεια του set βαρέθηκαν και απλά δεν το παραδέχτηκαν. Αν εγώ πήγαινα να δω κάποιον που αποκαλείται "μουσικός" (σ.σ. "musical",όπως ακριβώς το είπε ο Angus) θα χασμουριόμουν και θα κατέληγα στο μπαρ.

  Μπάντες σαν τους Yes είναι σκέτη βαρεμάρα να τους βλέπεις. Οι Yes πιθανότατα έχουν ένα φανταστικό show με φώτα και εφέ- ποτέ μου δεν τους έχω δει- αλλά το χρησιμοποιούν για να καλύψουν τη βαρεμάρα τη δική τους και τη βαρετή μουσική τους...και πάντως δεν κάνουν το κοινό να χοροπηδά!" 
                       Για τα hits της εποχής
  "Ακούω ακόμη τη μουσική των C.Berry, Louis Armstrong, Jerry Lee, Little Richard, παλιά swing (σ.σ.!!!) τραγούδια- ένα Tutti Frutti κάνει οτιδήποτε σημερινό (σ.σ. η συνέντευξη δόθηκε το 1977) να μοιάζει φτωχό.

pic by rockontro.org

 ***************************
Για το Jerry Lee
  "Πάρε σήμερα έναν τύπο που θα έρθει με το πιάνο του όπως το έκανε ο Jerry Lee Lewis,'ξεσκίζοντας' μαζί με το πιάνο και...τη μπλούζα του και σου εγγυώμαι πως σε λίγα χρόνια αυτός ο τύπος θα είναι ένα από τα μεγαλύτερα ονόματα. Αν μπορούσα να παίξω πιανο θα το έκανα!"

   Για τους AC/DC
   "Δε λέω πως είμαστε κάτι ιδιαίτερο. Απλά, βγαίνουμε και παίζουμε rock n'roll με αρχίδια, με αυθορμητισμό και αμεσότητα. Αυτό που διαφοροποιεί τα shows μας είναι το ότι έχουμε καλά τραγούδια και τα παίζουμε καλά. Πολλές μπάντες παίζουν τα βασικά, αλλά δεν παίζουν με ποιότητα. Μπορούμε και μεις να φτιάξουμε ένα τραγούδι με γκάζια- 100 μίλια την ώρα- και να το παίξουμε σωστά. Θα έχει τη σωστή αίσθηση. Το σωστό...'στα-πάντα-όλα'.
Και έχεις ένα σωρό μπάντες που απλώς παίζουν γρήγορα αλλά ...στ' αρχίδια τους αν είναι και ξεκούρδιστοι, εκτός τόνου. Τα καλά τραγούδια είναι ουσιώδη. Για αυτό και τα σημερινά τραγούδια δεν πιάνουν 'μία' απέναντι στα παλιά rythm n'blues."...
- cut - (παρέμβαση του Bon Scott)
  "Πολλοί μας έχουν παρεξηγήσει. Πολλοί λένε πως δεν ξέρουμε να παίζουμε. Γάμησε τους. Εμείς ανεβαίνουμε και παίζουμε βρώμικο rock n'roll γιατί αυτό κάνουμε καλύτερα."
           Για το (μουσικό) μέλλον των ΑC/DC, back τότε...
  "Εμείς ποτέ δε θα πάρουμε αυτόν το δρόμο...( που πήραν οι Stones "...που παίζουν μουσική που οι μαύροι παίζουν πολύ καλύτερα..." ή οι Ζeppelin "...που κάνουν το κοινό να βαριέται μέχρι να παίξουν κάποιο παλιό rock n'roll hit..."). Εμείς Θα παραμείνουμε πιστοί στις ρίζες μας..."

                           Για το rock n'roll
  "Kοίτα...δεν υπάρχει κάποια ιδιαίτερη σοβαρότητα (σχετικά με αυτό). Είναι απλά rock n'roll. ΜΑΣΗΣΕ ΤΟ ΚΑΛΑ και μετά ΦΤΥΣ'ΤΟ. Αν το δεις κάπως έτσι, τα περισσότερα παιδιά έξω στο δρόμο μιλάνε με τέτοιο τρόπο.
  Είναι αυτή η ίδια γλώσσα που κάποτε, όταν ξεκινούσαμε, ακούγαμε στα μικρά clubs στην Αυστραλία- η ίδια γλώσσα που ακούσαμε και δω, σε μέρη σαν το Marquee.
  Τα παιδιά 'κατεβάζουν καντήλια', βρίζουν 'του κερατά'. Δε λένε :'Ανέβασε τη ένταση'...λένε: 'ΑΝΕΒΑΣΕ ΤΗΝε ΤΗ ΓΑΜΗΜΕΝΗ ΤΗΝ ΈΝΤΑΣΗ! Είμαστε κι αυτά κι εμείς απ' το ίδιο 'υλικό'...''

pic by Pinterest.com 'Angus 1976-'70s'

 **πρόλογος- απόδοση: DK R

                             Czeslaw Milosz: "Aιχμάλωτη σκέψη"
*incl. RATM 'Killing In The Name' (live)

  Ομολογώ πως δεν γνώριζα το έργο του Πολωνού στοχαστή και λογοτέχνη Τσέσλαβ Μίλος (1911-2004, Νόμπελ Λογοτεχνίας 1980) πριν έρθω σε επαφή με την Αιχμάλωτη σκέψη, που θεωρείται από τα κορυφαία πεζά έργα του κι ένα από τα μεγάλα κείμενα της ευρωπαϊκής γραμματείας του 20ού αιώνα. Η αλήθεια είναι ότι λιγοστά έργα του –κυρίως ποιήματα– έχουν μεταφραστεί στην Ελλάδα κι ακόμα λιγότερα ήταν διαθέσιμα μέχρι πρόσφατα, ίσως λόγω της… συνωμοσίας του ελληνικού αριστερού εκδοτικού κατεστημένου το οποίο, όπως κατήγγειλε το «λαγωνικό» του φιλελευθερισμού, Πάσχος Μανδραβέλης, έκανε ό,τι μπορούσε για να μας τον στερήσει επί δεκαετίες. Οι καλοί, όμως, δεν χάνονται, Πάσχο...

  Ο Τσέσλαβ Μίλος ανήκει στην ελίτ των μεγάλων συγγραφέων του 20ού αιώνα, τον οποίο διέτρεξαν από τη μια άκρη ως την άλλη ζώντας σχεδόν τα πάντα στον μέγιστο βαθμό. Ανήκει σε αυτούς που ο γενέθλιος τόπος τους βρίσκεται σήμερα σε άλλη χώρα από εκείνη όπου βρισκόταν όταν γεννήθηκαν, που είδαν επαναστάσεις να εκρήγνυνται, να νικούν, να εκφυλίζονται και να πεθαίνουν, πολέμους να ξεσπούν και να διαλύουν κράτη, σύνορα να μετακινούνται και λαούς να ξεκληρίζονται. Ανήκει σε αυτούς που, εξαιτίας όλων των παραπάνω, έγραψαν μεγάλα βιβλία για τα μεγάλα ανθρώπινα θέματα. Η Αιχμάλωτη σκέψη είναι ένα τέτοιο μεγάλο βιβλίο, κι ας είναι 65 χρόνων.

Czeslaw Milosz

Πέρασμα στην #ελευθερία"
  Γράφτηκε την περίοδο 1951-1952, λίγο μετά την αυτομόληση του Τσέσλαβ Μίλος (1951), και κυκλοφόρησε το 1953. Ο Μίλος γεννήθηκε σε χωριό της Ρωσικής Αυτοκρατορίας (σήμερα της Λιθουανίας), μεγάλωσε ως Πολωνός στο Βίλνιους, όπου σπούδασε νομικά και γαλλική φιλολογία, εργάστηκε στο ραδιόφωνο, μετακόμισε στη γερμανοκρατούμενη Βαρσοβία το 1939, όπου έζησε το δράμα των Εβραίων κι ενεπλάκη για λίγο στην Αντίσταση, μπήκε στο Διπλωματικό Σώμα της νεοσύστατης Λαϊκής Δημοκρατίας της Πολωνίας το 1946 και άρχισε να εργάζεται στο εξωτερικό, όταν και αυτομόλησε στη Δύση.

  Η Αιχμάλωτη σκέψη προκάλεσε αίσθηση στους φιλολογικούς και πολιτικούς κύκλους του Παρισιού, όπου ζούσε αρχικά ο Μίλος, και πυροδότησε αντιπαράθεση με ορισμένους πνευματικούς άνδρες της εποχής (μέλη δυτικών ΚΚ) που ήλπιζαν ακόμα ότι η ΕΣΣΔ μπορεί να οικοδομήσει τον σοσιαλισμό.

  Τόσο το περιεχόμενο, όσο και το ύφος της γραφής του Μίλος θυμίζουν άλλους δύο μεγάλους του ευρωπαϊκού πνεύματος, τον Βρετανό Τζορτζ Όργουελ και το βιβλίο του Η φάρμα των ζώων (Animal Farm, 1945) αλλά κυρίως τον Ούγγρο Άρθουρ Κέσλερ και το συγκλονιστικό Το Μηδέν και το Άπειρο (Darkness at Noon, 1940), συγγραφείς και βιβλία που μνημονεύονται από τον Μίλος στο δικό του έργο.

  Σε πρώτο επίπεδο, το βιβλίο είναι μια ισοπεδωτική κριτική του σταλινισμού και των καθεστώτων που αυτός εκκόλαψε στην Ανατολική Ευρώπη.
Σε δεύτερο επίπεδο, πρόκειται για ένα μεστό δοκίμιο για την ευθύνη των διανοουμένων απέναντι στην ισοπέδωση της διαφορετικότητας που επιβάλλει ο ολοκληρωτισμός.
Και σε ένα τρίτο επίπεδο, το βιβλίο είναι ένας ύμνος στην ελευθερία του πνεύματος έτσι όπως αντιλαμβάνεται την έννοια της ελευθερίας η ευρωπαϊκή αστική δημοκρατία και ο αμερικανικός φιλελευθερισμός.

  Γιατί αξίζει όμως να διαβαστεί σήμερα, 65 χρόνια μετά τη δημοσίευσή του, ένα βιβλίο-καταγγελία του σταλινισμού, εφόσον αυτός πέθανε μετά τον βιολογικό θάνατο του Ιωσήφ Στάλιν, ενώ και η ίδια η Σοβιετική Ένωση ολοκλήρωσε τον βίο της 40 χρόνια μετά; Η απάντηση πηγάζει μέσα από την ανάγνωση του εκπληκτικού αυτού κειμένου το οποίο, ειρήσθω εν παρόδω, δεν έχει μόνο δοκιμιακή αλλά και λογοτεχνική αξία γιατί, όπως είπαμε, είναι μεγάλο κείμενο, από αυτά που η ανάγνωσή τους είναι πρωτίστως απόλαυση.

  Ο Μίλος καταπιάνεται με πολλά, διακινδυνεύοντας να πελαγώσει τον (σύγχρονο) αναγνώστη του, αλλά θα πρέπει να αναλογιστούμε ότι, όπως και στις περιπτώσεις άλλων ογκόλιθων της ευρωπαϊκής σκέψης (Όργουελ, Κέσλερ, Μαρλό, Καμί κ.ά.), τα βιβλία που γράφονταν τότε προσπαθούσαν να ερμηνεύσουν μια Ευρώπη σε συνεχή οβιδιακή μεταμόρφωση.

Ο κόσμος όλος σ' ένα βιβλίο
  Έτσι, ο Μίλος στο ίδιο φλογερό και συναρπαστικό κείμενο θα καταπιαστεί με όλα: τον σοβιετικό ιμπεριαλισμό σε βάρος της χώρας του (Πολωνία), που αποτέλεσε ιμάτιο το οποίο διαμέρισαν η χιτλερική Γερμανία και η σταλινική Σοβιετική Ένωση (Σύμφωνο Μολότοφ-Ρίμπεντροπ, για να μην ξεχνάμε…), τη σχέση μαρξισμού και χριστιανισμού και τη στάση διανοουμένων που για ένα διάστημα ήταν και με τον Χριστό και με τη «Νέα Πίστη» (η σκληρή φράση του Μίλος για το σοβιετικό ιδεολογικό/κοινωνικό οικοδόμημα), την πάλη των τάξεων και τις κοινωνικές νομοτέλειες, τον εκφυλισμό των απελευθερωτικών ιδεολογιών, τον ρόλο της λογοτεχνίας, της τέχνης γενικότερα, στις σύγχρονές του κοινωνίες.

  Εξαιρετικό ενδιαφέρον έχουν επίσης τα σχόλιά του για τις πολιτικές χειραγώγησης του κοινού από την κομματική νομενκλατούρα, για την εφιαλτική διαδικασία «απορρόφησης» του διανοούμενου, που μπορεί αρχικά να διαφωνεί αλλά στην πορεία «μαθαίνει» να συμμορφώνεται και στο τέλος να υπακούει, ενώ σε ένα από τα ωραιότερα κεφάλαια του βιβλίου αναλύει τον όρο «κετμάν»: την υψηλή τέχνη της σιωπής, στην οποία εντρύφησαν και έγιναν πραγματικοί μάστορες όλοι οι ανατολικοευρωπαϊκοί λαοί, προκειμένου να επιβιώσουν στις σοσιαλιστικές «δημοκρατίες» που προέκυψαν μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο.

  Το βιβλίο κλείνει με ένα κεφάλαιο για την Ιστορία των χωρών της Βαλτικής, αρκετά βιωματικό μιας κι ο Μίλος γεννήθηκε και έζησε όλη τη νιότη του σε μια από αυτές, προφητικό όσον αφορά τα γεγονότα που ακολούθησαν την περίοδο 1989-1993, κεφάλαιο το οποίο εξηγεί σε μεγάλο βαθμό όχι μόνο την προσωπική στάση του και τον έντονο αντιρωσισμό του, αλλά και τη σημερινή στάση των χωρών αυτών στο δίπολο Δυτική Ευρώπη – Ρωσία.

  Κλείνουμε το σημείωμα αυτό με ένα μικρό απόσπασμα από το βιβλίο, όπου ο Μίλος αναρωτιέται ποιο θα είναι το τέλος αυτής της «Νέας Πίστης», της «αντιθρησκείας», όπως την αποκαλεί, που εκείνο το διάστημα, μετά τον Πόλεμο, καυχιόταν για τη νίκη της επί του ναζισμού και τα τεχνολογικά/στρατιωτικά επιτεύγματά της:
  - «Τι θα γινόταν, όμως, αν κάποια στιγμή αυτά τα θαυμαστά επιτεύγματα τελείωναν; Τα χέρια που σήμερα χειροκροτούν θα κρατούσαν τότε μαχαίρια και πιστόλια. Οι Πυραμίδες της Νέας Πίστης και της νέας σκέψης θα κατέρρεαν. Στη θέση όπου κάποτε αυτές ορθώνονταν περήφανες, δεν θα υπήρχε τίποτε άλλο παρά αίμα και χάος». -

  Ο Τσέσλαβ Μίλος διαψεύστηκε ως προς την ένταση των φαινομένων, όχι ως προς την ουσία των προβλέψεών του. Τις οποίες ευτύχησε να δει να πραγματοποιούνται: Το 1990, μετά την κατάρρευση του «σοσιαλιστικού» καθεστώτος, επέστρεψε θριαμβευτής στη χώρα του· νομπελίστας από το 1980, κορυφαίος καθηγητής στο Τμήμα Σλαβικών Γλωσσών και Λογοτεχνίας του Πανεπιστημίου της Καλιφόρνιας στο Μπέρκλεϊ, ένας πραγματικά Μεγάλος του 20ού αιώνα.

                                      (από το diastixo.gr)                -   Θανάσης Αντωνίου
Αιχμάλωτη σκέψη
Czeslaw Milosz
μετάφραση: Ανδρέας Παππάς
Εκδόσεις Παπαδόπουλος

*pics'credit: HuffPost,  images-duckduckgo-com.jpeg

Κωλοτούμπας (τ)ο Τσιπραλέξ;;; Μπαααα.......(ο 'έπαρχος' που λατρεύουν να λατρεύουν οι 'αυτάρχες'των Βρυξελλών)

 Βασιλεύς με μάσκα, μύτη του Τζεπέτο και νιονιό επιπέδου "δεν είμαι ρομπότ" για λίγο ακόμη στη ζεστή αγκαλίτσα των ΜΜΕ (όσο δiαρκέσει αυτό το 'λίγο').
 Δεν είναι μακριά η μέρα που (τ)ο Τσιπραλέξ της πολιτικής θα ασθμαίνει στη λεωφόρο της λήθης και της ανυποληψίας, δεκάδες μίλια πίσω από τους κάθε λογής G.Bush JUNIOR, Billάκο της Μόνικα ή Νικολά των Βερσαλιών...           
                                          DK R

-το ακόλουθο κείμενο αλίευσε μέσω anarchypress και ανήρτησε στο fb ο φίλος Xenofon Tsitsonis

"Και γιατί παρακαλώ γελάτε ή θυμώνετε, που ο Τσίπρας έδωσε συνέντευξη στην Corriere de la Serra προκειμένου να πείσει τη νέα ιταλική κυβέρνηση των «ποπουλιστών» να κάνει μια ωραία κωλοτούμπα και να υπογράψει ένα ταπεινωτικό μνημόνιο η τρίτη οικονομική δύναμη της Ευρώπης;
Δεν υπάρχει καταλληλότερος σε όλη την Ευρώπη των «28» γι’ αυτή τη δουλειά. Ο Τσίπρας δεν είναι το «κανίς των Βρυξελλών», αυτό το γλυκούλικο και χαδιάρικο ζωάκι, όπως υποτιμητικά τον αποκαλούν οι πολιτικοί του αντίπαλοι.

Είναι ο μουτζαχεντίν της γερμανικής αντίληψης για την «ενωμένη ευρώπη», είναι ο αυταρχικός και αλαζόνας φύλαρχος, που ανακαλύπτει τη Νέα Υόρκη, τον καπιταλισμό (τον κανονικό όχι τον οθωμανικό…) και τα μεγάλα σαλόνια. Είναι ο κομμουνιστής που ανακάλυψε τη νέα Μόσχα του.
Είναι άξεστος και αμόρφωτος, σύμφωνοι, αλλά όλος ο βίος και η πολιτεία του μόνο αφέλεια δεν δείχνουν. Τα ευρωπαϊκά κόμματα τον θαυμάζουν ανυπόκριτα για την ικανότητά του να μετατρέψει την προσωπική του κωλοτούμπα σε κωλοτούμπα ολόκληρης της κοινωνίας, που κακά τα ψέματα, εξευτελίζεται έκτοτε διαρκώς.

Το τόλμημά του ήταν πιο ριψοκίνδυνο και από τις Αρδέννες του Χίτλερ, αλλά πέτυχε. Είπε εκείνη την κρίσιμη στιγμή ένα μεγαλοπρεπέστατο, «Σκάστε! Εγώ αποφασίζω!» και όλοι σώπασαν.
Δεν είναι πολλές αυτές οι στιγμές στην ελληνική ιστορία, οφείλουμε να ομολογήσουμε"

(Via anarchypress)

 *pics'credit: tolimeri.wordpress.com - viewtag

...and THAT'S HOW IT'S DONE...NOWADAYS!  -
This is JUSTIN JOHNSON! (προσεχώς αφιέρωμα...)

Patricia Roberts- Miller: "Δημαγωγία και Δημοκρατία" *
-plus: GRATEFUL DEAD on "DIRE WOLF" (Live San Fran '83)

«Οι Γερμανοί είναι κακοί, πολύ κακοί». Ντόναλντ Τραμπ, Βρυξέλλες, Απρίλιος 2017       *

  Οι Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής ιδρύθηκαν ύστερα από έναν σκληρό εμφύλιο πόλεμο, που είχε σαν αφορμή τις τελείως διαφορετικές απόψεις των πατέρων του αμερικανικού έθνους και των πολιτειών που απάρτιζαν το πρώιμο αμερικανικό κράτος για τον θεσμό της ανθρώπινης δουλείας.

  Η Πατρίσια Ρόμπερτς- Μίλερ, καθηγήτρια Ρητορικής και Συγγραφής και διευθύντρια του Κέντρου Συγγραφής του Πανεπιστημίου του Τέξας, στο Όστιν, έγραψε ένα μικρό δοκίμιο για τη δημαγωγία ξεκινώντας ακριβώς από την εποχή του αμερικανικού εμφυλίου πολέμου, περίοδο κατά την οποία η δημαγωγία εμφανίστηκε με τον υπέρ της δουλείας λόγο ορισμένων αξιοσέβαστων αμερικανικών προσωπικοτήτων.
Ο λόγος εκείνος, αδιανόητος για τα σημερινά δεδομένα, εκφερόμενος μάλιστα από χείλη μορφωμένων, πετυχημένων οικονομικά και πιστών στον χριστιανισμό ανθρώπων από τον αμερικανικό νότο, υπήρξε για μικρό χρονικό διάστημα δημοφιλής. Αν και ηττήθηκε στη συγκεκριμένη εμφύλια σύρραξη, εντούτοις όχι μόνο διατηρήθηκε σε μεγάλο τμήμα του αμερικανικού λαού επί αιώνες, αλλά σύμφωνα με την Π. Ρόμπερτς- Μίλερ ο λόγος εκείνος εγκαταστάθηκε οριστικά στο σώμα της αμερικανικής κοινωνίας.

  Έκτοτε, όπως υποστηρίζει, υπήρξαν αρκετές αφορμές και χαρακτηριστικές περίοδοι όπου η δημαγωγία πήρε το πάνω χέρι στην αμερικανική πολιτική πραγματικότητα, επηρέασε με δραματικό τρόπο την πολιτική ατζέντα, όρισε το πλαίσιο της κομματικής και ιδεολογικής αντιπαράθεσης και παρήγαγε ορισμένα εντυπωσιακά αποτελέσματα· η νίκη του Ντόναλντ Τραμπ το 2016, μια νίκη που φαντάζει ακόμα και σήμερα εντελώς παράλογη σε εκατομμύρια Αμερικανούς και δισεκατομμύρια πολίτες του υπόλοιπου κόσμου, είναι κατά την Αμερικανίδα πανεπιστημιακό άλλο ένα επεισόδιο στη μακρά ιστορία της δημαγωγίας στη χώρα της.
Εμείς - Αυτοί
  Το ολιγοσέλιδο βιβλίο της χωρίζεται σε τρία τμήματα: ένα πρώτο θεωρητικό, στο οποίο αποσαφηνίζονται οι πρωτεύουσες για το θέμα της έννοιες (δημοκρατία, δημαγωγία, δημαγωγός, πολιτικός διάλογος, πολιτικός ρεαλισμός, αφελής ρεαλισμός, απολυταρχία κ.ά.), ένα δεύτερο ιστορικό τμήμα, όπου αναλύεται μια χαρακτηριστική περίοδος δημαγωγίας και συγκεκριμένα ο τρόπος με τον οποίο αντιμετωπίστηκαν στις ΗΠΑ κατά τη διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου οι πολίτες που προέρχονταν ή είχαν καταγωγή από τις χώρες με τις οποίες οι ΗΠΑ βρίσκονταν σε πόλεμο (Ιταλία, Γερμανία και, κυρίως, Ιαπωνία), ενώ στο τρίτο μέρος του βιβλίου η συγγραφέας απαντάει στο μείζον ερώτημα των ημερών μας: τι κάνουμε με τη δημαγωγία;

  Η Πατρίσια Ρόμπερτς-Μίλερ θεωρεί ότι η μήτρα από την οποία γεννιέται η δημαγωγία, όχι μόνο στις σύγχρονες αλλά σε κάθε ανθρώπινη κοινωνία, είναι η αναγωγή των πολιτικών ζητημάτων στο σχήμα Εμείς (οι καλοί) – Αυτοί (οι κακοί). Επειδή μάλιστα στις ανθρώπινες κοινωνίες, ειδικά στις σύγχρονες δημοκρατίες, οι λύσεις των προβλημάτων σπάνια είναι προφανείς, το δίπολο αυτό τίθεται σε λειτουργία πολύ συχνά με την ελπίδα πως έτσι θα δοθεί λύση. Αυτό άλλωστε κάνει κι ο Τραμπ: οι ΗΠΑ είναι οι καλές, όλοι οι άλλοι είναι κακοί. Τα αμερικανικά προϊόντα είναι τα καλά (με την έννοια του ηθικού εδώ…) κι όλα τα άλλα είναι τα κακά που πρέπει να φορολογηθούν, όπως τα γερμανικά αυτοκίνητα, τα κινέζικα τηλέφωνα και η ελληνική φέτα.

  Η Αμερικανίδα πανεπιστημιακός προσπαθεί σε πρώτο χρόνο να δώσει το περίγραμμα στο οποίο θα κινηθεί, ξεκαθαρίζοντας ότι είναι άλλο η δημαγωγία (ως μια πολιτική διαδικασία αναζήτησης λύσεων κι εκφοράς συγκεκριμένου λόγου) κι άλλο ο δημαγωγός (ο φορέας λόγου). Για τη συγγραφέα, η δημαγωγία είναι ένας τοξικός πολιτικός βιότοπος, που προϋπάρχει στις ανθρώπινες κοινωνίες και βασίζεται σε τυφλούς διαχωρισμούς. 
Η παράνοια της δημαγωγίας
  Μέσα σε αυτόν τον βιότοπο, κάτω από συγκεκριμένες θερμοκρασίες «ανάφλεξης», επωάζεται και πυροδοτείται ο δημαγωγικός λόγος κι αναδεικνύεται ο δημαγωγός: η περίπτωση της Γερμανίας του Αδόλφου Χίτλερ και του ναζισμού είναι –για τη συγγραφέα– κλασικό παράδειγμα. Οι φρικτές θεωρίες του ευγονισμού, οι ακραίες πολιτικές εξόντωσης των αντιπάλων που εφαρμόστηκαν από τους ναζί κατάφεραν να επιβληθούν σε –απαθείς ως έναν βαθμό– κοινωνίες, επειδή η δημαγωγία που τις προώθησε και τις επέβαλε είχε κάνει χρόνια πριν τη δουλειά της αργά, αθόρυβα και μεθοδικά.

  Αυτό το αρρωστημένο σε βάρος των Εβραίων κλίμα της προπολεμικής Γερμανίας αντιπαραβάλλει και συγκρίνει με το τεταμένο σε βάρος των Ιαπώνων κλίμα στο εσωτερικό των ΗΠΑ κατά τη διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου. Είναι χαρακτηριστικό ότι ενώ ουδέποτε καταγράφηκε η οποιαδήποτε δολιοφθορά στο εσωτερικό των ΗΠΑ από υποτιθέμενους Ιάπωνες πράκτορες, υπήρχαν Αμερικανοί γερουσιαστές και εισαγγελείς που επέμεναν για καιρό ότι επίκειται δολιοφθορά, φτάνοντας μάλιστα στο σημείο να υποθέτουν ότι επειδή δεν υπάρχει περιστατικό δεν σημαίνει ότι δεν υπήρχε δίκτυο κατασκόπων έτοιμο ανά πάσα στιγμή να διαλύσει το εσωτερικό των ΗΠΑ. Τα αποτελέσματα αυτής της παράνοιας ήταν τραγικά – οι μαζικές εκτοπίσεις άσχετων, φουκαριάρηδων Ιαπώνων.

   Στο τελευταίο μέρος του βιβλίου και χρησιμοποιώντας –μεταξύ άλλων– την αρχαία ελληνική γραμματεία η οποία, ως συνήθως, είχε αντιμετωπίσει (κι) αυτό το ζήτημα πριν από 2.500 χρόνια (Θουκυδίδης κ.ά.), η συγγραφέας τοποθετείται συνολικά για το δίπολο δημαγωγία-δημοκρατία.

  Η Πατρίσια Ρόμπερτς-Μίλερ αναγνωρίζει ότι δεν μπορεί να υπάρξει κοινωνία χωρίς τον ιό της δημαγωγίας και πρόθυμους ξενιστές του, που θα μολύνουν το σώμα της κοινωνίας προσφέροντας «εύκολες» λύσεις («Οι Γερμανοί είναι κακοί…»), όπως δεν μπορεί να υπάρξει τηλεόραση χωρίς κακό ποιοτικά πρόγραμμα που θα το παρακολουθούμε αμέτοχοι από τον καναπέ μας, όπως γράφει. Μπορούμε όμως ανά πάσα στιγμή να κλείσουμε τη φαινομενικά διασκεδαστική τηλεόραση, γράφει χαρακτηριστικά, και να σηκωθούμε για να κάνουμε καμιά βόλτα, αναζητώντας και τις άλλες πλευρές της πραγματικότητας. Κι αυτό είναι δημοκρατία.

*( από το diastixo.gr )https://diastixo.gr/kritikes/meletesdokimia/10639-dimioyrgia-kai-dimokratia Θανάσης Αντωνίου

Δημαγωγία και δημοκρατία
Πατρίσια Ρόμπερτς-Μίλερ
μετάφραση: Σέβυ Σπυριδογιαννάκη
εκδόσεις Ψυχογιός
 pics'credit: analyst.gr - Ριζοσπάστης

  That's what I'm talkin' about, dudes! Γιάννης Fogerty & Billy-ΖΖ-Gibbons μαζί στο studio και (μετά απ'αυτό...)  ΚΑΙ σε περιοδεία. Fuckin wow..!
  Rockin' down the highway-these guys never quit, never will...they'll find a way,(only god knows how) -no doubt...- even in the...''foreverland'', jammin' with all the ...grateful dead musicians. * (But let's knock on -rose or mahogany wood-seems TOO early 4 dat...) |*
   These 2, together with the session playaz jammin'| along), look like a newly formed power duet...kids  really...wannabee rockstars someday, may.B.''...and this day...this day'll come...oh yes, this day would come..''. For both o'them actually-true r n' r Icons they(so 2 speak), ''developed'' their bands into:  ZZs were 3 parts in ONE SOLID mean machine, as CCR was the magic ''cube'' w/ country, r n'r, garage & soul- different vehicles, parallel roads paths.

  Ε αυτό κι αν είναι "δωράκι" για τ' αυτάκια και τα μάτια μας μαζί...Gibbons & Γιάννης Fogerty μαζί! Που να φανταστούμε, κωλοβαρώντας στο YouTube, ότι θα 'πέφταμε' πάνω σε Fogerty & ZΖs να...κωλοβαράνε στο studio, προβάροντας/τζαμάροντας τραγούδια από την τεράστια λίστα από hits, αμφοτέρων των ιερών τεράτων του rock n'roll.
  Για κάτι τέτοια αξίζει το συγκεκριμένο δίκτυο/κανάλι και μας χαρίζει στιγμές μαγικές. Κρίμα μόνο που το κλιπάκι περιορίζεται σε λίγα λεπτά.

Υ.Γ. Υπάρχει βεβαίως ολόκληρη σειρά από την εν λόγω 'πρόβα'- όρεξη να' χει κανείς και έναν καλούτσικο οπτικοακουστικό εξοπλισμό.