Ένα ΑΝΤΙΟ στον Pete Shelley
plus: Buzzcocks' FULL concert (2004)

pic by: uDiscoverMusic

Πριν μερικά χρόνια πέρασα την πόρτα του club Κύτταρο για να δω τους Βρετανούς Buzzcocks. Είχα απωθημένο να συναντήσω τον Pete Shelley, τον συνιδρυτή, συνθέτη, κιθαρίστα και τραγουδιστή της μεγάλης punk μπάντας από το Bolton.Δύο ώρες αργότερα στεκόμουν έξω από τα μικροσκοπικά, κλειστοφοβικά καμαρίνια μαζί με 5-6 πιτσιρίκια που είχαν πιάσει στασίδι από ώρα κρατώντας στα χέρια τους singles των Buzzcocks, κάτι πανσπάνια κομμάτια από τα πολύ πρώτα χρόνια της καριέρας τους. Που τα είχαν βρει;

Τη ώρα που άνοιξε η πόρτα για το κοινό, οι πιτσιρικάδες όρμησαν μέσα και έπεσαν όλοι πάνω στον Shelley ο οποίος, κοντούλης όπως ήταν, χάθηκε στις αγκαλιές τους. Δεν πρόλαβα να αντιδράσω, το punk θέλει νιάτα κι εγώ ήμουν ήδη 45άρης όταν συναντήθηκα για πρώτη φορά με έναν από τους νεανικούς ήρωές μου. Με πρόλαβαν τα νιάτα.

Έμεινα με το κασετοφωνάκι στο χέρι να κοιτάζω την ομήγυρη η οποία είχε πιάσει ήδη την κουβέντα με τον άνθρωπο που ήθελα διακαώς να μιλήσω. Εκείνη τη στιγμή μάλιστα υπέγραφε singles και albums. Πίσω από το τσούρμο με τους πιτσιρικάδες και τον συγκαταβατικό αλλά πάντα σκεπτικό Shelley χαμένο στο κέντρο σαν μικρός Θεός που κατέβηκε στη Γη να ευλογήσει το ποίμνιό του, διέκρινα ανάμεσα στις σκιές, αποσβολωμένος όπως κι εγώ, τον κιθαρίστα και τραγουδιστή Steve Diggle.

Ψηλός, ξεμαλλιασμένος κι άχαρος, με τη μακρόστενη μουτσούνα του, τα παράταιρα ρούχα του και ιδρωμένος από το live. Μου χαμογέλασε αμήχανα. Τον πλησίασα έδωσα το χέρι μου και είπα αυτοσχεδιάζοντας σε κλάσματα δευτερολέπτου: «Κύριε Ντιγκλ μήπως θα μπορούσαμε να μιλήσουμε λίγο για ένα φανζίν που εκδίδω;». Τα επόμενα 15-20 λεπτά ήταν από τα ωραιότερα που έχω περάσει με την ιδιότητα του δημιουργού fanzines. Η συνέντευξη πήγε υπέροχα και δημοσιεύτηκε στο 5ο τεύχος της Εντροπίας τον Μάη του 2014. Έχασα την ευκαιρία να μιλήσω με τον μεγάλο Πιτ Σίλεϊ αλλά γνώρισα τον Στιβ Ντιγκλ.

Ο Σίλεϊ έφυγε για πάντα από τη σκηνή πριν μερικές εβδομάδες όταν ένα ξαφνικό έμφραγμα που έκοψε το νήμα της ζωής στα 63 χρόνια του. Για όλους εμάς που τον αγαπήσαμε ήταν ένας από τους κορυφαίους Βρετανούς συνθέτες των τελευταίων 4 δεκαετιών, μια τρομερή μορφή της αναζωογόνησης της βρετανικής μουσικής σκηνής, ένας λευκός ιππότης του πανκ. Έγραψε πολλά τραγούδια, έδωσε χιλιάδες συναυλίες σε όλο τον κόσμο, κυκλοφόρησε 9 στούντιο δίσκους και 24 singles και έγραψε μερικούς από τους ωραιότερους στίχους που τραγούδησα ποτέ στη ζωή μου.

Μπορεί να έχασα, στο νήμα, την ευκαιρία να μιλήσω μαζί του για όλα εκείνα που ήθελα – από το Θατσερισμό και το punk κίνημα του 1977, μέχρι το Εργατικό Κόμμα, τη νεολαία και την εξέλιξη του rock- κρατώ όμως πάντα στη θύμησή του την υπέροχη φωνή του, τα απαλά ακόρντα και τα οργισμένα ριφάκια του αλλά και τις αιχμηρές ματιές του δεξιά κι αριστερά στις σκηνές του κόσμου όπου έπαιζε. Κρατώ για πάντα μέσα μου το φλεγόμενο πανκ πνεύμα που τον κρατούσε τόσο δημιουργικό μέχρι και την έκτη δεκαετία της ζωής του.

Το punk 40άρισε πια. Οι μεγάλοι ήρωές μας είναι πατημένα 60 αλλά συνεχίζουν να ροκάρουν στις σκηνές όλου του κόσμου και κάθε τόσο περνάνε κι από εδώ για να μας θυμίζουν ότι κάποτε άνοιξαν ένα παράθυρο στη μουσική και μπήκε καθαρός αέρας. Ο αέρας που αναπνέουμε έχει κάτι από το δικό τους ‘οξυγόνο’. Κι όταν κάποιοι από αυτούς φεύγουν, η ατμόσφαιρα βαραίνει...
                                                          Θανάσης Αντωνίου