O Tσίπρας στην Ιθάκη- όχι το νησί...- για απεξάρτηση από την εξουσία. Το διάγγελμα που λειτούργησε σαν overdose...οι "παρενέργειες" στον Τύπο.
Tελεσίγραφο της ιστορικής 'Αυγής' στον πρωθυπουργό για το παραπάνω πρωτοσέλιδο: "Ή εμείς ή αυτοί..!"
Συμβολική- το δίχως άλλο- ήταν η επίσκεψη του πρωθυπουργού Αλέξη Τσίπρα στην Ιθάκη. Η επιλογή του συγκεκριμένου νησιού ως τόπος από τον οποίο ο πρωθυπουργός απευθύνθηκε στον ελληνικό λαό μόνον τυχαία δεν ήταν.
Σύμφωνα με πληροφορίες των Διαχειριστών του Χάους, ο ηγέτης της κυβέρνησης τα' χει παίξει εντελώς από τη συνεχιζόμενη διακυβέρνηση της χώρας και δε μπορεί ν' αντισταθεί καν στη σκέψη περί αποχώρησης του από την εξουσία.
"Δεν το κουνάω με τίποτα..." φέρεται να είπε σε κολλητό του κουμπάρου του αδερφού του ξαδέρφου κοινού φίλου του με χαοτικό συνΔιαχειριστή. "Θέλω κι άλλο, κι άλλο...θέλω να γίνω ΝτάΪσελμπλουμ, Μέρκελ, Μοσκοβισί, ότι να'ναι..." συνέχισε στο παραλήρημα του ο πρωθυπουργός κατά τη διάρκεια τσιπουροκρασομπυρομοχιτομεζέ που έλαβε χώρα σε bar restaurant (παρακαλώ...) του νησιού.
Οι κολλητοί του πάντως, που ήταν και αυτοί που τον οδήγησαν με διάφορες "ντρίπλες" στο νησί, λέγεται πως τον προσέγγισαν ήδη με σκοπό να τον πείσουν να ενταχθεί στο, υπό "κατασκευήν" ειδικά για πάρτη του, υπο-τμήμα του γνωστού κέντρου απεξάρτησης "Ιθάκη" για να αρχίσει την προσπάθεια του για απεξάρτηση από το έντονα εθιστικό "ναρκωτικό" που ονομάζεται 'εξουσία'.
Η ως άνω λεζάντα στην πρώτη σελίδα της 'Εφ.Συν.', η φωτογραφία του Αλέξη η οποία λειτούργησε στον πρωθυπουργό ως overdose, αλλά κυρίως οι συνεχείς αβάντες της εφημερίδας στον Τσίπρα και στο ΣΥΡΙΖΑ γενικότερα, προκάλεσαν (για ακόμη μια φορά) την έκρηξη στελεχών (σ.σ. ανδρών...) της ιστορικής (και επίσημης) εφημερίδας του κόμματος που τραβούσαν τα μαλλιά αμφότερων των κεφαλών τους.
"Δε μπορεί να συνεχιστεί αυτό- ή αυτοί ή εμείς" είπε σε κολλητό του γκόμενου της γκόμενας της πρώην συζύγου γνωστού δημοσιογράφου της εφημερίδας συνΔιαχειριστής του ιστολογίου μας και μας το μετέφερε αυτούσιο. "Οι κουφάλες το' χουν παραχέσει - δεν υπάρχει περίπτωση να συνυπάρξουμε σ' αυτή τη χώρα και οι δυο μας. Αυτοί γλείφουν τον Αλέξη σε κάθε σημείο του σώματος του!" συμπλήρωσε ο δημοσιογράφος. "Εμ 'κερατάδες', εμ και 'χρεωμένοι, εμ και χωρίς κυκλοφορία...όχι, δεν γίνεται- θα 'χουμε ιστορίες, σας το λέω με βεβαιότητα" ολοκλήρωσε ο γνωστός λειτουργός του Τύπου.
Πληροφορίες του ιστολογίου μας θέλουν στελέχη της 'Αυγής' να επιχειρούν να επικοινωνήσουν με τον πρωθυπουργό και να του ζητήσουν- χωρίς ευγένειες, πρωτόκολλα και άλλες τέτοιες γνωστές μαλακίες- να ζητήσει με τη σειρά του από τους υπεύθυνους της 'Εφ.Συν.' να 'πατήσουν' φρένο ή έστω να αφήσουν το ρημάδι το ποδάρι τους από το γκάζι...
Και οι πιο δυνατές συμπάθειες έχουν τα όρια τους...(- όχι όμως και οι παράφοροι έρωτες...)
*pics'credits: F.Syn. - Alta Mira Recovery Programs - αττικά νέα
Τρίτη 14 Αυγούστου 2018
Δημήτρης Σωτηρόπουλος: "Η ελληνική κοινωνία πολιτών και η οικονομική κρίση"
Η κατάρρευση του κομματικού συστήματος με την είσοδο της Ελλάδας στο τούνελ της οικονομικής κρίσης το 2010, τα αλλεπάλληλα προγράμματα μεταρρυθμίσεων που επέβαλαν οι δανειστές και το διεθνές κεφάλαιο, η απότομη φτωχοποίηση μεγάλου τμήματος του ελληνικού λαού και η κρίση αντιπροσώπευσης έφεραν αλλαγές σε αυτό που οι πολιτικοί και κοινωνικοί επιστήμονες αποκαλούν «κοινωνία των πολιτών». Η τέχνη της προώθησης
Η κινητοποίηση του ελληνικού λαού για να αποκρούσει την επέλαση του άγριου νεοφιλελευθερισμού προκάλεσε, τα πρώτα χρόνια της κρίσης, αλλαγές στη σύσταση και τη λειτουργία της κοινωνίας των πολιτών: παλιά μορφώματα όπως οι (αμαρτωλές σε μεγάλο ποσοστό) ΜΚΟ υποχώρησαν, ενώ νέες εκφάνσεις συλλογικότητας αναδύθηκαν. Ήταν όμως αληθινά ποιοτική αναβάθμιση του ρόλου της κοινωνίας των πολιτών αυτό που ζήσαμε από το 2010 και μετά; Πόσο ουσιαστική μπορεί να είναι η συμβολή της μέσα σε ανταγωνιστικές, ταξικές κοινωνίες όπως οι ευρωπαϊκές; Είναι η Εκκλησία, τα συνδικάτα και τα πολιτικά κόμματα μορφές της κοινωνίας των πολιτών; Κι εδώ, υστέρηση
Ο Δημήτρης Σωτηρόπουλος, καθηγητής στο Τμήμα Πολιτικής Επιστήμης και Δημόσιας Διοίκησης στο Πανεπιστήμιο Αθηνών, δημοσιεύει ένα μικρό, καλογραμμένο, πυκνό, επικαιροποιημένο και πλούσιο σε ιδέες έργο για την κοινωνία των πολιτών. Εξετάζει σφαιρικά το θέμα του, εκθέτει το πώς ήταν διαμορφωμένη πριν και κυρίως πώς εξελίχθηκε κατά τη διάρκεια της κρίσης η κοινωνία των πολιτών, παρουσιάζει πολλές και αντιθετικές μεταξύ τους απόψεις σχετικά με τη φυσιογνωμία και το περιεχόμενο της κοινωνίας των πολιτών, ενώ δεν παραλείπει να συγκρίνει την ελληνική πραγματικότητα με τη διεθνή.
Μάλιστα, ξεκινάει από εκεί: η Ελλάδα, σύμφωνα με τον Δ. Σωτηρόπουλο, διαθέτει μια μικρή σε μέγεθος, αρκετά προβληματική αλλά πάντως υπαρκτή και ορατή κοινωνία των πολιτών. Όπως και σε δεκάδες άλλες εκφάνσεις του καθημερινού βίου της, έτσι και στην κοινωνία των πολιτών, η Ελλάδα πληρώνει την κακοδαιμονία του παρελθόντος της.
Η πατρονία ως ο κύριος τρόπος διαμεσολάβησης του πολίτη με το Κράτος, η σταδιακή αποστασιοποίηση του πολίτη από την πολιτική και το ισχνό «κοινωνικό κεφάλαιο» της χώρας (το ορίζει ως η εμπιστοσύνη των ανθρώπων σε φορείς και θεσμούς) είναι οι τρεις λόγοι για τους οποίους, σύμφωνα με τη γνώμη του, η χώρα μας απέχει από αυτό που αποκαλούν στην Ευρώπη «κοινωνία των πολιτών».
Είναι επίσης γνωστό ότι η Ελλάδα υπολειπόταν σε συμμετοχή πολιτών της, αλλά και σε πόρους που κατευθύνονταν προς την κοινωνία των πολιτών, παρότι υπήρχαν σημαντικά κοινωνικά δίκτυα που έπαιζαν ρόλο ταυτόσημο ή παραπλήσιο με αυτό που περιγράφει η δυτική βιβλιογραφία για τον συγκεκριμένο όρο. Αθλητικά σωματεία και θρησκευτικές ομάδες, πολιτιστικοί σύλλογοι και φιλανθρωπικές οργανώσεις ήταν μερικές εκφάνσεις της κοινωνίας των πολιτών, οι περισσότερες από τις οποίες απέκτησαν τη γνώριμη σε μας μορφή τους μετά την αποκατάσταση της δημοκρατίας το 1974.
Ο συγγραφέας επιχειρεί να ρίξει φως στις αντιφάσεις που χαρακτηρίζουν την ελληνική κοινωνία, όπως π.χ. το γεγονός ότι στην Ελλάδα προκηρύσσονται οι περισσότερες γενικές απεργίες στην Ευρώπη χωρίς όμως ιδιαίτερη μαζικότητα. Προσπαθεί να διακρίνει λεπτές έννοιες όπως την «αφανή» από την «εμφανή» κοινωνία των πολιτών (στην πρώτη απουσιάζει η ιεραρχική οργάνωση και η νομική κατοχύρωση της δεύτερης), ενώ εξετάζει και το φαινόμενο αντιδημοκρατικών μορφών κοινωνίας πολιτών, όπως τα συσσίτια της Χρυσής Αυγής. Καταγράφει επίσης άτυπες συσσωματώσεις της ελληνικής κοινωνίας που εμφανίστηκαν μετά το ξέσπασμα της κρίσης, όπως οι εναλλακτικές δομές υγείας, τα δίκτυα πώλησης χωρίς μεσάζοντες κ.ά.
Οι «Αγανακτισμένοι», αλλά και το κίνημα «Δεν πληρώνω» εξετάζονται ως ιδιαίτερες, δυναμικές, καινοφανείς μορφές κοινωνίας των πολιτών, αφού όμως πρώτα ο συγγραφέας καταγράφει κάποιες ενστάσεις για το κατά πόσο τα συλλογικά αυτά μορφώματα υπακούν στη διεθνή ορολογία.
Στο σημείο αυτό αξίζει να αναφέρουμε ότι ο συγγραφέας ξεπλέκει γρήγορα με τις κλασικές μαρξιστικές και τις νεομαρξιστικές θεωρίες για την κοινωνία των πολιτών. Γράφει ότι η σκεπτικιστική –συχνά απορριπτική– στάση των μαρξιστών για την κοινωνία των πολιτών «ηχεί πολύ παράξενα σήμερα».
Πράγματι, μερίδα της αριστεράς απορρίπτει ή απαξιώνει την κοινωνία των πολιτών. Το ΚΚΕ είναι το πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα: την πρώτη περίοδο της κρίσης διαχώρισε τη θέση του π.χ. από το κίνημα της πατάτας, που λίγο ως πολύ το θεώρησε δούρειο ίππο του καπιταλισμού για τον αφοπλισμό της εργατικής τάξης και την καταστολή των ταξικών αγώνων (που τότε φούντωναν ερήμην του Κόμματος). Φαινόμενο σε εξέλιξη
Αξιοποιώντας ευρωπαϊκές και εγχώριες έρευνες, βασισμένος στη σύγχρονη βιβλιογραφία, αλλά στηριζόμενος και στην παλιότερη ανάγνωση των κοινωνικών κινημάτων από δυτικούς πανεπιστημιακούς, ο συγγραφέας επιχειρεί να οριοθετήσει τον κόσμο της αλληλεγγύης, των άτυπων δικτύων και της κοινωνικής ευαισθητοποίησης, ξεκαθαρίζοντας όμως ότι είναι πολύ νωρίς ακόμα για ασφαλή συμπεράσματα, μιας και οι έρευνες συνεχίζονται ενώ καθημερινά νέες μορφές της κοινωνίας των πολιτών αναδύονται ενώ άλλες, όπως π.χ. οι παραδοσιακές ΜΚΟ, υποχωρούν.
Το συμπέρασμά του είναι ότι η συγκυρία παρείχε ευκαιρίες και σε λιγότερο ισχυρά τμήματα της κοινωνίας των πολιτών (σε σχέση π.χ. με τις πανίσχυρες αλλά διεφθαρμένες ΜΚΟ ή τα πλήρως απαξιωμένα συνδικάτα), να οργανωθούν και να αποκτήσουν «φωνή» καταλαμβάνοντας χώρους στη δημόσια σφαίρα. Πρόκειται για χώρους που ανοίγονται και για μορφώματα που σχηματίζονται λόγω της υποχώρησης των παλιών, παγιωμένων ρυθμίσεων και συσχετισμών ανάμεσα στην κοινωνία των πολιτών και το Κράτος.
Δεν είναι τυχαίο ότι κατά την τελευταία γενική απεργία που προκήρυξε η ΓΣΕΕ στις 30 Μάη, η συγκέντρωσή της στην πλατεία Κλαυθμώνος αριθμούσε μερικές δεκάδες μεσήλικες κομματικούς συνδικαλιστές του δημοσίου ενώ, λίγο πιο πέρα, οι αναρχοσυνδικαλιστικές ομοσπονδίες και τα αυτοοργανωμένα συνδικάτα βάσης –τα οποία συμμετείχαν στην απεργία αν και είχαν καταγγείλει ορθά το έωλο πλαίσιό της– αριθμούσαν δεκαπλάσιους άγριους, συνειδητοποιημένους ταξικά μητροπολιτάνους.
Θανάσης Αντωνίου (από το diastixo.gr)
Η ελληνική κοινωνία πολιτών και η οικονομική κρίση
Δημήτρης Α. Σωτηρόπουλος
εκδόσεις Ποταμός
*ics'credit: isolution.gr - oroskopos
Δευτέρα 30 Ιουλίου 2018
Πάντα ΜΠΡΟΣΤΑ η Ελλάς..! (και κάποιοι ...από πίσω...)
special video clips: "Μπαίνοντας από την...πίσω πόρτα" & "Δε θα έπρεπε να πονάει από πίσω" (by JACK & JILL) Τελικά, αυτή η χώρα δημιουργήθηκε για να βρίσκεται πάντα μπροστά...από αρχαιοτάτων χρόνων, όταν η συγκεκριμένη 'έκφραση' (αυτο)εξηγούνταν κυριολεκτικά- λέξη προς λέξη- και η ερμηνεία της απέδιδε τα του κάισαροος τω καίσαρι...
Από τη στιγμή όμως που ο "Καίσαρας" (ας παραλείψουμε κάποιων αιώνων γεγονότα που επηρέασαν - "τροποποίησαν" - μετάλλαξαν τον κόσμο as we knew it ) ανέλαβε τα ηνία και οι 'χρυσοί αιώνες', οι (θρυλούμενες) διαπλανητικές επαφές και οι -άνευ προηγουμένου και επομένου- φιλοσοφικές αναζητήσεις έπαψαν να αποτελούν το ΖΗΤΟΥΜΕΝΟ σε αυτόν τον κόσμο, άλλαξαν όχι μόνον τα κόζια αλλά "πληρώθηκαν" οι παλιές δόξες, αναδρομικά και επί του (..."εκάστοτε") παρόντος...
Η πάλαι ποτέ 'αυτοκρατορία' της Αθηναϊκής (ή της Μακεδονικής ή της ...κ.ο.κ.) παγκόσμιας "μητρόπολης", μετετράπη με την πάροδο των αιώνων σε βυζάντιο, μετέπειτα Ελλάς κλπ κλπ και-για να μη μακρυγορούμε- φθάσαμε στην 'ψωροκώσταινα' και στο σήμεραααααα....
Και όμως, κυρίες και κύριοι, η Ελλάς παραμένει μπροστά...Πρώτη παντού...
Στις φωτιές? αλλίμονο...Νωπές οι μνήμες, η φρίκη, οι πληγές, ΟΛΟΦΑΝΕΡΕΣ οι ευθύνες.
Στους σεισμούς? Πρώτη στας ευρώπας, 6η στον κόσμο- εδώ δε φταίει το κράτος για το ότι είναι...κουνιστό το (λεγόμενο και-) θεϊκό "οικόπεδο", φταίει όμως στην αντιμετώπιση του φαινομένου και στη διαχείριση των σχέσεων του με τον...Εγκέλαδο...
Στις πλημμύρες? Εκεί να δεις ...κωπηλατικούς αγώνες, με έπαθλο την επιβίωση και τη διάσωση ζωντανών και ακινήτων...
Στην καθαριότητα, την 'τακτοποίηση' τη χωροταξική' - οικολογική και τις ανομίες που 'ακολουθούν' το οτιδήποτε χτίζεται, πωλείται, αγοράζεται ή γίνεται αντικείμενο εκμετάλλευσης;...Η λαμογιά πάει σύννεφο...
Που μας οδηγεί κατευθείαν στη διαφθορά... Πρωτομάστορας ο έλλην...σε παγκόσμια κλίμακα...
Πάντα μπροστά...ακόμη και στην κρίση...στην (δήθεν) έξοδο-είσοδο-(δήθεν)έξοδο-είσοδο...και πάει λέγοντας. Άσε τους μαλάκες τους ισπανούς, τους πορτογάλους, τους ιρλανδούς που τη 'σκαπούλαραν' κάπως τη δουλειά, άσε και τις κουφάλες τα τσιπριωτάκια να κουρεύονται, έτσι όπως τους τα πήραν τότες....- εμείς εδώ έχουμε μάγκες πολιτίσιανς που ξέρουν πως (δεν) θα σταματήσει αυτό το ξέσκισμα ποτέ. Για μαλάκες μας περάσανε;
Έτσι...Πάντα μπροστά η Ελλάς και οι έλληνες, αλλά: με κάποιους από πίσω...και...(πάμε πάλι),είσοδος-΄έξοδος-είσοδος-έξοδος-ξανά είσοδος (ουφ!)- ...και μάλιστα χωρίς βαζελίνη- τι λέω??? χωρίς καν σάλιο...Πάντα μπροστά...Tι κι αν έλεγε ο Νίτσε για τον πολιτισμό "τον ηνίοχο- κάθε προηγούμενου και κάθε επόμενου..." και για εκείνη την "...αχτίδα φωτός μες στο σκοτάδι..." και άλλα πολλά που είτε θα γελούσες όταν τα διάβαζες είτε θα σκεφτόσουν πολλά και διάφορα αλλά...το σίγουρο είναι πως στ' αλήθεια δε θα μπορούσες να κρατήσεις εκείνο το ένα δάκρυ μέσα σου...ακόμη κι αν δεν το άφηνες να κυλήσει.
Τετάρτη 25 Ιουλίου 2018
Αλήθειες που καίνε...
. Έχει ξαναειπωθεί αλλά η ιστορία (μας) δεν παύει να μας το θυμίζει σε τακτά χρονικά διαστήματα: σε αυτό το κράτος, για να λάβει κανείς τη βοήθεια που του αναλογεί, πρέπει να καταστραφεί ολοσχερώς. Σ' αυτό το κράτος-τέρας, όπου- με όλο το σεβασμό και το πένθος για τους πυροπαθείς και τα θύματα της τραγωδίας της "χιλιοκαμμένης" Αττικής- οι μονίμως "καμμένοι" από χίλια μύρια προβλήματα δεν έχουν να ελπίζουν στα αυτονόητα- εκτός και αν φθάσουμε στο "...ο θεός να βάλει το χέρι του."
Αυτά, σ' αυτό το κράτος, δίδονται μόνο όταν η κατάσταση αποδειχθεί "μη αναστρέψιμη". Αυτό το ανάλγητο κράτος, θυμάται τις απαλλαγές από δάνεια και οφειλές-χαράτσια, τα επιδόματα, τις έκτακτες βοήθειες και τη δικαιοσύνη όταν κάποιοι- οι πιο άτυχοι- φθάσουν να μην έχουν πια στον ήλιο μοίρα και όλα αυτά μοιάζουν να έχουν χάσει το νόημα τους και τη σημασία τους.
Σ' αυτό το απάνθρωπο κράτος, που επί δεκαετίες τράφηκε από τις ανομίες την κακοδιαχείριση, την αδιαφορία για-τα-πάντα-όλα-φθάνει-να-μη-μας-αγγίζουν, αυτά συνέβησαν, συμβαίνουν και πιθανότατα θα συνεχίζουν να συμβαίνουν...σ' αυτό το κράτος που γιγαντώθηκε χάρη στην ανοχή όλων μας.
Έγκλημα, τιμωρία, αδικία- και"κακοδικία"...
"Η 'καθυστερημένη' ( ή "κατόπιν ...εορτής") δικαιοσύνη είναι ( και ισοδυναμεί με) άρνηση της
ίδιας της δικαιοσύνης"
(Ο Γουίλιαμ Γκλάντστοουν ήταν διαπρεπής Άγγλος πολιτικός του Φιλελεύθερου Κόμματος που διετέλεσε πρωθυπουργός του Ηνωμένου Βασιλείου.Διακρίθηκε για τη ρητορική του δεινότητα και τον φιλελληνισμό του. Βικιπαίδεια
Γέννηση: 29 Δεκεμβρίου 1809, Rodney Street, Liverpool, Λίβερπουλ, Ηνωμένο Βασίλειο
Απεβίωσε: 19 Μαΐου 1898, Κάστρο Χάουαρντεν
"Art is the lie that enables us to realize the truth. - H τέχνη είναι το ψέμα που μας καθιστά ικανούς να αντιληφθούμε την αλήθεια"
Pablo Ruiz Picasso (1881-1973)
(*pic: pinterest.com)
Τρίτη 24 Ιουλίου 2018
"Απάνθρωπο να πηγαίνει κανείς στη δουλειά με καύσωνα- η δουλειά μπορεί να 'βγει' και από το σπίτι μέσω chat..."- Έτη φωτός- εξ Ηλίου Ανατέλλοντος- μπροστά η η hi tech ,'δυτική' αλλά με ρίζες στην παράδοση, ΙΑΠΩΝΙΑ
by DK R
Είναι αναμφισβήτητα η πλέον προηγμένη, τεχνολογικά, κοινωνία του πλανήτη- σε όλα τα επίπεδα: οικονομία/βιομηχανία/ρομποτική & ΤΝ, εργασία, στέγαση, υγεία, παιδεία, τέχνες...τα πάντα στην Ιαπωνία, μοιάζουν να έρχονται από το...μέλλον, σήμερα κιόλας. Και αυτό είναι κάτι που μαρτυρούν όλοι όσοι επισκέπτονται τη χώρα του Ανατέλλοντος Ηλίου και επιστρέφουν εντυπωσιασμένοι- το λιγότερο...- από την εξέλιξη που παρατηρούν σε κάθε πεδίο της καθημερινότητας.
Αλλά αυτό που προκαλεί σχεδόν το θαυμασμό (στους περισσότερους έστω) είναι το ότι οι κάτοικοι της πλέον προηγμένης χώρας της άπω ανατολής κρατούν ισχυρούς και σταθερούς δεσμούς με την παράδοση.
Όσο και αν το πανταχού παρών 'νέον' κάνει τη νύχτα μέρα στις μεγάλες πόλεις της χώρας και τα κάθε είδους τεχνολογικά επιτεύγματα αποτελούν μέρος της καθημερινής ζωής του ιάπωνα, η παράδοση με τη μορφή των λουτρών μετά του απαραίτητου διαλογισμού και χαλάρωσης, τα θρυλικά μασάζ, η κυρίαρχη τάση για σοφή χρήση του χώρου και η αδιαφορία για το 'τεράστιο' και το πομπώδες αλλά κυρίως η γενικότερη τάση για σεμνότητα και ο σεβασμός στους γηραιότερους αντί της γνωστής 'ιδρυματοποίησης' (βλ. εγκατάλειψης...) των ατόμων της τρίτης ηλικίας που κυριαρχεί στον υπόλοιπο δυτικό κόσμο και βεβαίως η ενσωμάτωση των τοπικών στοιχείων της φύσης σε μια συνεχώς αναπτυσσόμενη κοινωνία, προκαλούν θαυμασμό αλλά και σκέψεις για το προς τα που -και πως- κατευθύνεται ο κόσμος μας.
Τι κι αν έχουν αποκαλέσει τους ιάπωνες, 'απόγονους' ερπετοειδούς φυλής που 'κρατά' από τους ...Νεφελίμ, τι εξωγήϊνους τους έχουν 'βαφτίσει', τι 'διασταύρωση' με το ημι-ανθρώπινο είδος που κατοικεί στα ...έγκατα της Κούφιας Γης...
Εμείς θα αγνοήσουμε τις συνωμοσιολογικές θεωρίες (ας τις αφήσουμε για τους φανατικούς του είδους) και ας αναφέρουμε- ελέω κλιματικής αλλαγής και αύξησης της θερμοκρασίας παγκοσμίως (που πολλοί κάποτε αποκάλεσαν "παραμύθια" και κατευθυνόμενη πληροφόρηση)- τον γιαπωνέζικο τρόπο αντιμετώπισης των εργαζόμενων σε συνθήκες καύσωνα και σε έναν κόσμο όπου η παραγωγή, η κατανάλωση και η 'ανάπτυξη' αποτελούν ζητούμενα και...προαπαιτούμενα για μια αξιοπρεπή (από οικονομικής άποψης) διαβίωση.
Τhe Japanese way
Οι ...μυστήριοι, λοιπόν, ιάπωνες, όπως πληροφορηθήκαμε από διεθνές πρακτορείο ειδήσεων το οποίο αφιέρωσε σεβαστό τηλεοπτικό χρόνο αποκαλύπτοντας -μιλώντας με υπεύθυνους κρατικών και ιδιωτικών φορέων και εταιρειών- πως οι προϊστάμενοι πολλών εξ αυτών δεν υποχρεώνουν τους υπαλλήλους τους να προσέρχονται στο πόστο τους όταν η θερμοκρασία ξεπερνά τους 31-32 βαθμούς Κελσίου.
"Προτιμούμε να αφήνουμε τους εργαζόμενους να κάθονται σπίτι τους και να κάνουν τη δουλειά τους από εκεί- συνεννοούμαστε και συνεργαζόμαστε μέσω chat στα computer μας..." τόνισε υπεύθυνος μεγάλης εταιρείας."Είναι απάνθρωπο να υποχρεώνεται κάποιος να πηγαίνει στην εργασία του όταν η θερμοκρασία ανεβαίνει τόσο- ιδιαίτερα από τη στιγμή που υπάρχει τρόπος να γίνεται η εργασία από το σπίτι- είναι καλύτερο και πιο παραγωγικό για όλους...".
Να προσθέσουμε πως θα ήταν το πο ενδιαφέρον ταξίδι- για τον υπογράφοντα τουλάχιστον...ακόμα και στο rock n' roll, οι ιάπωνες ήταν από τους πλέον φανατικούς εραστές του είδους- ποιός δε θυμάται τις γιαπωνέζικες περιοδείες των 'όποιων-να-'ναι (από τα '70s κιόλας) προκειμένου να αυξήσουν τις πωλήσεις τους και το κοινό τους αλλά κυρίως τη (ζητούμενη για πολλές μικρές, αρχικά, μπάντες που στη συνέχεια δοξάστηκαν και στην πατρίδα τους) αυτοπεποίθηση. Από τουε Beatles ως τους Deep Purple και από τους Grand Funk ως τους Hanoi Rocks και τους Cheap Trick.
Japan X-ο ροκ θρύλος της Ιαπωνίας -(κάτω:Guitar Wolf, the latest sensation.)
Το 'γιν' έχει ειπωθεί, πως συνυπάρχει με το 'γιαν'- η Γιακούζα με τους ιερείς, η ακραία μόδα και το σούμο με το baseball και τους αρχαίους ναούς, οι Guitar Wolf με τις παιδικές χορωδίες, τα σούσι με την ανατολίτικη vegan κουζίνα- όλα μαζί, σε μια 'διαφορετικού' τύπου 'αρμονία' ή έστω μια ισορροπία- με όλα τα θετικά και τα αρνητικά, όπως παντού άλλωστε...Ain't it somehow like that?
Japan Rules, folks- any objections?
*pics'credit: Travellience, Come On Out - Japan, Wikipedia, The Daily Beast
Δευτέρα 23 Ιουλίου 2018
Γιώργος Αναγνωστόπουλος: "Παγκόσμιος θόρυβος - 50 χρόνια heavy metal"...Τhe NOISY, ballsy, mutant side o' rock n' roll.*feat. ΙRON MAIDEN in ATHENS 2018+ LOADS OF OL' SCHOOL CLASSICS: :.MOTORHEAD, ANVIL, JUDAS PRIEST, OZZY with RANDY, VENOM + (numetalheads ASSJACK & HANK III). -ACES HIGH..!
Πριν από χρόνια, ένας Έλληνας προμότερ μουσικών συγκροτημάτων μού είχε πει σε συνέντευξή του: «Φέρνω δυο-τρεις μεγάλες metal μπάντες τον χρόνο για να καλύψω τα έξοδά μου – φως, νερό, τηλέφωνα, ενοίκια γραφείων και μισθούς εργαζομένων. Και φέρνω και καμιά δεκαριά rock μπάντες μήπως και βγάλω και γω κάτι».
Το heavy metal είναι ένα από τα σημαντικότερα, σε εμπορική αξία, παρακλάδια του rock με εκατομμύρια οπαδούς σε όλο τον κόσμο, με χιλιάδες ενεργές μπάντες (σε κάθε σημείο του πλανήτη) και αναρίθμητες ερασιτεχνικές ή επαγγελματικές ηχογραφήσεις, είτε στη φυσική μορφή των δίσκων (ψηφιακών ή βινυλίου), είτε στον αχανή διαδικτυακό χώρο.
Πέρα όμως από ένα μουσικό ιδίωμα με φανατικούς οπαδούς και μια τεράστια βιομηχανία να το υποστηρίζει (από ρουχισμό μέχρι διοργανώσεις φεστιβάλ κι από βιντεοκλίπ μέχρι μουσικό εξοπλισμό), το heavy metal είναι μια υποκουλτούρα η οποία διατηρεί όλα τα χαρακτηριστικά που έχουν περιγραφεί από κοινωνικούς επιστήμονες κι ορίζουν τη συγκεκριμένη έννοια.
TO METAL ΣΕ 50 ΕΝΟΤΗΤΕΣ
Ο Γιώργος Αναγνωστόπουλος, αρχιτέκτονας και graphic designer, διοργανωτής συναυλιών και δημοσιογράφος, με αφορμή τη συμπλήρωση μισού αιώνα από τον σχηματισμό των Black Sabbath στο Μπέρμιγχαμ της Αγγλίας (1968), τους οποίους θεωρεί την αφετηρία του metal (με τις ρίζες της συγκεκριμένης μουσικής να χάνονται στο κοινό παρελθόν της rock μουσικής), παρουσιάζει ένα πρωτότυπο σε σύλληψη και όμορφο σε γραφιστικό σχεδιασμό βιβλίο.
Χωρίζεται σε 50 ενότητες, για καθεμία από τις οποίες έχει γραφτεί ένα μικρό κείμενο κι έχουν γίνει οι ανάλογες εικονογραφήσεις, φτιαγμένες όλες στο χέρι από τον ίδιο τον συγγραφέα με τη μέθοδο dot drawing, η οποία αφήνει ένα καλαίσθητο εικαστικό αποτέλεσμα, απόλυτα ταιριαστό με τη συνολικότερη αισθητική του metal. Έτσι, το παρόν βιβλίο θα μπορούσε ταυτόχρονα να θεωρηθεί ένα ωραίο λεύκωμα heavy metal αισθητικής.
Στις 50 ενότητες του βιβλίου, ο συγγραφέας εξετάζει πτυχές της heavy metal μουσικής, οι οποίες δίνουν καθαρή εικόνα για το τι πραγματικά συμβαίνει στον συγκεκριμένο μουσικό χώρο και το ποιες είναι οι παγκόσμιες διαστάσεις του. Δεν πρόκειται για χρονολογική εξιστόρηση της εμφάνισης κι ανάπτυξης του metal, δεν αναλύονται υποκατηγορίες του είδους, δεν υπάρχουν συνεντεύξεις καλλιτεχνών ούτε κοινωνικές ή μουσικολογικές αναλύσεις.
Γιώργος Αναγνωστόπουλος
Εξετάζεται όμως το metal σε σχέση π.χ. με την εκπαίδευση, τον κινηματογράφο και την ενδυματολογία, παρουσιάζονται οι σχέσεις του με άλλα είδη μουσικής, οι επιρροές που δέχτηκε ή άσκησε το ίδιο.
Ιδιαίτερο ενδιαφέρον έχουν τα κεφάλαια όπου εξετάζεται η παρουσία του metal σε μη δυτικές κοινωνίες, όπως οι μουσουλμανικές/αραβικές. Εκεί, το ιδίωμα αν και βρίσκεται αντιμέτωπο με τον θρησκευτικό φανατισμό των θεοκρατικών καθεστώτων, εντούτοις καταφέρνει να επιβιώνει σε τελείως διαφορετικές κλίμακες και πολύ διαφορετικό προσανατολισμό από αυτόν του δυτικού metal. Από την άλλη, εξετάζεται και το στρατευμένο «χριστιανικό» metal. Ναι, υπάρχει και τέτοιο.
ΟΙ "ΚΑΥΤΕΣ ΠΑΤΑΤΕΣ" ΤΟΥ ΜΕΤΑL
Φυσικά, από ένα τέτοιο βιβλίο δεν θα μπορούσε να λείπει και η κλασική περί metal θεματολογία: τα ναρκωτικά, η θέση των γυναικών στη μουσική, τα προκλητικά εξώφυλλα/ονόματα/στίχοι, οι συναυλιακοί χώροι, τα μουσικά περιοδικά και fanzines του είδους, κ.ά.
Για τον μη μυημένο αναγνώστη, τα πιο ενδιαφέροντα κεφάλαια του βιβλίου, έργου που μπορεί να αποτελέσει ένα είδος εισαγωγής στον κόσμο του metal, είναι εκείνα που ασχολούνται με τα κορυφαία προβλήματα που απασχόλησαν τα προηγούμενα χρόνια το metal παγκοσμίως.
Ο σατανισμός (αναλύεται στο 13ο κεφάλαιο), η άλωση μέρους του metal από τις ακροδεξιές και φιλοναζιστικές αντιλήψεις, ο μεγάλος κύκλος αίματος και βίας που άνοιξε στη Νορβηγία πριν από 25 χρόνια από μέλη της τοπικής black metal σκηνής, η επίδραση του metal στις προεφηβικές και εφηβικές ηλικίες, οι αιτιάσεις ακραίων συντηρητικών κύκλων ότι το metal εκτρέπει προς τη βία, την αυτοκτονία και την εν γένει αντικοινωνική συμπεριφορά, παρουσιάζονται σε μικρά κείμενα.
Είναι σαφής η θέληση του συγγραφέα να απαλλάξει το metal από τις πολλές, συχνά υστερικές, κατηγορίες που το βαραίνουν, όπως επίσης είναι αξιέπαινη η προσπάθειά του να το αναδείξει ως μια εναλλακτική στην καθεστηκυία δισκογραφική βιομηχανία μουσική πρόταση, υπερτονίζοντας π.χ. τη δυναμική των κοινωνικών δεσμών που αναπτύσσονται στο εσωτερικό των διαφόρων φυλών του. Το αν πείθει είναι κάτι που θα αποφασίσει ο κάθε αναγνώστης ξεχωριστά – προϋπόθεση όμως, εκτός από την ανάγνωση του παρόντος, είναι η γνωριμία με τη metal μουσική· στο τέλος του βιβλίου παρατίθεται μια ενδεικτική δισκογραφία.
YΠΑΡΧΟΥΝ ΚΑΙ "ΜΕΤΑΛΛΑΔΕΣ" ΠΟΥ ΑΝΤΙΣΤΕΚΟΝΤΑΙ
Είναι αλήθεια ότι παραμένει ερωτηματικό μέχρι και τις μέρες μας το αν και κατά πόσο η συγκεκριμένη μουσική λειτούργησε ως κάτι περισσότερο από ένα ακραίο ιδίωμα του rock, ως κάτι σημαντικότερο από ένα εξωφρενικό attitude ενάντια στην απόλυτη ενσωμάτωση του rock στα γρανάζια της καπιταλιστικής δισκογραφικής αγοράς μετά τη δεκαετία του 1960.
Οι πιστοί του metal ισχυρίζονται ότι, τουλάχιστον στις μέρες μας, ένα μεγάλο κομμάτι της αυθεντικής metal μουσικής είναι απέναντι σε κάθε είδους εξουσία, στηρίζοντας υγιείς εναλλακτικές μορφές υποκουλτούρας και εξυφαίνοντας ισχυρούς κοινωνικούς δεσμούς μεταξύ των νέων παιδιών που εντάσσονται σε αυτή. Πράγματι, αυτό ισχύει σε μεγάλο βαθμό, γι’ αυτό και συναντάμε πλέον καθαρόαιμα metal σχήματα σε αντιρατσιστικές συναυλίες, γι’ αυτό και (ορισμένες) metal μπάντες στηρίζουν ιδεολογικοπολιτικά ακροαριστερές και ελευθεριακές πολιτιστικές/φεστιβαλικές εκδηλώσεις.
Πρόκειται όμως για μια μικρή μειοψηφία, που έχει μπολιαστεί με τις αρχές και τις αξίες του punk (εδώ η αντίσταση στο κατεστημένο είναι ίδιον του μουσικού ιδιώματος), μειοψηφία η οποία δεν ξέρω αν βγάζει ασπροπρόσωπη μια ολόκληρη μουσική σκηνή που, σε γενικές γραμμές, δεν είναι ιδιαίτερα φιλική με τον κοινωνικό προβληματισμό κι έχει μάλλον αλλεργία στην αντίσταση.
Θανάσης Αντωνίου (από το diastixo.gr)
Παγκόσμιος θόρυβος – 50 χρόνια heavy metal
Γιώργος Αναγνωστόπουλος
εκδόοσεις Δίαυλος
Όταν ο θεός έκλαψε για την Κροατία (μούσκεμα οι επίσημοι παρά τις τεράστιες ομπρέλες που επιστρατεύθηκαν) - οι γείτονες το 2018 δεν αποδείχθηκαν...'ελληνες του 2004
Μέχρι και ο θεός έκλαψε με την ήττα της Κροατίας στον τελικό του Μουντιάλ, τον οποίο η Γαλλία κέρδισε μάλλον χαλαρά. Οι βαλκάνιοι ninja δεν κατάφεραν να ανατρέψουν τόσο τα προγνωστικά που τους ήθελαν να μπορούν να "γυρίζουν" τα παιχνίδια- ακόμη κοι όταν βρίσκονταν πίσω στο σκορ και στεναχώρησαν όλους εμάς που επιθυμούσαμε να δούμε τη Γαλλία (όχι του Ντε Σαμπ αλλά...) του Μακρόν στο καναβάτσο.
Τελικά οι κροάτες, όσο ανώτεροι σαν ομάδα ήταν, είναι και (πιθανότατα) θα είναι από τη δική μας εθνική, δεν κατάφεραν ένα θαύμα ανάλογο με το euro του 2004.
Οι έλληνες, με εκείνο το...απροσδιόριστης "φύσης" και τεχνοτροπίας παιχνίδι που ...υποχρέωνε όλους τους αντιπάλους να περιμένουν τη στιγμή του γκολ, τη στιγμή του νοκ άουτ, έγραψαν μάλλον το πιο απίθανο ποδοσφαιρικό έπος όλων των εποχών.
Το απόλυτο αουτσάϊντερ στην κορυφή- πιθανότατα δεν πρόκειται να ...επιτραπεί να ξαναγίνει. Τινάχτηκε η μπάνκα στον αέρα όσο ποτέ άλλοτε. Με παίχτες αστέρια ναι. Με λαό που είχε τον τσαμπουκά όλων των άλλων μαζί. Με τις πιθανότητες εναντίον της ομάδας- και όμως.
Οι κροάτες, με ποδοσφαιρική παιδεία υψηλών (γιουγκοσλαβικών) προδιαγραφών, με ιστορία, με διακρίσεις σε ένα σωρό μουντιάλ και συνεχείς παρουσίες σε όλες τις διοργανώσεις και με παίχτες αληθινά διαμάντια, δε μπόρεσαν να πιουν το αθάνατο νερό της πρώτης θέσης, δεν πάτησαν κορυφή- αν και το άξιζαν συνολικά- καθώς στο ένα, μοναδικό κρίσιμο ματς (ξ)έχασαν το στοιχείο του 'απρόβλεπτου' που τους οδηγούσε σαν τρένο χωρίς φρένα- έως τη στιγμή του τελικού.
Και βέβαια, ο θεός δε μπορούσε να μην κλάψει- η τάξη επικράτησε του χάους...για μια φορά ακόμη..έστω κι αν οι λίγες, οι μετρημένες στα δάχτυλα του ενός χεριού εκπλήξεις αξίζουν όσο όλες οι επαληθεύσεις των προγνωστικών.
Τα θαύματα είναι που μένουν στη μνήμη και στη ιστορία- γι αυτό και έχουν τη δυναμική που τα αναδεικνύει ως ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΑ-and that's ALL it counts baby..!
pics;credit:: aete, poesia e musica-Blogger, Protothema, Travel Photo
Τετάρτη 11 Ιουλίου 2018
Tο μεγάλο 'χωνευτήρι' του MUNDIAL... - Όλες οι φυλές σε όλες τις ομάδες. Όχι;;; Πάμε στοίχημα;;;
Είναι έγχρωμος, υπήκοος σε ένα έθνος (αποικιοκρατικό κάποτε..) ξανθών, επιφανής προσωπικότητα στη χώρα μας και το όνομα του είναι...Κompany. Kλασική περίπτωση κυριαρχίας της παγκοσμιοποίησης KAI στο ποδόσφαιρο: το άθλημα που για τους λαούς, ειδικά σε επίπεδο εθνικών ομάδων, ήταν ο καθρέφτης των ιδιαίτερων χαρακτηριστικών του κάθε έθνους, ο "αντικατοπτρισμός" της ιδιοσυγκρασίας της κάθε χώρας και των κατοίκων της. Όλα αυτά μέσω των εκπροσώπων της κάθε ομάδας που υποτίθεται πως συγκέντρωναν όλα αυτά τα αντιπροσωπευτικά στοιχεία της κάθε εθνότητας.
Ο ρομαντισμός αυτός ανήκει στο παρελθόν: όχι κατ' ανάγκην κάτι αρνητικό (όλοι μας γουστάρουμε το θέαμα υψηλών προδιαγραφών, ακόμη και με "ατοιχηματικό"...κινητήρα if U know what I mean αλλά πάντα υπάρχει και ένα "αλλά" deep inside...) - απλώς ο "καθρέφτης" των εθνών έτσι όπως τον γνωρίζαμε μέσα από το πιο αγαπημένο μας σπορ, "ράγισε" και το όλο 'σκηνικό' μπερδεύτηκε, χάθηκε όχι στη μετάφραση αλλά στο...στοίχημα και τα χαρακτηριστικά όλων των εθνοτήτων φάνηκε πως κάποια από κάποια στιγμή και μετά, σταδιακά, "χωνεύτηκαν" μέσα σε ένα τεράστιο "καζάνι" όπου όλα λιώνουν- melting pot το αποκάλεσαν κάποτε οι αμερικάνοι για να αποδώσουν την πανσπερμία πάνω στην ποία χτίστηκε το δικό τους "έθνος".
Μην ψάχνετε λοιπόν για ιδιαιτερότητες- θα χάνονται χρόνο με το χρόνο, μουντιάλ με το μουντιάλ, πανευρωπαϊκό με πανασιατικό και copa americana με διηπειρωτικό και ...πάει λέγοντας.
Ορίστε;...Υπερβάλουμε; Μπααα...Ορίστε και πάλι;;; Ο Αντετοκούμπο;;;;...ε. χμ...(αυτός μας βολεύει όπως ο Kompany βολεύει το Βέλγιο). Μα καλά...έλλην δεν είναι όποιος έχει ελληνική παιδεία;;, έτσι δεν είπε ...κάποιος σοφός; Ποιός; Η απάντηση- μαζί με μια τρία ακόμη αποφθέγματα σοφών της αρχαιότητας (για να συμπληρωθεί η τετράδα...) - σε έκτακτο κουπόνι στοιχήματος με συνταρακτικές αποδόσεις.
"Wise Men Bet" they gonna call it- bet ya?? Στο πλησιέστερο πρακτορείο του ΟΠ(ιο)-UP...
pics'credit: YouTube - SFGate
Στα ύψη η παραγωγή οπίου και κόκας - σε επίπεδα ρεκόρ και η κατανάλωση οπιούχων στις ΗΠΑ, αυξημένοι οι θάνατοι στις ηλικίες άνω των 40 στην Ευρώπη.
-Αιτίες: πολιτική αστάθεια, ανεργία & φτώχεια, έλλειψη ελέγχου από τις κυβερνήσεις by DK R
Η πολιτική αστάθεια, η έλλειψη ελέγχου από τις κυβερνήσεις και οι περιορισμένες και μειωμένες ευκαιρίες στον οικονομικό τομέα για τους πολίτες σε παγκόσμια κλίμακα είναι μερικές από τις αιτίες που έχουν οδηγήσει στην αυξημένη κατανάλωση οπιοειδών και κοκαϊνης και κατά συνέπεια στην αυξημένη παραγωγή οπίου και κόκας.
Η παραγωγή των δυο αρχικών πρώτων υλών για τη σύνθεση ηρωϊνης και κοκαϊνης 'χτύπησε' επίπεδα ρεκόρ την περασμένη χρονιά, σύμφωνα με την ετήσια αναφορά του Γραφείου του ΟΗΕ για το Έγκλημα και τα Ναρκωτικά.
Η παγκόσμια παραγωγή ανέβηκε σε ποσοστό 61% από το 2016 φθάνοντας τους 10.500 τόνους- η μεγαλύτερη παραγωγή από τότε που παρακολουθείται η πορεία της (από τις αρχές του 21ου αιώνα). Τη μεριδα του λέοντος κατέχει το Αφγανιστάν με 9.000 τόνους (αύξηση 87% από το '16) και με τα 3/4 της παγκόσμιας καλλιεργήσιμης έκτασης των 420.000 εκταρίων να βρίσκονται εντός της ίδιας χώρας.
Τα ίδια και για την κοκαϊνη και την παραγωγή του φυτού από το οποίο παρασκευάζεται η άσπρη σκόνη να έχει φθάσει τους 1410 τόνους, με τους 866 τόνους να έχουν παραχθεί στην Κολομβία η οποία έχει το 69% των 213.000 εκταρίων καλλιεργήσιμων εκτάσεων κόκας που υπάρχουν παγκοσμίως (δηλ. στη Νότια Αμερική).
Και αν η Κολομβία τα τελευταία πέντε έξι χρόνια πολυδιαφημίζεται ως χώρα φιλική προς τους τουρίστες και όπου το έγκλημα έχει καταπολεμηθεί σχεδόν...πλήρως (και μπορεί ΕΝ ΜΕΡΕΙ ) να είναι ...κάπως έτσι, αλλά στην παραγωγή κόκας, σύμφωνα με την ίδια αναφορά, εμπλέκονται οι πάντες, από την κυβέρνηση έως και τα δεκάδες "κομμάτια" στα οποία έχει κατατμηθεί ο FARC (οι γνωστή αντάρτικη οργάνωση που δεν υφίσταται πλέον). Όλα αυτά συντελούν στην αύξηση της δύναμης και του πλούτου των λαθρεμπόρων πάσης φύσεως- ναρκωτικών έως και ανθρώπων.
ΗΠΑ & Ευρώπη: S.O.S.
Στο δυτικό κόσμο, η αυξημένη κατανάλωση οπιοειδων (κυρίως στις ΗΠΑ) όχι μόνον έχει χτυπήσει επίπεδα ρεκόρ αλλά οι θάνατοι (όπως έχουμε ξαναγράψει) έχουν ξεπεράσει στη διάρκεια του 2016 τους θανάτους από τον ιό HIV στη χειρότερη χρονιά του.
Η μίξη ηρωϊνης με το συνθετικό οπιούχο 'fentanyl'- ένα οπιοειδές 50 φορές ισχυρότερο από την πρέζα- θεωρείται μία από τις κύριες, αν όχι η κυριότερη αιτία για τους 63.632 θανάτους από υπερβολικές δόσεις της προπερασμένης χρονιάς.
Όσο για τη Ευρώπη, έρευνα που κατέγραψε τη θνησιμότητα από ναρκωτικά κατά ηλικίες, έδειξε μεγάλη αύξηση στις ηλικίες άνω των 40 και πτώση στις νεότερες ηλικίες. Σωθήκαμε...
πηγές: Article text by NEWS WIRES
http://m.france24.com/en/20180627-global-opium-cocaine-production-record-highs-un-report-says
pics'credit: The Federalist - TeePublic.com - Flashback
Δευτέρα 9 Ιουλίου 2018
Μάης '68 -"late" edition(div: US- south)
Oι 3 θρυλικές μορφές της Alabama ( Ronnie Van Zant, Bear Bryant, George Wallace ). #1: George Wallace, o ακροδεξιός στις πολιτικές πεποιθήσεις, αν και "δημοκρατικός" αρχικά, 4 φορές κυβερνήτης της Alabama
*feat. DRIVE BY TRUCKERS' "The 3 Great Alabama Icons + "Wallace" (NOT official Video Clips)
- Μισός Αιώνας από το Μάη του 1968. Την παρισινή εξέγερση των νεολαίων. Τις μαχητικές διαδηλώσεις των εργατών. Το πλακοστρωτο και η...παραλία.
Τι κι αν ο Ανρί Βεμπέρ έγινε κολαούζος του Ολάντ, ο Ντανιέλ Κον Μπεντίτ θεωρεί ορθούς τους βομβαρδισμούς της Γιουγκοσλαβίας και αναγκαία τα Μνημόνια στην Ελλάδα, ο Κώστας Ζουράρις έγινε υπουργός του Τσίπρα.
Ψήγματα της εποχής, από διαφορετική ματιά το καθένα, στα κείμενα που ακολουθούν. Μάης 1968- μισό αιώνα πριν. Προσωπική η επιλογή. Ατομική η ευθύνη. Συλλογική η συνείδηση. Αιωνία (του) η μνήμη -
(cut: εισαγωγή στο αφιέρωμα στο Μάη του '68, του fanzine 'Εντροπία', τεύχος 8, Άνοιξη 2018)
"Ο Τζορτζ Ουάλας είναι το άνθος του Δυτικού πολιτισμού. Είναι το σύμβολο μιας χώρας που κατέστρεψε τους Ινδιάνους, υποδούλωσε τους μαύρους, αποικιοκράτησε τη Λατινική Αμερική, έριξε την ατομική βόμβα στην ιαπωνία, έκανε εισβολή στην Κούβα κι έκαψε με ναπάλμ το Βιετνάμ.
pic by FindLaw Blogs
Είναι η αμερικάνικη σημαία. Είναι ο καουμπόϋ, ο Πεζοναύτης, ο ιεραπόστολος που ξεψειριάζει τις άγιες γραφές του, ο επιχειρηματίας, το αφεντικό και ο μπάτσος που πάει παντού.
Υπάρχει παρόλα αυτά ένα μικρό πρόβλημα μ' αυτό το πρόβλημα το γεράκο το Τζώρτζ. Δε μπορεί να το βουλώσει το γαμημένο το βρωμόστομα του.
Ο Τζώρτζ λέει φανερά και δυνατά όλα όσα οι φιλελεύθεροι είναι αρκετά ευγενικοί για να τα λένε σιγά κλεισμένοι μέσα στους καμπινέδες τους. Οι φιλελεύθεροι τσαντίζονται με τον Ουάλλας γιατί λέει στα ίσια. Λέει τα σύκα σύκα ακι τους νέγρους...νέγρους.
Η μοναδική διαφορά ανάμεσα στον Ουάλλας και τους φιλελεύθερους είναι οι τρόποι. Ο καημένος ο Τζώρτζ δεν έχει τρόπους"
Jerry Rubin, Do It! Μετάφραση: Αλέκος Μακρής, Διεθνής Βιβλιοθήκη, Αθήνα 1980 (α' έκδοση)
Κυριακή 8 Ιουλίου 2018
end-it-or(e)al Τάξη, αταξία, Χάοs, Εντροπία, παράξενες έλξεις. Τυχαίνει ή πετυχαίνει;
Εκτός διεκδίσκησης Μουντιάλ η ¨'Λατίνα Αμεριικάνα'- εντός Γαλλία, Αγγλία... by DK R
Μπορεί όλα αυτά να ακούγονται κατά τι σουρεάλ όμως τελικά τίποτε δεν είναι τυχαίο. Ή μήπως είναι;
by DK R Ότι συνέβη στο φετινό Μουντιάλ είναι τρανή απόδειξη της κυριαρχίας του Χάους- έστω σε πλαίσια μιας΄"περίεργης", σχεδόν "άδικης" τάξης- που (μόνον)ο άνθρωπος έχει επιβάλει...
Όμως δεν είναι μήπως παράδοξο το ότι η ανεξέλεγκτη πανσπερμία στην οποία οδήγησε τον ανθρώπινο πολιτισμό η παγκοσμιοποίηση που χωρίς αμφιβολία έχει επικρατήσει έτσι όπως την έχουν σχεδιάσει οι εμπνευστές της, έφθασε στο σημείο να μετατρέψει τη στέψη του βασιλέα του ποδοσφαίρου σε
υπόθεση εκπροσώπων της γηραιάς ηπείρου-ανεξαρτήτως αποτελεσμάτων η και εμφανίσεων- και με όλους τους λατινοαμερικάνους στην "απ' έξω"; Τι να λέμε τώρα...
Στην εδώ πλευρά τώρα...η διαχείριση ενός χάους δημοσιογραφικού, κοινωνικού, μουσικού και (εν γένει) καλλιτεχνικού, πολιτικού, τεχνολογικού ή(εν τέλει)...καθημερινού δεν είναι εύκολη υπόθεση- τα' χουμε ξαναπεί...η ίδια η ζωή δεν είναι μια εύκολη υπόθεση.
Είμαστε το μόνο ον στον πλανήτη που (γνωρίζουμε ότι) γνωρίζουμε πως θα φύγουμε από αυτήν τη "διάσταση" εντός της οποίας ζούμε και όμως δεν έχουμε κατορθώσει ακόμη να εκφράσουμε με σιγουριά πόσο κάνει "ένα συν ένα"...έντεκα, δύο, ένα προς ένα;;; κλπ.
- Τελικά, όπως συμπεραίνουμε τίποτε δεν είναι τυχαίο μέσα σε έναν αλλόκοτο κόσμο. Οξύμωρο; Ίσως ναι, ίσως όχι, αλλά η τύχη και η ατυχία, το παράδοξο και το λογικό φαίνεται πως λειτουργούν με κανόνες που προφανώς αγνοούμε, πολλές φορές όμως το "αποτέλεσμα" μας οδηγεί στο ασφαλές- αν η τι άλλο- συμπέρασμα πως το "μαδομούνι" (=Χάος) που επικρατεί και συχνά ορίζει τις ζωές μας και αρκετές παραμέτρους αυτών μάλλον μας αφήνει κατά μίαν έννοια και εντός ή εκτός εισαγωγικών, δικαιωμένους (με την έννοια του ότι τελικά ότι συμβαίνει εντός μας ή γύρω μας έχει τη δική του "δικαιοσύνη", τη δική του "νομοτέλεια" αν θέλετε και αυτό συνήθως αποδεικνύεται στο "διηνεκές") - το γεγονός μας κατατάσσει στην κατηγορία του ενός είδους με την πλέον παράλογη συμπεριφορά.-
Για αυτό και το Χάος μας εμπνέει τόσο...όπως και η Εντροπία: "...η τάση προς μια όλο και πιο πολύπλοκη τάξη-οργάνωση αλλά ταυτόχρονα και ένα μέτρο της αταξίας που φαίνεται να κυβερνά όλη τη φυσική και εκφράζεται με το ότι ο κόσμος δεν είναι μονοσήμαντος..." σύμφωνα με τους υπεύθυνους του συνεργατικού τσιπουράδικου "Εντροπία" στη Λάρισα αλλά και με τον εκδότη-συντάκτη-δημιουργού του θρυλικού fanzine "Εντροπία" (και συν-Διαχειριστή του Χάους) Θανάση Αντωνίου που κυκλοφορεί με θάρρος, θράσος αλλά προπάντων ποιότητα, από το 1987 και από το '14 κυκλοφορεί μία φορά ετησίως.
Να μη μακρυγορούμε: η "συνεύρεση", εντός του διαδικτύου, των δημιουργών και λειτουργών της διαχείρισης του Χάους και της Εντροπίας ίσως ανάγεται σε καιρούς παλαιότερους και έτη αρκετά προ του 2016, όμως μάλλον τίποτε τελικά δεν είναι τυχαίο και ένα ΣΚ στα Χανιά (π.χ.) αποδείχθηκε ο Παράξενος Ελκυστής που (κατά τη θεωρία του Χάους) "τροποποίησε" τη 'ροή' της 'άτακτης' πορείας λίγων ανθρώπων με αρκετά κοινά και άφησε τα ίχνη του καθένα από αυτούς στο παρών ιστολόγιο
Το γεγονός πάντως της ιδιότυπης συνύπαρξης εντροπίας και χάους ή αν θέλετε να αποκωδικοποιήσουμε εμφανώς τα προφανή, της συνεργασίας του επίμονου "σκύλου" της δημοσιογραφίας Θ. Αντωνίου με το Διαχειριστή του Χάους (και ...σκύλου γενικώς..) Δ. Ρουτς (DK R) και του Λωλοστεφανή - Μάνου.com και μερικών ακόμη ανθρώπων που βρέθηκαν με τον έναν η τον άλλον τρόπο για τον έναν ή τον άλλο λόγο εδώ, σ' αυτό το blogspot αποδεικνύει περίτρανα την (διόλου;) τυχαία και παράδοξη/παράλογη λογική που διέπει τις πορείες ορισμένων από μας αλλά και των μικρόκοσμων ως μέρη ενός μεγαλύτερου κόσμου.
Και αν υποθέσουμε πως για κάποιους από μας η "δουλειά" μας- η καύλα μας δηλαδή- συχνά αποτελεί πράγματι μέρος μιας πορείας που θα αποτιμηθεί κάποτε, τότε όλα αυτά πιθανόν απλά μας οδηγούν στο να συνεχίζουμε να διασχίζουμε όσα είναι ή δεν είναι (σε καμιά περίπτωση) γραφτό να διασχίσουμε...και όπου βγει. Τhis is rock n'roll baby...
Και αν όσα προαναφέραμε "απενεργοποιούν" το ρόλο της μοίρας έτσι όπως μας τον έμαθαν κάποτε κάποιοι άλλοι και όπως πολλοί την πιστεύουν ως απαράβατη των τεκταινόμενων αρχή, τότε προτείνουμε (για να ολοκληρώσουμε έναν άσχετο φαινομενικά "κύκλο" αναφορών πάνω σε κοινό έδαφος) να ...διασχίσετε και το Διασχίζω- το πανέμορφα παράξενο και χειροποίητο περιοδικό του φίλου και πολυπράγμων καλλιτέχνη Κώστα Πλιάτσικα- για να αντιληφθείτε τη συνάφεια καταστάσεων, ανθρώπων και πραγμάτων που εκ πρώτης μοιάζουν απλά αδύνατο να συναντηθούν, αλλά....! Και όμως...
let's keep walkin' - let's walk the line ("...the way NO1 told us...it's the only way 2 cross the borders...")
pics'credit: dimokratiki- Science Wiki - stuff.co.nz - HEGRADE - music heaven - street poets blogger -enfo.gr -
Τα τελευταία 10-15 χρόνια, υπάρχει διάχυτη η εντύπωση πως τα φαινόμενα ανομίας στην ελληνική κοινωνία έχουν πολλαπλασιαστεί. Πριν από την οικονομική κρίση που εμφανίστηκε στην Ελλάδα το 2010 με τη μορφή κρίσης χρέους, αποδίδαμε την ανομία στην οικονομική ευμάρεια του ελληνικού
κοινωνικού σχηματισμού που πυροδοτούσε την έξαρση των σχετικών φαινομένων από άτομα, ομάδες ή κοινωνικές τάξεις συνολικά, που ήθελαν να διατηρήσουν ή να αυξήσουν τα προνόμιά τους.
Μετά το ξέσπασμα της κρίσης, το φαινόμενο αποδίδεται στα ακριβώς αντίθετα αίτια (αν και έχει την ίδια πάντα μορφή): στην οικονομική ένδεια μεγάλων κοινωνικών ομάδων και την απώλεια προνομίων από άτομα, ομάδες ατόμων ή κοινωνικές τάξεις. Σε κάθε περίπτωση, το κράτος φαίνεται να… απουσιάζει.
Κι όμως, η εγγενής ανομία στη χώρα μας είναι πολύ παλαιότερο φαινόμενο το οποίο για να αναλυθεί –ακριβώς όπως συνέβη και με την οικονομική κρίση– πρέπει να πάμε πάρα πολύ πίσω, πολύ πριν από τον 20ό αιώνα, κατά τη διάρκεια του οποίου το ελληνικό κράτος έλαβε τη μορφή που γνωρίζουμε. Πόσο πίσω, δηλαδή;
ΚΡΑΤΑΕΙ ΧΡΟΝΙΑ...
«Στην εποχή της Ελληνικής Επανάστασης», υποστηρίζει ο κοινωνικός επιστήμονας Θανάσης Πολλάτος, ο οποίος έχει σπουδάσει Οικονομικά και Φιλοσοφία στο Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο και αρθρογραφεί σε περιοδικά, ενώ έχει κυκλοφορήσει και δύο βιβλία για τον Παναγιώτη Κονδύλη και τον Μορίς Μερλό-Ποντί.
Η θέση του απλή και σχετικά διαδεδομένη σε ορισμένους ιστορικούς κύκλους: το γεγονός ότι η ιστορική εξέλιξη στο Ανατολικό Ρωμαϊκό Κράτος (και το Βυζάντιο) διαφέρει από την αντίστοιχη στη δυτική Ευρώπη, αλλά και το γεγονός ότι η Ελληνική Επανάσταση είχε εξελιχθεί με τη συμβολή κυρίως των άτακτων ομάδων κλεφτών και αρματολών, είχαν σαν αποτέλεσμα, πρώτον τη νομή της εξουσίας στο νεοσύστατο ελληνικό κράτος να διεκδικούν διάφορες κοινωνικές ομάδες και κέντρα εξουσίας και, δεύτερον, ομάδες όπως οι κλέφτες και αρματολοί να διατηρήσουν (ή να επιδιώξουν να διατηρήσουν) και μετά τη σύσταση του ελληνικού κράτους το προνόμιο του εκ μέρους τους ολιγοπωλίου της βίας.
Σύμφωνα με τον Θ. Πολλάτο, το νεοσύστατο ελληνικό κράτος διαφέρει αισθητά από τις δυτικές απολυταρχίες, όχι μόνο στη δυνατότητα επιβολής της δύναμης αλλά ακόμα και σε πνευματικότητα, με αποτέλεσμα η μάχη για τη νομή της εξουσίας να διεξάγεται επί πολλά χρόνια. Για την ακρίβεια, «η ανωριμότητα των ιστορικών συνθηκών για την υιοθέτηση του μοντέλου του έθνους-κράτους επέτρεψε και τρόπον τινά επέβαλε τη διατήρηση προνεωτερικών μοντέλων εξουσίας και συνύπαρξης»
Πρωτότυπη και πολύ ενδιαφέρουσα η ανάλυση του Θ. Πολλάτου για το φαινόμενο της ανομίας στην Ελλάδα, είναι σίγουρο ότι θα δυσαρεστήσει όσους αναγνώστες –αδιάφορο αν προέρχονται από τη συντηρητική δεξιά ή τη μαρξιστική αριστερά– αντιλαμβάνονται τη συγκρότηση του ελληνικού κράτους μέσα από μια γραμμική, ευθεία πορεία, στην οποία πρωτεύει μόνο το οικονομικό ζήτημα, δηλαδή η παραγωγική διαδικασία και οι ταξικές αντιπαραθέσεις.
Κι αυτό διότι ο συγγραφέας συνδέει την υστέρηση του ελληνικού κοινωνικού σχηματισμού, άρα και το φαινόμενο της ανομίας, τόσο με τη θέση της θρησκείας όσο και με τη φροϊδική θεωρία του θανάτου. Κι αν η θρησκεία έχει αξιοποιηθεί κι από άλλους κοινωνικούς επιστήμονες για την ανάλυση της συγκρότησης του ελληνικού κράτους (βλ. την παρουσίαση του βιβλίου Ο ηγέτης ως ενσάρκωση του θεσμού της Ιωάννας Τσιβάκου, Εκδόσεις Ι. Σιδέρης, εδώ), η φροϊδική ερμηνεία είναι αρκετά τολμηρή, αν και κάπως παρακινδυνευμένη.
Σύμφωνα με τον Θ. Πολλάτο, η ιδιαίτερη σχέση των Ελλήνων με τη θρησκεία, σχέση πολύ διαφορετική από εκείνη που αναπτύσσεται ως διαμεσολάβηση ανάμεσα στους πολίτες των δυτικών κρατών και το Θείο, αλλά και η επικράτηση των παραλυτικών δυνάμεων της εξωκοσμικότητας, που οδηγούν μονίμως τους Έλληνες σε μια ιδιότυπη απόδραση προς το άχρονο παρελθόν, είναι δύο από τις αιτίες του φαινομένου της ανομίας στην Ελλάδα.
Μάλιστα, ο συγγραφέας δεν διστάζει να αποδώσει ορισμένα ιστορικά γεγονότα, όπως π.χ. την επικράτηση του ΟΧΙ στο δημοψήφισμα του 2015, σε μια αυτοκτονική τάση του ελληνικού λαού, απολύτως σχετική με τη φροϊδική παρόρμηση του θανάτου· κάπως τραβηγμένη και πάντως άδικη για το σύνολο των 3.558.000 Ελλήνων που ασφαλώς και δεν είχαν στον νου τους την αυτοχειρία εκείνο το πρωί της 5ης Ιουλίου του 2015.
Η "ΑΝΟΜΗ" ΚΡΗΤΗ
Το δεύτερο μέρος του βιβλίου καταλαμβάνει μια μικρή αλλά πολύ καλογραμμένη ανάλυση του φαινομένου της ανομίας –και των διάφορων μορφών που λαμβάνει στην πορεία του χρόνου– στο νησί της Κρήτης, από τον οικονομολόγο Θανάση Κουραβέλο.
Η ανάλυσή του στηρίζεται σε σειρά ιστορικών πηγών που προέρχονται από το νησί και στην ιδεολογικοπολιτική ανάλυση του Θ. Πολλάτου που προηγείται. Η ιστορική εξέλιξη του φαινομένου της ανομίας στην Κρήτη, μια κατεξοχήν επιρρεπής στο οικονομικό έγκλημα περιοχή της χώρας, πράγματι επιβεβαιώνει σε μεγάλο βαθμό την περί νεωτερικότητας ανάλυση του Θ. Πολλάτου.
Το γεγονός ότι φαινόμενα ανομίας, όπως η ζωοκλοπή, υπήρχαν στο νησί πολύ πριν κατακτηθεί από τους Οθωμανούς (στους οποίους επιρρίπτουν οι Κρητικοί το γεγονός ότι συνήθισαν να κλέβουν ζώα – οι Οθωμανοί λεηλατούσαν ως κατακτητές τα ζώα των ντόπιων κι αυτοί τα έπαιρναν πίσω με κάθε τρόπο), αλλά και το γεγονός ότι η κατοχή και χρήση όπλων συνεχίζεται στην Κρήτη δεκαετίες μετά την ήττα των Γερμανών στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο (στους οποίους επιρρίπτουν οι Κρητικοί το γεγονός ότι συνήθισαν να κατέχουν παράνομα όπλα – για τους προφανείς αντιστασιακούς λόγους, που έχουν εκλείψει όμως εδώ και… επτά δεκαετίες), έχει να κάνει, σύμφωνα με τον Θανάση Κουραβέλο, με το ότι στο νησί δεν επετεύχθη το πέρασμα στη νεωτερικότητα όπως συνέβη στη δυτική Ευρώπη.
Στο πλαίσιο του σύντομου κειμένου του εξετάζει το φαινόμενο της βεντέτας, τη διαφορά ατομισμού-εγωισμού (όπως την είχε προσδιορίσει ο Αλέξης ντε Τοκβίλ), τη σημειολογία του κεράσματος, τον ρόλο της πατρονίας στην Κρήτη, κ.ά.
Θανάσης Αντωνίου
(via diastixo.gr)
- Οι ρίζες της ανομίας -
Μικρή συμβολή στην κατανόηση του ελληνικού προβλήματος
Θανάσης Πολλάτος – Θανάσης Κουραβέλος
εκδόσεις Αρμός
pics'credit: Reader.gr - sadedrepeste - To Vima.gr - diatixo.gr
