Το παρακάτω κείμενο γράφτηκε από το φίλο μου το Θανάση για το φίλο του τον Τ. Η όλη ιστορία βέβαια αφορά στο τέλος του ΔΟΛ όπως τον ξέραμε τουλάχιστον. Και επειδή και γω τα'χω ζήσει όλα αυτά - αρκετοί από μας τα'χουμε ζήσει - ας τα θυμόμαστε που και που μέσα από τις προσωπικές ιστορίες του καθένα - εκεί είναι όλο το ζουμί και από κει αναδύονται τα συναισθήματα και οι αναμνήσεις και
βγαίνουν και τα συμπεράσματα...
Ένα πάντως είναι σίγουρο: όταν οι εφημερίδες όπως τις ξέρουμε "επιστρέψουν" και ο κοσμάκης αναπολήσει την ανάγνωση έτσι όπως τη μάθαμε και μεις, θα'μαστε long gone ή αλλιώς, φευγάτοι και ο πλανήτης...ποιός άραγε μπορεί να φανταστεί πως θα'ναι ο κόσμος σε λίγες δεκαετίες..;
- στη μνήμη του Μπάμπη...ψηλέ, καλό ταξίδι..! R.I.P. -
Για το ΔΟΛ και φίλο μου τον Τ.
από το Θανάση Αντωνίου
Σήμερα το πρωί πήρα τηλέφωνο το φίλο μου τον Τ. για να δω τι κάνει… Ο φίλος μου ο Τ. δουλεύει στο ΔΟΛ εδώ και χρόνια και σήμερα θεωρείται από τους κορυφαίους στο ρεπορτάζ του. Εισήλθε στο Συγκρότημα προερχόμενος από ένα άλλο μικρότερο, εξειδικευμένο κι έγκυρο Μέσο και, όπως ήταν αναμενόμενο, στον ΔΟΛ και με τις εξαιρετικές ικανότητές του, ο φίλος μου ‘άνθισε’.
Ο φίλος μου ο Τ. υποφέρει από μια χρόνια πάθηση τα μηνιαία φάρμακα για την παρακολούθηση (κι όχι για την ίαση) της οποίας κοστίζουν. Είναι απλήρωτος εδώ και έξι μήνες και από σήμερα είναι και επισήμως εκτός αγοράς. Με δύο ανήλικα παιδιά, επί ξύλου κρεμάμενος… Αν και γνωριζόμαστε από το 1985, δεν βλεπόμαστε συχνά με το φίλο μου τον Τ., μια δύο φορές το χρόνο τα λέμε δια ζώσης κι άλλες τόσες στο τηλέφωνο. Τα τελευταία χρόνια όσες φορές βρεθήκαμε πήγαμε να πλακωθούμε.
Κι η αιτία είναι ο δόκτωρ Σόιμπλε.
Εκείνος πιστεύει ότι το ‘φάρμακο’ του Γερμανού υπουργού Οικονομικών είναι η μόνη λύση για την πτωχυμένη Ελλάδα, εγώ πιστεύω ότι ο δόκτωρας είναι ενεργούμενο του ελληνικού και διεθνούς κεφαλαίου μέσα στο πλαίσιο των σύγψρονων καπιταλιστικών ανταγωνισμών.
Εκείνος πιστεύει ότι σήμερα η μανούλα μου (κι η δική του) έχουν σύνταξη επειδή κάποιοι άνθρωποι όπως ο μπεκροΓιούνκερ κι η τερατοΛαγκάρντ, Ντράγκι κι ο Μόντι (Φράνκο & Τσίτσο), ο Στουρνάρας κι ο Τσακαλώτος (Μπόλεκ και Λόλεκ), ο Παπαδήμος, ο Τόμσεν κι ο Ντάιζεμπλουμ (η σάρα, η μάρα και το κακό συναπάντημα) κ.ά. , έσπασαν τα κεφάλια τους – αν και δεν είχαν υποχρέωση- να βρουν λύση για το χρέος της χώρας, εγώ πιστεύω ότι πρόκειται για μια συμμορία υπαλλήλων τους διεθνούς κι εγχώριου κεφαλαίου που επιτέθηκαν στον κόσμο της εργασίας και στοχεύουν στην αφαίμαξη του δημόσιου πλούτου και την κινεζοποίηση του ελληνικού προλεταριάτου.
Εκείνος πίστευε ότι αν κέρδιζε το ΟΧΙ στις 5 Ιουλίου του 2015 «θα γινόμασταν Βενεζουέλα βρε Θανάση» κι εγώ, που κέρδισα το δημοψήφισμα στις 5 Ιουλίου του 2015, είδα τους παλιούς συντρόφους να μεταλλάσσονται μέσα σε μια εβδομάδα στους χειρότερους φόβους μου.
Πιστός στις αξίες του ο φίλος μου ο Τ. επί μια εξαετία γράφει υπέρ των μνημονιακών πολιτικών την ώρα που εγώ κι εκατομμύρια άλλοι, ξημεροβραδιαζόμασταν στις πλατείες και τους δρόμους μαχόμενοι ενάντια στο ξεπούλημα της χώρας μας. Εκεί που ο φίλος μου έβλεπε λάθη στην υλοποίηση των μεταρρυθμίσεων και καθυστερήσεις στη λήψη των αναγκαίων για τη σωτηρία της πατρίδας μέτρων, εγώ έβλεπα τους καμένους από τα μαγκάλια, τους αυτόχειρες, τα συσσίτια, τους καρκινοπαθείς που περιμένουν τα φάρμακά τους, τα παιδιά που φεύγουν στο εξωτερικό.
Πριν λίγες ημέρες ο πρωθυπουργός της (ριζοσπαστικής) αριστεράς (και της προόδου έτσι;), επίχαιρε για την κατάσταση του ΔΟΛ σε δημόσια τοποθέτησή του στη Βουλή, ειρωνεύτηκε για τη σημερινή κατάντια αυτούς που «του κουνούσαν το δάκτυλό τους επί χρόνια» κι έριξε το φταίξιμο για την αναμενόμενη πτώχευση στην ιδιοκτησία της εταιρείας· λίγο ως πολύ έπαιρνε την εκδίκησή του ο μικρός για το κατάντημα του πάλαι ποτέ εχθρού του. Έχει ο καιρός γυρίσματα. Αλλά ας γυρίσουμε στο φίλο μου γιατί πάλι τα πολιτικά έπιασα…
Σήμερα το πρωί λοιπόν, αλλάξαμε λίγες κουβέντες με το φίλο μου. Ένα «τι κάνεις;», «πως είναι τα παιδιά;», «πως τα πας με την υγεία σου, παίρνεις τα φάρμακα;» κ.λπ. Του είπα για την καλοκαιρινή απόλυσή μου από ένα κωλομάγαζο στο οποίο ασκούσα τη δημοσιογραφία κι η ιδιοκτήτρια του οποίου χρωστάει 2,3 εκατ. ευρώ στο κράτος, για τη νέα δουλειά μου κι εκείνος μου είπε για τις εξελίξεις που θα ακολουθήσουν το κλείσιμο της εταιρείας του. Με το ζόρι έβγαιναν τα λόγια απ΄το στόμα του. «Είμαι μουδιασμένος» μου είπε λίγο πριν κλείσουμε. Εγώ είμαι οργισμένος. Να η διαφορά.
Ο φίλος μου ο Τ. θα μείνει για πάντα φίλος, ότι κι αν γίνει γιατί μερικά πράγματα είναι σημαντικότερα από την πολιτική, ειδικά όταν την ασκούν σκουπίδια σαν τον Γερμανό χριστιανοδημοκράτη, τη Γαλλίδα σοσιαλίστρια του ΔΝΤ ή τον γεροΦλαμπουράρη, τον Τσε Γκεβάρα της Κουμουνδούρου.
Ελπίζω, αφού πρώτα πάρει τα λεφτά του από το Συγκρότημα, να βρει σύντομα μια ‘νέα’ δουλειά σε ένα δυνατό ‘βήμα’ από το οποίο θα συνεχίσει να ειρωνεύεται το Βαρουφάκη «που κόντεψε να καταντήσει την Ελλάδα Αλβανία, βρε Θανάση» και να προσπαθεί – μάταια βεβαίως- να όλου εμάς τους ‘αριστεριστές’ που δεν καταλαβαίνουμε πως λειτουργεί το νομισματικό σύστημα και οι χρηματοδοτικοί μηχανισμοί εκεί στην Εσπερία.
Κάτι τέτοιες στιγμές δεν χαίρομαι που καίγεται το σπίτι του γείτονα, αλλά λυπάμαι. Κάτι τέτοιες στιγμές νιώθω ακόμα πιο υπεύθυνος για τον αγώνα που πρέπει να κάνουμε όλοι για να φύγει η χολέρα των μνημονίων από την πατρίδα μας. Κάτι τέτοιες στιγμές σφίγγω ακόμα πιο δυνατά στα χέρια μου μια πέτρα για τα μούτρα εκείνων που άφησαν άνεργο, σήμερα το πρωί, έναν από αυτούς που τους ‘λιβάνιζε’ επί μια εξαετία…
Θανάσης Αντωνίου
Κυριακή 29 Γενάρη 2017, Νέα Σμύρνη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου