by Θανάσης Αντωνίου* & Δημήτρης Κ. Ρουτσώνης**
* Για τους Black Sabbath που χάνω…
Η στιγμή του αποχαιρετισμού των Black Sabbath, η στιγμή που ζήσαμε από τηλεοράσεως και Internet κι όχι δια ζώσης, νωρίτερα την προηγούμενη εβδομάδα, δεν είναι απλώς η ανακοίνωση ορισμένων Βρετανών μουσικών ότι …βγαίνουν στη σύνταξη μετά από σχεδόν 50 χρόνια σκληρής δουλειάς (η μπάντα ιδρύθηκε το 1968 στο Μπέρμιγχαμ), αλλά το ‘τέλος μιας εποχής’.
Ποιας εποχής;
Της εποχής του καθενός μας.
Κι εξηγούμαι: η ‘εποχή των Black Sabbath’ για τον καθένα από μας είναι
η εποχή που ξεκινάει από τη στιγμή που πρωτογνώρισε τη μπάντα, που ήρθε για πρώτη φορά κι απολύτως συνειδητά σε επαφή με τον ήχο, την αισθητική και τη φιλοσοφία της, μέχρι προχθές, που η μπάντα περνάει στο ‘παρελθόν’ κι αυτό γίνεται ταυτόχρονα για όλους μας.
Για τον φίλο μου τον Κώστα, που τους πρωτάκουσε στο Περιστέρι το 1971 σε ένα μικρό δισκοπωλείο που έγραφε κασέτες για τους πρίγκιπες της δυτικής όχθης κι έπαθε την πλάκα του με τον Μπιλ Γουόρντ- μιας και ήταν κι αυτός ντράμερ.
Για μένα, που τους πρωτάκουσα τουλάχιστον μια δεκαετία αργότερα σε κάποιο μαθητικό πάρτι σε μια μικρή παραθαλάσσια πόλη στην Πελοπόννησο όπου ζούσα και η ροκ μουσική ήταν το απόλυτο περιθώριο κι ο καλύτερος λόγος για να μαλώσεις με τους πάντες.
Για το γιο μου, που τους άκουσε άλλα τριάντα χρόνια μετά, στις αρχές της τρέχουσας δεκαετίας όταν του ζήτησα να βγάλει στην (κλασική) κιθάρα που μόλις του είχα αγοράσει το αγαπημένο μου Ν.Ι.Β. και τη γυναίκα μου να διαμαρτύρεται: «Δεν θα μου κάνεις και το παιδί φανατικό με τους Sabbath». Γι’ αυτόν η εποχή έληξε λίγα χρόνια μετά τη γνωριμία.
Θα μου πείτε ότι η σχέση μας με τις μπάντες που αγαπήσαμε κι αγαπάμε δεν διαρκεί μόνο όσο οι μπάντες είναι ενεργές αλλά όσο αυτές μένουν στην καρδιά μας· έτσι αγαπάμε ακόμα τους Doors, τον Hendrix και τη Joplin, τον Elvis και τους The Gun Club κι ας έχει λήξει η εποχή τους εδώ και δεκαετίες.
Θα συμφωνήσω, αλλά για μένα η έννοια ‘εποχή’ είναι κατά τι διαφορετική: ‘εποχή’ είναι το διάστημα που εσύ και η μπάντα μεγαλώνετε μαζί, εσύ και η μπάντα συναντιέστε και ‘συνομιλείτε’, η εποχή που η σχέση είναι αμφίδρομη. Και από την άποψη αυτή, η ‘εποχή των Black Sabbath’ τελείωσε την προηγούμενη εβδομάδα, αν και θα τους αγαπάμε και θα τους ακούμε για το υπόλοιπο του βίου τους και του βίου μας.
‘Εποχή’ είναι η περίοδος εκείνη που εσύ κι η μπάντα συμβαδίζετε, η περίοδος εκείνη που παρακολουθείς τις περιοδείες της μπάντας και λαχταράς να περάσουν από εδώ, η περιοχή που ψάχνεις να δεις ποιος αντικατέστησε ποιον κι αν είναι του γούστου σου, που διαβάσεις τις κριτικές για να δεις αν συμφωνείς με ποια και με ποιον, που περιμένεις να δεις αν το τελευταίο άλμπουμ τους – το πιο πρόσφατο για την ακρίβεια- θα μπει σε κάποια από τις λίστες που διαβάζεις στα τέλη κάθε χρονιάς. Αυτή είναι η ‘εποχή’ της κάθε μπάντας, αυτή ήταν η περίοδος των Black Sabbath και, δυστυχώς για τον Κώστα, για μένα, το γιό μου και εκατομμύρια άλλους τυχερούς που ‘έζησαν’ την περίοδο αυτή, τελείωσε την προηγούμενη εβδομάδα.
Αγόρασα μερικούς δίσκους τους, έκλεψα δυο-τρεις, κατέβασα ορισμένους από το internet, μου χάρισαν κάποτε το Headless Cross (δεν έλεγε κάτι…), τους είδα δύο φορές στην Αθήνα (η μια με την αυθεντική σύνθεση), συζήτησα γι΄ αυτούς κάμποσο με τον φίλο μου τον Κώστα που κάποια στιγμή τους ξεπέρασε και σήμερα ακούει πλέον μόνο τζαζ, τσαντίστηκα με το γιο μου που δεν το έβγαλε τελικά το κομμάτι αλλά προτίμησε το Under The Bridge των Red Hot Chili Peppers κι αυτό ήταν όλο… Είμαστε ευλογημένοι ή για την ακρίβεια είμαστε όλοι …καταραμένοι (‘Children of the Grave’) που ζήσαμε αυτή την εποχή, που ήμασταν παρόντες στη μακρά πορεία των Black Sabbath από το σκοτεινό Μπέρμιγχαμ μέχρι το ατελεύτητο σύμπαν.
Τώρα πια, ως βετεράνοι κι εμείς αυτής της σχέσης, της ‘εποχής’ που λέγαμε, δεν έχουμε παρά να γίνουμε οι Νέοι Απόστολοι του Σκότους και να διδάξουμε τις επόμενες γενιές αυτό που εμείς ζήσαμε ως βίωμα.
«Υπήρχε κάποτε μια μπάντα λοιπόν, από Αγγλία, που τους έλεγαν Μπλακ Σάμπαθ. Του έχεις ακούσει; Κάτσε να σου βάλω κάτι δικό τους….».
Εγώ πάντως θα (ξανα) προσπαθήσω να πείσω τον μικρό να παίξει ίσως το ‘Fairies Wear Boots’. Ίσως σταθώ πιο τυχερός αυτή τη φορά.
** Για τους Black Sabbath που (ξανα)βρίσκω...
Τελικά τι ήταν οι Sabbath? Ή έστω που ανήκαν μουσικά; ( για ν' αρχίσουμε από κάπου...)
Ήταν metal? Σαφώς και ξεκάθαρα! Ακρογωνιαίος λίθος του είδους, προπάτοορες κ.α. άλλα τέτοια τετριμμένα αλλά και συνάμα ακριβή για το ρόλο τους στη δημιουργία του συγκεκριμένου μουσικού κινήματος - μπορούμε να ξεκινήσουμε να παραθέτουμε και να μην τελειώσουμε ποτέ. Metal...λοιπόν για λόγους προφανείς!
Μην ήταν και hippies? Όσο και αν κοκορεύονταν (εμμέσως) πως υπήρξαν, με την αρωγή του πρίγκιπα του... σκότους, οι "δολοφόνοι" του προηγούμενου κινήματος (τους μιμήθηκαν οι Van halen το '80 με το rock is dead ρητό τους), οι αναφορές τους από τη μουσική ως τη συμπεριφορά και τις ενδυματολογικές επιλογές ήταν τόσες που κάποιες φορές τους νόμιζες για μια φευγάτη παραμόρφωση των blues & rock n'roll εκδοχών του ψυχεδελικού "κήπου" των '70ς - και σύμφωνα με έναν "ήρωα" των '60ς, τον David Crosby "...τα '70ς ήταν απλά η δεκαετία κατά την οποία τα '60ς συνέβησαν στ' αλήθεια!".
Κάποιοι άλλοι τους συνέκριναν με τους punk σύγχρονους τους που ξεπετάγονταν τότε στα μέσα της δεκαετίας των '70ς, αλλά η αλήθεια είναι πως μόνο η κόντρα των Sabbath με το rock κατεστημένο της εποχής, τους συσχέτιζε κάπως με το καινούργιο και "φρέσκο" κίνημα. Ίσως βέβαια και η πρόκληση, εν γένει...
Γιατί οι Sabbath υπήρξαν για ολόκληρη την καρριέρα τους το ίδιο το ...Jurassic Park του rock n'roll! Ζωντανός δεινόσαυρος για καμιά 20ετία - ανεστημένος με τις συνεχείς αλλαγές για άλλο τόσο!
Ήταν goth? Στο μέτρο που επηρέασαν όλους τους μετέπειτα από αυτούς "ηγέτες" της dark πλευράς του rock βεβαίως και ήταν - οι οπαδοί του κινήματος τους λάτρεψαν και αυτό μόνο τυχαίο δεν ήταν...
Ήταν η απλή και αφτιασίδωτη μετάλλαξη του blues και οι δημιουργοί του hard στην παλιά αγνή του εκδοχή, λίγο πριν την επέλαση του metal; Επίσης!
Ήταν τα αλάνια που πειραματίστηκαν άφοβα σε ένα ανταγωνιστικό περιβάλλον και παρά τα εναντίον τους προγνωστικά και τις, τη μία μετά την άλλη, εχθρικές κριτικές, at some point they made it big? Oh yeah, baby..!
They were sexy! They were dark! Και αγαπήθηκαν όσο λίγοι: εκατομμύρια τους λάτρεψαν και άλλοι τόσοι θα συνεχίσουν να το κάνουν και πολλοί άλλοι αγαπούσαν να τους μισούν - δεν άφησαν όμως κανέναν αδιάφορο!
Τελικά ήταν οι super stars - destined to forever shine? Αναμφίβολα! - απ' την αρχή ως το τέλος! A Symptome of the Universe! Supernauts...paranoid to the core! NEVER SAY DIE!
*Θανάσης Αντωνίου, δημοσιογράφος ΕΣΥΠΗΤ - **Δημήτρης Κ. Ρουτσώνης, δημοσιογράφος ΕΣΗΕΑ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου