Όταν το πάθος για τα δικαιώματα προκαλεί παροδική τύφλωση

  Πριν λίγες ημέρες περπατώντας στα Εξάρχεια είδα αυτή την αφίσα την οποία υπογράφει η ‘Μιγάδα- Ομάδα Γυναικών Ενάντια στις Νέες Πειθαρχήσεις’. Η συγκεκριμένη φεμινιστική ομάδα η οποία κινείται στον αντιεξουσιαστικό χώρο και συσπειρώνει στις τάξεις της μεγάλο αριθμό ατόμων, κυκλοφορεί ένα εξαιρετικό περιοδικό (Μιγάδα) και παρεμβαίνει στο δημόσιο βίο με διάφορους τρόπους – από αφισοκολλήσεις, αυτοκόλλητα και στένσιλ μέχρι πορείες και διαμαρτυρίες- προκειμένου να προβάλλει τις απόψεις της.
  Παράλληλα, με την ευθύνη μελών της ομάδας κυκλοφορούν κατά καιρούς μπροσούρες ενώ πρόσφατα προλόγισαν ένα πολύ ενδιαφέρον βιβλίο των φεμινιστριών Barbara Ehrenreich & Deirdre English με τίτλο «Παθήσεις & Διαταραχές- Φύλο, Ιατρική και Ασθένεια», μια έκδοση του περιοδικού Τεφλόν και του Αρχείου 71.
  Η συγκεκριμένη αφίσα αναφέρεται κατά κύριο λόγο στις δύο γυναίκες που σκότωσαν μέσα στο 2018 τα νεογέννητα βρέφη τους σε Νέα Σμύρνη και Πετρούπολη και οι τραγικές ιστορίες τους έγιναν πρωτοσέλιδα σε έντυπα και ηλεκτρονικά media. Τα άτομα που υπογράφουν την αφίσα θεωρούν τις δύο αυτές βρεφοκτονίες το ίδιο ακριβώς σύμπτωμα της κοινωνίας με τη διαπόμπευση το 2012 των οροθετικών γυναικών από τον τότε υπουργό Υγείας, τον αντιπαθητικό ΠΑΣΟΚο Ανδρέα Λοβέρδο. Η κατάπτυστη ενέργειά του είχε καταγγελθεί τότε από μεγάλο κομμάτι του ελληνικού λαού- ο ίδιος φαίνεται πως έχει μετανιώσει για τη χυδαία πράξη του.
  Μπορείτε να διαβάσετε το σκεπτικό αυτών που υπογράφουν την αφίσα – αν αντέξετε μέχρι το τέλος της- και το οποίο, με δύο λόγια είναι ότι η δολοφονία ενός παιδιού, η βρεφοκτονία στην περίπτωσή μας, είναι μια μορφή έσχατης έκτρωσης. Όπως μορφή αντισύλληψης, έσχατη μεν αλλά νόμιμη, είναι η έκτρωση. Όλοι όσοι διαφώνησαν με τη βρεφοκτονία, όσοι θεώρησαν ότι πρόκειται για ένα στυγερό έγκλημα είναι, κατά την αφίσα, φασίστες και μισογύνηδες.

  Τα τελευταία χρόνια οι ομάδες που διεκδικούν με πάθος δικαιώματα που άλλες κοινωνίες έχουν κατακτήσει εδώ και δεκαετίες, όπως ο προσδιορισμός του φύλου και της ταυτότητας, έχουν σκληρύνει τη ρητορική τους κι έχουν τεντώσει τόσο την επιχειρηματολογία τους που, όπως συμβαίνει σε τέτοιες περιπτώσεις, χάνουν το δίκιο τους. Και χάνοντας το δίκιο τους, χάνουν κάθε δυνατότητα επαφής με όλους εμάς τους ‘φασίστες’ και ‘μισογύνηδες’ που επιμένουμε ότι το να πνίγεις ένα ζωντανό οργανισμό είναι έγκλημα.

  Ποιος θα μπορούσε να στοιχηθεί πίσω από μια ομάδα νέων στην πλειοψηφία τους ατόμων που -κατά τον παραλογισμό του μούσμουλου και του τρόλεϊ- υπερασπίζονται μια στυγερή δολοφονία; Ποιος δεν μπορεί να διακρίνει τη διαφορά ανάμεσα στη διακοπή μιας ανεπιθύμητης εγκυμοσύνης μερικές εβδομάδες μετά τη σύλληψη υπό την επίβλεψη ιατρικού επιτελείου, από τη φρικτή δολοφονία ενός ανυπεράσπιστου ανθρώπου εν κρυπτώ στο σπίτι και το πέταμά του στα σκουπίδια ή στον ακάλυπτο;

Καλή και επιθυμητή η πολιτική διαφοροποίηση από την αστικοδημοκρατική κοινοβουλευτική σούπα, άξια λόγου η αιρετική ή ακόμα και η προκλητική άποψη, αλλά όταν το πράγμα ξεφεύγει από τη λογική κι όταν η διαφωνία γίνεται μπουρδολογία, καλό είναι να διατηρούμε αποστάσεις από όσους βγάζουν το ‘φασιστόμετρο’ και μας τσουβαλιάζουν, συλλήβδην απλώς και μόνο για να επιβάλλουν τη γνώμη τους.
                                                                Θανάσης Αντωνίου