ELVIS: ο ΜακΚάρθι του rock n'roll.  Πως ο Βασιλιάς ζήτησε από το Νίξον να γίνει πράκτορας της δίωξης.

(Once the King, always the King...but that's anotha story, with a mo' "childish" title, like...hm...'Riches,Snitches,Flip-Outs & Bitches'.Huh? -whatdyasie?)

by DK R

watch on video: Elvis & Melvis (JAPAN)+ Bedlam (NJ)

  Αποκαλέστε με αιρετικό ή βλάσφημο, το θέμα είναι όμως πως ο Έλβις που ΠΑΝΤΑ θα λατρεύουμε είναι ο Έλβις on stage και πουθενά αλλού. Ίσως είν' η μοίρα των βασιλέων να τους γυρνάει το μυαλό- θες από το πολύ λιβάνισμα, θες από το 'εγώ' που 'παραφουσκώνει' (όπως θα συνέβαινε και σε κάθε άλλον κοινό θνητό), θες τα σκαμπανεβάσματα της 'βασιλείας', θες η ίντριγκα...θες το ένα, θες το άλλο...
Η ουσία, πέρα από την τρέλα του καθενός που πιάνει ένα μικρόφωνο ή μια κιθάρα, ένα μπάσο ή ένα ζευγάρι μπαγκέτες και (την...) βγαίνει στο δρόμο, είναι μία: rock n' roll = παρανομία, εντός ή εκτός εισαγωγικών.

  - Outlaw shit,man...πως να το κάνουμε. Rock n'roll και νόμος δεν ταιριάζουνε, δεν πάνε μαζί- το ένα βρίσκεται απέναντι απ' το άλλο. Το είπανε οι Clash 'I fought the law', αφού ο Johny Cash είχε βρεθεί στη φυλακή του Folssom, μετά το overdose τoυ Hank Williams και τις ...γκλαμουράτες συλλήψεις των Stones με πρέζα- και ο κατάλογος δεν έχει τέλος,   Θυμάστε τους southern rockers Outlaws ή την παρέα των Willie Nelson & Waylon Jennings ή τον ένα σωρό συγκροτήματα με το λήμμα 'outlaw' στο όνομα τους ή πολύ περισσότερο τα εκατοντάδες τραγούδια ενάντια στην 'έννομη' τάξη;  Πως θα γίνει δηλαδή, θα' ρχονταν τα ήμερα να διώξουν τα άγρια; -

  Και όμως εδώ είναι το παράξενο της ιστορίας, ο "εφευρέτης" του rock n'roll on stage, ο πρωτομάστορας της πρόκλησης, της προβοκατόρικης συμπεριφοράς, ο πρώτος των πρώτων σε ότι αφορά σε ότι αποκαλείται rock 'attitude' και στην αλαζονεία που ανέκαθεν χαρακτήριζε τα αστέρια του είδους, να έχει μείνει στην ιστορία ως ο μεγαλύτερος wannabe ρουφιάνος (Gos bless his soul).
  Δε θα μακρυγορήσουμε- ο Έλβις ήταν το πρώτο λιθάρι πάνω στο οποίο χτίστηκε ό,τι ακολούθησε και ό,τι ονομάστηκε rock.
Η μαγεία του στην ερμηνεία αυτού του μείγματος από blues, gospel, country bluegrass, afrobeat και (made by His Majesty...) rockabilly ήταν, το δίχως άλλο, πρωτόγνωρη, απίστευτη, κορυφαία- αυτό είναι το μόνο σίγουρο και ταυτόχρονα η μία πλευρά της ιστορίας.
Elvis was, is & will B the King. On stage. Εις τους αιώνες των αιώνων.  Ακόμη και στην after comeback εκδοχή του, με όλα τα μπιχλιμπίδια που (και αυτά) στην προσωπικότητα του βασιλιά αποκτούσαν μια παράξενη προκλητική δύναμη και από απλά κοσμήματα και υφάσματα γίνονταν μέρος της έκφρασης που, όχι πολύ αργότερα, θα συνόδευε και θα εμπλούτιζε την περσόνα κάθε αθεόφοβου rocker οιασδήποτε εποχής. Με λίγα λόγια...ναι, ο Elvis όντως ζει.

  Υπάρχει όμως και η άλλη πλευρά η οποία παρουσιάστηκε με αφορμή την ταινία Elvis & Nixon- αυτή του προβληματικού και φοβικού boy from Τennesse που έχασε τη μπάλα-ένας psycho που βρέθηκε με άπειρα φράγκα και που δε μπόρεσε να διαχειριστεί την επιτυχία του στο ελάχιστο.
Αντ' αυτού, υπήρχαν οι διάφοροι παρατρεχάμενοι- ο στρατηγός, ο Jason των δημοσίων σχέσεων, ο τρελογιατρός, τα πιπίνια...όλοι όσοι έφαγαν και ήπιαν στην υγειά του μεγάλου. Ακόμη κι αυτός ο γλίτσας, το λιμοτάγαρο, η παλιολινάτσα, ο Νίxon, αυτή η πουτάνα της πολιτικής βρήκε την ευκαιρία να 'τσιμπήσει' έτσι ή αλλιώς κάτι από τη λάμψη του βασιλιά.

  Και αν πιστέψουμε την ταινία ή μάλλον το σενάριο της που,όπως φαίνεται, βασίζονταν στα γεγονότα, ο Elvis δεν κρατιότανε από το να καταστρέψει το ...rock n'roll έτσι όπως αυτό διαμορφώνονταν χάρη σε αυτόν αλλά και ερήμην του συγχρόνως.
Κομμουνιστές οι Beatles, διαφθορείς οι Stones. αίσχος το Woodstock και πρώτος στόχος προς σύλληψη (ποιοί άλλοι;) οι Grateful Dead, τους οποίους ο Elvis (επίτιμος σερίφης διάφορων χωριών) ονειρεύονταν να 'δέσει', υπό την ιδιότητα του ελεύθερου πράκτορα και ειδικότερα της δίωξης. Ήμαρτον, Κύριε φύλαξε το στόμα μου...βρέθηκε άνθρωπος να τα βάλει με τους Dead και τον Jerry Garcia και ειδικά τότε; Damn! Δεν είναι κρίμα;

  Σε μια αποστροφή του (κατά τη διάρκεια της ταινίας) ο Kevin Spacey υποδυόμενος τον πρόεδρα Νixon επισημαίνει πως "...άνθρωποι σαν τον Elvis, όμορφοι και ταλαντούχοι, 'κερδίζουν χωρίς προσπάθεια, τους έρχονται όλα εύκολα- κατά βάθος όμως είναι αδύναμοι...". Ναι, τάδε έφη ο βασιλιάς των κομπλεξικών ο πρόεδρας του Βιετνάμ και της ναρκο-απαγόρευσης που εξεπλάγην με το ότι ο Έλβις συμμερίζονταν τις απόψεις του.
  Και ο Έλβις got in the building (White House) φορώντας τη γνωστή του μάσκα (ζώνη σαν και των μποξέρ, make up και άπειρα δαχτυλίδια) χάρη στην κορούλα του μαλακοπίτουρα του Νixon, η οποία δε θα το συγχωρούσε στο μπαμπάκα της τον αρχιμακελάρη να μην της φέρει σπίτι αυτόγραφο του P-Elvis. Είπαμε, το μουνί σέρνει καράβι κι ας είναι και της κόρης (του).

  Τεσπα...αποδείχθηκε, από μια άλλη οπτική γωνία πως ο καημένος ο Elvis με το θεόσταλτο ταλέντο, λαικό παιδί στην ψυχή, διόλου ρατσιστής και συμπαθής νότιος αλητάκος, δε μπόρεσε να διαχειριστεί το τσίρκο που στήθηκε γύρω του.
Το πλέον απογοητευτικό δε, είναι πως ο βασιλιάς πέρασε στην ιστορία ο ως ο πρώτος ρόκερ που την 'πάτησε' από τα...ναρκωτικά τη στιγμή που ο άνθρωπος ήταν απέναντι στη ναρκο-κουλτούρα των hippies αλλά πραγματικό θύμα των φαρμάκων και των γιατρών. Κάτι σαν ιλουστρασιόν 'ομονοιακός' δηλαδή-ξέρετε...σαν κι αυτά τα παιδιά που η 'κοινή γνώμη' αποκαλεί και περιγράφει ως 'πρεζάκια' αλλά ελάχιστοι γνωρίζουν πως αυτά τα άτομα πρώτα τρέχουν στο γιατρό για τα χάπια τους και μετά θα ψαχτούν και για καμιά 'ψιλή' της συμφοράς- σαβούρα δηλαδή, όμως αν έχεις φάει μια καρτέλα 'μπούμπλε' τότε την ακούς ακόμη και με γύψο ή μπεμπελάκ...

  Poor Elvis- ακόμη και οι βασιλιάδες 'βρίσκουν' πεζοδρόμιο (ΚΑΙ από τις ντάγκλες...). Συγχωρεμένος όμως -αλίμονο! Τα μεγάλα λάθη γίνονται από περίεργους μεγάλους ανθρώπους, ενίοτε τεράστιους καλλιτέχνες και από τραγικές και μεγαλειώδεις στιγμές που στιγμάτισαν τις δικές τους ζωές, φωτίζοντας, κατά την αποχαιρετιστήρια 'παράσταση' τους, τις δικές μας.
 Ας θυμηθούμε απλά πως μορφές όπως οι Mozart, o Gram Parsons, o Jimi Hendrix, o Jim Morisson, οι τρεις keyboardίστες των Grateful Dead, ο Jerry Garcia, η Janis Joplin, ο John Lennon, ο Παύλος Σιδηρόπουλος, ο Tony Bourdain, ο Andrew 'Heath' Ledger, o Prince, η Amy Winehouse, - μεταξύ άπειρων άλλων- ήταν άνθρωποι που έφεραν από κάποια στιγμή και μετά, αυτό το δυσανάλογα δυσβάσταχτο βάρος που κάποιους συνθλίβει τάχιστα, σε χρόνο dt και άλλους καταστρέφει σταδιακά.
  Το (διαταραγμένο και πολυδιάστατα δημιουργικό)πνεύμα σου, Βασιλιά μου, θα κυκλοφορεί πάντα στην ψυχή και στην καρδιά των αληθινών (woo'r)-alkers.