ΑΛΗΘΕΙΕΣ #XIII

"Art is the lie that enables us to realize the truth. - H τέχνη είναι το ψέμα που μας καθιστά ικανούς να αντιληφθούμε την αλήθεια"

                                  Pablo Ruiz Picasso     (1881-1973)
                                  (*pic: pinterest.com)

"Απάνθρωπο να πηγαίνει κανείς στη δουλειά με καύσωνα- η δουλειά μπορεί να 'βγει' και από το σπίτι μέσω chat..."- Έτη φωτός- εξ Ηλίου Ανατέλλοντος- μπροστά η η hi tech ,'δυτική' αλλά με ρίζες στην παράδοση, ΙΑΠΩΝΙΑ

by DK R
  Είναι αναμφισβήτητα η πλέον προηγμένη, τεχνολογικά, κοινωνία του πλανήτη- σε όλα τα επίπεδα: οικονομία/βιομηχανία/ρομποτική & ΤΝ, εργασία, στέγαση, υγεία, παιδεία, τέχνες...τα πάντα στην Ιαπωνία, μοιάζουν να έρχονται από το...μέλλον, σήμερα κιόλας. Και αυτό είναι κάτι που μαρτυρούν όλοι όσοι επισκέπτονται τη χώρα του Ανατέλλοντος Ηλίου και επιστρέφουν εντυπωσιασμένοι- το λιγότερο...- από την εξέλιξη που παρατηρούν σε κάθε πεδίο της καθημερινότητας.

  Αλλά αυτό που προκαλεί σχεδόν το θαυμασμό (στους περισσότερους έστω) είναι το ότι οι κάτοικοι της πλέον προηγμένης χώρας της άπω ανατολής κρατούν ισχυρούς και σταθερούς δεσμούς με την παράδοση.
   Όσο και αν το πανταχού παρών 'νέον' κάνει τη νύχτα μέρα στις μεγάλες πόλεις της χώρας και τα κάθε είδους τεχνολογικά επιτεύγματα αποτελούν μέρος της καθημερινής ζωής του ιάπωνα, η παράδοση με τη μορφή των λουτρών μετά του απαραίτητου διαλογισμού και χαλάρωσης, τα θρυλικά μασάζ, η κυρίαρχη τάση για σοφή χρήση του χώρου και η αδιαφορία για το 'τεράστιο' και το πομπώδες αλλά κυρίως η γενικότερη τάση για σεμνότητα και ο σεβασμός στους γηραιότερους αντί της γνωστής 'ιδρυματοποίησης' (βλ. εγκατάλειψης...) των ατόμων της τρίτης ηλικίας που κυριαρχεί στον υπόλοιπο δυτικό κόσμο και βεβαίως η ενσωμάτωση των τοπικών στοιχείων της φύσης σε μια συνεχώς αναπτυσσόμενη κοινωνία, προκαλούν θαυμασμό αλλά και σκέψεις για το προς τα που -και πως- κατευθύνεται ο κόσμος μας.

   Τι κι αν έχουν αποκαλέσει τους ιάπωνες, 'απόγονους' ερπετοειδούς φυλής που 'κρατά' από τους ...Νεφελίμ, τι εξωγήϊνους τους έχουν 'βαφτίσει', τι 'διασταύρωση' με το ημι-ανθρώπινο είδος που κατοικεί στα ...έγκατα της Κούφιας Γης...
  Εμείς θα αγνοήσουμε τις συνωμοσιολογικές θεωρίες (ας τις αφήσουμε για τους φανατικούς του είδους) και ας αναφέρουμε- ελέω κλιματικής αλλαγής και αύξησης της θερμοκρασίας παγκοσμίως (που πολλοί κάποτε αποκάλεσαν "παραμύθια" και κατευθυνόμενη πληροφόρηση)- τον γιαπωνέζικο τρόπο αντιμετώπισης των εργαζόμενων σε συνθήκες καύσωνα και σε έναν κόσμο όπου η παραγωγή, η κατανάλωση και η 'ανάπτυξη' αποτελούν ζητούμενα και...προαπαιτούμενα για μια αξιοπρεπή (από οικονομικής άποψης) διαβίωση.

Τhe Japanese way

  Οι ...μυστήριοι, λοιπόν, ιάπωνες, όπως πληροφορηθήκαμε από διεθνές πρακτορείο ειδήσεων το οποίο αφιέρωσε σεβαστό τηλεοπτικό χρόνο αποκαλύπτοντας -μιλώντας με υπεύθυνους κρατικών και ιδιωτικών φορέων και εταιρειών- πως οι προϊστάμενοι πολλών εξ αυτών δεν υποχρεώνουν τους υπαλλήλους τους να προσέρχονται στο πόστο τους όταν η θερμοκρασία ξεπερνά τους 31-32 βαθμούς Κελσίου.

  "Προτιμούμε να αφήνουμε τους εργαζόμενους να κάθονται σπίτι τους και να κάνουν τη δουλειά τους από εκεί- συνεννοούμαστε και συνεργαζόμαστε μέσω chat στα computer μας..." τόνισε υπεύθυνος μεγάλης εταιρείας."Είναι απάνθρωπο να υποχρεώνεται κάποιος να πηγαίνει στην εργασία του όταν η θερμοκρασία ανεβαίνει τόσο- ιδιαίτερα από τη στιγμή που υπάρχει τρόπος να γίνεται η εργασία από το σπίτι- είναι καλύτερο και πιο παραγωγικό για όλους...".

  Να προσθέσουμε πως θα ήταν το πο ενδιαφέρον ταξίδι- για τον υπογράφοντα τουλάχιστον...ακόμα και στο rock n' roll, οι ιάπωνες ήταν από τους πλέον φανατικούς εραστές του είδους- ποιός δε θυμάται τις γιαπωνέζικες περιοδείες των 'όποιων-να-'ναι (από τα '70s κιόλας) προκειμένου να αυξήσουν τις πωλήσεις τους και το κοινό τους αλλά κυρίως τη (ζητούμενη για πολλές μικρές, αρχικά, μπάντες που στη συνέχεια δοξάστηκαν και στην πατρίδα τους) αυτοπεποίθηση. Από τουε Beatles ως τους Deep Purple και από τους Grand Funk ως τους Hanoi Rocks και τους Cheap Trick.

Japan X-ο ροκ θρύλος της Ιαπωνίας -(κάτω:Guitar Wolf, the latest sensation.)

  Το 'γιν' έχει ειπωθεί, πως συνυπάρχει με το 'γιαν'- η Γιακούζα με τους ιερείς, η ακραία μόδα και το σούμο με το baseball και τους αρχαίους ναούς, οι Guitar Wolf με τις παιδικές χορωδίες, τα σούσι με την ανατολίτικη vegan κουζίνα- όλα μαζί, σε μια 'διαφορετικού' τύπου 'αρμονία' ή έστω μια ισορροπία- με όλα τα θετικά και τα αρνητικά, όπως παντού άλλωστε...Ain't it somehow like that?
                                                                                      Japan Rules, folks- any objections?

  *pics'credit: Travellience, Come On Out - Japan, Wikipedia, The Daily Beast

Γιώργος Αναγνωστόπουλος: "Παγκόσμιος θόρυβος - 50 χρόνια heavy metal"...Τhe NOISY, ballsy, mutant side o' rock n' roll.    *feat.  ΙRON MAIDEN in ATHENS 2018+ LOADS OF OL' SCHOOL CLASSICS: :.MOTORHEAD, ANVIL, JUDAS PRIEST, OZZY with RANDY, VENOM + (numetalheads ASSJACK & HANK III).   -ACES HIGH..!

  Πριν από χρόνια, ένας Έλληνας προμότερ μουσικών συγκροτημάτων μού είχε πει σε συνέντευξή του: «Φέρνω δυο-τρεις μεγάλες metal μπάντες τον χρόνο για να καλύψω τα έξοδά μου – φως, νερό, τηλέφωνα, ενοίκια γραφείων και μισθούς εργαζομένων. Και φέρνω και καμιά δεκαριά rock μπάντες μήπως και βγάλω και γω κάτι».

  Το heavy metal είναι ένα από τα σημαντικότερα, σε εμπορική αξία, παρακλάδια του rock με εκατομμύρια οπαδούς σε όλο τον κόσμο, με χιλιάδες ενεργές μπάντες (σε κάθε σημείο του πλανήτη) και αναρίθμητες ερασιτεχνικές ή επαγγελματικές ηχογραφήσεις, είτε στη φυσική μορφή των δίσκων (ψηφιακών ή βινυλίου), είτε στον αχανή διαδικτυακό χώρο.

  Πέρα όμως από ένα μουσικό ιδίωμα με φανατικούς οπαδούς και μια τεράστια βιομηχανία να το υποστηρίζει (από ρουχισμό μέχρι διοργανώσεις φεστιβάλ κι από βιντεοκλίπ μέχρι μουσικό εξοπλισμό), το heavy metal είναι μια υποκουλτούρα η οποία διατηρεί όλα τα χαρακτηριστικά που έχουν περιγραφεί από κοινωνικούς επιστήμονες κι ορίζουν τη συγκεκριμένη έννοια.

TO METAL ΣΕ 50 ΕΝΟΤΗΤΕΣ
  Ο Γιώργος Αναγνωστόπουλος, αρχιτέκτονας και graphic designer, διοργανωτής συναυλιών και δημοσιογράφος, με αφορμή τη συμπλήρωση μισού αιώνα από τον σχηματισμό των Black Sabbath στο Μπέρμιγχαμ της Αγγλίας (1968), τους οποίους θεωρεί την αφετηρία του metal (με τις ρίζες της συγκεκριμένης μουσικής να χάνονται στο κοινό παρελθόν της rock μουσικής), παρουσιάζει ένα πρωτότυπο σε σύλληψη και όμορφο σε γραφιστικό σχεδιασμό βιβλίο.
   Χωρίζεται σε 50 ενότητες, για καθεμία από τις οποίες έχει γραφτεί ένα μικρό κείμενο κι έχουν γίνει οι ανάλογες εικονογραφήσεις, φτιαγμένες όλες στο χέρι από τον ίδιο τον συγγραφέα με τη μέθοδο dot drawing, η οποία αφήνει ένα καλαίσθητο εικαστικό αποτέλεσμα, απόλυτα ταιριαστό με τη συνολικότερη αισθητική του metal. Έτσι, το παρόν βιβλίο θα μπορούσε ταυτόχρονα να θεωρηθεί ένα ωραίο λεύκωμα heavy metal αισθητικής.

  Στις 50 ενότητες του βιβλίου, ο συγγραφέας εξετάζει πτυχές της heavy metal μουσικής, οι οποίες δίνουν καθαρή εικόνα για το τι πραγματικά συμβαίνει στον συγκεκριμένο μουσικό χώρο και το ποιες είναι οι παγκόσμιες διαστάσεις του. Δεν πρόκειται για χρονολογική εξιστόρηση της εμφάνισης κι ανάπτυξης του metal, δεν αναλύονται υποκατηγορίες του είδους, δεν υπάρχουν συνεντεύξεις καλλιτεχνών ούτε κοινωνικές ή μουσικολογικές αναλύσεις.

Γιώργος Αναγνωστόπουλος

  Εξετάζεται όμως το metal σε σχέση π.χ. με την εκπαίδευση, τον κινηματογράφο και την ενδυματολογία, παρουσιάζονται οι σχέσεις του με άλλα είδη μουσικής, οι επιρροές που δέχτηκε ή άσκησε το ίδιο.

  Ιδιαίτερο ενδιαφέρον έχουν τα κεφάλαια όπου εξετάζεται η παρουσία του metal σε μη δυτικές κοινωνίες, όπως οι μουσουλμανικές/αραβικές. Εκεί, το ιδίωμα αν και βρίσκεται αντιμέτωπο με τον θρησκευτικό φανατισμό των θεοκρατικών καθεστώτων, εντούτοις καταφέρνει να επιβιώνει σε τελείως διαφορετικές κλίμακες και πολύ διαφορετικό προσανατολισμό από αυτόν του δυτικού metal. Από την άλλη, εξετάζεται και το στρατευμένο «χριστιανικό» metal. Ναι, υπάρχει και τέτοιο.

ΟΙ "ΚΑΥΤΕΣ ΠΑΤΑΤΕΣ" ΤΟΥ ΜΕΤΑL

  Φυσικά, από ένα τέτοιο βιβλίο δεν θα μπορούσε να λείπει και η κλασική περί metal θεματολογία: τα ναρκωτικά, η θέση των γυναικών στη μουσική, τα προκλητικά εξώφυλλα/ονόματα/στίχοι, οι συναυλιακοί χώροι, τα μουσικά περιοδικά και fanzines του είδους, κ.ά.

   Για τον μη μυημένο αναγνώστη, τα πιο ενδιαφέροντα κεφάλαια του βιβλίου, έργου που μπορεί να αποτελέσει ένα είδος εισαγωγής στον κόσμο του metal, είναι εκείνα που ασχολούνται με τα κορυφαία προβλήματα που απασχόλησαν τα προηγούμενα χρόνια το metal παγκοσμίως.

  Ο σατανισμός (αναλύεται στο 13ο κεφάλαιο), η άλωση μέρους του metal από τις ακροδεξιές και φιλοναζιστικές αντιλήψεις, ο μεγάλος κύκλος αίματος και βίας που άνοιξε στη Νορβηγία πριν από 25 χρόνια από μέλη της τοπικής black metal σκηνής, η επίδραση του metal στις προεφηβικές και εφηβικές ηλικίες, οι αιτιάσεις ακραίων συντηρητικών κύκλων ότι το metal εκτρέπει προς τη βία, την αυτοκτονία και την εν γένει αντικοινωνική συμπεριφορά, παρουσιάζονται σε μικρά κείμενα.

  Είναι σαφής η θέληση του συγγραφέα να απαλλάξει το metal από τις πολλές, συχνά υστερικές, κατηγορίες που το βαραίνουν, όπως επίσης είναι αξιέπαινη η προσπάθειά του να το αναδείξει ως μια εναλλακτική στην καθεστηκυία δισκογραφική βιομηχανία μουσική πρόταση, υπερτονίζοντας π.χ. τη δυναμική των κοινωνικών δεσμών που αναπτύσσονται στο εσωτερικό των διαφόρων φυλών του. Το αν πείθει είναι κάτι που θα αποφασίσει ο κάθε αναγνώστης ξεχωριστά – προϋπόθεση όμως, εκτός από την ανάγνωση του παρόντος, είναι η γνωριμία με τη metal μουσική· στο τέλος του βιβλίου παρατίθεται μια ενδεικτική δισκογραφία.

YΠΑΡΧΟΥΝ ΚΑΙ "ΜΕΤΑΛΛΑΔΕΣ" ΠΟΥ ΑΝΤΙΣΤΕΚΟΝΤΑΙ

  Είναι αλήθεια ότι παραμένει ερωτηματικό μέχρι και τις μέρες μας το αν και κατά πόσο η συγκεκριμένη μουσική λειτούργησε ως κάτι περισσότερο από ένα ακραίο ιδίωμα του rock, ως κάτι σημαντικότερο από ένα εξωφρενικό attitude ενάντια στην απόλυτη ενσωμάτωση του rock στα γρανάζια της καπιταλιστικής δισκογραφικής αγοράς μετά τη δεκαετία του 1960.

  Οι πιστοί του metal ισχυρίζονται ότι, τουλάχιστον στις μέρες μας, ένα μεγάλο κομμάτι της αυθεντικής metal μουσικής είναι απέναντι σε κάθε είδους εξουσία, στηρίζοντας υγιείς εναλλακτικές μορφές υποκουλτούρας και εξυφαίνοντας ισχυρούς κοινωνικούς δεσμούς μεταξύ των νέων παιδιών που εντάσσονται σε αυτή. Πράγματι, αυτό ισχύει σε μεγάλο βαθμό, γι’ αυτό και συναντάμε πλέον καθαρόαιμα metal σχήματα σε αντιρατσιστικές συναυλίες, γι’ αυτό και (ορισμένες) metal μπάντες στηρίζουν ιδεολογικοπολιτικά ακροαριστερές και ελευθεριακές πολιτιστικές/φεστιβαλικές εκδηλώσεις.

Πρόκειται όμως για μια μικρή μειοψηφία, που έχει μπολιαστεί με τις αρχές και τις αξίες του punk (εδώ η αντίσταση στο κατεστημένο είναι ίδιον του μουσικού ιδιώματος), μειοψηφία η οποία δεν ξέρω αν βγάζει ασπροπρόσωπη μια ολόκληρη μουσική σκηνή που, σε γενικές γραμμές, δεν είναι ιδιαίτερα φιλική με τον κοινωνικό προβληματισμό κι έχει μάλλον αλλεργία στην αντίσταση.

                                                                      Θανάσης Αντωνίου (από το diastixo.gr)

Παγκόσμιος θόρυβος – 50 χρόνια heavy metal
Γιώργος Αναγνωστόπουλος
εκδόοσεις Δίαυλος

https://diastixo.gr/kritikes/texnes/10249-pagosmios-thorivos
pics'credit:/diastixo.gr

Όταν ο θεός έκλαψε για την Κροατία (μούσκεμα οι επίσημοι παρά τις τεράστιες ομπρέλες που επιστρατεύθηκαν) - οι γείτονες το 2018 δεν αποδείχθηκαν...'ελληνες του 2004 

Μέχρι και ο θεός έκλαψε με την ήττα της Κροατίας στον τελικό του Μουντιάλ, τον οποίο η Γαλλία κέρδισε μάλλον χαλαρά. Οι βαλκάνιοι ninja δεν κατάφεραν να ανατρέψουν τόσο τα προγνωστικά που τους ήθελαν να μπορούν να "γυρίζουν" τα παιχνίδια- ακόμη κοι όταν βρίσκονταν πίσω στο σκορ και στεναχώρησαν όλους εμάς που επιθυμούσαμε να δούμε τη Γαλλία (όχι του Ντε Σαμπ αλλά...) του Μακρόν στο καναβάτσο.
  Τελικά οι κροάτες, όσο ανώτεροι σαν ομάδα ήταν, είναι και (πιθανότατα) θα είναι από τη δική μας εθνική, δεν κατάφεραν ένα θαύμα ανάλογο με το euro του 2004.
  Οι έλληνες, με εκείνο το...απροσδιόριστης "φύσης" και τεχνοτροπίας παιχνίδι που ...υποχρέωνε όλους τους αντιπάλους να περιμένουν τη στιγμή του γκολ, τη στιγμή του νοκ άουτ, έγραψαν μάλλον το πιο απίθανο ποδοσφαιρικό έπος όλων των εποχών.

Το απόλυτο αουτσάϊντερ στην κορυφή- πιθανότατα δεν πρόκειται να ...επιτραπεί να ξαναγίνει. Τινάχτηκε η μπάνκα στον αέρα όσο ποτέ άλλοτε. Με παίχτες αστέρια ναι. Με λαό που είχε τον τσαμπουκά όλων των άλλων μαζί. Με τις πιθανότητες εναντίον της ομάδας- και όμως.

Οι κροάτες, με ποδοσφαιρική παιδεία υψηλών (γιουγκοσλαβικών) προδιαγραφών, με ιστορία, με διακρίσεις σε ένα σωρό μουντιάλ και συνεχείς παρουσίες σε όλες τις διοργανώσεις και με παίχτες αληθινά διαμάντια, δε μπόρεσαν να πιουν το αθάνατο νερό της πρώτης θέσης, δεν πάτησαν κορυφή- αν και το άξιζαν συνολικά- καθώς στο ένα, μοναδικό κρίσιμο ματς (ξ)έχασαν το στοιχείο του 'απρόβλεπτου' που τους οδηγούσε σαν τρένο χωρίς φρένα- έως τη στιγμή του τελικού.

  Και βέβαια, ο θεός δε μπορούσε να μην κλάψει- η τάξη επικράτησε του χάους...για μια φορά ακόμη..έστω κι αν οι λίγες, οι μετρημένες στα δάχτυλα του ενός χεριού εκπλήξεις αξίζουν όσο όλες οι επαληθεύσεις των προγνωστικών.
  Τα θαύματα είναι που μένουν στη μνήμη και στη ιστορία- γι αυτό και έχουν τη δυναμική που τα αναδεικνύει ως ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΑ-and that's ALL it counts baby..!

pics;credit:: aete, poesia e musica-Blogger, Protothema, Travel Photo

Tο μεγάλο 'χωνευτήρι' του MUNDIAL... - Όλες οι φυλές σε όλες τις ομάδες. Όχι;;; Πάμε στοίχημα;;; 

 Είναι έγχρωμος, υπήκοος σε ένα έθνος (αποικιοκρατικό κάποτε..) ξανθών, επιφανής προσωπικότητα στη χώρα μας και το όνομα του είναι...Κompany. Kλασική περίπτωση κυριαρχίας της παγκοσμιοποίησης KAI στο ποδόσφαιρο: το άθλημα που για τους λαούς, ειδικά σε επίπεδο εθνικών ομάδων, ήταν ο καθρέφτης των ιδιαίτερων χαρακτηριστικών του κάθε έθνους, ο "αντικατοπτρισμός" της ιδιοσυγκρασίας της κάθε χώρας και των κατοίκων της. Όλα αυτά μέσω των εκπροσώπων της κάθε ομάδας που υποτίθεται πως συγκέντρωναν όλα αυτά τα αντιπροσωπευτικά στοιχεία της κάθε εθνότητας.

  Ο ρομαντισμός αυτός ανήκει στο παρελθόν: όχι κατ' ανάγκην κάτι αρνητικό (όλοι μας γουστάρουμε το θέαμα υψηλών προδιαγραφών, ακόμη και με "ατοιχηματικό"...κινητήρα if U know what I mean αλλά πάντα υπάρχει και ένα "αλλά" deep inside...) - απλώς ο "καθρέφτης" των εθνών έτσι όπως τον γνωρίζαμε μέσα από το πιο αγαπημένο μας σπορ, "ράγισε" και το όλο 'σκηνικό' μπερδεύτηκε, χάθηκε όχι στη μετάφραση αλλά στο...στοίχημα και τα χαρακτηριστικά όλων των εθνοτήτων φάνηκε πως κάποια από κάποια στιγμή και μετά, σταδιακά, "χωνεύτηκαν" μέσα σε ένα τεράστιο "καζάνι" όπου όλα λιώνουν- melting pot το αποκάλεσαν κάποτε οι αμερικάνοι για να αποδώσουν την πανσπερμία πάνω στην ποία χτίστηκε το δικό τους "έθνος".

  Μην ψάχνετε λοιπόν για ιδιαιτερότητες- θα χάνονται χρόνο με το χρόνο, μουντιάλ με το μουντιάλ, πανευρωπαϊκό με πανασιατικό και copa americana με διηπειρωτικό και ...πάει λέγοντας.

  Ορίστε;...Υπερβάλουμε; Μπααα...Ορίστε και πάλι;;; Ο Αντετοκούμπο;;;;...ε. χμ...(αυτός μας βολεύει όπως ο Kompany βολεύει το Βέλγιο). Μα καλά...έλλην δεν είναι όποιος έχει ελληνική παιδεία;;, έτσι δεν είπε ...κάποιος σοφός; Ποιός; Η απάντηση- μαζί με μια τρία ακόμη αποφθέγματα σοφών της αρχαιότητας (για να συμπληρωθεί η τετράδα...) - σε έκτακτο κουπόνι στοιχήματος με συνταρακτικές αποδόσεις.
  "Wise Men Bet" they gonna call it- bet ya?? Στο πλησιέστερο πρακτορείο του ΟΠ(ιο)-UP...

  pics'credit: YouTube - SFGate

Στα ύψη η παραγωγή οπίου και κόκας - σε επίπεδα ρεκόρ και η κατανάλωση οπιούχων στις ΗΠΑ, αυξημένοι οι θάνατοι στις ηλικίες άνω των 40 στην Ευρώπη.

φωτό: ( © Noorullah Shirzada, AFP |Απρίλιος 17, 2018,: ένας αφγανός αγρότης 'θερίζει΄ πάστα οπίου σε ένα χωραφι οπίου στην περιοχη Surkh Rod της επαρχίας Nangarhar 

 

  -Αιτίες: πολιτική αστάθεια, ανεργία & φτώχεια, έλλειψη ελέγχου από τις κυβερνήσεις
 by DK R
  Η πολιτική αστάθεια, η έλλειψη ελέγχου από τις κυβερνήσεις και οι περιορισμένες και μειωμένες ευκαιρίες στον οικονομικό τομέα για τους πολίτες σε παγκόσμια κλίμακα είναι μερικές από τις αιτίες που έχουν οδηγήσει στην αυξημένη κατανάλωση οπιοειδών και κοκαϊνης και κατά συνέπεια στην αυξημένη παραγωγή οπίου και κόκας.

  Η παραγωγή των δυο αρχικών πρώτων υλών για τη σύνθεση ηρωϊνης και κοκαϊνης 'χτύπησε' επίπεδα ρεκόρ την περασμένη χρονιά, σύμφωνα με την ετήσια αναφορά του Γραφείου του ΟΗΕ για το Έγκλημα και τα Ναρκωτικά.

  Η παγκόσμια παραγωγή ανέβηκε σε ποσοστό 61% από το 2016 φθάνοντας τους 10.500 τόνους- η μεγαλύτερη παραγωγή από τότε που παρακολουθείται η πορεία της (από τις αρχές του 21ου αιώνα). Τη μεριδα του λέοντος κατέχει το Αφγανιστάν με 9.000 τόνους (αύξηση 87% από το '16) και με τα 3/4 της παγκόσμιας καλλιεργήσιμης έκτασης των 420.000 εκταρίων να βρίσκονται εντός της ίδιας χώρας.

  Τα ίδια και για την κοκαϊνη και την παραγωγή του φυτού από το οποίο παρασκευάζεται η άσπρη σκόνη να έχει φθάσει τους 1410 τόνους, με τους 866 τόνους να έχουν παραχθεί στην Κολομβία η οποία έχει το 69% των 213.000 εκταρίων καλλιεργήσιμων εκτάσεων κόκας που υπάρχουν παγκοσμίως (δηλ. στη Νότια Αμερική).

  Και αν η Κολομβία τα τελευταία πέντε έξι χρόνια πολυδιαφημίζεται ως χώρα φιλική προς τους τουρίστες και όπου το έγκλημα έχει καταπολεμηθεί σχεδόν...πλήρως (και μπορεί ΕΝ ΜΕΡΕΙ ) να είναι ...κάπως έτσι, αλλά στην παραγωγή κόκας, σύμφωνα με την ίδια αναφορά, εμπλέκονται οι πάντες, από την κυβέρνηση έως και τα δεκάδες "κομμάτια" στα οποία έχει κατατμηθεί ο FARC (οι γνωστή αντάρτικη οργάνωση που δεν υφίσταται πλέον). Όλα αυτά συντελούν στην αύξηση της δύναμης και του πλούτου των λαθρεμπόρων πάσης φύσεως- ναρκωτικών έως και ανθρώπων.

ΗΠΑ & Ευρώπη: S.O.S.
  Στο δυτικό κόσμο, η αυξημένη κατανάλωση οπιοειδων (κυρίως στις ΗΠΑ) όχι μόνον έχει χτυπήσει επίπεδα ρεκόρ αλλά οι θάνατοι (όπως έχουμε ξαναγράψει) έχουν ξεπεράσει στη διάρκεια του 2016 τους θανάτους από τον ιό HIV στη χειρότερη χρονιά του.
  Η μίξη ηρωϊνης με το συνθετικό οπιούχο 'fentanyl'- ένα οπιοειδές 50 φορές ισχυρότερο από την πρέζα- θεωρείται μία από τις κύριες, αν όχι η κυριότερη αιτία για τους 63.632 θανάτους από υπερβολικές δόσεις της προπερασμένης χρονιάς.
   Όσο για τη Ευρώπη, έρευνα που κατέγραψε τη θνησιμότητα από ναρκωτικά κατά ηλικίες, έδειξε μεγάλη αύξηση στις ηλικίες άνω των 40 και πτώση στις νεότερες ηλικίες.  Σωθήκαμε...

  πηγές: Article text by NEWS WIRES
 http://m.france24.com/en/20180627-global-opium-cocaine-production-record-highs-un-report-says

 pics'credit: The Federalist - TeePublic.com - Flashback

Μάης '68 -"late" edition(div: US- south)

Oι 3 θρυλικές μορφές της Alabama ( Ronnie Van Zant, Bear Bryant, George Wallace ). #1: George Wallace, o ακροδεξιός στις πολιτικές πεποιθήσεις, αν και "δημοκρατικός" αρχικά, 4 φορές κυβερνήτης της Alabama

*feat. DRIVE BY TRUCKERS' "The 3 Great Alabama Icons + "Wallace" (NOT official Video Clips)

- Μισός Αιώνας από το Μάη του 1968. Την παρισινή εξέγερση των νεολαίων. Τις μαχητικές διαδηλώσεις των εργατών. Το πλακοστρωτο και η...παραλία.
  Τι κι αν ο Ανρί Βεμπέρ έγινε κολαούζος του Ολάντ,  ο Ντανιέλ Κον Μπεντίτ θεωρεί ορθούς τους βομβαρδισμούς της Γιουγκοσλαβίας και αναγκαία τα Μνημόνια στην Ελλάδα, ο Κώστας Ζουράρις έγινε υπουργός του Τσίπρα.
  Ψήγματα της εποχής, από διαφορετική ματιά το καθένα, στα κείμενα που ακολουθούν. Μάης 1968- μισό αιώνα πριν. Προσωπική η επιλογή. Ατομική η ευθύνη. Συλλογική η συνείδηση. Αιωνία (του) η μνήμη -
(cut: εισαγωγή στο αφιέρωμα στο Μάη του '68, του fanzine 'Εντροπία', τεύχος 8, Άνοιξη 2018)


  "Ο Τζορτζ Ουάλας είναι το άνθος του Δυτικού πολιτισμού. Είναι το σύμβολο μιας χώρας που κατέστρεψε τους Ινδιάνους, υποδούλωσε τους μαύρους, αποικιοκράτησε τη Λατινική Αμερική, έριξε την ατομική βόμβα στην ιαπωνία, έκανε εισβολή στην Κούβα κι έκαψε με ναπάλμ το Βιετνάμ.

pic by FindLaw Blogs

  Είναι η αμερικάνικη σημαία. Είναι ο καουμπόϋ, ο Πεζοναύτης, ο ιεραπόστολος που ξεψειριάζει τις άγιες γραφές του, ο επιχειρηματίας, το αφεντικό και ο μπάτσος που πάει παντού.

Υπάρχει παρόλα αυτά ένα μικρό πρόβλημα μ' αυτό το πρόβλημα το γεράκο το Τζώρτζ. Δε μπορεί να το βουλώσει το γαμημένο το βρωμόστομα του.
  Ο Τζώρτζ λέει φανερά και δυνατά όλα όσα οι φιλελεύθεροι είναι αρκετά ευγενικοί για να τα λένε σιγά κλεισμένοι μέσα στους καμπινέδες τους. Οι φιλελεύθεροι τσαντίζονται με τον Ουάλλας γιατί λέει στα ίσια. Λέει τα σύκα σύκα ακι τους νέγρους...νέγρους.
  Η μοναδική διαφορά ανάμεσα στον Ουάλλας και τους φιλελεύθερους είναι οι τρόποι. Ο καημένος ο Τζώρτζ δεν έχει τρόπους"

Jerry Rubin, Do It! Μετάφραση: Αλέκος Μακρής, Διεθνής Βιβλιοθήκη, Αθήνα 1980 (α' έκδοση)

end-it-or(e)al  
Τάξη, αταξία, Χάοs, Εντροπία, παράξενες έλξεις. Τυχαίνει ή πετυχαίνει;

Εκτός διεκδίσκησης Μουντιάλ η ¨'Λατίνα Αμεριικάνα'- εντός Γαλλία, Αγγλία...
 by DK R
     Μπορεί όλα αυτά να ακούγονται κατά τι σουρεάλ όμως τελικά τίποτε δεν είναι τυχαίο. Ή μήπως είναι;

by DK R
  Ότι συνέβη στο φετινό Μουντιάλ είναι τρανή απόδειξη της κυριαρχίας του Χάους- έστω σε πλαίσια μιας΄"περίεργης", σχεδόν "άδικης" τάξης- που (μόνον)ο άνθρωπος έχει επιβάλει...
  Όμως δεν είναι μήπως παράδοξο το ότι η ανεξέλεγκτη πανσπερμία στην οποία οδήγησε τον ανθρώπινο πολιτισμό η παγκοσμιοποίηση που χωρίς αμφιβολία έχει επικρατήσει έτσι όπως την έχουν σχεδιάσει οι εμπνευστές της, έφθασε στο σημείο να μετατρέψει τη στέψη του βασιλέα του ποδοσφαίρου σε
υπόθεση εκπροσώπων της γηραιάς ηπείρου-ανεξαρτήτως αποτελεσμάτων η και εμφανίσεων- και με όλους τους λατινοαμερικάνους στην "απ' έξω"; Τι να λέμε τώρα...

  Στην εδώ πλευρά τώρα...η διαχείριση ενός χάους δημοσιογραφικού, κοινωνικού, μουσικού και (εν γένει) καλλιτεχνικού, πολιτικού, τεχνολογικού ή(εν τέλει)...καθημερινού δεν είναι εύκολη υπόθεση- τα' χουμε ξαναπεί...η ίδια η ζωή δεν είναι μια εύκολη υπόθεση.
  Είμαστε το μόνο ον στον πλανήτη που (γνωρίζουμε ότι) γνωρίζουμε πως θα φύγουμε από αυτήν τη "διάσταση" εντός της οποίας ζούμε και όμως δεν έχουμε κατορθώσει ακόμη να εκφράσουμε με σιγουριά πόσο κάνει "ένα συν ένα"...έντεκα, δύο, ένα προς ένα;;; κλπ.

-  Τελικά, όπως συμπεραίνουμε τίποτε δεν είναι τυχαίο μέσα σε έναν αλλόκοτο κόσμο. Οξύμωρο; Ίσως ναι, ίσως όχι, αλλά η τύχη και η ατυχία, το παράδοξο και το λογικό φαίνεται πως λειτουργούν με κανόνες που προφανώς αγνοούμε, πολλές φορές όμως το "αποτέλεσμα" μας οδηγεί στο ασφαλές- αν η τι άλλο- συμπέρασμα πως το "μαδομούνι" (=Χάος) που επικρατεί και συχνά ορίζει τις ζωές μας και αρκετές παραμέτρους αυτών μάλλον μας αφήνει κατά μίαν έννοια και εντός ή εκτός εισαγωγικών, δικαιωμένους (με την έννοια του ότι τελικά ότι συμβαίνει εντός μας ή γύρω μας έχει τη δική του "δικαιοσύνη", τη δική του "νομοτέλεια" αν θέλετε και αυτό συνήθως αποδεικνύεται στο "διηνεκές") - το γεγονός μας κατατάσσει στην κατηγορία του ενός είδους με την πλέον παράλογη συμπεριφορά.-

  Για αυτό και το Χάος μας εμπνέει τόσο...όπως και η Εντροπία: "...η τάση προς μια όλο και πιο πολύπλοκη τάξη-οργάνωση αλλά ταυτόχρονα και ένα μέτρο της αταξίας που φαίνεται να κυβερνά όλη τη φυσική και εκφράζεται με το ότι ο κόσμος δεν είναι μονοσήμαντος..." σύμφωνα με τους υπεύθυνους του συνεργατικού τσιπουράδικου "Εντροπία" στη Λάρισα αλλά και με τον εκδότη-συντάκτη-δημιουργού του θρυλικού fanzine "Εντροπία" (και συν-Διαχειριστή του Χάους) Θανάση Αντωνίου που κυκλοφορεί με θάρρος, θράσος αλλά προπάντων ποιότητα, από το 1987 και από το '14 κυκλοφορεί μία φορά ετησίως.

  Να μη μακρυγορούμε: η "συνεύρεση", εντός του διαδικτύου, των δημιουργών και λειτουργών της διαχείρισης του Χάους και της Εντροπίας ίσως ανάγεται σε καιρούς παλαιότερους και έτη αρκετά προ του 2016, όμως μάλλον τίποτε τελικά δεν είναι τυχαίο και ένα ΣΚ στα Χανιά (π.χ.) αποδείχθηκε ο Παράξενος Ελκυστής που (κατά τη θεωρία του Χάους) "τροποποίησε" τη 'ροή' της 'άτακτης' πορείας λίγων ανθρώπων με αρκετά κοινά και άφησε τα ίχνη του καθένα από αυτούς στο παρών ιστολόγιο

  Το γεγονός πάντως της ιδιότυπης συνύπαρξης εντροπίας και χάους ή αν θέλετε να αποκωδικοποιήσουμε εμφανώς τα προφανή, της συνεργασίας του επίμονου "σκύλου" της δημοσιογραφίας Θ. Αντωνίου με το Διαχειριστή του Χάους (και ...σκύλου γενικώς..) Δ. Ρουτς (DK R) και του Λωλοστεφανή - Μάνου.com και μερικών ακόμη ανθρώπων που βρέθηκαν με τον έναν η τον άλλον τρόπο για τον έναν ή τον άλλο λόγο εδώ, σ' αυτό το blogspot αποδεικνύει περίτρανα την (διόλου;) τυχαία και παράδοξη/παράλογη λογική που διέπει τις πορείες ορισμένων από μας αλλά και των μικρόκοσμων ως μέρη ενός μεγαλύτερου κόσμου.

 Και αν υποθέσουμε πως για κάποιους από μας η "δουλειά" μας- η καύλα μας δηλαδή- συχνά αποτελεί πράγματι μέρος μιας πορείας που θα αποτιμηθεί κάποτε, τότε όλα αυτά πιθανόν απλά μας οδηγούν στο να συνεχίζουμε να διασχίζουμε όσα είναι ή δεν είναι (σε καμιά περίπτωση) γραφτό να διασχίσουμε...και όπου βγει. Τhis is rock n'roll baby...

  Και αν όσα προαναφέραμε "απενεργοποιούν" το ρόλο της μοίρας έτσι όπως μας τον έμαθαν κάποτε κάποιοι άλλοι και όπως πολλοί την πιστεύουν ως απαράβατη των τεκταινόμενων αρχή, τότε προτείνουμε (για να ολοκληρώσουμε έναν άσχετο φαινομενικά "κύκλο" αναφορών πάνω σε κοινό έδαφος) να ...διασχίσετε και το Διασχίζω- το πανέμορφα παράξενο και χειροποίητο περιοδικό του φίλου και πολυπράγμων καλλιτέχνη Κώστα Πλιάτσικα- για να αντιληφθείτε τη συνάφεια καταστάσεων, ανθρώπων και πραγμάτων που εκ πρώτης μοιάζουν απλά αδύνατο να συναντηθούν, αλλά....!  Και όμως...
  let's keep walkin' - let's walk the line ("...the way NO1 told us...it's the only way 2 cross the borders...")

pics'credit: dimokratiki- Science Wiki - stuff.co.nz - HEGRADE - music heaven - street poets blogger -enfo.gr -

(div: Bookmakers) Θανάσης Πολλάτος - Θανάσης Κουραβέλος: "Οι ρίζες της ανομίας"

  Τα τελευταία 10-15 χρόνια, υπάρχει διάχυτη η εντύπωση πως τα φαινόμενα ανομίας στην ελληνική κοινωνία έχουν πολλαπλασιαστεί. Πριν από την οικονομική κρίση που εμφανίστηκε στην Ελλάδα το 2010 με τη μορφή κρίσης χρέους, αποδίδαμε την ανομία στην οικονομική ευμάρεια του ελληνικού
κοινωνικού σχηματισμού που πυροδοτούσε την έξαρση των σχετικών φαινομένων από άτομα, ομάδες ή κοινωνικές τάξεις συνολικά, που ήθελαν να διατηρήσουν ή να αυξήσουν τα προνόμιά τους.

  Μετά το ξέσπασμα της κρίσης, το φαινόμενο αποδίδεται στα ακριβώς αντίθετα αίτια (αν και έχει την ίδια πάντα μορφή): στην οικονομική ένδεια μεγάλων κοινωνικών ομάδων και την απώλεια προνομίων από άτομα, ομάδες ατόμων ή κοινωνικές τάξεις. Σε κάθε περίπτωση, το κράτος φαίνεται να… απουσιάζει.
  Κι όμως, η εγγενής ανομία στη χώρα μας είναι πολύ παλαιότερο φαινόμενο το οποίο για να αναλυθεί –ακριβώς όπως συνέβη και με την οικονομική κρίση– πρέπει να πάμε πάρα πολύ πίσω, πολύ πριν από τον 20ό αιώνα, κατά τη διάρκεια του οποίου το ελληνικό κράτος έλαβε τη μορφή που γνωρίζουμε. Πόσο πίσω, δηλαδή;

ΚΡΑΤΑΕΙ ΧΡΟΝΙΑ...

  «Στην εποχή της Ελληνικής Επανάστασης», υποστηρίζει ο κοινωνικός επιστήμονας Θανάσης Πολλάτος, ο οποίος έχει σπουδάσει Οικονομικά και Φιλοσοφία στο Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο και αρθρογραφεί σε περιοδικά, ενώ έχει κυκλοφορήσει και δύο βιβλία για τον Παναγιώτη Κονδύλη και τον Μορίς Μερλό-Ποντί.
  Η θέση του απλή και σχετικά διαδεδομένη σε ορισμένους ιστορικούς κύκλους: το γεγονός ότι η ιστορική εξέλιξη στο Ανατολικό Ρωμαϊκό Κράτος (και το Βυζάντιο) διαφέρει από την αντίστοιχη στη δυτική Ευρώπη, αλλά και το γεγονός ότι η Ελληνική Επανάσταση είχε εξελιχθεί με τη συμβολή κυρίως των άτακτων ομάδων κλεφτών και αρματολών, είχαν σαν αποτέλεσμα, πρώτον τη νομή της εξουσίας στο νεοσύστατο ελληνικό κράτος να διεκδικούν διάφορες κοινωνικές ομάδες και κέντρα εξουσίας και, δεύτερον, ομάδες όπως οι κλέφτες και αρματολοί να διατηρήσουν (ή να επιδιώξουν να διατηρήσουν) και μετά τη σύσταση του ελληνικού κράτους το προνόμιο του εκ μέρους τους ολιγοπωλίου της βίας.

  Σύμφωνα με τον Θ. Πολλάτο, το νεοσύστατο ελληνικό κράτος διαφέρει αισθητά από τις δυτικές απολυταρχίες, όχι μόνο στη δυνατότητα επιβολής της δύναμης αλλά ακόμα και σε πνευματικότητα, με αποτέλεσμα η μάχη για τη νομή της εξουσίας να διεξάγεται επί πολλά χρόνια. Για την ακρίβεια, «η ανωριμότητα των ιστορικών συνθηκών για την υιοθέτηση του μοντέλου του έθνους-κράτους επέτρεψε και τρόπον τινά επέβαλε τη διατήρηση προνεωτερικών μοντέλων εξουσίας και συνύπαρξης»

  Πρωτότυπη και πολύ ενδιαφέρουσα η ανάλυση του Θ. Πολλάτου για το φαινόμενο της ανομίας στην Ελλάδα, είναι σίγουρο ότι θα δυσαρεστήσει όσους αναγνώστες –αδιάφορο αν προέρχονται από τη συντηρητική δεξιά ή τη μαρξιστική αριστερά– αντιλαμβάνονται τη συγκρότηση του ελληνικού κράτους μέσα από μια γραμμική, ευθεία πορεία, στην οποία πρωτεύει μόνο το οικονομικό ζήτημα, δηλαδή η παραγωγική διαδικασία και οι ταξικές αντιπαραθέσεις.

  Κι αυτό διότι ο συγγραφέας συνδέει την υστέρηση του ελληνικού κοινωνικού σχηματισμού, άρα και το φαινόμενο της ανομίας, τόσο με τη θέση της θρησκείας όσο και με τη φροϊδική θεωρία του θανάτου. Κι αν η θρησκεία έχει αξιοποιηθεί κι από άλλους κοινωνικούς επιστήμονες για την ανάλυση της συγκρότησης του ελληνικού κράτους (βλ. την παρουσίαση του βιβλίου Ο ηγέτης ως ενσάρκωση του θεσμού της Ιωάννας Τσιβάκου, Εκδόσεις Ι. Σιδέρης, εδώ), η φροϊδική ερμηνεία είναι αρκετά τολμηρή, αν και κάπως παρακινδυνευμένη.
  Σύμφωνα με τον Θ. Πολλάτο, η ιδιαίτερη σχέση των Ελλήνων με τη θρησκεία, σχέση πολύ διαφορετική από εκείνη που αναπτύσσεται ως διαμεσολάβηση ανάμεσα στους πολίτες των δυτικών κρατών και το Θείο, αλλά και η επικράτηση των παραλυτικών δυνάμεων της εξωκοσμικότητας, που οδηγούν μονίμως τους Έλληνες σε μια ιδιότυπη απόδραση προς το άχρονο παρελθόν, είναι δύο από τις αιτίες του φαινομένου της ανομίας στην Ελλάδα.

  Μάλιστα, ο συγγραφέας δεν διστάζει να αποδώσει ορισμένα ιστορικά γεγονότα, όπως π.χ. την επικράτηση του ΟΧΙ στο δημοψήφισμα του 2015, σε μια αυτοκτονική τάση του ελληνικού λαού, απολύτως σχετική με τη φροϊδική παρόρμηση του θανάτου· κάπως τραβηγμένη και πάντως άδικη για το σύνολο των 3.558.000 Ελλήνων που ασφαλώς και δεν είχαν στον νου τους την αυτοχειρία εκείνο το πρωί της 5ης Ιουλίου του 2015.

Η "ΑΝΟΜΗ" ΚΡΗΤΗ

Το δεύτερο μέρος του βιβλίου καταλαμβάνει μια μικρή αλλά πολύ καλογραμμένη ανάλυση του φαινομένου της ανομίας –και των διάφορων μορφών που λαμβάνει στην πορεία του χρόνου– στο νησί της Κρήτης, από τον οικονομολόγο Θανάση Κουραβέλο.

Η ανάλυσή του στηρίζεται σε σειρά ιστορικών πηγών που προέρχονται από το νησί και στην ιδεολογικοπολιτική ανάλυση του Θ. Πολλάτου που προηγείται. Η ιστορική εξέλιξη του φαινομένου της ανομίας στην Κρήτη, μια κατεξοχήν επιρρεπής στο οικονομικό έγκλημα περιοχή της χώρας, πράγματι επιβεβαιώνει σε μεγάλο βαθμό την περί νεωτερικότητας ανάλυση του Θ. Πολλάτου.

  Το γεγονός ότι φαινόμενα ανομίας, όπως η ζωοκλοπή, υπήρχαν στο νησί πολύ πριν κατακτηθεί από τους Οθωμανούς (στους οποίους επιρρίπτουν οι Κρητικοί το γεγονός ότι συνήθισαν να κλέβουν ζώα – οι Οθωμανοί λεηλατούσαν ως κατακτητές τα ζώα των ντόπιων κι αυτοί τα έπαιρναν πίσω με κάθε τρόπο), αλλά και το γεγονός ότι η κατοχή και χρήση όπλων συνεχίζεται στην Κρήτη δεκαετίες μετά την ήττα των Γερμανών στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο (στους οποίους επιρρίπτουν οι Κρητικοί το γεγονός ότι συνήθισαν να κατέχουν παράνομα όπλα – για τους προφανείς αντιστασιακούς λόγους, που έχουν εκλείψει όμως εδώ και… επτά δεκαετίες), έχει να κάνει, σύμφωνα με τον Θανάση Κουραβέλο, με το ότι στο νησί δεν επετεύχθη το πέρασμα στη νεωτερικότητα όπως συνέβη στη δυτική Ευρώπη.

  Στο πλαίσιο του σύντομου κειμένου του εξετάζει το φαινόμενο της βεντέτας, τη διαφορά ατομισμού-εγωισμού (όπως την είχε προσδιορίσει ο Αλέξης ντε Τοκβίλ), τη σημειολογία του κεράσματος, τον ρόλο της πατρονίας στην Κρήτη, κ.ά.
                     Θανάσης Αντωνίου
                       (via diastixo.gr)                                       

 - Οι ρίζες της ανομίας -
Μικρή συμβολή στην κατανόηση του ελληνικού προβλήματος
Θανάσης Πολλάτος – Θανάσης Κουραβέλος
εκδόσεις Αρμός

pics'credit: Reader.gr - sadedrepeste - To Vima.gr - diatixo.gr

*division: 'Περί κώλο...-ΣΥΡΙΖΑ-men de Cafri') 
Δεν έχει (ρουά ΜΑΤ-ααα...)ξαναγίνει! 
"Τηλεπαθητική" συγχώνευση Αυγής & Εφ.Συν. (part. I)
*(...σύντομα και σε επεισόδιο των ''Χ-Files'' ή του 'Walking Dead'' ή του ''The Loudest Voice'' ή του ''the Suits'' ή του ''Ηοw I Met Your Mother'💔)

   Πρωτοφανές εγχείρημα κυκλοφορίας μιας εφημερίδας...σε δύο φύλλα, ταυτόχρονα & καθημερινά!

  Αυτό που ακούγονταν μόνο σαν σχόλιο ή ως εκτίμηση για τις-συχνά-κοινές τοποθετήσεις δυο ποιοτικών εφημερίδων που πρόσκεινται, λιγότερο η μία, περισσότερο η άλλη, στην 'πρώτη-φορά-αριστερά΄στην-κυβέρνηση', γίνεται πλέον πραγματικότητα (σύμφωνα πάντα με επιβεβαιωμένα ανεπιβεβαίωτες πληροφορίες της Διαχείρισης).

μπλόκο από το Κογκρέσο για τα F-35 της Τουρκίας....κρίμα

Το Κογκρέσο ενισχύει τη νομοθετική πίεση προς την Τουρκία με νέα τροπολογία η οποία θέτει περιορισμούς στην παράδοση των F-35. Η τροπολογία έρχεται μετά τους περιορισμούς που προβλέπονται στον προϋπολογισμό Πενταγώνου και αφορούν την παράδοση των μαχητικών. Η τροπολογία προβλέπει την απαγόρευση της χρήσης κονδυλίων του Πενταγώνου για τη διαδικασία της μεταφοράς των F-35 στη Τουρκία, μέχρι ο υπουργός Άμυνας μαζί με τον υπουργό Εξωτερικών να είναι σε θέση να πιστοποιήσουν στις αρμόδιες επιτροπές του Κογκρέσου ότι η Άγκυρα δεν θα προβεί στην απόκτηση του ρωσικού αμυντικού συστήματος S-400. Σύμφωνα με την ανακοίνωση του γραφείου του Δημοκρατικού γερουσιαστή Κρις Βαν Χόλεν, ο οποίος κατέθεσε τη νέα τροπολογία, η απαγόρευση της παροχής οικονομικών διευκολύνσεων καλύπτει όχι μόνο τα F-35 αλλά και όλα τα είδη αμυντικού εξοπλισμού, καθώς και τις υπηρεσίες που σχετίζονται με αυτόν. «Το πρόβλημα μας είναι ότι ο πρόεδρος (της Τουρκίας Ρετζέπ Ταγίπ) Ερντογάν εξακολουθεί να επιμένει πως θα προχωρήσει στην απόκτηση του ρωσικού αντιπυραυλικού συστήματος S-400. Αυτό είναι απαράδεκτο και αυτές οι δύο τροπολογίες στέλνουν σαφές μήνυμα. Η Τουρκία είναι σύμμαχος στο ΝΑΤΟ και κατηγορηματικά δεν πρέπει να κάνει οτιδήποτε θα μπορούσε να θέσει σε κίνδυνο τους συμμάχους της», αναφέρει ανακοίνωση του γερουσιαστή. Πηγή: reader.gr

John B.Thompson: "Oι έμποροι της κουλτούρας"

    «Οι εκδότες δεν είναι μόνον εργοδότες και ριψοκίνδυνοι οικονομικά επιχειρηματίες· είναι ακόμη πολιτισμικοί διαμεσολαβητές και κριτές της ποιότητας και του γούστου».
Με τη φράση αυτή, από την Εισαγωγή στο βιβλίο "Οι έμποροι της κουλτούρας", ο Βρετανός πανεπιστημιακός Τζον Τόμσον περιγράφει με σαφήνεια τις διαστάσεις της βιομηχανίας των αγγλόφωνων εμπορικών εκδόσεων, λογοτεχνικών ή άλλων, μια από τις μεγαλύτερες πολιτιστικές βιομηχανίες του κόσμου. 

...an' it's GOODNITE from TONY BOURDAIN...Α real buddy's gone. Happy Trippin'-Cookin'-Travellin, wherever U want it Tony...

-(U know, we don't take shit fron NO1...)  -1 of our most sincere & akward RIPs(?) ever!

Ένα ποίημα αντί αποχαιρετισμού ή προλόγου

ΠΡΟΛΟΓΟΣ Σ' ΈΝΑ ΕΙΚΟΣΑΤΟΜΟ ΣΗΜΕΙΩΜΑ ΑΥΤΟΚΤΟΝΙΑΣ. του Amiri Baraka (a.k.a. LeRoi Jones)*

Tελευταία έχω εξοικειωθεί με τον τρόπο
που το έδαφος ανοίγει και με τυλίγει
κάθε φορά που βγάζω έξω το σκύλο βόλτα.

Ή με τη νωχελική ανόητη μουσική
που ο άνεμος κάνει, όταν τρέχω για το λεωφορείο

Εδώ έφτασαν τα πράγματα

Και τώρα, κάθε νύχτα μετράω τ' αστέρια
και κάθε νύχτα ττα βρίσκω ίσα.
Κι όταν δε θα μπορούν να μετρηθούν,
μετράω τις τρύπες που αφήνουν

Κανείς πια δεν το τραγουδά

Έτσι χθες το βράδυ, πήγα στα νύχια
στης κόρης μου το δωμάτιο και την άκουσα να
μιλά σε κάποιον, κι όταν άνοιξα την πόρτα,
δεν ήταν κανείς εκεί...

Μόνο εκείνη στα γόνατα να κρυφοκοιτάζει
μες τα σφιχτά κλειστά της χέρια.
******************************************************************************

   Ήταν αναμφισβήτητα η νυχτερινή μας παρεούλα πριν από το τελευταίο χασμουρητό- ποιός να θυμάται άραγε πριν από πόσα χρόνια;;;- στην τηλεόραση μας-ό,τι πιο ευχάριστο για να κλείσεις το 'κουτί' και να αφεθείς στο Μορφέα με τις πιο ευχάριστες εικόνες και με ολίγη φιλοσοφία