Αλήθειες pt.XVI Women We Luv
JAW DROPPIN' -KICK AXE FEMALE POWER...
JAW DROPPIN' -KICK AXE FEMALE POWER...
NUFF SAID ALREADY: JUST WATCHIN' THE VIDEO CLIP...MAKES YA...JUST FLIP...Α-^$%*=ZIIIN..!!!!
Οι γυναίκες σήμερα καρπώνονται τα 'κέρδη' των αγώνων του φεμινιστικού κινήματος και ορισμένων μεγάλων προσωπικοτήτων παλαιότερων γενεών.
Σε όλα αυτά θα συμφωνήσουμε αλλά η αλήθεια είναι πως οι γυναίκες σήμερα φαίνεται πως έχουν περάσει από το ένα άκρο στο άλλο, χωρίς μάλιστα να 'νομιμοποιούν'- στις περισσότερες έστω περιπτώσεις και περιστάσεις- τη 'δύναμη' που, για διάφορους λόγους. έχουν αποκτήσει. Και έτσι, αντί οι σημερινές γυναίκες να οδηγούνται προς το μοντέλο/αρχέτυπο που η φύση τους έχει παραχωρήσει, αρκούνται στο να χρησιμοποιούν μια εφήμερη ισχύ που απορρέει από τους 'καιρούς', από την τωρινή πολιτικοκοινωνκή κατάσταση.
Γι αυτό και καβάλα στ' άλογο πια, έχουν πάρει το πάνω χέρι χάρη στη...χάρη τους που την εκμεταλλεύονται στο έπακρο.
Γι αυτό και πως πολλές γυναίκες λειτουργούν όπως τα μωρά με τις καραμέλες, τα γλυκά και τα παιχνιδάκια- η δωροδοκία μοιάζει να είναι το απόλυτο όπλο του άνδρα που θέλει το κεφάλι του ήσυχο. Νομίζετε πως είναι τυχαίο πως πρώτα ο άνδρας αποκάλεσε τη γυναίκα 'baby', το 'μωρό μου' που λέγεται τόσο συχνά; Δε νομίζω...
Μαχάτμα Νίγκα, ινδομαυροβούνιος φιλόσοφος ( 1955-20??)
Αποκαλέστε με αιρετικό ή βλάσφημο, το θέμα είναι όμως πως ο Έλβις που ΠΑΝΤΑ θα λατρεύουμε είναι ο Έλβις on stage και πουθενά αλλού. Ίσως είν' η μοίρα των βασιλέων να τους γυρνάει το μυαλό- θες από το πολύ λιβάνισμα, θες από το 'εγώ' που 'παραφουσκώνει' (όπως θα συνέβαινε και σε κάθε άλλον κοινό θνητό), θες τα σκαμπανεβάσματα της 'βασιλείας', θες η ίντριγκα...θες το ένα, θες το άλλο...
- Outlaw shit,man...πως να το κάνουμε. Rock n'roll και νόμος δεν ταιριάζουνε, δεν πάνε μαζί- το ένα βρίσκεται απέναντι απ' το άλλο. Το είπανε οι Clash 'I fought the law', αφού ο Johny Cash είχε βρεθεί στη φυλακή του Folssom, μετά το overdose τoυ Hank Williams και τις ...γκλαμουράτες συλλήψεις των Stones με πρέζα- και ο κατάλογος δεν έχει τέλος, Θυμάστε τους southern rockers Outlaws ή την παρέα των Willie Nelson & Waylon Jennings ή τον ένα σωρό συγκροτήματα με το λήμμα 'outlaw' στο όνομα τους ή πολύ περισσότερο τα εκατοντάδες τραγούδια ενάντια στην 'έννομη' τάξη; Πως θα γίνει δηλαδή, θα' ρχονταν τα ήμερα να διώξουν τα άγρια; -
Υπάρχει όμως και η άλλη πλευρά η οποία παρουσιάστηκε με αφορμή την ταινία Elvis & Nixon- αυτή του προβληματικού και φοβικού boy from Τennesse που έχασε τη μπάλα-ένας psycho που βρέθηκε με άπειρα φράγκα και που δε μπόρεσε να διαχειριστεί την επιτυχία του στο ελάχιστο.
Και αν πιστέψουμε την ταινία ή μάλλον το σενάριο της που,όπως φαίνεται, βασίζονταν στα γεγονότα, ο Elvis δεν κρατιότανε από το να καταστρέψει το ...rock n'roll έτσι όπως αυτό διαμορφώνονταν χάρη σε αυτόν αλλά και ερήμην του συγχρόνως.
Σε μια αποστροφή του (κατά τη διάρκεια της ταινίας) ο Kevin Spacey υποδυόμενος τον πρόεδρα Νixon επισημαίνει πως "...άνθρωποι σαν τον Elvis, όμορφοι και ταλαντούχοι, 'κερδίζουν χωρίς προσπάθεια, τους έρχονται όλα εύκολα- κατά βάθος όμως είναι αδύναμοι...". Ναι, τάδε έφη ο βασιλιάς των κομπλεξικών ο πρόεδρας του Βιετνάμ και της ναρκο-απαγόρευσης που εξεπλάγην με το ότι ο Έλβις συμμερίζονταν τις απόψεις του.
Τεσπα...αποδείχθηκε, από μια άλλη οπτική γωνία πως ο καημένος ο Elvis με το θεόσταλτο ταλέντο, λαικό παιδί στην ψυχή, διόλου ρατσιστής και συμπαθής νότιος αλητάκος, δε μπόρεσε να διαχειριστεί το τσίρκο που στήθηκε γύρω του.
Poor Elvis- ακόμη και οι βασιλιάδες 'βρίσκουν' πεζοδρόμιο (ΚΑΙ από τις ντάγκλες...). Συγχωρεμένος όμως -αλίμονο! Τα μεγάλα λάθη γίνονται από περίεργους μεγάλους ανθρώπους, ενίοτε τεράστιους καλλιτέχνες και από τραγικές και μεγαλειώδεις στιγμές που στιγμάτισαν τις δικές τους ζωές, φωτίζοντας, κατά την αποχαιρετιστήρια 'παράσταση' τους, τις δικές μας.
pics'credtit; @benjaminphoto
Η Ελλάδα λοιπόν πρέπει να βρίσκεται στη κορυφή αυτής της 'παραγωγής' σοφών της γειτονιάς ή του καφενείου. Εκεί θα ακούσεις τα πάντα- από εγχώρια και διεθνή πολιτική και οικονομία έως ποδόσφαιρο, συνωμοσιολογία, ποιός γάμησε ποιόν ή ποιά, ποιός έπαθε τι και πως, ποιοί μας κυβερνούν μυστικά και ποιοί θα γίνουν πλούσιοι (και το κυριότερο, πως...) και πολλά πολλά άλλα. Οι σοφοί είναι πολλοί- ξερόλες που κατέχουν όλη τη γνώση του σύμπαντος συγκεντρωμένη στην ανεμοδαρμένη γκλάβα τους και που έχουν ζήσει τα πάντα- και αν δεν έχει συμβεί αυτό το τελευταίο, τότε θα γνωρίζουν καλά κάποιον που τα έχει ζήσει αυτός, οπότε...το ίδιο κάνει.
Το βασίλειο της ασημαντότητας της μεταφοράς και της διασποράς "ειδήσεων" και ιστορικών "ντοκουμέντων" δηλαδή- ο θρίαμβος της μετριότητας και ο αγώνας για τη διατήρηση της, μην τυχόν και βουλιάξουμε όλοι μαζί.
Συμπαθητικά πράγματα μερικές φορές, εντελώς εκνευριστικά κάποιες άλλες- εξαρτάται βέβαια και από τη συλλογική και ατομική 'διάθεση αλλά και από το χρόνο στον οποίο γίνεται η συζήτηση από την οποία θα αναδυθεί η σοφία και το τελικό συμπέρασμα, καθώς μια γιορτή ας πούμε ή απλά ένας τσιπουρομεζές που έχει 'απλωθεί' και η παρέα έχει μεγαλώσει είναι το κατάλληλο έδαφος για να ξεδιπλωθεί η προαναφερθείσα σοφία και να εκτονωθούν εντάσεις προσωπικού χαρακτήρα αλλά και συλλογικές και να επιτευχθεί η 'αποφόρτιση' των συμμετεχόντων.
Πολλά καφενεία έχει η Ελλάδα- κάποιες γειτονιές λες και δεν έχουν άλλα μαγαζιά και αν προσθέσουμε και τα 24ωρα μαγαζάκια που έχουν γεμίσει τον τόπο ή όσα παλαιού τύπου μπακάλικα απέμειναν- άλλους τόσους σοφούς υπολογίστε.
pics'credit: Αργολικές Ειδήσεις
Όταν παρουσιάστηκα στο Κέντρο Εκπαίδευσης Νεοσυλλέκτων, τον Γενάρη του 1991, τρία τραγούδια δονούσαν την ατμόσφαιρα του στρατοπέδου στην Κόρινθο κι έκαναν τη θητεία ακόμα πιο δύσκολη απ’ ό,τι ήταν: «Εσύ τι λες» με την Άντζελα Δημητρίου, που είχα ξανακούσει, και δύο άσματα άγνωστα σε μένα τότε, το «Δε σ’ αλλάζω» με τον Αντύπα και το πιο «ποιοτικό», αλλά εξίσου βαρετό, «Λάθος εποχή» με τον Πέτρο Γαϊτάνο. Πέρασαν μέρες μέχρι να βρω φαντάρο να ακούει Τρύπες ή Nick Cave και βδομάδες για να συναντήσω κάποιον που ’χε δει τους Wipers στο Club 22. Εκείνη τη χρονιά, ο Βύρωνας Κριτζάς ήταν τεσσάρων ετών.
Plaulist 45 τραγουδιών
Στη συνέχεια ο συγγραφέας, που πρωτοεμφανίστηκε με το βιβλίο Bob Dylan, 100 τραγούδια (Πατάκης, 2016), έγραψε ένα μικρό κείμενο για κάθε ένα από τα 45 τραγούδια της λίστας του. Δεν πρόκειται για αιτιολόγηση της επιλογής, αν κι αυτή παρεισφρέει ακούσια σε κάποιες περιπτώσεις. Δεν πρόκειται για χρονικό του τραγουδιού, αν και τα απαραίτητα «βιογραφικά» στοιχεία δίνονται και με το παραπάνω για το κάθε ένα. Περισσότερο πρόκειται για ένα βιωματικό σχόλιο, χαριτωμένο, ανάλαφρο και νεανικό, που συνδέει τον ίδιο (κι από κάποια στιγμή την παρέα του και τη γενιά του) με το τραγούδι και το τραγούδι με την κοινωνία και την εποχή μέσα στην οποία ακούστηκε.
Τα 45 τραγούδια που επέλεξε ο συγγραφέας καλύπτουν ευρύ φάσμα της ελληνικής δισκογραφίας, από μπουζουκοτράγουδα της συμφοράς όπως «Το αδύνατο σημείο μου» (1992) με την Άντζυ Σαμίου, μέχρι λαϊκό, έντεχνο, ελληνικό ροκ, ηλεκτρονική μουσική, χιπ χοπ, ενώ υπάρχουν και ορισμένα ενδιαφέροντα δείγματα από τη μουσική του «αύριο», ειδικά όσο πλησιάζουμε το 2017.
Σε όποιον αρέσει
![]() |
Βύρωνας Κριτζάς |
Αν εξαιρέσω τους Στέρεο Νόβα με το «Ταξίδι της φάλαινας» (1993), τον Τζιμάκο με τον «Νεοέλληνα» (1993), τους Active Member με το «Άκου, μάνα» (1994), τα Ημισκούμπρια με τον «Κύρη του σπιτιού» (1997), τον Θανάση Παπακωνσταντίνου με τον «Πεχλιβάνη» (2000), τους Raining Pleasure με το «Fake» (2001), τους Lost Bodies με το «Αρκετά» (2002), τον Γιάννη Αγγελάκα με το «Σιγά μην κλάψω» (2005) και την Another Dyke με το «Gender» (2015), οι υπόλοιποι μου είναι αδιάφοροι μουσικά.
Αντίθετα, ο Βύρωνας Κριτζάς αντιμετωπίζει όλα τα τραγούδια ισότιμα, με την έννοια πως θεωρεί ότι, στ’ αλήθεια, το κάθε ένα από αυτά μεταφέρει ψήγματα της Ελλάδας των τριών δεκαετιών που διατρέχει. Αυτό που πραγματικά επιθυμεί είναι να μιλήσει για τις ζωές που έζησε ο ίδιος μέσα από αυτά, για το πέρασμά του από την παιδική στην εφηβική κι από εκεί στη νεανική του ηλικία και, αργότερα, στην ενήλικη ζωή. Στην περίπτωσή του, οι μουσικές και οι στίχοι λειτουργούν ως αφορμές για 45 μικρά χρονο/μουσικογραφήματα με επίκεντρο τον ίδιο.
Ο νεαρός συγγραφέας γράφει «δημοσιογραφικά» και χρησιμοποιεί έξυπνα τρικ για να κρατήσει τον αναγνώστη του κοντά στο τραγούδι και τη χρονιά που αυτό αντιπροσωπεύει, ενώ δεν αποφεύγει να θίξει ζητήματα όπως η οικογένεια, η φιλία, το σεξ, η παιδεία, η πολιτική – η τελευταία έχει πολύ περισσότερη θέση στο κείμενό του απ’ όσο φαντάζεστε. Κάτι που, εκ προοιμίου, βρίσκω θετικό.
Όχι άλλο Μητροπάνο
Εξίσου εύστοχη (και θαρραλέα) βρήκα την κριτική του για το «Διθέσιο» (1997), φτιαγμένο κι αυτό από τρεις κορυφαίους δημιουργούς (Νικολακοπούλου-Αντύπας-Πρωτοψάλτη), τραγούδι το οποίο είναι επιτηδευμένα υπερβολικό, στιχουργικά ασυνάρτητο και λαϊκότροπο ταυτόχρονα («αστικό νταλκά της μεγαλούπολης» το αποκαλεί ο Κριτζάς), τεκμήριο μιας βαριάς τεχνοτροπίας απολύτως όμως ταιριαστής, όπως φαίνεται, με την εποχή της ευδαιμονίας των δανεικών, των χρεωμένων Ολυμπιακών, των «νταβατζήδων», των βραζιλιάνικων σίριαλ και της εισόδου στην ΟΝΕ. Σημίτης κι εδώ, δυστυχώς…
Τα 45 τραγούδια υπάρχουν μονταρισμένα το ένα μετά το άλλο στο κανάλι του συγγραφέα στο You Tube και σας προτείνω να διαβάσετε το βιβλίο ακούγοντάς τα. Πολλά όμορφα σκίτσα του Αχιλλέα Ραζή συνοδεύουν το κείμενο.
Τέλος, μπορείτε να διαβάσετε την παρουσίαση του Στυλιανού Τζιρίτα για το βιβλίο του Βύρωνα Κριτζά Bob Dylan, 100 τραγούδια εδώ.
by DK R
Εννοείται πως κυκλοφορεί πολλή σαβούρα αλλά αν ψάξει κανείς προσεκτικά θα ανακαλύψει τους δίαυλους εκείνους που θα το συνδέσουν με το τι συμβαίνει και προς τα που κινούμαστε όλοι μαζί, χεράκι χεράκι, θαρρείς, πιασμένοι και με τα περιθώρια διαφοροποίησης και αντίστασης ενάντια σε ό,τι κάποιοι άλλοι αποφασίζουν- για το ...καλό μας- να στενεύουν και να στερεύουν.
Ζούμε καιρούς Αποκάλυψης; -Και αν ναι, ποιάς αποκάλυψης; Του Ιωάννη, του Γεωργίου, του Ιεζεκιήλ, του Νέγκαν κ.ο.κ.???- Η απάντηση μοιάζει να είναι καταφατική, βάσει των όσων θίξαμε στον πρόλογο. Αλλά εμείς δεν είμαστε παρά απλοί διαχειριστές. Και μάλιστα, του Χάους- ενός χάους που κερδίζει έδαφος συνεχώς.
![]() |
Cyborg Weyland 0234-6 (pic: Flickr) |
Ίσως να είμαστε οπαδοί του Murphy και της sci-fi και να τα παραλέμε, ίσως σκεφτείτε, αλλά η αλήθεια είναι πως η συγκεκριμένη σειρά δεν αποτέλεσε παρά ένα ακόμη ερέθισμα για να αναρωτηθούμε πόσο κοντά βρισκόμαστε σε όσα θεωρούσαμε ως (...επιστημονική) φαντασία- όπως περίπου η γιαγιά μου αδυνατούσε να πιστέψει πως ο άνθρωπος πάτησε στο φεγγάρι και γελούσε μέχρι δακρύων κάθε φορά που της το ανέφερα.
Ο κόσμος μας πάντως μοιάζει σχεδόν "παγιδευμένος" και ίσως να είναι έτσι στ' αλήθεια και πιθανότατα ένα 'μπαμ' να φαίνεται όχι μόνον αναπόφευκτο αλλά και λύση σε μια πορεία που γεννά ερωτηματκά και προκαλεί τους πάντες και τα πάντα σε μια 'μάχη'. Με ποόν ή ποιάν ή ποιούς ή τι άραγε;
ΥΓ. Κάποτε ο κόσμος χέζονταν με επιδημίες τύπου 'ιού των τρελών αγελάδων' ή τον αντίστοιχο ιό HIV που οδηγούσε σε AIDS και με τον καρκίνο...Τώρα, όλα αυτά ελέγχονται ολοένα και περισσότερο...Σήμερα, οι 50άρηδες που μοιάζουν με τους αλλοτινούς 40άρηδες- των '70s για παράδειγμα, "πέφτουν" σαν τις μύγες από...ανακοπή καρδιάς, που συμβαίνει σε πολλούς, χωρίς την παραμικρή προειδοποίηση ή σύμπτωμα, γι αυτό και ονομάστηκε από συγκεκριμένο ερευνητικό ινστιτούτο, ως σύνδρομο της "σπασμένης καρδιάς"!
*Tεχνητές Νοημοσύνες
Την επόμενη ημέρα από εκείνη που έχασε τη ζωή του ο Ζακ Κωστόπουλος στο περιστατικό έξω από το κοσμηματοπωλείο στο κέντρο της Αθήνας, ένας αλλοδαπός εργάτης 40 ετών έχασε τη ζωή του στην Άνδρο όταν έπεσε από ύψος 8 μέτρων στο κενό, κατά τη διάρκεια εργασιών που πραγματοποιούσε σε καπνοδόχο οικοδομής. Ο ιδιοκτήτης της οικίας όπου τελούνταν οι εργασίες συνελήφθη και διενεργείται προανάκριση.
Μια εβδομάδα πριν τον θάνατο του νεαρού οροθετικού, δύο παιδάκια τραυματίστηκαν σε δημοτικό σχολείο της Θεσσαλονίκης όταν αποκολλήθηκε από την οροφή της τάξης τους ο ανεμιστήρας κι έπεσε στα κεφαλάκια τους. Τα παιδάκια μεταφέρθηκαν στα νοσοκομεία, τη γλύτωσαν ευτυχώς, έγινε μήνυση κατά παντός υπευθύνου από τους γονείς τους και η υπόθεση έχει πάρει το δρόμο της (για το πουθενά).
Μια εβδομάδα πριν το τραγικό περιστατικό στην Γλάδστωνος, ακρωτηριάστηκε το χέρι εργαζόμενου που είχε σφηνωθεί σε μηχάνημα κοπής, σε εργαστήριο παραγωγής άρτου στα Σταυράκια Ηρακλείου και χρειάστηκε η συνδρομή της ΕΜΑΚ για τον απεγκλωβισμό του. Κι εκεί διενεργείται προανάκριση (λέμε τώρα…).
Στις 18 Σεπτεμβρίου στο Αγρίνιο μια κοπέλα είδε το χάρο με τα μάτια της όταν καρφώθηκε στο πρόσωπό της φωτοβολίδα που κανένας δεν ξέρει από πού ήρθε και ποιος την εκτόξευσε κατά τη διάρκεια μιας διαδήλωσης. Η κοπέλα καθόταν σε παγκάκι, κατά το διάλλειμα από το φροντιστήριό της και παρακολουθούσε τη διαδήλωση. Η κοπέλα υποβάλλεται σε συνεχείς επεμβάσεις, η αστυνομία ψάχνει τους δράστες.
Τέλος, γιατί δεν έχει νόημα η απλή παράθεση τραγικών γεγονότων που μαρτυρούν την απουσία πολιτικών ασφάλειας σε αυτό τον τόπο, στις 13 Σεπτεμβρίου πέθανε μέσα στο παζάρι του Βελεστίνου ένας 44χρονος υπαξιωματικός του ελληνικού στρατού από έμφραγμα, αβοήθητος καθώς το ασθενοφόρο που καλέστηκε από το Κέντρο Υγείας του Βελεστίνου δεν έφτασε ποτέ λόγω έλλειψης οδηγού. Κλήθηκε δεύτερο από το Βόλο που έφτασε καθυστερημένο, μετά το θάνατο του αρχιλοχία. Η ΠΟΕΔΗΝ εξέδωσε ανακοίνωση όπου καταγγέλλει την απουσία προσωπικού κ.λπ. Κανένας θάνατος ανθρώπου δεν ισοφαρίζεται ή συμψηφίζεται ή αντιπαραβάλλεται με το θάνατο κάποιου άλλου καθώς όλοι είμαστε ίσοι απέναντι στο θάνατο όπως όλοι είμαστε διαφορετικοί όσο ζούμε.
Τα κροκοδείλια δάκρυα όμως του Νίκου Βούτση προέδρου της Βουλής που βγήκε και μίλησε για δολοφονία του νεαρού στο κέντρο της Αθήνας πριν καν αρχίσει η ανάκριση, της Τασίας Χριστοδουλοπούλου πρώην υπουργού και διαπρεπούς δικηγόρου που κατήγγειλε το λυντσάρισμα, της Ράνιας Σβίγκου εκπροσώπου του ΣΥΡΙΖΑ και της Μαρίας Γιαννακάκη η οποία παριστάνει τη Γενική Γραμματέα Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων του Υπουργείου Δικαιοσύνης (αυτή που παλαιότερα κατηγορούσε το ΣΥΡΙΖΑ για λαϊκισμό), μαρτυρούν ότι τελικά, ίσως να μην είμαστε όλοι ίσοι ούτε στο θάνατο.
Για κάποιους ο θάνατος ενός συνανθρώπου μας, τραγικός, βάναυσος και μαγνητοσκοπημένος, αποτελεί ευκαιρία για μικροπολιτική και άγρα ψήφων γιατί είναι φανερό ότι οι τέσσερις προηγούμενοι και ορισμένοι ακόμα πολιτικοί και δημοσιογράφοι που έσπευσαν να τοποθετηθούν για το περιστατικό χωρίς να υπάρχουν ακόμα σαφείς πληροφορίες, το κάνουν μόνο και μόνο για τους ψήφους μιας συγκεκριμένης κοινωνικής ομάδας.
Αντί να ντρέπονται που κατάντησαν την Ελλάδα ένα ρινγκ με 6.000 εργατικά ατυχήματα πέρυσι (τα περισσότερα στην ιστορία αυτής της χώρας και δεκάδες από αυτά θανατηφόρα), όπου η ζωή του καθενός – του καθενός όμως κι όχι μόνο ορισμένων- δεν έχει πια καμία αξία, τολμάνε να εμφανίζονται και να κάνουν δηλώσεις, προκαταλαμβάνοντας το αποτέλεσμα αστυνομικών και δικαστικών ερευνών, χύνοντας χολή ενάντια σε ορισμένες κατηγορίες πολιτών υπέρ κάποιων άλλων.
Και μιλούν για ‘κοινωνικό αυτοματισμό’ αυτοί που περιμένουν να πεθάνουν οι συνταξιούχοι για να αλαφρώσουν τα οικονομικά της μπανανίας που κυβερνούν.
Το Live Aid το ..."κατάπιαμε" με λίγη μπύρα παραπάνω, καθώς ήτα κάπως δύσκολο να "κατέβει" μονομιάς- κάτι φαίνονταν ή μάλλον κάτι σα να...μύριζε διαφορετικά από αυτό που μας παρουσιάστηκε. Άσχετα με τις παρουσίες τόσων αστεριών μαζί και με σκοπό που δεν επιδέχονταν αμφισβητήσεις. Έτσι απλά.
Το Hear 'N Aid που ακολούθησε, χρειάστηκε πολλά παραπάνω γαλόνια μπύρας για να "κατέβει" αλλά και για να χωνευτεί- ανεξάρτητα και πάλι από τον...συνωστισμό αστέρων, βιρτουόζων, τεράστιων φωνών και προσωπικοτήτων, άπαιχτων ...παιχταράδων και πάει λέγοντας. Οι περισσότεροι αγνόησαν την εμφανή προσπάθεια ορισμένων να υποστηρίξουν την (νέα, "τρέχουσα" ή απερχόμενη...) καριέρα και έμειναν-ΚΑΙ λόγω είδους, με τους φανατικούς οπαδούς του ενός ή των άλλων- στα hilights του τραγουδιού.
Λίγο αργότερα ήρθε το Farm Aid- το μεγάλο ενδιαφέρον προσέφερε η συνύπαρξη on stage, καλλιτεχνών όχι αποκλειστικά από το χώρο της country αλλά και από τη rock σκηνή- indie, mainstream folk, hard & blues αστέρια έπαιξαν χώρια αλλά και όλοι μαζί, αυτή τη φορά για την απαξίωση του αμερικάνου αγρότη. Συναυλία επίσης ιστορική- εμφανίσεις που έμειναν στην ιστορία των φεστιβάλ...και (βεβαίως βεβαίως...) ένα ακόμη ''εκτάκτου ανάγκης'' φεστιβάλ με άπειρα sequels να ακολουθούν-όχι μόνο για την αμερικάνικη αγροτιά αλλά και τη συναυλιακή βιομηχανία
Θα μπορούσαμε να συνεχίσουμε για ώρες...όμως δεν το...έχουμε πια το θέμα. Παράγινε. Παραχέστηκε, που λέει και ο απλός κόσμος...Από ένα σημείο και μετά, όποιος καημός και όποια τραγωδία γίνονται η αφορμή για τη διοργάνωση φεστιβάλ αρωγής και υποστήριξης των όποιων θυμάτων ή της κατρακύλας κάποιου κλάδου ή κάποιας συντεχνίας ή κάποιας "προσπάθειας"...που μπορεί τις περισσότερες φορές να κρύβει τις καλύτερες των προθέσεων αλλά που, μπαίνοντας πια για τα καλά στο συναυλιακό 'γίγνεσθαι', λειτούργησε (και σήμερα περισσότερο από ποτέ...) ως ευκαιρία για business-music business as usual.
Είμαστε λοιπόν εναντίον των music business? Αλίμονο...γιατί άλλωστε; Αλλά προτιμούμε τα πράγματα να λέγονται με το όνομα τους και -ως θεατές ή από οιαδήποτε άλλη θέση- θα επιθυμούσαμε λίγη περισσότερη διαφάνεια....ακριβώς λόγω των ευγενών σκοπών για τους οποίους λαμβάνουν χώρα οι συγκεκριμένες εκδηλώσεις.
Και δε διαφωνούμε με την ανάδειξη ονομάτων που σε άλλη περίπτωση θα προβάρανε ακόμη η θα έπαιζαν σε beach parties το καλοκαίρι και σε μικρά clubάκια τους χειμώνες...oh no no no! Αλλά προτιμούμε να βλέπουμε τις (προαναφερθείσες) music business σε υγιείς βάσεις, με χαμηλά εισητήρια, με gigs (μεγάλα ή μικρά)με σωστές...προδιαγραφές και αν συμβεί κάτι τραγικό, βλέπουμε...
Αλλιώς, το όλο πράγμα θυμίζει τις ΜΚΟ, των οποίων οι ιθύνοντες μόνον που δεν προσεύχονται για να ανοίγουν ανεξαρτήτως αιτίας τα σύνορα, να ξεχύνονται στα μονοπάτια της εξαθλίωσης και του ξεριζωμού οι κατατρεγμένοι που σύντομα θα έχουν να διαλέξουν ανάμεσα στα 'κανάλια' των traffickers ή στη ..."ζεστή" αγκαλιά κάποιας ΜΚΟ που περιμένει (αδιαφορώντας για το πραγματικό πρόβλημα αλλά που νοιάζεται ΜΌΝΟ για τα συμπτώματα) πως και πως να αξιοποιήσει κονδύλια των "φιλανθρωπικών" τμημάτων (ΟΗΕ, Αρμοστείες, Ε.Ε κλπ κλπ) του συστήματος και της παγκοσμιοποίησης που λειτουργούν ως άλλοθι των ηγετών και των τοποθετημένων υπαλλήλων τους, υπεύθυνων για όλα τα δράματα που παίζονται σε όλο τον πλανήτη και αφορά στα πάντα: από το κλίμα ως τη φτώχεια, τους πολέμους, την προσφυγιά, την υγεία και ότι τραβά η πιο σκοτεινή ψυχή του πιο ανάλγητου ανθρώπου.
Για αυτό, την επόμενη φορά που θα σας ζητήσουν τον οβολό σας για να στηρίξετε κάποιον ευγενή σκοπό, ψάξτε καλά όχι μόνο τη λίστα των καλλιτεχνών ή το χώρο διοργάνωσης αλλά αναζητήστε λίγο και το στόρυ πίσω από την όλη προσπάθεια- δεν αποκλείεται να εκπλαγείτε.
![]() | |
Στη φωτογραφία ο Dj Fontana με τον Elvis, σε εμφάνισή τους το 1956. Όταν γάζωναν τα πάντα στο πέρασμά τους… |
Πίσω από εκείνες τις βαρβάτες, θρυλικές ηχογραφήσεις του Elvis στη Sun Records, εκείνες που όρισαν το πλαίσιο του rock and roll κι επηρέασαν χιλιάδες μουσικούς ανά τον κόσμο, βρισκόταν μια μικρή μπάντα την οποία είχε φτιάξει το 1954 ο εταιριάρχης Sam Philips, καλώντας ορισμένους -τοπικούς κυρίως- μουσικούς να πλαισιώσουν το μεγάλο τραγουδιστή. Ονομάστηκαν The Blue Moon Boys, αλλά σπανίως θα τους συναντήσετε με αυτό το όνομα. Ήταν πάντα, η μπάντα του Έλβις Πρίσλεϋ.
Χρησιμοποιώντας τα απολύτως απαραίτητα σε ένα μικρό αλλά διαβολεμένο ντραμ σετ, ο Φοντάνα δημιούργησε καθ’ υπόδειξη ασφαλώς του Φίλιπς, το ρυθμό εκείνο που ταίριαξε με τις ανάσες του Βασιλιά και το κούνημα των γοφών του. Έμπειρος μουσικός αν και πιτσιρικάς όταν κλήθηκε να παίξει με τον Βασιλιά, κουβαλώντας μια πλούσια παράδοση από τον αμερικανικό Νότο, ο Φοντάνα δεν δυσκολεύτηκε και πολύ να καταλάβει τι του ζητήθηκε και τι έπρεπε να κάνει.
Κατά τη διάρκεια των 14 χρόνων που δούλεψε με τον Βασιλιά, συμμετείχε ασφαλώς σε πολλές ραδιοφωνικές εκπομπές, σε γυρίσματα τηλεοπτικών προγραμμάτων, εμφανίστηκε σε διάφορες ταινίες, ντυμένος με τα γνωστά απερίγραπτα συνολάκια – όπως και οι υπόλοιποι της μπάντας βεβαίως- και γενικά αποτελούσε μια ήρεμη, προσηνή μορφή που ελάχιστα γνωρίζουμε για την έξω από τη μουσική πολιτεία του.
Η εισαγωγή του στο My Baby Left Me, με το τσιριχτό χτύπημα των μπακετών του στο τομ, νομίζω ότι είναι η επιτομή του μοναδικού ήχου που δημιούργησε αυτός ο υπέροχος τύπος από το Νότο που θα μείνει για πάντα στο μυαλό και τις καρδιές μας. Κάθε φορά που θα ακούμε μέσα στην ήσυχη νύχτα ένα από τα standards του Βασιλιά.