WOT is n' WOT is NOT rock n'roll???-pt.II: Απο-λαυ-στι-κός Angus, τα χώνει 'χοντρά' as ever και τα λέει ΌΛΑ με δυο riffs!
-plus: 'Let There Be Rock' + 'If You Want Blood' + 'You Shook Me...' ALL OFFICIAL CLIPS.

pic by Pinterest



Ο Αngus μας τα 'χε "ξαναπεί"- ήταν 7 του Δεκέμβρη του 2017 όταν είχαμε αναρτήσει μäέρος παλαιότερης συνέντευξης του αεικίνητου κιθαρίστα- συύμβολο των AC/DC και όπου ο αυστραλός 'διαολάκος' τα έχωνε συλλήβδην σε progressive rock, τους Stones, στους Ζeppelin, σε Beck, Clapton και MacLaughlin και δε συμμαζεύονταν...Ήταν μια από καρδιάς 'εξομολόγηση' του Angus στον Harry Doherty**, σχετική με το τι θεωρεί rock n'roll και γενικότερα, με ότι συνέβαινε στη μουσική σκηνή των late '70s -'80s, όταν το rock ήταν στα (πολύ)πάνω του και αρκετές μπάντες αποτελούσαν το mainstream των χρόνων εκείνων.

  Πάμε λοιπόν να δούμε τι ακόμη έχει πει ο Angus, τόσο για συγκροτήματα τα οποία απαξιώνει χωρίς δεύτερη σκέψη, όσο και για τη μουσική σκηνή της εποχής εκείνης, για το rock n'roll, αλλά και για τους ίδιους τους AC/DC.
  Όπως θα διαπιστώσετε, πίσω από την παιδική (με άπειρες δόσεις ειρωνείας και χιούμορ) φιγούρα του Angus κρύβεται ένας βαθιά φιλοσοφημένος άνθρωπος που έχει ζήσει τη μουσική από μικρή ηλικία και έχει ιδρώσει όχι μόνο στα shows των AC/DC αλλά και συν-δημιουργώντας (κατά τη διάρκεια μιας μακράς, δύσκολης και σταθερής πορείας) με το μακαρίτη τον αδερφό του τη μπάντα που λάτρεψαν και λατρεύουν (και ΘΑ λατρεύουν) εκατομμύρια μουσικόφιλοι σε όλο τον κόσμο- για ΠΑΝΤΑ. Χωρίς περαιτέρω καθυστέρηση λοιπόν...
              Για τις θεωρούμενες 'σοβαρές' μπάντες
  "Δε γνωρίζω κανέναν που να έχει δει τις λεγόμενες σοβαρές μπάντες και να το διασκέδασε. Μπορεί να λένε πως ήταν σπουδαία και πως η μουσική ήταν καλή, αλλά κατά τη διάρκεια του set βαρέθηκαν και απλά δεν το παραδέχτηκαν. Αν εγώ πήγαινα να δω κάποιον που αποκαλείται "μουσικός" (σ.σ. "musical",όπως ακριβώς το είπε ο Angus) θα χασμουριόμουν και θα κατέληγα στο μπαρ.

  Μπάντες σαν τους Yes είναι σκέτη βαρεμάρα να τους βλέπεις. Οι Yes πιθανότατα έχουν ένα φανταστικό show με φώτα και εφέ- ποτέ μου δεν τους έχω δει- αλλά το χρησιμοποιούν για να καλύψουν τη βαρεμάρα τη δική τους και τη βαρετή μουσική τους...και πάντως δεν κάνουν το κοινό να χοροπηδά!" 
                       Για τα hits της εποχής
  "Ακούω ακόμη τη μουσική των C.Berry, Louis Armstrong, Jerry Lee, Little Richard, παλιά swing (σ.σ.!!!) τραγούδια- ένα Tutti Frutti κάνει οτιδήποτε σημερινό (σ.σ. η συνέντευξη δόθηκε το 1977) να μοιάζει φτωχό.

pic by rockontro.org

 ***************************
Για το Jerry Lee
  "Πάρε σήμερα έναν τύπο που θα έρθει με το πιάνο του όπως το έκανε ο Jerry Lee Lewis,'ξεσκίζοντας' μαζί με το πιάνο και...τη μπλούζα του και σου εγγυώμαι πως σε λίγα χρόνια αυτός ο τύπος θα είναι ένα από τα μεγαλύτερα ονόματα. Αν μπορούσα να παίξω πιανο θα το έκανα!"

   Για τους AC/DC
   "Δε λέω πως είμαστε κάτι ιδιαίτερο. Απλά, βγαίνουμε και παίζουμε rock n'roll με αρχίδια, με αυθορμητισμό και αμεσότητα. Αυτό που διαφοροποιεί τα shows μας είναι το ότι έχουμε καλά τραγούδια και τα παίζουμε καλά. Πολλές μπάντες παίζουν τα βασικά, αλλά δεν παίζουν με ποιότητα. Μπορούμε και μεις να φτιάξουμε ένα τραγούδι με γκάζια- 100 μίλια την ώρα- και να το παίξουμε σωστά. Θα έχει τη σωστή αίσθηση. Το σωστό...'στα-πάντα-όλα'.
Και έχεις ένα σωρό μπάντες που απλώς παίζουν γρήγορα αλλά ...στ' αρχίδια τους αν είναι και ξεκούρδιστοι, εκτός τόνου. Τα καλά τραγούδια είναι ουσιώδη. Για αυτό και τα σημερινά τραγούδια δεν πιάνουν 'μία' απέναντι στα παλιά rythm n'blues."...
- cut - (παρέμβαση του Bon Scott)
  "Πολλοί μας έχουν παρεξηγήσει. Πολλοί λένε πως δεν ξέρουμε να παίζουμε. Γάμησε τους. Εμείς ανεβαίνουμε και παίζουμε βρώμικο rock n'roll γιατί αυτό κάνουμε καλύτερα."
           Για το (μουσικό) μέλλον των ΑC/DC, back τότε...
  "Εμείς ποτέ δε θα πάρουμε αυτόν το δρόμο...( που πήραν οι Stones "...που παίζουν μουσική που οι μαύροι παίζουν πολύ καλύτερα..." ή οι Ζeppelin "...που κάνουν το κοινό να βαριέται μέχρι να παίξουν κάποιο παλιό rock n'roll hit..."). Εμείς Θα παραμείνουμε πιστοί στις ρίζες μας..."

                           Για το rock n'roll
  "Kοίτα...δεν υπάρχει κάποια ιδιαίτερη σοβαρότητα (σχετικά με αυτό). Είναι απλά rock n'roll. ΜΑΣΗΣΕ ΤΟ ΚΑΛΑ και μετά ΦΤΥΣ'ΤΟ. Αν το δεις κάπως έτσι, τα περισσότερα παιδιά έξω στο δρόμο μιλάνε με τέτοιο τρόπο.
  Είναι αυτή η ίδια γλώσσα που κάποτε, όταν ξεκινούσαμε, ακούγαμε στα μικρά clubs στην Αυστραλία- η ίδια γλώσσα που ακούσαμε και δω, σε μέρη σαν το Marquee.
  Τα παιδιά 'κατεβάζουν καντήλια', βρίζουν 'του κερατά'. Δε λένε :'Ανέβασε τη ένταση'...λένε: 'ΑΝΕΒΑΣΕ ΤΗΝε ΤΗ ΓΑΜΗΜΕΝΗ ΤΗΝ ΈΝΤΑΣΗ! Είμαστε κι αυτά κι εμείς απ' το ίδιο 'υλικό'...''

pic by Pinterest.com 'Angus 1976-'70s'

 **πρόλογος- απόδοση: DK R

                             Czeslaw Milosz: "Aιχμάλωτη σκέψη"
*incl. RATM 'Killing In The Name' (live)

  Ομολογώ πως δεν γνώριζα το έργο του Πολωνού στοχαστή και λογοτέχνη Τσέσλαβ Μίλος (1911-2004, Νόμπελ Λογοτεχνίας 1980) πριν έρθω σε επαφή με την Αιχμάλωτη σκέψη, που θεωρείται από τα κορυφαία πεζά έργα του κι ένα από τα μεγάλα κείμενα της ευρωπαϊκής γραμματείας του 20ού αιώνα. Η αλήθεια είναι ότι λιγοστά έργα του –κυρίως ποιήματα– έχουν μεταφραστεί στην Ελλάδα κι ακόμα λιγότερα ήταν διαθέσιμα μέχρι πρόσφατα, ίσως λόγω της… συνωμοσίας του ελληνικού αριστερού εκδοτικού κατεστημένου το οποίο, όπως κατήγγειλε το «λαγωνικό» του φιλελευθερισμού, Πάσχος Μανδραβέλης, έκανε ό,τι μπορούσε για να μας τον στερήσει επί δεκαετίες. Οι καλοί, όμως, δεν χάνονται, Πάσχο...

  Ο Τσέσλαβ Μίλος ανήκει στην ελίτ των μεγάλων συγγραφέων του 20ού αιώνα, τον οποίο διέτρεξαν από τη μια άκρη ως την άλλη ζώντας σχεδόν τα πάντα στον μέγιστο βαθμό. Ανήκει σε αυτούς που ο γενέθλιος τόπος τους βρίσκεται σήμερα σε άλλη χώρα από εκείνη όπου βρισκόταν όταν γεννήθηκαν, που είδαν επαναστάσεις να εκρήγνυνται, να νικούν, να εκφυλίζονται και να πεθαίνουν, πολέμους να ξεσπούν και να διαλύουν κράτη, σύνορα να μετακινούνται και λαούς να ξεκληρίζονται. Ανήκει σε αυτούς που, εξαιτίας όλων των παραπάνω, έγραψαν μεγάλα βιβλία για τα μεγάλα ανθρώπινα θέματα. Η Αιχμάλωτη σκέψη είναι ένα τέτοιο μεγάλο βιβλίο, κι ας είναι 65 χρόνων.

Czeslaw Milosz

Πέρασμα στην #ελευθερία"
  Γράφτηκε την περίοδο 1951-1952, λίγο μετά την αυτομόληση του Τσέσλαβ Μίλος (1951), και κυκλοφόρησε το 1953. Ο Μίλος γεννήθηκε σε χωριό της Ρωσικής Αυτοκρατορίας (σήμερα της Λιθουανίας), μεγάλωσε ως Πολωνός στο Βίλνιους, όπου σπούδασε νομικά και γαλλική φιλολογία, εργάστηκε στο ραδιόφωνο, μετακόμισε στη γερμανοκρατούμενη Βαρσοβία το 1939, όπου έζησε το δράμα των Εβραίων κι ενεπλάκη για λίγο στην Αντίσταση, μπήκε στο Διπλωματικό Σώμα της νεοσύστατης Λαϊκής Δημοκρατίας της Πολωνίας το 1946 και άρχισε να εργάζεται στο εξωτερικό, όταν και αυτομόλησε στη Δύση.

  Η Αιχμάλωτη σκέψη προκάλεσε αίσθηση στους φιλολογικούς και πολιτικούς κύκλους του Παρισιού, όπου ζούσε αρχικά ο Μίλος, και πυροδότησε αντιπαράθεση με ορισμένους πνευματικούς άνδρες της εποχής (μέλη δυτικών ΚΚ) που ήλπιζαν ακόμα ότι η ΕΣΣΔ μπορεί να οικοδομήσει τον σοσιαλισμό.

  Τόσο το περιεχόμενο, όσο και το ύφος της γραφής του Μίλος θυμίζουν άλλους δύο μεγάλους του ευρωπαϊκού πνεύματος, τον Βρετανό Τζορτζ Όργουελ και το βιβλίο του Η φάρμα των ζώων (Animal Farm, 1945) αλλά κυρίως τον Ούγγρο Άρθουρ Κέσλερ και το συγκλονιστικό Το Μηδέν και το Άπειρο (Darkness at Noon, 1940), συγγραφείς και βιβλία που μνημονεύονται από τον Μίλος στο δικό του έργο.

  Σε πρώτο επίπεδο, το βιβλίο είναι μια ισοπεδωτική κριτική του σταλινισμού και των καθεστώτων που αυτός εκκόλαψε στην Ανατολική Ευρώπη.
Σε δεύτερο επίπεδο, πρόκειται για ένα μεστό δοκίμιο για την ευθύνη των διανοουμένων απέναντι στην ισοπέδωση της διαφορετικότητας που επιβάλλει ο ολοκληρωτισμός.
Και σε ένα τρίτο επίπεδο, το βιβλίο είναι ένας ύμνος στην ελευθερία του πνεύματος έτσι όπως αντιλαμβάνεται την έννοια της ελευθερίας η ευρωπαϊκή αστική δημοκρατία και ο αμερικανικός φιλελευθερισμός.

  Γιατί αξίζει όμως να διαβαστεί σήμερα, 65 χρόνια μετά τη δημοσίευσή του, ένα βιβλίο-καταγγελία του σταλινισμού, εφόσον αυτός πέθανε μετά τον βιολογικό θάνατο του Ιωσήφ Στάλιν, ενώ και η ίδια η Σοβιετική Ένωση ολοκλήρωσε τον βίο της 40 χρόνια μετά; Η απάντηση πηγάζει μέσα από την ανάγνωση του εκπληκτικού αυτού κειμένου το οποίο, ειρήσθω εν παρόδω, δεν έχει μόνο δοκιμιακή αλλά και λογοτεχνική αξία γιατί, όπως είπαμε, είναι μεγάλο κείμενο, από αυτά που η ανάγνωσή τους είναι πρωτίστως απόλαυση.

  Ο Μίλος καταπιάνεται με πολλά, διακινδυνεύοντας να πελαγώσει τον (σύγχρονο) αναγνώστη του, αλλά θα πρέπει να αναλογιστούμε ότι, όπως και στις περιπτώσεις άλλων ογκόλιθων της ευρωπαϊκής σκέψης (Όργουελ, Κέσλερ, Μαρλό, Καμί κ.ά.), τα βιβλία που γράφονταν τότε προσπαθούσαν να ερμηνεύσουν μια Ευρώπη σε συνεχή οβιδιακή μεταμόρφωση.

Ο κόσμος όλος σ' ένα βιβλίο
  Έτσι, ο Μίλος στο ίδιο φλογερό και συναρπαστικό κείμενο θα καταπιαστεί με όλα: τον σοβιετικό ιμπεριαλισμό σε βάρος της χώρας του (Πολωνία), που αποτέλεσε ιμάτιο το οποίο διαμέρισαν η χιτλερική Γερμανία και η σταλινική Σοβιετική Ένωση (Σύμφωνο Μολότοφ-Ρίμπεντροπ, για να μην ξεχνάμε…), τη σχέση μαρξισμού και χριστιανισμού και τη στάση διανοουμένων που για ένα διάστημα ήταν και με τον Χριστό και με τη «Νέα Πίστη» (η σκληρή φράση του Μίλος για το σοβιετικό ιδεολογικό/κοινωνικό οικοδόμημα), την πάλη των τάξεων και τις κοινωνικές νομοτέλειες, τον εκφυλισμό των απελευθερωτικών ιδεολογιών, τον ρόλο της λογοτεχνίας, της τέχνης γενικότερα, στις σύγχρονές του κοινωνίες.

  Εξαιρετικό ενδιαφέρον έχουν επίσης τα σχόλιά του για τις πολιτικές χειραγώγησης του κοινού από την κομματική νομενκλατούρα, για την εφιαλτική διαδικασία «απορρόφησης» του διανοούμενου, που μπορεί αρχικά να διαφωνεί αλλά στην πορεία «μαθαίνει» να συμμορφώνεται και στο τέλος να υπακούει, ενώ σε ένα από τα ωραιότερα κεφάλαια του βιβλίου αναλύει τον όρο «κετμάν»: την υψηλή τέχνη της σιωπής, στην οποία εντρύφησαν και έγιναν πραγματικοί μάστορες όλοι οι ανατολικοευρωπαϊκοί λαοί, προκειμένου να επιβιώσουν στις σοσιαλιστικές «δημοκρατίες» που προέκυψαν μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο.

  Το βιβλίο κλείνει με ένα κεφάλαιο για την Ιστορία των χωρών της Βαλτικής, αρκετά βιωματικό μιας κι ο Μίλος γεννήθηκε και έζησε όλη τη νιότη του σε μια από αυτές, προφητικό όσον αφορά τα γεγονότα που ακολούθησαν την περίοδο 1989-1993, κεφάλαιο το οποίο εξηγεί σε μεγάλο βαθμό όχι μόνο την προσωπική στάση του και τον έντονο αντιρωσισμό του, αλλά και τη σημερινή στάση των χωρών αυτών στο δίπολο Δυτική Ευρώπη – Ρωσία.

  Κλείνουμε το σημείωμα αυτό με ένα μικρό απόσπασμα από το βιβλίο, όπου ο Μίλος αναρωτιέται ποιο θα είναι το τέλος αυτής της «Νέας Πίστης», της «αντιθρησκείας», όπως την αποκαλεί, που εκείνο το διάστημα, μετά τον Πόλεμο, καυχιόταν για τη νίκη της επί του ναζισμού και τα τεχνολογικά/στρατιωτικά επιτεύγματά της:
  - «Τι θα γινόταν, όμως, αν κάποια στιγμή αυτά τα θαυμαστά επιτεύγματα τελείωναν; Τα χέρια που σήμερα χειροκροτούν θα κρατούσαν τότε μαχαίρια και πιστόλια. Οι Πυραμίδες της Νέας Πίστης και της νέας σκέψης θα κατέρρεαν. Στη θέση όπου κάποτε αυτές ορθώνονταν περήφανες, δεν θα υπήρχε τίποτε άλλο παρά αίμα και χάος». -

  Ο Τσέσλαβ Μίλος διαψεύστηκε ως προς την ένταση των φαινομένων, όχι ως προς την ουσία των προβλέψεών του. Τις οποίες ευτύχησε να δει να πραγματοποιούνται: Το 1990, μετά την κατάρρευση του «σοσιαλιστικού» καθεστώτος, επέστρεψε θριαμβευτής στη χώρα του· νομπελίστας από το 1980, κορυφαίος καθηγητής στο Τμήμα Σλαβικών Γλωσσών και Λογοτεχνίας του Πανεπιστημίου της Καλιφόρνιας στο Μπέρκλεϊ, ένας πραγματικά Μεγάλος του 20ού αιώνα.

                                      (από το diastixo.gr)                -   Θανάσης Αντωνίου
Αιχμάλωτη σκέψη
Czeslaw Milosz
μετάφραση: Ανδρέας Παππάς
Εκδόσεις Παπαδόπουλος

*pics'credit: HuffPost,  images-duckduckgo-com.jpeg

Κωλοτούμπας (τ)ο Τσιπραλέξ;;; Μπαααα.......(ο 'έπαρχος' που λατρεύουν να λατρεύουν οι 'αυτάρχες'των Βρυξελλών)

 Βασιλεύς με μάσκα, μύτη του Τζεπέτο και νιονιό επιπέδου "δεν είμαι ρομπότ" για λίγο ακόμη στη ζεστή αγκαλίτσα των ΜΜΕ (όσο δiαρκέσει αυτό το 'λίγο').
 Δεν είναι μακριά η μέρα που (τ)ο Τσιπραλέξ της πολιτικής θα ασθμαίνει στη λεωφόρο της λήθης και της ανυποληψίας, δεκάδες μίλια πίσω από τους κάθε λογής G.Bush JUNIOR, Billάκο της Μόνικα ή Νικολά των Βερσαλιών...           
                                          DK R

-το ακόλουθο κείμενο αλίευσε μέσω anarchypress και ανήρτησε στο fb ο φίλος Xenofon Tsitsonis

"Και γιατί παρακαλώ γελάτε ή θυμώνετε, που ο Τσίπρας έδωσε συνέντευξη στην Corriere de la Serra προκειμένου να πείσει τη νέα ιταλική κυβέρνηση των «ποπουλιστών» να κάνει μια ωραία κωλοτούμπα και να υπογράψει ένα ταπεινωτικό μνημόνιο η τρίτη οικονομική δύναμη της Ευρώπης;
Δεν υπάρχει καταλληλότερος σε όλη την Ευρώπη των «28» γι’ αυτή τη δουλειά. Ο Τσίπρας δεν είναι το «κανίς των Βρυξελλών», αυτό το γλυκούλικο και χαδιάρικο ζωάκι, όπως υποτιμητικά τον αποκαλούν οι πολιτικοί του αντίπαλοι.

Είναι ο μουτζαχεντίν της γερμανικής αντίληψης για την «ενωμένη ευρώπη», είναι ο αυταρχικός και αλαζόνας φύλαρχος, που ανακαλύπτει τη Νέα Υόρκη, τον καπιταλισμό (τον κανονικό όχι τον οθωμανικό…) και τα μεγάλα σαλόνια. Είναι ο κομμουνιστής που ανακάλυψε τη νέα Μόσχα του.
Είναι άξεστος και αμόρφωτος, σύμφωνοι, αλλά όλος ο βίος και η πολιτεία του μόνο αφέλεια δεν δείχνουν. Τα ευρωπαϊκά κόμματα τον θαυμάζουν ανυπόκριτα για την ικανότητά του να μετατρέψει την προσωπική του κωλοτούμπα σε κωλοτούμπα ολόκληρης της κοινωνίας, που κακά τα ψέματα, εξευτελίζεται έκτοτε διαρκώς.

Το τόλμημά του ήταν πιο ριψοκίνδυνο και από τις Αρδέννες του Χίτλερ, αλλά πέτυχε. Είπε εκείνη την κρίσιμη στιγμή ένα μεγαλοπρεπέστατο, «Σκάστε! Εγώ αποφασίζω!» και όλοι σώπασαν.
Δεν είναι πολλές αυτές οι στιγμές στην ελληνική ιστορία, οφείλουμε να ομολογήσουμε"

(Via anarchypress)

 *pics'credit: tolimeri.wordpress.com - viewtag

...and THAT'S HOW IT'S DONE...NOWADAYS!  -
This is JUSTIN JOHNSON! (προσεχώς αφιέρωμα...)

Patricia Roberts- Miller: "Δημαγωγία και Δημοκρατία" *
-plus: GRATEFUL DEAD on "DIRE WOLF" (Live San Fran '83)

«Οι Γερμανοί είναι κακοί, πολύ κακοί». Ντόναλντ Τραμπ, Βρυξέλλες, Απρίλιος 2017       *

  Οι Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής ιδρύθηκαν ύστερα από έναν σκληρό εμφύλιο πόλεμο, που είχε σαν αφορμή τις τελείως διαφορετικές απόψεις των πατέρων του αμερικανικού έθνους και των πολιτειών που απάρτιζαν το πρώιμο αμερικανικό κράτος για τον θεσμό της ανθρώπινης δουλείας.

  Η Πατρίσια Ρόμπερτς- Μίλερ, καθηγήτρια Ρητορικής και Συγγραφής και διευθύντρια του Κέντρου Συγγραφής του Πανεπιστημίου του Τέξας, στο Όστιν, έγραψε ένα μικρό δοκίμιο για τη δημαγωγία ξεκινώντας ακριβώς από την εποχή του αμερικανικού εμφυλίου πολέμου, περίοδο κατά την οποία η δημαγωγία εμφανίστηκε με τον υπέρ της δουλείας λόγο ορισμένων αξιοσέβαστων αμερικανικών προσωπικοτήτων.
Ο λόγος εκείνος, αδιανόητος για τα σημερινά δεδομένα, εκφερόμενος μάλιστα από χείλη μορφωμένων, πετυχημένων οικονομικά και πιστών στον χριστιανισμό ανθρώπων από τον αμερικανικό νότο, υπήρξε για μικρό χρονικό διάστημα δημοφιλής. Αν και ηττήθηκε στη συγκεκριμένη εμφύλια σύρραξη, εντούτοις όχι μόνο διατηρήθηκε σε μεγάλο τμήμα του αμερικανικού λαού επί αιώνες, αλλά σύμφωνα με την Π. Ρόμπερτς- Μίλερ ο λόγος εκείνος εγκαταστάθηκε οριστικά στο σώμα της αμερικανικής κοινωνίας.

  Έκτοτε, όπως υποστηρίζει, υπήρξαν αρκετές αφορμές και χαρακτηριστικές περίοδοι όπου η δημαγωγία πήρε το πάνω χέρι στην αμερικανική πολιτική πραγματικότητα, επηρέασε με δραματικό τρόπο την πολιτική ατζέντα, όρισε το πλαίσιο της κομματικής και ιδεολογικής αντιπαράθεσης και παρήγαγε ορισμένα εντυπωσιακά αποτελέσματα· η νίκη του Ντόναλντ Τραμπ το 2016, μια νίκη που φαντάζει ακόμα και σήμερα εντελώς παράλογη σε εκατομμύρια Αμερικανούς και δισεκατομμύρια πολίτες του υπόλοιπου κόσμου, είναι κατά την Αμερικανίδα πανεπιστημιακό άλλο ένα επεισόδιο στη μακρά ιστορία της δημαγωγίας στη χώρα της.
Εμείς - Αυτοί
  Το ολιγοσέλιδο βιβλίο της χωρίζεται σε τρία τμήματα: ένα πρώτο θεωρητικό, στο οποίο αποσαφηνίζονται οι πρωτεύουσες για το θέμα της έννοιες (δημοκρατία, δημαγωγία, δημαγωγός, πολιτικός διάλογος, πολιτικός ρεαλισμός, αφελής ρεαλισμός, απολυταρχία κ.ά.), ένα δεύτερο ιστορικό τμήμα, όπου αναλύεται μια χαρακτηριστική περίοδος δημαγωγίας και συγκεκριμένα ο τρόπος με τον οποίο αντιμετωπίστηκαν στις ΗΠΑ κατά τη διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου οι πολίτες που προέρχονταν ή είχαν καταγωγή από τις χώρες με τις οποίες οι ΗΠΑ βρίσκονταν σε πόλεμο (Ιταλία, Γερμανία και, κυρίως, Ιαπωνία), ενώ στο τρίτο μέρος του βιβλίου η συγγραφέας απαντάει στο μείζον ερώτημα των ημερών μας: τι κάνουμε με τη δημαγωγία;

  Η Πατρίσια Ρόμπερτς-Μίλερ θεωρεί ότι η μήτρα από την οποία γεννιέται η δημαγωγία, όχι μόνο στις σύγχρονες αλλά σε κάθε ανθρώπινη κοινωνία, είναι η αναγωγή των πολιτικών ζητημάτων στο σχήμα Εμείς (οι καλοί) – Αυτοί (οι κακοί). Επειδή μάλιστα στις ανθρώπινες κοινωνίες, ειδικά στις σύγχρονες δημοκρατίες, οι λύσεις των προβλημάτων σπάνια είναι προφανείς, το δίπολο αυτό τίθεται σε λειτουργία πολύ συχνά με την ελπίδα πως έτσι θα δοθεί λύση. Αυτό άλλωστε κάνει κι ο Τραμπ: οι ΗΠΑ είναι οι καλές, όλοι οι άλλοι είναι κακοί. Τα αμερικανικά προϊόντα είναι τα καλά (με την έννοια του ηθικού εδώ…) κι όλα τα άλλα είναι τα κακά που πρέπει να φορολογηθούν, όπως τα γερμανικά αυτοκίνητα, τα κινέζικα τηλέφωνα και η ελληνική φέτα.

  Η Αμερικανίδα πανεπιστημιακός προσπαθεί σε πρώτο χρόνο να δώσει το περίγραμμα στο οποίο θα κινηθεί, ξεκαθαρίζοντας ότι είναι άλλο η δημαγωγία (ως μια πολιτική διαδικασία αναζήτησης λύσεων κι εκφοράς συγκεκριμένου λόγου) κι άλλο ο δημαγωγός (ο φορέας λόγου). Για τη συγγραφέα, η δημαγωγία είναι ένας τοξικός πολιτικός βιότοπος, που προϋπάρχει στις ανθρώπινες κοινωνίες και βασίζεται σε τυφλούς διαχωρισμούς. 
Η παράνοια της δημαγωγίας
  Μέσα σε αυτόν τον βιότοπο, κάτω από συγκεκριμένες θερμοκρασίες «ανάφλεξης», επωάζεται και πυροδοτείται ο δημαγωγικός λόγος κι αναδεικνύεται ο δημαγωγός: η περίπτωση της Γερμανίας του Αδόλφου Χίτλερ και του ναζισμού είναι –για τη συγγραφέα– κλασικό παράδειγμα. Οι φρικτές θεωρίες του ευγονισμού, οι ακραίες πολιτικές εξόντωσης των αντιπάλων που εφαρμόστηκαν από τους ναζί κατάφεραν να επιβληθούν σε –απαθείς ως έναν βαθμό– κοινωνίες, επειδή η δημαγωγία που τις προώθησε και τις επέβαλε είχε κάνει χρόνια πριν τη δουλειά της αργά, αθόρυβα και μεθοδικά.

  Αυτό το αρρωστημένο σε βάρος των Εβραίων κλίμα της προπολεμικής Γερμανίας αντιπαραβάλλει και συγκρίνει με το τεταμένο σε βάρος των Ιαπώνων κλίμα στο εσωτερικό των ΗΠΑ κατά τη διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου. Είναι χαρακτηριστικό ότι ενώ ουδέποτε καταγράφηκε η οποιαδήποτε δολιοφθορά στο εσωτερικό των ΗΠΑ από υποτιθέμενους Ιάπωνες πράκτορες, υπήρχαν Αμερικανοί γερουσιαστές και εισαγγελείς που επέμεναν για καιρό ότι επίκειται δολιοφθορά, φτάνοντας μάλιστα στο σημείο να υποθέτουν ότι επειδή δεν υπάρχει περιστατικό δεν σημαίνει ότι δεν υπήρχε δίκτυο κατασκόπων έτοιμο ανά πάσα στιγμή να διαλύσει το εσωτερικό των ΗΠΑ. Τα αποτελέσματα αυτής της παράνοιας ήταν τραγικά – οι μαζικές εκτοπίσεις άσχετων, φουκαριάρηδων Ιαπώνων.

   Στο τελευταίο μέρος του βιβλίου και χρησιμοποιώντας –μεταξύ άλλων– την αρχαία ελληνική γραμματεία η οποία, ως συνήθως, είχε αντιμετωπίσει (κι) αυτό το ζήτημα πριν από 2.500 χρόνια (Θουκυδίδης κ.ά.), η συγγραφέας τοποθετείται συνολικά για το δίπολο δημαγωγία-δημοκρατία.

  Η Πατρίσια Ρόμπερτς-Μίλερ αναγνωρίζει ότι δεν μπορεί να υπάρξει κοινωνία χωρίς τον ιό της δημαγωγίας και πρόθυμους ξενιστές του, που θα μολύνουν το σώμα της κοινωνίας προσφέροντας «εύκολες» λύσεις («Οι Γερμανοί είναι κακοί…»), όπως δεν μπορεί να υπάρξει τηλεόραση χωρίς κακό ποιοτικά πρόγραμμα που θα το παρακολουθούμε αμέτοχοι από τον καναπέ μας, όπως γράφει. Μπορούμε όμως ανά πάσα στιγμή να κλείσουμε τη φαινομενικά διασκεδαστική τηλεόραση, γράφει χαρακτηριστικά, και να σηκωθούμε για να κάνουμε καμιά βόλτα, αναζητώντας και τις άλλες πλευρές της πραγματικότητας. Κι αυτό είναι δημοκρατία.

*( από το diastixo.gr )https://diastixo.gr/kritikes/meletesdokimia/10639-dimioyrgia-kai-dimokratia Θανάσης Αντωνίου

Δημαγωγία και δημοκρατία
Πατρίσια Ρόμπερτς-Μίλερ
μετάφραση: Σέβυ Σπυριδογιαννάκη
εκδόσεις Ψυχογιός
 pics'credit: analyst.gr - Ριζοσπάστης

  That's what I'm talkin' about, dudes! Γιάννης Fogerty & Billy-ΖΖ-Gibbons μαζί στο studio και (μετά απ'αυτό...)  ΚΑΙ σε περιοδεία. Fuckin wow..!
  Rockin' down the highway-these guys never quit, never will...they'll find a way,(only god knows how) -no doubt...- even in the...''foreverland'', jammin' with all the ...grateful dead musicians. * (But let's knock on -rose or mahogany wood-seems TOO early 4 dat...) |*
   These 2, together with the session playaz jammin'| along), look like a newly formed power duet...kids  really...wannabee rockstars someday, may.B.''...and this day...this day'll come...oh yes, this day would come..''. For both o'them actually-true r n' r Icons they(so 2 speak), ''developed'' their bands into:  ZZs were 3 parts in ONE SOLID mean machine, as CCR was the magic ''cube'' w/ country, r n'r, garage & soul- different vehicles, parallel roads paths.

  Ε αυτό κι αν είναι "δωράκι" για τ' αυτάκια και τα μάτια μας μαζί...Gibbons & Γιάννης Fogerty μαζί! Που να φανταστούμε, κωλοβαρώντας στο YouTube, ότι θα 'πέφταμε' πάνω σε Fogerty & ZΖs να...κωλοβαράνε στο studio, προβάροντας/τζαμάροντας τραγούδια από την τεράστια λίστα από hits, αμφοτέρων των ιερών τεράτων του rock n'roll.
  Για κάτι τέτοια αξίζει το συγκεκριμένο δίκτυο/κανάλι και μας χαρίζει στιγμές μαγικές. Κρίμα μόνο που το κλιπάκι περιορίζεται σε λίγα λεπτά.

Υ.Γ. Υπάρχει βεβαίως ολόκληρη σειρά από την εν λόγω 'πρόβα'- όρεξη να' χει κανείς και έναν καλούτσικο οπτικοακουστικό εξοπλισμό.

ΑΝΑΠΤΥΞΗ...Να παίρνεις Μάτι και να μη χορταίνεις...

   Ναι ρε μάγκες και μαγκίτισες. Από το Μάτι του Μαραθώνα, εκεί που κάηκε το πελεκούδι και δεν έμεινε κολυμπηθρόξυλο όρθιο, θα ξεκινήσει η ανάπτυξη και ειδικά η οικοδομική και σε επίπεδο real estate ανάπτυξη που οραματίσθηκε και υποσχέθηκε ο Τσιπραλέξης.

  Από που το συμπεραίνουμε ή που το ακούσαμε; Μα βούηξαν τα ΜΜΕ: "...80.000 στρέμματα πρόκειται να ΑΝΟΙκοδομηθούν στο Μάτι του Μαραθώνα..." διαβάσαμε...κάπου.

  Ναι! Από κει θα ξεκινήσει η ανοικοδόμηση της χώρας- κυριολεκτικά και μεταφορικά- και θα πάρει πάνω της η 'οικοδομή' (όπως την ξέραμε παλαιόθεν, με τα αυθαίρετα της, τους ημιυπαίθριους, τις βίλες κλπ κλπ...). Από κει θα πάρει την ανηφόρα η αγορά των ακινήτων- πωλήσεις, αντιπαροχές...τα ξέρετε αυτά, τα 'χουμε δει και τα 'χουμε ζήσει...
  Και έτσι, καθώς θα παίρνει "μάτι" όλη η χώρα το θαύμα της ανοικοδόμησης του Οφθαλμού (χάριν αποφυγής του πλεονασμού- για ποιούς μας περάσατε;) του Μαραθώνα (80.000 στρέμματα ειν' αυτά, δεν είναι παίξε-γέλασε-κάψε) θα 'καβλώσουν' και οι άλλοι κλάδοι και οι άλλες αγορές και θα αρχίσει η πορεία προς την ευημερία.
  Πάρτε μάτι και εδώ είμαστε...( για την ώρα, τα επιδόματα και τα 8μηνα να' ναι καλά, rite? ) -α πα πα πα...πχια! 

 

   Σα να λέμε πως σ' αυτή τη χώρα, κάποιες ''εκδοχές''  της ακόλουθης  'μορφής' εξίσωσης, λόγου χάριν, όπως:

* δημιουργικότητα & καινοτομία + **ανοικοδόμηση & αποδόμηση, όπως αντιλαμβάνεται κανείς το πως λειτουργούν ή ''ερμηνεύονται'' στην πράξη αυτές οι έννοιες και τα φαινόμενα ( με αποτελέσματα όπως τα προαναφερθέντα) οδηγούν αναπόφευκτα στη (ή 'ισούνται'', τρόπον τινά, στο διηνεκές..) με τη μετανάστευση ή αποδημία...που ορίζεται, μεταξύ δύο εποχικών περιόδων (-cut-σ.σ. οικονομικών, κοινωνικών, πολιτικών κ.α.) ως το φαινόμενο του συνόλου των μετακινήσεων....υποκείμενο σε (σ.σ. ''κυμαινόμενο ) ρυθμό, πυροδοτούμενο από διάφορους παράγοντες. 

   Ωστόσο, ο εν λόγω ορισμός υπόκειται σε πολλαπλή «ανάγνωση» με τον όρο αποδημία, να αφορά την κατηγορία όσων επέλεξαν....ότι, το ταξίδι «δεν αξίζει», για διάφορους λόγους, δημιουργώντας την κατηγορία των επιδημητικών ή καθιστικών τύπων ή ειδών, παραμένοντας στις ίδιες, λίγο-πολύ, επικράτειες καθ’ όλη την διάρκεια του ημερολογιακού έτους και τη δεύτερη κατηγορία, εκείνους που συνέχισαν να είναι μεταναστευτικοί (migratory), διότι απεφάσισαν για άλλους λόγους, ότι το ταξίδι προς.... ????? και από....???? «αξίζει» να πραγματοποιείται.

^{.                                                               Agree?}

 

^{- ( τα στοιχεία περί μετανάστευσης αλιεύθηκαν από την Wikipedia και αφορούν στα πετούμενα εκείνα που αποδημούν, στα ταξιδιάρικα πτηνά, στα ατρόμητα πουλιά που κάθε χρόνο, διασχίζουν, στους ουρανούς, απ' άκρη σ' άκρη, τον πλανήτη. Ωστόσο, κάποια συμπεράσματα ή ...αντιστοιχίες με τους ανθρώπους, προκύπτουν , μάλλον εύκολα ή έστω απλώς αβίαστα και ειδικά,ορισμένα από αυτά αφαιρούν πολοτισμό, στους ίδιους τους φορείς του (έτσι δεν είναι;;;) ΕΜΑΣ, τους Έλληνες...Με τα πλεονεκτήματα μας αλλά και α μειονεκτήματα μας και που αν ερμηνεύσουμε -αμφότερα- περισσότερο ΄λογικά' και σαφώς πιο αποφασιστικά στην πράξη, ΊΣΩΣ...ίσως καταφέρουμε κάποτε να αποφεύγουμε ανάλογες περιπτώσεις σαν της τραγικής πυρκαγιά αλλά και της γενικότερης ΄κακομεταχείρισης' του περιβάλλοντος. Αλλιώς, σαν τα χελιδόνια και τα άλλα υτα πουλιά, θα την 'κάνουμε'' κάθε χρόνο...όχι βέβαια πια εμείς, αλλά οι απόγονοι μας. Και δε θα φέρουν ίχνος ευθύνης...Νισάφι...! -πχιά!.)}
 *pic's credit: LIF

Αλήθειες pt.XVI             Women We Luv
JAW DROPPIN' -KICK AXE FEMALE POWER...

                                     NUFF SAID ALREADY: JUST WATCHIN' THE VIDEO CLIP...MAKES YA...JUST FLIP...Α-^$%*=ZIIIN..!!!!                     

Αλήθειες pt. XV                              Women We Luv 

Carrie Fisher, 1977 -pic by @historyinmoment

  Οι γυναίκες σήμερα καρπώνονται τα 'κέρδη' των αγώνων του φεμινιστικού κινήματος και ορισμένων μεγάλων προσωπικοτήτων παλαιότερων γενεών.
  Όχι άδικα- ποιός μπορεί να ξεχάσει πως κάποτε οι γυναίκες δεν είχαν δικαίωμα ψήφου και ήταν σκλάβες στην κουζίνα, στο σπίτι, στο κρεβάτι, στη δουλειά;
  Ποιός μπορεί να αγνοήσει το ότι οι γυναίκες υπέστησαν τα πάνδεινα από τον άνδρα- αφέντη και ήταν υποχρεωμένες (σε κάποιες περιπτώσεις ακόμη είναι) να ανέχονται και να υφίστανται μια φαύλη εξουσία;

  Σε όλα αυτά θα συμφωνήσουμε αλλά η αλήθεια είναι πως οι γυναίκες σήμερα φαίνεται πως έχουν περάσει από το ένα άκρο στο άλλο, χωρίς μάλιστα να 'νομιμοποιούν'- στις περισσότερες έστω περιπτώσεις και περιστάσεις- τη 'δύναμη' που, για διάφορους λόγους. έχουν αποκτήσει. Και έτσι, αντί οι σημερινές γυναίκες να οδηγούνται προς το μοντέλο/αρχέτυπο που η φύση τους έχει παραχωρήσει, αρκούνται στο να χρησιμοποιούν μια εφήμερη ισχύ που απορρέει από τους 'καιρούς', από την τωρινή πολιτικοκοινωνκή κατάσταση.

  Γι αυτό και καβάλα στ' άλογο πια, έχουν πάρει το πάνω χέρι χάρη στη...χάρη τους που την εκμεταλλεύονται στο έπακρο.

  Γι αυτό και πως πολλές γυναίκες λειτουργούν όπως τα μωρά με τις καραμέλες, τα γλυκά και τα παιχνιδάκια- η δωροδοκία μοιάζει να είναι το απόλυτο όπλο του άνδρα που θέλει το κεφάλι του ήσυχο. Νομίζετε πως είναι τυχαίο πως πρώτα ο άνδρας αποκάλεσε τη γυναίκα 'baby', το 'μωρό μου' που λέγεται τόσο συχνά; Δε νομίζω...

                                 Μαχάτμα Νίγκα, ινδομαυροβούνιος φιλόσοφος ( 1955-20??)

ELVIS: ο ΜακΚάρθι του rock n'roll.  Πως ο Βασιλιάς ζήτησε από το Νίξον να γίνει πράκτορας της δίωξης.

(Once the King, always the King...but that's anotha story, with a mo' "childish" title, like...hm...'Riches,Snitches,Flip-Outs & Bitches'.Huh? -whatdyasie?)

by DK R

watch on video: Elvis & Melvis (JAPAN)+ Bedlam (NJ)

  Αποκαλέστε με αιρετικό ή βλάσφημο, το θέμα είναι όμως πως ο Έλβις που ΠΑΝΤΑ θα λατρεύουμε είναι ο Έλβις on stage και πουθενά αλλού. Ίσως είν' η μοίρα των βασιλέων να τους γυρνάει το μυαλό- θες από το πολύ λιβάνισμα, θες από το 'εγώ' που 'παραφουσκώνει' (όπως θα συνέβαινε και σε κάθε άλλον κοινό θνητό), θες τα σκαμπανεβάσματα της 'βασιλείας', θες η ίντριγκα...θες το ένα, θες το άλλο...
Η ουσία, πέρα από την τρέλα του καθενός που πιάνει ένα μικρόφωνο ή μια κιθάρα, ένα μπάσο ή ένα ζευγάρι μπαγκέτες και (την...) βγαίνει στο δρόμο, είναι μία: rock n' roll = παρανομία, εντός ή εκτός εισαγωγικών.

  - Outlaw shit,man...πως να το κάνουμε. Rock n'roll και νόμος δεν ταιριάζουνε, δεν πάνε μαζί- το ένα βρίσκεται απέναντι απ' το άλλο. Το είπανε οι Clash 'I fought the law', αφού ο Johny Cash είχε βρεθεί στη φυλακή του Folssom, μετά το overdose τoυ Hank Williams και τις ...γκλαμουράτες συλλήψεις των Stones με πρέζα- και ο κατάλογος δεν έχει τέλος,   Θυμάστε τους southern rockers Outlaws ή την παρέα των Willie Nelson & Waylon Jennings ή τον ένα σωρό συγκροτήματα με το λήμμα 'outlaw' στο όνομα τους ή πολύ περισσότερο τα εκατοντάδες τραγούδια ενάντια στην 'έννομη' τάξη;  Πως θα γίνει δηλαδή, θα' ρχονταν τα ήμερα να διώξουν τα άγρια; -

  Και όμως εδώ είναι το παράξενο της ιστορίας, ο "εφευρέτης" του rock n'roll on stage, ο πρωτομάστορας της πρόκλησης, της προβοκατόρικης συμπεριφοράς, ο πρώτος των πρώτων σε ότι αφορά σε ότι αποκαλείται rock 'attitude' και στην αλαζονεία που ανέκαθεν χαρακτήριζε τα αστέρια του είδους, να έχει μείνει στην ιστορία ως ο μεγαλύτερος wannabe ρουφιάνος (Gos bless his soul).
  Δε θα μακρυγορήσουμε- ο Έλβις ήταν το πρώτο λιθάρι πάνω στο οποίο χτίστηκε ό,τι ακολούθησε και ό,τι ονομάστηκε rock.
Η μαγεία του στην ερμηνεία αυτού του μείγματος από blues, gospel, country bluegrass, afrobeat και (made by His Majesty...) rockabilly ήταν, το δίχως άλλο, πρωτόγνωρη, απίστευτη, κορυφαία- αυτό είναι το μόνο σίγουρο και ταυτόχρονα η μία πλευρά της ιστορίας.
Elvis was, is & will B the King. On stage. Εις τους αιώνες των αιώνων.  Ακόμη και στην after comeback εκδοχή του, με όλα τα μπιχλιμπίδια που (και αυτά) στην προσωπικότητα του βασιλιά αποκτούσαν μια παράξενη προκλητική δύναμη και από απλά κοσμήματα και υφάσματα γίνονταν μέρος της έκφρασης που, όχι πολύ αργότερα, θα συνόδευε και θα εμπλούτιζε την περσόνα κάθε αθεόφοβου rocker οιασδήποτε εποχής. Με λίγα λόγια...ναι, ο Elvis όντως ζει.

  Υπάρχει όμως και η άλλη πλευρά η οποία παρουσιάστηκε με αφορμή την ταινία Elvis & Nixon- αυτή του προβληματικού και φοβικού boy from Τennesse που έχασε τη μπάλα-ένας psycho που βρέθηκε με άπειρα φράγκα και που δε μπόρεσε να διαχειριστεί την επιτυχία του στο ελάχιστο.
Αντ' αυτού, υπήρχαν οι διάφοροι παρατρεχάμενοι- ο στρατηγός, ο Jason των δημοσίων σχέσεων, ο τρελογιατρός, τα πιπίνια...όλοι όσοι έφαγαν και ήπιαν στην υγειά του μεγάλου. Ακόμη κι αυτός ο γλίτσας, το λιμοτάγαρο, η παλιολινάτσα, ο Νίxon, αυτή η πουτάνα της πολιτικής βρήκε την ευκαιρία να 'τσιμπήσει' έτσι ή αλλιώς κάτι από τη λάμψη του βασιλιά.

  Και αν πιστέψουμε την ταινία ή μάλλον το σενάριο της που,όπως φαίνεται, βασίζονταν στα γεγονότα, ο Elvis δεν κρατιότανε από το να καταστρέψει το ...rock n'roll έτσι όπως αυτό διαμορφώνονταν χάρη σε αυτόν αλλά και ερήμην του συγχρόνως.
Κομμουνιστές οι Beatles, διαφθορείς οι Stones. αίσχος το Woodstock και πρώτος στόχος προς σύλληψη (ποιοί άλλοι;) οι Grateful Dead, τους οποίους ο Elvis (επίτιμος σερίφης διάφορων χωριών) ονειρεύονταν να 'δέσει', υπό την ιδιότητα του ελεύθερου πράκτορα και ειδικότερα της δίωξης. Ήμαρτον, Κύριε φύλαξε το στόμα μου...βρέθηκε άνθρωπος να τα βάλει με τους Dead και τον Jerry Garcia και ειδικά τότε; Damn! Δεν είναι κρίμα;

  Σε μια αποστροφή του (κατά τη διάρκεια της ταινίας) ο Kevin Spacey υποδυόμενος τον πρόεδρα Νixon επισημαίνει πως "...άνθρωποι σαν τον Elvis, όμορφοι και ταλαντούχοι, 'κερδίζουν χωρίς προσπάθεια, τους έρχονται όλα εύκολα- κατά βάθος όμως είναι αδύναμοι...". Ναι, τάδε έφη ο βασιλιάς των κομπλεξικών ο πρόεδρας του Βιετνάμ και της ναρκο-απαγόρευσης που εξεπλάγην με το ότι ο Έλβις συμμερίζονταν τις απόψεις του.
  Και ο Έλβις got in the building (White House) φορώντας τη γνωστή του μάσκα (ζώνη σαν και των μποξέρ, make up και άπειρα δαχτυλίδια) χάρη στην κορούλα του μαλακοπίτουρα του Νixon, η οποία δε θα το συγχωρούσε στο μπαμπάκα της τον αρχιμακελάρη να μην της φέρει σπίτι αυτόγραφο του P-Elvis. Είπαμε, το μουνί σέρνει καράβι κι ας είναι και της κόρης (του).

  Τεσπα...αποδείχθηκε, από μια άλλη οπτική γωνία πως ο καημένος ο Elvis με το θεόσταλτο ταλέντο, λαικό παιδί στην ψυχή, διόλου ρατσιστής και συμπαθής νότιος αλητάκος, δε μπόρεσε να διαχειριστεί το τσίρκο που στήθηκε γύρω του.
Το πλέον απογοητευτικό δε, είναι πως ο βασιλιάς πέρασε στην ιστορία ο ως ο πρώτος ρόκερ που την 'πάτησε' από τα...ναρκωτικά τη στιγμή που ο άνθρωπος ήταν απέναντι στη ναρκο-κουλτούρα των hippies αλλά πραγματικό θύμα των φαρμάκων και των γιατρών. Κάτι σαν ιλουστρασιόν 'ομονοιακός' δηλαδή-ξέρετε...σαν κι αυτά τα παιδιά που η 'κοινή γνώμη' αποκαλεί και περιγράφει ως 'πρεζάκια' αλλά ελάχιστοι γνωρίζουν πως αυτά τα άτομα πρώτα τρέχουν στο γιατρό για τα χάπια τους και μετά θα ψαχτούν και για καμιά 'ψιλή' της συμφοράς- σαβούρα δηλαδή, όμως αν έχεις φάει μια καρτέλα 'μπούμπλε' τότε την ακούς ακόμη και με γύψο ή μπεμπελάκ...

  Poor Elvis- ακόμη και οι βασιλιάδες 'βρίσκουν' πεζοδρόμιο (ΚΑΙ από τις ντάγκλες...). Συγχωρεμένος όμως -αλίμονο! Τα μεγάλα λάθη γίνονται από περίεργους μεγάλους ανθρώπους, ενίοτε τεράστιους καλλιτέχνες και από τραγικές και μεγαλειώδεις στιγμές που στιγμάτισαν τις δικές τους ζωές, φωτίζοντας, κατά την αποχαιρετιστήρια 'παράσταση' τους, τις δικές μας.
 Ας θυμηθούμε απλά πως μορφές όπως οι Mozart, o Gram Parsons, o Jimi Hendrix, o Jim Morisson, οι τρεις keyboardίστες των Grateful Dead, ο Jerry Garcia, η Janis Joplin, ο John Lennon, ο Παύλος Σιδηρόπουλος, ο Tony Bourdain, ο Andrew 'Heath' Ledger, o Prince, η Amy Winehouse, - μεταξύ άπειρων άλλων- ήταν άνθρωποι που έφεραν από κάποια στιγμή και μετά, αυτό το δυσανάλογα δυσβάσταχτο βάρος που κάποιους συνθλίβει τάχιστα, σε χρόνο dt και άλλους καταστρέφει σταδιακά.
  Το (διαταραγμένο και πολυδιάστατα δημιουργικό)πνεύμα σου, Βασιλιά μου, θα κυκλοφορεί πάντα στην ψυχή και στην καρδιά των αληθινών (woo'r)-alkers.

Aλήθειες pt. XIV         Young Vs Old...  
*plus; 'Smells Like Teen Spirit' by NIRVANA

  "Όσο είσαι νέος ξεχωρίζεις αμέσως το σωστό απ' το λάθος- όσο μεγαλώνουμε...κακοί και καλοί μπερδεύονται ολοένα και περισσότερο..."
                     'Ρενέ Μάθις', "συνταξιούχος" πράκτορας της MI6 στο 'Quantum of Solace'.

UNLV student Daniel Tafoya with a desert turquoise 1962 Dodge D100 during the 20th anniversary of the Viva Las Vegas Rockabilly Weekend at The Orleans hotel-casino on Saturday, April 15, 2017, in Las Vegas. Benjamin Hager Las Vegas Review-Journal @benjaminhphoto

  Που να φανταστεί κανείς πως σε μια ταινία που έχουμε σχεδόν ξεχάσει κρύβεται αυτή η ...αλήθεια. Πιθανότατα, την πρώτη φορά που åαρακολουθήσαμε την ταινία δε δώσαμε την απαιτούμενη προσοχή σε αυτήν την 'άποψη' που σήμερα μας φαίνεται τόσο, μα τόσο λογική.  Αυταπόδεικτη; Ακριβώς...έπρεπε να περάσουν τα χρόνια για να ανακαλύψουμε πως άλλα δυο ρητά, το 'στερνή μου γνώση...' και το 'ο νέος είναι ωραίος...' είναι περίπου---παραπλανητικά.
  Το πρώτο, γιατί στη συγκεκριμένη περίπτωση απλά δεν ισχύει και το δεύτερο θα μπορούσε να έχει συνέχεια-κάτι σαν τελικό συμπέρασμα: "...ο νέος είν' ωραίος αλλά ο παλιός είναι αλλιώς- ναι...ΌΜΩΣ ο νέος στο τέλος έχει πάντα δίκιο".
  Κάτι σαν το "...ο πελάτης έχει πάντα δίκιο, αλλά στο τέλος γίνεται αυτό που λέει ο μπάρμαν" που διαβάζει κανείς σε -σατιρικό πέρα για πέρα- 'πινακάκι' αναρτημένο σε ράφι του Old Fisherman...κάπου ανάμεσα στα ιρλανδέζικα και στα μπέρμπον.

  Yes dude...έπρεπε να περάσει τόσος καιρός, ένας ακόμη James Bond και πολλά μπαρ για να δικαιωθείς.

pics'credtit; @benjaminphoto

(posted; Las Vegas Review-Journal April 18, 2017)

https://www.reviewjournal.com

Ελλάδα, η χώρα των σοφών (...του καφενέ...)
plus: HIP HOP ATTACK with Eshos, Mc Lyte + 'Ζουν ανάμεσα μας'

 by DK R
  Όχι πως δε συμβαίνει σε άλλες χώρες- αλίμονο. Όποιος έχει ζήσει στη Γαλλία, για παράδειγμα ή στη Βρετανία δε μπορεί να μην έχει πέσει πάνω σε έντονες συζητήσεις- σε debate που στήνονται αυθόρμητα, σχεδόν καθημερινά στα bistrot και στις pub αντίστοιχα ή στα deli, στις πιτσαρίες και στα liquor stores στις ΗΠΑ.
  Σε αυτά τα σημεία στήνονται οι 'συνελεύσεις' της γειτονιάς, σύντομες (καθόλα δημοκρατικές εννοείται)"συνεδριάσεις" των μικρών κοινοτήτων (community), όπου συνήθως κυριαρχεί (στο τέλος της συζήτησης) η κυρίαρχη προσωπικότητα της ομήγυρης- ο 'σοφός' της παρέας που έχει κατορθώσει να επιβάλει την ...άποψη του.
  Και αφού κάποια στιγμή, eventualy που λένε, σημάνει το τέλος της συνεδρίασης, άπαντες θα αποχωρήσουν έχοντας, συνειδητά, ασυνείδητα ή υποσυνείδητα, πάρει μαζί τους αυτήν τη άποψη, την οποία και θα μεταφέρουν, σε παραλλαγές ή αυτούσια, στα σπίτια τους ή στις άαααλλες παρέες τους και έτσι ακόμη περισσότεροι θα 'μοιραστούν' αυτό το 'κομμάτι' ακατέργαστης σοφίας. Κάπως έτσι άραγε δε διαμορφώνεται και η κοινή γνώμη- σε ένα σημαντικό βαθμό έστω;;;

 

  Η Ελλάδα λοιπόν πρέπει να βρίσκεται στη κορυφή αυτής της 'παραγωγής' σοφών της γειτονιάς ή του καφενείου. Εκεί θα ακούσεις τα πάντα- από εγχώρια και διεθνή πολιτική και οικονομία έως ποδόσφαιρο, συνωμοσιολογία, ποιός γάμησε ποιόν ή ποιά, ποιός έπαθε τι και πως, ποιοί μας κυβερνούν μυστικά και ποιοί θα γίνουν πλούσιοι (και το κυριότερο, πως...) και πολλά πολλά άλλα. Οι σοφοί είναι πολλοί- ξερόλες που κατέχουν όλη τη γνώση του σύμπαντος συγκεντρωμένη στην ανεμοδαρμένη γκλάβα τους και που έχουν ζήσει τα πάντα- και αν δεν έχει συμβεί αυτό το τελευταίο, τότε θα γνωρίζουν καλά κάποιον που τα έχει ζήσει αυτός, οπότε...το ίδιο κάνει.

  Το βασίλειο της ασημαντότητας της μεταφοράς και της διασποράς "ειδήσεων" και ιστορικών "ντοκουμέντων" δηλαδή- ο θρίαμβος της μετριότητας και ο αγώνας για τη διατήρηση της, μην τυχόν και βουλιάξουμε όλοι μαζί.

  Συμπαθητικά πράγματα μερικές φορές, εντελώς εκνευριστικά κάποιες άλλες- εξαρτάται βέβαια και από τη συλλογική και ατομική 'διάθεση αλλά και από το χρόνο στον οποίο γίνεται η συζήτηση από την οποία θα αναδυθεί η σοφία και το τελικό συμπέρασμα, καθώς μια γιορτή ας πούμε ή απλά ένας τσιπουρομεζές που έχει 'απλωθεί' και η παρέα έχει μεγαλώσει είναι το κατάλληλο έδαφος για να ξεδιπλωθεί η προαναφερθείσα σοφία και να εκτονωθούν εντάσεις προσωπικού χαρακτήρα αλλά και συλλογικές και να επιτευχθεί η 'αποφόρτιση' των συμμετεχόντων.

   Πολλά καφενεία έχει η Ελλάδα- κάποιες γειτονιές λες και δεν έχουν άλλα μαγαζιά και αν προσθέσουμε και τα 24ωρα μαγαζάκια που έχουν γεμίσει τον τόπο ή όσα παλαιού τύπου μπακάλικα απέμειναν- άλλους τόσους σοφούς υπολογίστε.
  Είναι πραγματικά απορίας άξιο γιατί ο Γιωργάκης (ο Παπ)τότε, είχε 'φαγωθεί' να συγκροτήσει εκείνο το περιβόητο συμβούλιο σοφών και έψαχνε, ο αθεόφοβος (και θεομπαίχτης σα το μπαμπά του το συγχωρεμένο), σε ολόκληρο τον κόσμο...λες και η χώρα στερείται σοφών.blockquote>Αλλά τι να περιμένεις από έναν αμερικανοθρεμένο ...Γιωργάκη;;; Χα....

pics'credit: Αργολικές Ειδήσεις

Βύρωνας Κριτζάς: "Οι ωραίοι έχουν χρέη"
*plus:video clips με Πρωτοψάλτη, Active Member, Αγγελάκα, Lost Bodies, Τζιμάκο Πανούση, Μητροπάνο

Όταν παρουσιάστηκα στο Κέντρο Εκπαίδευσης Νεοσυλλέκτων, τον Γενάρη του 1991, τρία τραγούδια δονούσαν την ατμόσφαιρα του στρατοπέδου στην Κόρινθο κι έκαναν τη θητεία ακόμα πιο δύσκολη απ’ ό,τι ήταν: «Εσύ τι λες» με την Άντζελα Δημητρίου, που είχα ξανακούσει, και δύο άσματα άγνωστα σε μένα τότε, το «Δε σ’ αλλάζω» με τον Αντύπα και το πιο «ποιοτικό», αλλά εξίσου βαρετό, «Λάθος εποχή» με τον Πέτρο Γαϊτάνο. Πέρασαν μέρες μέχρι να βρω φαντάρο να ακούει Τρύπες ή Nick Cave και βδομάδες για να συναντήσω κάποιον που ’χε δει τους Wipers στο Club 22. Εκείνη τη χρονιά, ο Βύρωνας Κριτζάς ήταν τεσσάρων ετών.

Plaulist 45 τραγουδιών
Ο δημοσιογράφος Βύρωνας Κριτζάς είχε μια απλή ιδέα: να επιλέξει μερικά ελληνικά τραγούδια τα οποία, με τον τρόπο τους και τον λόγο τους το καθένα, αντανακλούν την πορεία που ακολούθησε η πατρίδα μας κατά τη διάρκεια της ζωής του, δηλαδή από τότε που άρχισε να αντιλαμβάνεται τη μουσική και τα τραγούδια, το 1990, μέχρι πέρυσι που ο ίδιος συμπλήρωσε 30 χρόνια ζωής.

Στη συνέχεια ο συγγραφέας, που πρωτοεμφανίστηκε με το βιβλίο Bob Dylan, 100 τραγούδια (Πατάκης, 2016), έγραψε ένα μικρό κείμενο για κάθε ένα από τα 45 τραγούδια της λίστας του. Δεν πρόκειται για αιτιολόγηση της επιλογής, αν κι αυτή παρεισφρέει ακούσια σε κάποιες περιπτώσεις. Δεν πρόκειται για χρονικό του τραγουδιού, αν και τα απαραίτητα «βιογραφικά» στοιχεία δίνονται και με το παραπάνω για το κάθε ένα. Περισσότερο πρόκειται για ένα βιωματικό σχόλιο, χαριτωμένο, ανάλαφρο και νεανικό, που συνδέει τον ίδιο (κι από κάποια στιγμή την παρέα του και τη γενιά του) με το τραγούδι και το τραγούδι με την κοινωνία και την εποχή μέσα στην οποία ακούστηκε.

Τα 45 τραγούδια που επέλεξε ο συγγραφέας καλύπτουν ευρύ φάσμα της ελληνικής δισκογραφίας, από μπουζουκοτράγουδα της συμφοράς όπως «Το αδύνατο σημείο μου» (1992) με την Άντζυ Σαμίου, μέχρι λαϊκό, έντεχνο, ελληνικό ροκ, ηλεκτρονική μουσική, χιπ χοπ, ενώ υπάρχουν και ορισμένα ενδιαφέροντα δείγματα από τη μουσική του «αύριο», ειδικά όσο πλησιάζουμε το 2017.

Σε όποιον αρέσει
  Όντας παιδί του βρετανικού punk και του αμερικανικού hard core, δεν έχω ιδιαίτερη σχέση με τις επιλογές του Κριτζά· ορισμένα από τα τραγούδια που κατά την άποψή του καθρεφτίζουν την Ελλάδα δεν τα γνώριζα καν, λιγοστούς από τους ανθολογούμενους συνθέτες/τραγουδιστές/μουσικούς έχω δει να παίζουν ζωντανά κι ελάχιστους έχω πληρώσει για να αγοράσω δίσκο τους.

Βύρωνας Κριτζάς

  Αν εξαιρέσω τους Στέρεο Νόβα με το «Ταξίδι της φάλαινας» (1993), τον Τζιμάκο με τον «Νεοέλληνα» (1993), τους Active Member με το «Άκου, μάνα» (1994), τα Ημισκούμπρια με τον «Κύρη του σπιτιού» (1997), τον Θανάση Παπακωνσταντίνου με τον «Πεχλιβάνη» (2000), τους Raining Pleasure με το «Fake» (2001), τους Lost Bodies με το «Αρκετά» (2002), τον Γιάννη Αγγελάκα με το «Σιγά μην κλάψω» (2005) και την Another Dyke με το «Gender» (2015), οι υπόλοιποι μου είναι αδιάφοροι μουσικά.

  Αντίθετα, ο Βύρωνας Κριτζάς αντιμετωπίζει όλα τα τραγούδια ισότιμα, με την έννοια πως θεωρεί ότι, στ’ αλήθεια, το κάθε ένα από αυτά μεταφέρει ψήγματα της Ελλάδας των τριών δεκαετιών που διατρέχει. Αυτό που πραγματικά επιθυμεί είναι να μιλήσει για τις ζωές που έζησε ο ίδιος μέσα από αυτά, για το πέρασμά του από την παιδική στην εφηβική κι από εκεί στη νεανική του ηλικία και, αργότερα, στην ενήλικη ζωή. Στην περίπτωσή του, οι μουσικές και οι στίχοι λειτουργούν ως αφορμές για 45 μικρά χρονο/μουσικογραφήματα με επίκεντρο τον ίδιο.

  Ο νεαρός συγγραφέας γράφει «δημοσιογραφικά» και χρησιμοποιεί έξυπνα τρικ για να κρατήσει τον αναγνώστη του κοντά στο τραγούδι και τη χρονιά που αυτό αντιπροσωπεύει, ενώ δεν αποφεύγει να θίξει ζητήματα όπως η οικογένεια, η φιλία, το σεξ, η παιδεία, η πολιτική – η τελευταία έχει πολύ περισσότερη θέση στο κείμενό του απ’ όσο φαντάζεστε. Κάτι που, εκ προοιμίου, βρίσκω θετικό.

Όχι άλλο Μητροπάνο
  Υπάρχουν ορισμένες παρατηρήσεις του Βύρωνα Κριτζά που μου φάνηκαν εξαιρετικά οξυδερκείς, ειδικά αυτές που τα βάζουν με τα ιερά τέρατα του ελληνικού τραγουδιού, καθώς και άλλες που, για όλους εμάς που δεν παρακολουθήσαμε με πάθος τα τεκταινόμενα, έχουν κυρίως ιστορικό ενδιαφέρον. Για παράδειγμα, το «Ρόζα» (1996), ένα γνωστό λαϊκό τραγούδι, φτιαγμένο από τρεις συνεπείς αριστερούς καλλιτέχνες (Αλκαίος-Μικρούτσικος-Μητροπάνος), αποπνέει τόσο ΠΑΣΟΚισμό και σημιτική καθαρότητα που, πραγματικά, σήμερα ακούγεται σχεδόν ανυπόφορο. Ο ίδιος ο Κριτζάς θεωρεί ότι το τραγούδι αυτό εκφράζει «την παθογένεια μιας κοινωνίας η οποία δεν ζητούσε τίποτα παραπάνω από ρυθμούς 9/8 για να εκτονώνει λεβέντικα τον νταλκά της».

  Εξίσου εύστοχη (και θαρραλέα) βρήκα την κριτική του για το «Διθέσιο» (1997), φτιαγμένο κι αυτό από τρεις κορυφαίους δημιουργούς (Νικολακοπούλου-Αντύπας-Πρωτοψάλτη), τραγούδι το οποίο είναι επιτηδευμένα υπερβολικό, στιχουργικά ασυνάρτητο και λαϊκότροπο ταυτόχρονα («αστικό νταλκά της μεγαλούπολης» το αποκαλεί ο Κριτζάς), τεκμήριο μιας βαριάς τεχνοτροπίας απολύτως όμως ταιριαστής, όπως φαίνεται, με την εποχή της ευδαιμονίας των δανεικών, των χρεωμένων Ολυμπιακών, των «νταβατζήδων», των βραζιλιάνικων σίριαλ και της εισόδου στην ΟΝΕ. Σημίτης κι εδώ, δυστυχώς…

  Τα 45 τραγούδια υπάρχουν μονταρισμένα το ένα μετά το άλλο στο κανάλι του συγγραφέα στο You Tube και σας προτείνω να διαβάσετε το βιβλίο ακούγοντάς τα. Πολλά όμορφα σκίτσα του Αχιλλέα Ραζή συνοδεύουν το κείμενο.

Τέλος, μπορείτε να διαβάσετε την παρουσίαση του Στυλιανού Τζιρίτα για το βιβλίο του Βύρωνα Κριτζά Bob Dylan, 100 τραγούδια εδώ.
                                                 Θανάσης Αντωνίου      από το diastixo.gr

Οι ωραίοι έχουν χρέη και 44 ακόμα τραγούδια που καθρεφτίζουν την Ελλάδα από το 1990 έως το 2017
Βύρωνας Κριτζάς
εικονογράφηση: Αχιλλέας Ραζής
Εκδόσεις Πατάκη