Σα δε ντρέπονται...Ποιός θα τους συμαζέψει επιτέλους;;; *Plus: PAC'S ''Fear Nothing'' Video clip feat. ICE CUBEl + Loads o' car driftin' scenes 4 all U car junkies...Irrelevant but COOL or WOT? by DK R
Ακούστε. ακούστε.. -
''Ελήφθη από τον (σ.σ. κλά'ι'ν μά'ι'ν...) ΟΗΕ η ρηματική διακοίνωση από
τη Βόρεια Μακεδονία ότι ισχύει η συμφωνία των Πρεσπών''.
(σ.σ.)''Wow man...what the fuck is this supposed tamean? '...R U talkin'
2 me, punk..?''
Eξκιουζέ μουά, διότι δεν κατάλαβα το νόημα της παραπάνω είδησης- δεν
το 'πιασα βρε αδερφέ, πως να το κάνουμε. Δεν είμαστε δα και τόποτις
λόγιοι ή- πως τους ελένε...- ...α, ναι....ακαδημαικοί. Ρε τι πάθαμε..!
pic: Gunaxin
*****************************
Ρε άντε από κει, στραβάδια της διπλωματίας- αυτής που θέλετε να διδάξετε στους φοιτητές μας των πολιτικών και των κοινωνικών επιστημών- της ξύλινης (μάλλον της ατσάλινης θα προσέθετα...) γλώσσας.
Και που ως νέοι και ευεπηρέαστοι άνθρωποι συχνά τείνουν να εκλάβουν ως πραγματικά σοβαρή γλώσσα τις παπαριές που είναι υποχρεωμένοι να απομνημονεύουν ως .... επαγγελματικό εργαλείο... Γλωσσικό πορνό λέμε!
*****************************
Αλλά και για τον απλό πολίτη, τον επαγγελματία, τον απλό άνθρωπο- το μορφωμένο ή απλώς τον εγγράμματο ή μη, όλα αυτά είναι 'κομμάτια' ενός παζλ που συντίθεται τεμάχιο προς τεμάχιο για να ''οδηγεί'' και να διαμορφώνει τους νέους χάρτες, τις νέες ακατανόητες εξελίξεις σε πολιτικοκοινωνικογεωπολιτικό επίπεδο (σε παγκόσμια κλίμακα). να εδραιώνει και να ενισχύει κατά περίσταση τη νέα Νέα Τάξη.
* Όσο ο λόγος χρησιμοποιείται για να προκαλέσει σύγχυση και όχι να αποσαφηνίσει και να ξεκαθαρίσει, τόσο τα πράγματα θα οδεύουν προς τον 'προορισμό' τον οποίο κάποιοι έχουν επιλέξει ως σημείο ''άφιξης'' των κοινωνιών και μάλιστα με το δικό τους τρόπο. Και αυτοί οι 'κάποιοι' βέβαια δεν είναι ούτε οι λαοί αλλά ούτε οι δήθεν οραματιστές ή πρώην Illuminati ή όποια αδελφότητα (υποτίθεται ή όντως ισχύει πως-) κάνει κουμάντο. *
Απλές κουβέντες δεν υπάρχουν για να ειπωθεί κάτι; Υπάρχουν αλλά αυτό το μπουρδολόγιο είναι μέρος του σχεδίου της διακυβέρνησης του κόσμου μας (παλαιόθεν κιόλας..) και όποιος δεν το κατάλαβε ακόμα, ή όπιο (πολύ, λέμε..) έχει πιεί ή δε θέλει να 'χωνέψει' το πως δυο τρεις αράδες ανάμεσα σε άλλες πολλές ανάλογου ύφους και ...ήθους, εντάσσονται σε κάτι πολύ πιο μεγάλο και δαιδαλώδες και ομιχλώδες και (τελικά) ύποπτο. 2 say the least....
* Stay strong - Creation is resistance - PEACE (even if it takes a piece...) - Fear Nothin' *
.
Γιώργος Φαράκλας: ''H λογική του κεφαλαίου, μια κριτική εισαγωγή στην σκέψη του Μαρξ και του Βέμπερ'' *plus: 'Karl Marx Boogie' by Johny Rich + 'Marx is post 90's, the Hip-Hop song of Karl Marx
pic: Redbubble
Ο Ιταλός μαρξιστής διανοούμενος Αντόνιο Γκράμσι ονόμαζε τον μαρξισμό «φιλοσοφία της πράξεως» θεωρώντας ότι δεν πρόκειται για μια θεωρία έτοιμη προς εφαρμογή, αλλά για μια φιλοσοφία η οποία σέβεται και μελετάει την αυτοτέλεια της «στιγμής της πράξης». Αυτή η διαπίστωση του Γκράμσι είναι η αφετηρία του καθηγητή Γιώργου Φαράκλα στην ανάλυση της μαρξιστικής φιλοσοφίας και της αντιπαραβολής της με την βεμπεριανή, στο παρόν έργο.
Σύμφωνα με τον Γ. Φαράκλα, ο Μαρξ αντιλαμβάνεται την πράξη ως μια διαδικασία που αποσαφηνίζει και νοηματοδοτεί τη θεωρία. Μέσω της πράξης –στον μαρξισμό, «πράξη» είναι η επανάσταση του προλεταριάτου, το γκρέμισμα του καπιταλισμού και η πραγμάτωση της αταξικής κοινωνίας– συνδέεται η φιλοσοφία με την πάλη των τάξεων, την οποία ο Μαρξ θεωρούσε συνώνυμη της ανθρώπινης ιστορίας. Mε αφετηρία τον Έγελο
Για να προσεγγίσει το έργο του Μαρξ και στη συνέχεια εκείνο του Βέμπερ, ο Έλληνας πανεπιστημιακός ξεκινάει από τον Έγελο (Hegel) και την πολιτική φιλοσοφία του κορυφαίου Γερμανού φιλοσόφου. Τον απασχολεί, σε πρώτη φάση, ο τρόπος που αντιμετωπίζει ο Έγελος τον χωρισμό κοινωνίας και κράτους και την πάλη των αντιτιθέμενων συμφερόντων εντός της ανθρώπινης κοινωνίας.
Η κλασική θέση του Μαρξ που αναλύεται διεξοδικά, θέση με την οποία αντιτίθεται στην κλασική εγελιανή φιλοσοφία, είναι ότι χωρισμός κοινωνίας και κράτους είναι ο τρόπος με τον οποίο το κεφάλαιο χρησιμοποιεί το κράτος ως μέσο επιβολής της εξουσίας του. Δεν υπάρχει, σύμφωνα με τον Μαρξ (και σε αντίθεση με τον Έγελο), αμερόληπτο αστικό κράτος, αλλά μονάχα κράτος-εργαλείο της κυρίαρχης τάξης· δεν υπάρχει κράτος που να πραγματώνει την ισότητα, αλλά υπάρχει κράτος μόνο και μόνο για να διατηρεί την ανισότητα.
Όλες οι εμβληματικές για τον μαρξισμό θέσεις αναλύονται με επάρκεια στο παρόν έργο: ο άνθρωπος και η φύση (σύμφωνα με τον Μαρξ, ο άνθρωπος αντιμετωπίζει όλη τη φύση ως υλικό για τη δική του επιβίωση)· η ατομική ιδιοκτησία και η σχέση της με την καθολική ψηφοφορία (ο Μαρξ πιστεύει ότι το εκλογικό τίμημα είναι η έσχατη πολιτική μορφή αναγνώρισης της ατομικής ιδιοκτησίας)· η δημόσια διοίκηση και η σχέση της με τον ιδιωτικό βίο (ο Μαρξ ειρωνεύεται την αστική τάξη, η οποία γκρινιάζει κατά της κυβέρνησης οποτεδήποτε περιορίζει την ελευθερία κι από την άλλη απαιτεί από την κυβέρνηση να εμποδίσει τις αναγκαίες συνέπειες αυτής της ελευθερίας)· η έννοια της αντιπροσώπευσης του λαού μέσω Βουλής (επίκαιρη και άκρως ενδιαφέρουσα η ανάλυση του Μαρξ, αν ρίξουμε μια ματιά στο παρδαλό ελληνικό Κοινοβούλιο των τελευταίων ημερών) και φυσικά η έννοια της αλλοτρίωσης.
Ο Μαρξ θεωρεί ότι η βάση της αλλοτρίωσης είναι το γεγονός ότι η εργασία δεν παράγει μόνο εμπορεύματα (διακριτά από τον παραγωγό τους) αλλά παράγει και τον εαυτό της, τους εργαζόμενους δηλαδή που την πραγματώνουν.
Ο μαρξισμός ως εργαλείο και όχι ως ανάθεμα
Η Παρισινή Κομμούνα του 1871 δίνει στον συγγραφέα την ευκαιρία να επιχειρηματολογήσει σχετικά με την αντίληψη του Μαρξ για την έννοια της δημοκρατίας, για τον ρόλο του κράτους σε μια μετα-καπιταλιστική κοινωνία και να απαντήσει στο ερώτημα για το αν η μαρξιστική φιλοσοφία για τον διαχωρισμό κοινωνίας και κράτους είναι μια επιστροφή σε «προαστικές μορφές οργάνωσης», όπως (λανθασμένα) κατηγορείται ο Μαρξ, ή βήμα στη νεωτερικότητα.
Τέλος, αναλύονται οι δημοφιλείς μαρξιστικές θέσεις: το δίπολο βάση-εποικοδόμημα, η πάλη των τάξεων, η αμφισβητούμενη έννοια «δικτατορία του προλεταριάτου» (ασαφής ακόμα και στα ώριμα έργα του Μαρξ) και ο ρόλος των τάξεων στον καπιταλισμό. Ο ρόλος των τάξεων, κατά Μαρξ, δεν έχει να κάνει τόσο με την κυκλοφορία και την ανταλλαγή χρήματος κι εμπορευμάτων, όσο με τη συμμετοχή τους στην παραγωγική διαδικασία.
Γ. Φαράκλας:.
Ο Γ. Φαράκλας αναγνωρίζει ότι κατά τη διάρκεια του 20ού αιώνα οι μαρξιστές έμοιαζαν περισσότερο με πιστούς που διεξήγαγαν αιματηρές μάχες ως ζηλωτές αντίθετων Εκκλησιών της ίδιας θρησκείας.
Παρ’ όλα αυτά, ο συγγραφέας είναι πεπεισμένος ότι σήμερα ο μαρξισμός μπορεί να αντιμετωπιστεί και πάλι ως επιστημονικό εργαλείο και όχι ως ανάθεμα.
Ο καθηγητής του Παντείου θεωρεί ότι ο Μαρξ μιλά τη γλώσσα της εποχής του: η εποχή του επιστημονισμού, της ανεπιφύλακτης πίστης στις δυνατότητες των φυσικών επιστημών, μια εποχή που εμφανίζεται ο Ιούλιος Βερν (1828-1905), εποχή της λατρείας για την επιστήμη που απελευθερώνει τον άνθρωπο, πριν ακόμα εμφανιστεί στην κοινωνική κριτική ο φόβος για την καθυπόταξη του ανθρώπου από την τεχνολογία και τις μηχανές (Χάξλεϊ).
Ο άλλος κόσμος του Βέμπερ
Και μετά ο Βέμπερ: Γερμανός επίσης διανοούμενος, ο οποίος ανήκει σε άλλον… κόσμο. Απέναντι στον στρατευμένο επαναστάτη Μαρξ, ο Βέμπερ είναι ένας συντηρητικός σχετικιστής ο οποίος, αν και δεν θέλει να ανατρέψει το κοινωνικό σύστημα, εντούτοις αιτείται το βάθεμα της δημοκρατίας και την ελεύθερη κυκλοφορία των ιδεών· χαρακτηριστική είναι η θέση του ότι τα πανεπιστήμια πρέπει να είναι ανοικτά και σε καθηγητές που ασπάζονται κομμουνιστικές και αναρχικές ιδέες.
Έχοντας επηρεαστεί τόσο από τον Καντ όσο κι από τον Νίτσε, ο Βέμπερ φιλοδοξεί να χειραφετήσει την κοινωνιολογία από τη φιλοσοφία ως μια ανεξάρτητη επιστήμη. Ο σχετικισμός του Βέμπερ και η αξιολογική ουδετερότητα που τον χαρακτηρίζει αποτελούν ένα από τα πιο σημαντικά κεφάλαια στην ανάλυση της βεμπεριανής φιλοσοφίας, έτσι όπως την επιχειρεί ο συγγραφέας.
Σύμφωνα με τον Φαράκλα, η κορυφαία διαφορά ανάμεσα σε Μαρξ και Βέμπερ είναι η αξία που δίνει ο καθένας τους στο άτομο ως παράγοντα που δρα μέσα στην ιστορία σε σχέση με τα συλλογικά μορφώματα (κράτος, συνεταιρισμός, μετοχική εταιρεία, ίδρυμα, έθνος, οικογένεια, σώμα στρατού κ.ά.). Όπως αναφέρει χαρακτηριστικά: «Ενώ ο Μαρξ υποβίβαζε την σημασία της αυτοκατανόησης των δρώντων για την κατανόηση των κοινωνικών δομών (κατά το σχήμα βάση/εποικοδόμημα), ο Βέμπερ την ανατιμά…».
Έτσι, η κοινωνιολογία στον Βέμπερ (η μελέτη του «κοινωνικού πράττειν» δηλαδή) δεν είναι τόσο προέκταση της πολιτικής οικονομίας, όσο μάλλον της ιστορίας. Και ασφαλώς η επιστήμη του πράττειν που θεμελιώνει ο Βέμπερ πρέπει πρώτα να κατανοεί το νόημά του, αλλιώς θα το αντιμετώπιζε όχι ως πράττειν αλλά ως συμβάν.
Σημαντικό τμήμα στο βιβλίο αφορά η ανάλυση του καθηγητή για τους τρεις
τύπους εξουσίας κατά τον Βέμπερ (ορθολογική, παραδοσιακή και
χαρισματική) και τους τέσσερις τύπους του κοινωνικού πράττειν
(ορθολογικότητα κατά τον σκοπό και κατά την αξία, ηθική του φρονήματος
και της ευθύνης) κι αυτή η ανάλυση είναι η αφορμή για το πέρασμα στην
αμιγώς πολιτική ανάλυση της βεμπεριανής θεωρίας, όπου παρουσιάζονται οι
θέσεις του Γερμανού διανοητή για τις μορφές της κυριαρχίας και το
μονοπώλιο της βίας σε μια κοινωνία.
Όπως είναι αναμενόμενο, η ανάλυση των θέσεων του Βέμπερ κλείνει με το πιο γνωστό από τα έργα του, τη μελέτη του για την «Προτεσταντική ηθική και το πνεύμα του καπιταλισμού» (1905). Με το έργο αυτό ο Βέμπερ ουσιαστικά επαναδιατυπώνει την περίφημη θεωρία του Μαρξ περί βάσης και εποικοδομήματος, αλλά ανεστραμμένη («γόνιμη αντιστροφή» κατά τον Καστοριάδη): η προτεσταντική ηθική φέρνει στον κόσμο το πνεύμα της κεφαλαιοκρατίας, την καταξίωση του εγωιστικού υπολογισμού συμφερόντων, «την εξορθολογισμένη απομαγευμένη δική μας κατάσταση, παρόλο που την φέρνει στον κόσμο για λόγους εξωκοσμικούς».
Το βιβλίο του καθηγητή Γ. Φαράκλα απευθύνεται σε αναγνώστες εξοικειωμένους με τις έννοιες της μαρξιστικής και βεμπεριανής φιλοσοφίας κι αποτελεί μια από τις πλέον ενδιαφέρουσες πραγματείες που έχουν γραφτεί για τους δύο τιτάνες της ευρωπαϊκής σκέψης. Σχεδόν δύο αιώνες μετά τις θεωρητικές αναζητήσεις και τα απελευθερωτικά προτάγματα που πυροδότησαν τη σκέψη τους, Μαρξ και Βέμπερ παραμένουν ακόμα επίκαιροι, καθώς η περί κεφαλαίου συζήτηση –παρά την πρόβλεψη και τη θέληση του πρώτου– είναι ακόμα στην ημερήσια, παγκόσμια ατζέντα.
Θανάσης Αντωνίου via diastixo.gr -
https://diastixo.gr/kritikes/meletesdokimia/11515-logikh-tou-kefalaiou
- Marx is post 90's (Hip-Hop song of Karl Marx, founder of communism) -
Η λογική του Κεφαλαίου
Μια κριτική εισαγωγή στην σκέψη του Μαρξ και του Βέμπερ
Γιώργος Φαράκλας
επιμέλεια σειράς: Ελένη Περδικούρη, Γιώργος Φαράκλας
Βιβλιοπωλείον της Εστίας
Πέμπτη 21 Φεβρουαρίου 2019
XaoS -Για χρήστες:* (σ.σ. ??? as found in thefreedictionary.com/)
pic: Το εξώφυλοο του βιβλίου των ΚΑΜΙ GARCIA & MARGARET STOHL
-XαΟSchaos (xaos): ουσιαστικό ουδέτερο
(as found in thefreedictionary.com/)
1. το άπειρο, το κενό
2.η θεωρία του χάους
3. μεταφορικά μεγάλη αναστάτωση (π.χ.: )-το μεταπολεμικό χάος, το χάος της πόλης .....(σ.σ.:-WoW, man..)
Οι καλοί ''αριστεροί'' & οι άθλιοι '' φασίστες... - Το τέλος της παγκοσμιοποίησης: οι ILLUMINATI 'πέθαναν', ζήτω ο...ΣΥΝΕΤΑΙΡΙΣΜΟΣ -
pic: patris.gr
-We've been F*UCKED AGAIN ( THIS TIME 4 GOOD ...). incl. clips with 2Pac''s political souls
*
Πώς; Είσαι αντίθετος με τη συμφωνία των Πρεσπών; Σοβαρολογείς τώρα; Δεν χειροκροτείς, δεν ζητωκραυγάζεις για αυτή την κολοσσιαία νίκη του διεθνισμού, του ΝΑΤΟ, της ΕΕ και των λοιπών υπερκρατικών ομοούσιων παραφυάδων τους;
Ε, είσαι «φασίστας»! Είσαι «φασισταριό του κέρατα, ταγματασφαλίτης, γκεσταπίτης, στέλεχος των Ες-Ες» κι ολίγα σου λέγω! Σε παρακαλώ, μην προσπαθείς να δικαιολογηθείς, δεν θέλω να ακούσω κουβέντα. Όποιος δεν συμφωνεί με την κυβέρνηση, δεν συμφωνεί και με την «πραγματικότητα». Τόσο απλό είναι. Ασφαλώς και κάνω πνεύμα…
Διότι, «άθλιε εσύ φασίστα», η «πραγματικότητα» κατασκευάζεται, άρα και μεταβάλλεται κατά το κέφι της εξουσίας. Άλλως τε έχει χύσει άπειρο μελάνι και (κυρίως) αίμα, ώστε να εδραιώσει η κομμουνιστική εξουσία όλον αυτόν τον μηχανισμό εξαπάτησης και χειραγώγησης. Πώς; Τί παλαβομάρες είναι αυτές που λέω; Ο κομμουνισμός κατέρρευσε εδώ και δεκαετίες; Καλά, συγνώμη, είσαι παντελώς αφελής;
«Ελάτε να ενωθούμε» είπε ο Γεώργιος «Θάμνος» Α΄ του Γκόρμπι το ’89 στη Μάλτα. Κι αυτός βέβαια άλλο που δεν ήθελε. «Έκλεισαν το μαγαζί» (εν μία νυκτί) οι «σύντροφοι» και γαία πυρί μειχθήτω˙ εκατομμύρια εξαθλιωμένοι του ενός πολιτικού συστήματος έγιναν σε ελάχιστο χρόνο ο «μοχλός ανάπτυξης» του άλλου.
Δεν υπάρχει καπιταλισμός πλέον φίλτατε, αλλά ενοποιημένη κυριαρχία. Δουλέψανε το ένα σύστημα «εδώ», δουλέψανε το άλλο σύστημα «εκεί» και, όταν έκριναν πως «ήρθε η ώρα», ενώσανε εκείνα τα στοιχεία των δύο, που θεώρησαν ότι συμβάλουν καλύτερα στην υποδούλωση των ανθρώπων.
pic: Redoubt News
Θέλεις παραδείγματα; Ευχαρίστως. Ας πάρουμε πρωτίστως τον Τύπο και την τεχνολογική εξέλιξη αυτού, ήτοι τα οπτικοακουστικά μέσα μαζικής «ενημέρωσης». Πριν από δεκαετίες, ακόμη κι εδώ στην Ψωροκώσταινα, αγόραζες μια εφημερίδα, αγόραζες έπειτα μια άλλη κι έβλεπες πως οι ειδήσεις που πρόβαλαν ήταν σε μεγάλο βαθμό διαφορετικές. Όχι, δεν εννοώ πως πρόβαλαν τις ειδήσεις με τον τρόπο που βόλευε την κομματική συμμορία που εξυπηρετούσαν, εννοώ στην κυριολεξία διαφορετικές ειδήσεις, διαφορετικά γεγονότα.
Άλλες ειδήσεις, επί παραδείγματι, πρόβαλε η Ακρόπολη, άλλες η Ελευθεροτυπία. Με τον τρόπο αυτόν αναδεικνύονταν γεγονότα, ασχέτως με το πως επέλεγαν να τα «χρωματίσουν» οι όποιοι δημοσιογράφοι. Τώρα δεν ισχύει αυτό, ούτε στο ελάχιστο.
Ρίξε μια ματιά και θα πειστείς. Σκέτη Pravda η κατάσταση! Τα ίδια και χειρότερα σε τηλεοπτικά κανάλια και ραδιοφωνικούς σταθμούς. Ασφαλώς (όσο βέβαια μπορούν), προσπαθούν να το επιβάλουν και στο διαδίκτυο.
pic: εθνικά θέματα
Βλέπεις λοιπόν; Ένα μπολσεβίκικο εργαλείο πώς έχει αναβαθμίσει τόσο επικίνδυνα τις δυνατότητες των εξουσιαστών; Ευχαρίστως να σου αναφέρω κι έταιρα παραδείγματα, που ωστόσο διατρέχονται από την ίδια «λογική». Πες μου αν θέλεις, από την λιανική τιμή πώλησης του γάλακτος, μέχρι το κόστος παροχής υπηρεσιών διαδικτύου τι παρατηρείς;
Βλέπεις μήπως κάποιον ουσιαστικό ανταγωνισμό ανάμεσα στους κεφαλαιούχους; Πού είναι το «βελτιώνουμε συνεχώς το προϊόν, μειώνοντας την τιμή» (ασφαλώς και μειώνοντας μονίμως τους μισθούς κι αυξάνοντας τις εργατοώρες) του πάλαι ποτέ καπιταλισμού; Πού είναι το παλιό «καλό» «τυρί» στη φάκα;
Είναι πασιφανές πως οι τιμές σε βασικές πραγματικές ανάγκες, αλλά και σε απόλυτα κατασκευασμένες (βλέπε διαδίκτυο) ανεβαίνουν κατόπιν συμφωνίας των κεφαλαιούχων, η ποιότητα των προϊόντων, παράλληλα, πέφτει συνεχώς, αλλά, ο εξουσιαζόμενος δεν μπορεί να κάνει και πολλά, μιας και οι ύαινες έχουν συννενοηθεί εκ των προτέρων για το ποιο κομμάτι του θα κατασπαράξει η κάθε μια.
.
Πώς; Δεν έχεις πειστεί ακόμη; Ωραία, πες μου τότε, αν θέλεις, τα κουπόνια σίτισης είναι καπιταλιστική επινόηση ή κομμουνιστική; Αν ισχύει το δεύτερο (όπως όντως ισχύει) γιατί δεκάδες εκατομμύρια άνθρωποι στις ΗΠΑ (ασφαλώς κι αλλού) σιτίζονται αποκλειστικά με αυτόν τον τρόπο στις μέρες μας; Λες να μας κάνουν πλάκα; Δεν νομίζω. Μόνον πλάκα δεν το λες· ενοποιημένη κυριαρχία, όμως, σίγουρα το λες.
Αυτά για να μην έχεις αυταπάτες, για το πώς μπορεί η εξουσία να κατασκευάζει την δική της «πραγματικότητα», να την επιβάλει και –πολύ σημαντικό– να καταστέλλει όσους δεν «συμμορφώνονται» με αυτήν. Και τα εργαλεία της πλέον, όπως σου ανέπτυξα, είναι ιδιαιτέρως αναβαθμισμένα σε σχέση με το παρελθόν. Όπως ανέφερα και προηγουμένως, αν δεν συμφωνείς με την «πραγματικότητα» του Σύριζα (και των θεραπαινίδων του) είσαι φασίστας. Πάει και τελείωσε.
Ας πάμε, όμως, και στην συμφωνία των Πρεσπών καθ’ αυτή, που, ας μη γελιόμαστε, αποτελεί ένα πρώτο βήμα για αλλαγή συνόρων, μετακινήσεις πληθυσμών, είτε μέσω επιβεβλημένης εξαθλίωσης είτε μέσω ΕΟΖ (ειδικη οικονομική ζώνη), ήτοι το μαστίγιο και το καρότο μαζί.
pic: 9 84
Ωστόσο, όπως γίνεται φανερό, τόσο μέσα από το περιεχόμενο τής εν λόγω συμφωνίας, όσο κι από τον τρόπο με τον οποίον επιβλήθηκε, ένθεν κι ένθεν, οι πραγματικοί αρχιτέκτονες αυτής (όχι οι αχυράνθρωποι Τσίπρας και Ζάεφ), τα αυθεντικά αφεντικά της γαιόσφαιρας (κι όχι οι μαριονέτες τους) δεν έχουν κανέναν απολύτως ενδοιασμό να αιματοκυλήσουν την περιοχή, αν κρίνουν πως τα σχέδια τους δεν προχωρούν σύμφωνα με τις επιθυμίες.
Αντιλαμβάνονται πως η ανύπαρκτη κοινωνική συναίνεση για τα σχέδια τους θα ανεβάσει (και δυστυχώς είναι αυτονόητο) κατακόρυφα τον εθνικισμό (πάλι ένθεν κι ένθεν).
Κι όπως η ίδια η πρόσφατη ιστορία μπορεί να μας διδάξει, τα αφεντικά της ενοποιημένης κυριαρχίας, όταν δεν λειτουργεί επαρκώς το «καρότο», σπέρνουν το χάος, προβοκάροντας εθνικές και θρησκευτικές αντιπαλότητες, που, συχνότατα, καταλήγουν σε ανθρωποσφαγές, οι οποίες διαρκούν χρόνια. Ίσως να σε ξενίζει όλο αυτό, να θεωρείς πως δεν είναι δυνατόν να συμβούν όλα αυτά στην Ψωροκώσταινα, που φιγουράρει «περήφανη» κι «ωραία» στο ΝΑΤΟ και στην ΕΕ, εδώ και δεκαετίες. Εν ολίγοις, δεν είμαστε εδώ τέως Γιουγκοσλαβία, Ιράκ, Αφγανιστάν, Συρία και Λιβύη.
Δυστυχώς, λανθάνεις τα μάλα. Είναι τόσο μεγάλα τα συμφέροντα που διακυβεύονται, ώστε και η αποφασιστικότητα της κυριαρχίας θα είναι ανάλογη. Από τον έλεγχο των υδρογονανθράκων σε Β. Ελλάδα και Βαρδαρία, έως τον «αποκλεισμό» της Ρωσίας από τα Βαλκάκια, αλλά και την δημιουργία ποτάμιας ελεγχόμενης εμπορικής οδού, η οποία εκκινώντας από τον λιμένα της Θεσσαλονίκης κι από εκεί, μέσω Αξιού-Δούναβη, θα φθάνει στην κεντρική και βόρεια Ευρώπη.
Δημιουργούν για τους λόγους αυτούς, με κάθε επισημότητα, μια νέα πολιτισμική ταυτότητα, η οποία πλέον αναγνωρίζεται κι από το Ελλαδικό κράτος, αυτή του «Μακεδόνα».
pic: vradini.gr
Μια ταυτότητα που κατασκευάστηκε μέσω μιας πλαστής κομμουνιστικής εξιστόρησης ολίγων δεκαετιών. Μια ταυτότητα που επίσης κατασκευάστηκε, για να θρέψει τον επεκτατισμό των σλάβων κομμουνιστών του Τίτο για το λιμάνι της Θεσσαλονίκης και την προσοδοφόρα έξοδο στο Αιγαίο. Βέβαια, σε άριστη συνεργασία πάντοτε με τους ελλαδίτες συντρόφους τους.
Από το «σχέδιο Λίμνες», στην «συμφωνία των Πρεσπών».
Ψέματα; Γίνεται φανερό πως οι κομμουνιστές περίμεναν υπομονετικά εβδομήντα και πλέον χρόνια, για να πετύχουν το ζητούμενο, στα πλαίσια πλέον της ενοποιημένης κυριαρχίας, συνεταιράκια πια με τους παλιούς τους «εχθρούς» (αν βέβαια υπήρξαν ποτέ επί της ουσίας τέτοιοι).
Κι όπως συμβαίνει πάντοτε, αυτοί που «θα πληρώσουν το μάρμαρο» θα είναι οι εξουσιαζόμενοι, τόσο στα καθ’ ημάς, όσο και στη Βαρδαρία. Είτε πρέπει να αλλοτριωθούν μέσα από οικονομικά ανταλλάγματα (βλέπε την επερχόμενη είσοδο της Βαρδαρίας ως «Β. Μακεδονία» στη Ε.Ε και τα δισσεκατομύρια ευρώ, εν είδη χρέους-«σανού», που θα «μοιραστούν» στους αφελείς, αλλά και τη δημιουργία ΕΟΖ στη Θεσσαλονίκη και πέριξ) είτε να κατασταλούν αγρίως. Κι εδώ, όπως και σε προαναφερθείσες πολύπαθες περιοχές, η καταστολή ενδέχεται να είναι πολυεπίπεδη: αστυνομικές επιχειρήσεις (που τις βλέπουμε ήδη), «αυθόρμητοι» ξεσηκωμοί της «μακεδονικής μειονότητας» (εντός της ελλαδικής κοινωνίας), δράση παραστρατιωτικών δυνάμεων του UCK (που ούτως ή άλλως δρουν ως «κράτος εν κράτει» ήδη στο Κόσσοβο, τουτέστιν ως «μακρύ χέρι» του αλβανικού κράτους, άρα και της CIA), γιατί όχι κι «εξεγέρσεις» των μουσουλμάνων στην Θράκη, αλλά και σε άλλες τεχνηέντως γκετοποιημένες περιοχές, που με τόση απανθρωπιά και βιασύνη δημιουργήθηκαν στο κέντρο της Αθήνας και της Θεσσαλονίκης. Όλα τα εξουσιαστικά «εργαλεία», ειδικά όσα μπορούν να παρουσιαστούν ως «αυθόρμητα», «στο όνομα της αυτοδιάθεσης των μειονοτήτων και του ανθρωπισμού», θα είναι, για άλλη μια φορά, ιδιαιτέρως χρήσιμα.
Όποιοι βλέπουν «ανοίγματα ειρήνης» και «πρόοδο στη συναδέλφωση των λαών», σε όλα αυτά, είτε παίρνουν με τις χούφτες ζάναξ είτε αμείβονται καλά (για να τα «βλέπουν») είτε και τα δύο. Οι άνθρωποι μπορούν να ζήσουν αρμονικά μεταξύ τους, μόνον αν το επιθυμούν οι ίδιοι, άμεσα κι ανεμπόδιστα, μέσω της καθημερινής επαφής και της ελεύθερης ανταλλαγής πολιτισμικών στοιχείων, όπως αυτή προκύπτει μέσω των αβίαστων κοινωνικών σχέσεων· όχι γιατί οι ύαινες των υπερκρατικών δομών το επιβάλουν για τα συμφέροντά τους.
- Αδέλφια με το ζόρι δεν γίνεται, στο τέλος καταλήγουν αδελφοκτόνοι. Τα ιστορικά παραδείγματα, δε, είναι απειράριθμα.-
****************************************************************************
Kαι τώρα το ερώτημα (λέμε τώρα…) του ενός εκατομμυρίου ευρώ: εφόσον ακόμη κι ένας Λαοκοόντας ή ένας Οιδίποδας θα μπορούσε να «δει» ποιοι είναι πίσω από αυτή τη συμφωνία, τί επιδιώκουν και ποιες συνέπειες θα έχει για τους εξουσιαζόμενους, γιατί κάποιοι που αυτοπαρουσιάζονται ως «αντιεξουσιαστές» τη στηρίζουν με τα έργα τους και μάλιστα χρησιμοποιώντας και βία (όπου βέβαια «τους παίρνει»…) εναντίον όσων, με τον δικό τους τρόπο, εναντιώνονται σε αυτήν; Η απάντηση είναι σκληρή, μα απλούστατη: διότι δεν έχουν απολύτως κανένα πρόβλημα με την εξουσία, όταν αυτή τους κάνει τα χατήρια. Και ειλικρινώς δεν υπάρχει καμία υπερβολή στην ανωτέρω πρόταση.
pic: grothia.gr
Επιθυμείς και πάλι αποδείξεις; Πολύ ευχαρίστως. Για πες μου, λοιπόν, ποιο είναι αυτό κόμμα, είτε ως ΚΚΕ εσωτερικού, είτε ως Συνασπισμός (άλλως τε οι πολιτικές συμμορίες, όπως όλες οι συμμορίες, έχουν πολλά ονόματα…), που προσπαθεί (χρόνια τώρα) μέσω επερωτήσεων στη βουλή, μέσω δικηγόρων (που καταφανώς πρόσκεινται στους μηχανισμούς του) να «βοηθήσει» συλληφθέντες «αντιεξουσιαστές»;
Ποιο είναι αυτό το κόμμα (που κάποτε αν έλεγες πως θα γίνει κυβέρνηση, θα γελούσαν και τα σαλιγκάρια) που στηρίζει αναφανδόν τις καταλήψεις και γενικότερα τους «κοινωνικούς χώρους» των «αντιεξουσιαστών», ανά την ελλαδική επικράτεια; Οι απαντήσεις είναι αυτονόητες. Και μη μου αναφέρεις πάλι πως «αυτά τα λένε οι φασίστες και η Δεξιά προπαγάνδα», γιατί το εν λόγω αστείο μπαγιάτεψε.
pic:HuffPost Greece
Ωστόσο, θα μου πεις, ενδεχομένως και με κάποιο δίκιο, πως «ο Σύριζα τούς “γλύφει” για να τους χειραγωγήσει, προς όφελος του. Αυτό δεν σημαίνει πως οι ίδιοι το δέχονται». Σου απαντώ, λοιπόν, πως όποιος αγωνίζεται ανυστερόβουλα για την ελευθερία, όπως κι αν ο ίδιος επιθυμεί να αυτοπροσδιορίζεται, όποιος μάχεται ενάντια σε κάθε εξουσία, δεν έχει δοσοληψίες μαζί της, δεν «ανοίγει» ούτε «κλείνει» νταραβέρια. Ειδάλλως είναι κάλπικος, ψεύτης κι απατεώνας, μύριες φορές χειρότερος από ό,τι υποτίθεται ότι πολεμάει.
Το καταλαβαίνεις αυτό; Εν ολίγοις, αν έρθει ο τάδε του Σύριζα (ή των ομόρων παραφυάδων του), ενώ εσύ τελείς σιδεροδέσμιος, και σου σπρεχάρει στο πονηρό, «άκου, θα πεις το “ποίημα” στον ανακριτή και στον εισαγγελέα οπως θέλουμε εμείς, και θα πας σπιτάκι σου» ή, αν είσαι ήδη «μέσα», «θα κανονίσουμε, εμείς, να βγεις τάχιστα». Σε μια τέτοια περίπτωση, αν έχεις λίγη τσίπα (κι όχι Τσίπρα…) επάνω σου, πρέπει να τον στείλεις στο γέρο-διάολο κι ακόμη παραπέρα. Όπως άλλωστε έκαναν και κάνουν οι αναρχικοί, που δεν είναι απατεώνες. Έτσι δεν είναι;
Όποιος αγωνίζεται για την ελευθερία –πάντα ομιλώ για τους γνήσιους– προσδοκεί την στήριξη της κοινωνίας, των ανθρώπων δηλαδή αυτής που έχουν ακόμη ανησηχίες, τρυφερότητα, διάθεση για «το αμύγδαλο της ζωής», όχι των κομμάτων, των κινημάτων, των ΜΚΟ και των λοιπών πολιτικών σχηματισμών. Απλά τα πράγματα! Τα υπόλοιπα είναι απλώς χρήσιμες ή άχρηστες λεπτομέρειες.
Αλλά για αυτό, άλλως τε, κατασκευάστηκε το κίνημα εν Ελλάδι· για να μπορεί να γίνεται χρήσιμο δεκανίκι της εξουσίας, όταν αυτή τα βρίσκει «σκούρα», για να «μασάει» ανθρώπους με δυνατότητες και να «φτύνει» λοβοτομημένα ανδράποδα σε εναλλακτικό στυλ.
pic:Lifo
Κι όπου επί γης κινήματα, από δίπλα, ασφαλώς, και οι αργυρόνητοι τροβαδούροι τους. Όπως ο «πολύς» Αγγελάκας κι ο «υπέγραψα υπέρ της συμφωνίας των Πρεσπών» Θ. Παπακωνσταντίνου, που, ούτε λίγο ούτε πολύ, εδώ κι αρκετά χρόνια, τις συναυλίες τους γεμίζουν (όταν γεμίζουν…), θεατές, «ορμώμενοι» (σχεδόν αποκλειστικά) από τη «δεξαμενή» του κινήματος.
Καμμία υπερβολή σε αυτό. Όπως αντιλαμβάνεσαι, βέβαια, από τα προηγούμενα, «ουδένα όφελος έχουν» (οι εν λόγω κύριοι) από το να παραμένουν άρεστοι στους άνωθι παρεπιδιμούντες των Εξαρχείων, της Ναυαρίνου και των λοιπών «απελευθερωμένων χώρων» (έλεος, θα μας ξεκολλήσουν τα φρύδια από τους γέλωτες…).
Για πες μας, αν θέλεις, κύριε Θ. Παπακωνσταντίνου, οι Ιταλοί αναρχικοί, αν και διεθνιστές, των αρχών του 20ου αιώνα, που τόσο εξυμνείς στο ειλικρινώς εξαίρετο άσμα σου Ο Σαν Μικέλε έχει έναν Κόκορα, δεν είχαν πατρίδα; Ήταν απάτριδες; Δεν θεωρούσαν εαυτούς Ιταλούς; Είχαν παραδόσει ως μίασμα την πολιτισμική τους ταυτότητα στους κρατιστές ή, αντιθέτως, το να την διατηρήσουν αυτούσια υπήρξε κομμάτι του κοινωνικού τους αγώνα;
Μήπως δεν έχεις καταλάβει εσύ κάτι ορθά; Ή μήπως οι αφελείς δεν έχουν αντιληφθεί ότι κάποιοι «Νταλάρες» των ημερών μας, πάνω από το ατομικό τους οικονομικό κέρδος δεν βάζουν τίποτα και κανέναν;
pic: Άνεμος Ανατροπής
Για τον κύριο Αγγελάκα, τα λόγια είναι μάλλον περιττά. Ο «καλός» Σύριζα μέχρι το Βασιλικό Θέατρο Θεσσαλονίκης τού παραχώρησε μεγαλοθύμως για τις συναυλίες του. Ψέματα;
Είναι δυνατόν μετά, ο κατά τ’ άλλα σφόδρα επικριτικός επί κυβέρνησης Σαμαρά, κύριος Αγγελάκας, να κρατήσει την ίδια στάση και επί ημερών Σύριζα; Μην ήμαστε και τόσο αφελείς. Η σιωπή, άλλως τε, είναι χρυσός. Κι αυτό μερικοί φαίνεται το γνωρίζουν πολύ καλά.
Ούτως ή άλλως, ο εν λόγω κύριος, από τότε που κατέβασε (αυτοβούλως και δίχως αντιρρήσεις…) «τα ρολά» στο μουσικό συγκρότημα Τρύπες, ξεκίνησε έντονα το φλερτ του με τους παράγοντες της εναλλακτικής εξουσίας, φλερτ, που, όπως ασφαλώς φανερώθηκε, κατέληξε σε βαθιά και μόνιμη σχέση…
Για αυτό, σου ξαναλέω, «πραγματικότητα» είναι αυτό που θέλει η κυβέρνηση, η κάθε κυβέρνηση. Για όσους, όμως, δεν κυλιούνται, ως άλλοι περιχαρείς χοίροι, στο βούρκο της πολιτικής, αυτά τα «είναι» βρωμάνε ψέμμα από χιλιόμετρα και δεν τα αντέχουν.
Χίλιες φορές, λοιπόν, «φασίστας», αλλά μακρυά από τις «αλήθειες» τους!
Πόντιξ ο Σισύφιος via anarchypress
*(αναρτήθηκε στο Facebook από Xenofon Tsitsonis στις 18 Φεβρουαρίου, 19.59μ.μ.
18 Φεβρουαρίου στις 7:59 μ.μ.)
Κυριακή 17 Φεβρουαρίου 2019
(div: βιβλιοκριτική) Erik Olin Wright: ''Ρεαλιστικές Ουτοπίες'' *plus: clips by 'Dirty Youth' + 'Within Temptation'
(photo: Ο Αναγνώστης)
Ο Αμερικανός μαρξιστής και καθηγητής κοινωνιολογίας Έρικ Όλιν Ράιτ ξεκινάει το παρόν πυκνό σε ιδέες και πλούσιο σε προτάσεις δοκίμιό του με αφοπλιστική ειλικρίνεια: Ρήξη με τον καπιταλισμό και την αστική τάξη δεν είναι βιώσιμη σε δημοκρατικές συνθήκες, ενώ κάτω από μη δημοκρατικές συνθήκες είναι απίθανο η ρήξη να οδηγήσει σε κάποια χειραφετική, δημοκρατική λύση, εναλλακτική του καπιταλισού.
Ο καπιταλισμός, μας λέει χωρίς περιστροφές ο Ράιτ, δεν θα πέσει με μια νέα Βαστίλη ή με μια νέα έφοδο στα Χειμερινά Ανάκτορα (ή τον… ουρανό, όπως ζητούσε η Κομμούνα του 1871). Ο καπιταλισμός δεν πέφτει ούτε με το καλό ούτε με το άγριο. Και τότε, τι να κάνουμε, που θα ’λεγε κι ο Λένιν;
Από τη στιγμή που η επανάσταση δεν είναι επιλογή, ο Αμερικανός θεωρητικός προτείνει έναν «θετικό ταξικό συμβιβασμό» ανάμεσα στην εργασία και το κεφάλαιο, ο οποίος θα ισορροπεί τη σχέση των δύο αντίθετων πόλων σε πολύ καλύτερη κατάσταση από τη σημερινή, χωρίς όμως η πρώτη να εγκαταλείπει τις πρωτοβουλίες ενάντια στο δεύτερο.
Όσον αφορά το πρακτικό μέρος του συμβιβασμού, τη μορφή δηλαδή που θα λάβει, ο συγγραφέας προτείνει κάτι συγκεκριμένο: την ανάπτυξη, εντός καπιταλισμού, μορφών παράλληλης, συνεταιριστικής οικονομίας της αγοράς.
Στα πολλά ταξίδια του σε όλο τον κόσμο (πραγματοποίησε πάνω από 50 διαλέξεις σε 18 χώρες – πέρασε κι από την Ελλάδα το 2011, καλεσμένος του Ινστιτούτου Πουλαντζά), ο Ράιτ διαπίστωσε από τη μια πλευρά τη δίψα του κόσμου για υπέρβαση του καπιταλισμού κι από την άλλη τον διάχυτο πεσιμισμό της κοινωνίας. Την πικρή αίσθηση, δηλαδή, του πολιτικού αδιεξόδου όσον αφορά το πώς θα επιχειρηθεί η υπέρβαση.
---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
- Έτσι, αναλαμβάνει να κομίσει ο ίδιος λίγη… αισιοδοξία στην υπόθεση της ανατροπής του καπιταλισμού και να αναθερμάνει το καταβεβλημένο από τις ήττες κοινωνικό σώμα με μια σειρά σκέψεων, επιχειρημάτων και προτάσεων. Αν δεν είστε 100% μαρξιστές-λενινιστές ή αντιεξουσιαστές, οι προτάσεις Ράιτ έχουν ενδιαφέρον, είναι καλοδουλεμένες και πυροδοτούν μια πλούσια συζήτηση.
Πιάνοντας το νήμα από την κλασική μαρξιστική θεωρία περί επαναλαμβανόμενων κύκλων κρίσης στη διαδικασία συσσώρευσης του κεφαλαίου, ο Ράιτ διαπιστώνει ότι, δυστυχώς, ο Μαρξ δεν επιβεβαιώνεται: οι κύκλοι αυτοί δεν οδηγούν σε γενικευμένη, διαλυτική για τον καπιταλισμό κρίση και ο λόγος δεν είναι άλλος από την αποφασιστική παρέμβαση του κράτους, ρόλος ο οποίος, κατά τη γνώμη του συγγραφέα, είχε υποτιμηθεί από το Μαρξ -
------------------------------------------------------------------------------------------------------------
Στο ίδιο μήκος κύματος και πάντα με… συμπάθεια προς τον Γερμανό φιλόσοφο, οικονομολόγο κι επαναστάτη, ο συγγραφέας διαπιστώνει πως ούτε η περί προλεταριοποίησης κλασική μαρξιστική θεωρία επιβεβαιώθηκε. «Αντιθέτως, αυτό που προέκυψε ήταν μια πορεία αυξανόμενης περιπλοκότητας των ταξικών δομών.Ο Ράιτ καταγράφει με ακρίβεια το πολιτικό αδιέξοδο που βιώνουν οι οπαδοί των χειραφετικών ιδεολογιών του 19ου και του 20ού αιώνα όσον αφορά το γκρέμισμα του καπιταλισμού σήμερα.
Την ίδια στιγμή, όμως, επιχειρεί να δώσει με ειλικρινή διάθεση ξεπεράσματος του αδιεξόδου και με δεδομένο ότι τάσσεται με την εργασία, λίγη πνοή στο «χαμένο όνειρο».
Ναι, ο καπιταλισμός δεν πέφτει και η δικτατορία του προλεταριάτου δεν θα υπάρξει. Υπάρχουν όμως άλλες λύσεις, υποστηρίζει ο Αμερικανός πανεπιστημιακός, κι αυτές αναλύονται εδώ.
Οι ρεαλιστικές ουτοπίες - Η κοινωνική οικονομία
Οι περισσότεροι αναγνώστες του Διάστιχου ασφαλώς τις έχουν ακούσει ξανά, μιας και οι λύσεις αυτές, με τη μία ή την άλλη μορφή, είναι στο επίκεντρο της δημοσιότητας αυτό το διάστημα χωρίς να είναι όλες τους νεότευκτες.
Παραθέτω ορισμένες από αυτές που ανθολογεί ο συγγραφέας θεωρώντας τες ως αντιπροσωπευτικές του πλούτου των επιλογών που έχουν σήμερα οι δυνάμεις της κοινωνικής χειραφέτησης.
- Ο συνεταιρισμός της Montragon στη Χώρα των Βάσκων είναι μια δοκιμασμένη και πετυχημένη συνταγή παράλληλης οικονομίας, που ξεκίνησε το 1956. Το μοντέλο του «συμμετοχικού προϋπολογισμού» του Πόρτο Αλέγκρε της Βραζιλίας στο πλαίσιο μιας ενδυναμωμένης (κι όχι συμβολικής) συμμετοχικής διακυβέρνησης (participatory government) αναδύθηκε πριν από 27 χρόνια, έχει μια κάποια παρουσία (στην Ελλάδα σε ορισμένους δήμους), με τον συγγραφέα να τον θεωρεί ως μορφή «συμμετοχικού σοσιαλισμού».
- Το Εργαστήρι Κοινωνικής Οικονομίας (Chantier de l’économie sociale) που δημιουργήθηκε στο Κεμπέκ του Καναδά το 1996 και δραστηριοποιείται στις υπηρεσίες φροντίδας παιδιών και την κατ’ οίκον παροχή μη-ιατρικών υπηρεσιών για ηλικιωμένους με μορφή αλληλέγγυου συνεταιρισμού, που κοντράρει στα ίσια ανταγωνιστικές ιδιωτικές επιχειρήσεις.
Η διεθνής καμπάνια για το «βασικό εγγυημένο εισόδημα» αποτελεί επίσης ένα πρόσφατο αλλά πολύ δημοφιλές σχέδιο δράσης. Υπάρχουν όμως και ήσσονος (προς το παρόν…) εμβέλειας εγχειρήματα, όπως τα ειδικά εργατικά ταμεία μετοχών (share-levy), τα προγράμματα ιδιοκτησίας μετοχών των εργαζομένων (employee stock ownership), τα ταμεία κοινοτικής γης, κ.ά. Διασάφηση όρων και προοπτικές
Μεγάλο μέρος της επιχειρηματολογίας του Ράιτ στοχεύει στην εμπέδωση από τον αναγνώστη των όρων «εξουσία», «ιδιοκτησία», «καπιταλισμός», «κρατισμός» και «σοσιαλισμός», γιατί σύμφωνα με τον συγγραφέα, οι λεπτές ισορροπίες ή για την ακρίβεια οι «μικρές ρωγμές» αυτών των συγκεκριμένων όρων είναι οι αφορμές για τον σχεδιασμό λύσεων που ξεπερνούν τη σύγκρουση κεφαλαίου κι εργασίας και προοιωνίζονται καλύτερες ημέρες για όλους.
Ο Ράιτ περιγράφει μια γενική θεωρία κοινωνικού μετασχηματισμού, στην οποία ενσωματώνει όλη την υπάρχουσα εμπειρία των κοινωνικών αγώνων αλλά και το πλήθος των δικών του σκέψεων, έτσι όπως αυτές συγκροτήθηκαν από την προσωπική εμπειρία του με ανθρώπους των κοινωνικών κινημάτων και των εναλλακτικών εγχειρημάτων σε διάφορα μέρη του κόσμου.
Eric Olin Wright (pic: diastixo.gr)
Σε κάθε περίπτωση, ο συγγραφέας θεωρεί ότι προϋπόθεση για την επίτευξη της πολυπόθητης υπέρβασης –υπό οποιαδήποτε από τις παραπάνω μορφές/λύσεις– είναι η ενδυνάμωση της κοινωνικής εξουσίας. Χωρίς αυτή την προϋπόθεση, προειδοποιεί, κάθε ταξικός συμβιβασμός θα αποτύχει· σε βάρος της εργασίας.
Κι η επανάσταση; «Δεν απορρίπτω την επανάσταση στη βάση κάποιας απόλυτης ηθικής αντίθεσης με την επαναστατική βία», εξομολογείται ο Αμερικανός, αλλά ταυτόχρονα δείχνει πεπεισμένος ότι «οι ευρείας κλίμακας στρατηγικές για την οικοδόμηση ενός δημοκρατικού σοσιαλισμού μέσα από τη ρήξη δεν μοιάζουν αξιόπιστες…». Οι λύσεις που προτείνει είναι λιγότερο ελκυστικές αλλά, κατά την άποψή του, διαθέτουν μεγαλύτερες πιθανότητες επιτυχίας.
Το βιβλίο του Έρικ Όλιν Ράιτ είναι ένα καλογραμμένο (και μεταφρασμένο εξαιρετικά) δοκίμιο, το οποίο «φωνάζει δυνατά» για να ξορκίσει τους φόβους όλων μας ότι θα γεράσουμε με τον καπιταλισμό και σιγοψιθυρίζει για να προσελκύσει φίλους σε έναν νέο, κοινό, δημοκρατικό, σοσιαλιστικό στο πρόσημό του, αγώνα. Όπου η ανατροπή των καπιταλιστικών σχέσεων παραγωγής παραπέμπεται μεν στις ελληνικές καλένδες για χάρη ενός λιγότερο γοητευτικού, ίσως, αλλά πιο πιθανού συμβιβασμού ανάμεσα στο κεφάλαιο και την εργασία
Θανάσης Αντωνίου via /diastixo.gr/
''Ρεαλιστικές ουτοπίες'' του Erik Olin Wright
-μετάφραση: Λουδοβίκος Κωτσονόπουλος, Έλενα Παπαδοπούλου
-εκδόσεις Ασίνη
«Το να βλέπεις έναν πελάτη είναι ήδη εμπόριο», λένε οι Άραβες. Από την άλλη, «πλείονες εξ ασκήσεως αγαθοί γίνονται ή από φύσεως» («οι περισσότεροι γίνονται ικανοί με την άσκηση παρά από τη φύση τους») υποστήριζε ο Δημόκριτος.
Η Ελλάδα προσπαθεί απεγνωσμένα εδώ και μια δεκαετία να επιστρέψει στην οικονομική κανονικότητα, την ίδια ώρα που η Ευρώπη βαδίζει προβληματισμένη σε δρόμους οικονομικής αβεβαιότητας. Οι μικρομεσαίες εταιρείες, που αποτελούν τη ραχοκοκαλιά της ελληνικής οικονομίας, καλούνται να οδηγήσουν τη χώρα μας σε ασφαλή μονοπάτια ανάπτυξης, μιας και το τρένο των μεγάλων βιομηχανικών επενδύσεων (πλην υδρογονανθράκων ίσως…) έχει οριστικά περάσει.
Σε αυτές τις μικρές και μεσαίες εταιρείες και τον αγώνα της επιβίωσής τους μέσα στο απρόβλεπτο τοπίο του σύγχρονου επιχειρείν αναφέρεται το παρόν βιβλίο των Πανηγυράκη και Κόλλια, στο οποίο οι συγγραφείς παρουσιάζουν 52 σύντομες επιχειρηματικές ιστορίες με θετικό πρόσημο και αναλύουν τον τρόπο με τον οποίο το παράδειγμά τους μπορεί να γίνει κανόνας.
Mini Market: Ο παράδεισοςτου merchandising
Τα παραδείγματα που χρησιμοποιούν οι συγγραφείς κινούνται ανάμεσα στα όρια του αληθινού, του φανταστικού, του ιδεατού και του πρέποντος, και παρουσιάζονται έτσι ώστε να μπορούν να επεξηγήσουν σύνθετες έννοιες της επιχειρηματικότητας ή να εμπνεύσουν νέους επιχειρηματίες που τώρα ανοίγονται στο πέλαγος της αγοράς και χρειάζονται καθοδήγηση και συμβουλές.
Ένα μίνι μάρκετ και ο μικρόκοσμός του γίνεται η αφορμή για τους δύο συγγραφείς να εξηγήσουν το πώς η τοποθέτηση και η εμφάνιση των προϊόντων στους αναγκαστικά περιορισμένους χώρους ενός μικρομάγαζου μπορούν να προωθήσουν τις πωλήσεις και πώς ένα καθαρό πεζοδρόμιο μπροστά από την είσοδο, μια ορατή ταμπέλα και δύο γλαστρούλες με βασιλικό μπορούν να αποδειχθούν εργαλεία εμπορικής επικοινωνίας.
Ένας υδραυλικός που δέχτηκε απεγνωσμένο τηλεφώνημα πελάτη του (για διαρροή στο μπάνιο), που επισκέφτηκε τον πελάτη την καθορισμένη ώρα του ραντεβού, που είχε μαζί του όλα τα απαραίτητα εργαλεία, που έκανε την επιδιόρθωση στον πελάτη και του εξήγησε τι είχε συμβεί και γιατί, ο οποίος φεύγοντας έριξε μια γενική ματιά στα υπόλοιπα υδραυλικά του σπιτιού (προτείνοντας ενδεχομένως κάποιες ακόμα εργασίες για το εγγύς μέλλον), είναι μια ευκαιρία για τους δύο πανεπιστημιακούς να παρουσιάσουν την ιδιάζουσα έννοια «παροχή υπηρεσίας» και να επιχειρηματολογήσουν για τις πέντε διαστάσεις της: α) τα ορατά σημεία μιας υπηρεσίας, β) την αξιοπιστία της, γ) τη διάθεση άμεσης ανταπόκρισης, όταν ο πελάτης έχει την ανάγκη της, δ) τη σιγουριά που αποπνέει και ε) την ενσυναίσθηση (το προσωπικό ενδιαφέρον) που δείχνεται προς τον πελάτη της υπηρεσίας αυτής.
To σθγκριτικόπλεονέκτημα ενός λικέρ
Ένα εστιατόριο γίνεται το παράδειγμα για να εξηγηθεί η έννοια της «ροής εξυπηρέτησης» και να αναδειχθεί η αξία της διαδικασίας που τηρείται στην εξυπηρέτηση του πελάτη. «Η ροή των ενεργειών με τις οποίες παρέχεται η υπηρεσία και η σειρά που τηρείται διαμορφώνουν την ποιότητά της» υποστηρίζουν οι συγγραφείς. Κατά την ίδια λογική, ένα σουβλατζίδικο που σερβίρει κάποια από τα εδέσματά του σε χειροποίητα πήλινα σερβίτσια και προσφέρει ένα απλό λικεράκι μαζί με λουκούμι μετά το πέρας του γεύματος χρησιμοποιείται για να περιγραφεί η ακρογωνιαία στο σύγχρονο μάρκετινγκ έννοια «συγκριτικό πλεονέκτημα».
Το παράδειγμα μιας επιχείρησης διανομής γευμάτων καλείται να εξηγήσει στον αναγνώστη το πόσο πολύτιμα είναι στον σύγχρονο επιχειρηματικό στίβο τα στοιχεία των πελατών. «Ο πελάτης εκτιμά τη “μνήμη” του εξυπηρετούντος για τις προτιμήσεις του» γράφουν αναφερόμενοι σε μια από τις κορυφαίες μάχες που διεξάγονται σήμερα μεταξύ εταιρειών: τη συλλογή, αποθήκευση και αξιοποίηση δεδομένων πελατών/συναλλαγών.
Τα παραδείγματα της επιχειρηματικότητας που εξετάζονται στο παρόν βιβλίο είναι πολλά. Από ένα φαρμακείο, ένα περίπτερο κι ένα φροντιστήριο ξένων γλωσσών μέχρι μια ακτοπλοϊκή επιχείρηση και από έναν θερινό κινηματογράφο μέχρι μια υπαίθρια λαϊκή αγορά αγροτικών προϊόντων και θαλασσινών, ο λαμπρός κόσμος της παροχής υπηρεσιών κατά κύριο λόγο αλλά και ορισμένες παραγωγικές δραστηριότητες (υπάρχουν τα παραδείγματα μιας μελισσοκομικής εταιρείας κι ενός γυναικείου αγροδιατροφικού συνεταιρισμού) ανθολογούνται με μικρά κείμενα.
Αντίστοιχα, μερικές από τις κορυφαίες έννοιες του μάρκετινγκ και του μάνατζμεντ –για τις οποίες μάλιστα έχουν γραφτεί τόμοι βιβλίων– παρουσιάζονται στον αναγνώστη που επιθυμεί να δει, στα γρήγορα και μέσω παραδειγμάτων, όλη την εικόνα της αγοράς: εποχικότητα υπηρεσιών, κύκλος ζωής προϊόντος, niche marketing, after sales marketing, προστιθέμενη αξία, νευρομάρκετινγκ, merchandising κ.ά.
Το δίδυμο των συγγραφέων είναι ήδη γνωστό στον επιχειρηματικό κόσμο και φορτωμένο εμπειρίες μιας ολόκληρης ζωής ενασχόλησης με τις θεωρητικές έννοιες και τις εταιρικές διαδικασίες που παρουσιάζουν.
Ο Γιώργος Πανηγυράκης είναι καθηγητής στο Τμήμα Οργάνωσης και Διοίκησης των Επιχειρήσεων στο Οικονομικό Πανεπιστήμιο Αθηνών (ΟΠΑ) και διετέλεσε πρόεδρος της διοικούσας επιτροπής στο Ελληνικό Ινστιτούτο Εξυπηρέτησης Πελατών από το 2004 μέχρι το 2010. Διετέλεσε επίσης επί 12 χρόνια διευθυντής του Μεταπτυχιακού Προγράμματος ΜΒΑ του ΟΠΑ – ίσως το κορυφαίο μεταπτυχιακό πρόγραμμα στην Ελλάδα. Από την πλευρά του ο Οδυσσέας Κόλλιας, χωρίς να του λείπει η μακρά πανεπιστημιακή πείρα/διδασκαλία, έχει ισχυρούς δεσμούς με τη ζώσα αγορά καθώς υπήρξε σύμβουλος επιχειρήσεων, στέλεχος στο Τμήμα Μάρκετινγκ του ΟΤΕ και πιστοποιημένος εκπαιδευτής σε προγράμματα και φορείς διά βίου εκπαίδευσης.
Ένα ΑΝΤΙΟ στον Pete Shelley plus: Buzzcocks' FULL concert (2004)
pic by: uDiscoverMusic
Πριν μερικά χρόνια πέρασα την πόρτα του club Κύτταρο για να δω τους Βρετανούς Buzzcocks. Είχα απωθημένο να συναντήσω τον Pete Shelley, τον συνιδρυτή, συνθέτη, κιθαρίστα και τραγουδιστή της μεγάλης punk μπάντας από το Bolton.Δύο ώρες αργότερα στεκόμουν έξω από τα μικροσκοπικά, κλειστοφοβικά καμαρίνια μαζί με 5-6 πιτσιρίκια που είχαν πιάσει στασίδι από ώρα κρατώντας στα χέρια τους singles των Buzzcocks, κάτι πανσπάνια κομμάτια από τα πολύ πρώτα χρόνια της καριέρας τους. Που τα είχαν βρει;
Τη ώρα που άνοιξε η πόρτα για το κοινό, οι πιτσιρικάδες όρμησαν μέσα και έπεσαν όλοι πάνω στον Shelley ο οποίος, κοντούλης όπως ήταν, χάθηκε στις αγκαλιές τους. Δεν πρόλαβα να αντιδράσω, το punk θέλει νιάτα κι εγώ ήμουν ήδη 45άρης όταν συναντήθηκα για πρώτη φορά με έναν από τους νεανικούς ήρωές μου. Με πρόλαβαν τα νιάτα.
Έμεινα με το κασετοφωνάκι στο χέρι να κοιτάζω την ομήγυρη η οποία είχε πιάσει ήδη την κουβέντα με τον άνθρωπο που ήθελα διακαώς να μιλήσω. Εκείνη τη στιγμή μάλιστα υπέγραφε singles και albums. Πίσω από το τσούρμο με τους πιτσιρικάδες και τον συγκαταβατικό αλλά πάντα σκεπτικό Shelley χαμένο στο κέντρο σαν μικρός Θεός που κατέβηκε στη Γη να ευλογήσει το ποίμνιό του, διέκρινα ανάμεσα στις σκιές, αποσβολωμένος όπως κι εγώ, τον κιθαρίστα και τραγουδιστή Steve Diggle.
Ψηλός, ξεμαλλιασμένος κι άχαρος, με τη μακρόστενη μουτσούνα του, τα παράταιρα ρούχα του και ιδρωμένος από το live. Μου χαμογέλασε αμήχανα. Τον πλησίασα έδωσα το χέρι μου και είπα αυτοσχεδιάζοντας σε κλάσματα δευτερολέπτου: «Κύριε Ντιγκλ μήπως θα μπορούσαμε να μιλήσουμε λίγο για ένα φανζίν που εκδίδω;». Τα επόμενα 15-20 λεπτά ήταν από τα ωραιότερα που έχω περάσει με την ιδιότητα του δημιουργού fanzines. Η συνέντευξη πήγε υπέροχα και δημοσιεύτηκε στο 5ο τεύχος της Εντροπίας τον Μάη του 2014. Έχασα την ευκαιρία να μιλήσω με τον μεγάλο Πιτ Σίλεϊ αλλά γνώρισα τον Στιβ Ντιγκλ.
Ο Σίλεϊ έφυγε για πάντα από τη σκηνή πριν μερικές εβδομάδες όταν ένα ξαφνικό έμφραγμα που έκοψε το νήμα της ζωής στα 63 χρόνια του. Για όλους εμάς που τον αγαπήσαμε ήταν ένας από τους κορυφαίους Βρετανούς συνθέτες των τελευταίων 4 δεκαετιών, μια τρομερή μορφή της αναζωογόνησης της βρετανικής μουσικής σκηνής, ένας λευκός ιππότης του πανκ. Έγραψε πολλά τραγούδια, έδωσε χιλιάδες συναυλίες σε όλο τον κόσμο, κυκλοφόρησε 9 στούντιο δίσκους και 24 singles και έγραψε μερικούς από τους ωραιότερους στίχους που τραγούδησα ποτέ στη ζωή μου.
Μπορεί να έχασα, στο νήμα, την ευκαιρία να μιλήσω μαζί του για όλα εκείνα που ήθελα – από το Θατσερισμό και το punk κίνημα του 1977, μέχρι το Εργατικό Κόμμα, τη νεολαία και την εξέλιξη του rock- κρατώ όμως πάντα στη θύμησή του την υπέροχη φωνή του, τα απαλά ακόρντα και τα οργισμένα ριφάκια του αλλά και τις αιχμηρές ματιές του δεξιά κι αριστερά στις σκηνές του κόσμου όπου έπαιζε. Κρατώ για πάντα μέσα μου το φλεγόμενο πανκ πνεύμα που τον κρατούσε τόσο δημιουργικό μέχρι και την έκτη δεκαετία της ζωής του.
Το punk 40άρισε πια. Οι μεγάλοι ήρωές μας είναι πατημένα 60 αλλά συνεχίζουν να ροκάρουν στις σκηνές όλου του κόσμου και κάθε τόσο περνάνε κι από εδώ για να μας θυμίζουν ότι κάποτε άνοιξαν ένα παράθυρο στη μουσική και μπήκε καθαρός αέρας. Ο αέρας που αναπνέουμε έχει κάτι από το δικό τους ‘οξυγόνο’. Κι όταν κάποιοι από αυτούς φεύγουν, η ατμόσφαιρα βαραίνει...
Θανάσης Αντωνίου
Fake news=Real news after all: ''Ελλάδα, ένας πραγματικός (virtual) παράδεισος - Το βιοτικό επίπεδο των κατοίκων από τα υψηλότερα στον κόσμο!''*Το τρελό πάρτυ που ακολούθησε στο Μέγαρο Μαξίμου
Plus:Loads o'clips from disco 2 hip hop 2 hardcore 2 famous movie scenes by DK R Εκατοντάδες λίστες με θέμα τις χώρες με υψηλό βιοτικό επίπεδο κατέκλυσαν το διαδίκτυο τις προηγούμενες εβδομάδες. Λίστες,λίστες, λίστες...μας τα ζάλισαν κανονικά. Είδαμε Ιαπωνία, Ελβετία, Νέα Ζηλανδία, Μονακό, Αυστραλία-λίγο πολύ τα αναμενόμενα δηλαδή με κάποιες παραλλαγές εδώ κι εκεί, έτσι για να μείνει ζωντανό το θέμα λίιιιιιγο παραπάνω και...κουβέντα να γίνεται ή να'χαμε να λέγαμε.
Η πλάκα είναι πως και η Ελλαδάρα μας -ΟΛΕ- ήταν παρούσα σε πολλές από αυτές τις λίστες (πολλές περισσότερες από όσες θα περίμενε κανείς). Απορώ πως δε βγήκε αυτός ο (προσωπικά μου είναι) πολύ αντιπαθής Τζανετόπουλος (το λέω καλά;- αυτό είναι το όνομα του; μη θίξουμε υπολήψεις ή αθώους ανθρώπους), ο εκπρόσωπος Τύπου της κυβέρνησης ντε...με τον οποίο πόσο πολύ θα ήθελα να συνεργαστώ κάποτε και δεν είπε λέξη για το γεγονός τς παρουσίας της χώρας μας στα διάφορα παγκόσμια top15 ή top20. Μα καλά, δε διαβάζει ιντερνέτ;
Ωραίος υπεύθυνος πληροφόρησης...μπράβο ρε μπαγάσα, την απέφυγες την...παγίδα. Άντε ρε γίδια που θα' λεγε και ο Άγγελος- ένας είναι και θα μας πάει στο Μουντιάλ, πριν επιστρέψει με τη βοήθεια της Παναγιάς στην ολοκαίνουργια Τούμπα που ως τότε θα έχει αναβαθμιστεί στο μεγαλύτερο στάδιο της Ρωσ...εεε, της Ελλάδας ήθελα να πω.
Ο Τσιπραλέξ βέβαια είμαι ΣΙΓΟΥΡΟΣ (δηλαδή πληροφορημένος από τις εν τω Μαξίμου άκρες των Διαχειριστών) πως άνοιξε ακριβή σαμπάνια για την πάρτη του και φθηνές για το ''υπόλοιπο'' προσωπικό και το'ριξε στο γλέντι και στο χορό.
Οι ίδιες πληροφορίες περιέγραψαν το βράδυ που αναρτήθηκε στο διαδίκτυο η πρώτη λίστα με τη Ελλάδα στην 14 θέση των πιο γαμάτων- από κάθε άποψη- χωρών ως ένα τρελό πάρτυ με ένα βασικό πρωταγωνιστή- τον πρωθυπουργό...- να χορεύει το Highway to Hell των AC/DC (από το OST της παιδικής ταινίας 'Ο Μεγαλοφυής') σε κάθε τραπέζι που έβρισκε μπροστά του.
Στη δε μεγάλη ψιλο-οβάλ τράπεζα των συσκέψεων o Alex έκανε και το α λα Τραβόλτα χορευτικό από το Saturday Night Fever, το κινηματογραφικό έπος της ντίσκο ντε...Οι υπόλοιποι ήπιαν ξεροσφύρι τη σαμπάνια μέχρις ότου ο Τσιπραλέξ πιάσει ένα παιδικό μικρόφωνο των 5 ευρώ (με αυτοκόλητο από την επίσης παιδική ταινία 'Frozen') για να τραγουδήσει το...100 Miles & Runnin' των NWA...παρακαλώ!
Το ξημέρωμα βρήκε τον πρωθυπουργό σε ημικωματώδη κατάσταση στο γραφείο του και κάποιον παρατρεχάμενο να είναι ετοιμος να του καρφώσει μια ένεση αδρεναλίνης στο στήθος α λα Pulp Fiction και έναν άλλο παρατρεχάμενο να προλαβαίνει την άστοχη 'επέμβαση' στο παρά ένα-κυριολεκτικά!
Όταν ο Αλέξης ξύπνησε ανακάλυψε πως φορούσε το μπλουζάκι με το λογότυπο The World Is Yours από το Scarface (α λα Τόνυ Μοντάνα) το οποίο είχε φροντίσει να τυπώσει κατά τη διάρκεια του πάρτυ κάποιος κλητήρας που του το φόρεσε όταν ο πρωθυπουργός μετά από μια άψογη πιρουέτα σωριάστηκε στο παχύ χαλί του διαδρόμου.
Ο κλητήρας (εννοείται φυσικά...) πως προορίζεται για αναβάθμιση τέτοια που δεν αποκλείεται να τον βρει πίσω από δεκάδες μικρόφωνα- συχνά πυκνά. Τ' ακούς Τζανετόπουλε; Έτσι, για να μάθεις να ΜΗΝ είσαι τόσο άκαμπτος, ανέκφραστος σα χαλασμένο cyborg και συγκρατημένος. Άμα πια...!
Τετάρτη 5 Δεκεμβρίου 2018
WOT is n' WOT is NOT rock n'roll???-pt.II: Απο-λαυ-στι-κός Angus, τα χώνει 'χοντρά' as ever και τα λέει ΌΛΑ με δυο riffs! -plus: 'Let There Be Rock' + 'If You Want Blood' + 'You Shook Me...' ALL OFFICIAL CLIPS.
pic by Pinterest
Ο Αngus μας τα 'χε "ξαναπεί"- ήταν 7 του Δεκέμβρη του 2017 όταν είχαμε
αναρτήσει μäέρος παλαιότερης συνέντευξης του αεικίνητου κιθαρίστα-
συύμβολο των AC/DC και όπου ο αυστραλός 'διαολάκος' τα έχωνε συλλήβδην
σε progressive rock, τους Stones, στους Ζeppelin, σε Beck, Clapton και
MacLaughlin και δε συμμαζεύονταν...Ήταν μια από καρδιάς 'εξομολόγηση'
του Angus στον Harry Doherty**, σχετική με το τι θεωρεί rock n'roll και
γενικότερα, με ότι συνέβαινε στη μουσική σκηνή των late '70s -'80s, όταν
το rock ήταν στα (πολύ)πάνω του και αρκετές μπάντες αποτελούσαν το
mainstream των χρόνων εκείνων.
Πάμε λοιπόν να δούμε τι ακόμη έχει πει ο Angus, τόσο για συγκροτήματα τα οποία απαξιώνει χωρίς δεύτερη σκέψη, όσο και για τη μουσική σκηνή της εποχής εκείνης, για το rock n'roll, αλλά και για τους ίδιους τους AC/DC.
Όπως θα διαπιστώσετε, πίσω από την παιδική (με άπειρες δόσεις ειρωνείας και χιούμορ) φιγούρα του Angus κρύβεται ένας βαθιά φιλοσοφημένος άνθρωπος που έχει ζήσει τη μουσική από μικρή ηλικία και έχει ιδρώσει όχι μόνο στα shows των AC/DC αλλά και συν-δημιουργώντας (κατά τη διάρκεια μιας μακράς, δύσκολης και σταθερής πορείας) με το μακαρίτη τον αδερφό του τη μπάντα που λάτρεψαν και λατρεύουν (και ΘΑ λατρεύουν) εκατομμύρια μουσικόφιλοι σε όλο τον κόσμο- για ΠΑΝΤΑ. Χωρίς περαιτέρω καθυστέρηση λοιπόν... Για τις θεωρούμενες 'σοβαρές' μπάντες
"Δε γνωρίζω κανέναν που να έχει δει τις λεγόμενες σοβαρές μπάντες και να το διασκέδασε. Μπορεί να λένε πως ήταν σπουδαία και πως η μουσική ήταν καλή, αλλά κατά τη διάρκεια του set βαρέθηκαν και απλά δεν το παραδέχτηκαν. Αν εγώ πήγαινα να δω κάποιον που αποκαλείται "μουσικός" (σ.σ. "musical",όπως ακριβώς το είπε ο Angus) θα χασμουριόμουν και θα κατέληγα στο μπαρ.
Μπάντες σαν τους Yes είναι σκέτη βαρεμάρα να τους βλέπεις. Οι Yes πιθανότατα έχουν ένα φανταστικό show με φώτα και εφέ- ποτέ μου δεν τους έχω δει- αλλά το χρησιμοποιούν για να καλύψουν τη βαρεμάρα τη δική τους και τη βαρετή μουσική τους...και πάντως δεν κάνουν το κοινό να χοροπηδά!" Για τα hits της εποχής
"Ακούω ακόμη τη μουσική των C.Berry, Louis Armstrong, Jerry Lee, Little Richard, παλιά swing (σ.σ.!!!) τραγούδια- ένα Tutti Frutti κάνει οτιδήποτε σημερινό (σ.σ. η συνέντευξη δόθηκε το 1977) να μοιάζει φτωχό.
pic by rockontro.org
*************************** Για το Jerry Lee
"Πάρε σήμερα έναν τύπο που θα έρθει με το πιάνο του όπως το έκανε ο Jerry Lee Lewis,'ξεσκίζοντας' μαζί με το πιάνο και...τη μπλούζα του και σου εγγυώμαι πως σε λίγα χρόνια αυτός ο τύπος θα είναι ένα από τα μεγαλύτερα ονόματα. Αν μπορούσα να παίξω πιανο θα το έκανα!"
Για τους AC/DC
"Δε λέω πως είμαστε κάτι ιδιαίτερο. Απλά, βγαίνουμε και παίζουμε rock n'roll με αρχίδια, με αυθορμητισμό και αμεσότητα. Αυτό που διαφοροποιεί τα shows μας είναι το ότι έχουμε καλά τραγούδια και τα παίζουμε καλά. Πολλές μπάντες παίζουν τα βασικά, αλλά δεν παίζουν με ποιότητα. Μπορούμε και μεις να φτιάξουμε ένα τραγούδι με γκάζια- 100 μίλια την ώρα- και να το παίξουμε σωστά. Θα έχει τη σωστή αίσθηση. Το σωστό...'στα-πάντα-όλα'.
Και έχεις ένα σωρό μπάντες που απλώς παίζουν γρήγορα αλλά ...στ' αρχίδια τους αν είναι και ξεκούρδιστοι, εκτός τόνου. Τα καλά τραγούδια είναι ουσιώδη. Για αυτό και τα σημερινά τραγούδια δεν πιάνουν 'μία' απέναντι στα παλιά rythm n'blues."...
- cut - (παρέμβαση του Bon Scott)
"Πολλοί μας έχουν παρεξηγήσει.
Πολλοί λένε πως δεν ξέρουμε να παίζουμε. Γάμησε τους. Εμείς ανεβαίνουμε
και παίζουμε βρώμικο rock n'roll γιατί αυτό κάνουμε καλύτερα." Για το (μουσικό) μέλλον των ΑC/DC, back τότε...
"Εμείς ποτέ δε θα πάρουμε αυτόν το δρόμο...( που πήραν οι Stones "...που παίζουν μουσική που οι μαύροι παίζουν πολύ καλύτερα..." ή οι Ζeppelin "...που κάνουν το κοινό να βαριέται μέχρι να παίξουν κάποιο παλιό rock n'roll hit..."). Εμείς Θα παραμείνουμε πιστοί στις ρίζες μας..."
Για το rock n'roll "Kοίτα...δεν υπάρχει κάποια ιδιαίτερη σοβαρότητα (σχετικά με αυτό). Είναι απλά rock n'roll. ΜΑΣΗΣΕ ΤΟ ΚΑΛΑ και μετά ΦΤΥΣ'ΤΟ. Αν το δεις κάπως έτσι, τα περισσότερα παιδιά έξω στο δρόμο μιλάνε με τέτοιο τρόπο.
Είναι αυτή η ίδια γλώσσα που κάποτε, όταν ξεκινούσαμε, ακούγαμε στα μικρά clubs στην Αυστραλία- η ίδια γλώσσα που ακούσαμε και δω, σε μέρη σαν το Marquee.
Τα παιδιά 'κατεβάζουν καντήλια', βρίζουν 'του κερατά'. Δε λένε :'Ανέβασε τη ένταση'...λένε: 'ΑΝΕΒΑΣΕ ΤΗΝε ΤΗ ΓΑΜΗΜΕΝΗ ΤΗΝ ΈΝΤΑΣΗ! Είμαστε κι αυτά κι εμείς απ' το ίδιο 'υλικό'...''
pic by Pinterest.com 'Angus 1976-'70s'
**πρόλογος- απόδοση: DK R
Παρασκευή 30 Νοεμβρίου 2018
Czeslaw Milosz: "Aιχμάλωτη σκέψη" *incl. RATM 'Killing In The Name' (live)
Ομολογώ πως δεν γνώριζα το έργο του Πολωνού στοχαστή και λογοτέχνη Τσέσλαβ Μίλος (1911-2004, Νόμπελ Λογοτεχνίας 1980) πριν έρθω σε επαφή με την Αιχμάλωτη σκέψη, που θεωρείται από τα κορυφαία πεζά έργα του κι ένα από τα μεγάλα κείμενα της ευρωπαϊκής γραμματείας του 20ού αιώνα. Η αλήθεια είναι ότι λιγοστά έργα του –κυρίως ποιήματα– έχουν μεταφραστεί στην Ελλάδα κι ακόμα λιγότερα ήταν διαθέσιμα μέχρι πρόσφατα, ίσως λόγω της… συνωμοσίας του ελληνικού αριστερού εκδοτικού κατεστημένου το οποίο, όπως κατήγγειλε το «λαγωνικό» του φιλελευθερισμού, Πάσχος Μανδραβέλης, έκανε ό,τι μπορούσε για να μας τον στερήσει επί δεκαετίες. Οι καλοί, όμως, δεν χάνονται, Πάσχο...
Ο Τσέσλαβ Μίλος ανήκει στην ελίτ των μεγάλων συγγραφέων του 20ού αιώνα, τον οποίο διέτρεξαν από τη μια άκρη ως την άλλη ζώντας σχεδόν τα πάντα στον μέγιστο βαθμό. Ανήκει σε αυτούς που ο γενέθλιος τόπος τους βρίσκεται σήμερα σε άλλη χώρα από εκείνη όπου βρισκόταν όταν γεννήθηκαν, που είδαν επαναστάσεις να εκρήγνυνται, να νικούν, να εκφυλίζονται και να πεθαίνουν, πολέμους να ξεσπούν και να διαλύουν κράτη, σύνορα να μετακινούνται και λαούς να ξεκληρίζονται. Ανήκει σε αυτούς που, εξαιτίας όλων των παραπάνω, έγραψαν μεγάλα βιβλία για τα μεγάλα ανθρώπινα θέματα. Η Αιχμάλωτη σκέψη είναι ένα τέτοιο μεγάλο βιβλίο, κι ας είναι 65 χρόνων.
Czeslaw Milosz
Πέρασμα στην #ελευθερία"
Γράφτηκε την περίοδο 1951-1952, λίγο μετά την αυτομόληση του Τσέσλαβ Μίλος (1951), και κυκλοφόρησε το 1953. Ο Μίλος γεννήθηκε σε χωριό της Ρωσικής Αυτοκρατορίας (σήμερα της Λιθουανίας), μεγάλωσε ως Πολωνός στο Βίλνιους, όπου σπούδασε νομικά και γαλλική φιλολογία, εργάστηκε στο ραδιόφωνο, μετακόμισε στη γερμανοκρατούμενη Βαρσοβία το 1939, όπου έζησε το δράμα των Εβραίων κι ενεπλάκη για λίγο στην Αντίσταση, μπήκε στο Διπλωματικό Σώμα της νεοσύστατης Λαϊκής Δημοκρατίας της Πολωνίας το 1946 και άρχισε να εργάζεται στο εξωτερικό, όταν και αυτομόλησε στη Δύση.
Η Αιχμάλωτη σκέψη προκάλεσε αίσθηση στους φιλολογικούς και πολιτικούς κύκλους του Παρισιού, όπου ζούσε αρχικά ο Μίλος, και πυροδότησε αντιπαράθεση με ορισμένους πνευματικούς άνδρες της εποχής (μέλη δυτικών ΚΚ) που ήλπιζαν ακόμα ότι η ΕΣΣΔ μπορεί να οικοδομήσει τον σοσιαλισμό.
Τόσο το περιεχόμενο, όσο και το ύφος της γραφής του Μίλος θυμίζουν άλλους δύο μεγάλους του ευρωπαϊκού πνεύματος, τον Βρετανό Τζορτζ Όργουελ και το βιβλίο του Η φάρμα των ζώων (Animal Farm, 1945) αλλά κυρίως τον Ούγγρο Άρθουρ Κέσλερ και το συγκλονιστικό Το Μηδέν και το Άπειρο (Darkness at Noon, 1940), συγγραφείς και βιβλία που μνημονεύονται από τον Μίλος στο δικό του έργο.
Σε πρώτο επίπεδο, το βιβλίο είναι μια ισοπεδωτική κριτική του σταλινισμού και των καθεστώτων που αυτός εκκόλαψε στην Ανατολική Ευρώπη.
Σε δεύτερο επίπεδο, πρόκειται για ένα μεστό δοκίμιο για την ευθύνη των διανοουμένων απέναντι στην ισοπέδωση της διαφορετικότητας που επιβάλλει ο ολοκληρωτισμός.
Και σε ένα τρίτο επίπεδο, το βιβλίο είναι ένας ύμνος στην ελευθερία του πνεύματος έτσι όπως αντιλαμβάνεται την έννοια της ελευθερίας η ευρωπαϊκή αστική δημοκρατία και ο αμερικανικός φιλελευθερισμός.
Γιατί αξίζει όμως να διαβαστεί σήμερα, 65 χρόνια μετά τη δημοσίευσή του, ένα βιβλίο-καταγγελία του σταλινισμού, εφόσον αυτός πέθανε μετά τον βιολογικό θάνατο του Ιωσήφ Στάλιν, ενώ και η ίδια η Σοβιετική Ένωση ολοκλήρωσε τον βίο της 40 χρόνια μετά; Η απάντηση πηγάζει μέσα από την ανάγνωση του εκπληκτικού αυτού κειμένου το οποίο, ειρήσθω εν παρόδω, δεν έχει μόνο δοκιμιακή αλλά και λογοτεχνική αξία γιατί, όπως είπαμε, είναι μεγάλο κείμενο, από αυτά που η ανάγνωσή τους είναι πρωτίστως απόλαυση.
Ο Μίλος καταπιάνεται με πολλά, διακινδυνεύοντας να πελαγώσει τον (σύγχρονο) αναγνώστη του, αλλά θα πρέπει να αναλογιστούμε ότι, όπως και στις περιπτώσεις άλλων ογκόλιθων της ευρωπαϊκής σκέψης (Όργουελ, Κέσλερ, Μαρλό, Καμί κ.ά.), τα βιβλία που γράφονταν τότε προσπαθούσαν να ερμηνεύσουν μια Ευρώπη σε συνεχή οβιδιακή μεταμόρφωση.
Ο κόσμος όλος σ' ένα βιβλίο
Έτσι, ο Μίλος στο ίδιο φλογερό και συναρπαστικό κείμενο θα καταπιαστεί με όλα: τον σοβιετικό ιμπεριαλισμό σε βάρος της χώρας του (Πολωνία), που αποτέλεσε ιμάτιο το οποίο διαμέρισαν η χιτλερική Γερμανία και η σταλινική Σοβιετική Ένωση (Σύμφωνο Μολότοφ-Ρίμπεντροπ, για να μην ξεχνάμε…), τη σχέση μαρξισμού και χριστιανισμού και τη στάση διανοουμένων που για ένα διάστημα ήταν και με τον Χριστό και με τη «Νέα Πίστη» (η σκληρή φράση του Μίλος για το σοβιετικό ιδεολογικό/κοινωνικό οικοδόμημα), την πάλη των τάξεων και τις κοινωνικές νομοτέλειες, τον εκφυλισμό των απελευθερωτικών ιδεολογιών, τον ρόλο της λογοτεχνίας, της τέχνης γενικότερα, στις σύγχρονές του κοινωνίες.
Εξαιρετικό ενδιαφέρον έχουν επίσης τα σχόλιά του για τις πολιτικές χειραγώγησης του κοινού από την κομματική νομενκλατούρα, για την εφιαλτική διαδικασία «απορρόφησης» του διανοούμενου, που μπορεί αρχικά να διαφωνεί αλλά στην πορεία «μαθαίνει» να συμμορφώνεται και στο τέλος να υπακούει, ενώ σε ένα από τα ωραιότερα κεφάλαια του βιβλίου αναλύει τον όρο «κετμάν»: την υψηλή τέχνη της σιωπής, στην οποία εντρύφησαν και έγιναν πραγματικοί μάστορες όλοι οι ανατολικοευρωπαϊκοί λαοί, προκειμένου να επιβιώσουν στις σοσιαλιστικές «δημοκρατίες» που προέκυψαν μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο.
Το βιβλίο κλείνει με ένα κεφάλαιο για την Ιστορία των χωρών της Βαλτικής, αρκετά βιωματικό μιας κι ο Μίλος γεννήθηκε και έζησε όλη τη νιότη του σε μια από αυτές, προφητικό όσον αφορά τα γεγονότα που ακολούθησαν την περίοδο 1989-1993, κεφάλαιο το οποίο εξηγεί σε μεγάλο βαθμό όχι μόνο την προσωπική στάση του και τον έντονο αντιρωσισμό του, αλλά και τη σημερινή στάση των χωρών αυτών στο δίπολο Δυτική Ευρώπη – Ρωσία.
Κλείνουμε το σημείωμα αυτό με ένα μικρό απόσπασμα από το βιβλίο, όπου ο Μίλος αναρωτιέται ποιο θα είναι το τέλος αυτής της «Νέας Πίστης», της «αντιθρησκείας», όπως την αποκαλεί, που εκείνο το διάστημα, μετά τον Πόλεμο, καυχιόταν για τη νίκη της επί του ναζισμού και τα τεχνολογικά/στρατιωτικά επιτεύγματά της:
- «Τι θα γινόταν, όμως, αν κάποια στιγμή αυτά τα θαυμαστά επιτεύγματα τελείωναν; Τα χέρια που σήμερα χειροκροτούν θα κρατούσαν τότε μαχαίρια και πιστόλια. Οι Πυραμίδες της Νέας Πίστης και της νέας σκέψης θα κατέρρεαν. Στη θέση όπου κάποτε αυτές ορθώνονταν περήφανες, δεν θα υπήρχε τίποτε άλλο παρά αίμα και χάος». -
Ο Τσέσλαβ Μίλος διαψεύστηκε ως προς την ένταση των φαινομένων, όχι ως προς την ουσία των προβλέψεών του. Τις οποίες ευτύχησε να δει να πραγματοποιούνται: Το 1990, μετά την κατάρρευση του «σοσιαλιστικού» καθεστώτος, επέστρεψε θριαμβευτής στη χώρα του· νομπελίστας από το 1980, κορυφαίος καθηγητής στο Τμήμα Σλαβικών Γλωσσών και Λογοτεχνίας του Πανεπιστημίου της Καλιφόρνιας στο Μπέρκλεϊ, ένας πραγματικά Μεγάλος του 20ού αιώνα.
(από το diastixo.gr) - Θανάσης Αντωνίου
Αιχμάλωτη σκέψη
Czeslaw Milosz
μετάφραση: Ανδρέας Παππάς
Εκδόσεις Παπαδόπουλος
