opinion Hγέτες- Ρομπότ στην εξουσία; -Όχι, δεν πρόκειται για σενάριο sci fi ταινίας: η Μηχανή ως "εργαλείο" ΑΝΑΚΑΤΕΥΘΥΝΣΗΣ και ΑΝΑΤΡΟΠΗΣ του σημερινού ΧΡΕΟΚΩΠΗΜΕΝΟΥ οικονομικού μοντέλου. 
*PLUS: LOADS O' VIDEO CLIPS- HYPOTHETICAL, POLITICAL, LYRICAL (incl. ABOVE THE LAW's "BAD MEEETS EVIL")

-Όσο το χάσμα πλουσίων και φτωχών μεγαλώνει, η Τεχνητή Νοημοσύνη προβάλλει ως πιθανή λύση στο πρόβλημα του ελλείματος ικανών ηγετών.
by DK R 
  Η τεχνολογία προχωρεί με άλματα που ο κοινός νους αδυνατεί να παρακολουθήσει- την ίδια στιγμή το 'κοινό συμφέρον' είναι μια έννοια που τείνει σχεδόν να εκλείψει, ακόμα και ως στόχος.
  Τι το κοινό μπορούν να έχουν λοιπόν το κοινό καλό, ο κοινός νους και η τεχνολογική/ψηφιακή επανάσταση;
  Ίσως και πρώτα απ' όλα, την κοινή πορεία- όσο και αν (εκ μιας πρώτης ανάγνωσης) αυτό μοιάζει
παρατραβηγμένο και υπερβολικό...το να συνδέουμε μέσα σε λίγες λέξεις, σε λίγες προτάσεις, την Τεχνητή Νοημοσύνη που βρίσκεται στην πρώτη γραμμή της τεχνολογικής επανάστασης, με την, κατά το κοινώς λεγόμενο, 'δουλειά' των ανθρώπων εκείνων που υποστηρίζουν πως ενεπλάκησαν στην πολιτική διότι κάπουε ενδιαφέρθηκαν για τα 'κοινά' πράγματα και τις προκλήσεις που αντιμετωπίζει το ανθρώπινο είδος σε ότι αφορά στην πορεία του, είτε ως άτομο είτε ως μέλος μιας κοινωνίας...

  Ας τα πάρουμε όμως ένα ένα. Η τεχνολογία, μέρα με την ημέρα, εισχωρεί παντού- από το ό,τι αφορά στην καθημερινότητα μας, την επικοινωνία και την ενημέρωση μας και την ψυχαγωγία ή και την εκτόνωση μας έως τον τρόπο που αντιμετωίζουμε την πολιτική και οικονομική διάρθρωση των κοινωνιών μας.

  Θέλετε απλά παραδείγματα; Το Facebook χρησιμοποιεί ήδη Τεχνητή Νοημοσύνη για να προβλέψει αυτοκτονικές τάσες των χρηστών του, η Google, μέσω αλγόριθμων, υποστηρίζει πως είναι σε θέση να προβλέψει πιθανά εμφράγματα και εγκεφαλικά, "κοιτάζοντας" (σ)το ανθρώπινο μάτι, προσδίδοντας νέα δυναμική στην έγκαιρη και ταχυτατη διάγνωση σοβαρών ασθενειών. Φορτηγά αυτοκίνητα στη Βρετανία και ΙΧ στις ΗΠΑ κατασκευάζονται με λογισμικά που θα επιτρέπουν στον οδηγό να τα κατευθύνει μμέσω remote control.
  Κάποιοι άλλοι ειδικοί των 'κυβερνοεπιστημών' και της πληροφορικής επισημαίνουν πως τα- προ των πυλών της μαζικής παραγωγής- αυτο/οδηγούμενα οχήματα μπορούν να μετατραπούν σε κινούμενα "όπλα" στους δρόμους.

  Εννοείται φυσικά πως το πεδίο της τεχνολογικής επανάστασης αποτελεί μια κότα που γεννά χρυσά αυγά, όχι μόνο μεταφορικά και με την έννοια του 'κοινού συμφέροντος' (ειδικά σε ότι αφορά στις εξελίξεις της ιατρικής επιστήμης, της ευγονικής και της μακροζωϊας) αλλά ιδιαίτερα στα όσα αφορούν στο παγκόσμιο οικονομικό 'γίγνεσθαι'- τα χρήματα που 'παίζονται', τα συμβόλαια που υπογράφονται και τα ποσά που αφορούν οτιδήποτε καινούργιο, από ένα διαστημικό ταξί, για παράδειγμα, ως μια σειρά από ουσιαστικά άχρηστα gadget που δεν έχουν άλλο σκοπό από το να αποσπούν και να διασπούν την προσοχή και τη συγκέντρωση του ανθρώπινου νου χωρίς εμφανή χρησιμότητα ή χρηστικότητα- είναι πραγματικά ασύλληπτα.

  Και αυτό μας φέρνει- για να επιχειρήσουμε την πρώτη μας, μεγάλη παρένθεση- στη συγκέντρωση του πλούτου, χρηματικού, πνευματικού ή φυσικού στα "χέρια" της ολιγαρχίας.
  Είναι γεγονός και αποδεικνύεται από σειρά γεγονότων αλλά και εξειδικευμένων ερευνών, πως οι πλούσιοι με την πάροδο του χρόνου) γίνονται πλουσιότεροι και οι φτωχοί φτωχότεροι και αυτό είναι κάτι που σχεδόν έχει γίνει, κατά μιαν έννοια, αποδεκτό από τις κοινωνίες που, κακά τα ψέμματα, έχουν 'υποταχθεί' στο βραχυπρόθεσμης προοπτικής, καπιταλιστικό μοντέλο που ζούμε σήμερα απ' άκρη σ' άκρη στον πλαανήτη: ένα μοντέλο που βασίζεται στην άνευ όρων και κανόνων επιβολή του δικαίου του ισχυρότερου και το οποίο είναι ήδη "υπεύθυνο" για εκατομμύρια-και λίγα λέμε...- ανθρώπους που έχουν υποφέρει έως κκαι θυσιασθεί, για διάφορους λόγους και σε διαφορετικές ιστορικές περιόδους. 
ανισότητα που ζαλίζει
  Αν μάλιστα κανείς ρίξει μια πιο προσεκτική ματιά στα στοιχεία που αφορούν στη "διανομή"/κατανομή του πλούτου τις τελευταίες δεκαετίες, κυριολεκτικά θα...ζαλιστεί: σύμφωνα με την Παγκόσμια Αναφορά Ανισότητας η οποία βασίστηκε σε έρευνες 100 και πλέον οικονομολόγων από όλο τον κόσμο, το 1% του παγκόσμιου πληθυμσού κατέχει το 27% των περιουσιακών στοιχείων ενώ το 50% των φτωχών του κόσμου μόλις το 12%.

  Τα στοιχεία σχετικά με το 0,1% των πλούσιων του πλανήτη δείχνουν πως το συγκεκριμένο ποσοστό έχει αυξήσει τα εισοδήματα του τόσο, όσο το 50% των φτωχών του πλανήτη-από το 1980 ως σήμερα.
  Το δε 1% των πλουσίων του κόσμου αυτού, έχει καρπωθεί στο ίδιο χρονικό δάστημα) το 27% του παραχθέντος, όλα αυτά τα χρόνια, πλούτου.

  Και δεν είδατε τίποτε ακόμα: Το συγκεκριμένο 0,01% "αποτελείται" από 76.000 ανθρώπους που αποκόμισαν το 4% ολόκληρου του πλούτου που παράχθηκε από το 1980 έως σήμερα- σε όλο τον πλανήτη.
  Τα ακραία αυτά παραδείγματα όμως με το μεγεθυντικό φακό των κατά τόπους ερευνητικών φορέων και οικονομολόγων γίνονται πράγματικά εξωφρενικά στις περιπτώσεις των ΗΠΑ για παράδειγμα όπου μια ολόκληρη γενια αμερικάνων πολιτών (117 εκ. άνθρωποι) δεν είδαν το εισόδημα τους να αυξάνεται ούτε κατά...ένα σεντ, από το 1980 έως σήμερα, τη στιγμή που κατά το ίδιο διάστημα οι πλούσιοι της χώρας είδαν το δικό τους εισόδημα να αυξάνει κατά- κρατηθείτε- 636% και αυτό το ποσοστό αφορά στο 0,001% των αμερικάνων.

 Αυτά όλα συμβαίνουν διότι, μεταξύ (πολλών) άλλων που συνέβησαν κατά τις περασμένες δεκαετίες, ήρθε και...έδεσε) και η νέα-δήθεν- φορολογική πολιτική της κυβέρνσηης Τραμπ που ενώ διαφημίστηκε ως φοροελαφρυντική για τη μεσαία και (κυρίως) την εργατική τάξη, ουσιαστικά μείωσε το φορολογικό συντελεστή μόνο για τις μεγάλες επιχειρήσεις (από 35% σε 20%) και μάλιστα σε ένα κοινωνικοοικονομικό περιβάλλον στο οποίο τα εργατικά συνδικάτα έχουν αποδυναμωθεί σημαντικά, το ελάχιστο ομοσπονδιακό επιμίσθιο έχει ουσιαστικά καταρρεύσει και η πρόσβαση στην ανώτερη παιδεία έχει καταστεί ακριβότερη από ποτέ άλλοτε.

  Σύμφωνα με γνώστες της οικονομίας της ισχυρότερης χώρας του πλανήτη, ο νέος φορολογικός νόμος αναμένεται να εκτινάξει την ανισότητα σε δυσθεώρητα ύψη, επιβραβεύοντας το ...παρελθόν της αμερικάνικης οικονομίας, με το κεφάλαιο να παραμένει στους γηραιότερους 'κολοσσούς'- είτε σε προσωπικό, είτε σε εταιρικό επίπεδο- και αγνοώντας και απαξιώνοντας ό,τι νέο θα μπορούσε να προκύψει, υπό συγκεκριμένες προυποθέσεις, σχετικά με πραγματικά παραγωγικές επενδύσεις και νέες θέσεις εργασίας.
  Η ίδια- ίσως και χειρότερη κατάσταση σχετικά με την κατανομή των εςισοδημάτων- επικρατεί στη Ρωσία, στην Κίνα αλλά και στην Ευρώπη, όπου κάθε τι προοδευτικό περί των φορολογικών ζητημάτων αποτελεί ανάμνηση και βέβαια και στη Νότια Αμερική.

  Η θλιβερή πρωτιά όμως σε ότι έχει να κάνει με την ανισότητα ανάμεσα σε φτωχά και πλούσια πληθυσμιακά 'στρώματα' ανήκει στη Βραζιλία, όπου το Top 10 των πλουσίων κερδίζει το 55% του εισοδήματος, στην Υποσαχάρια Αφρική και στη Μέση Ανατολή, όπου το προαναφερθέν ποσοστό παραμένει κοντά στο 60%, σταθερά, επί δεκαετίες.

  Ενδεικτικό στοιχείο της ανισότητας είναι, το δίχως άλλο, η συνολική περιουσία των πέντε πλουσιότερων ανθρώπων του κόσμου η οποία αγγίζει το 1/6 του Ακαθάριστου Εθνικού Προϊόντος της Αγγλίας, ήτοι 425 δισ. δολάρια. Ποιοί είναι αυτοί οι πέντε;
  Πρώτος αι καλύτερος ο 'πατριώτης' μας, Jeff Bezos της Amazon (98 δισ.-τα 33 δισ πέρυσι), τα ιερά τέρατα της πληροφορικής Bill Gates και Warren Buffet, ο Amancio Ortega, ιδιοκτήτης της Zara και βεβαίως βεβαίως ο Mark Zuckenberg, δημιουργός και ιδιοκτήτης του Facebook.

παράγοντας Τεχνητή Νοημοσύνη: ο από...Μηχανής Θεός;

  Η Παγκόσμια Αναφοράς Ανισότητας, δια στόματος του Γάλλου οικονομολόγου Thomas Picketty (και συναδελφων του), προειδοποιεί πως αν δεν υπάρξει συντονισμένη δράση των, ανά τον κόσμο, κυβερνήσεων, ενάντια στην φοροδιαφυγή αλλά και σε ό,τι αφορά στην φορολογικη κατανομή βάσει (πρωτίστως) εισοδήματος, η ανισότηητα θα εκτοξευθεί στα ύψη.

  Οι οικονομολόγοι που κρούουν κώδωνα κινδύνου προσθέτουν πως η ανισότητα δεν είναι αναπόφευκτη, αρκεί οι φορολογικές πολιτικές να μειώσουν τη μετάφορολογική ανισότητα και να αποθαρρύνουν, παράλληλα, τις προφορολογικές επιθετικές 'πρακτικές' των 'μεγαλοκαρχαριών' που διεκδικούν (και συνήθως υφαρπάζουν) ολοένα και μεγαλύτερα μερίιδια κέρδους τα οποία και κατευθύνουν στους αποκαλούμενους φορολογικούς παραδείσους.

  Το πρώτο συστατικό των αλλαγών όμως, όχι μόνο σε οικονομικό επίπεδο αλλά και σε κοινωνικό, είναι, η πολιτική βούληση που ξεκινά από τους ίδιους τους πολιτικούς.
  Στις σύγχρονες δημοκρατίες μας όμως, το σύνηθες σκηνικό αποτελείται από τον ηγέτη που παίζει το ρόλο του προϊστάμενου ενός υπερ-λογιστηρίου και δεκάδες άλλους υπαλλήλους (υπουργούς, υφυπουργούς, γραμματείς κ.α.) που, όλοι μαζι, θυμίζουν έντονα τα εταιρικά σχήματα των πολυεθνικών χαοτικά δομημένων, οικονομικών κολοσσών- ανεξαρτήτως πεδίου δραστηριότητας. Και που στη συνείδηση των λαών, αποτελούν υπαλλήλους που εξαγοράζονται με "ψιλά"- μερικά δις δολάρια (με τα οποία οι εταιρικοί τιτάνες του πλανήτη κυριολεκτικά γελούν ή ...χασμουριούνται), βίλες σε εξωτικούς παραδείσους και "κλεισμένες" θέσεις για μακρινούς-εκτός...στρατόσφαιρας- κόσμους, στην περίπτωση της απευφκτέας, μεγάλης "στραβής"

  Ποιός λοιπόν ή ποιά ή ποιοί θα τολμήσουν να τα "βάλουν" με την υφιστάμενη δαιδαλώδη παγκοσμιοποιημένη και νομιμοποιημένη οικονομική δικτατορία;
  Μήπως ο Trump που σε κάθε ευκαιρία, δε διστάζει να προσβάλλει ολόκληρες κοινότητες;
  Μήπως η κα Cheng Yeuk Wah, η οποία απασχολεί όσο κανείς άλλος το τελευταίο διάστημα την κοινωνία του Hong Kong με το σκάνδαλο στο οποίο εμπλέκεται και για το οποίο συχνά πυκνά κάνει και δηλώσεις, με αποτέλεσμα να εκτείθεται όλο και περισσότερο;

  Μήπως η διόλου συμπαθής, κρυόκωλη (και χρεωμένη με τις ανυπολόγιστες συνέπειες του Brexit-εκτός των 'ψιλών' που αφορούν ένα μικρό 'υπόλοιπο' ενός κοινού αγγλλοευρωπαϊκού λογαριασμού, ενννοείται) ή μηπως ο μίστερ Γιούνγκερ που από ...οινολόγος βρέθηκε στη θέση που...ούτε ο ίδιος...γνωρίζει ή μήπως ο "τσαμπουκάς" Τουσκ ή ο δικός μας ο Αλέξης που, εν μέσω διαπραγματεύσεων, βγάζει (στο απαράμιλλο στυλ του δεν-υπάρχει-Σπύρου-Καρατζαφέρη) με οργή το σακκάκι του,το πετάει στα μούτρα του κλητήρα που βρέθηκε στην πορεία του και επιστρέφει, για να δώσει και τον πάτο...μας, στην ίδια (παραμυθένια) διαπραγμάτευση.
  Αν βέβαια περάσουμε και σε κατώτερα στελέχη με ανώτερες βλέψεις τύπου Άδωνι ας πούμε, τότε θα χάσουν τη δουλειά τους όλοι οι stand up κωμικοί της υφηλίου.

  Βέβαια, θα πει κανείς, πως τέλειος ηγετης δεν υπάρχει- ούτε καν ο Τσώρτσιλ ή ο Μαντέλα ή ο Ανδρέας ή ο Καθιστός Βούβαλος ή ο Ουάσινγκτον ή και ο Αβραάμ ο Λίνκολν ακόμη δεν πληρούσαν όλες τις προϋποθέσεις.
  Και αυτό όχι γιατί κάτι ετρεχε, αλλά γιατί αντίθετα με ότι ο λαός συνηθίζει να πιστεύει για τον ηγέτη του, συχνά ξεχνά πως η πολιτική που εφαρμόζεται δεν καθορίζεται από τον ηγέτη αλλά από μια ολόκληρη ομάδα που συνεργάζεται για την επίτευξη ενος στόχου. Αυτό είναι ίσως κοντά στην ιδανική δομή μιάς κυβερνητικής, στιβαρής ομάδας η οποία όμως για να αποδώσει, κατευθύνεται ως προς τις αρμοδιότητες των μελών της από κάποιον που (όπως υποστηρίζουν ακαδημαϊκοί και λόγιοι, παλαιόθεν) έχει τα ποιοτικά χαρακτηριστικά του ηγέτη.

  Και συχνά επίσης βρίσκονται σε θέση εξουσίας, άνθρωποι με αξιόλογα προσόντα- στην πορεία όμως υπεισέρχονται τα (υπερ)Εγώ που δημιουργούνται και ενίοτε κατασκευάζονται, τα αισθήματα, η απληστία, τα κάθε λογής πάθη...που είναι "υπεύθυνα" και τα (μικρά ή μεγάλα) λάθη.

  Και κάπου εδώ προκύπτει ο συλλογισμός περί κάποιων αυτοματισμών που ισως θα μπορούσαν να εκμηδενίσουν την ενδεχόμενη αβεβαιότητα από τα προαναφερθέντα προβλήματα.
  Το είπε άλλωστε και ο πατήρ της κυβερνοεπιτήμης και της ρομοπτικής Norbert Wiener: "Αν θέλουμε να κάνουμε κάτι με τρόπο καθαρό και αδιάβλητο, τοτε πρέπει να το κάνουμε με μηχανή".
  Ο δε Jack Ma Yun, chief Executive του κολοσσσού Alibaba πάει το θέμα ακόμη παραπέρα, όχι μόνον υποστηριζοντας πως σε 30 χρόνια από σήμερα "στο εξώφυλλο του Time για τον καλύτερο CEO της χρονιάς θα φιγουράρει ένα ρομπότ" αλλά και πως η ηγεσία και η Τεχνητή Νοημοσύνη είναι ένα ταιριαστό ζευγάρι όπως επεσήμανε σε συνέδριο στην Kuala Lumpur, τον περασμένο Μάρτιο).

  Τα γεγονότα και οι εξελίξεις των τελευταίων χρόνων, αναπόφευκτα δημιουργούν ανησυχίες σε όλους μας- κυρίως για την ποιότητα και την πορεία της (παγκοσμιοποιημένης) δημοκρατίας μας ή των δημοκρατιών μας ειδικότερα.
  Ο Trump για παράδειγμα, αντιπροσωπεύει, όπως σημειώνει στη SouthChinaMorninbgost ο Peter Kammerer,"ένα νεό είδος πολιτικού-celebrity, η έλλειψη εμπειρίας του οποίου σε υψηλά αξιώματα, είμαι εμφανής".

  Και ο δημοσιογράφος συνεχίζει αναρωτώμενος αν οι αμερικάνοι έμαθαν το μάθημα τους...Το έμαθαν; Φυσικά και όχι, θα απαντήσουμε και το γεγονός αποδεικνύεται από το νέο αστέρι της αμερικάνικης πολιτικής σκηνής: η Oprah σύμφωνα με πρόσφατη δημοσκόπηση, ναι μεν θα κέρδιζε τον Ντόναλντ αν κατέβαινε σε εκλογική αναμέτρηση εναντίον του, αλλά στην ίδια δημοσκόπηση οι περισσότεροι των ερωτηθέντων θα προτιμούσαν να μην τη ...δουν καν να διεκδικεί το ύπατο αξίωμα.

  Σε αυτό το θέατρο του παραλόγου, μια μηχανή ρυθμισμένη με λογική, ηθική και στόχευση (προς) το κοινό συμφέρον που αποτελεί συνδυασμό της αποδοχής της ύπαρξης μιας (μικρότερης ή μεγαλύτερης) κοινότητας, της προστασίας των ενεργειακών πηγών (νερό, ορυκτά, δάση, θάλασσες, ανανεώσιμες πηγές ενέργειας κ.α.), της απόδοσης οφελών/κερδών αυτών των πηγών στα μέλη της κοινότητας και στους εκπροσώπους/αντιπροσώπους της και των κανόνων και των ρυθμίσεων που διέπουν αυτήν την κοινότητα, ακούγεται ως κάτι ενδιαφέρον- τουλάχιστο.

  Διότι, όσο και αν αναζητήσουμε τους αντικαταστάτες των σημερινών (κατά γενική ομολογία) "λίγων" ηγετών σε παγκόσμιο επίπεδο, η διαδικασία απαιτεί, στο τέλος της, την "εύρεση" ενός ατόμου που διαθέτει πολλά περισστερα από όσα αντιπροσωπεύει η Oprah για παράδειγμα: ένα μέλος μιας κυβέρνησης χρειάζεται πάνω απ' όλα εμπειρία στην άσκηση πολιτικής και όχι απλά σκέψεις, ιδέες και, ενδεχομένως, έντονη προσωπικότητα.

  Όσο για τα ρομπότ ή εν πάσει περιπτώσει για τις ολοένα "κατευθυνόμενες" πιο κοντά στον ανθρωπο, Τεχνητές Νοημοσύνες, ίσως μας εντυπωσιάζουν με το πως διακπεραιώνουν επιτυχί΄ώς το ρόλο μιας καλής, για παράδειγμα, νοικοκυράς που φροντίζει το σπίτι ή με το πως συμμετέχουν σε ενδιαφέρουσες συζητήσεις ή με το πως μπορούν και ανταποκρίινονται, επίσης με επιτυχία...στα..ε,χμ...συζυγικά τους καθήκοντα...Παρ' ολα αυτά όμως, η άσκηση της πολιτικής από μια ΤΝ ή η εικόνα ενος ρομπότ στην εξουσία, αλήθεια είναι, πως ακούγεται ως ένα μακρινό, για την ώρα, σενάριο που "στέκεται" σήμερα μόνο σε θεωρητικό ή σε υποθετικό πεδίο.

  Όμως- και με το χέρι στην καρδιά- βάσει των όσων ζούμε και των όσων ανεχόμαστε ή εκλέγουμε ως (δήθεν) ηγέτες, βλέπετε κάτι καλύτερο; Με ΑΥΤΟΥΣ τους πολιτικούς σε ΑΥΤΟΥΣ τους καιρούς, ίσως ένα υπερ-εξελιγμένο ρομπότ στη θέση του "οδηγού", ίσως λέμε, κάποτε αποτελέσει αναπόφευκτα σχεδόν, την καλύτερη (ή έστω τη ΜΗ χειρότερη) επιλογή μιας επερχόμενης γενιάς.

  Και ίσως και σήμερα ένα τέτοιο σενάριο να λειτουργεί (ως φουτουριστική προοπτική) καθυσηχαστικά και ως μια από τις πιθανές "λύσεις" για τον πολίτη του μέλλοντος- σε προσωπικό/ατομικό αλλά ιδιαίτερα σε κοινωνικό επίπεδο.
Και αν ποτέ, οδηγηθούμε σε ανάλογες λύσεις, τουλάχιστον η επιλογή αυτή θα εμπεριέχει ως βασικό συστατικό της - αντί ...άλλ' αντ' άλλων...- την ελπίδα για κάτι εντελώς διαφορετικό.

πηγές: Rupert Neate - Peter Krammerer- The Guardian - South China Morning Post