Ο ορισμός του θεού που ακολουθεί, ανήκει στον Jerry Thomas από τις ΗΠΑ, φίλου από τα παλιά. Θεολόγος ( μεταξύ άλλων ) ο Τομ έγραψε το πανέμορφο αυτό κομματάκι σοφίας, "προϊόν" ενδοσκόπησης και αναζήτησης και το ανήρτησε στο facebook ( ανεβάζοντας ταυτόχρονα και τον πήχυ στο μέσο κοινωνικής δικτύωσης )
.Το παραθέτουμε στην αγγλική στην οποία γράφτηκε αλλά και στα ελληνικά.
"God to me is the lip of a waterfall where you can see that moment when the water is weightless, then gone. It is that moment. That's God. That moment has monumental power captured, as the flood roars in your ears, but there, in front of you, time stands still and we float."
"Ο θεός για μένα είναι το χείλος ενός καταρράκτη, εκείνη τη στιγμή που το νερό δεν έχει βάρος και μετά απλά χάνεται. Είναι αυτή η στιγμή. Αυτό είναι ο θεός. Αυτή η στιγμή έχει μνημειώδη ισχύ αιχμαλωτισμένη καθώς η ροή βοά στα αυτιά σου, μπροστά σου και ο χρόνος σταματά και (είναι σα να) επιπλέουμε".
by DK R
Η δεύτερη ιστορία, μέσα από τους φακέλους (g)Lo-Fi(les) - glorious filth - έρχεται από τη δεκαετία του '60. Η συγκεκριμένη δεκαετία φυσικά βρίθει ανάλογων περιστατικών τα οποία άφησαν τη δική τους σφραγίδα στον κόσμο της μουσικής, αλλά όχι μόνο σε αυτόν: πολλοί, όχι μόνον καλλιτέχνες, επηρεάστηκαν από τα έργα και τις ημέρες ανθρώπων χαρισματικών και ταλαντούχων, όπως ήταν η Grace Slick για παράδειγμα.
Άλλη μια μεγάλη αλήθεια που σχετίζεται με την ίδια δεκαετία, είναι το ότι (παρ)ομοίως ταλαντούχοι μουσικοί και καλλιτέχνες διεύρυναν το φάσμα της έκφρασης τους και προχώρησαν - ...with a lil' (σ.σ. extra) help from their friends, έτσι όπως οι Beatles άφησαν να εννοηθεί κάποτε - μπροστά, ενώ
του DK R
Όλα αυτά τα χρόνια, τα περασμένα, είδαν τα μάτια μου πολλά. Κάποια στην πραγματική ζωή - άλλα στον κινηματογράφο. Κάποια απ' αυτά που είδα στην πραγματική ζωή έμειναν χαραγμένα στο νου μου και στην ψυχή μου- αντίστοιχες στιγμές από κινηματογραφικές ταινίες χαράχτηκαν, αποσπασματικά, στη μνήμη μου.
Αλλά ας αφήσουμε τη σκληρή καθημερινότητα μας και ας ταξιδέψουμε παρέα σ' αυτούς τους ωκεανούς της πληροφόρησης στους οποίους όλoι μας, λιγότερο ή περισσότερο, κολυμπούμε εδώ και χρόνια, σ' αυτον τον εικονικό κόσμο του θεάματος που μας προκαλεί με τη δική του αλήθεια, με το αδύνατο που γίνεται δυνατό, με το απίθανο που μετατρέπεται σε
(G)Lo-Fi(les)#1.
Το περιστατικό για το οποίο θα διαβάσετε παρακάτω έχει περίοπτη "θέση" ανάμεσα σε άλλα παρόμοια ή και όχι, στη ζωή του αγαπημένου μας Bon Scott και που συνέβησαν κατά τη διάρκεια του μεγάλου και συναρπαστικού ( για τον ίδιο αλλά και για εκατομμύρια άλλους ) ταξιδιού του προς την κόλαση.
Ζωή σαν τραγούδι και τραγούδια της ζωής, μέσα από τη βιογραφία του Αυστραλού Highway To Hell - The Life & Times Of AC/DC Legend Bon Scott, από τον Clinton Walker ( εκδόσεις Verse Chorus, 2001 ). So..for Those About To Rock...
του Θανάση Αντωνίου
Για τα παιδιά που έφυγαν, αλλά κυρίως, γι’ αυτά που θα φύγουν
Στα μέσα της δεκαετίας του 2000, λίγο μετά τους Ολυμπιακούς Αγώνες, εργάστηκα για ένα μικρό χρονικό διάστημα ως εξωτερικός συνεργάτης σε μια εταιρεία δημοσίων σχέσεων από τις δεκάδες που υπήρχαν στα χλιδάτα βόρεια προάστια της Αθήνας και παρείχαν τυποποιημένες υπηρεσίες δημοσιότητας – κυρίως συγγραφή δελτίων Τύπου και διοργάνωση εκδηλώσεων- στις εμποροβιομηχανικές επιχειρήσεις που επίσης ανθούσαν.
Χωρίς να έχει σχέση η δουλειά μου με τη δική τους,
Περνώντας τις προάλλες από την οδό Μελενίκου στη φοιτητούπολη της Θεσσαλονίκης - εκεί που θα δεις και τις πιο πολλές αφίσες απ' οπουδήποτε αλλού στην πόλη - έπεσε το μάτι μας σ' ένα "ωραίο" που είχε επίσης τοιχοκολληθεί: περίπου 2 εκ. μισθωτοί ( παρά κάτι χιλιάδες ) υπέβαλλαν, λέει, φορολογικές δηλώσεις που όλες μαζί έφθασαν τα 46,8 δις. ευρόπουλα, "ενώ 2.082.396 αφεντικά (εισοδηματίες, βιομήχανοι, έμποροι, ελεύθεροι επαγγελματίες, αγροτοϊδιοκτήτες, κλπ. δήλωσαν
Δεν ξέρουμε κατά πόσο ακριβή είναι τα παραπάνω νούμερα, το θέμα όμως είναι ότι ακρίβεια, φτώχεια, πλούτος, "τράβηγμα", φοροδιαφυγή, δικαιοσύνη και εν τέλει, ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ είναι έννοιες και λέξεις που στην Ελλάδα έχουν αποκτήσει πολλές επί πλέον ερμηνείες, πτυχές, εκδοχές - call it anyway U want it.
Las Vegas...whaa..?
Κυκλοφόρησε το 7ο τεύχος του φανζίν Εντροπία
Ένα χρόνο μετά την τελευταία επίσκεψή του στο αναγνωστικό κοινό, το μουσικό (και όχι μόνο) φανζίν (fanzine) Εντροπία, το παλαιότερο από τα μουσικά φανζίν που ξεκίνησαν τη δεκαετία του 1980, κυκλοφόρησε και πάλι και το νέο τεύχος του, το 7ο.
Στο νέο τεύχος της Εντροπίας, το οποίο ‘τιμά’ την ιστορική επέτειο της συμπλήρωσης 40 χρόνων από την έκρηξη του punk στην Αγγλία, φιλοξενεί
