by DK R
Η δεύτερη ιστορία, μέσα από τους φακέλους (g)Lo-Fi(les) - glorious filth - έρχεται από τη δεκαετία του '60. Η συγκεκριμένη δεκαετία φυσικά βρίθει ανάλογων περιστατικών τα οποία άφησαν τη δική τους σφραγίδα στον κόσμο της μουσικής, αλλά όχι μόνο σε αυτόν: πολλοί, όχι μόνον καλλιτέχνες, επηρεάστηκαν από τα έργα και τις ημέρες ανθρώπων χαρισματικών και ταλαντούχων, όπως ήταν η Grace Slick για παράδειγμα.
Άλλη μια μεγάλη αλήθεια που σχετίζεται με την ίδια δεκαετία, είναι το ότι (παρ)ομοίως ταλαντούχοι μουσικοί και καλλιτέχνες διεύρυναν το φάσμα της έκφρασης τους και προχώρησαν - ...with a lil' (σ.σ. extra) help from their friends, έτσι όπως οι Beatles άφησαν να εννοηθεί κάποτε - μπροστά, ενώ
άλλοι, επίσης ταλαντούχοι αφέθηκαν λίγο παραπάνω απ' ότι τα όρια τους επέτρεπαν και χάθηκαν, πριν ολοκληρώσουν ό,τι είχαν αρχίσει ή απλά βολοδέρνοντας από studio σε studio και από club σε μισοάδειες αρένες, ανοίγοντας συναυλίες άλλων μόνο και μόνο για να επιβιώσουν.
Έτσι, έχουμε ως παρακαταθήκη από αυτές τις δεκαετίες, του '60 και του '70, αυτό το οξύμωρο σχήμα: από τη μια πλευρά, μπάντες που μαζί με τη Μούσα τους πήγαν πολλά βήματα παραπέρα τη δική τους έμπνευση κατά τη διάρκεια αυτής της "ζαριάς" που έριξαν και του ρίσκου που ανέλαβαν, εμπλεκόμενοι σε καλειδοσκοπικού τύπου "ταξίδια", πειραματιζόμενοι με την ίδια τους τη συνείδηση...και από την άλλη πλευρά, αξιόλογους μουσικούς που ενώ είχαν ανάψει την πρώτη "φωτιά", αξιοθαύμαστη και υποσχόμενη, στην πορεία άφησαν τη φωτιά να σβήσει και ακολούθησαν, εκμεταλλεύομενοι απλά το ρεύμα της εποχής, την εύκολη λύση της μετριότητας, με κινητήρια δύναμη τις... αναθυμιάσεις της πρώτης εκείνης φλόγας.
Η Grace Slick και οι Jefferson Airplane ανήκουν περιέργως και στις δυο πλευρές του νομίσματος. Αφού κυkλοφόρησαν υλικό που "έγραψε" για πάντα και ακόμη και σήμερα ξυπνά την "αλλόκοτη" και την ενορατική πλευρά μας ή έτσι νομίζουμε πως συμβαίνει - δεν έχει ιδιαίτερη σημασία αν όντως συμβαίνει, αρκεί αυτό καθαυτό το ακουστικό ερέθισμα - αρκετά χρόνια αργότερα επέστρεψαν με μια αμφιλεγόμενης καλλιτεχνικής αναγκαιότητας ( πέρα βεβαίως από την προσωπική τους ανάγκη για ανανέωση του... συνταξιοδοτικού τους πλάνου ) επανασύνδεση.
Και ενώ απογοήτευσαν τους περισσότερους πιστούς τους θαυμαστές, κέρδισαν περιέργως, την καινούργια γενιά, αποδεικνύοντας πως είτε κυλούσε στις φλέβες τους αρκετό νεανικό αίμα ακόμη ή οι "συνέπειες" από τον αχαλίνωτο πειραματισμό τους προ ετών, "διαρκούσαν" ακόμη εφοδιάζοντας τους με δημιουργική δύναμη τουλάχιστον, ίσως σε άλλο επίπεδο και υπό μια νέα και διαφορετική οπτική γωνία.
Οι παλιοί χίππηδες πάντως ( και δεν ήταν μόνον οι Jefferson Airplane ) βγήκαν κερδισμένοι once mo', οιαδήποτε από τις δυο περιπτώσεις και αν ίσχυσε τελικά.
(-cut-) απόσπασμα από το "Somebody To Love? A Rock and Roll Memoir" των Grace Slick & Andrea Cagan ( εκδόσεις Warner Books, 1998 ). μετ. DK R.
"Μοιάζαμε σαν ένας νταβατζής και μια στριπτιζού ο δυο μας και δε θα μπορούσαμε να είμαστε περισσότερο ενθουσιασμένοι από την πρόσκληση μας στο Λευκό Οίκο του Νίξον, διότι αντίθετα με το άχρωμο και άοσμο πλήθος γύρω μας, εμείς είχαμε την προσωπική μας ατζέντα.
Στις τσέπες μας υπήρχε παραπάνω από αρκετό acid για να "στείλουμε" πολύ κόσμο, αλλά δεν μας ενδιέφερε ο πολύς κόσμος - Ο Ρίτσαρντ Νίξον ήταν ο στόχος μας.
Έχοντας εκπαιδευτεί σε όλο το "τυπικό"( της συμπεριφορας ) ενός επίσημου απογευματινού με τσάϊ στου Φιντς, ήξερα πως δε θα βρισκόμασταν σε μια καθιστική κατάσταση. Θα υπήρχαν, πιθανότατα, δυο πολύ μακρουλά τραπέζια με ένα μεγάλο τσαγερό στο ένα άκρο, ίσως και ένα μεγάλο σκεύος με καφέ δίπλα του και οι καλεσμένοι θα στέκονταν γύρω τους και θα κουβέντιαζαν μεταξύ τους.
Το σχέδιο ήταν να φτάσω με το μακρύ μου ροζ νύχι - ειδικά επιμηκυμένο για εύκολο ρούφηγμα κοκαϊνης - να το γεμίσω με LSD και με μια εντυπωσιακή καλλιτεχνική χειρονομία, να ρίξω το οξύ στο φλιτζάνι του Πονηρού Μαλάκα ( Tricky Dick ήταν το "παρατσούκλι" που κόλλησαν στο Νίξον underground κυκλοι της εποχής ). Αν αποτύγχανα, η Άμπι ήταν η στήριξη μου -το plan B.
Γνωρίζαμε πως δε θα είχαμε την ευχαρίστηση να δούμε το Νίξον να τριπάρει ( το οξύ αργεί λίγο μέχρι να "κλωτσήσει" ), αλλά η ιδέα και μόνο του να γυρνάει μέσα στο Λευκό Οίκο, παραπατώντας εδώ κι εκεί, μιλώντας στους πίνακες, να βλέπει τους τοίχους να λιώνουν ή να σκέφτεται πως μεταμορφώνεται σε μπουλντόγκ, ήταν πραγματικά ακαταμάχητη".
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου