Κωστάκης Καραμανλής: σιγά παιδιά, ο αρχηγός λιάζεται...
plus: Aerosmith on "Permanent Vacation"-video by StevenTylerslover

από το Θανάση Αντωνίου

Στα περίπου 35 χρόνια που παρακολουθώ την πολιτική ζωή του τόπου μου, τα μάτια μου έχουν δει πολλούς τεμπέληδες πολιτικούς.

Γενικά οι πολιτικοί δεν είναι ράθυμοι άνθρωποι, το αντίθετο: δουλεύουν ασταμάτητα, νυχθημερόν θα λέγαμε, για να εξασφαλίσουν την εκλογή ή την επανεκλογή τους. Όταν με το καλό φτάσουν να διαβούν την πόρτα του Κοινοβουλίου, οι περισσότεροι
από αυτούς πέφτουν με τα μούτρα είτε στη νομοθετική δουλειά, για να εξυπηρετήσουν τοπικά συμφέροντα (που θα τους εξασφαλίσουν την επανεκλογή τους), είτε στην κομματική/ κυβερνητική δουλειά προκειμένου να αναρριχηθούν στην κομματική/κυβερνητική πυραμίδα· η αναρρίχηση θα τους προσδώσει φήμη κι αυτή με τη σειρά της θα τους εξασφαλίσει την επανεκλογή τους. Κι όλα αυτά θέλουν τρέξιμο. Φυσικά δεν παύουν να είναι καλοχαιρετάδες και πανηγυρτζήδες, αλλά κι αυτό, μην νομίζετε, τρέξιμο θέλει.

Υπάρχουν όμως και τα τεμπελχανιά, οι γεννημένοι κηφήνες, αυτοί που βλέπουν το Κοινοβούλιο σαν καναπέ ν’ αράξουν το κορμί τους από τα ξενύχτια και τις κραιπάλες και την πολιτική σαν μια παρτίδα τάβλι, που μια την ξεκινάς και μια την αφήνεις, χωρίς ποτέ να χαλάσεις; τη ζαχαρένια σου, γιατί «η ουσία δεν είναι να νικάς αλλά να παίζεις».

Θυμάμαι π.χ. τον Γώργο Κατσιφάρα, τον ομορφάντρα του ΠΑΣΟΚ της πρώτης περιόδου. Αν και είχε τραβήξει κουπί ως βαστάζος στο σόι Παπανδρέου για σχεδόν τρεις δεκαετίες, όταν έγινε πολιτικός, εξαργυρώνοντας την τυφλή αφοσίωσή του στο Παπαδρέϊκο, έσταζε ‘τεμπελίτιδα’. Ο άνθρωπος πήγαινε στο Κοινοβούλιο για να πιει το καφέ και να διαβάσει την εφημερίδα του, να την πέσει σε καμιά αστυνομικίνα της φρουράς και να κάνει την πλάκα του με βουλευτές της συμπολίτευσης και της αντιπολίτευσης. Ακόμα και ως υπουργός, ο άνθρωπος φαινόταν ότι βαριόταν κάθε τι που είχε σχέση με τη δουλειά του. Έχοντας επίγνωση της αχρηστίας του είχε πει εκείνο το υπέροχο: «αν δεν ήταν ο Ανδρέας Παπανδρέου, δεν θα μας ήξερε ούτε ο θυρωρός της πολυκατοικίας μας».

Θυμάμαι τον Μιχάλη Λιάπη, τον ευπατρίδη πολιτικό του Κολωνακίου, που είτε ως υπουργός, είτε ως βουλευτής – συμπολίτευσης ή αντιπολίτευσης είναι αδιάφορο- έβρισκε πάντα μια καλή αφορμή για να λουφάρει. Τα δήθεν ταξίδια του για να επιβλέπει έργα Μεταφορών ανά την Ελλάδα, έχουν μείνει μνημειώδη για το μηδενικό αποτέλεσμα που παρήγαγαν αλλά θρυλικά για την πλάκα που προσέφεραν σε όσους τον ακολουθούσαν, ενώ πέπλο μυστηρίου συνεχίζει να σκεπάζει τα ταξίδια του στη Γερμανία για να επισκεφτεί, τάχα μου, το γιό του που σπούδαζε εκεί.

Θα μπορούσα να προσθέσω πολλούς στη λίστα εκείνων που τάχα μου δούλευαν ως πολιτικοί ενώ στην πραγματικότητα κωλοβαρούσαν μασουλώντας την βουλευτική αποζημίωση: Βουλγαράκης, Τζουμάκας, Κουλούρης, Πιπιλή για να θυμηθούμε μερικούς από αυτούς που κατέστρεψαν την Ελλάδα χωρίς ποτέ να ζητήσουν μια ταπεινή συγγνώμη.

Κανείς τους όμως δεν φτάνει τον Κώστα Καραμανλή.

Είναι ο άνθρωπος που πρέπει να κάνει τις μεγαλύτερες σε διάρκεια διακοπές στην Ελλάδα: για την ακρίβεια ο άνθρωπος είναι σε permanent vacations που λένε και οι Αμερικανοί και απλώς σέρνει με κόπο το σαρκίο του στο Κοινοβούλιο κάθε φορά που έχει μια κρίσιμη ψηφοφορία. Οι κομματικές συνεδριάσεις πρέπει να αποτελούν το μέγα μαρτύριό του- γι΄ αυτό άλλωστε τι αποφεύγει όπως ο διάολος το λιβάνι, ενώ αποφεύγει ακόμα και να διαβάσει τις περίφημες ανά διετία δηλώσεις του- φαντάζομαι πως ούτε καν τις γράφει ο ίδιος Εδώ και μήνες παραθερίζει διαρκώς, συνήθως χωρίς τη γυναίκα του και τα παιδιά τους: μια τριγυρνάει στα νησιά (στην Ίο που είναι η αγαπημένη του). μια ανεβαίνει στην ιδιαίτερη πατρίδα του στα Σέρρας τάχα μου για κάποια γιορτή/μνημόσυνο, πέρασε ένα φεγγάρι μέσα στον Ιούνη από το Costa Navarino στην Πελοπόννησο, τώρα είναι στην Ήπειρο και είναι ακόμα Ιούνης. Θα το πάει έτσι μέχρι τέλη Σεπτεμβρίου ο μπαγάσας… Δεν ξέρω τι να του ευχηθώ.

Για την ακρίβεια δεν ξέρω που είναι λιγότερο επικίνδυνος για τον τόπο μας: πίνοντας τσίπουρα ή ούζα σε μεζεδοπωλεία ή ουζερί στην Ίο ή τη Βούρμπιανη ή σηκώνοντας το χέρι του σε ψηφοφορίες στη Βουλή νομοσχεδίων που αμφιβάλω όχι αν τα διάβασε – εδώ δεν τα διαβάζουν οι εισηγητές- αλλά αν γνωρίζει καν το τίτλο τους.