του Θανάση Αντωνίου
Για τα παιδιά που έφυγαν, αλλά κυρίως, γι’ αυτά που θα φύγουν
Στα μέσα της δεκαετίας του 2000, λίγο μετά τους Ολυμπιακούς Αγώνες, εργάστηκα για ένα μικρό χρονικό διάστημα ως εξωτερικός συνεργάτης σε μια εταιρεία δημοσίων σχέσεων από τις δεκάδες που υπήρχαν στα χλιδάτα βόρεια προάστια της Αθήνας και παρείχαν τυποποιημένες υπηρεσίες δημοσιότητας – κυρίως συγγραφή δελτίων Τύπου και διοργάνωση εκδηλώσεων- στις εμποροβιομηχανικές επιχειρήσεις που επίσης ανθούσαν.
Χωρίς να έχει σχέση η δουλειά μου με τη δική τους,
καθώς εγώ ασχολιόμουν με την έκδοση ενός περιοδικού που απλώς συστεγαζόταν και χρησιμοποιούσε τα γραφεία της εταιρείας, παρατηρούσα τον κόσμο που εργαζόταν τριγύρω μου, καθώς για πρώτη φορά στη ζωή μου έμπαινα στο εσωτερικό μιας εν ενεργεία εταιρείας δημοσίων σχέσεων κατά τη διάρκεια της καθημερινής λειτουργίας της.
Κορίτσια η συντριπτική πλειοψηφία των εργαζομένων και εντυπωσιακά όμορφες οι περισσότερες, είχαν σχεδόν όλες τους περάσει από κάποιο εκπαιδευτικό ίδρυμα του εξωτερικού. Άλλες είχαν τελειώσει εδώ ΤΕΙ ή ΑΕΙ και έφυγαν στη συνέχεια για μεταπτυχιακά, κάποιες είχαν κάνει εδώ δύο χρόνια σε κάποιο κολέγιο – από αυτά της πλάκας που δίνουν δήθεν πτυχίο- και ένα τρίτο χρόνο στο εξωτερικό, ενώ κάποιες που είχαν παράδες από την οικογένειά τους, είχαν φύγει για προπτυχιακά στο εξωτερικό.
Οι περισσότερες είχαν μείνει ένα- δύο χρόνια μετά την αποφοίτησή τους στο εξωτερικό και είχαν δουλέψει σε κορυφαίες εταιρείες όπως η Burson-Marsteller, η Hill & Knowlton, η Brunswick και η Porter Novelli- αμερικάνικες ως επί το πλείστον πολυεθνικές εταιρείες δημοσίων σχέσεων.
Γιατί γύρισαν; Όχι πάντως για τα χρήματα, όχι για την πρόκληση του να δουλεύεις στην Ελλάδα, το «τσααάλεντζ» που έλεγαν κάθε τρεις και λίγο ειρωνικά.
Οι λόγοι ήταν πολύ πιο απλοί: κάποιος γκόμενος που περίμενε (περίμενε;), κάποιος γονιός που δεν άντεχε την απουσία τους, η παραλιακή της Ποσειδώνος που είναι υπέροχη κάθε Σάββατο βράδυ όταν είσαι 25 ετών κι είσαι « φορτωμένος», η αμμουδιά της Χαλκιδικής (που, είπαμε, δεν έχει άλλη σαν αυτή), τα ειδυλλιακά πλακόστρωτα στη χώρα της Σερίφου και το φοβερό ηλιοβασίλεμα στην Οία της Σαντορίνης… Αυτά είναι η Ελλάδα. Αυτά σε κρατάνε ή σε φέρνουν πίσω…
Και ξαφνικά, όλα τα παιδιά έγιναν «προδότες» κατά τον ηθοποιό Κώστα Καζάκο, ο οποίος βέβαια, μάζεψε την κάπως άκομψη πρώτη θέση του περί προδοσίας όσων φεύγουν από την πατρίδα.
Πολύ φοβάμαι ότι μέσα στο σπίτι μου έχω ήδη δύο τέτοιους – εν δυνάμει προς το παρόν- προδότες. Τα παιδιά μου, 14 και 17 ετών δεν βλέπουν τι μπορεί να κάνουν στην Ελλάδα, τα όνειρά τους έχουν ήδη άλλα σκηνικά, άλλο «πρόσημο» που λένε στα κανάλια: κάποιο βορειοευρωπαϊκό ποτάμι που περνάει μέσα από μια πόλη με γοτθικά κτίρια, κάποιο ουρανοξύστη σε μια ηλιόλουστη πόλη της Καλιφόρνιας… Πάντως όχι Ελλάδα.
Το γεγονός ότι τα νέα παιδιά, μεταξύ αυτών και τα δικά μου, σχεδιάζουν ήδη από το Λύκειο το για που και πως θα την κάνουν από τη χώρα μας δεν είναι αποτέλεσμα μόνο της οικονομικής κρίσης, της έλλειψης δηλαδή χρημάτων κι εργασιακής προοπτικής. Είναι περισσότερο αποτέλεσμα της πλήρους απαξίωσης της χώρας, της αναξιοκρατίας που επικρατεί και, φυσικά, της απογοήτευσης που βλέπουν στα πρόσωπα των γονιών τους. Ή της οργής- αυτό βλέπουν τα δικά μου στο πρόσωπό μου.
Το να κρατήσουμε αυτά τα παιδιά εδώ ή, για να είμαστε πιο ρεαλιστές, το να τα φέρουμε πίσω μετά τις προπτυχιακές ή μεταπτυχιακές σπουδές τους που έτσι κι αλλιώς θα κάνουν έξω, είναι τόλμημα πολύ δυσκολότερο από τις μπούρδες της «αξιολόγησης», της «εκταμίευσης», της «ποσοτικής χαλάρωσης» και των «πρωτογενών πλεονασμάτων» με τα οποία επιχειρεί την καθημερινή νάρκωσή μας η υποτιθέμενη «αριστερή» κυβέρνηση.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου