ELVIS: ο ΜακΚάρθι του rock n'roll.  Πως ο Βασιλιάς ζήτησε από το Νίξον να γίνει πράκτορας της δίωξης.

(Once the King, always the King...but that's anotha story, with a mo' "childish" title, like...hm...'Riches,Snitches,Flip-Outs & Bitches'.Huh? -whatdyasie?)

by DK R

watch on video: Elvis & Melvis (JAPAN)+ Bedlam (NJ)

  Αποκαλέστε με αιρετικό ή βλάσφημο, το θέμα είναι όμως πως ο Έλβις που ΠΑΝΤΑ θα λατρεύουμε είναι ο Έλβις on stage και πουθενά αλλού. Ίσως είν' η μοίρα των βασιλέων να τους γυρνάει το μυαλό- θες από το πολύ λιβάνισμα, θες από το 'εγώ' που 'παραφουσκώνει' (όπως θα συνέβαινε και σε κάθε άλλον κοινό θνητό), θες τα σκαμπανεβάσματα της 'βασιλείας', θες η ίντριγκα...θες το ένα, θες το άλλο...
Η ουσία, πέρα από την τρέλα του καθενός που πιάνει ένα μικρόφωνο ή μια κιθάρα, ένα μπάσο ή ένα ζευγάρι μπαγκέτες και (την...) βγαίνει στο δρόμο, είναι μία: rock n' roll = παρανομία, εντός ή εκτός εισαγωγικών.

  - Outlaw shit,man...πως να το κάνουμε. Rock n'roll και νόμος δεν ταιριάζουνε, δεν πάνε μαζί- το ένα βρίσκεται απέναντι απ' το άλλο. Το είπανε οι Clash 'I fought the law', αφού ο Johny Cash είχε βρεθεί στη φυλακή του Folssom, μετά το overdose τoυ Hank Williams και τις ...γκλαμουράτες συλλήψεις των Stones με πρέζα- και ο κατάλογος δεν έχει τέλος,   Θυμάστε τους southern rockers Outlaws ή την παρέα των Willie Nelson & Waylon Jennings ή τον ένα σωρό συγκροτήματα με το λήμμα 'outlaw' στο όνομα τους ή πολύ περισσότερο τα εκατοντάδες τραγούδια ενάντια στην 'έννομη' τάξη;  Πως θα γίνει δηλαδή, θα' ρχονταν τα ήμερα να διώξουν τα άγρια; -

  Και όμως εδώ είναι το παράξενο της ιστορίας, ο "εφευρέτης" του rock n'roll on stage, ο πρωτομάστορας της πρόκλησης, της προβοκατόρικης συμπεριφοράς, ο πρώτος των πρώτων σε ότι αφορά σε ότι αποκαλείται rock 'attitude' και στην αλαζονεία που ανέκαθεν χαρακτήριζε τα αστέρια του είδους, να έχει μείνει στην ιστορία ως ο μεγαλύτερος wannabe ρουφιάνος (Gos bless his soul).
  Δε θα μακρυγορήσουμε- ο Έλβις ήταν το πρώτο λιθάρι πάνω στο οποίο χτίστηκε ό,τι ακολούθησε και ό,τι ονομάστηκε rock.
Η μαγεία του στην ερμηνεία αυτού του μείγματος από blues, gospel, country bluegrass, afrobeat και (made by His Majesty...) rockabilly ήταν, το δίχως άλλο, πρωτόγνωρη, απίστευτη, κορυφαία- αυτό είναι το μόνο σίγουρο και ταυτόχρονα η μία πλευρά της ιστορίας.
Elvis was, is & will B the King. On stage. Εις τους αιώνες των αιώνων.  Ακόμη και στην after comeback εκδοχή του, με όλα τα μπιχλιμπίδια που (και αυτά) στην προσωπικότητα του βασιλιά αποκτούσαν μια παράξενη προκλητική δύναμη και από απλά κοσμήματα και υφάσματα γίνονταν μέρος της έκφρασης που, όχι πολύ αργότερα, θα συνόδευε και θα εμπλούτιζε την περσόνα κάθε αθεόφοβου rocker οιασδήποτε εποχής. Με λίγα λόγια...ναι, ο Elvis όντως ζει.

  Υπάρχει όμως και η άλλη πλευρά η οποία παρουσιάστηκε με αφορμή την ταινία Elvis & Nixon- αυτή του προβληματικού και φοβικού boy from Τennesse που έχασε τη μπάλα-ένας psycho που βρέθηκε με άπειρα φράγκα και που δε μπόρεσε να διαχειριστεί την επιτυχία του στο ελάχιστο.
Αντ' αυτού, υπήρχαν οι διάφοροι παρατρεχάμενοι- ο στρατηγός, ο Jason των δημοσίων σχέσεων, ο τρελογιατρός, τα πιπίνια...όλοι όσοι έφαγαν και ήπιαν στην υγειά του μεγάλου. Ακόμη κι αυτός ο γλίτσας, το λιμοτάγαρο, η παλιολινάτσα, ο Νίxon, αυτή η πουτάνα της πολιτικής βρήκε την ευκαιρία να 'τσιμπήσει' έτσι ή αλλιώς κάτι από τη λάμψη του βασιλιά.

  Και αν πιστέψουμε την ταινία ή μάλλον το σενάριο της που,όπως φαίνεται, βασίζονταν στα γεγονότα, ο Elvis δεν κρατιότανε από το να καταστρέψει το ...rock n'roll έτσι όπως αυτό διαμορφώνονταν χάρη σε αυτόν αλλά και ερήμην του συγχρόνως.
Κομμουνιστές οι Beatles, διαφθορείς οι Stones. αίσχος το Woodstock και πρώτος στόχος προς σύλληψη (ποιοί άλλοι;) οι Grateful Dead, τους οποίους ο Elvis (επίτιμος σερίφης διάφορων χωριών) ονειρεύονταν να 'δέσει', υπό την ιδιότητα του ελεύθερου πράκτορα και ειδικότερα της δίωξης. Ήμαρτον, Κύριε φύλαξε το στόμα μου...βρέθηκε άνθρωπος να τα βάλει με τους Dead και τον Jerry Garcia και ειδικά τότε; Damn! Δεν είναι κρίμα;

  Σε μια αποστροφή του (κατά τη διάρκεια της ταινίας) ο Kevin Spacey υποδυόμενος τον πρόεδρα Νixon επισημαίνει πως "...άνθρωποι σαν τον Elvis, όμορφοι και ταλαντούχοι, 'κερδίζουν χωρίς προσπάθεια, τους έρχονται όλα εύκολα- κατά βάθος όμως είναι αδύναμοι...". Ναι, τάδε έφη ο βασιλιάς των κομπλεξικών ο πρόεδρας του Βιετνάμ και της ναρκο-απαγόρευσης που εξεπλάγην με το ότι ο Έλβις συμμερίζονταν τις απόψεις του.
  Και ο Έλβις got in the building (White House) φορώντας τη γνωστή του μάσκα (ζώνη σαν και των μποξέρ, make up και άπειρα δαχτυλίδια) χάρη στην κορούλα του μαλακοπίτουρα του Νixon, η οποία δε θα το συγχωρούσε στο μπαμπάκα της τον αρχιμακελάρη να μην της φέρει σπίτι αυτόγραφο του P-Elvis. Είπαμε, το μουνί σέρνει καράβι κι ας είναι και της κόρης (του).

  Τεσπα...αποδείχθηκε, από μια άλλη οπτική γωνία πως ο καημένος ο Elvis με το θεόσταλτο ταλέντο, λαικό παιδί στην ψυχή, διόλου ρατσιστής και συμπαθής νότιος αλητάκος, δε μπόρεσε να διαχειριστεί το τσίρκο που στήθηκε γύρω του.
Το πλέον απογοητευτικό δε, είναι πως ο βασιλιάς πέρασε στην ιστορία ο ως ο πρώτος ρόκερ που την 'πάτησε' από τα...ναρκωτικά τη στιγμή που ο άνθρωπος ήταν απέναντι στη ναρκο-κουλτούρα των hippies αλλά πραγματικό θύμα των φαρμάκων και των γιατρών. Κάτι σαν ιλουστρασιόν 'ομονοιακός' δηλαδή-ξέρετε...σαν κι αυτά τα παιδιά που η 'κοινή γνώμη' αποκαλεί και περιγράφει ως 'πρεζάκια' αλλά ελάχιστοι γνωρίζουν πως αυτά τα άτομα πρώτα τρέχουν στο γιατρό για τα χάπια τους και μετά θα ψαχτούν και για καμιά 'ψιλή' της συμφοράς- σαβούρα δηλαδή, όμως αν έχεις φάει μια καρτέλα 'μπούμπλε' τότε την ακούς ακόμη και με γύψο ή μπεμπελάκ...

  Poor Elvis- ακόμη και οι βασιλιάδες 'βρίσκουν' πεζοδρόμιο (ΚΑΙ από τις ντάγκλες...). Συγχωρεμένος όμως -αλίμονο! Τα μεγάλα λάθη γίνονται από περίεργους μεγάλους ανθρώπους, ενίοτε τεράστιους καλλιτέχνες και από τραγικές και μεγαλειώδεις στιγμές που στιγμάτισαν τις δικές τους ζωές, φωτίζοντας, κατά την αποχαιρετιστήρια 'παράσταση' τους, τις δικές μας.
 Ας θυμηθούμε απλά πως μορφές όπως οι Mozart, o Gram Parsons, o Jimi Hendrix, o Jim Morisson, οι τρεις keyboardίστες των Grateful Dead, ο Jerry Garcia, η Janis Joplin, ο John Lennon, ο Παύλος Σιδηρόπουλος, ο Tony Bourdain, ο Andrew 'Heath' Ledger, o Prince, η Amy Winehouse, - μεταξύ άπειρων άλλων- ήταν άνθρωποι που έφεραν από κάποια στιγμή και μετά, αυτό το δυσανάλογα δυσβάσταχτο βάρος που κάποιους συνθλίβει τάχιστα, σε χρόνο dt και άλλους καταστρέφει σταδιακά.
  Το (διαταραγμένο και πολυδιάστατα δημιουργικό)πνεύμα σου, Βασιλιά μου, θα κυκλοφορεί πάντα στην ψυχή και στην καρδιά των αληθινών (woo'r)-alkers.

Aλήθειες pt. XIV         Young Vs Old...  
*plus; 'Smells Like Teen Spirit' by NIRVANA

  "Όσο είσαι νέος ξεχωρίζεις αμέσως το σωστό απ' το λάθος- όσο μεγαλώνουμε...κακοί και καλοί μπερδεύονται ολοένα και περισσότερο..."
                     'Ρενέ Μάθις', "συνταξιούχος" πράκτορας της MI6 στο 'Quantum of Solace'.

UNLV student Daniel Tafoya with a desert turquoise 1962 Dodge D100 during the 20th anniversary of the Viva Las Vegas Rockabilly Weekend at The Orleans hotel-casino on Saturday, April 15, 2017, in Las Vegas. Benjamin Hager Las Vegas Review-Journal @benjaminhphoto

  Που να φανταστεί κανείς πως σε μια ταινία που έχουμε σχεδόν ξεχάσει κρύβεται αυτή η ...αλήθεια. Πιθανότατα, την πρώτη φορά που åαρακολουθήσαμε την ταινία δε δώσαμε την απαιτούμενη προσοχή σε αυτήν την 'άποψη' που σήμερα μας φαίνεται τόσο, μα τόσο λογική.  Αυταπόδεικτη; Ακριβώς...έπρεπε να περάσουν τα χρόνια για να ανακαλύψουμε πως άλλα δυο ρητά, το 'στερνή μου γνώση...' και το 'ο νέος είναι ωραίος...' είναι περίπου---παραπλανητικά.
  Το πρώτο, γιατί στη συγκεκριμένη περίπτωση απλά δεν ισχύει και το δεύτερο θα μπορούσε να έχει συνέχεια-κάτι σαν τελικό συμπέρασμα: "...ο νέος είν' ωραίος αλλά ο παλιός είναι αλλιώς- ναι...ΌΜΩΣ ο νέος στο τέλος έχει πάντα δίκιο".
  Κάτι σαν το "...ο πελάτης έχει πάντα δίκιο, αλλά στο τέλος γίνεται αυτό που λέει ο μπάρμαν" που διαβάζει κανείς σε -σατιρικό πέρα για πέρα- 'πινακάκι' αναρτημένο σε ράφι του Old Fisherman...κάπου ανάμεσα στα ιρλανδέζικα και στα μπέρμπον.

  Yes dude...έπρεπε να περάσει τόσος καιρός, ένας ακόμη James Bond και πολλά μπαρ για να δικαιωθείς.

pics'credtit; @benjaminphoto

(posted; Las Vegas Review-Journal April 18, 2017)

https://www.reviewjournal.com

Ελλάδα, η χώρα των σοφών (...του καφενέ...)
plus: HIP HOP ATTACK with Eshos, Mc Lyte + 'Ζουν ανάμεσα μας'

 by DK R
  Όχι πως δε συμβαίνει σε άλλες χώρες- αλίμονο. Όποιος έχει ζήσει στη Γαλλία, για παράδειγμα ή στη Βρετανία δε μπορεί να μην έχει πέσει πάνω σε έντονες συζητήσεις- σε debate που στήνονται αυθόρμητα, σχεδόν καθημερινά στα bistrot και στις pub αντίστοιχα ή στα deli, στις πιτσαρίες και στα liquor stores στις ΗΠΑ.
  Σε αυτά τα σημεία στήνονται οι 'συνελεύσεις' της γειτονιάς, σύντομες (καθόλα δημοκρατικές εννοείται)"συνεδριάσεις" των μικρών κοινοτήτων (community), όπου συνήθως κυριαρχεί (στο τέλος της συζήτησης) η κυρίαρχη προσωπικότητα της ομήγυρης- ο 'σοφός' της παρέας που έχει κατορθώσει να επιβάλει την ...άποψη του.
  Και αφού κάποια στιγμή, eventualy που λένε, σημάνει το τέλος της συνεδρίασης, άπαντες θα αποχωρήσουν έχοντας, συνειδητά, ασυνείδητα ή υποσυνείδητα, πάρει μαζί τους αυτήν τη άποψη, την οποία και θα μεταφέρουν, σε παραλλαγές ή αυτούσια, στα σπίτια τους ή στις άαααλλες παρέες τους και έτσι ακόμη περισσότεροι θα 'μοιραστούν' αυτό το 'κομμάτι' ακατέργαστης σοφίας. Κάπως έτσι άραγε δε διαμορφώνεται και η κοινή γνώμη- σε ένα σημαντικό βαθμό έστω;;;

 

  Η Ελλάδα λοιπόν πρέπει να βρίσκεται στη κορυφή αυτής της 'παραγωγής' σοφών της γειτονιάς ή του καφενείου. Εκεί θα ακούσεις τα πάντα- από εγχώρια και διεθνή πολιτική και οικονομία έως ποδόσφαιρο, συνωμοσιολογία, ποιός γάμησε ποιόν ή ποιά, ποιός έπαθε τι και πως, ποιοί μας κυβερνούν μυστικά και ποιοί θα γίνουν πλούσιοι (και το κυριότερο, πως...) και πολλά πολλά άλλα. Οι σοφοί είναι πολλοί- ξερόλες που κατέχουν όλη τη γνώση του σύμπαντος συγκεντρωμένη στην ανεμοδαρμένη γκλάβα τους και που έχουν ζήσει τα πάντα- και αν δεν έχει συμβεί αυτό το τελευταίο, τότε θα γνωρίζουν καλά κάποιον που τα έχει ζήσει αυτός, οπότε...το ίδιο κάνει.

  Το βασίλειο της ασημαντότητας της μεταφοράς και της διασποράς "ειδήσεων" και ιστορικών "ντοκουμέντων" δηλαδή- ο θρίαμβος της μετριότητας και ο αγώνας για τη διατήρηση της, μην τυχόν και βουλιάξουμε όλοι μαζί.

  Συμπαθητικά πράγματα μερικές φορές, εντελώς εκνευριστικά κάποιες άλλες- εξαρτάται βέβαια και από τη συλλογική και ατομική 'διάθεση αλλά και από το χρόνο στον οποίο γίνεται η συζήτηση από την οποία θα αναδυθεί η σοφία και το τελικό συμπέρασμα, καθώς μια γιορτή ας πούμε ή απλά ένας τσιπουρομεζές που έχει 'απλωθεί' και η παρέα έχει μεγαλώσει είναι το κατάλληλο έδαφος για να ξεδιπλωθεί η προαναφερθείσα σοφία και να εκτονωθούν εντάσεις προσωπικού χαρακτήρα αλλά και συλλογικές και να επιτευχθεί η 'αποφόρτιση' των συμμετεχόντων.

   Πολλά καφενεία έχει η Ελλάδα- κάποιες γειτονιές λες και δεν έχουν άλλα μαγαζιά και αν προσθέσουμε και τα 24ωρα μαγαζάκια που έχουν γεμίσει τον τόπο ή όσα παλαιού τύπου μπακάλικα απέμειναν- άλλους τόσους σοφούς υπολογίστε.
  Είναι πραγματικά απορίας άξιο γιατί ο Γιωργάκης (ο Παπ)τότε, είχε 'φαγωθεί' να συγκροτήσει εκείνο το περιβόητο συμβούλιο σοφών και έψαχνε, ο αθεόφοβος (και θεομπαίχτης σα το μπαμπά του το συγχωρεμένο), σε ολόκληρο τον κόσμο...λες και η χώρα στερείται σοφών.blockquote>Αλλά τι να περιμένεις από έναν αμερικανοθρεμένο ...Γιωργάκη;;; Χα....

pics'credit: Αργολικές Ειδήσεις

Βύρωνας Κριτζάς: "Οι ωραίοι έχουν χρέη"
*plus:video clips με Πρωτοψάλτη, Active Member, Αγγελάκα, Lost Bodies, Τζιμάκο Πανούση, Μητροπάνο

Όταν παρουσιάστηκα στο Κέντρο Εκπαίδευσης Νεοσυλλέκτων, τον Γενάρη του 1991, τρία τραγούδια δονούσαν την ατμόσφαιρα του στρατοπέδου στην Κόρινθο κι έκαναν τη θητεία ακόμα πιο δύσκολη απ’ ό,τι ήταν: «Εσύ τι λες» με την Άντζελα Δημητρίου, που είχα ξανακούσει, και δύο άσματα άγνωστα σε μένα τότε, το «Δε σ’ αλλάζω» με τον Αντύπα και το πιο «ποιοτικό», αλλά εξίσου βαρετό, «Λάθος εποχή» με τον Πέτρο Γαϊτάνο. Πέρασαν μέρες μέχρι να βρω φαντάρο να ακούει Τρύπες ή Nick Cave και βδομάδες για να συναντήσω κάποιον που ’χε δει τους Wipers στο Club 22. Εκείνη τη χρονιά, ο Βύρωνας Κριτζάς ήταν τεσσάρων ετών.

Plaulist 45 τραγουδιών
Ο δημοσιογράφος Βύρωνας Κριτζάς είχε μια απλή ιδέα: να επιλέξει μερικά ελληνικά τραγούδια τα οποία, με τον τρόπο τους και τον λόγο τους το καθένα, αντανακλούν την πορεία που ακολούθησε η πατρίδα μας κατά τη διάρκεια της ζωής του, δηλαδή από τότε που άρχισε να αντιλαμβάνεται τη μουσική και τα τραγούδια, το 1990, μέχρι πέρυσι που ο ίδιος συμπλήρωσε 30 χρόνια ζωής.

Στη συνέχεια ο συγγραφέας, που πρωτοεμφανίστηκε με το βιβλίο Bob Dylan, 100 τραγούδια (Πατάκης, 2016), έγραψε ένα μικρό κείμενο για κάθε ένα από τα 45 τραγούδια της λίστας του. Δεν πρόκειται για αιτιολόγηση της επιλογής, αν κι αυτή παρεισφρέει ακούσια σε κάποιες περιπτώσεις. Δεν πρόκειται για χρονικό του τραγουδιού, αν και τα απαραίτητα «βιογραφικά» στοιχεία δίνονται και με το παραπάνω για το κάθε ένα. Περισσότερο πρόκειται για ένα βιωματικό σχόλιο, χαριτωμένο, ανάλαφρο και νεανικό, που συνδέει τον ίδιο (κι από κάποια στιγμή την παρέα του και τη γενιά του) με το τραγούδι και το τραγούδι με την κοινωνία και την εποχή μέσα στην οποία ακούστηκε.

Τα 45 τραγούδια που επέλεξε ο συγγραφέας καλύπτουν ευρύ φάσμα της ελληνικής δισκογραφίας, από μπουζουκοτράγουδα της συμφοράς όπως «Το αδύνατο σημείο μου» (1992) με την Άντζυ Σαμίου, μέχρι λαϊκό, έντεχνο, ελληνικό ροκ, ηλεκτρονική μουσική, χιπ χοπ, ενώ υπάρχουν και ορισμένα ενδιαφέροντα δείγματα από τη μουσική του «αύριο», ειδικά όσο πλησιάζουμε το 2017.

Σε όποιον αρέσει
  Όντας παιδί του βρετανικού punk και του αμερικανικού hard core, δεν έχω ιδιαίτερη σχέση με τις επιλογές του Κριτζά· ορισμένα από τα τραγούδια που κατά την άποψή του καθρεφτίζουν την Ελλάδα δεν τα γνώριζα καν, λιγοστούς από τους ανθολογούμενους συνθέτες/τραγουδιστές/μουσικούς έχω δει να παίζουν ζωντανά κι ελάχιστους έχω πληρώσει για να αγοράσω δίσκο τους.

Βύρωνας Κριτζάς

  Αν εξαιρέσω τους Στέρεο Νόβα με το «Ταξίδι της φάλαινας» (1993), τον Τζιμάκο με τον «Νεοέλληνα» (1993), τους Active Member με το «Άκου, μάνα» (1994), τα Ημισκούμπρια με τον «Κύρη του σπιτιού» (1997), τον Θανάση Παπακωνσταντίνου με τον «Πεχλιβάνη» (2000), τους Raining Pleasure με το «Fake» (2001), τους Lost Bodies με το «Αρκετά» (2002), τον Γιάννη Αγγελάκα με το «Σιγά μην κλάψω» (2005) και την Another Dyke με το «Gender» (2015), οι υπόλοιποι μου είναι αδιάφοροι μουσικά.

  Αντίθετα, ο Βύρωνας Κριτζάς αντιμετωπίζει όλα τα τραγούδια ισότιμα, με την έννοια πως θεωρεί ότι, στ’ αλήθεια, το κάθε ένα από αυτά μεταφέρει ψήγματα της Ελλάδας των τριών δεκαετιών που διατρέχει. Αυτό που πραγματικά επιθυμεί είναι να μιλήσει για τις ζωές που έζησε ο ίδιος μέσα από αυτά, για το πέρασμά του από την παιδική στην εφηβική κι από εκεί στη νεανική του ηλικία και, αργότερα, στην ενήλικη ζωή. Στην περίπτωσή του, οι μουσικές και οι στίχοι λειτουργούν ως αφορμές για 45 μικρά χρονο/μουσικογραφήματα με επίκεντρο τον ίδιο.

  Ο νεαρός συγγραφέας γράφει «δημοσιογραφικά» και χρησιμοποιεί έξυπνα τρικ για να κρατήσει τον αναγνώστη του κοντά στο τραγούδι και τη χρονιά που αυτό αντιπροσωπεύει, ενώ δεν αποφεύγει να θίξει ζητήματα όπως η οικογένεια, η φιλία, το σεξ, η παιδεία, η πολιτική – η τελευταία έχει πολύ περισσότερη θέση στο κείμενό του απ’ όσο φαντάζεστε. Κάτι που, εκ προοιμίου, βρίσκω θετικό.

Όχι άλλο Μητροπάνο
  Υπάρχουν ορισμένες παρατηρήσεις του Βύρωνα Κριτζά που μου φάνηκαν εξαιρετικά οξυδερκείς, ειδικά αυτές που τα βάζουν με τα ιερά τέρατα του ελληνικού τραγουδιού, καθώς και άλλες που, για όλους εμάς που δεν παρακολουθήσαμε με πάθος τα τεκταινόμενα, έχουν κυρίως ιστορικό ενδιαφέρον. Για παράδειγμα, το «Ρόζα» (1996), ένα γνωστό λαϊκό τραγούδι, φτιαγμένο από τρεις συνεπείς αριστερούς καλλιτέχνες (Αλκαίος-Μικρούτσικος-Μητροπάνος), αποπνέει τόσο ΠΑΣΟΚισμό και σημιτική καθαρότητα που, πραγματικά, σήμερα ακούγεται σχεδόν ανυπόφορο. Ο ίδιος ο Κριτζάς θεωρεί ότι το τραγούδι αυτό εκφράζει «την παθογένεια μιας κοινωνίας η οποία δεν ζητούσε τίποτα παραπάνω από ρυθμούς 9/8 για να εκτονώνει λεβέντικα τον νταλκά της».

  Εξίσου εύστοχη (και θαρραλέα) βρήκα την κριτική του για το «Διθέσιο» (1997), φτιαγμένο κι αυτό από τρεις κορυφαίους δημιουργούς (Νικολακοπούλου-Αντύπας-Πρωτοψάλτη), τραγούδι το οποίο είναι επιτηδευμένα υπερβολικό, στιχουργικά ασυνάρτητο και λαϊκότροπο ταυτόχρονα («αστικό νταλκά της μεγαλούπολης» το αποκαλεί ο Κριτζάς), τεκμήριο μιας βαριάς τεχνοτροπίας απολύτως όμως ταιριαστής, όπως φαίνεται, με την εποχή της ευδαιμονίας των δανεικών, των χρεωμένων Ολυμπιακών, των «νταβατζήδων», των βραζιλιάνικων σίριαλ και της εισόδου στην ΟΝΕ. Σημίτης κι εδώ, δυστυχώς…

  Τα 45 τραγούδια υπάρχουν μονταρισμένα το ένα μετά το άλλο στο κανάλι του συγγραφέα στο You Tube και σας προτείνω να διαβάσετε το βιβλίο ακούγοντάς τα. Πολλά όμορφα σκίτσα του Αχιλλέα Ραζή συνοδεύουν το κείμενο.

Τέλος, μπορείτε να διαβάσετε την παρουσίαση του Στυλιανού Τζιρίτα για το βιβλίο του Βύρωνα Κριτζά Bob Dylan, 100 τραγούδια εδώ.
                                                 Θανάσης Αντωνίου      από το diastixo.gr

Οι ωραίοι έχουν χρέη και 44 ακόμα τραγούδια που καθρεφτίζουν την Ελλάδα από το 1990 έως το 2017
Βύρωνας Κριτζάς
εικονογράφηση: Αχιλλέας Ραζής
Εκδόσεις Πατάκη

ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ...ΤΩΡΑ στις οθόνες σας- προσεχώς στη ζωή σας.
-Οι Τεχ.Ν/ες* πιάνουν σύντομα "δουλειά".
-plus: ΑHS' 8 Official Trailers + Eddie Floyd on 'Knock On Wood' (original)

by DK R
  Ζούμε σε παράξενους καιρούς- δε χωράει αμφιβολία. Αυτό δεν είναι είδηση. Η είδηση, με την έννοια του 'νέου', μας περιμένει 'στη γωνία' κάθε μέρα που περνά, καθώς η εξέλιξη τόσο της τεχνολογίας, όσο και του είδους μας κρύβει εκπλήξεις που δεν τις παίρνουμε...είδηση- το κρυφό έγινε ορατό σε όλους και το φανερό και "αποκαλυπτικό" αλλάζει μορφή και ξεγελά ακόμη και τον πιο υποψιασμένο συνομωσιολόγο.
  Η εικόνα των πραγμάτων και η ουσία τους ίσως για πρώτη φορά έρχονται σε τόσο κραυγαλέα αντίφαση/αντίθεση- το κινητό τηλέφωνο τείνει να γίνει ο καλύτερος φίλος του ανθρώπου, οι κοινωνίες έχουν εγκλωβιστεί σε "λύσεις" του τύπου 'ο λιγότερο ένοχος ή ο περισσότερο αθώος' και η Αλληλεγγύη έχει γίνει 'βαρύ' χαρτί στο χρηματιστήριο στα χέρια των πιο αδίστακτων μονοφαγάδων.

Holy sh...wood! ('Murph' says it all...once mo')
  Αλλά δεν είμαστε οι πρώτοι που σκεφτήκαμε τα παραπάνω (και πολλά ακόμη). Πολύ περισσότερο δε, δεν είμαστε οι πρώτοι που εκθέτουμε τον προβληματισμό μας για την τρελή πορεία αυτού του κόσμου. Το Hollywood (αυτό το 'χουμε ξαναπεί) αποτελεί μια πρώτης τάξης, αξιόπιστη πηγή πληροφόρησης (και παραπληροφόρησης κατά περίσταση...) για τα όσα συμβαίνουν πίσω από πόρτες ερμητικά κλειστές, σε εργαστήρια και σε αίθουσες συνεδριάσεων των 'ελίτ' αυτού του πλανήτη. Όχι μόνον τα τελευταία χρόνια, η κινηματογραφική βιομηχανία φροντίζει να τροφοδοτεί το κοινό με αποκαλύψεις, φουτουριστικές θεωρίες, σενάρια που μοιάζουν ολοένα περισσότερο μεταξύ τους και λιγότερο απίθανα και ας έρχονται- όπως συχνά 'προστάζει' η πλοκή- από ένα μέλλον μακρινό και (φαινομενικά) αδύνατο να υπάρξει/συμβεί.

  Εννοείται πως κυκλοφορεί πολλή σαβούρα αλλά αν ψάξει κανείς προσεκτικά θα ανακαλύψει τους δίαυλους εκείνους που θα το συνδέσουν με το τι συμβαίνει και προς τα που κινούμαστε όλοι μαζί, χεράκι χεράκι, θαρρείς, πιασμένοι και με τα περιθώρια διαφοροποίησης και αντίστασης ενάντια σε ό,τι κάποιοι άλλοι αποφασίζουν- για το ...καλό μας- να στενεύουν και να στερεύουν.

>

  Ζούμε καιρούς Αποκάλυψης; -Και αν ναι, ποιάς αποκάλυψης; Του Ιωάννη, του Γεωργίου, του Ιεζεκιήλ, του Νέγκαν κ.ο.κ.???- Η απάντηση μοιάζει να είναι καταφατική, βάσει των όσων θίξαμε στον πρόλογο. Αλλά εμείς δεν είμαστε παρά απλοί διαχειριστές. Και μάλιστα, του Χάους- ενός χάους που κερδίζει έδαφος συνεχώς.
  Γι αυτό θα σας συνιστούσαμε, αντί περαιτέρω ανάλυσης, να δείτε το νέο(παρ)'ορμητικό' αριστούργημα τoυ Ryan Murphy, τον 8ο κύκλο του American Horror Story υπό τον (υπο)τίτλο Apocalypse.
  Και καθώς το οργιαστικό και μεθυστικό Apocalypse (με τις συμμετοχές των Joan Collins, Stevie Nicks και Emma Roberts μεταξύ άλλων) μόλις ξεκίνησε (σχεδόν) θα μπορούσατε να 'κατεβάσετε' παλαιότερους κύκλους για να συνδεθείτε 'στενότερα' με τον κόσμο των Murphy και Falchuck και να μπείτε στο (εξ αρχής) τριπάκι τους- αν πάλι σας πέφτουν πολλοί επτά κύκλοι (και εδώ που τα λέμε είναι κομματάκι too much, όλοι με τη μία) κάντε έναν (ευχάριστο) "κόπο" και δείτε έστω το Hotel για να μπείτε στο νόημα τάχιστα.
  Άλλωστε, ακόμη και να μην συμφωνήσετε απόλυτα με τους συγγραφείς και δημιουργούς, δεν έχετε παρά να κερδίσετε κάποιες ώρες μεστής κινηματογραφικής τέχνης και συγχρόνως μερικές από τις πλέον εμπνευσμένες επιλογές σε επίπεδο καστ (Cathy Bates, Sarah Paulson, Evan Peters, Lady Gaga, Angella Basset, Emma Roberts και δε συμμαζεύεται...), ορισμένες από τις οποίες είναι ότι καλύτερο μπορείτε να απολαύσετε στις οθόνες σας αυτό το διάστημα.
 May the Forces B with U
  Με δυο λόγια (και για να μην ξεφύγουμε από τον αρχικό μας 'προορισμό') το Apocalypse δε διστάζει να "δηλώσει" σχεδόν ευθέως, πως αυτά που ο κόσμος γνώρισε ως επιστήμη/τεχνολογία, μαγεία, θρησκεία και πολιτική, δεν είναι παρά συγκοινωνούντα δοχεία της ίδιας 'δεξαμενής' δυνάμεων της φύσης και του σύμπαντος- δυνάμεις που προκειμένου να ελεγχθούν και να κρατηθούν έως την Ύστατη Κρίση αυτής της γωνιάς αυτού του γαλαξία (ή αυτού του παράλληλου σύμπαντος), απαιτούν 'ταμπέλες'- διαφορετικά ο κόσμος μας θα ήταν απλά πολύ, μα πάρα πολύ...αλλιώτικος.
  Και οι δυνάμεις αυτές, αν βρίσκονταν ταυτόχρονα στο ίδιο 'δοχείο', απλά θα μετατρέπονταν σε κάτι ανεξέλεγκτα...ανεξέλεγκτο και πιθανότατα να μη φτάναμε καν ως το σημείο στο οποίο βρισκόμαστε σήμερα. Αλλά ταυτόχρονα είναι δυνάμεις που ο άνθρωπος, ως είδος, μπορεί να (δια)χειριστεί. Έτσι ή αλλιώς. Καλώς ή κακώς.

Cyborg Weyland 0234-6 (pic: Flickr)

  Ίσως να είμαστε οπαδοί του Murphy και της sci-fi και να τα παραλέμε, ίσως σκεφτείτε, αλλά η αλήθεια είναι πως η συγκεκριμένη σειρά δεν αποτέλεσε παρά ένα ακόμη ερέθισμα για να αναρωτηθούμε πόσο κοντά βρισκόμαστε σε όσα θεωρούσαμε ως (...επιστημονική) φαντασία- όπως περίπου η γιαγιά μου αδυνατούσε να πιστέψει πως ο άνθρωπος πάτησε στο φεγγάρι και γελούσε μέχρι δακρύων κάθε φορά που της το ανέφερα.

  Ο κόσμος μας πάντως μοιάζει σχεδόν "παγιδευμένος" και ίσως να είναι έτσι στ' αλήθεια και πιθανότατα ένα 'μπαμ' να φαίνεται όχι μόνον αναπόφευκτο αλλά και λύση σε μια πορεία που γεννά ερωτηματκά και προκαλεί τους πάντες και τα πάντα σε μια 'μάχη'. Με ποόν ή ποιάν ή ποιούς ή τι άραγε;

A...I. (...will B witcha soon...)
  Και μ' αυτά και μ' αυτά, δε φαίνεται να είναι μακριά η μέρα που οι γονείς θα αναρωτηθούν μήπως οι καλύτερες παρέες για τα παιδιά τους θα ήταν οι Τεχνητές Νοημοσύνες- αυτό που κάποτε αποκαλούσαμε ρομπότ...- καθώς το 'πάντρεμα' ανθρώπου και μηχανής προβλέπει (στα "χαρτιά" έστω...) αυστηρούς ηθικούς κώδικες.

 Δε βλέπετε πως ήδη διαφημίζεται η είσοδος των Τεχ.Ν/ών. στα smartphones και στην οδήγηση φορτηγών αυτοκινήτων; Η τεχνολογία κυριολεκτικά ΔΕΝ ΚΡΑΤΙΕΤΑΙ και ότι ίσως φυλάσσονταν για αργότερα, σήμερα είναι έτοιμο για μαζική διάθεση. Για να μη πούμε πως δεν αποκλείεται, πολύ σύντομα, να ευχηθούμε και μεις οι ίδιοι να μπορούσαμε να γίνουμε cyborg και για πάντα υγιείς ή να είχαμε τη δυνατότητα (τα φράγκα δηλαδή...) να δοκιμάσουμε να κάνουμε upload τον εγκέφαλο μας σε κάποιο υπολογιστή. Κάποιοι ήδη έχουν πάρει σειρά- μόνο που το uploading πρέπει να γίνει τη στιγμή του θανάτου. Κουφό, έ;

  ΥΓ. Κάποτε ο κόσμος χέζονταν με επιδημίες τύπου 'ιού των τρελών αγελάδων' ή τον αντίστοιχο ιό HIV που οδηγούσε σε AIDS και με τον καρκίνο...Τώρα, όλα αυτά ελέγχονται ολοένα και περισσότερο...Σήμερα, οι 50άρηδες που μοιάζουν με τους αλλοτινούς 40άρηδες- των '70s για παράδειγμα, "πέφτουν" σαν τις μύγες από...ανακοπή καρδιάς, που συμβαίνει σε πολλούς, χωρίς την παραμικρή προειδοποίηση ή σύμπτωμα, γι αυτό και ονομάστηκε από συγκεκριμένο ερευνητικό ινστιτούτο, ως σύνδρομο της "σπασμένης καρδιάς"!
  Αυτή και αν είναι επιδημία! Απρόβλεπτο το γεγονός, καθώς τα ιστορικά πολλών 'θυμάτων' δεν έχουν κάτι το επιβαρυντικό- ίσα ίσα που πολλοί είναι σχεδόν πρότυπα υγείας, φυσικής κατάστασης, ακόμη και επαγγελματικής και κοινωνικής επιτυχίας.
  Fuckin scary or not? Σα να 'κατεβάζει' κάποιος το διακόπτη. Shiiiiiit...Χτυπήστε ξύλο. Διάολε...

*Tεχνητές Νοημοσύνες

   (picscredit: Lifehack - Flickr)

'Oλοι ίσοι και διαφορετικοί. Αλλά όλοι κινδυνεύουμε σ' αυτή τη χώρα_______________*plus: CROCODILE TEARS LIVE @Atlanta

  Την επόμενη ημέρα από εκείνη που έχασε τη ζωή του ο Ζακ Κωστόπουλος στο περιστατικό έξω από το κοσμηματοπωλείο στο κέντρο της Αθήνας, ένας αλλοδαπός εργάτης 40 ετών έχασε τη ζωή του στην Άνδρο όταν έπεσε από ύψος 8 μέτρων στο κενό, κατά τη διάρκεια εργασιών που πραγματοποιούσε σε καπνοδόχο οικοδομής. Ο ιδιοκτήτης της οικίας όπου τελούνταν οι εργασίες συνελήφθη και διενεργείται προανάκριση.

  Μια εβδομάδα πριν τον θάνατο του νεαρού οροθετικού, δύο παιδάκια τραυματίστηκαν σε δημοτικό σχολείο της Θεσσαλονίκης όταν αποκολλήθηκε από την οροφή της τάξης τους ο ανεμιστήρας κι έπεσε στα κεφαλάκια τους. Τα παιδάκια μεταφέρθηκαν στα νοσοκομεία, τη γλύτωσαν ευτυχώς, έγινε μήνυση κατά παντός υπευθύνου από τους γονείς τους και η υπόθεση έχει πάρει το δρόμο της (για το πουθενά).

  Μια εβδομάδα πριν το τραγικό περιστατικό στην Γλάδστωνος, ακρωτηριάστηκε το χέρι εργαζόμενου που είχε σφηνωθεί σε μηχάνημα κοπής, σε εργαστήριο παραγωγής άρτου στα Σταυράκια Ηρακλείου και χρειάστηκε η συνδρομή της ΕΜΑΚ για τον απεγκλωβισμό του. Κι εκεί διενεργείται προανάκριση (λέμε τώρα…).

  Στις 18 Σεπτεμβρίου στο Αγρίνιο μια κοπέλα είδε το χάρο με τα μάτια της όταν καρφώθηκε στο πρόσωπό της φωτοβολίδα που κανένας δεν ξέρει από πού ήρθε και ποιος την εκτόξευσε κατά τη διάρκεια μιας διαδήλωσης. Η κοπέλα καθόταν σε παγκάκι, κατά το διάλλειμα από το φροντιστήριό της και παρακολουθούσε τη διαδήλωση. Η κοπέλα υποβάλλεται σε συνεχείς επεμβάσεις, η αστυνομία ψάχνει τους δράστες.

  Τέλος, γιατί δεν έχει νόημα η απλή παράθεση τραγικών γεγονότων που μαρτυρούν την απουσία πολιτικών ασφάλειας σε αυτό τον τόπο, στις 13 Σεπτεμβρίου πέθανε μέσα στο παζάρι του Βελεστίνου ένας 44χρονος υπαξιωματικός του ελληνικού στρατού από έμφραγμα, αβοήθητος καθώς το ασθενοφόρο που καλέστηκε από το Κέντρο Υγείας του Βελεστίνου δεν έφτασε ποτέ λόγω έλλειψης οδηγού. Κλήθηκε δεύτερο από το Βόλο που έφτασε καθυστερημένο, μετά το θάνατο του αρχιλοχία. Η ΠΟΕΔΗΝ εξέδωσε ανακοίνωση όπου καταγγέλλει την απουσία προσωπικού κ.λπ. Κανένας θάνατος ανθρώπου δεν ισοφαρίζεται ή συμψηφίζεται ή αντιπαραβάλλεται με το θάνατο κάποιου άλλου καθώς όλοι είμαστε ίσοι απέναντι στο θάνατο όπως όλοι είμαστε διαφορετικοί όσο ζούμε.

  Τα κροκοδείλια δάκρυα όμως του Νίκου Βούτση προέδρου της Βουλής που βγήκε και μίλησε για δολοφονία του νεαρού στο κέντρο της Αθήνας πριν καν αρχίσει η ανάκριση, της Τασίας Χριστοδουλοπούλου πρώην υπουργού και διαπρεπούς δικηγόρου που κατήγγειλε το λυντσάρισμα, της Ράνιας Σβίγκου εκπροσώπου του ΣΥΡΙΖΑ και της Μαρίας Γιαννακάκη η οποία παριστάνει τη Γενική Γραμματέα Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων του Υπουργείου Δικαιοσύνης (αυτή που παλαιότερα κατηγορούσε το ΣΥΡΙΖΑ για λαϊκισμό), μαρτυρούν ότι τελικά, ίσως να μην είμαστε όλοι ίσοι ούτε στο θάνατο.

  Για κάποιους ο θάνατος ενός συνανθρώπου μας, τραγικός, βάναυσος και μαγνητοσκοπημένος, αποτελεί ευκαιρία για μικροπολιτική και άγρα ψήφων γιατί είναι φανερό ότι οι τέσσερις προηγούμενοι και ορισμένοι ακόμα πολιτικοί και δημοσιογράφοι που έσπευσαν να τοποθετηθούν για το περιστατικό χωρίς να υπάρχουν ακόμα σαφείς πληροφορίες, το κάνουν μόνο και μόνο για τους ψήφους μιας συγκεκριμένης κοινωνικής ομάδας.
  Όμως οι άθλιοι πολιτικοί της συμφοράς που περνιούνται για αριστεροί, θα έπρεπε να βγάλουν τον σκασμό.  Καλύτερα να το βουλώσουν και σκύβοντας το κεφάλι, να ζητήσουν ταπεινά συγγνώμη από τον ελληνικό λαό που δεν μπορούν να προστατέψουν τη ζωή ενός μικροπαραβατικού χρήστη και οροθετικού φτωχοδιαβολάκου από το μένος τους πλήθους, αλλά ούτε την περιουσία ενός φουκαριάρη μικροεπαγγελματία στο κέντρο της Αθήνας που παλεύει για ένα μεροκάματο.

  Αντί να ντρέπονται που κατάντησαν την Ελλάδα ένα ρινγκ με 6.000 εργατικά ατυχήματα πέρυσι (τα περισσότερα στην ιστορία αυτής της χώρας και δεκάδες από αυτά θανατηφόρα), όπου η ζωή του καθενός – του καθενός όμως κι όχι μόνο ορισμένων- δεν έχει πια καμία αξία, τολμάνε να εμφανίζονται και να κάνουν δηλώσεις, προκαταλαμβάνοντας το αποτέλεσμα αστυνομικών και δικαστικών ερευνών, χύνοντας χολή ενάντια σε ορισμένες κατηγορίες πολιτών υπέρ κάποιων άλλων.

  Και μιλούν για ‘κοινωνικό αυτοματισμό’ αυτοί που περιμένουν να πεθάνουν οι συνταξιούχοι για να αλαφρώσουν τα οικονομικά της μπανανίας που κυβερνούν.
                                                                                                Θανάσης Αντωνίου
*pics'credits: Reformedish - Ιmgrum

3d year. new gear...ΔΙΑΧΕΙΡΙΣΤΕΣ του ΧΑΟΥΣ,
Still alive.

                                                   

Gettin ready yo...

YEEEEEEES!!!!!!!

Festivalλαλαλαλα...και πάμε για αλλαλαλαλαλλού... Η βιομηχανία της LIVE μουσικής αλληλεγγύης. (gigs α λα ΜΚΟ;;;;...)
*incl. LIVE AID, HEAR 'N AID(STARS), FARM AID (GNR+ NEIL YOUNG  JASON & THE SCORCHERS) + DEAD DAISIES @ Concert for Freedom (Poland's Woodstock 2017) +(άσχετα...-? )FUNNIES

 by DK R
  Μπορεί το Woodstock να διοργανώθηκε από μια παρέα φίλων που σκοπό είχαν να πιάσουν μια καλή μπάζα και παράλληλα να δηλώσουν μαζί με τους χιλιάδες εκδρομείς που έσπευσαν να βρεθούν στο χώρο του φεστιβάλ την αντίθεση τους στον πόλεμο του Ναμ και στη νέα τάξη πραγμάτων που φαίνονταν να επελαύνει.
  Η παρέα που τελικά μετά από αρκετά-για την εποχή- γραφειοκρατικά εμπόδια κατάφερε και διοργάνωσε το αρχετυπικό φεστιβάλ έμεινε στη ιστορία ως οι πρωτοπόροι των ανάλογων εκδηλώσεων με τις καλές προθέσεις ως Μέγα Χορηγό Επικοινωνίας- από τότε και στο εξής και μέχρι σήμερα και εις τους αιώνες των αιώνων.

  Το Live Aid το ..."κατάπιαμε" με λίγη μπύρα παραπάνω, καθώς ήτα κάπως δύσκολο να "κατέβει" μονομιάς- κάτι φαίνονταν ή μάλλον κάτι σα να...μύριζε διαφορετικά από αυτό που μας παρουσιάστηκε. Άσχετα με τις παρουσίες τόσων αστεριών μαζί και με σκοπό που δεν επιδέχονταν αμφισβητήσεις. Έτσι απλά.

  Το Hear 'N Aid που ακολούθησε, χρειάστηκε πολλά παραπάνω γαλόνια μπύρας για να "κατέβει" αλλά και για να χωνευτεί- ανεξάρτητα και πάλι από τον...συνωστισμό αστέρων, βιρτουόζων, τεράστιων φωνών και προσωπικοτήτων, άπαιχτων ...παιχταράδων και πάει λέγοντας. Οι περισσότεροι αγνόησαν την εμφανή προσπάθεια ορισμένων να υποστηρίξουν την (νέα, "τρέχουσα" ή απερχόμενη...) καριέρα και έμειναν-ΚΑΙ λόγω είδους, με τους φανατικούς οπαδούς του ενός ή των άλλων- στα hilights του τραγουδιού.

  Λίγο αργότερα ήρθε το Farm Aid- το μεγάλο ενδιαφέρον προσέφερε η συνύπαρξη on stage, καλλιτεχνών όχι αποκλειστικά από το χώρο της country αλλά και από τη rock σκηνή- indie, mainstream folk, hard & blues αστέρια έπαιξαν χώρια αλλά και όλοι μαζί, αυτή τη φορά για την απαξίωση του αμερικάνου αγρότη. Συναυλία επίσης ιστορική- εμφανίσεις που έμειναν στην ιστορία των φεστιβάλ...και  (βεβαίως βεβαίως...) ένα ακόμη ''εκτάκτου ανάγκης'' φεστιβάλ με άπειρα sequels να ακολουθούν-όχι μόνο για την αμερικάνικη αγροτιά αλλά και τη συναυλιακή βιομηχανία

  Θα μπορούσαμε να συνεχίσουμε για ώρες...όμως δεν το...έχουμε πια το θέμα. Παράγινε. Παραχέστηκε, που λέει και ο απλός κόσμος...Από ένα σημείο και μετά, όποιος καημός και όποια τραγωδία γίνονται η αφορμή για τη διοργάνωση φεστιβάλ αρωγής και υποστήριξης των όποιων θυμάτων ή της κατρακύλας κάποιου κλάδου ή κάποιας συντεχνίας ή κάποιας "προσπάθειας"...που μπορεί τις περισσότερες φορές να κρύβει τις καλύτερες των προθέσεων αλλά που, μπαίνοντας πια για τα καλά στο συναυλιακό 'γίγνεσθαι', λειτούργησε (και σήμερα περισσότερο από ποτέ...) ως ευκαιρία για business-music business as usual.

  Είμαστε λοιπόν εναντίον των music business? Αλίμονο...γιατί άλλωστε; Αλλά προτιμούμε τα πράγματα να λέγονται με το όνομα τους και -ως θεατές ή από οιαδήποτε άλλη θέση- θα επιθυμούσαμε λίγη περισσότερη διαφάνεια....ακριβώς λόγω των ευγενών σκοπών για τους οποίους λαμβάνουν χώρα οι συγκεκριμένες εκδηλώσεις.

 Και δε διαφωνούμε με την ανάδειξη ονομάτων που σε άλλη περίπτωση θα προβάρανε ακόμη η θα έπαιζαν σε beach parties το καλοκαίρι και σε μικρά clubάκια τους χειμώνες...oh no no no! Αλλά προτιμούμε να βλέπουμε τις (προαναφερθείσες) music business σε υγιείς βάσεις, με χαμηλά εισητήρια, με gigs (μεγάλα ή μικρά)με σωστές...προδιαγραφές και αν συμβεί κάτι τραγικό, βλέπουμε...
  Και στην τελική, δεν είμαστε καθόλου σίγουροι πως τα συγκεκριμένα φεστιβάλ αλληλεγγύης λειτουργούν όντως υπέρ των καλλιτεχνών και όχι(κατόπιν κατεύθυνσης κάποιων νημάτων εδώ και κει) υπέρ μόνον των πιο...τυχερών εξ αυτών- κάτι σαν festival idol kind o'thang, με το μανδύα όμως της ανιδιοτέλειας και του "αγαπάτε αλλήλους-πληρώστε-φάτε,πιείτε και θυμηθείτε" (μας).

  Αλλιώς, το όλο πράγμα θυμίζει τις ΜΚΟ, των οποίων οι ιθύνοντες μόνον που δεν προσεύχονται για να ανοίγουν ανεξαρτήτως αιτίας τα σύνορα, να ξεχύνονται στα μονοπάτια της εξαθλίωσης και του ξεριζωμού οι κατατρεγμένοι που σύντομα θα έχουν να διαλέξουν ανάμεσα στα 'κανάλια' των traffickers ή στη ..."ζεστή" αγκαλιά κάποιας ΜΚΟ που περιμένει (αδιαφορώντας για το πραγματικό πρόβλημα αλλά που νοιάζεται ΜΌΝΟ για τα συμπτώματα) πως και πως να αξιοποιήσει κονδύλια των "φιλανθρωπικών" τμημάτων (ΟΗΕ, Αρμοστείες, Ε.Ε κλπ κλπ) του συστήματος και της παγκοσμιοποίησης που λειτουργούν ως άλλοθι των ηγετών και των τοποθετημένων υπαλλήλων τους, υπεύθυνων για όλα τα δράματα που παίζονται σε όλο τον πλανήτη και αφορά στα πάντα: από το κλίμα ως τη φτώχεια, τους πολέμους, την προσφυγιά, την υγεία και ότι τραβά η πιο σκοτεινή ψυχή του πιο ανάλγητου ανθρώπου.

  Για αυτό, την επόμενη φορά που θα σας ζητήσουν τον οβολό σας για να στηρίξετε κάποιον ευγενή σκοπό, ψάξτε καλά όχι μόνο τη λίστα των καλλιτεχνών ή το χώρο διοργάνωσης αλλά αναζητήστε λίγο και το στόρυ πίσω από την όλη προσπάθεια- δεν αποκλείεται να εκπλαγείτε.

  Ευχάριστα, λέτε;;; Για κάποιους ναι, έτσι κι αλλιώς...για κάποιους άλλους ίσως αλλάξει η οπτική υπό την οποία βλέπουν το όλο σκηνικό...Σε κάθε περίπτωση, η μουσική ας κερδίσει- όπως το...ποδόσφαιρο, σε ένα ωραίο παιχνίδι- αλλά και να βρει ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ την αφετηρία για την πορεία προς την αληθινή, την πραγματική, την ΟΥΣΙΑΣΤΙΚΗ παρέμβαση στα όσα συμβαίνουν και μας ενοχλούν.
  Αλλιώς σκεφτείτε μήπως ανηφορίσετε για κάποιο από τα free shows στην αυλή του ραδιομεγάρου του εθνικού ραδιοτηλεοπτικού μας φορέα- αυτή είναι ίσως η πιο 'αθώα' επιλογή και ταυτόχρονα να υπνωτιστείτε και να'χετε να θυμάστε κάθε Χαρούλη, Χουζούρη, Μίλτο, Χίλτο(ν), πράσινες πεταλούδες και κίτρινες πασχαλίτσες- κάτι σα μουσικό υπνοσεντόν, στεντόν, λέξους ή μπούμπλε...
Σε κάθε άλλη περίπτωση, κινδυνεύετε (αν έχετε 'κολλήσει'...φεστιβαλίτιδα) να αποτελέσετε και σεις- σε κάποιο φεστιβάλ θετικής ενέργειας, αλληλεγγύης, στήριξης της γιαγιάς του κολλητού μου που πάσχει από γλαύκωμα κ.α.- μέρος ενός κοινού κατευθυνόμενου, τη στιγμή που οι πλέον πονηροί θα τρίβουν τα χέρια τους, προετοιμάζοντας την επόμενη αλληλέγγυα συναυλία, ταυτόχρονα σχεδόν με την επόμενη τραγωδία... -Whaaaaaaaat, niggga??? R U CRAZY?????

Ένα 'αντίο' στον Dominic Joseph Fontana 
 *incl. tribute clips: Dj Fontana with Jeff Beck, Ron Wood, Scotty Moore + with Εlvis, Bill Black & Scotty Moore

Στη φωτογραφία ο Dj Fontana με τον Elvis, σε εμφάνισή τους το 1956. Όταν γάζωναν τα πάντα στο πέρασμά τους… 

  Yπάρχουν κάτι στιγμές εργασίας, συνήθως αργά τη νύχτα, όταν προσπαθώ να συγκεντρώσω τις σκέψεις μου για να γράψω κάτι που πρέπει να παραδοθεί την επομένη- τότε που έχω ανάγκη μερικές δυνατές ροκιές από τον Βασιλιά.
  Λίγο Blue Suede Shoes, λίγο My Baby Left Me, λίγο Jailhouse Rock και φυσικά Heartbreak Hotel. Δεν λέω όχι και για ένα Return To Sender ή ένα (It's A) Long Lonely Highway, αλλά όπως και να το κάνουμε τα παλιότερα τραγούδια του Βασιλιά είναι που σε κρατάνε ξύπνιο…

  Πίσω από εκείνες τις βαρβάτες, θρυλικές ηχογραφήσεις του Elvis στη Sun Records, εκείνες που όρισαν το πλαίσιο του rock and roll κι επηρέασαν χιλιάδες μουσικούς ανά τον κόσμο, βρισκόταν μια μικρή μπάντα την οποία είχε φτιάξει το 1954 ο εταιριάρχης Sam Philips, καλώντας ορισμένους -τοπικούς κυρίως- μουσικούς να πλαισιώσουν το μεγάλο τραγουδιστή. Ονομάστηκαν The Blue Moon Boys, αλλά σπανίως θα τους συναντήσετε με αυτό το όνομα. Ήταν πάντα, η μπάντα του Έλβις Πρίσλεϋ.
  Να τους μνημονεύσουμε: Ήταν ο μπασίστας Bill Black από το Μέμφις του Τενεσί που πέθανε το 1965 στα μόλις 39 του, ο κιθαρίστας Scotty Moore από το Τενεσί επίσης, που πέθανε το 2016 στα 85 του και ο ντράμερ D.J. Fontana από το Μέμφις. Ήταν ο τελευταίος που είχε απομείνει από τη θρυλική μπάντα του Έλβις και πέθανε αυτό το καλοκαίρι στα 87 του.

  Χρησιμοποιώντας τα απολύτως απαραίτητα σε ένα μικρό αλλά διαβολεμένο ντραμ σετ, ο Φοντάνα δημιούργησε καθ’ υπόδειξη ασφαλώς του Φίλιπς, το ρυθμό εκείνο που ταίριαξε με τις ανάσες του Βασιλιά και το κούνημα των γοφών του. Έμπειρος μουσικός αν και πιτσιρικάς όταν κλήθηκε να παίξει με τον Βασιλιά, κουβαλώντας μια πλούσια παράδοση από τον αμερικανικό Νότο, ο Φοντάνα δεν δυσκολεύτηκε και πολύ να καταλάβει τι του ζητήθηκε και τι έπρεπε να κάνει.
  Ο απλός αλλά μεστός ρυθμός του, η εναλλασσόμενες ταχύτητές του και, πάνω απ’ όλα τα υπέροχα σταματήματά του για να δώσει στον Έλβις τη δυνατότητα να ουρλιάξει, να γελάσει ή να φωνάξει, ήταν κατά την ταπεινή άποψή μου η ομορφιά στο παίξιμό του.
  Όπως και οι υπόλοιποι, συνέχισε παίζοντας για δεκαετίες σε μικρές και μεγαλύτερες μπάντες, κάποιες από τις οποίες είχε συστήσει ο ίδιος ενώ συνέπραξε στη σκηνή αρκετές φορές με τον Σκότι Μουρ, τον εκπληκτικό κιθαρίστα του Βασιλιά που πέθανε πρόπερσι. Ορισμένοι από τους κορυφαίους της rock, όπως οι Jerry Lee Lewis, Paul McCartney, Ringo Starr και Roy Orbison έπαιξαν κατά καιρούς μαζί του ενώ κλήθηκε αμέτρητες φορές στη τηλεόραση να μιλήσει για την υπέροχη εμπειρία του να είσαι ο ντράμερ του Έλβις.

  Κατά τη διάρκεια των 14 χρόνων που δούλεψε με τον Βασιλιά, συμμετείχε ασφαλώς σε πολλές ραδιοφωνικές εκπομπές, σε γυρίσματα τηλεοπτικών προγραμμάτων, εμφανίστηκε σε διάφορες ταινίες, ντυμένος με τα γνωστά απερίγραπτα συνολάκια – όπως και οι υπόλοιποι της μπάντας βεβαίως- και γενικά αποτελούσε μια ήρεμη, προσηνή μορφή που ελάχιστα γνωρίζουμε για την έξω από τη μουσική πολιτεία του.

  Η εισαγωγή του στο My Baby Left Me, με το τσιριχτό χτύπημα των μπακετών του στο τομ, νομίζω ότι είναι η επιτομή του μοναδικού ήχου που δημιούργησε αυτός ο υπέροχος τύπος από το Νότο που θα μείνει για πάντα στο μυαλό και τις καρδιές μας. Κάθε φορά που θα ακούμε μέσα στην ήσυχη νύχτα ένα από τα standards του Βασιλιά.
                                                                             Θανάσης Αντωνίου

Η φρουτοσαλάτα του Αλέξη Τσίπρα

  Όποιος έχει ζήσει τους θρυλικούς ανασχηματισμούς κυβερνήσεων επί Ανδρέα Παπανδρέου τη δεκαετία του 1980, δυσκολεύεται να ρίξει βαρείς χαρακτηρισμούς στις παρούσες τσαπατσουλιές του Αλέξη Τσίπρα. Champions League ο πρώτος, Σούπερ Λιγκ ο μικρός…
  Οι ‘καραμπόλες’ των Παπανδρεϊκών ανασχηματισμών, οι απίστευτες δηλώσεις που τις συνόδευαν και η βλαχογκλαμουριά εκείνων των αλησμόνητων χρόνων όπου ο καθείς μπορούσε να γίνει υπουργός ακόμα κι αν δεν τον ήξερε ούτε ο θυρωρός του (άρε Κατσιφάρα Άρχοντα του Τίποτα…), δεν έχει καμία σχέση με το κακό συναπάντημα της παρούσας πολιτικής συγκυρίας.
  Το καλό με τον Παπανδρέου ήταν ότι τα ‘φρούτα’ που αποτελούσαν το υπουργικό συμβούλιο των κυβερνήσεών του, προέρχονταν όλα από το δικό του κήπο. Ο Ανδρέας άπλωνε το χέρι του, έκοβε ένα φρουτάκι και το έβαζε στο μπολ του για όσο ήθελε. Η φρουτοσαλάτα που μας παρουσίαζε για κυβέρνηση ήταν δική του συνταγή. Ο Αλέξης Τσίπρας είναι αναγκασμένος να τσαλαβουτάει νυχτιάτικα σε ξένους μπαχτσέδες: Καραμανλικοί, κεντροδεξιά, λαϊκή δεξιά, κεντροαριστερά, σοσιαλδημοκρατία, οικολογία κι όποιον πάρει ο Χάρος. Τα φρούτα που μαζεύει είναι σαν αυτά στα καφάσια των λαϊκατζήδων στις τρεις το μεσημέρι όταν μαζεύουν τον πάγκο τους.

  Τι μπορεί να κάνει μια κυβέρνηση με Μπόλαρη, Παπακώστα και Κουβέλη; Πόσο να σηκώσει από τα πατώματα το ψόφιο κόμμα η Μυρσίνη Ζορμπά, η Κατερίνα Νοτοπούλου και ο Παναγιώτης Ρήγας; Εδώ χρειάζεται Σουπερμαντολίνη για να πάρει μπροστά το σαράβαλο της πρώτης φοράς αριστερά.
  Η νέα κυβέρνηση των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ είναι ένα θλιβερό τσούρμο ξέμπαρκων και θαλασσοδαρμένων πολιτευτών που ξέπνοοι, χωρίς έμπνευση και με σκυφτό κεφάλι θα πάνε μέχρι τις εκλογές παίζοντας τα ρέστα τους: διορισμούς, επιδόματα, έκτακτες παροχές, παρελθοντολογία και πυροτεχνήματα αριστερόστροφης φρασεολογίας. Η εφαρμογή των μνημονιακών δεσμεύσεων και το ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας είναι ο πρώτος και διακηρυγμένος στόχος τους- όλα τα υπόλοιπα είναι δραμαμίνες για να αντέξει ο θαλασσοπνιγμένος ελληνικός λαός.

  Υ.Γ. Πριν από πολλά χρόνια είχα την ευκαιρία να παρακολουθήσω τη νέα υπουργό Διοικητικής Ανασυγκρότησης (λέμε τώρα…) Μαριλίζα Ξενογιαννακοπούλου σε μια επιχειρηματική εκδήλωση όπου έκανε ένα σύντομο χαιρετισμό- ήταν ΠΑΣΟΚ τότε. Είχα πάθει πλάκα.
  Η κυρία μιλούσε υπέροχα ελληνικά, είχε μια σπάνια ευφράδεια, χαλαρό παρουσιαστικό αν και σχετικά νέα στην εγχώρια πολιτική σκηνή αλλά και μια έμφυτη σεμνότητα φερμένη από την Εσπερία. Το μεγάλο ατού της όμως ήταν η εντυπωσιακή κενολογία της: μίλησε χωρίς να πει απολύτως τίποτα. Σπάνιο χάρισμα που πρέπει να το εξάσκησε κοντά στον μετρ του είδους Βαγγέλη Βενιζέλο.

  Περαστικά μας…
                                                               Θανάσης Αντωνίου

Όταν το πάθος για τα δικαιώματα προκαλεί παροδική τύφλωση

  Πριν λίγες ημέρες περπατώντας στα Εξάρχεια είδα αυτή την αφίσα την οποία υπογράφει η ‘Μιγάδα- Ομάδα Γυναικών Ενάντια στις Νέες Πειθαρχήσεις’. Η συγκεκριμένη φεμινιστική ομάδα η οποία κινείται στον αντιεξουσιαστικό χώρο και συσπειρώνει στις τάξεις της μεγάλο αριθμό ατόμων, κυκλοφορεί ένα εξαιρετικό περιοδικό (Μιγάδα) και παρεμβαίνει στο δημόσιο βίο με διάφορους τρόπους – από αφισοκολλήσεις, αυτοκόλλητα και στένσιλ μέχρι πορείες και διαμαρτυρίες- προκειμένου να προβάλλει τις απόψεις της.
  Παράλληλα, με την ευθύνη μελών της ομάδας κυκλοφορούν κατά καιρούς μπροσούρες ενώ πρόσφατα προλόγισαν ένα πολύ ενδιαφέρον βιβλίο των φεμινιστριών Barbara Ehrenreich & Deirdre English με τίτλο «Παθήσεις & Διαταραχές- Φύλο, Ιατρική και Ασθένεια», μια έκδοση του περιοδικού Τεφλόν και του Αρχείου 71.
  Η συγκεκριμένη αφίσα αναφέρεται κατά κύριο λόγο στις δύο γυναίκες που σκότωσαν μέσα στο 2018 τα νεογέννητα βρέφη τους σε Νέα Σμύρνη και Πετρούπολη και οι τραγικές ιστορίες τους έγιναν πρωτοσέλιδα σε έντυπα και ηλεκτρονικά media. Τα άτομα που υπογράφουν την αφίσα θεωρούν τις δύο αυτές βρεφοκτονίες το ίδιο ακριβώς σύμπτωμα της κοινωνίας με τη διαπόμπευση το 2012 των οροθετικών γυναικών από τον τότε υπουργό Υγείας, τον αντιπαθητικό ΠΑΣΟΚο Ανδρέα Λοβέρδο. Η κατάπτυστη ενέργειά του είχε καταγγελθεί τότε από μεγάλο κομμάτι του ελληνικού λαού- ο ίδιος φαίνεται πως έχει μετανιώσει για τη χυδαία πράξη του.
  Μπορείτε να διαβάσετε το σκεπτικό αυτών που υπογράφουν την αφίσα – αν αντέξετε μέχρι το τέλος της- και το οποίο, με δύο λόγια είναι ότι η δολοφονία ενός παιδιού, η βρεφοκτονία στην περίπτωσή μας, είναι μια μορφή έσχατης έκτρωσης. Όπως μορφή αντισύλληψης, έσχατη μεν αλλά νόμιμη, είναι η έκτρωση. Όλοι όσοι διαφώνησαν με τη βρεφοκτονία, όσοι θεώρησαν ότι πρόκειται για ένα στυγερό έγκλημα είναι, κατά την αφίσα, φασίστες και μισογύνηδες.

  Τα τελευταία χρόνια οι ομάδες που διεκδικούν με πάθος δικαιώματα που άλλες κοινωνίες έχουν κατακτήσει εδώ και δεκαετίες, όπως ο προσδιορισμός του φύλου και της ταυτότητας, έχουν σκληρύνει τη ρητορική τους κι έχουν τεντώσει τόσο την επιχειρηματολογία τους που, όπως συμβαίνει σε τέτοιες περιπτώσεις, χάνουν το δίκιο τους. Και χάνοντας το δίκιο τους, χάνουν κάθε δυνατότητα επαφής με όλους εμάς τους ‘φασίστες’ και ‘μισογύνηδες’ που επιμένουμε ότι το να πνίγεις ένα ζωντανό οργανισμό είναι έγκλημα.

  Ποιος θα μπορούσε να στοιχηθεί πίσω από μια ομάδα νέων στην πλειοψηφία τους ατόμων που -κατά τον παραλογισμό του μούσμουλου και του τρόλεϊ- υπερασπίζονται μια στυγερή δολοφονία; Ποιος δεν μπορεί να διακρίνει τη διαφορά ανάμεσα στη διακοπή μιας ανεπιθύμητης εγκυμοσύνης μερικές εβδομάδες μετά τη σύλληψη υπό την επίβλεψη ιατρικού επιτελείου, από τη φρικτή δολοφονία ενός ανυπεράσπιστου ανθρώπου εν κρυπτώ στο σπίτι και το πέταμά του στα σκουπίδια ή στον ακάλυπτο;

Καλή και επιθυμητή η πολιτική διαφοροποίηση από την αστικοδημοκρατική κοινοβουλευτική σούπα, άξια λόγου η αιρετική ή ακόμα και η προκλητική άποψη, αλλά όταν το πράγμα ξεφεύγει από τη λογική κι όταν η διαφωνία γίνεται μπουρδολογία, καλό είναι να διατηρούμε αποστάσεις από όσους βγάζουν το ‘φασιστόμετρο’ και μας τσουβαλιάζουν, συλλήβδην απλώς και μόνο για να επιβάλλουν τη γνώμη τους.
                                                                Θανάσης Αντωνίου