Μία Θεώρηση της Καμπύλης

by Δημήτρης Ρουτσώνης

Η καμπύλη γραμμή φαίνεται πως σιγά σιγά επιστρέφει. Δειλά έστω αλλά επιστρέφει. Το ζήτημα - και το ερωτηματικό - είναι πως θα κινηθεί και έως που θα φτάσει αυτή τη φορά.

Η καμπύλη ανέκαθεν υπήρξε η ιδιαίτερη φίλη της τέχνης, η "παρέκλιση" που άλλαξε το τοπίο και άνοιξε τους ορίζοντες, δεξιά και αριστερά, πάνω και κάτω. Όχι πως η ευθεία γραμμή υπολείπεται σημασίας - πως θα μπορούσε άλλωστε τη στιγμή που υπήρξε η Απαρχή όλων; Η καμπύλη όμως ήταν αυτή που έδωσε μια κίνηση διαφορετική από το στερεότυπο προορισμό της ευθείας ή αλλιώς το αρχετυπικό ταξίδι,"από το σημείο Α στο σημείο Β..." ( Billy F. Gibbons ), στη ζωγραφική για παράδειγμα. Η καμπύλη σε ένα άλλο "ταξίδι", αυτό στο χρόνο, πέρασε από σαράντα κύματα τα οποία άλλωστε είναι γεμάτα καμπύλες. Το θέμα είναι πως όταν γύρω μας οι καμπύλες άρχισαν να μειώνονται, με τα νέα κύματα στις τέχνες, προέκυψε μια τάση για απλοποίηση. O άνθρωπος, στην προσπάθεια του να ανακαλύψει για μια ακόμη φορά την απλότητα - και αυτή τη φορά μετά από διαδοχικές "βουτιές" σε νέες φόρμες ή σε νόρμες δοσμένες ξανά, με τρόπο παρεμφερή - και σε έναν κόσμο πια που, σε όλες του τις εκφάνσεις, "ευνοούσε" ολοένα και περισσότερο το πρακτικό, κάποια στιγμή βρέθηκε μπροστά σε διλλήματα.

Η απουσία της καμπύλης, αυτού του φυσικού παιχνιδίσματος της γραμμής, έγινε έντονα αντιληπτή όταν οι τέχνες άρχισαν να ανακυκλώνονται και να ανατροφοδοτούνται με ταχύτητες ιλλίγγου, "ανακαλύπτοντας" ( στην ανακύκλωση ) τη νέα μεγάλη πηγή για το "νέο" αλλά και για το Νέο, μια τεράστια δεξαμενή "πρώτης ύλης" από κάθε εποχή και κάθε τάση.

Σήμερα η καμπύλη, αυτή η συνυφασμένη με τα ξεχωριστά χαρακτηριστικά του θεωρούμενου ως νομοτελειακά όμορφου και ωραίου - του Θηλυκού - επανέρχεται για να μας θυμήσει πως, κάπου ο άνθρωπος το παρατράβηξε με την ευθεία και τις συνδυαστικές της δυνατότητες, οι οποίες άλλωστε κάπου εξαντλούνται. Μπορεί ο κόσμος να στηρίζει - ακόμη περισσότερο σήμερα - ( και να στηρίζεται από ) το πρακτικό, το γρήγορα εφικτό, το "οικονομικό" και το σύντομο, η προσθήκη όμως της καμπύλης παντού τελευταία, δείχνει πως δεν έχει χαθεί η διάθεση για αναζήτηση.

Ας μην ξεχνάμε πως όταν ο άνθρωπος "ξέχασε" ή αγνόησε την καμπύλη, ο κόσμος έγινε τελικά πιο μονότονος και αρκεί μια σύντομη αναδρομή στο παρελθόν μας για να προβληθεί στη μνήμη μας του λόγου το αληθές. Αλλά και σε όλες τις τεχνες, που πλέον αγγίζουν κάθε ανθρώπινη δραστηριότητα, αλλά κυρίως στη ( σχετική με όλες τις, των τεχνών, εφαρμογές ) σχεδίαση, που άπτεται της διαμόρφωσης κάθε αντικειμένου, πρακτικού, λιγότερο ή περισσότερο χρήσιμου ή όχι, δυνητικά κινούμενου ή μη, η καμπύλη εμπεριέχει κάτι από τη συγκλονιστική ομορφιά της Γέννησης και την Εξέλιξης.