O αναπληρωτής υπουργός Αγροτικής Ανάπτυξης και Τροφίμων, ο προερχόμενος από το κόμμα- σφραγίδα των Οικολόγων, ο Γιάννης Τσιρώνης, συμμετείχε σε συνέδριο του Economist με θέμα «Βιωσιμότητα στη Νοτιοανατολική Ευρώπη και τη Μεσόγειο». Ο υπουργός έβγαλε ένα ολιγόλεπτο λογύδριο για το σύγχρονο καπιταλισμό και την κλιματική αλλαγή που δεν είχε καμία σχέση με το συνέδριο, πέταξε κάνα-δύο τυπικούρες
για τη ‘γεωπολιτική αστάθεια στη Νοτιοανατολική Μεσόγειο’ και, φυσικά, αποχώρησε. Λίγα λεπτά αργότερα το υπουργείο έδωσε στη δημοσιότητα τη σύντομη ομιλία του: εντυπωσιακό μνημείο ασυναρτησίας, έπος μπουρδολογίας, πόνημα διπολικής διαταραχής λόγου και σκέψης. Ο υπουργός, που την κοπάνησε από το Υπουργείο Ενέργειας και Περιβάλλοντος για να μπορέσουν οι διάδοχοί του να δώσουν άδεια λειτουργίας στους βρωμιάρηδες της εξόρυξης χρυσού, σήμερα πουλάει φθηνό ‘επαναστατηλίκι’ κατηγορώντας ανοιχτά τα Μνημόνια και τον καπιταλισμό και μάλιστα σε ένα συνέδριο του Economist! Απολαύστε τον, λες και βρισκόμαστε σε καμιά μάζωξη συνιστώσας του ΣΥΡΙΖΑ σε κουτούκι της Καισαριανής ή σε ουζάδικο στη Νέα Ιωνία Βόλου: «Δεν θεωρώ ανάγκη να επιχειρηματολογήσω για την καταστρεπτική πολιτική των μνημονίων. Οι ίδιοι οι εμπνευστές τους παραδέχονται ότι τα αποτελέσματα ήταν τραγικά για την οικονομία και την κοινωνία. Κατά την ταπεινή μου γνώμη, δεν είχαν υπολογίσει ότι για τη χαμηλή παραγωγικότητα της ελληνικής οικονομίας δεν έφταιγαν οι «τεμπέληδες» όπως αποκλήθηκαν Έλληνες, αλλά ένα διεφθαρμένο καθεστώς διαπλοκής δημόσιου και ιδιωτικού τομέα και ένα πολιτικό σύστημα που στηρίχθηκε στις πελατειακές σχέσεις». Οι καπιταλιστές στην αίθουσα θα πρέπει να ένιωσαν μια ανατριχίλα και παράγγειλαν ένα τσαγάκι. Ήταν και μια κρύα μέρα εδώ κάτω στην Αθήνα… Την ίδια στιγμή ο υπουργός- φλάμπουρο (ή εξαπτέρυγο) της επανάστασης τα χώνει στο σύγχρονο παγκοσμιοποιημένο χρηματοπιστωτικό καπιταλισμό, τον οποίο αποκαλεί ‘καπιταλισμό καζίνο' και τον κατηγορεί ότι διαρρηγνύει μάλιστα τη σχέση κεφαλαίου και εργασίας, κάτι που έχει περιγράψει ο καημενούλης ο Κάρολος Μαρξ περίπου δύο αιώνες πριν κοιτώντας απλώς τους εξαθλιωμένους εργάτες να μπαίνουν στις φονικές φάμπρικες του Μάνστεστερ και του Λίβερπουλ. Ξαναπολαύστε τον: «Δεν μιλάμε λοιπόν απλά για έναν καπιταλισμό-καζίνο, αλλά για ένα καζίνο όπου κάποιοι παράγουν διαρκώς πλαστές μάρκες. Έτσι διαρρηγνύεται το κοινωνικό συμβόλαιο ανάμεσα στο κεφάλαιο και την εργασία, αφού περισσότερο από το 90% του πλούτου δεν προέρχεται από την πραγματική οικονομία, αλλά από λογιστικές αξίες». Κι όλα αυτά σε ένα συνέδριο του Economist, ο οποίος εκφράζει αυτό ακριβώς το τμήμα του βρετανικού και παγκόσμιου κεφαλαίου. Και μάλιστα τη μέρα που κηδευόταν ο Φιδέλ Κάστο Ρους (Patria ο Muetre, όπως έλεγες πάντα κομαντάντε, πράγματι!). Οι συντάκτες του Economist θα πρέπει να ήπιαν πολλά κυπελάκια καφέ ακούγοντας τον Τσιρώνη να τους παραμυθιάζει με μαρξισμό μαϊμού. Ταυτόχρονα, ο Νουρέγιεφ για να μην πω ο Σεργκέι Πολλούνιν (που είναι και της μόδας…) της πράσινης πιρουέτας, ο κωλοτούμπας της οικολογίας, αμέσως μετά, προφανώς για να χαϊδέψει τα αυτιά των οικοδεσποτών του, κατηγορεί το βρετανικό λαό που δεν ψήφισε Remain, παρά τα όσα του έλεγαν ...οι άνθρωποι του Economist. Η φράση που χρησιμοποίησε ο μεγαλοικολόγος υπουργός είναι χαρακτηριστική: «Οι Βρετανίδες και οι Βρετανοί αγνόησαν τις προειδοποιήσεις των εγκυρότερων οικονομολόγων και διανοούμενων και ψήφισαν ένα διαζύγιο με την υπόλοιπη Ευρώπη". Δηλαδή οι Βρετανοί αγνόησαν το χρηματοπιστωτικό κεφάλαιο του καπιταλισμού-καζίνο (αυτοί ήταν οι ‘έγκυροι οικονομολόγοι’ και οι …διανοούμενοι) που τους έλεγε να συνεχίσουν να είναι οργανικό μέρος του καπιταλισμού-καζίνο κι ο επαναστάτης Τσιρώνης, που ανακάλυψε στα (πολιτικά) γεράματά του την …Ευρώπη, τους εγκαλεί οτι έκαναν του κεφαλιού τους, αγνοώντας τις σοφές προειδοποιήσεις του Economist. Οι Economistάδες εδώ πρέπει να άρχισαν τα ούζα για να αντέξουν την Τσιρώνεια ανάλυση. Οι άνθρωποι του Economist που ήρθαν στην Αθήνα για το συνέδριο, θα πρέπει να έπαθαν κωλόπλακα με τους γιαλατζί κομπανιέρος της Ελλάδας που παριστάνουν τους μπριγκαδιέρος της επανάστασης και καταπίνουν τη μια ξεφτίλα μετά την άλλη. «Οι άνθρωποι είτε είναι για δέσιμο, είτε για το West End» θα πρέπει να λένε στο αεροπλάνο της επιστροφής – πίνοντας πια τα ουίσκι του- τα καρακόλια του βρετανικού περιοδικού. Επικοινωνιακό Οξύ, 30/11/2016
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου