Τζιμάκος Πανούσης & Κώστας June-is: Summer in our hearts - NO TEARS- NO GRIEF...

  Τώρα τι να πει κανείς για το Τζιμάκο-το Τζιμάρα μας; Πως να τον αποχαιρετήσεις; Ίσως να φταίει και το ότι από τα εφηβικά μας χρόνια δε μεγαλώσαμε και πολύ παραπάνω (μπορει να προχωρήσαμε ο καθένας εδώ και κει, αλλά ΔΕ μεγαλώσαμε- στα ίδια είμαστε, τα ίδια πάνω κάτω πιστευύυμε, οι
ίδιοι είμαστε) και θυμόμαστε-όσοι 'γνωρίσαμε' τότε το Τζίμη μέσα από τις Μουσικές Ταξιαρχίες- το μοναδικό αυτό Άτομο σαν να ήταν χθες. Σχεδον έστω.

  Προσωπικά, θυμάμαι το πρώτο live της τρομερής εκείνης μπάντας σε μια ντισκοτέκ της επόχής στην Επανομή Θεσσαλονίκης- δεκαετία '80- με το Τζίμη να κάνει την εμφάνιση του, υπό την υπόκρουση ενός ασύλληπτου heavyμεταλλικού σόλο κιθάρας και με καπνούς να γεμίζουν τη σκηνή- ο ίδιος ντυμένος παπάς να κάνει μια...ευλαβικά θριαμβευτική είσοδο.
  Ήταν μια εμφάνιση με υλικό από εκείνον το δίσκο-μνημείο για τη μουσική, έτσι όπως την αντιλαμβάνονται καλλιτέχνες όπως ο Frank Zappa, ο Alex Harvey, οι Turbonegro, ο Dave Brock, o Ian Dury- U get the point...

  Δεν του αξίζει θλίψη, δεν αξίζουν αφιερώματα- ο Τζίμης φρόντισε απλά να είνα παρών πάντα σε όλα και με το δικό του τρόπο- κάτι ανάμεσα σε σάτιρα, performance entertainment, rock n' roll α αλα Rocky Horror Picture Show, δημοσιογραφία υψηλών προδιαγραφών και ατέλειωτος (αυτο) σαρκασμός. Επίκαιρος. Πάντοτε. Άνθρωπος που τίμησε τη φυλή του- όπως κι αν ορίσει κανείς το "φυλή".

  Είναι όμως πραγματικά κρίμα, μέσα σε λίγες ημέρες χάσαμε δυο αγαπημένους ανθρώπους που όπου κι αν βρέθηκαν, "έφτιαξαν" τη δική τους κατάσταση και 'κινητοποίησαν' τα μυαλά όσων τους γνωρισαν με όποιονδήποτε τρόπο- από κοντά, από πιο μακριά ή μέσω της δουλειάς τους- πριν από λίγες ημέρες θυμηθήκαμε τον Κώστα το Τζούνη, το γνωστό και ως μαέστρο λόγω της ροκ όπερας "Μέγας Αλέξανδρος" σε ένα live show σε club της πόλης με γνωστούς και άγνωστους μουσικούς της Θεσσαλονίκης να τιμούν τον Κώστα σε ένα tribute όπου η θλίψη δεν ε.ιχε θέση. 
  Κώστας June-Is: μπασίστας 'υψηλών προδιαγραφών' και τεράστιου εύρους και πολυοργανοπαίχτης, παραγωγός μουσικός και του ραδιοφώνου, πολυπράγμων, αστείρευτη πηγή γέλιου και πηγαίου- ενίοτε και πικρού- χιούμορ, ίσως ο βασιλιάς του λογοπαίγνιου που τόσο καλά χειρίζονταν και ένας ευθύς- όσο ελάχιστοι σ' αυτόν τον κόσμο- χαρακτήρας και αληθινά ΚΑΛΟΣ άνθρωπος- στα ίσια και παλικαρίσσια! Έφυγε ξαφνικά, αναπάντεχα την πεεραασμένη εβδομάδα στα 54 του χρόνια.

  Από εντελώς άλλη σκοπιά ο καθένας, Τζίμης και Jo άφησαν έργο που θα ακούγεται φρέσκο πάντα. Θα μας λείψουν και οι δυο- αυτό είναι ίσως το μόνο θλιβερό, στην έρημο της καλλιτεχνικής ανίας που επεκτείνεται σε αυτήν την παρακμάζουσα (και αδικημένη) χώρα.
  Αλλά η μεγάλη τους συμβολή, το δίχως άλλο, είναι πως η ανάμνηση τους θα διαγράφει πάντα το χαμόγελο στα πρόσωπα όσων τους θυμόμαστε.
  Happy Jammin' boys..!
                                                                                       Ρουτς