O Ιός του Έντεχνου: μια βόμβα 'Ναπάλμ' στην ελληνική μουσική σκηνή.(με αφορμή μια ...εκ βαθέων ανάρτηση)  
*plus: Tom Morello, Gram Parsons, Crosby, Stills & Nash - το έντεχνο κάπου αλλού, κάπως αλλιώς..

  Συμμεριζόμαστε (για να μην πούμε ταυτιζόμεθα με) την κάτωθι 'αποψη' του Δημήτρη Τριανταφυλλίδη για το έντεχνο ελληνικό τραγούδι. Απλά (να συμπληρώσουμε πως) ουδέποτε εντρυφήσαμε στο είδος- κάτι, εξαρχής, μας απώθησε, μας κράτησε μακριά από αυτό από τη στιγμή της "γεννησης" του ως σήμερα- καθώς πρόδισε από πολύ νωρίς κιόλας, το έλλειμμα γνησιότητας και
την άκρατη αλλά και 'πονηρή' 'κλεπτομανία' σε συνθετικό επίπεδο...Προσοχή. όχι η ενσωματωμένη παρουσία της πρωτόλειας έμπνευσης και η παράλληλη καλλιέργεια του καινούργιου, αλλά το χυδαίο copy paste που δε σέβεται το δημιουργό.

  Ένας μουσικός 'ιός' που μόλυνε ολόκληρη τη μουσική σκηνή της χώρας και ιδιαίτερα το κομμάτι εκείνο που είναι απαραίτητο στη δημιουργία μεγάλων έργων και στην ανάδειξη σπουδαίων προσωπικοτήτων- το νεανικό κοινό.

  Το δήθεν πολιτικοποιημένο και "ευαισθητοποιημένο" έντεχνο τα ισοπέδωσε όλα. Να εξιλεώνεται άραγε επειδή απλά πρόσφερε μεροκάματα σε άξιους μουσικούς που ένιωσαν ακριβοπληρωμένοι 'σκλάβοι' σε κάτεργα - χωρίς μαστίγιο αλλά με κασμά και βράχια για να σπάνε- ή μήπως τους έκανε όλους όσοι συμμετείχαν με τον έναν ή τον άλλο τρόπο συνένοχους, στην πορεία του προς την τηλε-μαζική καταξίωση του και τη ...διαδραστική επαφή καλλιτεχνών και κοινού σε ένα γραφικό made in Greece arena rock;;
  Θου Κύριε (...Phil Ochs, Jello Biafras, Gram Parsons & Tom Morellos of this world...)
                                                                                                           Ρουτς


(ανάρτηση του Δημήτρη Τριανταφυλλίδη, από την προσωπική σελίδα του στο fb- 21.55 μ.μ.,
4 Δεκέμβρη 2017. -Αθήνα)

Έπαψα να ακούω εν γένει ελληνική μουσική (πλην τζαζ) στα τέλη της δεκαετίας του 1990 αηδιασμένος από τον "Μελωδία" και την επιτηδευμένη του μελαγχολία ως πρόταση ζωής. Στη συνέχεια όλος εκείνος ο ορυμαγδός των "έντεχνων" (φωτιά να πέσει τους καψεί) δημιούργησε το υπόστρωμα της μίρλας, της κλαψομουνίασης, με ταυτόχρονη κατανάλωση χύμα ρετσίνας, προβατίνας στα κάρβουνα και μία ηρωϊκή αντίληψη νεόκοπων βοσκών πόλης, ενώ παράλληλα, εν κρυπτώ όλοι ήθελαν να απολαμβάνουν το πρώτο τραπέζι πίστα με δανεικά μπικικίνια στις λαμπερές πίστες της παραλιακής. (ανάθεμα αν πήγαν σε ένα αυθεντικό σκυλάδικο στις παρυφές της πόλης και του κόσμου). Ο κύκλος τους έκλεισε. Το κοινό που τους απομένει είναι το πλέον ακαλλιέργητο, σκοταδιστικό και οπισθοδρομικό. Εκείνο που ποτέ δεν μπόρεσε να ανοίξει το βλέμμα του και την ψυχή του στον κόσμο, να συνδιαλαγεί μαζί του, να δεχτεί και να δώσει. Και όλα αυτά γιατί δεν έχει να πει τίποτα σε κανέναν εκτός από φαντασιώσεις για τον Μεγαλέξαντρο, τον Παΐσιο, τον Βελουχιώτη και τον Μαρμαρωμένο βασιλιά.

Δεν θα τους θυμάμαι καν.