Η Anna Palmer είναι το ένα ήμισυ του διαδικτυακού πολιτικού περιοδικού Playbook ( το έτερον ήμισυ είναι ο Jake Sherman) - ενός νέου project της ιδαίτερα επιδραστικής στις Η.Π.Α. και θεωρητικά, έγκυρης πολιτικής επιθεώρησης Politico.
Πρόκειται για μια δημοσιογράφο η οποία γνωρίζει πολύ, πολύ καλά
τα του...Λευκού Οίκου, γι αυτό και αποκαλείται ως "απόλυτη" insider.. Mάλλον δικαίως θεωρείται μια φωνή ή καλύτερα μια παρουσία από αυτές που πρόκειται να συνδιαμορφώσουν το νέο "πρόσωπο" της ενημέρωσης στα αμέσως επόμενα χρόνια, καθώς δείχνει να ισορροπεί με μαεστρία ανάμεσα στο καθιερωμένο, τεκμηριωμένο πολιτικό ρεπορτάζ που όλοι, λίγο ή πολύ, γνωρίζουμε και στην καινούργια, ελέω τεχνολογικών εξελίξεων και ανάπτυξης των μέσω κοινωνικής δικτύωσης, διαδραστική και περισσότερο "ανοιχτή" δημοσιογραφία της δεκαετίας που διανύουμε.
Στα λίγα, σχετικά και εν συγκρίσει με άλλους ή άλλες παλαιοσειρές συνάδελφους-ισσες της, χρόνια παρουσίας της στο πολιτικό ρεπορτάζ και ειδικότερα και λόγω θέσης στο Politico, η Anna έγινε γνωστή για μια, συχνά επιθετική τακτική έναντι οιυδήποτε κάθονταν απέναντι της στις συνεντεύξεις της.
Έχει κατά καιρούς υποσχεθεί ( υλοποιώντας σε εγάλο βαθμό τη δέσμευση της αυτή ) πως θα προσπαθεί μέσω της δουλειάς της να "περνά" τη δύναμη της δημοσιογραφίας απευθείας στους πολίτες και πως η Washington (βλ. εξουσία ) οφείλει να λαμβάνει υπόψιν σοβαρά την αλληλογραφία που αναπτύσσεται στο πλαίσιο της λειτουργίας του διαδικτυακού Playbook, το οποίο, σύμφωνα με την ίδια, παραμένει για την ώρα "μια συλλογή από e-mails - αυτό όμως θα αλλάξει, θα αναβαθμισθεί το συνολικό format, θα υπάρξει ένα νέο site και στα σκαριά βρίσκεται μια συνεργασία με το Amazon Echo".
*Ιδού ένα δείγμα του πως h Anna Palmer βλέπει τη δημοσογραφία αλλά και παρουσιάζονττας μας τι κάνει την εξουσία στις ΗΠΑ να "τσιτώνει".
Ερ. Δώστε μας την εικόνα: είναι η Washington κάτι σαν τις τηλεοπτικές σειρές House Of Cards ή Veep;
Απ.: Μου κάνουν πολύ συχνά αυτήν την ερώτηση. Υπάρχουν ίχνη αλήθειας και στις δυο εκδοχές, αλλά δε νομίζω πως υπάρχχουν άνθρωποι εκεί έξω που σκοτώνουν μέλη του Κονγκρέσου. Και θα ήθελα να σκέφτομαι πως υπάρχουν άνθρωποι που θέλουν να εκλεγούν για κάτι περισσότερο από το προσωπικό τους ενδιαφέρον και όφελος.
Ερ.: Τι παρεξηγούν οι περισσότεροι άνθρωποι στην πολιτική;
Απ.: Οι άνθρωποι συγχύζονται, τρόπον τινά, από το "μποτιλιάρισμα" που παρατηρείται στην πρωτεύουσα και στα κέντρα εξουσίας εκεί, αλλά το σύστημα είναι σχεδιασμένο με αυτόν τον τρόπο - είναι ένα σύστημα ισορροπιών και ελέγχων. Οι κανόνες κκαι οι διαδικασίες του Λευκού Οίκου και της Γερουσίας είναι έτσι φτιαγμένες ώστε να είναι πολύ δύσκολο να γίνουν στ' αλήθεια κάποια πράγματα, κάτι να κουνηθεί, όπως λέμε και γι αυτό το λόγο δε βλέπουμε "τρελές' αλλαγές στις πολιτικές.
Ερ.: Υπάρχει η περίπτωση στην οποία ο χρόνος που ξοδεύιες με τους ανθρώπους της πολιτικής, σε ένα ανθρώπινο επίπεδο, να επηρεάζει τον τρόπο για τον οποίο σκλεφτεσαι την ππολιτική;
Απ.: Πέρασα αρκετά χρόνια στην πρωτεύουσα. Αυτός ο τύπος της δημοσιογραφίας μου έδωσε την ευκαιρία να αναπτύξω σχέσεις με τους ανθρώπους ππου έφτιαχναν τους νόμους. Εξελίσσοντας τις σχέσεις αυτές κατάφερα να προσπαθήσω να καταλάβω τις πολιτικές φιγούρες με τα στερεότυπα τους και τους υπολογισμούς τους - όλα αυτά πηγαίνουν πολύ μακρύτερα από έναν ψήφο ή ένα σκάνδαλο.
Ερ.: Τι έχεις δει στους ανθρώπους που θέλουν να έχουν μια επιρροή στην πολιτική, χωρίς όμως απαραίτητα να "τρέξουν" για μια εκλογή στη Γερουσία...τι εχεις δει πως επηρεάζει πραγματικά τους πολιτικούς;
Απ.: Νομίζω πως όσοι φτιάχνουν νομοσχέδια και το προσωπικό τους επίσης προσέχουν πολύ τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης και την ανταπόκριση που λαμβάνουν από τις "άκρες" τους στη δική τοους περιφέρεια. Συχνά βλέπω ομάδες επαγγελματιών να βιώνουν τις δικές τους "ημέρες επιρροής" ( lobby days ), όταν πηγαίνουν στο Καπιτώλιο και πλησιαζουν μέλη του Κονγκρέσου.
Η συνέντευξη της Anna Palmer στον Erin Peterson, μέρος της οποίας διαβάσατε, δημοσιεύθηκε στο St. Olaf Magazine, Vol. 63 - No 3 - Fall 2016
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου