by Ρουτς
Ποιοί είμαστε τελικά; Θέλω να πω, ποιό το επίπεδο μας; Στις αντιδράσεις μας και στη συμπεριφορά μας, στις σχέσεις μας - ο πολιτισμός μας υπάρχει πουθενά στην καθημερινότητα μας ή αποτελεί μια ανάμνηση, ένα πνευματικό-ιστορικό-εθνικό "μαυσωλείο"; Μήπως τελικά αρκεί ένα τυχαίο γεγονός ή μια σειρά από άσχετα περιστατικά για να αποτυπωθεί η σημερινή
μας (απ)"αξία", ως τα μέλη μιας κοινωνίας που συχνά μοιάζει ως αγέλη ηλιθίων και απολίτιστων συμπλεγματικών χατζιαβάτηδων που, το μόνο για το οποίο νοιάζονται είναι ο κώλος τους;
Γιατί η καθημερινότητα μας είναι όπως και να το κάνουμε γεμάτη από τέτοια τυχαία και άσχετα γεγονότα που μας "περιγράφουν" τόσο ανάγλυφα και ας μοιάζουν, εκ πρώτης, ως ασήμαντα.
Σκεφτείτε ας πούμε τη στάση του έλληνα οδηγού αυτοκινήτου. Κόμπλεξ ως τα μπούνια. Δε θα μπω στη λογική του να καταδικάσω τις ινδιανιές γιατί και η αυτοκίνηση έχει και αυτή τα γούστα της - εκεί που πρέπει όμως, στο ανάλογο περιβάλλον και στη σωστή ώρα.
Μιλάμε για τη συμπεριφορά του μέσου μαλάκα στο τιμόνι που εκ των πραγμάτων και με τη μορφή των σημερινών πόλεων και με τον πολύ χρόνο που "τρωμε" στα μποτιλιαρίσματα, λέει πολλά για πολλούς.
Παράδειγμα ενδεικτικό: δυο οδηγοί βρίσκονται ακινητοποιημένοι πριν από κάποιο φανάρι. Ο ένας περιμένει πότε θα ξεκινήσει η "μποτίλια" - ο άλλος είναι σταθμευμένος δεξιά και ετοιμάζεται να μπει στην ουρά. Το να αρνηθεί ο πρώτος την προτεραιότητα στο δεύτερο είναι κλασική περίπτωση συμπλέγματος ή αν προτιμάτε, μη ευγένειας (sic) - και μικροψυχίας.
Ασήμαντο το γεγονός; Ναι, οι προεκτάσεις του όμως θα μας οδηγήσουν αναπόφευκτα σε δυσάρεστα για τον πολιτισμό μας σε ατομικό, προσωπικό επίπεδο, συμπεράσματα.
Διότι, τα επιχειρήματα του πρώτου οδηγού περιορίζονται ή μάλλον εξαντλούνται στο "ποιός είσαι συ ρε μαλάκα, που θα μου πάρεις τη σειρά; ξέρεις ποιός είμαι γω; Είμαι αυτός που δεν αντέχει να παραχωρήσει λίγα μέτρα δημόσιου δρόμου σε έναν άγνωστο του!" - που μοιράζεται τον ίδιο δρόμο και "ευτύχησε" να ξεκινήσει από στάση ( άγνωστης διάρκειας ή αιτιολογίας ).
Ναι! Αυτά συνοψίζουν τη στάση του συγκεκριμένου νούμερου που νομίζει πως εξουσιάζει την άσφαλτο, ιδίως οταν έχει τα νεύρα του. Και αν ο δεύτερος οδηγός απαντήσει "ου ρε βλάχο...απολίτιστε καριόλη!" τότε επιβεβαιώνεται η υποψία περί επιδημίας ή τουλάχιστον περίσσειας κομπλεξισμού στο γενικό πληθυσμό.
Παρατηρώντας το παραπάνω τυχαίο γεγονός που είναι σπαστικά επαναλαμβανόμενο τελικά, δε μπορούσα να μην ανατρέξω στη στάση της 5χρονης κόρης μου η οποία έχει κορώνα στο κεφάλι της - ή "μότο" αν θέλετε - το "μοιραζόμαστε τα πάντα..." - βέβαια κάποιος της το έμαθε αυτό και ευτυχώς. Melina's Principle - 'η κάτι τέτοιο θα μπορούσα να το αποκαλέσω - τόσο πολύ το πιστεύει αυτό το "μοιραζόμαστε"!
Ένα μικρό παιδί, αναρωτιέσαι, μπορεί να αντιπαρατεθεί σε υποκείμενα σαν αυτά για τα οποία τόσο χρόνο και "μελάνι" ξοδέψαμε; Ναι! Φυσικά και εντελώς ναι!
Και παθαίνεις πλάκα όταν σκέφτεσαι το πως καταλήγουν έτσι οι άνθρωποι μετά από χρόνια ( των όποιων ) εμπειριών - μοιάζει να πηγαίνουμε, σε επίπεδο πολιτισμού, προς τα πίσω όσο μεγαλώνουμε. Και νομίζουμε πως μορφωνόμαστε - δήθεν - στην πορεία. Διότι η εκπαίδευση έχει κακώς αλλά σκόπιμα αντικαταστήσει την έννοια της "μόρφωσης" με τη συνολικότερη της έννοια και γι αυτό ή εν μέρει γι αυτό, προχωρούμε ανάποδα - δυο βήματα μπρος, τρία πίσω. Τα είχε πει και ο Μάο κάποτε.
Θα τολμούσα να συνταχθώ άνετα με τα ανήλικα σαν την 5χρονη Μελίνα που επιμένει κάθε βράδυ και όταν βρίσκεται στην εξοχή, να καληνυχτίζει τα λουλούδια, τα δεντράκια και να χαιρετά τα μικρά έντομα,..."Εμείς τους μιλάμε, αυτά μας ακούνε - απλά δε μπορούν να μας απαντήσουν και αυτά!".
Ναι...μακάρι να το πιστεύαμε αυτό - μακάρι τα παιδιά του σήμερα να μεγαλώσουν χωρίς να ξεχνούν αυτές τους τις εμπνεύσεις ή τις "προσχωρήσεις" τους στο θετικό "κόσμο" του "μοιραζόμαστε" και του "αισθανόμαστε" για πολύ καιρό. Να τα θυμούνται όλα αυτά και αργότερα, οι αναμνήσεις όμως για να λειτουργήσουν πρέπει να καλλιεργηθούν, τρόπον τινά και αυτό προΫποθετει την ύπαρξη κατάλληλων παραδειγμάτων.
Ή για να το θεσω αλλιώς, τουλάχιστον την απουσίο τοξικών συμπεριφορών σαν και των προαναφερθέντων. Τι είπατε; Πως τελικά όλα στην κοινωνία μας μοιάζουν να συνθέτουν έναν τεράστιο φαύλο κύκλο; Μάλλον... Που για να "σπάσει" χρειάζεται να ακουστούν περισσότερο αυτά που'χουν να πουν τα 5χρονα παρά τα 50χρονα. Για αρχή...και στη συνέχεια, λίγα, πολύ λίγα ακόμη πραγματάκια - τα υπόλοιπα θα'ρθουν μόνα τους. Χαίρετε.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου