Και με γ...ς και μου αρέσει: ο έρωτας για (και με) τον ιδιωτικό τομέα. *plus: ΑΠΟΚΑΛΥΠΤΙΚΟ ''ρετρό'' video clip με την ισοπέδωση του ιδιωτικού τομέα της χώρας... τη στιγμή που συμβαίνει!

  Το Σεπτέμβριο που μας πέρασε, η εταιρεία ερευνών και δημοσκοπήσεων Public Issue παρουσίασε έρευνα στην οποία αποδεικνύεται ότι κατά τη διάρκεια των τελευταίων χρόνων, ο ελληνικός λαός υπέστη μια σημαντική ιδεολογική μεταστροφή: όλο και περισσότεροι Έλληνες χάνουν την εμπιστοσύνη τους στο ‘δημόσιο’ και στρέφονται, ιδεολογικά πάντα, προς τον ‘ιδιωτικό τομέα’.

  Συγκεκριμένα προκύπτει ότι οι αξίες της «Δεξιάς» και του «Νεοφιλευθερισμού» ενώ αρχικά αποδυναμώθηκαν με την άνοδο της αριστεράς και την ανάληψη της διακυβέρνησης από αυτήν, βγαίνουν τελικά ενισχυμένες, ενώ η λατρεία του «ιδιωτικού τομέα» κυριολεκτικά απογειώνεται. Μεταξύ 2009 και 2017, δηλαδή μετά από τα 8 χρόνια της μνημονιακής λαίλαπας, την εντυπωσιακότερη αύξηση της κοινωνικής αποδοχής καταγράφουν τρεις πολιτικές αξίες: ο «ιδιωτικός τομέας», +18% (σήμερα 74%, έναντι 56% το 2009), η «Δεξιά», +12% (σήμερα 34%, έναντι 22% το 2009) και ο «Νεοφιλελευθερισμός», +8% (37% σήμερα, έναντι 29% το 2009.

  Ακόμη και η έννοια της «Παγκοσμιοποίησης», η οποία, κατά την εταιρεία «ως πραγματική διαδικασία έχει ανακοπεί και, ιδεολογικά, έχει διεθνώς αποκαθηλωθεί, στην Ελλάδα δείχνει να ενισχύεται». Σήμερα, το 26% της ελληνικής κοινής γνώμης προσλαμβάνει θετικά τη λέξη, ενώ το 2011 το αντίστοιχο ποσοστό είχε καταγραφεί στο 21%, +5%, στην περίοδο 2011-2017.

  Και μετά μου λες γιατί δεν σου γράφω…

  Τι γίνεται εδώ; Μας ξεκληρίζουν κι εμείς το απολαμβάνουμε. Μας διαλύουν κι εμείς γουστάρουμε. Έχουν πέσει με τα μούτρα στο πλιάτσικο κι εμείς τους λέμε «πάρε και μένα μπάρμπα». Η έρευνα δεν έχει άδικο: αυτή η εικόνα παραίτησης, αυτή η αποδοχή της ήττας και το σκύψιμο της μέσης στο ελληνικό και διεθνές κεφάλαιο και το πολιτικό προσωπικό που εξυπηρετεί τα καπιταλιστικά συμφέροντα εντός κι εκτός επικράτειας είναι η χειρότερη απ΄ όλες τις επιμέρους ήττες. Και υπεύθυνη είναι φυσικά η κυβερνώσα (τρομάρα της) αριστερά.

  Η μεγαλύτερη απ΄ όλες τις ήττες που έχουμε υποστεί τόσο ως εθνική οντότητα αλλά και ως καταπιεζόμενες τάξεις – γιατί το πρόβλημα είναι ταξικό, αν μην ξεχνιόμαστε- είναι η αποδοχή ότι δεν υπάρχει άλλη οδός από αυτή που βαδίζουμε και η οποία συνιστά, προς το παρόν, την απόλυτη αποτυχία.

  Την ώρα που οι μεγαλύτεροι σύγχρονοι οικονομικοί εγκληματίες, όπως ο Γερούν Ντάιζεμπλουμ, αναγνωρίζουν τον απόλυτα λανθασμένο χαρακτήρα του τρόπου διάσωσης των τραπεζών με τα χρήματα των Ευρωπαίων, εδώ στην Ελλάδα η εμπιστοσύνη στον ιδιωτικό τομέα, περίλαμπρο άστρο του οποίου είναι οι τράπεζες, μεγαλώνει. Την ώρα που ο ίδιος ο Ντάιζεμπλουμ αναγνωρίζει ότι στην Ευρώπη και ειδικά στην Ελλάδα επικρατεί εργασιακός Μεσαίωνας και ζητάει να ξαναδεί το ευρωπαϊκό διευθυντήριο το ζήτημα των συλλογικών συμβάσεων, εμείς εδώ, πιο αστοί κι από τους αστούς, εγκαταλείπουμε το δημόσιο στην πλήρη απαξίωση και αγιοποιούμε τον ιδιωτικό τομέα ο οποίος, τάχα, θα προκαλέσει τσουνάμι ανάπτυξης και τυφώνα νέων θέσεων εργασίας. Σιγά μην σχίσουν κανένα καλσόν…

  Ο ιδιωτικός τομέας της ελληνικής οικονομίας, πλήρως διεφθαρμένος, όπως και μεγάλο κομμάτι του δημόσιου, κομπραδόρος και ραντιέρης από πάππου του, θλιβερή ουρά του δημοσίου από τότε που δημιουργήθηκε το ελληνικό κράτος, είναι το ίδιο αν όχι περισσότερο υπεύθυνος για την κατάντια αυτού του τόπου. Οι επιχορηγήσεις επί δεκαετίες, οι στρατιωτικές δαπάνες μισού αιώνα, τα κατασκευαστικά κονδύλια των Ολυμπιακών και των εθνικών οδών, κατέληγαν στις στέπες αυτού του ‘ιερού’ ιδιωτικού τομέα. Ο οποίος σήμερα περνάει από το ‘πλυντήριο’ της πρώτη φορά αριστερά.

  Σήμερα, ο ιδιωτικός τομέας ζητάει και πάλι ένα …χεράκι βοηθείας για να τα καταφέρει για μια ακόμα φορά, σε βάρος των ‘αιμοδοτών’ του. Ημών των ηλιθίων…

                                                                                                        Θανάσης Αντωνίου