ΠΙΣΩ ΟΛΟΤΑΧΩΣ: Η Επιστροφή στο Παρελθόν της Rock ως πηγή έμπνευσης

  Περιδιαβαίνοντας το χώρο της σύγχρονης ροκ μουσικής δεν μπορείς να μην σταθείς στο αξιοσημείωτο γεγονός ότι δεκάδες μπάντες, σε όλες τις μεγάλες πόλεις του κόσμου, έχουν στρέψει τα ‘μάτια της ψυχής τους’ στο παρελθόν της ροκ για να αντλήσουν έμπνευση.

  Κάθε τόσο ανακαλύπτουμε συγκροτήματα που έχουν ‘βουτήξει’ για τα καλά στο παρελθόν, έχουν κυριολεκτικά αγκιστρωθεί σε μανιέρες που άνθησαν πριν από 30 ή και 40 χρόνια και αναβιώνουν είδη μουσικής που νομίζαμε ότι βρίσκονταν στο περιθώριο ή τουλάχιστον σε αγρανάπαυση. Και το κάνουν με γούστο και χάρη.

  Τελευταία πέσαμε σε δύο μπάντες, που προέρχονται από διαφορετικές χώρες του κόσμου, αντιπροσωπεύουν διαφορετικές σχολές μουσικής και το μόνο κοινό στοιχείο τους είναι ο παλιομοδίτικος ήχος τους- λίγες μόνο νότες τους, αρκούν για το διαπιστώσεις. Οι ψυχελεδικοί στοουνεράδες Kadavar από τη Γερμανία και οι ποστ πανκς The World από το Όκλαντ της Καλιφόρνια. Δύο τρομερές μπάντες.

  Οι πρώτοι, οι οποίοι έχουν επισκεφτεί ήδη δύο φορές την Ελλάδα κι άφησαν εξαιρετικές εντυπώσεις, είναι εύκολα αναγνωρίσιμοι διότι κουβαλάνε στις πλάτες τους τη μεγάλη γερμανική παράδοση σκληρού ψυχεδελικού ροκ ήχου, τον οποίο έχουν υπηρετήσει δεκάδες μπάντες κατά το παρελθόν.

  Βρίσκονται στον τέταρτο δίσκο τους πια, έχουν σχεδόν μια δεκαετία στη δισκογραφία κι έχουν παίξει σε μεγάλα βαρυμεταλλικά φεστιβάλ στη Γερμανία κι αλλού. Είναι ένα δυναμικό τρίο – κιθάρα/φωνή, μπάσο, τύμπανα- το οποίο κινείται ανάμεσα στους Black Sabbath και τους Led Zeppelin, αλλά θυμίζουν – για να πάμε στην πατρίδα τους- κάτι σαν σκληροπυρηνικούς Lucifer’s Friend.

  Δυνατές κιθαριές, στιβαρό μπάσο, γεμάτα τύμπανα και ήχο που δεν θα τον έλεγες stoner για δύο λόγους: πρώτον δεν είναι κατατονικά επαναλαμβανόμενοι αλλά έχουν δομημένη μουσική σύνθεση με μελωδίες και άλλα ωραία τεχνικά κολπάκια και δεύτερον διότι τα φωνητικά παραπέμπουν περισσότερο στην κλασική ροκ γερμανική σχολή παρά στην αμερικάνικη stoner εκδοχή. Ούτε μακρόσυρτοι σε ανάπτυξη αλλά ούτε βαρυμεταλλικοί, οι Kadavar είναι ο ορισμός του μαζεμένου ροκ σχήματος που δανείζεται τη δωρικότητα των Sabbath και τις παρεκτροπές των Zeppelin· όλα εν σοφία…

  Αυτή τη στιγμή στη Γερμανία υπάρχει μια νέα και ωραία γενιά σχημάτων από τους All Them Witches μέχρι τους Samsata Blues Experiment που ορίζουν ένα ψυχεδελικό-heavy χώρο, μέσα στον οποίο άλλωστε κινούνται και οι Kadavar. Το τελευταίο άλμπουμ τους 'Rough Times'' περιέχει πολύ ωραία τραγούδια – με όλη τη σημασία της λέξης και ένα αριστούργημα, το πολιτικοποιημένο Triblulation Nation το οποίο θίγει το πρόβλημα των σύγχρονων δυτικών δημοκρατιών: τη θλίψη του ατόμου που βιώνει την αποξένωση και τα αδιέξοδα.

  Πάμε τώρα στους The World (τρία κορίτσια και δύο αγόρια), αμερικανικό συγκρότημα με έναν απολύτως βρετανικό ήχο που θυμίζει Gang Of Four της δεκαετίας του 1980. Έρχονται από τη φοιτητούπολη του Όκλαντ η οποία τα τελευταία χρόνια συγκλονίζεται από κοινωνικούς αγώνες, κυρίως των λιμενεργατών που διεκδικούν υψηλότερους μισθούς σε μια βιομηχανία, αυτή των μεταφορών και των logistics, που παρουσιάζει τρελά κέρδη λόγω παγκοσμιοποίησης. Εδώ τα φωνητικά ανήκουν σε μια κοπέλα η οποία χρωματίζει τη μουσική δυστοπία των υπολοίπων. Εκλεπτυσμένο ποστ πανκ, με δόσεις σκα, με πινελιές αβάντ γκαρντ και με ελεγχόμενη αποδόμηση των διαδικασιών δημιουργίας ενός τραγουδιού.

  Έχουν κυκλοφορήσει το EP "Managerial Material" το 2016 και μόλις φέτος το πρώτο τους άλμπουμ το First World Record το οποίο είναι κομψοτέχνημα. Με ήχο που κινείται ανάμεσα στους X Ray Spex (έχουν κι αυτοί πνευστά και μάλιστα σαξόφωνο), στις Slits και τις Raincoats, έχοντας κάτι από την μούρλα των The Fall σε πολλά από τα κομμάτια τους, οι The World είναι ότι πιο ποστ πανκ, φλεγματικό και γι΄ αυτό ιδιαίτερα βρετανικό διαθέτουν οι ΗΠΑ. Με τέτοιο ήχο, δεν είναι τυχαίο ότι η μπάντα περιοδεύει αυτό διάστημα κυρίως στη Μεγάλη Βρετανία. Σαράντα χρόνια μετά το πανκ, και οι ποικίλες εκδοχές του, όπως το ποστ πανκ του Μέρσεϊσαϊντ και του Μάντσεστερ συνεχίζουν να συναρπάζουν ένα διόλου ευκαταφρόνητο κομμάτι του (νεανικού μάλιστα) κοινού.
                                                                 Θανάσης Αντωνίου