opinion 
 ΕΥΡΩΠΗ:Το Χρυσό Κλουβί, ο πλανήτης Φυλακή και τα...αληθινά FAKE NEWS.

    του Δημήτρη Ρουτσώνη
 
   Πριν από λίγα χρόνια και κατά τη διάρκεια μιας σειράς δημοσκοπικών μετρήσεων (που κατέληξαν σε δημοψήφισμα με ζητούμενο την ένταξη ή οχι της χώρας στην ευρωπαϊκή ένωση) ο τουρκικός λαός αποδείχθηκε διόλου πρόθυμος για συμμετοχή στην ευρωπαϊκή "ολοκλήρωση". Πολλοί θεώρησαν απόλυτα φυσιολογική την εξέλιξη αυτή, όχι για κάποιο θρσηκευτικού υπόβαθρου λόγο, αλλά ως ένα ηχηρό 'Όχι' σε μια ευρώπη υποταγμένη στις απαιτήσεις και επιταγές κάποιων ολίγων- κυριολεκτικά αλλά και κυρίως, μεταφορικά.
        ---------------------------------------------------------------------------------------------------------
Η Χαμένη ευκαιρία- το τρένο πέρασε από την πλατεία αλλά έφυγε...αδειανό.
 
    Το ίδιο περίπου χρονικό διάστημα οι έλληνες εκδήλωναν τη δική τους αντίδραση στην 'μετάλλαξη' της ευρωπαϊκής ένωσης με το κίνημα των 'αγανακτισμένων' το οποίο όμως σύντομα και πριν κατορθώσει να ανατρέψει καταστάσεις και να προλάβει 'τετελεσμένα', ουσιαστικά εγκαταλείφθηκε από το μεγαλύτερο μέρος του λαού- ή αν θέλετε, δεν κατάφερε να δημιουργήσει ένα ισχυρό πολιτικό ρεύμα με προοπτική, πέραν αυτού του προσωρινού πυρήνα της πλατείας Συντάγματος και του αντίστοιχου (μετά συνοδείας φραπόγαλου...) στο πάρκο του Λευκού Πύργου.

  Το κίνημα εκφυλίστηκε και το 'κάστρο' έπεσε εκ τω έσω, παραδομένο στην- και προδομένο από την- παθολογία μιας 'κοινωνίας μέσα στην κοινωνία' με σαθρά θεμέλια (αμφότερες...) και χωρίς αντοχές, μοιραία διαλύθηκε εντός λίγων ωρών, κατά τη διάρκεια μιας μεταμεσονύχτιας ή καλύτερα, πρωϊνής σεμνής τελετής με πρωταγωνιστές τα ΜΑΤ και τους εναπομείναντες αποδυναμωμένους από την πολιτική μοναξιά, "αγανακτισμένους".

  Και ίσως κάποιες διαδηλώσεις σε ευρωπαϊκές πόλεις υπέρ της κίνησης έδειξαν αρχικά πως κάποια 'σπορά' είχε επιτέλους λάβει χώρα, τα γεγονότα όμως, με την αμέριστη βοήθεια των ΜΜΕ, αποδείχθηκαν ή παρουσιάστηκαν (ως) αποσπασματικά και αντιμετωπίστηκαν ως γραφικές εκδηλώσεις συμπαράστασης ενός ανυπόληπτου (αριθμητικά/'ποσοστιαία') και ουσιαστικά ανύπαρκτου κινήματος, χωρίς σαφείς στόχους, συλλογική συνείδηση και το κυριότερο, χωρίς σύνδεση μεταξύ των υποτιθέμενων αγανακτισμένων όλης της ηπείρου, ανεξαρτήτως εθνικότητας, τάξης ή φυλής.

  Η ευρωπαϊκή ένωση κατάφερε να ξεπεράσει ανώδυνα και σχεδόν αναίμακτα τους σχετικούς κλυδωνισμούς τους οποίους απορρόφησε χωρίς να κουνήσει...δάχτυλο. Η ευρώπη της Μέρκελ και των συνεταίρων της - όλοι τους υπαλληλοι και οσφυοκάμπτες σφουγγοκωλάριοι των ...άλλων υπαλλήλων, αυτών των τραπεζικών κολοσσών και των πολυεθνικών οικονομικών πανίσχυρων σχηματισμών- αποδείχθηκε σκληρότερη και ανθεκτικότερη του αναμενόμενου (για κάποιους- για κάποιους άλλους όχι).

Η κυριαρχία της νέας...Νέας Τάξης

  Ακολούθησε η κρίση στις ακραίες της εκφάνσεις, με την απο-ρευστοποίηση του 'φορτωμένου' ελληνικού λαού, τα χιλιάδες σπίτια που πέρασαν στα χέρια τραπεζών στην Ισπανία και από τα οποία πετάχτηκαν έξω χιλιάδες άνθρωποι εν μία νυκτί, το 'πλιάτσικο' στις καταθέσεις των κυπρίων, οι 'τσαμπουκάδες' στην Ιρλανδία και αλλού και άλλα...όμορφα και πολιτισμένα.

  Το δε crash test στην Ελλάδα (αν ποτέ υπολογίστηκε ως τέτοιο) απέδειξε πως τις αντοχές διέθετε το ισχυρότερο, μετά από τις προσωρινές αναταράξεις, σύστημα της ευρωπαϊκής υπερ-ελίτ και όχι οι χειμαζόμενοι λαοί του ευρωπαϊκού νότου, απ' όπου ίσως θα μπορούσε να ξεκινήσει και στη συνέχεια να ασκηθεί ίσως μια υπολογίσιμη πίεση στην κεντρική εξουσία της γηρασμένης πολιτικά ηπείρου.

  Ας μην ξεχνάμε πως στο χρυσό κλουβί της ευρώπης, κάθε θύλακας αντίδρασης και αντίστασης στη συνεχιζόμενη πολιτική λιτότητας και πολιτικής ευθυγράμμισης και ομογενοποίησης, απορροφάται άμεσα με αντάλλαγμα το μεσοαστικό οικονομικοκοινωνικό "παράδεισο" της δήθεν ασφάλειας και ευημερίας: για τους κεντροευρωπαίους και τους βόρειους, εννοείται- εξ ου και το ζήτημα της ευρώπης των δύο ταχυτήτων.

Πρόσφυγες & μετανάστες: the Sequel (όπως παλιά...) + "ένας κούκος δε φέρνει την Άνοιξη" (παλιά ελληνική παροιμία) 

  Μην ξεχνάμε επίσης πως η εξέλιξη της ευρωπαϊκής ένωσης στον πιο προβεβλημένο εκπρόσωπο της νεο-ταξίτικης ξεφτίλας, σε 'πλανήτη-φυλακή' και σε συνοθύλευμα κρατών και λαών υποταγμένων, σε μια δήθεν σφόδρα επιθυμητή από τις πλειοψηφίες, μεσοαστική πλασματική ευδαιμονία, ξεκίνησε αρκετά παλαιότερα από τη συνθήκη Σένγκεν. Και πως σήμερα, στη δήθεν δημοκρατική ένωση και (επίσης δήθεν...) θεματοφύλακα της προοδευτικής, φιλοπεριβαλοντικής και αλληλέγγυας φιλοσοφίας του 'νέου' δυτικού πολιτισμού, έχει στηθεί ένα αποκρουστικό σκηνικό διαφήμισης της ευημερίας της κατάθλιψης,στο οποίο σημαντικό 'ρόλο' έχουν κληθεί να παίξουν - για ακόμη μια φορά - οι προσφυγικοί πληθυσμοί.
  Κάποτε, εξυπηρέτησαν κάποιους άλλους σκοπούς-σήμερα είναι το πλέον αναλώσιμο 'είδος' πολιτών και ανθρώπων.

  Η σιωπή της ευρώπης για το ζήτημα της ανεξαρτησίας της Καταλωνίας είναι πραγματικά εκωφαντική. Και αν σκεφτεί κανείς πως  σχετικα πρόσφατα, η αραβική άνοιξη ξεκίνησε (σε ένα μεγάλο βαθμό) από τη σύμπραξη κοινοτήτων, μικρότερων ή μεγαλύτερων αλλά και ατομικά, από τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης (και βεβαίως και κυρίως από τη διάθεση των λαών για αλλαγή, επώδυνη αλλά αναγκαία)- με όλα της τα ρίσκα και φυσικά, με τα αμφιλεγόμενης 'επιτυχίας' του αρχικού στόχου, αποτελέσματα. Και στην εξελιγμένη γηραιά ήπειρο, τα social media εξυπηρετούν, για την ώρα, παιχνίδια, φάρσες και συνοικέσια- ως ένα, μεγάλο βαθμό.

 EU: Prison Planet - Οι προκλήσεις για το ανθρώπινο είδος, ο από...μηχανής θεός (Ιανός) και το μεγάλο στοίχημα της ανα-κατεύθυνσης.


    Σήμερα, η ευρώπη της νέας εποχής αποδεικνύεται πραγματικός 'πλανήτης-φυλακή', από τον οποίο η απόδραση είναι μάλλον αδύνατη εκτός και αν μια 'έξοδος'/'αποπομπή' ενός μέλους αποτελεί επιθυμία και διαταγή της κεντρικής εξουσίας. Η περιφέρεια υπάρχει για να εξυπηρετεί το ρόλο ενός ολιγομελούς άξονα κρατών που λειτουργούν υπέρ της παγκοσμιοποιημένης νέας οικονομίας. Η δε εσωτερική μετανάστευση και το προσφυγικό ζήτημα οδηγούν το πάλαι ποτέ όραμα μιας 'άλλης', διαφορετικής ένωσης σε ...πανόραμα της παντοδυναμίας των λίγων πάνω στις πλάτες των πολλών.

  Για πολλοστή φορά και τη στιγμή που η λεγόμενη ψηφιακή επανάσταση και οι πιθανές πολιτικές ποεκτάσεις της προς όφελος των λαών, μέσω του νέου διαδικτυακού κόσμου και μιας επίσης πιθανής νέας διαδικτυακής μεγα-κοινότητας με κοινούς στόχους, έχει κυριολεκτικά διαχυθεί και κατακερματιστεί, μέσω της κυριαρχίας της νέας τεχνολογίας στην ατομική συνείδηση του ευρωπαίου κατοίκου, περισσότερο από τον κάτοικο οιασδήποτε άλλης περιοχής της γης- ο όρος 'πολίτης', όσο περνά ο καιρός, τείνει να χάσει το μεγαλύτερο μέρος του νοήματος του.
  Ακόμη και στις ΗΠΑ, οι αντιδράσεις της κοινωνίας είναι ίσως για πρώτη φορά περισσότερο πολυσυλλεκτικές και ενδιαφέρουσες από κάθε άλλη φορά στο πρόσφατο παρελθόν και φυσικά, περισσότερο έντονες απ' ότι στην αποχαυνωμένη ευρώπη.

   Όποιος περίμενε μια ευρωπαϊκή άνοιξη, βλέποντας τις νέες δυνατότητες του καινούργιου θαυμαστού κόσμου, πιθανότατα θα αρκεστεί στην προσωπική αντίσταση και προσεκτική ανάγνωση του προϊόντος των πλέον επικίνδυνων συνεργατών της νέας τάξης: των ΜΜΕ- τα ...αληθινά fake news παρακολουθούν από τους τηλεοπτικούς (πομπο)δέκτες τους, ακούνε από τα ραδιόφωνα και πληροφορούνται μέσω του διαδικτύου στους υπολογιστές και στα τηλέφωνα τους, δισεκατομμύρια άνθρωποι κάθε μέρα σε όλο τον κόσμο.
  Αγνοώντας πως κάποια στιγμή, σύντομα, ο άνθρωπος θα κληθεί να αντιμετωπίσει την πιο κρίσιμη ίσως πρόκληση όλων των εποχών: αυτήν της μετεξέλιξης της ανθρώπινης κοινωνίας σε 'καθεστώς' νέας υπερ-ανεπτυγμένης τεχνολογίας και πιθανής συμμετοχής της Μηχανής στη νέα κοινωνία που θα προκύψει.
  Και καθώς η ευθύνη βαραίνει, αναλογικά, όλους, δεν αποκλείεται ο άνθρωπος, στην περίπτωση που αποδειχθεί κατώτερος των περιστάσεων και χάσει τη μοναδική ευκαιρία της ανα-κατεύθυνσης, να κληθεί, μέσω των καταιγιστικών και ηδη δρομολογημένων εξελίξεων, να απολογηθεί για τα πεπραγμένα της σημερινής εποχής.

pics';credit: Πολίτης - News247 - twitter.com -  Κατοχικά Νέα - gazetta.gr