Όταν η πρόκληση επιβεβαιώνει τις ανάγκες και αναδεικνύει νέες δυνάμεις. Ενα διαφορετικό πάρτυ. 
  του Δημήτρη Ρουτσώνη*

  Ήταν ένα πάρτυ που τα είχε όλα: συναίσθημα, συγκίνηση, χαλάρωση και διασκέδαση, μεζέδες από διάφορες χώρες και άφθονο κρασί αλλά και ένα απρόοπτο γεγονός που λειτούργησε ως άσκηση...ετοιμότητας για το νεοσύστατο σύλλογο εθελοντών Μακεδονίας Albatros, αναδεικνύοντας ταυτόχρονα τις δυνατότητες του.

  Και ίσως να περνούσε στην ιστορία σαν ενα ακόμη πάρτυ, ένα ακόμη βράδυ μιας ακόμη Παρασκευής αν όμως η ιστορία γράφονταν αλλιώς και όχι μέσα από την πορεία ανθρώπων που
παλεύουν να ξεπεράσουν μια σκληρή καθημερινότητα, προκειμένου να επιβιώσουν και όσων μαζί τους, μοιράζονται το βάρος: το κάλεσμα γνωριμίας του συλλόγου στoν 3ο όροφο του πολυχώρου του στην οδό ΠολυζωΪδη 5, το βράδυ της περασμένης Παρασκευής ήταν κάτι πολύ παραπάνω από μια απλή συνάντηση ανθρώπων από πολλές χώρες και από πολλούς χώρους. Ήταν πάνω απ' όλα η γέννηση μιας συλλογικότητας με νέες ιδέες αλλά και πολύ όρεξη για δύσκολη δουλειά.

Το πάρτυ

  Η ατμόσφαιρα ήταν χαλαρή, ζεστή και ευχάριστη, όπως την οραματίζονταν οι διοργανωτές. Τα μέλη βρέθηκαν λίγο νωρίτερα για να δουν (και να θαυμάσουν, γιατί όχι;) το έργο τους, φρεσκοβαμμένο με ευχάριστα χρώματα (κυριαρχούσαν το κίτρινο μαζί με πορτοκαλί, άσπρο και light grey) με την κάθε γωνιά φροντισμένη και έτοιμη να δεχθεί κόσμο: γωνιά τηλεόρασης με home cinema, άλλες δυο τρεις ζεστές και φιλόξενες γωνιές όπου μπορούν να καθήσουν άνετα αρκετά άτομα, ένα ακόμη μεγαλύτερο σαλόνι και δίπλα η παιδική χαρά του χώρου,  επί του...δαπέδου, πάνω σε χαλί πολύχρωμο, φτιαγμένη με γούστο. Στην είσοδο υπήρχε ένας άριστα οργανωμένος και εξοπλισμένος μπουφές, με συνταγές και δημιουργίες μελών του συλλόγου και ένα κύριο πιάτο που επιμελήθηκαν πρόσφυγες.

  Αξίζει να σημειωθεί πως ότι βρίσκεται αυτή τη στιγμή εντός του πολυχώρου ετοιμάστηκε με μεράκι και πολλή προσωπική δουλειά από τα χέρια των μελών του.

  Όσο περνούσε η ώρα, το πάρτυ δέχονταν ολοένα και περισσότερους επισκέπτες- τα νέα άλλωστε ταξιδεύουν πολύ γρήγορα σ' αυτην πόλη - και λίγο πριν τις 10, ο χώρος είχε σχεδόν γεμίσει από φίλους άλλων συλλόγων και πρόσφυγες από τη Συρία, το Ιράκ και από αλλού. Άνθρωποι που γνωρίστηκαν με τον Αμπατρος σε συνθήκες δύσκολες βρέθηκαν να τα πουν, αυτή τη φορά χωρίς να τους κυνηγάει ο χρόνος, οι ανάγκες, η πραγματικότητα.

  Τα μέλη, με προεξάρχουσα ΤΗΝ πανταχού παρούσα προχθές Μαρία Τοπαλίδου, έδιναν έναν πραγματικό αγώνα για να μιλήσουν με όλους, να εξηγήσουν, να αναλύσουν τις μελλοντικές δράσεις της νέας αυτής δραστήριας κοινότητας της πόλης μας και βέβαια να εξυπηρετήσουν..

Και η έκπληξη!

  Και εκεί που το πάρτυ όδευε προς την ολοκλήρωση του "έσκασε" το τηλεφώνημα/πρόκληση που (λίγο αργότερα) επιβεβαίωσε την ετοιμότητα και υπευθυνότητα του νέου συλλόγου και την αποτελεσματικότητα της δομής και της λειτουργίας του και αφορούσε μια εννεαμελή οικογενέια από το Ιράκ που δεν κατόρθωσε να γίνει δεκτή στον καταυλισμό των Διαβατών και αναζητούσε μια λύση στέγασης εκτακτης ανάγκης, ίσως και ξενοδοχείο.

  Το συγκεκριμένο περιστατικό λειτούργησε κάπως σαν...άσκηση ετοιμότητας θέτοντας τους πάντες σε εγρήγορση- σύντομα, μετά από τις κατάλληλες ενέργειες, η οικογένεια βρέθηκε ασφαλής και εντός ενός ανέλπιστα ευχάριστου, καθαρού και φιλόξενου χώρου, για τις επόμενες τρεις ημέρες.

  Ταυτόχρονα υπενθύμισε πως ανάλογες προσπάθειες σπάνια "καταφέρνουν" να μείνουν έστω και για λίγο εκτός δράσης.

  Το πάρτυ γνωριμίας είχε βρει απρόσμενα την απόλυτη πρόκληση του την οποία οι διοργανωτές του έφεραν σε πέρας με ταχύτητα και υπευθυνότητα οργάνωσης που έμοιαζε να λειτουργεί εδώ και καιρό. Ήταν ίσως ο καλύτερος επίλογος για μια εκδήλωση που σκοπό είχε να υπενθυμίσει πως η αλληλεγγύη βοηθά όχι μόνον τους άμεσα χρήζοντες φροντίδα-οικογένειες με παιδιά, γυναίκες με άντρες στο εξωτερικό που περιμένουν την έγκριση για μετανάστευση - αλλά και τους κατοίκους αυτής της πόλης, που από την αρχή της ιστορίας της υπήρξε χωνευτήρι λαών και πάνω σε αυτήν τη συνύπαρξη χτίστηκε. Βοηθά σκόμη και όσους αντιτίθενται σε αυτήν τη φιλοσοφία και πρακτική και αυτό θα το διαπιστώσουν πρώτοι απ΄όλους οι ίδιοι- ας ευχηθούμε αυτό να συμβεί γρήγορα

Το μέλλον

  Για να μην ξεχνάμε λοιπόν, αλλα κυρίως να προχωρούμε με οδηγό τις μνήμες μας αλλά και τη νέα πραγματικότητα, ας διαμορφώσουμε το νέο μέλλον!

  Αυτό που χρειάζεται και άμεσα μάλιστα, είναι ανάλογες προσπάθειες να βρουν τη στήριξη που απαιτείται για να λειτουργήσουν συνεργατικά και με κοινή στόχευση - συλλογικότητες που αναλώνονται καθημερινά στην ανακούφιση, στην παροχή νομικής βοήθειας και στην ικανοποίηση δικαιωμάτων των προσφύγων.

  Γιατί ίσως ανακαλύψουμε σύντομα πως ο κοινός βηματισμός με ανθρώπους που βρέθηκαν στην ίδια ακριβώς θέση με προγόνους μας και συγγενείς μας, θα ωφελήσει τους ίδιους αλλά και τον τόπο μας.

  Τα καλύτερα- ακόμη και αν προυποθετουν...ανηφόρα - θα έρθουν. Φτάνει να το πιστέψουμε και να στηρίξουμε, ο καθένας από την πλευρά του και με τις δυνάμεις του! .

  Παράλληλα αποτελεί μια πρόκληση για να λειτουργήσουμε με βάση την ιστορία της πόλης μας- και η ιστορία επαναλαμβάνεται, λένε. Το μέλλον είναι ήδη εδώ. Πως θα το υποδεχθούμε;

                                                                      * ο Δημήτρης Ρουτσώνης είναι δημοσιογράφος(ΕΣΗΕΑ)