IIRSA PROJECT: Ο νέος ευρωπαϊκός "εποικισμός" της Αμερικής: 
 οι υποδομές της επιβίωσης και της καταστροφής

by DK R

   Συγκρίνεται μόνο με την πρώτη "απόβαση" ευρωπαίων στην άλλη πλευρά του ατλαντικού. Οι επιπτώσεις τότε αποτιμήθηκαν σε κάποια εκατομμύρια νεκρούς ινδιάνους, κάποιες δεκάδες πολιτισμών που δεν ξανασήλωσαν "κεφάλι" και - στο διηνεκές - στην απόλυτη επικράτηση του
δυτικού πολιτισμού σε ολόκληρο τον πλανήτη.

  Το νέο αυτό έργο, γνωστό ως IIRSA Project, είναι σύμπραξη πολυεθνικών εταιρειών από Ευρώπη και ΗΠΑ (κατασκευή λιμένων, αυτοκινητόδρομων, γεφυρών, τοποθέτηση διοδίων στους ήδη υπάρχοντες, δημιουργία νέων οικισμών από εταιρείες πληροφορικής  τύπου Sillicon Valley κ.α. ) και αποτελεί μια ειρηνική εισβολή που δε "φαίνεται" να αποτελεί κίνδυνο για τον ανθρώπινο παράγοντα αλλά μόνο για το περιβάλλον.
  Σύμφωνα με δημοσκοπικές μετρήσεις που έγιναν σε ολόκληρη τη Νότιο Αμερική αυτή η απίστευτης έκτασης επέμβαση γίνεται δεκτή από τους ντόπιους με χαρές και πανυγήρια και ο λόγος είναι προφανής: δουλίτσα για εκατοντάδες χιλιάδες ντόπιους που από τη μια στιγμή στην άλλη θα λύσουν το βιοποριστικό τους πρόβλημα και, σε ορισμένες περιπτώσεις στις οποίες τα έργα θα "τραβήξουν" χρονικά, ίσως και των παιδιών τους. Ποιός όμως γνωρίζει πόσο τα έργα θα κοστίσουν, στον παράγοντα "ανθρώπινη υγεία" για παράδειγμα;
  Το γεγονός δείχνει με τον πιο κραυγαλέο τρόπο πως ο άνθρωπος στους καιρούς που ζούμε, προτιμά χωρίς δεύτερες σκέψεις την επιβίωση με όρους παγκοσμιοποίησης και σε περιορισμένο χρονικό ορίζοντα παρά από την προστασία του τόπου που το γέννησε.

  Έτσι από τη μια πλευρά υπάρχει το φυσικό περιβάλλον που είναι και αυτό στο οποίο ο άνθρωπος είναι προορισμένος, "ταγμένος" να επιβιώσει (και να συμβιώσει με αυτό), ως είδος και από την άλλη πλευρά η επιβίωση και η δουλειά ως πρώτος συνδετικός κρίκος με αυτήν: μια αντίφαση πάνω στην οποία θα στηριχθεί αυτή η -άγνωστη ως προς τις μακρόχρονες επιπτώσεις της- μεταμόρφωση του νοτιοαμερικάνικου τοπίου.

  Όλοι θυμόμαστε τον "ξεσηκωμό" μικρής μερίδας καλλιτεχνών και επωνύμων γενικότερα,κατά της οικοδομικής "αξιοποίησης" εδαφών πέριξ του Αμαζονίου- η επικείμενη επέμβαση θα έπρεπε- αναλογικά - να βγάλει στους δρόμους χιλιάδες οικολόγους, τουλάχιστον στην αμερικάνικη ήπειρο και ίσως μάλιστα, αυτό να έχει ήδη συμβεί.
  Το θέμα είναι πως δεν έχει και πιθανότατα ούτε ΘΑ έχει την ανάλογη κάλυψη από τα ΜΜΕ αλλά και πιθανότατα, κάθε αντίθετη φωνή θα πνιγεί στο ανθρώπινο εργατικό "ποτάμι" που με τη σειρά του θα συμπαρασύρει τα πάντα προκειμένου να ξεκινήσει (και να διατηρήσει) τη ροή του.

  Και οι αντιφάσεις δε θα σταματήσουν ώσπου να ολοκληρωθεί η "προσάρτηση" του νότιου τμήματος της αμερικάνικης ηπείρου, ολοκληρωτικά και σε όλες τις τις εκφάνσεις της ζωής των νοτιοαμερικάνων, στο δυτικό άρμα- ακόμη περισσότερο από όσο ήδη συμβαίνει, κυρίως πολιτιστικά αλά όχι μόνο.
  Ειδικά μάλιστα, από τη στιγμή που υπάρχουν αριστεροί ηγέτες στην περιοχή.