Αδήλωτοι εργαζόμενοι, δεδηλωμένη ξεφτίλα...

  Πριν λίγες ημέρες η κυβέρνηση κατέθεσε κι αναμένεται να ψηφίσει ένα νομοσχέδιο του Υπουργείου Εργασίας το οποίο αφορά την αδήλωτη, την υποδηλωμένη και την απλήρωτη εργασία, καθώς και σειρά άλλων ασφαλιστικών και συνταξιοδοτικών θεμάτων. Σε γενικές γραμμές το
νομοσχέδιο κινείται σε θετική κατεύθυνση, έχει μάλιστα – λένε στην κυβέρνηση- και την έγκριση της Τρόικας. Περίφημα…

  Έχοντας δουλέψει επί μήνες σε διάφορες δουλειές ως ‘αόρατος’, μη δηλωμένος δηλαδή, έχοντας δουλέψει κάποιες φορές ως υποδηλωμένος, δηλαδή λαμβάνοντας Χ στο χέρι και δηλώνοντας ότι πήρα Χ-κάτι (ή ως ‘υπάλληλος γραφείου’ ενώ είμαι δημοσιογράφος), έχοντας επίσης δουλέψει απλήρωτος μέχρι και 4 μήνες, θεωρώ ότι το νομοσχέδιο με αφορά.

  Γνωρίζοντας πολύ καλά πως λειτουργεί η διαβόητη Επιθεώρηση Εργασίας στην οποία έχω καταφύγει κάποιες φορές για να βρω το δίκιο μου κι έχω καλέσει κλιμάκιό της σε εργασιακούς χώρους όπου δούλευα για να αντιμετωπίσω/ εκφοβήσω/ συνετίσω κρετίνους εργοδότες, έχοντας επίσης λάβει μέρος σε δίκες εργατικών διαφορών τόσο ως ενάγων όσο κι ως μάρτυρας κατηγορίας σε βάρος μπαταχτσήδων εργοδοτών, κάτι παραπάνω ξέρω από το μέσο Έλληνα εργαζόμενο που διάγει έναν σταθερό εργασιακό βίο.

  Έχοντας οδηγήσει παλαιότερο εργοδότη μου – κακό χρόνο να’ χει- στο Αυτόφωρο για μη καταβολή δώρου Χριστουγέννων, από το οποίο ‘απέδρασε’ την τελευταία στιγμή καταβάλλοντας, ως δια μαγείας και στο σύνολό του, το οφειλόμενο ποσό, γνωρίζω κάπως τους δαιδαλώδεις λαβυρίνθους της εργατικής νομοθεσίας και τα μονοπάτια διαφυγής της εργοδοτικής αυθαιρεσίας.

  Εδώ όμως έχουμε μια περίπτωση «Να σε κάψω Γιάννη, να σε αλείψω λάδι»: η ίδια πολιτική που οδήγησε στον εργασιακό Μεσαίωνα από το 2010, η πολιτική των Μνημονίων δηλαδή, έρχεται τώρα να μαζέψει τα απόνερά τους. Η ίδια πολιτικοοικονομική φιλοσοφία που επέτρεψε σε εργοδότες και εταιρείες να διαλύσουν τα πάντα στο χώρο της μισθωτής εργασίας (κυρίως), κάνοντας τάχαμου ‘μεταρρυθμίσεις’, έρχεται τώρα να διασκεδάσει τις εντυπώσεις ‘κυνηγώντας’ τους εργοδότες που άφησε ασύδοτους επί επταετία.

  Το ίδιο χέρι που σφάζει τους εργαζόμενους καθημερινά, έρχεται τώρα να απειλήσει τους εργοδότες πως θα τους βάλει φυλακή. Ο ίδιος μηχανισμός που ευθύνεται για την εκδίκαση υποθέσεων εργατικών διαφορών και την απόδοση των οφειλόμενων χρημάτων του Αγίου… (φίλη μου ακόμα να πάρει χρήματα που τις επιδικάστηκαν ήδη από το 2011 κι εν τω μεταξύ έχουν πεθάνει οι δύο δικαστές που χειρίστηκαν την υπόθεσή της!), κάνει λόγο τώρα για «δίκες εξπρές» σε βάρος εργοδοτών. Όπως για παράδειγμα η δίκη της Χρυσής Αυγής που ακόμα δικάζεται…

  Η πιτσιρίκα υπουργίνα που συνέταξε το νομοσχέδιο και κορδώνεται σήμερα για την κατάθεσή του, είναι αυτή που μας οδηγεί στην οικονομική εξαθλίωση. Ο πρωθυπουργός που κομπάζει σήμερα για τη φιλεργατική του πολιτική είναι αυτός που έχει υπογράψει την ομηρεία της χώρας για δεκαετίες, οι βουλευτές που θα ψηφίσουν το νομοσχέδιο, είναι αυτοί που σηκώνουν το χέρι τους και ψηφίζονται τα πιο επαχθή μέτρα σε βάρος μας. Κι αυτός ο λαός, αυτή η εργατική τάξη που σήμερα ‘προστατεύεται’ και ‘κατοχυρώνεται’ είναι η ίδια που έχει δοθεί και συνεχίζει να δίνεται λάφυρο και να λεηλατείται από το εγχώριο και το διεθνές κεφάλαιο.

  Κλείνω με μια αφιέρωση στην υπουργίνα της Εργασίας και τον πρωθυπουργό της χώρας που ανάθεμά με κι αν έχουν κάνει ένα μεροκάματο στη ζούγκλα του ιδιωτικού τομέα, που αν είχαν ποτέ την ατυχία να εργαστούν σε κάποια από τα εργασιακά περιβάλλοντα που εργάστηκα εγώ θα είχαν επαναφέρει τη θανατική ποινή – μετά συγχωρήσεως- για τα εργασιακά αδικήματα. Αφιερώνω το υπέροχο παλιό τραγουδάκι που τραγουδούσαν οι μαύροι φορτοεκφορτωτές στα λιμάνια του Αμερικανικού Νότου στις αρχές του 20ου αιώνα, τραγουδισμένο από το …Αφεντικό και τη μεγάλη μπάντα του, «Pay me my money down» ή τράβα στην στενή…

  Όσο για τα καρντάσια της εργατικής τάξης αφιερώνω με παλιό εργατικό τραγούδι Take this Job And Shove It, παιγμένο από τους Dead Kennedys
                                                                                         Θανασης Αντωνίου