Χαλκιδική, Σαλαμίνα, Ελληνικό, Μαϊάμι: η φύση που βιάζεται, ο άνθρωπος που πλουτίζει, το μέλλον που ναρκοθετείται...

  To Παρασκευοσαββατοκύριακο 8-10 Σεπτεμβρίου, τρία περιβαλλοντικά γεγονότα βρέθηκαν στις πρώτες θέσεις της δημοσιότητας: δύο στις δύο πρώτες θέσεις στην Ελλάδα και το τρίτο, ήταν το πρώτο θέμα παγκοσμίως. Αναφέρομαι στην ‘επένδυση’ της Eldorado Gold στη Χαλκιδική, τη θαλάσσια ρύπανση στη Σαλαμίνα και τον τυφώνα Ίρμα στην Καραϊβική και το Μαϊάμι. Λίγο πριν
ήταν ο σεισμός στο Μεξικό…

  Σε αντίθεση με τα αθλητικά γεγονότα, όταν τα περιβαλλοντικά σκαρφαλώνουν στις πρώτες θέσεις της δημοσιότητας, κάτι κακό συνέβη ή πρόκειται να συμβεί. Έχουμε τόσο πολύ αποξενωθεί από το φυσικό περιβάλλον κι αυτό με τη σειρά του είναι πια τόσο εχθρικό με την ανθρώπινη δραστηριότητα και παρουσία, που κάθε περιβαλλοντικό γεγονός μας προκαλεί τρόμο, δέος, ανησυχία.

  Ολόκληρη η ανθρωπότητα παρακολουθούσε επί μέρες την πορεία και τις συνέπειες του τυφώνα Ίρμα, μια διογκωμένη δημοσιότητα ασφαλώς, επειδή ο τυφώνας επρόκειτο να χτυπήσει κάποια στιγμή – όπως κι έγινε- μια αμερικανική μεγαλούπολη, σύμβολο της ξέγνοιαστης ζωής και των υλικών απολαύσεων.

  Στην Ελλάδα το ενδιαφέρον μονοπώλησε η υπόθεση Eldorado Gold, η οποία αμέσως μετά την κορύφωσή της, τη Δευτέρα 11 Σεπτεμβρίου, άρχισε να ‘μαλακώνει’, όπως ο τυφώνας Ίρμα καθώς οι κυβερνητικοί, παρά τις κορώνες ορισμένων τριτοκλασάτων στελεχών της πλάκας και της φάπας (π.χ. Πολάκης, Καρανίκας), θορυβημένοι έσπευσαν να δηλώσουν ότι θα εξυπηρετήσουν την εταιρεία αδειοδοτώντας την.

  Αυτό που θάφτηκε όμως τις πρώτες ημέρες ήταν η τρομερή καταστροφή στη Σαλαμίνα η οποία, την ώρα που γράφονται αυτές οι γραμμές, έχει περάσει απέναντι, στις ακτές της Αττικής και πιο συγκεκριμένα στο Πέραμα ενώ υπάρχουν φόβοι ότι θα φτάσει μέχρι την Αθηναϊκή Ριβιέρα. Η φανερή προσπάθεια υποβάθμισης του γεγονότος από τα media, απέτυχε μόλις τα άλλα γεγονότα υποχώρησαν και η πετρελαιοκηλίδα προχώρησε…

  Ώπα! Είπα «Αθηναϊκή Ριβιέρα» και ξέχασα ότι το τρίτο θέμα της επικαιρότητας στην Ελλάδα, ήταν κι αυτό, κατά κάποιο τρόπο, περιβαλλοντικό και δεν είναι άλλο από την ισοπέδωση του Ελληνικού – το «τοπόσημο των κοινωνικών αγώνων» όπως το αποκαλούσε ο παπατζής πρωθυπουργός όταν μαχόταν με κατοίκους και δημάρχους για τη σωτηρία της παραλιακής ζώνης. Εκεί που οι εμίρηδες θέλουν να χτίσουν πολυώροφα ξενοδοχεία και λαμπερούς ουρανοξύστες, γήπεδα γκολφ και ιδιωτικά γυμναστήρια, καζίνο και πισίνες, ελικοδρόμια, μαρίνες και πολυτελείς σουίτες για να στεγάσουν φιλοξενούμενους, πελάτες, τουρίστες και …ανηψούλες.

  Η προσπάθεια για τη σωτηρία της Χαλκιδικής συνεχίζεται εδώ και χρόνια και μπαίνει σε νέα φάση, η προσπάθεια για τη σωτηρία της Σαλαμίνας μόλις ξεκίνησε, ενώ τα λοίσθια πνέει η μάχη στο Ελληνικό: όλοι αναμένουμε την απόφαση του Κεντρικού Αρχαιολογικού Συμβουλίου ελπίζοντας ότι θα μπλοκάρει την τσιμεντοποίηση, αλλά όταν έχεις προδοθεί από την υποτιθέμενη αριστερή κυβέρνηση και τα τριάκοντα αργύρια των Αράβων, τότε δεν έχεις να περιμένεις πολλά.

  Κοινός τόπος και των τριών ελλαδικών γεγονότων, Χαλκιδική, Σαλαμίνα, Ελληνικό, όπως και του διεθνούς ασφαλώς στο Μαϊάμι, είναι ότι η εντύπωση που έχουμε για τη φύση ως ένα απλό εργαλείο πλουτισμού, φτάνει πια στα όριά της. Ότι η εκδίκηση θα είναι πολύ σκληρή και πολύ δαπανηρή. Και θα πέσει, φυσικά, στις πλάτες εκείνων που δεν φταίνε σε τίποτα.

                                                                                     Θανάσης Αντωνίου, δημοσιογράφος ΕΣΠΗΤ