Η αναιμία που γύρισε σε ...λευχαιμία: το δημοσιονομικό ΣΤΡΑΓΓΙΣΜΑ της Ελλάδας
Επειδή ακούγονται και γράφονται πολλά για την ελληνική οικονομία και τις συνθήκες κάτω από τις οποίες οδηγήθηκε στην κατάρρευση και την πτώχευση του 2010, καλό είναι να ανατρέχουμε στο παρελθόν, όχι στο απώτερο ιστορικό αλλά στο σχετικά πρόσφατο, προκειμένου να διαπιστώνουμε με
τα μάτια μας, ποια είναι – ποια ήταν για την ακρίβεια- η πραγματική εικόνα.
Στο δημοσίευμα που παρουσιάζουμε («Μεσογειακή οικονομική αναιμία»), από ένα έγκυρο ελληνικό οικονομικό περιοδικό της δεκαετίας του 1980 (τότε υπήρχαν έγκυρα οικονομικά περιοδικά), μια μετάφραση ενός άρθρου του βρετανικού, υπερσυντηρητικού κι άκρως νεοφιλελεύθερου Economist, αποδεικνύει ότι το πρόβλημα της ελληνικής οικονομίας είναι πολύ πιο βαθύ απ΄ όσο νομίζουμε, απ΄ όσο μας επιτρέπει να δούμε η κοντόφθαλμή οπτική των Σόιμπλε, Ντάιζεμπλουμ, Γιούνκερ και Λαγκάρντ. Δεν είναι η ελληνική τεμπελιά, ο δυνατός ήλιος, το ουζάκι και οι διπλοπενιές. Δεν είμαστε τζιτζίκια- κορόιδα είμαστε.
Και, φυσικά, το πρόβλημα της Ελλάδας δεν είναι, όπως αντιλαμβανόμαστε από το άρθρο, αμιγώς ‘ελληνικό’ αλλά μάλλον μεσογειακό κι έχει να κάνει περισσότερο με τις δομικές υστερήσεις των χωρών αυτών. Υστερήσεις και αναπηρίες που κρατάνε από το Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο και επιδεινώθηκαν με τις πετρελαϊκές κρίσεις της δεκαετίας του 1970. Άλλωστε το άρθρο είναι γραμμένο περίπου πέντε χρόνια μετά την κρίση του 1977 κι όταν τα απόνερά της αρχίζουν πλέον να ‘πνίγουν’ και τις περιφερειακές καπιταλιστικές χώρες, όπως η Ισπανία και η Ελλάδα.
Όπως προκύπτει από το άρθρο, ο δανεισμός ήταν και τότε η κύρια, αν όχι η μόνη μέθοδος για να καλυφθούν τα δημοσιονομικά κενά που δημιουργούσε ο συγκεκριμένος τρόπος οργάνωσης και λειτουργίας των μεσογειακών οικονομιών. Κι όπως είναι απολύτως σαφές, τόσο από αυτό όσο κι από χιλιάδες άλλα άρθρα, αυτός ο δανεισμός γινόταν όχι απλώς εν γνώσει, αλλά υπό την ενθάρρυνση, την οργάνωση και την εποπτεία των βορειοευρωπαϊκών κρατών. Με μοχλό το διεφθαρμένο, ήδη από τότε, τραπεζικό σύστημα, τόσο το εγχώριο όσο και το ευρωπαϊκό και το ευρύτερο διεθνές.
Από αυτή την οπτική πηγάζει αβίαστα το συμπέρασμα ότι η δημιουργία αρχικά της κοινής νομισματικής ζώνης και στη συνέχεια η δημιουργία ενός κοινού νομίσματος, ως κολοφώνας της ‘Κοινής Αγοράς’, εξυπηρετούσε ακριβώς αυτή την ανάγκη οργάνωσης και διευθέτησης του δανεισμού. Πιαστήκαμε, μάγκες, στη φάκα σαν κουτορνίθια.
Σήμερα 35 χρόνια μετά από εκείνο το αποκαλυπτικό άρθρο που παρουσιάζουμε, οι βασικές αρχές λειτουργίας της ευρωπαϊκής κλεπτοκρατίας δεν έχουν αλλάξει: φορείς όπως ο ΟΟΣΑ (τα προαπαιτούμενα του οποίου τρέχουμε τώρα να κλείσουμε), που τότε μας κουνούσαν το δάκτυλο για τη δημοσιονομική απειθαρχία μας, συνεχίζουν να αποτελούν το οικονομικό ‘μακρύ χέρι’ του ευρωπαϊκού κεφαλαίου και τον ουσιαστικό νομοθέτη στο ελληνικό Κοινοβούλιο. Απλώς τώρα στο παιχνίδι συμμετέχουν και άλλοι: η Τρόικα, το ΔΝΤ, ο ESM και λοιπές αντιδραστικές δυνάμεις.
Η υπουργός Εργασίας Έφη Ακτσιόγλου έχει πολλή δουλειά ακόμα…
Θανάσης Αντωνίου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου