Eldorado Go 2 Hell  
*plus: "Φυσάει Βοριάς" από Son Of Wine - τραγούδι αφιερωμένο στις Σκουριές Χαλκιδικής.

  Στο βιβλίο της ‘Αυτό Αλλάζει Τα Πάντα- Καπιταλισμός Εναντίον Κλίματος’, η Καναδή δημοσιογράφος, σκηνοθέτης και ακτιβίστρια Ναόμι Κλάιν έχει αφιερώσει ένα ολόκληρο κεφάλαιο για τη Χαλκιδική και την εξόρυξη χρυσού στα εκεί μεταλλεία.

  Σας θυμίζω ότι την τελευταία φορά που ήρθε στην Ελλάδα η καταπληκτική αυτή δημοσιογράφος (Μάης 2013, καλεσμένη μιας αναρχικής οργάνωσης, ο Αλέξης Τσίπρας και η κομματική ιντελιγκέντσια του ΣΥΡΙΖΑ έσπευσαν να τη συναντήσουν, να της εκφράσουν τα σέβη και το
θαυμασμό τους, να την πληροφορήσουν ότι κι αυτοί συμμερίζονται τις απόψεις της. Κι αυτή, από ευγένεια αλλά κι επειδή πίστευε ειλικρινά ότι ο νεαρός πολιτικός ήταν η ελπίδα της ελληνικής αριστεράς, του ευχήθηκε ‘καλή επιτυχία στις εκλογές’. Καλά να πάθουμε όλοι μας…

  Η Ναόμι Κλάιν, όπως το συνηθίζει πριν γράψει ένα βιβλίο, επισκέφτηκε η ίδια την περιοχή, συνομίλησε με κατοίκους και μέλη περιβαλλοντικών/ πολιτικών/ οικολογικών οργανώσεων και , ανέβηκε στα σημεία όπου δίνονται οι μάχες ανάμεσα στους κατοίκους που διαφωνούν με την ‘επένδυση’ και τα σώματα ασφαλείας που προστατεύουν τους Αμερικανο-Καναδούς επιχειρηματίες, αντί να προστατεύουν τα έρημα τα δάση που καταστρέφει η αρπακτική αυτή εταιρεία και τα νερά που θα μολυνθούν.

  Ταξίδεψε επίσης σε διάφορα μέρη του κόσμου που η εν λόγω εταιρεία (κι άλλες) έχει εγκαταστάσεις και πραγματοποιεί κι εκεί ‘επενδύσεις’ αφήνοντας πίσω της κάθε φορά κρανίου τόπο. Συγκέντρωσε απόψεις και στοιχεία, μελέτησε και διασταύρωσε έρευνες, χώθηκε σε γραφεία πολυεθνικών επιχειρήσεων και πολιτικών κομμάτων, πέρασε πολλές ώρες με κάθε είδους επιστήμονα κι ακτιβιστή και μετά, έγραψε αυτά που έπρεπε να γράψει, αυτά που περιμέναμε να διαβάσουμε, αυτά που και ο Αλέξης Τσίπρας πιστεύω ότι ανέμενε να διαβάσει. Αλλά όχι να πράξει.

  Η Ν. Κλάιν δίνει στο βιβλίο της ένα χαρακτηριστικό αν κι ανατριχιαστικό χαρακτηρισμό σε αυτό που συμβαίνει στην Χαλκιδική κι αλλού: αποκαλεί αυτό που δημιουργείται εκεί «Blockadia», δηλαδή Αποκλεισμένη Περιοχή.

  Αυτό είναι η Χαλκιδική: ένας απροσπέλαστος, ξένος τόπος· Ανεξάρτητη Αποικία Χρυσού, την τύχη της οποίας διαφεντεύουν άλλοι κι όχι οι κάτοικοί της. Τόπος στον οποίο η πρόσβαση στο μέσο πολίτη αποκλείεται, τόπος που φρουρείται από πάνοπλους αστυνομικούς και security, τόπος που το μέλλον του καθορίζουν διοικητικά συμβούλια που συνεδριάζουν μερικές χιλιάδες χιλιόμετρα μακριά. Ένας τόπος όπου η φύση βιάζεται καθημερινά, προκειμένου να γεμίζουν τα θησαυροφυλάκια των πολυεθνικών.

  Η Ναόμι Κλάιν, δεν χαρακτηρίζει τη μάχη της Χαλκιδικής ως μια απλή περιβαλλοντική μάχη όπου ‘βρωμιάρηδες’ καπιταλιστές θέλουν να μολύνουν το περιβάλλον και καλοί ‘οικολόγοι’ τρέχουν για να το σώσουν. Είναι, κατά τη γνώμη της, μια μάχη για τη δημοκρατία.

  «Η αντίσταση στα υψηλού κινδύνου εξορυκτικά σχέδια έχει αρχίσει να δημιουργεί ένα εκτεταμένο παγκόσμιο δίκτυο βάσης χωρίς προηγούμενο στην ιστορία του οικολογικού κινήματος. Ίσως, μάλιστα, το δίκτυο αυτό να μην πρέπει καν να χαρακτηρίζεται ‘οικολογικό κίνημα’, καθώς η κινητήρια δύναμή του είναι η επιθυμία για μια πιο ουσιαστική μορφή δημοκρατίας» αναφέρει η Κλάιν στο σχετικό κεφάλαιο.

  Θυμίζουμε ότι η δημοκρατία απειλείται και στην περίπτωση των ΕΛΠΕ, τα οποία κατηγορούνται ότι ανέθεσαν σε ιδιωτική εταιρεία να φακελώνει πολίτες και συλλογικότητες της δυτικής Θεσσαλονίκης που σκοπεύουν να αντιδράσουν στην έντονη δυσοσμία της περιοχής τους· για τη βρώμα ελέγχονται οι εγκαταστάσεις της πετρελαϊκής εταιρείας που κάποτε ανήκε στο δημόσιο.

  Την επόμενη φορά λοιπόν, που κάποιος θα σας μιλήσει για ‘επενδύσεις’ και για θέσεις ‘εργασίας’, για ‘εκδίωξη’ των επιχειρηματιών και για ‘κακό κλίμα’, πείτε του απλώς: ‘Είναι η δημοκρατία ανόητε».

Θανάσης Αντωνίου