ΜΠΑΡΤΣΑ ή ΡΕΑΛ; ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ ή ΒΑΣΙΛΕΙΑ; ΚΟΜΜΟΥΝΑΛΙΣΜΟΣ ή ΦΡΑΝΚΙΣΜΟΣ; - Εμείς με ποιόν είμαστε;

  Αν το ερώτημα ήταν ποδοσφαιρικό, αν δηλαδή είμαστε με τη Βασίλισσα ή με τη Μπάρτσα, δεν θα είχαμε κανένα ενδοιασμό να απαντήσουμε: Μπάρτσα!

  Το ερώτημα όμως όσο αφορά τις εξελίξεις στην Καταλονία είναι περίπλοκο και δεν μπορεί να λάβει
μονοσήμαντες απαντήσεις. Υπάρχουν πολλοί και διαφορετικοί τρόποι για να απαντήσει κανείς και, κάθε τρόπος που θα επιλεγεί, μπορεί να οδηγήσει σε διαφορετικά συμπεράσματα.

  Ο πρώτος τρόπος είναι ο κλασικός: Δεν μπορούμε παρά να σεβαστούμε το δικαίωμα του Καταλανικού λαού να αποφασίζει για το μέλλον του, για τον τρόπο με τον οποίο θα πολιτεύεται και θα διοικείται, και να το αποφασίζει αυτό με δημοκρατικά δημοψηφίσματα στα οποία η ελεύθερη πρόσβαση των ψηφοφόρων είναι αδιαπραγμάτευτη συνθήκη. Αξίζει να θυμηθούμε τη δική μας εμπειρία του 2015, όταν η πατρίδα μας οδηγήθηκε σε ένα ιστορικό δημοψήφισμα, με τις τράπεζες κλειστές, τον ελληνικό λαό λοιδορούμενο και ολόκληρη την ευρωπαϊκή ηγεσία (συμμορία) απέναντί μας. Κάτι ανάλογο συνέβη και με το πρόσφατο δημοψήφισμα στην Καταλονία, κάτι αντίστοιχο είχε συμβεί και με το Brexit ή το δημοψήφισμα στη Σκωτία. Το διευθυντήριο της Ε.Ε. έχει αλλεργία στα δημοψηφίσματα, από την εποχή των (αποτυχημένων) δημοψηφισμάτων για το Σύνταγμα της Ένωσης.

  Ο δεύτερος τρόπος είναι ο ταξικός: αυτή τη στιγμή στην Καταλονία, υπέρ του δημοψηφίσματος είναι η τοπική αστική τάξη και το μεγαλύτερο μέρος της μεσαίας τάξης που έχει πληγεί τρομερά από την παρατεταμένη οικονομική κρίση. Οι δύο αυτές τάξεις βλέπουν ότι χωρίς την εποπτεία της Μαδρίτης, μπορούν να πετύχουν περισσότερα στο διεθνή καπιταλιστικό ανταγωνισμό.

  Μπορεί η Ισπανία – και κατ΄ επέκταση η Καταλονία- να έχει απαγκιστρωθεί από τη φοβερή επιτροπεία των Βρυξελών, στην ουσία όμως εφαρμόζει και θα εφαρμόζει για χρόνια αυστηρές δημοσιονομικές πολιτικές για την πιστή τήρηση των οποίων ελέγχεται σε τακτά χρονικά διαστήματα. Η εργατική τάξη της Καταλονίας, τα χαμηλότερα στρώματα από οικονομική, κοινωνική και μορφωτική άποψη, δεν είναι ξετρελαμένα με την απόσχιση διότι δεν περιμένουν κάτι συγκεκριμένο από αυτή.

  Ο τρίτος τρόπος είναι ο ενστικτώδης: ο Μάο έλεγε ότι αν βλέπεις να σε παινεύουν οι εχθροί σου κάτι λάθος κάνεις, αν σου επιτίθενται πας καλά. Αυτή τη στιγμή, τα χειρότερα ευρωπαϊκά σκυλιά, ο Ραχόι, ο μπεκρο-Γιούνκερ, η μαδημένη στην εκλογές Μέρκελ και όλη η συμμορία των Λαγκάρντ- Τουσκ- Ντάιζεμπλουμ και Σία, στάθηκαν στο πλευρό των Ισπανών, στάζοντας δηλητήριο για τους Καταλανούς αυτονομιστές. Όπερ έδει δείξαι.

  Υπάρχει κι ένας ακόμα τρόπος να το δεις το όλο πράγμα, ο απολύτως ‘κομματικός’- παραταξιακός: αυτή τη στιγμή στην Καταλονία, η δεξιά μουδιασμένη έχει συρθεί, εξαιτίας της αδιαλλαξίας Ραχόι, στην πλευρά της απόσχισης κάτι που δεν ήταν καθόλου δεδομένο πριν από μερικούς μήνες. Από την άλλη πλευρά, η συντριπτική πλειοψηφία των αριστερών κι εσχάτως και οι αναρχοσυνδικαλιστικές ομοσπονδίες - με πάρα πολλές επιφυλάξεις και με ένα τελείως διαφορετικό σκεπτικό- έχουν ουσιαστικά στηρίζει την απόσχιση. Ίσως όχι ανοικτά, αλλά οπωσδήποτε βλέπουν με σχετική συμπάθεια την προοπτική αποδέσμευσης από τη βασιλική και Φρανκική Μαδρίτη, την επαναδιαπραγμάτευση της θέσης τους στην Ευρώπη. Βλέπουν – και σωστά κατά την άποψή μας- ότι μαζί με την εθνική ανεξαρτησία, μπορεί να τεθεί και το ζήτημα της κοινωνικής χειραφέτησης, μέσα από ένα νέο κοινωνικό καταμερισμό και αναδιανομή του πλούτου, σε μια περιφέρεια που έχει ισχυρή συνεταιριστική- κομμουναλιστική παράδοση.

  Δυστυχώς οι Σαββατιάτικες εξελίξεις, δηλαδή η καθαίρεση του Κοινοβουλίου, η προκήρυξη εκλογών για τον Δεκέμβριο, και η προσπάθεια Ραχόι να διχάσει την Καταλονία – αυτό το ρόλο παίζουν οι εκλογές- είναι πιθανό να αναστρέψουν υπέρ των ενωτικών το κλίμα και να παραπέμψουν την υπόθεση της ανεξαρτησίας για το μέλλον.

  Είπαμε: αν ήταν ποδοσφαιρικό το ζήτημα, θα το είχαμε λήξει συνειδησιακά…
                                                                                               Θανάσης Αντωνίου