DEEP PURPLE:  H ΒΑΘΙΑ ΠΟΡΦΥΡΑ, ΣΤΟ ROCK N' ROLL HALL OF FAME (...σε μια ΤΕΛΕΤΗ ΟΧΙ ΣΑΝ ΑΥΤΗ ΠΟΥ ΦΑΝΤΑΖΕΣΤΕ..)
*plus: excerpts from the ceremony + Lars Ulrich talks about his all-time idols + RARE VIDEO CLIPS & PERFORMANCE, incl. a 'compilation' clip from D.P.'s Official Chanel. **BONUS: (Scotland's HOLY MOUNTAIN)

  Ένα από τα πράγματα για τα οποία μετάνιωσα στη ζωή μου είναι η σημασία που έδωσα
στους Deep Purple και οι ώρες ακρόασης που αφιέρωσα σε αυτούς, σημασία την οποία θα μπορούσα να διαθέσω για άλλες μπάντες της εποχής τους και χρόνο που θα μπορούσα να ξοδέψω για άλλα άλμπουμ της βρετανικής αλλά και της αμερικανικής σκηνής στα τέλη της δεκαετίας του 1960 και στις αρχές της δεκαετίας του 1970.

  Η αλήθεια είναι ότι σταμάτησα να αγοράζω δίσκους τους μετά το Perfect Strangers του 1984 αλλά νομίζω ότι η μαγεία της μπάντας είχε χαθεί πολλά χρόνια πριν.

  Δυστυχώς, μεγαλώνοντας (μουσικά) στην Ελλάδα της δεκαετίας του 1970 είχαμε φάει τόσο πολύ Deep Purple στο κεφάλι που ήταν αδύνατο να αντιδράσουμε. Ο Στάθης Παναγιωτόπουλος και ορισμένοι Djs των Εξαρχείων μας είχαν κάνει τέτοια πλύση εγκεφάλου που, πράγματι, μερικοί από μας κόλλησαν για χρόνια με τη συγκεκριμένη μπάντα. Ευτυχώς το ξεπεράσαμε και προχωρήσαμε μπροστά (ή πίσω αν προτιμάτε...).

 Εξηγούμαστε για να μην παρεξηγούμαστε από τους (απανταχού) Διαχειριστές του Χάους: οι Purple είναι μια πολύ μεγάλη μπάντα κορυφαίων μουσικών και απίστευτων συνθετών, οι οποίοι όχι μόνο έκαναν θαύματα στη δημιουργική περίοδό τους αλλά έθεσαν τις βάσεις και τις προϋποθέσεις για την άνθιση και προκοπή και άλλων συγκροτημάτων (Rainbow, Whiteshake, Paice-Ashton-Lord, Alaska, Dio, Hughes/Thrall, Ian Gillan Band, Coverdale & Page, Joe Lynn Turner κ.ά.), αλλά και πολλών άλλων συγκροτημάτων, επιφανειακά "άσχετων", με μια σούπερ-τεχνική μπάντα σαν τους Purple, που ξεπέρασε τα αδιόρατα, στη ΣΥΓΚΕΚΡΙΜΕΝΗ περίπτωση, σύνορα μεταξύ heavy rock-heavy blues & funk, prog & jazz rock & fusion, συνδυάζοντας είδη, εκ πρώτης...ακοής, αταίριαστα.

  Είναι ένα μικρό πανεπιστήμιο της ροκ με κορυφαίους καθηγητές και καταπληκτικούς φοιτητές. Αλλά κάπου το πράγμα στράβωσε και μάλιστα με πολύ άσχημο τρόπο.

  Παρακολουθώ τη ‘συζήτηση’ που έχει ανοίξει εδώ και περίπου ένα χρόνο εξαιτίας του φιάσκου της εισόδου των Deep Purple στο Rock And Roll Hall of Fame κάτι που –συμφωνώ με τους εναπομείναντες φανατικούς των Purple- θα έπρεπε να είχε γίνει αμέσως μόλις οι Βρετανοί είχαν συμπληρώσει μια 25ετία ηχογραφήσεων, όπως ορίζει ο κανονισμός αυτού του (αμερικανικού) θεσμού.

  Στην τελετή, θυμίζω, απουσίαζε ο Richie Blackmore ενώ κανονικά το παρόν έδωσαν οι Don Airey, Ian Gillan, Roger Glover, Steve Morse και Ian Paice, ενώ ένα πέρασμα έκανε και ο David Coverdale των Whitesnake με τον Glenn Hughes που χώθηκαν κι αυτοί να πάρουν το αγαλματάκι- και καλά έκαναν. Απουσίαζε φυσικά ο Μαέστρο Jon Lord.

  Η εικόνα όμως που παρουσίασε η θρυλική μπάντα από τη Μεγάλη Βρετανία σε αυτή την τελετή ήταν πραγματικά θλιβερή. Εβδομήντα χρονών άνθρωποι, πάμπλουτοι όλοι τους από τον οβολό εκατομμυρίων ακροατών σε όλο τον κόσμο, να μαλώνουν μπροστά στις κάμερες και στα παρασκήνια για τα λεφτά, τη μαρκίζα και την υστεροφημία τους.

  Να δίνουν ξεχωριστές συνεντεύξεις Τύπου (οι Coverdale και Hughes, με τους Gillan, Glover, Morse και Paice) και να πλημμυρίζουν το διαδίκτυο με χολερικές δηλώσεις τους ο ένας για τους άλλους κι όλοι για τον Blackmore που η παροιμιώδης παραξενιά του – γραφική, ενίοτε, τη δεκαετία του 1970- έχει καταντήσει πλέον αηδία.

  Οι Αμερικανοί δυσκολεύονται να κατανοήσουν το μίσος που μπορεί να υπάρχει ανάμεσα σε ανθρώπους που έζησαν τόσα πολλά χρόνια μαζί κι έβγαλαν τόσα πολλά λεφτά από αυτή ακριβώς τη συνεργασία. Δεν θέλουν ούτε να θυμούνται τη συγκεκριμένη τελετή η οποία θεωρείται μια από τις μαύρες ημέρες του θεσμού.

  Αλλά ακόμα κι εμείς, που ως Ευρωπαίοι έχουμε στο αίμα μας την παραξενιά και είμαστε κακομαθημένοι από κούνια, αδυνατούμε να κατανοήσουμε τη συμπεριφορά μουσικών που σημάδεψαν τα νιάτα μας.

  Τέλος πάντων, ας αφήσουμε το γερο- Μπλάκμορ με τη Κάντις να τραγουδάει μεσαιωνικό ροκ – η συναυλία τους στο Λυκαβηττό ήταν ένα μαρτύριο για μένα (και για πολλούς...άλλους) πριν από μερικά χρόνια- και το γερο- Γκίλαν που άφωνος πλέον παλεύει να διατηρήσει την ψυχραιμία του κάθε φορά που ακούει το όνομα του κιθαρίστα του και ας πάμε για άλλα.

  Ας αναφερθούμε σους Holy Mountain από τη Σκωτία τους οποίους σας συστήνουμε ανεπιφύλακτα.

Α....δείτε κάτι – όχι τόσο θλιβερό- από την (προναφερθείσα) τελετή για τους Deep   Purple- τον Zakk Wylde στη δική του (χιουμοριστική) εκδοχή σχετικά με το θόρυβο που προκάλεσε η είσοοδος των Purple στο R n' Roll H.o.F.                    

                                                             

                                                                                  Θανάσης Αντωνίου (& Δημήτρης Ρουτσώνης)