LOST IN FRANCE: Η υπέροχη ιστορία της σκωτσέζικης δισκογραφικής Chemical Underground. 
*plus: OFFICIAL trailer + Franz Ferdinand

  Πριν λίγες ημέρες και στο πλαίσιο του ετήσιου θεσμού «Νύχτες Πρεμιέρας» είδα το τρομερό ντοκιμαντέρ ‘Lost In France’, μια βρετανική παραγωγή του 2017. Στην ταινία αυτή παρουσιάζεται μια συναυλία που έδωσαν μερικά σκωτσέζικα συγκροτήματα στη γαλλική κωμόπολη Mauron το
1997 και η ‘επιστροφή των συγκροτημάτων στην ίδια πόλη, για ένα νέο live το 2015, δηλαδή 18 χρόνια αργότερα.

  Στη συναυλία του 1997 είχαν παίξει μπάντες της εξαιρετικής δισκογραφικής εταιρείας Chemikal Underground από τη Γλασκώβη, εταιρεία που είχαν ιδρύσει τα μέλη του εμβληματικού συγκροτήματος Delgados. Τότε, η εταιρεία και οι μπάντες της ήταν γνωστές μόνο στη Σκωτία και σε ορισμένους μόνο κύκλους της Αγγλίας και κανείς τους δεν περίμενε ότι κάποιος promoter θα τους καλούσε να παίξουν στη Γαλλία και μάλιστα σε μια άγνωστη μικρή κωμόπολη μερικών χιλιάδων κατοίκων όπως το Mauron.

  Οι μπάντες που έπαιξαν σε εκείνο το μικρό φεστιβάλ, στην ασήμαντη – ακόμα και σήμερα- γαλλική πόλη και οι οποίες μαγνητοσκοπήθηκαν από τον διοργανωτή, έναν Γάλλο πιτσιρικά, ήταν οι Mogwai, οι Delgados, οι Arab Strab και οι Karelia του Κυπριώτη Βρετανού Άλεξ Καπράνος.

  Δεκαοκτώ χρόνια αργότερα, ο ίδιος προμότερ, σαρανταπεντάρης πια, ξαναστήσει την ίδια συναυλία, στο ίδιο γαλλικό χωριουδάκι, καλεί τις ίδιες μπάντες και ένας σκηνοθέτης, ο Ιρλανδός ο Niall McCann φιλμάρει όλο το ταξίδι των συγκροτημάτων από τη Γλασκώβη μέχρι τη Γαλλία και συνδέει τα δύο υλικά, κάνει συνεντεύξεις και παρουσιάζει ένα καταπληκτικό αποτέλεσμα για όσους αγαπάνε τη ροκ μουσική και τις συναυλίες.

Στη φωτογραφία μέλη συγκροτημάτων της Chemikal Underground, όπως είναι σήμερα. Πρώτος από αριστερά ο Άλεξ Καπράνος και στη μέση με την κάμερα στο χέρι ο σκηνοθέτης Niall McCann.

   Στη δεύτερη συναυλία όμως δεν υπάρχει πια καμιά εν ενεργεία από τις μπάντες της συναυλίας του 1997. Υπάρχουν όμως τα μέλη των Delgados, Emma Pollock και Paul Savage που επανενώνονται στη σκηνή για και μόνη νύχτα. Υπάρχει ο Σκωτσέζος κιθαρίστας και συνθέτης RM Hubbert, υπάρχει ο Άλεξ Καπράνος που τώρα ‘εκπροσωπεί’ τους Franz Ferdinand και ο εμβληματικός Stuart Braithwaite των Mogwai. Κάποια στιγμή παίζουν όλοι μαζί πάνω στη σκηνή κι εκεί σε πιάνουν τα κλάματα.

  Το ντοκιμαντέρ είναι άπαιχτο, σας το συνιστώ ανεπιφύλακτα, εκείνο που θέλω να σημειώσω όμως εδώ είναι ότι κάποια στιγμή, ο σκηνοθέτης ρωτάει τους παλαίμαχους της σκηνής της Γλασκώβης, ποιοι ήταν οι λόγοι που η μικρή αυτή πόλη της Αγγλίας, κατάφερε να δημιουργήσει μια τόσο ενδιαφέρουσα γενιά συγκροτημάτων (μαζί με τους προηγούμενους προσθέστε τους Del Amitri, Teenage Fan Club και πολλούς άλλους).

  Τα μέλη των συγκροτημάτων συμφώνησαν ότι τρεις ήταν οι παράγοντες: α) η ύπαρξη πολλών αιθουσών τέχνης και συναυλιακών χώρων στην πόλη, β) η ταυτόχρονη παρουσία σε μικρό χρονικό διάστημα νέων ανθρώπων με απίστευτο ταλέντο και γ) τα επιδόματα κοινωνικής πρόνοιας και τα δωρεάν σεμινάρια που επέτρεπαν σε κάποια παιδιά που δεν το ‘είχαν’ με την επίσημη ανώτατη παιδεία, να ασχοληθούν με τις τέχνες και ειδικότερα με τη μουσική, την ηχοληψία και την παραγωγή οπτικοακουστικού περιεχομένου.

  Η Γλασκώβη των αρχών της δεκαετίας του 1990 ήταν πάνω- κάτω όπως οι περισσότερες πόλεις του βρετανικού βορρά: η εργατική τάξη ηττημένη στη μάχη με την άθλια μάγισσα Μάγκι Θάτσερ αναζητούσε δουλειές και στέγαση. Η παιδεία ήταν πλήρως διαλυμένη, οι οικογένειες αντιμετώπιζαν μεγάλα προβλήματα συνοχής, τα ναρκωτικά έτρωγαν τις σάρκες της νεολαίας, αλλά την ίδια στιγμή, πολλοί νέοι είχαν απίστευτο ταλέντο και αρκετό ελεύθερο χρόνο για να κάνουν θαύματα. Και τα έκαναν.

  Δεν θα τα έκαναν όμως αν δεν υπήρχε το περίφημο ‘dole’, το γνωστό κοινωνικό επίδομα με το οποίο ζούσαν τότε εκατοντάδες χιλιάδες Σκωτσέζοι. Ειδικά ο Καπράνος, στη συνέντευξη που δίνει, τοποθετεί το επίδομα αυτό, το ‘dole’, ως το νούμερο ένα παράγοντα ανάπτυξης της τοπικής ροκ σκηνής.

  Δύο δεκαετίες μετά, η Ελλάδα μοιάζει απελπιστικά με τη Σκωτία: φτώχεια, ανεργία, απειλή της στέγης, της παιδείας και της υγείας, ξέφρενος φιλελευθερισμός και ιδιωτικοποίηση κάθε δημόσιας δομής ή περιουσιακού στοιχείου. Δυστυχώς εδώ η ‘αριστερή’ κυβέρνηση περικόπτει τα κοινωνικά επιδόματα, καταργεί το επίδομα ανεργίας μετά από ένα χρόνο και θέλει να το πάει στους μόλις έξι μήνες, και αρπάζει τα σπίτια των δανειοληπτών για να τα παραδώσει στα ξένα funds.

  Βέβαια, υπάρχει μια ζωντανή ροκ σκηνή στην Αθήνα και τη Θεσσαλονίκη, η οποία αντιστέκεται με το δικό της τρόπο στην εθνική ξεφτίλα και βρίσκει τρόπους δημιουργικής διεξόδου. Ας ελπίσουμε ότι αυτή σκηνή θα δώσει ανάλογα έργα με αυτά που έδωσε τότε η ταλαιπωρημένη Γλασκώβη.

                                                                                                                            Θανάσης Αντωνίου