MEDIA POLICE Special Report: ο θεσσαλονικιώτικος Τύπoς, έτσι όπως τον ξέρουμε: pointless...2 the point.
*plus: VIDEO CLIPS από τη Θεσσαλονίκη των '80ς + WALKING DEAD 8 (trailer) + MME fails again (world wide)

  Έτσι είναι το χάος. Όταν αγκαλιάζει κάτι, αυτό το "κάτι" θα βρεθεί στο μεγεθυντικό φακό της Διαχείρισης. Σε παράλληλη "πορεία" με το πρόσφατο άρθρο του συν-διαχειριστή μας Θανάση ("...τι
Λωζάννη, τι Κοζάνη"), μια σύντομη ματιά στα τεκταινόμενα στον Τύπο της Θεσσαλονίκης θα...μας αφήσει όλους αδιάφορους...(ναι, αλλά γιατί ετσι;)

  Αυτή είναι η (σύντομη) αλήθεια- αλλά αλήθεια πέρα ως πέρα, καθώς πάνε δεκαετίες από την τελευταία φορά που ο θεσσαλονικιώτικος Τύπος είχε απασχολήσει το αναγνωστικό κοινό της πόλης και συγκεκριμένα από το τελευταίο ΣΚ που η "Μακεδονία" πουλούσε τα μαλλιοκέφαλα της Κατερίνας της Βελλίδου, μεταμεσονυκτίως και καταμεσής της Τσιμισκή, μαζί με τα κουλούρια- έξω ακριβώς από τα γραφεία της εφημερίδας.

  Ωραία χρόνια- ωραίες αναμνήσεις..."που μας έστειλες τώρα;" θα πει κανείς...στις ένδοξες νύχτες της Προξένου Κορομηλά, του Ντορέ, της Amnesia και της Ακροπολ, του Berlin, του Bel Air, του Αχιλλείου και του Majestic; Ε, μυαλό είναι αυτό, γυρνά που και που εκεί που το ...παρκάραμε κάποτε, σε πλήρη ακμή.

  Για τον Τύπο όμως τα πράγματα από τότε που η Βελίδαινα την κοπάνησε με τις επιταγές της και τα κασέρια του ομίλου και παράλληλα τα φύλλα- ακόμη και τα αθλητικά- ψυχορραγούσαν κυκλοφοριακά, τίποτε δε θυμίζει ούτε καν ένα ΣΚ εκείνης της εποχής, δηλ. τα τέλη της δεκαετίας του '80 και τις αρχές της επόμενης δεκαετίας.

  Αναρωτιέται κανείς, πραγματικά, αν υπάρχει αναγνωστικό κοινό σ΄ αυτή την πόλη των σχεδόν 2 εκατομμυρίων κατοίκων. Πως ουσιαστικά "έσβησαν" έτσι στα γρήγορα, άλλος στο "φτερό" κι άλλος "τραβώντας" το σκοινί όσο δεν...έπαιρνε άλλο, οι "Αγγελιοφόροι", οι Θεσσαλονίκες και οι Μακεδονίες που επέζησαν μετά πολλών αντιξοοτήτων, προσωρινών λουκέτων, εν μέσω απεργιών και αναστατώσεων, επιχέσεων, κατασχέσεων και ένας θεός ξέρει τι ακόμη (που τα πέρασαν οι εργαζόμενοι στα προαναφερθέντα συγκροτήματα) που έχουν καταστήσει τους όποιους τίτλους κυκλοφορούν, ως χάρτινα πτώματα/ζόμπι.

  Η κατιούσα βέβαια στις πωλήσεις είχε ξεκινήσει από τότε κιόλας που, σε αντίθεση με τον πανελλήνιας κυκλοφορίας (αθηναΪκό κυρίως) Τύπο που έδινε τα ρέστα του προσφέροντας δισκάκια, μπλουζάκια παντόφλες, κουπόνια, μανταλάκια, πετσετάκια και τσελεμεντέδες, οι σαλονικιώτικιες εφημερίδες δε μπόρεσαν να ανταποκριθούν στην απίστευτη μετάλλαξη των εφημερίδων σε μίνι μάρκετ. Μοιραία, έβλεπαν τους αναγνώστες τους να "μεταφέρονται" στο σαββατοκυριακάτικο εμπορικό κέντρο το οποίο συγκροτούσαν, μέσω της ανίερης συμμαχίας τους, οι καρχαρίες του ελληνικού Τύπου.

  Όποιο τέχνασμα, εμπορικό ή ποιοτικής κατεύθυνσης και αν επιστράτευσαν, έπεσε στο κενό που δε γέμισε ποτέ. Η δε εποχή του διαδικτύου έδωσε τη χαριστική βολή και εδώ και λίγα χρόνια ένας θεός ξέρει πως επιζούν οι σημερινές εκδόσεις.

  Δρώμενα, Αιχμηρά, Εντός ή εκτός των τειχών, Δικά μας, δικά σας, Πόλις, Μόλις, Χωριά και κωμοπόλεις, καρφίτσες, βελόνες και κλωστές, Μπισκότα και λουκούμια, ο δημότης μας, ο Τύπος της Θεσσαλονίκης μαζί με τους ένδοξους τίτλους του παρελθόντος, όλα - πλην δυο, τριών αθλητικών φύλλων - μοιάζουν να είναι πλέον pointless...2 the point! Free press ή μετ' αντιτίμου, ελάχιστοι έως ...ανύπαρκτοι είναι οι λόγοι που θα στείλουν τον αναγνώστη στο περίπτερο ή στο κουτί της ελεύθερης πληροφόρησης.

  Συνολικά και συνοπτικά, ένα μαυσωλείο της ενημέρωσης. Ανώδυνος, αχρείαστος σχεδόν, άχρηστος μετά βεβαιότητος ή μάλλον...όχι: προσφέρει το χαρτί του στην ανακύκλωση και ετσι αποτελεί, εν αγνοία του, κομμάτι και μάλιστα σημαντικό της ανανεώσιμης ενεργειακής δύναμης της πόλης.

  Θέλετε άλλες 'ερμηνείες' - πτυχές; πονηρός, αλλά...μπούφος, άτολμος, άγευστος. Α...και μία, που ίσως είναι και η πλέον χαρακτηριστική: ξενέρωτος. ΞΕ-ΝΕ-ΡΩ-ΤΟΣ. Μα εντελώς. Και που παρακαλώ; Στην πάλαι ποτέ πρωτεύουσα των fanzines και του εναλλακτικού τύπου γενικότερα (ο οποίος καλά κρατεί- όπως μπορεί)

Υπάρχει ελπίδα και μάλιστα σ' αυτήν την εποχή; Γιατί όχι- η ελπίδα πεθαίνει τελευταία και δεν αποκλείεται κάποια στιγμή να δούμε κάτι πιο στέρεο και λειτουργικό πέρα από μερικές αποσπασματικές (ορισμένες εξαιρετικές πράγματι) απόπειρες των τελευταίων δυο δεκαετιών. Ίσως από το χώρο του free press (όπου, όντως γίνονται φιλότιμες προσπάθειες, κάποιες απο τις οποίες ίσως μας εκπλήξουν ευχάριστα) δούμε κάτι που θα μας "τσιγκλίσει" και θα μας απασχολήσει.

  Ίσως από αυτήν τη δημοσιογραφική πιάτσα ερεθιστεί κάπως το κομμάτι του νου μας εκείνο που κρατά κλειδωμένες αρκετές ευχάριστες αναμνήσεις αλλά και και όσο χώρο χρειάζεται για να μείνει ζωντανή η σχέση του ανθρώπου/αναγνώστη και της χάρτινης εκδοχής της ενημέρωσης.

  Για τους όποιους, λιγότερους ή περισσότερους, λόγους για τους οποίους ο έντυπος Τύπος πρέπει να υπάρχει, ως την ημέρα της δευτέρας παρουσίας του και της, μετά διαδικτύου εποχής, ανάστασης του.