Πούλα μου να σου πουλώ να ανεβούμε στο βουνό
(...της δισκογραφίας )

Vinyl's  Back - Athens, 2017

Πρέπει να είμαι πλούσιος. Αρκετοί Διαχειριστές του Χάους στην Αθήνα αισθάνονται ήδη πλούσιοι. Φαντάζομαι ότι κάμποσοι Διαχειριστές του Χάους στη φτωχομάνα Θεσσαλονίκη, θα μάθουν κι αυτοί σύντομα ότι είναι πλούσιοι. Ξέρω έναν από αυτούς- τον λένε Δημήτρη. Έχει αρκετούς δίσκους
βινυλίου σπίτι του.

 Μόλις δείτε τις τιμές των δίσκων στο φεστιβάλ Vinyl’s Back που θα διοργανωθεί τους επόμενους μήνες στη Θεσσαλονίκη κι αναλογιστείτε πόσους από αυτούς έχετε στη δισκοθήκη σας, θα διαπιστώσετε ότι έχετε έναν θησαυρό βινυλίου στο σπίτι σας και, ίσως, σπεύσετε να τον αξιοποιήσετε. Εγώ πάντως τον αφήνω να κοιμάται απαλά στα ράφια της βιβλιοθήκης μου και να αυγατίζει την αξία του. Δεν βιάζομαι να πλουτίσω…

 Εξηγούμαι: επισκέφτηκα πρόσφατα το φεστιβάλ Vinyl’s Back που διοργανώνεται δύο φορές το χρόνο στην Αθήνα και συγκεντρώνει καταστήματα πώλησης δίσκων βινυλίου αλλά και ιδιώτες με μεγάλες συλλογές δίσκων τις οποίες πωλούν ανά μονάδα σε τιμές που μπορούν να προκαλέσουν μικρά εγκεφαλικά.

 Δεν θα γίνω συγκεκριμένος διότι δεν είδα όλους τους πάγκους των πωλητών κι όλους τους δίσκους που διέθεταν έναν προς έναν για να σας πω συγκεκριμένες τιμές για συγκεκριμένα άλμπουμ, αλλά σε γενικές γραμμές καινούργιος μονός δίσκος δεν πέφτει κάτω από 20 ευρώ ενώ στην ίδια τιμή θα βρείτε και τους περισσότερους δίσκους εισαγωγής που κυκλοφόρησαν στην Ελλάδα τη δεκαετία του 1980 και του 1990. Στις περιπτώσεις ελληνικής κοπής ή στους εισαγόμενους δίσκους από ελληνικές εταιρείες πέφτουμε στο 15άρι ενώ πιο κάτω βρίσκεις πλέον μόνο ελληνικούς δίσκους των μεγάλων πολυεθνικών εταιρειών που υπήρχαν στη χώρα μας το προηγούμενο διάστημα.

 Αρκετοί από τους δίσκους που έχω σπίτι μου – κάτι παλιά ψυχεδελικά ή κάτι σπανιότατοι δίσκοι αμερικανικού χάρντκορ πανκ- πωλούνται πια στην τιμή των 30 και των 25 ευρώ, ενώ όπως κατάλαβα, έχω σπίτι μου μεγάλο αριθμό δίσκων που πωλούνται ανάμεσα στα 15 και τα 20 ευρώ. Άπειρος αριθμός δίσκων μου πωλούνται γύρω στα 8-10 ευρώ, ενώ έχω και ορισμένα κομμάτια – δεν σας λέω ποια για να σκάσετε- που ορισμένοι τα πουλάνε όσο θέλουν.

 Δεν ξέρω που θα οδηγήσει όλη αυτή η αναβίωση του βινυλίου. Προσωπικά, όταν διαθέσω χρήματα για μουσική – κι αυτό δυστυχώς γίνεται όλο και πιο σπάνια- αγοράζω βινύλιο. Έχω πολλά χρόνια να αγοράσω CD δεν ξέρω αν θα αγοράσω ξανά στη ζωή μου το συγκεκριμένο ευτελές για μένα μέσο διακίνησης μουσικής.

 Την ίδια στιγμή διαπιστώνω ότι η αξία τόσο των σύγχρονων όσο και των παλαιότερων, ακόμα και των μεταχειρισμένων δίσκων αντί να πέφτει από αυτή την εξέλιξη, αυξάνεται. Την ώρα που οι δίσκοι ορισμένων κομβικών συγκροτημάτων επανακυκλοφορούν σε βινύλιο, παρατηρώ ότι οι παλαιότερες εκδόσεις των ίδιων άλμπουμ παραμένουν ακριβές.

 Είμαστε όλοι πλούσιοι; Δεν ξέρω. Μου φαίνεται ότι είμαστε σαν τους δύο Εβραίους του ανέκδοτου που πωλούσε ο ένας στον άλλο το ίδιο αντικείμενο, αυξάνοντας κάθε φορά την αξία του απλώς για να νιώθει ο καθένας κάθε φορά που πουλούσε την ηδονή ότι πούλησε κάτι σε πολύ καλή τιμή, εξαπατώντας μάλιστα τον άλλο ο οποίος την επόμενη εβδομάδα που το ξαναπουλούσε κ.ό.κ.

                                                                                                    Θανάσης Αντωνίου

*pics by:Livemint,  Θανάσης Αντωνίου