Η συγκεκριμένη φωτογραφία, του Άρη Οικονόμου, μαζί ίσως με τη στραβή, κουλή για την ακρίβεια, χειραψία των Γιάνη Βαρουφάκη- Γερούν Ντάιζεμπλουμ, στην κοινή συνέντευξή τους στην Αθήνα το 2015 (εκεί που έπεσαν τα ‘ουάου’), είναι κατά την άποψή μου τα δύο μεγαλύτερα, φωτογραφικά τεκμήρια της περιόδου που ζούμε από τις εκλογές του Ιανουαρίου του 2015 μέχρι σήμερα.
Προσθέτω και μια τρίτη, την κοινή εμφάνιση των σφιχταγκαλιασμένων Τσίπρα- Καμένου στην εξέδρα της νίκης το βράδυ των εκλογών, τον Σεπτέμβριο του 2015 που επισφράγισε αισθητικά, πριν από οτιδήποτε άλλο, τη συγκυβέρνηση που ανακοινώθηκε την επόμενη ημέρα. Δεν ξέρω, αλλά κάτι μου λέει ότι αυτή η φωτογραφία του Άρη Οικονόμου σημαίνει την αρχή του τέλους και της σημερινής εποχής.
Μπορεί όμως και να λανθάνω…
Περπατάω συχνά στο κέντρο της Αθήνας και συναντώ πολλούς από τους πολιτικούς φωστήρες της δεκαετίας του ΄80, γερασμένους και άσημους πλέον, σκιές του ένδοξου παρελθόντος τους, να διαβαίνουν αγέρωχοι ανάμεσα στο βιαστικό πλήθος. Λίγοι τους αναγνωρίζουν κι ακόμα λιγότεροι θυμούνται τ΄ όνομά τους. Είναι οι τυχεροί: περιουσίες έκαναν, τη σύνταξή τους λαμβάνουν και, το καλύτερο, δεν τους θυμάται κανείς…
Δικηγόροι οι περισσότεροι από αυτούς, είχαν επιστρέψει στην ενεργό δικηγορία τα προηγούμενα χρόνια και σήμερα, συνταξιούχοι οι περισσότεροι, επισκέπτονται τα γραφεία τους – τώρα ανήκουν στους απογόνους τους- και τα πολιτικά γραφεία ή στέκια όπου έστησαν τις καριέρες τους, συνήθως σε βάρος του ελληνικού λαού. Διαμένουν κυρίως στα βόρεια προάστια και κατεβαίνουν αραιά και που στο κέντρο· ορισμένοι μάλιστα ζουν το μεγαλύτερο μέρος του χρόνου στις ιδιαίτερες πατρίδες τους.
Ο Μιλτιάδης Παπαϊωάννου, ο Στέφανος Τζουμάκας, o Θόδωρος Κατσανέβας, ο Γιώργος Δρυς από τους ΠΑΣΟΚους. Ο Απόστολος Ανδρεουλάκος, ο Πέτρος Δούκας, ο Αναστάσης Παπαληγούρας από τους Νεδοδημοκράτες.
Ισχυροί κάποτε στους κομματικούς μηχανισμούς, λαμπεροί στα media της εποχής, ‘πρώτες μούρες’ στις εκδηλώσεις και τα πανηγύρια των 80s, με κάμποσα υπουργιλίκια ο καθένας στις πλάτες του, είναι στο σύνολό τους η παλαιά Ελλάδα που πήγε στα τσακίδια με το ξέσπασμα της κρίσης. Ξέφτισαν αφού πρώτα κατάφεραν όμως να φτιαχτούν, αυτοί και τα παιδιά τους· μιλάω συνολικά και δεν αναφέρομαι συγκεκριμένα στους προαναφερόμενους.
Τις εποχές εκείνες, η άνοδος και η πτώση των πολιτικάντηδων είχε μεγαλύτερη διάρκεια από σήμερα: οι πολιτικές καριέρες χτίζονταν με περισσή προσοχή για χρόνια και διατηρούνταν με νύχια και με δόντια. Η παραμονή στο δημόσιο βίο ήταν πολύχρονη και εξυπηρετούσε ένα κομματικό στρατό ψηφοφόρων κι ευνοουμένων που έπρεπε με κάποιο τρόπο να ‘τακτοποιηθούν’.
Σήμερα, η άνοδος και η πτώση δεν είναι παρά ζήτημα ορισμένων μηνών και το πέρασμα από την πρώτη θέση των γεγονότων στη σκοτεινή γωνιά της αφάνειας, είναι ένα κλικ του δευτερολέπτου. Οι δύο εικονιζόμενοι, πέρασαν πολύ γρήγορα από τις πρώτες θέσεις της δημοσιότητας στη σκόνη της πολιτικής οπισθοφυλακής και, στις επόμενε ς εκλογές, το πιθανότερο είναι ότι θα περάσουν στην καταχνιά της πολιτικής αποστράτευσης. Μακάρι…
Το θλιβερό θέαμά τους, με τα σκισμένα πουκάμισα και τους καφέδες, τα νερά και τους χυμούς στα μούτρα και τα ρούχα τους, είναι το σκληρό νόμισμα που λαμβάνουν –δυσανάλογα υψηλό τίμημα ίσως, αλλά μάλλον δίκαιο- για τα όσα έπραξαν. Αυτοί δεν πρόκειται μάλλον να γεράσουν στα έδρανα της Βουλής, δεν πρόκειται να στοιχειώσουν τους διαδρόμους και τις σκάλες του Κοινοβουλίου όπως π.χ. ο Απόστολος Κακλαμάνης ή ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης που έφυγαν από τη βουλή αφού απομύζησαν τον ελληνικό για κάμποσες δεκαετίες ο καθένας τους.
Θανάσης Αντωνίου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου