Το Woodstock μέσα από τα μάτια του Alvin Lee! *plus:17 August 1969 - THE Performance!
rockumentary #1

by Ρουτς

  ¨Όπως ακριβώς είχαμε υποοσχεθεί: σε σας και σε μας...το απόλυτο rockumentary ξεκινά με στόχο να καταγράψει ότι έχει ποτέ ανέβει στη μεγάλη οθόνη με θέμα τη μουσική που αγαπάμε - ταινίες με θέμα τις μπάντες τις ίδιες, ταινίες με πρωταγωνιστές μουσικούς, ταινίες με θέμα μια συναυλία ή ένα φεστιβάλ ή ακόμη και ταινίες που για τον έναν ή άλλο λόγο σχετίστηκαν με το rock.

  Δεν πρόκειται βέβαια για μια απλή καταγραφή αλλά μια εντελώς άλλη ματιά σε ότι γυρίστηκε και αφορούσε στο μουσικό αυτο κίνημα: εμμέσως ή πλαγίως ή εντός-εκτός-και-επί-αυτών..Behind the scenes info & behind the...sins that happened backstage too - U get my point, άγνωστες πτυχές και περιστατικά γύρω από ότι αποτυπώθηκε στο σελιλόϊντ και πέρασε με αυτόν τον τρόπο στην ιστορία.

  Ότι πιο γνωστό, άγνωστο, ξεχασμένο ή κλασικό, περίεργο ή διασκεδαστικό θα το βρείτε εδώ!
  Η ουσία είναι μία όμως και η μουσική ταινία...στο rockumentary, που κάνει "πρεμιέρα" με
"παλιοσειρές", από σεβασμό στις ταινίες αυτές που μας "έστειλαν"- όχι μόνο στις κινηματογραφικές αίθουσες αλλά γενικότερα...Πάρτε θέση λοιπόν - the lights 'r about 2 go out rite about...now.

Woodstock (1970) Τα περισσότερα γεγονότα γύρω από το πιο ιστορικό ίσως φεστιβάλ όλων των εποχών για τη rock μουσική είναι λίγο πολύ γνωστά στους περισσότερους. Εδώ θα δούμε το φιλμ αλλιώς ή μάλλον θα το δούμε μέσα από τα μάτια του Alvin Lee ο οποίος βέβαια ήταν και ένας από τους αστέρες του τριημέρου.

Θα μπορούσαμε μάλιστα να πούμε πως η ταινία για τον ίδιο τον Alvin, με την εμβληματική εκτέλεση του I'm Goin' Home υπό συνεχή βροχή και με το πλήθος να "ακολουθεί" καθώς το τραγούδι εξελίσοντα διαρκώς για να κορυφωθεί στην απόλυτη έκσταση, υπήρξε, τρόπον τινά, ένας ορισμός του καλλιτέχνη και η παρουσία του εκεί τον "στοιχείωσε" για πάντα.

Δεν είναι φυσικά τυχαίο πως όταν η ταινία βγήκε στις αίθουσες ένα χρόνο μετά το φεστιβάλ, οι Ten Years After γίνονταν σχεδόν ταυτόχρονα οι ήρωες της ημέρας, οι superstars του βρετανικού hard blues rock ιδιαίτερα στην πατρίδα τους...επιτέλους!

Η αλήθεια είναι πως το Woodstock για τους T.Y.A. εκείνη τη χρονιά δεν ήταν παρά μια ακόμη ημερομηνία σε μια περιοδεία στις ΗΠΑ η οποία αφορούσε κυρίως σε εμφανίσεις σε φεστιβάλ: Seattle, Newport, Texas και δυο τρία ακόμη. Ο ίδιος ο Alvin θυμάται το Woodstock απλά ως ένα ακόμη φεστιβάλ από όλα αυτά στα οποία θα συμμετείχαν - όχι το πιο ονομαστό, σίγουρα.

Τα γεγονότα όμως ή μάλλον η προσέλευση του κόσμου, που από το αναμενόμενο ( για όλους, συμπεριλαμβανόμενου και του Alvin ) νούμερο των 100.000 που ήταν και η αρχική εκτίμηση των διοργανωτών, έφθασε στο...μισό εκατομμύριο και πλέον, διέψευσαν ευχάριστα τους πάντες!

Σχετικά με τα γυρίσματα του Goin' Home ο Lee είχε πει πως στο γενικό χαμό δεν πρόσεξε πόσες κάμερες και που είχαν ακριβώς τοποθετηθεί on stage και αυτό μάλλον βοήθησε "γιατί αν τις αντιληφθείς τότε η παρουσία σου παύει να είναι αυθόρμητη".

Αυτό όμως που δεν έγινε γνωστό είναι πως το αναμφισβήτητο highlight της ταινίας, το Goin' Home, έφθασε στο παρά...πέντε να "κοπεί" από την ταινία. Ο λόγος; Η εταιρεία ήθελε από τον παραγωγό να κένει γενικότερες περικοπες στη διάρκεια και να συμπτύξει το υλικό σε μιάμιση ώρα, από τις σχεδόν τρεις που είχε αρχικά ορισθεί. Ο παραγωγός αρνήθηκε και παρακάλεσε τους συμμετέχοντες μουσικούς να στείλουν γράμματα συμπαράστασης και στήριξης ώστε το τελικό προϊόν να κυκλοφορήσει όπως σχεδιάστηκε.

Ο Αlvin όχι μόνον έστειλε το δικό του γράμμα αλλά απείλησε, μέσω του μάνατζερ του, να μην παραχωρήσει την εμφάνιση του για την ταινία. Όπως αποδείχθηκε, ήταν ο...μόνος που το έκανε - τίποτε από αυτά δεν έγινε τελικά, εν μέρει διότι ο μάνατζερ των 10 Years After δούλευε επίσης για το Joe Cocker τον οποίο η εταιρεία παραγωγής του φιλμ ήθελε οπωσδήποτε στην ταινία!

Η ταινία, όταν βγήκε το 1970, έφερε τους Ten Years After στο προσκήνιο...πολύ περισσότερο απ' όσο ποτέ είχαν φανταστεί  και ίσως, απ' όσο και οι ίδιοι ήθελαν. Από τα clubs και τα θέατρα στα οποία είχαν συνηθίσει να παίζουν, όπως το Fillmore East, το Booston Tea Party, το Gobo Hall στο Detroit, βρέθηκαν να παίζουν σε αρένες και σε κλειστά και ανοιχτά γήπεδα σε όλη την Αμερική.

"Ως τότε παίζαμε για πλήθη 2-3.000 ατόμων που έχονταν μόνο για τη μουσική - ξαφνικά παίζαμε σε στάδια δεκάδων χιλιάδων, με συνήθως κάκιστο ήχο και κόσμο που έρχονταν περισσότερο για να διασκεδάσουν". Άρα τι ακριβώς - η περίπου - υπήρξε το Woodstock για τους βρετανούς blues rockers;"Ήταν δίκοπο μαχαίρι - ενώ κάποιοι λέγανε πως το φεστιβάλ μας "έφτιαξε", μας απογείωσε, η αλήθεια είναι πως, για μας ήταν η αρχή του τέλους".

photo:crack magazine