Με τον Iggy στη Νέα Υόρκη...Ο main Stooge τα...σπάει και μας κερνάει! Όλους! *clips from "Coffee & Cigarettes"+1979+"KICK IT feat. PEACHES+ NEW YORK CITY STREETS: AMAZING New York's Greenwich Village photo gallery!

by Ρουτς

  Σήμερα, δεν πρόκειται να σας μεταφέρουμε κάποιο απόσπασμα από βιβλίο - βιογραφία ή κάτι παρόμοιο. Το περιστατικό για το οποίο θα διαβάσετε συνέβη μπροστά μας, στη Νέα Υόρκη το 1990 ή και λίγο πιο παλιά, θα σας γελάσω, ειλικρινά(...)- πολλά τα έτη τα περασμένα δηλαδή...Παρ' όλα ατά όμως τέτοιες στιγμές πολύ δύσκολα ξεχνιούνται- εκτός κι αν πάθεις κανα εγκεφαλικό (αν σε λένε Δημήτρη & βρίσκεσαι σε ροκ "παράδεισους" απροειδοποίητα & απροσδόκητα εντελώς!) ή καμιά διάσειση(αν σε λένε Mike & παίζεις σε ροκ εντ ρολλ μπάντα)- μετά αμνησίας και για τους δυο...εδώ όμως ο ένας, ο γράφων τη γλύτωσε (την...ποιά; Αααα...την αμνησία, ντε!!!) Αυτάααα που λέτε...
Αλλιώς, απλά εύχεσαι να σου τυχαίνουν κι άλλα τέτοια -"πάντα τέτοια! Πως λέμε "ας τρακάρω, φτάνει στο άλλο αυτοκίνητο μέσα να είναι η Rhianna ή η Shakira ή ακόμη καλύτερα η Beyonce!;- κάτι τέτοιο τεσπα.

  Πάμε λοιπόν 27+ ολόκληρα χρόνια πίσω, στη Νέα Υόρκη της εποχής, όταν το "Μεγάλο Μήλο" ήταν ακόμη σάπιο, πραγματικά και έως του σημείου που αποκαλούμε "επικίνδυνο". Αν και κανείς δεν είχε να φοβηθεί τίποτε στη Ν. Υόρκη τότε - απλά ήταν υποχρεωμένος να κοιτά τα νώτα του (στην καλύτερη περίπτωση) και να είναι συγκεντρωμένος, ιδιαίτερα όταν κυκλοφορούσε με τα πόδια και το κυριότερο να γνωρίζει καλά το που πηγαίνει. Αν δε γνώριζες τα ακριβή όρια της κάθε γειτονιάς, τότε, ναι, μπορούσες να ακόμη και να χαθείς (μεταφορικά ή κυριολεκτικά) και να πάθεις ζημιά-μικρότερη ή μεγαλύτερη.

  Σε μια γειτονιά του Greenwich Village, στη 13η οδό μεταξύ της 1ης λεωφόρου και της λεωφόρου Α βρίσκονταν το διαμέρισμα στο οποίο η κοπ΄ςλα μου κι εγώ ήμασταν φιλοξενούμενοι.
  Η γειτονιά ήταν αυτό που λέμε "πάνω στο όριο" - όχι ακριβώς επικίνδυνη, αλλά γεμάτη drugs, άστεγους αρκετούς, κοντά στην πολυκατοικία μας υπήρχε ένα μεγάλο κοινόβιο και πολλά μπαρ, άλλα πολύ παρακμιακά και άλλα πιο trendy, γεμάτα φοιτητές πανεπιστημίων. μια ζωντανή γειτονιά, με χαμηλό μέσο όρο ηλικίας των κατοίκων της, αναμφίβολα!

  Η 13η οδός είναι πολύ κοντά στο St. Marks Place, ένα δρόμο που από τότε και μέχρι σήμερα θεωρείται από τους πιο cool του Manhattan, λόγω του rock n'roll κλίματος που επικρατεί. ( για την ιστορία, στην γωνία όπου ξεκινά το St. Marks Place υπήρχε ένα ημιπαρακμιακό hotel-motel, ιδιοκτησίας έλληνα πρώτης γενιάς- ένα ξενοδοχείο που σίγουρα θα'χει πολλές ιστορίες να διηγηθεί. If walls could talk...).Αυτήν την αίσθηση σου δίνει έτσι κι αλιώς-για την ιστορία επίσης, ο (υπο)γράφων έμεινε ένα 3ήμερο εκεί, στον 1ο όροφο-με την καλύτερη θέα:τη λεωφόρο καθώς αυτή εκτείνονταν μέχρι τα όρια που άρχιζε το τετράγωνο όπου υπήρχε και το CBGBs.
(pic:oyster.com)

  Η σύντροφος μου κι εγώ, μέναμε στο σπίτι της Mijoue, γιαπωνέζας μεγαλωμένης στις ΗΠΑ και του Mike, αμερικάνου κιθαρίστα από τα βόρεια της πολιτείας και ο οποίος έπαιζε στους Sloth, μια μπάντα ανεξάρτητου σκληρού garage rock. Οι Sloth ήταν αρκετά αγαπητοί στη Ν. Υόρκη - είχαν μάλιστα κυκλοφορήσει δύο singles και ένα άλμπουμ - και αυτό αποδεικνύονταν κάθε φορά που έπαιζαν στο CBGB's. Γέμιζαν το μέρος για πλάκα και είχε τύχει αρκετές φορές να παίξουν με μυθικά ονόματα όπως οι Ramones, οι Manic Street Preachers, οι Prong και αρκετά side projects μελών γνωστών συγκροτημάτων.
  Στο σπίτι του Mike συχνά έρχονταν μέλη άλλων συγκροτημάτων, μέλη των Prong, των Corn, των Violent Femmes κ.α. Το περίεργο είναι πως ενώ οι Sloth ήταν σχετικά δημοφιλείς, σήμερα είναι σχεδόν αδύνατο να βρει κανείς, όχι μόνον τους δίσκους τους αλλά και οιαδήποτε πληροφορία στο διαδίκστυο ή αλλλού έχει εξαφανιστεί και ταυτόχρονα έχυν βγει και άλλες μπάντες με αυτό το όνομα! Μόνο από σύνδεσμο σε σύνδεσμο,link to link και...πάλι,ΕΑΝ!΄Ίσως μόνο στο CBGBs να υπάρχουν στοιχεία της παρουσίας τους. Μια μπάντα- φάντασμα, στην κυριολεξία, που κυκλοφόρησαν μάλιστα και ένα LP και δυο singles. Αλλά οι Sloth ήταν πραγματικά περίεργοι τύποι...
                                                                                                                       (photo: theconglamorate)

  Εκείνο το βράδυ τίποτε δεν προμήνυε τη συνέχεια... Ήμασταν όλοι αραχτοί στο σπίτι και δεν υπήρχαν και πολλά λεφτά για εξόδους. Ο Mike όμως είχε την περίεργη συνήθεια, από τα μεσάνυχτα και μετά να ανοίγει το stereo στη διαπασών, συνοδεύοντας ο ίδιος, τραγουδώντας με όλη τη  δύναμη της φωνής του, τραγούδια των ΜC5, Queen, Grand Funk, Red Hot Chilis κ.α. με αποτέλεσμα να τα "παίζουν" οι περισσότεροι στην πολυκατοικία.

Κανείς όμως δεν είχε παραπονεθεί, πολύ απλά γιατί στην πρώτη "στραβή" κάποιου άλλου ένοικου, μπορούσε να γίνει το "έλα-να-δεις" και τότε και ο Mike αλλά και οι υπόλοιποι έπρεπε απλά να κάνουν τουμπεκί. Ίσχυε κάτι σαν ένας άτυπος συμβιβαστικός κανόνας του τύπου "όταν τα σπάω γω, τουμπεκιάζεστε σεις και όταν τα σπάτε σεις τουμπεκιάζομαι γω".

  Το βίτσιο όμως του Mike ιδιαίτερα τα καλοκαίρια ήταν καθημερινό και κάποιες φορές ακούγονταν χτύποι σκούπας στο ταβάνι ή στους τοίχους και έτσι εκείνο το βράδυ ο ψηλός κοκκινοτρίχης, αποφάσισε να "βγούμε έξω".                                                                   (photo:Dreamstime)

  Όταν τα κορίτσια ( η κοπέλα μου και η γιαπωνέζα σύζυγος του ) μας είπαν πως θα προτιμούσαν να μείνουν μέσα ο Mike γύρισε και μου είπε:" Ας' τες...καλύτερα- δεν ξέρουν τι χάνουν!".

  Ανυπομονούσα να βρεθώ στο μέρος που ο ψηλός είχε κατά νου. Υποψιαζόμουν βέβαια κάποιο live, η ώρα όμως ήταν περασμένες μία το βράδυ και πίστεψα πως θα καταλήγαμε σε κάποιο μπαράκι, τυπικό νεουορκέζικο και θα λειώναμε ως το πρωϊ.                        

  Όταν επεσήμανα την περασμένη ώρα ο Mike απάντησε πως "είμαστε στη Ν. Υόρκη και στη Ν. Υόρκη τα καλύτερα είναι ΠΑΝΤΑ τα after hours". Συμφώνησα και συνέχισα να περπατώ ώσπου φτάσαμε στο καταραμένο bar το όνομα του οποίου δε μπορώ ( από τότε! ) να θυμηθώ- πολύ απλά διότι δεν το συγκράτησα εξαρχής, καθώς μπήκαμε μέσα σε... ρυθμό βαδίσματος...σαν να ήταν η πόρτα του club η συνέχεια της βόλτας μας.

  Το μέρος δεν ήταν μεγάλο αλλά ούτε και μικρό - φανταστείτε κάτι σαν ένα τυπικό ροκ κλαμπ Αθήνας ή Θεσσαλονίκης, χωρητικότητας 200 ανθρώπων πάνω κάτω. Στη σκηνή η φιγούρα του τραγουδιστή με έκανε να ανατριχιάσω. "Δεν ήθελες να δεις τον Iggy;" με ρώτησε ο Mike, με ένα σαρδόνιο χαμόγελο. Χαμογέλασα όλο ευτυχία- τι έκπληξη ήταν αυτή;

  Καμιά, θα έλεγα διότι η αλήθινή έκπληξη θα έρχονταν λίγα δευτερόλεπτα μετά. Ο Mike μου ειπε "πιάσε κανά τραέζι, κανά σκαμπό...έρχοαμι σε λίγο.."πήρε φόρα, λέμε για φόρα τώρα και όρμηξε στη σκηνή όπου βρέθηκε αμέσως δίπλα στον Iggy. Mόλις αλληλοκοιτάχτηκαν, εν μέσω του τραγουδιού, γούρλωσαν τα μάτια, έπιασε ο ένας τα μαλλιά του άλλου και σαν να ήταν συννενοημένοι...αλληλοκουτουλήθηκαν με δύναμη! Ναι...ο ένας χτύπησε τον άλλον κατακούτελα- όχι πλάκα έμε! Κάποιοι από το κοινό σάστισαν,κάποιοι άλλοι ούρλιαζαν και σφύριζαν από κέφι

  Το τραγούδι που έπαιζε σταμάτησε γρήγορα με ένα κλείσιμο...ανάγκης και με το σύνθημα του Iggy ξεκίνησε το I wanna Be Your Dog! Από το σημείο εκείνο και μετά το live εξελίχθηκε σε ένα απρόοπτο ντουετο Iggy και Mike και όπως έμαθα λίγα λεπτά αργότερα, ο main Stooge γνώριζε το Mike από την ανεξάρτητη rock n'roll σκηνή της πόλης και ήταν και φιλαράκια.

  Εγώ απλά πετούσα- στην πρώτη σειρά αλλά η ...η πτήση μπροστά από τη σκηνή ήταν δύσκολη υπόθεση και αποφάσισα να παρακολουθήσω το υπόλοιπο σετ από τραπέζι, πίσω πίσω.
  Όπως έμαθα, το show δεν ήταν κάποιο gig του Iggy αποκλειστικά αλλά πριν απ' αυτόν είχαν ανέβει κι άλλα ονόματα, κυρίως της ντ;oπιας ανεξάρτητης -και όχι μόνο - σκηνής.
  Τέτοιες εμφανίσεις - "incognito" so to speak - συνηθίζονται πολύ στη Νέα Υόρκη και αν είσαι τυχερός μπορεί να πέσεις πάνω σε απίστευτα ονόματα που ενδέχεται να παίζουν ένα βράδυ, σε ένα οποιοδήποτε μπαρ -  χωρίς ετικέτες, χωρίς ανακοινώσεις, προπωλήσεις, προσκλήσεις,εισητήρια κλπ. Just like that! Incogntto όσο γίνεται! Ειδικά στον προαναφερθέντα δρόμο ονόματι St.Marks Place, λίγο πριν μπεις στο στενό, στ' αριστερά σου υπάρχει το περίφημο Continental Divide, ένα μικρό bar-στέκι επώνυμων rockers (και ενίοτε αστεριών 1ης, υπερ-1ης λέμε, κατηγορίας) και όπου μπορεί να τα πιεις με τον 'αυτόν-που-δεν-πίστευες-ποτέ-ό,τι-θα-δεις-μπροστά-σου-ή-δίπλα-σου'-know what I mean? Eκεί τα απρόοπτα jamαρίσματα 'δίνουν και παίρνουν' συνεχώς. 
  Επιστρέφοντας στο δικό μας στέκι και 2 encore μετά και αφού είχα συνειδητοποιήσει πως το συγκεκριμένο μπαρ club ήταν για τον Iggy και το Mike κάτι σα δεύτερο σπίτι, έφτασε η ώρα ο μουσαφίρης μου να έρθει στο τραπέζι. Μαζί του έφερε και τον Iggy, αρκετά έως πολύ μεθυσμένο.
(photo: Daytripper)

  Τα είπαμε αρκετή ώρα- ο Ιggy ήταν προσηνής, ευχάριστος, γεμάτος χιούμορ, με τα αστειάκια του τόσο για τη Νέα Υόρκη και τις ΗΠΑ όσο και για την Ελλάδα, για την οποία κουβεντιάσαμε καθώς ήδη γνώριζε αρκετά-όπως μας είπε, είχε και αρκετούς Ελληνες γνωστούς...Υποστήριξε ένθερμα τη σκηνή του Detroit ακόμη και τότε που η πόλη των MC5 και των Stooges βρίσκονταν σε 'πτώση', από κάθε πλευρά, λέγοντας πως το Detroit θα παράγει πάντοτε 'υλικό' πρωτης ποιότητας.

Μας μίλσε όμως και για τα δικά του σχέδια: να αφήσει μετά από χρόνια τη Νέα Υόρκη και να μετακομίσει στο Μαϊάμι. Όταν το ρώτησα "γιατί;" μου απάντησε πως, μεταξύ άλλων, το Μαϊάμι ήταν πιο φθηνό, με καλύτερο καιρό, λιγότερη εγκληματικότητα, τα ενοίκια ήταν σημαντικά μειωμένα συγκριτικά με της Ν. Υόρκης, το βιοτικό επίπεδο γενικά ήταν καλύτερο συν έναν ακόμα παράγοντα που τότε φαίνονταν πως έπαιζε κάποιο-λιγότερο ή περισσότερο-σημαντικό ρόλο:ο Iggy είχε κάνει τα νέα μουσικά του 'κονέ' στο νότο και ειδικότερα στη Florida και ακόμη πιο ειδικά, στο Μαϊάμι. Προετοίμαζε μάλιστα και κάτι που, όπως μας είπε, θα ήταν κάτι σαν 'ολική επαναφορά' στη ροκ πλευρά του (λες και υπάρχει και κάποια άλλη...όμως, αν θυμάστε το "Βlah-Blah-Blah"-ο ένας από τους 3,4 χρυσούς δίσκους του με ή χωρίς τους Stooges-με τα Real Wild Child κλπ κλπ...που κακό δεν τον λές αλλά, να...ε, ήταν λιγουλάκι pop-ish, rite?) και κακώς, πολύ κακώς (blame it on the BEER too ok???) ΔΕΝ συγκράτηγσα κάποιο από τα ονόματα που είχε αναφέρει.

Γενικώς πάντως, ο φίλος μας ο Iggy τα είχε ελαφρώς "πάρει" στο κρανίο με τη Νέα Υόρκη και παρά το ότι ήταν ολοφάνερο πως την αγαπούσε ιδιαίτερα, είχε μάλλον αρχίζει να κουράζεται-even HIM...-από τους ΕΞΩΦΡΕΝΙΚΑ ΓΡΗΓΟΡΟΥς, ΑΝΕΛΕΗΤΑ ταχείς ρυθμούς της πόλης αυτής, της οποίας το ανθρώπινο και μη 'ρεύμα' και 'κλίμα(μεταφορικά κυρίως αλλά ΚΑΙ κυριολεκτικά) σε βγάζει μπιέλα-ιδιαίτερα αν έχεις ζήσει εκεί αρκετό καιρό και έχεις δουλέψει σε συνθήκες Νεουορκέζικης...φρενίτιδα, που να σημειωθεί,έχει ως 'σύμμαχο' της και 'εχθρό' σου ένα σκληρό καιρό, χειμώνα-καλοκαίρι, σχεδόν πανομοιότυπο με αυτόν της Θεσσαλονίκης:καύσωνας τα καλοκαίρια και κρυάδες τους χειμώνες, αλλά με την υγρασία σε SUPER DUPER WOW-A,επίπεδα!

Ε, είδε κι αποείδε ο άνθρωπας (ο Iggy,λέμε,όχι ο Mike), ήταν και σχετικά...'φορτομενουά' με dollarz από τουλάχιστον* 60000 πωλήσεις ΜΟΝΟ στον Καναδά, στις ΗΠΑ ο δίσκος να οδεύει προς golden level και παντού να τα πηγαίνει σούπερ και ετοιμάζονταν χαλαράααα για μετακόμιση μέσα στον επόμενο χρόνο ή άντε δυο το πολύ όπως έλεγε...

*(υπενθυμίζουμε πως ο χρυσός τότε δεν ήταν 50000 ή πόσο είναι-και-γω-δεν-ξέρω-πλέον, αλλά ΜΙΣΟ ΕΚΑΤΟΜΜΥΡΙΟ ζεστά τεμάχια(βινύλια και, κυρίως, CDs) Εντυπωση άντως μου έκανε τογεγονός του ότι Ο Iggy απέφυγε γρήγορα γρήγορα την κουβέντα που επιχείρησαν να ανοίξω σχετικά με την ιστορία Johny Thunders, Hanoi Rocks & Mike Monroe, αν και ήταν γνωστό πως ο ίδιος είχε στηρίξει αμέριστα τον Monroe, όταν βρίσκονταν στα μαύρα του τα χάλια και τον είχε βοηθήσει να καθιερωθεί πρώτα στη Νεα Υόρκη και μετά, με τη βοήθεια καιάλων καλών του φίλων (ή οπαδών, όπως ο Axl Rose για παράδειγμα ή οι Metalica) ο Φινλανδός βρήκε τα "πατήματα" του, υπέγραψε συμβόλαια και γενικά άνοιξε δρόμο για δεύτερη καριέρα. Η ιστορία όμως ήταν πιο πολύπλοκη: ο Thunders ήδη γνωρίζονταν με τους Hanoi Rocks, είχε πάρει μαζί του τον Αndy McCoy σε μια tour ως lead κιθαρίστα, η κοπέλα του Thunders χώρισε από τον πρωτοπόρο του garage rock και τα 'έμπλεξε' με τον McCoy.Mε δυο λόγια, η 'παρέα' Igy-Thunders-McCoy άνοιξε τις 'πόρτες' για τους Hanois σις ΗΠΑ, πόρτες που έμοιαζαν ήδη ορθάνιχτες ξαθώς οι Φινλανδοί είχαν πρωτόγνωρη άνοδο και η επιτυχία τους φάνταζε 'στανταράκι'.

Την όρεξη πάντως για μια κουβέντα περί της όλης ιστορίας, που με ενδιέφερε ιδιαίτερα, ΔΕΝ τη συμμερίζονταν ο Iggy (μην ξεχνάμε πως ο ίδιος είχε καθαρίσει αρκετά ίσως και εντελώς από τα drugs έστω και ήταν αυτός που όπως είπαμε βοήθησε ΚΑΙ το Monroe ποικιλοτρόπως και βέβαια σε ό,τι αφορούσε τη σχέση του 'ξανθού' με τα drugs επίσης). Απέφυγε κάθε σχόλιο με έναν από τους αμίμητους μορφασμούς του και συνέχισε για ίγο ακόμη τη συζήτηση μας ρωτώντας με για ιο προσωπικά θέματα-για την κοπέλα μου, για το πως βλέπω τη ζωή στη Νέα Υόρκη, τι μουσκές ακούω κ.α. παρόμοια.   Μ' αυτά και με τ' άλλα, η ώρα πέρασε, ο Iggy μας κέρασε τουλάχιστον 3 μπύρες ακόμη τον καθένα μαζί με δυο σφηνάκια bourbon και λίγο πριν χωρίσουμε, καθώς το μαγαζί έπρεπε να κλείσει (είχε πάει 4.00 το πρωϊ), σηκώθηκε και απευθυνόμενος προς κοινό και προσωπικό του μαγαζιού, φώναξε:"Laaast caaaall, motherfuckez!".

  Εκεί κάπου ολοκληρώθηκε η βραδιά, με όσους είχαν απομείνει στο μαγαζί, τους περισσότρους αν όχι ΌΛΟΥΣ δηλαδή, να απολαμβάνουν με μεγάλη χαρά το τελευταίο, κερασμένο από τον ίδιο τον Iggy, τελευταίο ποτό μιας αξέχαστηες βραδιάς. Fuckin' awesome,...man,!